Czy z powołania?: komedja w jednym akcie - ebook

STE­FAN­JA

(sie­dzi przed se­kre­ta­rzy­kiem na boku i prze­glą­da li­sty).

Za­kli­na­ją, mnie wszy­scy, abym sko­rzy­sta­ła z chwi­lo­we­go po­by­tu Olgi i przy­wią­za­nia ja­kie ma do mnie, i wpły­nę­ła na jej po­sta­no­wie­nie.

(Po chwi­li.)

Bied­na Olga!… Zkąd jej przy­szedł tak na­gle ten za­miar?… Ona, co była za­wsze tak we­so­łą, roz­trze­pa­ną, co tak świat lu­bi­ła!… To nie może być po­wo­ła­nie… to prę­dzej chwi­lo­we roz­cza­ro­wa­nie lub do­zna­ny za­wód. I któ­raż z mło­dych dziew­cząt z wznio­ślej­szym umy­słem i go­ręt­szem ser­cem cho­ciaż raz w ży­ciu nie za­pra­gnę­ła klasz­tor­nej ci­szy?!

(Po chwi­li)

Co mam ro­bić? co przed­się­brać?… Gdy­by jesz­cze był Ka­zio… on taki we­so­ły i za­baw­ny, tak pe­łen po­my­słów, on by mi do­po­mógł.

(Dzwo­ni).

Co za myśl! praw­da! a Bo­le­sław!

Sce­na II.

STE­FAN­JA. FE­LIKS.STE­FAN­JA.

Wy­bor­na myśl!… ale czy tyl­ko Bo­le­sław ze­chce przy­je­chać? bo tak zdzi­wa­czał od ja­kie­goś cza­su.

(Wsta­je.)

Wy­bor­nie się skła­da i zresz­tą to już mój pro­jekt od tak daw­na i tyle razy sta­ra­łam się go urze­czy­wist­nić, a za­wsze coś sta­nę­ło na prze­szko­dzie i nig­dy spo­tkać się nie mo­gli. Kto wie, może te­raz?

(Po chwi­li.)

Źycz­li – we wspo­mnie­nie daw­nej zna­jo­mo­ści zo­sta­ło u oboj­ga… Olga wspo­mi­na w li­stach o nim cza­sem, Bo­le­sław pyta się nie­raz o sio­strę przy­ja­cie­la… Kto wie? – Raz na­wet, pa­mię­tam, iż Olga na wspo­mnie­nie Bo­le­sła­wa spie­kła ślicz­ne­go raka.

(Po chwi­li)

A! że nie po­my­śla­łam o tem od razu! Bo­le­sław przy­je­chać musi i nie pusz­czę ich pręd­ko. (Sia­da i pi­sze)

Sce­na IV.

STE­FAN­JA. FE­LIKS.BO­LE­SŁAW.

Je­stem po­słusz­nym.

(Za­czy­na czy­tać.)

Od cze­go za­cząć?… Na­tu­ral­nie od kro­ni­ki.

(Czy­ta.)

"Przed kil­ku dnia­mi w Wied­niu po­peł­nio­no trzy sa­mo­bój­stwa… " Ah! Pa­trz­my da­lej… "W prze­szłym ty­go­dniu w Ber­li­nie po­peł­nio­no ośm sa­mo­bójstw". Oh! Bar­dzo we­so­ła kro­ni­ka! Zo­bacz­my ogło­sze­nia. "Pew­na wy­gra­na!" – "Cu­dow­ne le­kar­stwo!" – "Far­ba na wło­sy!" – Wszyst­ko far­sa! Nikt nie wy­gra… a każ­dy po­si­wie­je i umrze!