Czekoladowe pragnienie - ebook

PRELUDIUM ZMARTWYCHWSTANIE

Szesnaście kawałków białej porcelany w różnych kształtach i rozmiarach oraz tubka kleju, który „wszystko sklei”. Max zabiera się do składania elementów układanki, chociaż tym razem za bardzo go to nie bawi. Dochodzi czwarta nad ranem i powinien się położyć, ponieważ za cztery godziny zadzwoni budzik, ale obiecał Sarze, że się tym zajmie, i nie chce jej rozczarować.

Podnosi kawałki ze stołu i próbuje je dopasować. Pokrywa brzegi klejem i przez chwilę przyciska elementy do siebie, żeby maź porządnie je złączyła. Z zadowoleniem przygląda się efektom: w niektórych miejscach rys połączeń niemal nie widać; gdzie indziej jednak są wyraźne, szczególnie tam, gdzie musiał posklejać drobne kawałki albo gdzie brzegi się wyszczerbiły. Mimo to powoli udaje mu się zrekonstruować przedmiot, który wydawał się nie do odzyskania. Warto padać ze zmęczenia po tak długiej nocy jak ta. Sara będzie zaskoczona, kiedy rano wejdzie do kuchni i zobaczy, że zadał sobie tyle trudu.

To był wspaniały wieczór. Najpierw dwaj najlepsi przyjaciele po latach szczerze sobie porozmawiali. Potem zjawiła się Sara – tak czarująca, piękna i pewna siebie. Co się dzieje z kobietami po czterdziestce? Skupiają się na swoich zaletach, przez co nabierają więcej siły, mądrości, spokoju i stają się bardziej atrakcyjne niż przed dwudziestu laty. Tego wieczoru Max zobaczył to w swojej żonie i poczuł dumę. Czuł się dumny, że Sara należy do niego. Cóż to za przyziemne i błędne doznanie, chociaż musi przyznać, że niezwykle krzepiące.

Po wyjściu Oriola zaczęli sprzątać po kolacji: jedno zbierało ze stołu naczynia, drugie zmywało – idealny podział zadań, który mieli przećwiczony od lat. Jednocześnie rozmawiali o wieczornym spotkaniu. Dobrze, że w końcu ich przyjaciel postanowił się ustatkować, chociaż zgodnie uznali, że nie musiał szukać żony aż tak daleko. „Dobrej żony szukaj za płotem” – mruknęła Sara tonem swojej matki, przekładając resztki sałatki do plastikowego pojemnika.

– Myślisz, że będzie dobry w roli ojca? – zapytał Max.

– Fatalny – odpowiedziała. – Jak we wszystkim, czego się dotknie.

– Nie przesadzaj, jesteś niesprawiedliwa. – W Maxie odezwała się przyjacielska solidarność. – Świetnie sobie radzi!

Sara nie odpowiedziała. Była zmęczona i z przygnębieniem przyglądała się szczątkom rozbitego dzbanka do czekolady.

– Nie martw się, skleimy go – odezwał się Max, próbując podnieść ją na duchu.

– Nawet jeśli go posklejasz, będę wiedziała, że jest potłuczony – odparła. Schowała do lodówki wszystkie plastikowe pudełka, układając je w idealnym porządku, i dodała: – Położę się, jeśli pozwolisz.

Max jej nie zatrzymywał. Wiedział, że żona potrzebuje samotności i czasu, żeby poukładać myśli. Ten wieczór był dopiero początkiem długiego procesu. Może rany nigdy całkowicie się nie zagoją, podobnie jak spękania na porcelanowym naczyniu, które w jego rękach zaczyna odzyskiwać swój kształt. Potem trzeba będzie jeszcze odnaleźć dla nich sens.

W tym, co udaje się uratować, jest jakieś bezsprzeczne, odmienne piękno.

Denko dzbanka z niebieskim napisem pękło na pół, szkoda. Max trzyma w prawej ręce „Je suis à madame Ad…”, a „…élaïde de France” w lewej. Na szczęście nie odprysnął nawet jeden milimetr porcelany i obie części pasują do siebie idealnie. Madame Adelajda Francuska, kimkolwiek była, może odetchnąć z ulgą.

„W przedmiotach kryją się historie i głosy, które je opowiadają – stwierdziła Sara dawno temu. – Czasami wydaje mi się, że je słyszę, kiedy dotykam dzbanka”. „Dużo ich jest?” – zapytał Max, zafascynowany. „Kilka. Przecież widzisz, że to stare naczynie, które pewnie wiele razy zmieniało właściciela?” A on z dociekliwością naukowca drążył temat: „Mówisz to tak, jakbyś wierzyła, że przedmioty pełne są duchów, jak stare domy w horrorach”. Sara kręciła głową. „No właśnie. Ludzie wierzą w nawiedzone domy, ale duchy co do zasady wolą mieszkać w małych, nic nieznaczących przedmiotach, gdzie nikt się ich nie spodziewa”. „Chyba dlatego, że nie chce im się ścierać kurzu” – odpowiadał Max, rozbawiony pomysłami żony.

Kiedy sklejony dzióbek, który rozbił się na trzy kawałki, przymocowuje do gruszkowatego korpusu dzbanka do czekolady, naczynie zaczyna odzyskiwać swój kształt. Na blacie zostały tylko dwie części ucha. Gdy je wklei w odpowiednie miejsce i znów zaczną przypominać elegancką wstążkę, układanka będzie skończona. „Oto pani dzbanek do czekolady, madame. Oby służył pani przez wiele lat. Będzie pani mogła go użyć za kilka godzin” – Maxowi wydaje się, że słyszy obcy głos i uśmiecha się, nie wiedząc, skąd taka myśl mogła przyjść mu do głowy. Ze skupieniem skleja ze sobą ostatnie kawałki jak chirurg kończący ciężką operację. Potem wacikiem nasączonym spirytusem usuwa resztki kleju na spękaniach.

Dzbanek do czekolady przypomina mu poturbowanego żołnierza, który po wojnie wraca do domu. Kiedy Sara ni z tego, ni z owego kupiła go pewnej nocy, miał obity dzióbek, brakowało mu przykrywki i mieszadełka, lecz mimo to był wciąż eleganckim naczyniem. Max nie wiedział, czy antykwariusz, który go sprzedał Sarze, zdradził jej, do kogo wcześniej należał. Żona powiedziała mu tylko, że to był stary, gadatliwy i dziwny człowiek i że obniżył jej znacznie cenę, widząc, jaka jest młoda i zainteresowana naczyniem. Wtedy szczerba na dzóbku była wyraźnie widoczna i psuła harmonijny wygląd całego naczynia. Tymczasem teraz zupełnie nie przeszkadza. Max przesuwa opuszkiem palca po starej ranie i czuje szorstkość jakby świeżo wypalonej gliny. Zapewne tak szorstkie są rzeczy od środka, które z zewnątrz wydają się piękne. Szorstkość mijających lat. Chociaż naczynie od góry do dołu składa się z posklejanych kawałków, wciąż można go używać. Ma pojemność dokładnie trzech małych filiżanek. Max nie może uniknąć myśli, że teraz, kiedy nie ma już Oriola, to jedna filiżanka za dużo. Już zawsze będzie o jedną za dużo.

Kończy pracę i sprząta po sobie. Posklejany dzbanek do czekolady stawia pośrodku stołu. Wyrywa kartkę z notesu, w którym oboje mają zwyczaj zapisywać listę zakupów, pisze „Voilà!” i kładzie ją przed swoim dziełem. Gasi światło.

Boi się, że Sara jeszcze nie zasnęła i wciąż rozmyśla nad wszystkim, co się wydarzyło tego wieczoru. Ale nie, Sara śpi jak niemowlę. Max wślizguje się pod kołdrę i zauważa, że jego żona jest całkiem naga. Takiego zaproszenia nie powinien odrzucić, ale wie, że to nie jest najodpowiedniejsza chwila. Po przeanalizowaniu przyczyn i konsekwencji przesuwa budzik o pół godziny i zamyka oczy. Serce bije mu jak szalone.