Dziady - ebook

– A wy, Mi­ko­łaj­ko, nie pój­dzie­cie to dziś na Za­dusz­ki? – za­py­ta­łam sta­jąc w pro­gu ogrod­ni­czej izby, do po­ło­wy za­wa­lo­nej świe­żo wy­cię­tą ka­pu­stą. W izbie sza­rzał już po ką­tach wcze­sny mrok li­sto­pa­do­wy, su­ro­wa woń ja­rzyn i ogro­do­wi­zny na­peł­nia­ła jej wnę­trze. Pod za­tka­nym sło­mą okien­kiem sie­dzia­ła na ni­skim zy­dlu

"sta­ra", jak ją zwy­kle zwa­no we dwo­rze, w prze­pa­sa­nym gru­bą płach­tą to­łub­ku, z sze­ro­ko wy­ło­żo­nym na ra­mio­na koł­nie­rzem za­ję­czym, obie­ra­jąc wiel­kie, prze­mar­z­łe nie­co ka­pu­ścia­ne gło­wy. Ręce jej, zgra­bia­łe z zim­na, trzę­sły się przy tej pra­cy, że­la­zny wą­ski no­żyk skrzy­piał w so­czy­stych głą­bach, a gło­wy pa­da­ły z głu­chym ło­sko­tem na co­raz ro­sną­cą kupę.

Bia­ła kró­li­ca przy­sia­dła na no­gach "sta­rej", grze­jąc je swym pu­chem i ogry­za­jąc le­cą­ce spod no­ży­ka li­ście: kil­ko­ro mło­dych go­ni­ło się z pi­skiem i tu­po­tem po ubi­tej z gli­ny pod­ło­dze.

Smyr­gnę­ły, gdym we­szła, pod przy­cieś, a "sta­ra" pod­nio­sła gło­wę i wy­pa­trzy­ła się na mnie zbla­kły­mi oczy­ma.