Dziewczyny w wodzie - ebook

PROLOG

_C__ios przyszedł znikąd, nagły i ostry. Paznokieć zahaczył o skórę chłopca, przeciął mu policzek. Chłopiec podniósł rękę i przejechał po wilgotnych, musujących kropelkach krwi, która wydobywała się z ranki. Spojrzał na czasopismo, które trzymała w wyciągniętej drugiej ręce. Otwarte strony, sugestywne w oskarżeniu, ukazywały szeroki wybór obrazów: nagie ciało, skóra na skórze. Mnóstwo rzeczy, o których słyszał, ale nigdy naprawdę nie widział z tak bliska i tak dokładnie._

_Dziecko, które nadal w nim było, chciało się śmiać na widok gołych ciał._

_Dziecko, które nadal w nim było, bało się surowości języka matki. Było przerażone jej słowną napaścią równie mocno, jak fizyczną siłą jej gniewu._

_– To jest wstrętne – wyrzuciła z siebie. – Dlaczego to oglądasz? Co się z tobą dzieje? – Teraz krzyczała. Jej gniew widać było w płonących czerwienią policzkach, w pięściach zaciśniętych przy bokach, w zbielałych kostkach palców. Był namacalny w jadzie, z którym wypowiadała słowa._

_Chłopiec nie chciał tych złych uczuć, ale w tamtej chwili – i w wielu chwilach przedtem i potem – nienawidził matki. Nawet tak młody, rozpoznawał jej hipokryzję. Nienawidził tego. Nienawidził swojego życia i wszystkiego, co matka mu uczyniła._

_– Co, nie masz nic do powiedzenia? – warknęła, a milczenie spotęgowało jej gniew._

_Chwyciła chłopca za włosy i zaciągnęła do kuchni. Zlew wypełniony był brudną wodą po ostatniej partii naczyń, które pozmywała. Bezwładne bąbelki leżały płasko na powierzchni, kilka przypadkowych wydusiło z siebie ostatnie, smutne pstryknięcia i zniknęło._

_– Może umyjemy ci oczy – zaproponowała._

_Nie próbował z nią walczyć, potem będzie się zastanawiał dlaczego. Nie szarpał się, gdy mocniej pociągnęła go za włosy, nie walczył, gdy wepchnęła mu twarz w brudną wodę. Nigdy nie walczył. W głowie przez chwilę miał pustkę. Długo wyrabiał w sobie taką reakcję. Kiedy w głowie jest pustka, mógł być gdziekolwiek. Mógł być kimkolwiek._

_Czasem chłopiec był lotnikiem. Zawsze podobała mu się myśl, jak to jest, kiedy człowiek staje się lotnikiem: może lecieć, dokąd chce, własnymi rękami steruje swoim przeznaczeniem. Taka wolność. Wyobrażał sobie ryk silnika, nagłe przyspieszenie kół na pasie startowym, tsunami w żołądku, które wznosi się i opada, kiedy samolot odrywa się od ziemi i stromo unosi się w stronę nieba._

_Innym razem był aktorem. Wyobrażał sobie siebie na scenie, przebranego za kogoś innego, mówiącego cudzymi słowami. Jest kimś innym. Publiczność rozciąga się przed nim, ale on jej nie widzi, otuleni są ciemnością, a jedyne światła skupiają się na nim. Chciał być kimś innym, być gdzie indziej._

_Wstrzymywał oddech pod wodą tak długo, jak potrafił, łykał powietrze, kiedy go wyciągnęła. Wydawało się, że to wieczność, ale minęło nie więcej niż trzydzieści sekund do chwili, gdy matka go puściła. Stał zgarbiony nad zlewem, kaszlał i krztusił się, z ciemnych włosów woda skapywała mu na twarz._

_Tamtej nocy leżał na swoim wąskim łóżku i wyobrażał sobie najbardziej przerażające obrazy, jakie jego młody umysł mógł wyczarować. Kiedy mózg już nie był pusty, wypełniała go najczystsza forma nienawiści: wściekłość tak mocna, że czasem go przerażała._

_Chłopiec nienawidził matki._

_Pewnego dnia każe jej za to zapłacić_1

Jesteś dzisiaj w dobrym nastroju.

Inspektor Alex King spojrzała na koleżankę, która siedząc na fotelu pasażera, żuła bok paznokcia kciuka i patrzyła na nią z miną, która mówiła, że ludzie zazwyczaj nie spodziewają się po niej dobrego nastroju. Nie miała o to pretensji. Przez te ostatnie parę miesięcy niewiele się uśmiechała.

– Co w tym złego?

– Nic – rzuciła detektyw Chloe Lane, unosząc brwi. Lekko się uśmiechnęła, odwracając blond głowę do okna. Pewnie myślała, że Alex nie zauważy jej miny.

Zauważyła.

– Śpiewałaś – powiedziała Chloe. Jej uwagę przyciągnął młody człowiek zmagający się przed monopolowym z psem prawie tak dużym jak on.

– Nie śpiewałam.

– Śpiewałaś.

– Kiedy?

– Właśnie wtedy! Czy to było One Direction?

Alex prychnęła.

– Nie, na pewno nie to.

Ale mogło być, pomyślała. Przez całe rano nie mogła się pozbyć z głowy tej cholernej piosenki, odkąd usłyszała ją, kiedy wychodziła z kuchni, a Rob zszedł na dół zrobić filiżankę herbaty. Włączył radio. Nie wiedziała, co o tym myśleć: o robieniu herbaty czy o włączaniu radia. To było zbyt znajome. To powinno już być za nimi.

Rozwiedzeni od prawie trzech lat, znowu byli tutaj.

Dojrzała część mózgu Alex wiedziała, że powinna zachować sceptycyzm wobec tego, co się działo. Seks z byłym mężem, w większości przypadków, był z założenia problematyczny, ale z jakichś tam powodów Alex nie miała ochoty po raz drugi wyganiać go ze swojego życia. Czy nie zasługiwała na odpoczynek, chociaż ten jeden raz? Czy nie zasługiwała na trochę przyjemności? Masz czterdzieści cztery lata, nie dziewiętnaście, napominała się. A tam, gdzie mowa o byłym mężu, nie ma mowy o seksie bez zobowiązań.

Otrząsnęła się z zamyślenia.

– To chyba mogło być to.

Uśmiechnęła się. Podkręciła ogrzewanie w samochodzie. Twarz Chloe niknęła w fałdach kurtki, dziewczyna próbowała się ogrzać. Była tak szczupła, że Alex nie dziwiła jej wrażliwość na chłód. Poranek był bardzo zimny, Alex nie odczuwała jednak tak mocno nagłego spadku temperatury, jak jej młodsza koleżanka. Często zdarzało się jej myśleć, że dziewczynie przydałyby się dwa porządne posiłki i trochę opieki, mimo że nikłe rozmiary nie wpływały na jej niepohamowaną energię.

Niebo nad leżącym przed nimi miastem było szare i groźne. Kiedy zbliżały się do Pontypridd, można było spodziewać się deszczu. Podjechały do szosy prowadzącej do centrum miasta, wtedy Alex złapała się na tym, że próbuje sobie przypomnieć ostatni słoneczny dzień w tej części południowej Walii, choćby był bardzo zimny. Dla świątecznego okresu charakterystyczne były szare popołudnia i ciągłe, nieubłagane deszcze.

– Przy okazji dziękuję, że mnie podwiozłaś – powiedziała Chloe, przerywając zadumę Alex.

– Nie ma sprawy. Dostałaś wiadomość z warsztatu samochodowego?

Chloe skrzywiła się. Jakoś udawało się jej być piękną, nawet gdy robiła miny.

– Tak, wieczorem dostałam maila. Taniej miałabym, gdybym kupiła nowy wóz. To już trzeci raz. Naprawdę nie widzę sensu, żeby znowu płacić.

Alex przejechała przez rondo, które skierowało je w stronę Trallwn.

– Czy to aluzja, że jutro też mam cię podrzucić?

Chloe uśmiechnęła się do niej.

– A podrzuciłabyś?

– Wolałabym nie, ale i tak będę tędy jechała.

Uśmiech Chloe znów zniknął w fałdach jej kurtki, odwróciła głowę do okna i patrzyła, jak ruch zwalnia do żółwiego tempa przed kolejnym rondem.

– Czeka cię pracowity dzień? – Słowa były przytłumione.

Alex przewróciła oczami.

– A kiedy nie czeka? Widziałaś ostatnio moje biuro? Na biurku leży zaległa papierkowa robota gruba na pół metra. Wiesz, zanim awansowałam, myślałam, że południowa Walia jest całkiem spokojna. Ale trzeba uważać na marzenia, prawda?

Kilka lat temu awansowała na inspektora i życie zaczęło się toczyć bardzo szybko. Tyle się działo, że Alex często martwiła się, czy coś jej nie umyka. Rozwód pomógł rozwinąć zmartwienia w pełnokrwistą panikę, ale zamiast zwolnić, żeby życie za nią nadążyło, brnęła dalej, trzymając się na bieżąco z pracą, jak ostatni pasażer tonącego statku trzyma się jedynej szalupy.

– Myślałam, że nudziłabyś się, gdyby było za spokojnie – powiedziała Chloe. – Ale jak będziesz miała wolne i ochotę na drinka, daj mi znać. Zazwyczaj jestem niepijąca, tą, która siądzie za kółkiem, ale nie mam samochodu. Będziemy musiały pojechać autobusem.

Alex uśmiechnęła się. To był sympatyczny pomysł. Zaraz po Bożym Narodzeniu udało im się wyrwać na wieczór. Tak szalały, że do domu wróciła o wpół do jedenastej. Chloe była rozsądna, jak na swój wiek, co bardzo odpowiadało Alex. Nie trzeba było zmuszać jej, żeby spoważniała. Już była poważna.

– Wolne – powiedziała Alex. – Pomarzyć dobra rzecz.

Przed nimi wyłonił się komisariat, szary jak niebo, które tworzyło dla niego tło. Stał na rogu, pośrodku centrum Pontypridd, jakby miał oko na okolicznych mieszkańców. Alex często zastanawiała się, dlaczego nic się nie robi, żeby wyglądał trochę mniej wrogo, chociaż domyślała się, że kolor stłumiłby cel istnienia komisariatu. Przecież nie byli tutaj dla rozrywki.

Myśl o dniu, który na nie czekał, wypchnęła ją z ociąganiem z samochodu. Chloe, prawdę mówiąc, miała rację. Kiedy Alex nie miała co robić ani dokąd iść, zostawało zbyt wiele czasu i miejsca na myślenie o sprawach, które nawiedzały ją w ciche, nocne godziny, gdy leżała w sypialni, a one gromadziły się obok łóżka, żeby nie dać jej o sobie zapomnieć. Zapewne myśl o stosie papierów i popołudniu w zamkniętym biurze nie była zbyt pociągająca, a to ją dzisiaj czekało. Zakładała, że upora się z większością tych spraw w ciasnej przestrzeni komisariatu, skoro nadarzyła się taka rzadka okazja.2

Był koniec stycznia, takiego stycznia, który unieruchamia wszystko w swoich objęciach, z palcami zakorzenionymi w twardej ziemi, z oddechem plamiącym powietrze dreszczami. Była pod dachem, ale o zimnie wiedziała wszystko. Była tutaj od wielu dni – nie była zbyt pewna, jak długo – i z każdą godziną, z każdym upokorzeniem, któremu była poddawana, robiło się jej coraz zimniej, aż do szpiku kości. Miała nadzieję na śmierć, która ją wybawi.

Przyszło jej do głowy, że pewnie nikt się nie zorientuje, że zaginęła. Przeprowadzanie się od przyjaciela do przyjaciela, z kanapy na kanapę zawsze wydawało się takim dobrym pomysłem. Istotnie, przez ostatnie półtora roku był to jej jedyny sposób na przetrwanie. Nie mogła usiedzieć w jednym miejscu. Teraz, kiedy była przywiązana do krzesła, brzmiało to ironicznie. Mogła przez całe tygodnie nie odzywać się do reszty rodziny, a ci „przyjaciele”, u których się zatrzymywała, teraz to do niej dotarło, wcale przyjaciółmi nie byli. W istocie nawet ich nie znała. Ona wykorzystywała ich, oni wykorzystywali ją. Doszła do wniosku, że na koniec dostała to, na co zasłużyła.

Czy teraz ktoś zauważy, że jej nie ma?

Jedyny człowiek, z którym rozmawiała o tym, jak się czuje – jedyna osoba, z którą zbliżyła się trochę w ciągu paru ostatnich miesięcy – był tutaj i teraz nie było od niego ucieczki.

W pokoju było ciemno, jedyne okno zabite było grubymi deskami. Ze ścian zwisały zasłony, czarne i ciężkie. Nie wiedziała, po co tutaj są ani co się za nimi kryje. Czasem w ogóle niczego nie widziała. Powieki jej opadały i kiedy go tutaj nie było, pozwalała sobie je zamykać, chociaż nie spała. Nie spała chyba już od wielu dni. Ile jeszcze trzeba, zanim oszaleje?

Na początku płakała. Kiedy się obudziła i zobaczyła, że jest w tym nieznanym miejscu, przywiązana do krzesła przez człowieka, którego twarzy nie widziała, płakała, krzyczała, błagała. Proponowała mu rzeczy, które ją odpychały, ale nie wyglądało na to, żeby go zainteresowały. Nie wyglądało na to, żeby ona go interesowała.

Czego od niej chciał?

Tak trudno było poskładać wydarzenia, które ją tutaj doprowadziły. Niektóre rzeczy pamiętała, ale większości nie. Była w pracy, tyle wiedziała. Czasem jechała do domu taksówką z jedną z dziewczyn, z którymi pracowała, ale nie zapamiętała niczego z drogi do domu. W ogóle nie pamiętała, czy tam jechała.

Była przywiązana do krzesła za nadgarstki i kostki nóg. Ramiona miała niewygodnie odciągnięte do tyłu, co utrudniało krwiobieg. Próbowała przecisnąć ręce przez ciasne pętle, które ją więziły, przetrzeć je o drewniane deski oparcia, ale skończyło się tylko otarciami skóry i utratą nadziei.

Nie wyjdzie stąd żywa.

Pierwszego dnia mężczyzna obciął jej paznokcie. Zostawił ją samą na długo, wydawało się na całą wieczność. Łzy nie pozwalały jej dobrze widzieć, a umysł zapchany miała myślami, w jaki sposób on ją zabije. Próbowała kopać, wyrzucała biodra do przodu, przechylała krzesło, ale kiedy się z nim wywróciła, zrozumiała, że tylko pogorszyła sprawę. Leżała na boku, z ramieniem zmartwiałym pod swoim ciałem, póki nie wrócił w milczeniu jej porywacz.

Kiedy już tu był, postawił krzesło, jakby nic nie ważyło. Odezwała się do niego, ale on nie odpowiedział. Kiedy uwolnił jej ręce z zawiązanych na węzły kabli, przypływ adrenaliny skłonił ją do działania. Zamachnęła się na mężczyznę i wbiła palce w jego ciemną maskę. Właśnie wtedy poczuła, że to koniec jej życia, bo po raz pierwszy go zobaczyła. Może sprawy potoczyłyby się inaczej, gdyby nie widziała jego twarzy? Nigdy się tego nie dowie.

Kiedy zrozumiała, kto to jest, zrobiło się jej niedobrze. Zwymiotowała na własny top. Kawałki pomyj, którymi nakarmił ją w poprzedni wieczór, splamiły bawełnę i nadały powietrzu kwaśnego, zjełczałego posmaku.

Potem przypomniała sobie tamten wieczór. Przypomniała sobie, że go widziała. Przypomniała sobie, jaka była zadowolona, że go widzi.

Później, kiedy powracała pofragmentowana pamięć, przypomniała sobie, że zgodziła się, żeby ją podwiózł.

– Dlaczego to robisz? – zapytała przez łzy. – Nic ci nie zawiniłam.

Ciało się jej naprężyło, kiedy sięgnął do kieszeni i wyjął coś, co wyglądało jak czarne pudełeczko. Otworzył je i wyjął nożyczki do paznokci, których użył, żeby powoli rozciąć jej poplamiony wymiocinami top. Tym razem już z nim nie walczyła. Siedziała tylko w samym biustonoszu i dygotała w ciemności. On trzymał nożyczki w dłoniach w rękawicach, ona była przywiązana za kostki nóg do krzesła: nie mogła nigdzie odejść. Walka tylko bardziej by go rozwścieczyła i jak by się to dla niej skończyło?

– Proszę – szepnęła, kiedy ściągnął z niej ostatni kawałek pociętego materiału. – Proszę, powiedz coś.

Mężczyzna przyciągnął naprzeciwko niej krzesło, takie samo jak to, na którym siedziała, i wziął ją za lewą rękę. Kiedy spojrzał jej krótko w oczy, pomyślała, dlaczego wcześniej tego nie zauważyła. Oczywiście, to był on.

– Nie rozumiem – powiedziała.

Miała długie, pomalowane paznokcie. Odcinał je metodycznie, spiłowując aż do skóry. Przy trzecim palcu zdał sobie sprawę, że paznokcie są sztuczne. Rozwścieczyło go to, ze złością zaczął je wyrywać. Odginał je i zrywał z kleju, który trzymał je na prawdziwych paznokciach. Krzyknęła z bólu. To go tylko zachęciło.

Wyszedł z pokoju.

Dziewczyna rozejrzała się. Rozpaczliwie szukała czegoś, czym mogłaby go uderzyć.

Wrócił. Usiadł naprzeciwko niej. W ręku miał obcęgi.

– Nie – prosiła. Gorące łzy znów zaczęły szczypać ją w oczy. – Nie. Proszę.

Walczyła, ale na próżno. Uderzył ją w twarz, raz, otwartą dłonią. Cios był tak mocny, że zatoczyła się, a krzesło znów przewróciło się na podłogę. Stanął w rozkroku nad nią i ponownie złapał ją za rękę. Jeden po drugim zrywał jej z palców prawdziwe paznokcie.

Wreszcie zemdlała. Nie pamiętała, co się działo między teraz a wtedy. Tyle że kiedy się ocknęła, nie miała paznokci, a dłoń miała pokrytą strupami. Znów była przywiązana do krzesła za nadgarstki. Tym razem były przywiązane u boków i mogła je widzieć. Krzyczała na widok swoich zakrwawionych dłoni, na wspomnienie bólu i z bólu, który nadal czuła po tym, co z nią zrobił, ale nie było reakcji na jej krzyki. W końcu zamilkła, nadal myślała, jak stąd uciec.

Nadal wiedziała, że nie ucieknie.

Uspokoiła się trochę, udało się jej przesunąć krzesło przez pokój. Wlokła je po nagich deskach podłogi. Udało się jej dotrzeć do drzwi, ale z bliska zobaczyła, że są zamknięte. Samo przebycie pokoju pozbawiło ją całej energii. Ogarnęła ją frustracja, znów zaczęła płakać. Nie miała już nadziei, nie miała przyszłości.

Czekała na śmierć, modliła się o nią, ale śmierć nie nadchodziła.

Wrócił po raz ostatni, wreszcie się do niej odezwał. Zaciągnął ją razem z krzesłem do bocznego pokoju, w którym umieścił ją na samym początku, i stanął za nią. Położył jej dłonie na ramionach i nacisnął. Słyszała, jak wyciąga coś z kieszeni, potem chwycił jej długi kucyk. Następne, co usłyszała, to dźwięk nożyczek przecinających jej włosy. Odciął jej kucyk.

– Myślałem, że jesteś inna – powiedział – ale jesteś taka sama jak wszystkie.

Oddech jej przyspieszył, odkąd wrócił do pokoju. Teraz, kiedy za nią stał, a ona miała na kolanach własne, odcięte włosy, czuła, jak serce jej zwalnia. Wiedziała, że zatrzyma się zupełnie.

Zacisnął dłonie na jej ramionach.

– Przepraszam – jęknęła przez łzy. – Powiedz, czego ode mnie chcesz… powiedz, co źle zrobiłam. Zrobię wszystko, obiecuję.

Teraz nie miała nic przeciwko temu, żeby go błagać. Śmierć była przecież tak blisko. Rozczarowały go jej słowa. Powiedziałaby wszystko, żeby tylko go udobruchać. Jej rozpacz – jej żałosne, błagalne słowa – rozniecały w nim tylko jeszcze większą nienawiść do niej.

Czekała, aż coś powie. Myślała, że kiedy on znów się odezwie, może uda się jej go powstrzymać. Gdyby udało się skłonić go do mówienia, gdyby powiedział coś, co powinien, może udałoby się go przegadać. Pomyślała, że może jest jeszcze jakaś nadzieja.

Wtedy poderżnął jej gardło i wszystkie myśli się skończyły.3

Alex kucała na brzegu wody przy tym, co zostało ze zwłok. Tamtego ranka stan wody w rzece był wysoki, a prąd szybszy niż zwykle. Parł na południe z impetem sugerującym niebezpieczeństwo, jakby woda chciała się czegoś pozbyć, czegoś, co wcześniej w niej było. Wypluła ciało na brzeg. Potem znalazł je niczego niepodejrzewający jogger, który zapuścił się między drzewa, szukając schronienia, żeby sobie ulżyć.

Alex odwróciła głowę, szukała haustu czystego powietrza, żeby zaczerpnąć je przez maskę, którą włożyła. Czuła nudności, ale kryminalistycy kręcący się wokół namiotu i na ścieżce biegnącej dalej, wzdłuż parku, wyglądali na obojętnych, jakby wyrzucane na brzeg ciała młodych kobiet były w mieście codziennością. Wiedziała, że po siedemnastu latach pracy w policji powinna bardziej się uodpornić na realność śmierci, ale było inaczej. Otrząśnie się z tego jak co rano, w pracy będzie nadrabiać miną i zepchnie w tył głowy obraz tego, co widziała. Obraz jednak później wróci, żeby ją nawiedzać.

Północna część Bute Park została odgrodzona. Ciekawscy, którzy zgromadzili się, żeby przyjrzeć się rozgrywającemu się widowisku, zostali odsunięci przez policjantów. Latem ta część parku roiła się od rodzin i uczniów, a kilkusetmetrowy, szerszy odcinek rzeki stawał się basenem, w którym, w cieplejsze dni, czciciele słońca mogli się ochłodzić. Nastolatki skakały z mostu, rywalizowały z sobą, popisywały się przed kolegami.

Jednak o tej porze roku nawet najbardziej lekkomyślny nie zdobyłby się na brawurę w wodzie.

Postawiono namiot, żeby uchronić ciało przed wpływem żywiołów, chociaż już było poddane długiemu działaniu wody, a umundurowani policjanci przeszukiwali okolicę: park i brzegi rzeki. Zrobiono zdjęcia dokumentujące rozkład trupa i ślady znęcania się nad ciałem młodej kobiety zarówno przed śmiercią, jak i po śmierci.

Alex jeszcze nie widziała ofiary w takim stanie. Ciało było pokryte pęcherzami i obrzmiałe, woda je zniszczyła. Ofiara miała kostki spętane kablem, podobnie nadgarstki. Zwisały z nich postrzępione fragmenty plastikowej torby na zakupy, które leżały na ziemi jak śmieci, porozrywane przez kamienie i ciężar wody.

Coś wgryzło się jej w skórę, przeżarło się przez ciało dziewczyny, aż powstały wściekłe czerwone blizny. Cała pokryta była siniakami. Na obu dłoniach brakowało paznokci. Rzeka mogła ją zniszczyć, ale zanim ciałem zajęła się rzeka, kobietę poddano nieopisanym potwornościom.

Jakiż człowiek mógł zrobić komuś coś takiego?

Alex wstała na chwilę, żeby rozprostować łydki, i stwierdziła, że nie jest w stanie się odwrócić. Odwrócenie twarzy od ofiary miałoby w sobie coś lekceważącego, jakby miało oznaczać, że zostawia się dziewczynę w takim stadium degradacji, porzuca się ją, kiedy najbardziej potrzebuje kogoś, kto by przy niej został. Alex miała może słaby żołądek, ale nigdy nie zostawiała kogoś w potrzebie, a zmarli często potrzebowali pomocy bardziej niż żywi.

– Kto ci to zrobił? – spytała cicho, jakby zmarła młoda kobieta, ta dziewczyna, mogła jakoś odpowiedzieć.

Czy znała zabójcę? Większość zna, a przypadkowe ataki mają cechy szaleństwa. Ten wyglądał na dokonany metodycznie, z premedytacją. Dlaczego zerwano jej paznokcie? Czy wtedy jeszcze żyła? Dlaczego przyniesiono ją tutaj?

Powiał wiatr, kiedy anatomopatolog weszła do namiotu.

– Proszę źle mnie nie zrozumieć, ale miałam nadzieję, że długo pani nie zobaczę – powiedziała Helen.

Ścieżki Alex skrzyżowały się ze ścieżkami Helen Collier przy dwóch ostatnich sprawach. Alex podzielała jej zdanie. Miała nadzieję na spokojny rok, ale zaczynała myśleć, że pojęcie „spokojny” miało pozostać nieznane dla niej i reszty jej zespołu.

– Barbarzyństwo, prawda?

Alex nic nie powiedziała. Para pozbawionych życia oczu patrzyła w górę z jam wyjedzonej przez wodę twarzy.

– Paznokcie – zauważyła Helen, kucnęła obok ciała i z wahaniem wzięła jego lewą dłoń. – Powiedziałabym, że zrobiono to, kiedy jeszcze żyła.

Alex skrzywiła się.

– Chodzi pani o znaki na nadgarstkach?

Ciało na nadgarstkach młodej kobiety było pocięte w zaczerwienione pasy wskazujące na to, że walczyła, żeby się uwolnić z miejsca, w którym ją trzymano. Alex przyjrzała się dokładnie całemu ciału – górze ubranej tylko w zabłocony biustonosz, dołowi w ściągniętych do połowy, wyglądających na skórzane legginsach podartych w rzece – i ogarnął ją smutek. Jak bardzo musiała się bać, stojąc w obliczu śmierci? Jak dzielna musiała być, skoro walczyła, chociaż wiedziała, że nie może wygrać. Nie było wątpliwości, że już nie żyła, kiedy jej ciało wrzucono do rzeki. Głębokie nacięcie na gardle jasno przedstawiało, jakie były jej ostatnie chwile.

– Wygląda, jakby ostro walczyła. W każdym razie starała się, jak mogła.

Helen Collier kucnęła przy ciele.

– Tutaj – powiedziała, wskazując na głowę młodej kobiety. – Ścięto jej włosy.

Ostrożnie wsunęła koniuszki palców pod jej głowę i odwróciła ją trochę na bok, żeby Alex mogła zobaczyć splątane włosy przylegające do skóry, skołtunione mułem z łożyska rzeki.

– Nie jestem fryzjerką, ale powiedziałabym, że ucięto je tam, gdzie był kucyk. – Podniosła rękę w rękawiczce w stronę tyłu własnej głowy i zrobiła gest ucinania, jakby Alex inaczej nie mogła zrozumieć, o co jej chodzi. – Prawdopodobnie ten pani zabójca zatrzymał je sobie na pamiątkę.

– Jak pani myśli, długo leżała w wodzie?

Helen opuściła głowę martwej dziewczyny z powrotem na ziemię.

– Nie tak długo, jak ktoś by chciał. Stopień rozkładu wskazywałby na nie więcej niż dwa tygodnie. To tutaj – przeniosła rękę w rękawiczce na kawałki plastiku przytroczone do nadgarstka ofiary – miało pewnie przytrzymać ją dłużej pod wodą. Zapewne tak długo, aż ciało rozłożyłoby się całkowicie.

Rozmawiały o szczątkach plastikowych toreb przymocowanych do nadgarstków ofiary. Brzmiało prawdopodobnie, że były wyładowane obciążeniem – zapewne kamieniami – które miało ściągnąć ciało pod wodę i ukryć dowód zbrodni. To wyjaśniałoby punkt wyjściowy, w którym ciało dziewczyny zostało wrzucone do rzeki. Była to jedna z najgłębszych części i w większości wypadków, kiedy topiono tam ciała, wynurzały się tam, gdzie je wrzucono, albo w niewielkiej odległości.

Jeśli kobietę wrzucono do wody tutaj, jak udało się ją przywieźć? Park był niedostępny dla samochodów. Niemożliwe, żeby ktoś niósł zwłoki tak daleko przez park i nikt go nie zauważył, nawet teraz, w spokojniejszym sezonie. Bramy zamykano o dziesiątej, więc nikt nie miał tu dostępu w nocy.

Helen była nieugięta co do tego, że ciało wrzucono do wody niedaleko miejsca, w którym je znaleziono, ale jak to mogło się stać?

Alex znów spojrzała na martwą dziewczynę leżącą na brzegu rzeki. Serce ją rozbolało, wiedziała, że będzie ją boleć, póki nie znajdą człowieka odpowiedzialnego za okrucieństwa, których dopuścił się wobec tej młodej kobiety.

Do tego czasu jej twarz zostanie z Alex i będą ją nawiedzały potworności ostatnich chwil ofiary.4

W grupie wsparcia dziś wieczorem było sześć osób: dwóch ochotników prowadzących i czworo członków grupy. Wszyscy siedzieli w płaszczach, bo w holu było chłodno. Grzejnik elektryczny z trzema spiralami przyciągnięto tak blisko, jak tylko pozwalał na to przedłużacz. Dawał niewiele ciepła, raczej zapach palonego kurzu, a rząd okien na przeciwległej ścianie wpuszczał zimne powietrze, mimo że zaciągnięto stare welwetowe zasłony, żeby się od niego odciąć.

Sean Pugh zakaszlał, jakby był przeziębiony, chyba chciał pokazać, jak mu zimno.

– Rachel – powiedział Tim i uśmiechnął się do nieśmiałej dziewczyny siedzącej na końcu półokręgu. – Mam nadzieję, że w tym tygodniu lepiej się czujesz.

Blada twarz Rachel zaróżowiła się w odpowiedzi, a Tim przeniósł uwagę na resztę grupy.

– Czy ktoś zacznie? – namawiał. – Jaki mieliśmy ten tydzień?

– Gówniany.

Tim zwrócił się do Carla. Carl Henderson miał prawie metr dziewięćdziesiąt i jego nogi wypełniały przestrzeń pośrodku półkola.

– Dlaczego gówniany?

Carl wzruszył ramionami.

– Dzień Świstaka, niby nie? To samo gówno codziennie.

– Jak ci idzie w nowej pracy?

– W porządku. – Carl znów wzruszył ramionami.

Carl mówił mało, ale gniew unosił się wokół niego jak aureola. Inni członkowie grupy zdawali się obojętni na jego jątrzącą się wściekłość. Wszyscy poza Rachel, która starała się trzymać od niego z daleka i zawsze wybierała miejsce z boku, a nie naprzeciwko, z którego przez dłuższy czas musiałaby na niego patrzeć.

Przed Bożym Narodzeniem Carl powiedział grupie, że zaczyna nową, niepełnoetatową pracę jako bramkarz w klubie, w Pontypridd. Teraz, zaledwie po kilku tygodniach, Carl już był niezadowolony z nowego miejsca pracy. Nie był typem osoby, o jakim myśleli Tim Cole i Connor Price, kiedy zakładali grupę wsparcia. Celem grupy była pomoc dla młodych ludzi z okolicy w przezwyciężaniu niepokoju i depresji, ale Carl chyba na to nie cierpiał. I nie był młody. Był po prostu zły, a jego złość zaczynała sprawiać, że niepokoje pozostałych robiły się dotykalne.

– Czy w tym tygodniu ktoś robił coś innego? – zapytał Connor, chcąc szybko odwrócić zainteresowanie od Carla. – W ubiegłym tygodniu rozmawialiśmy o medytacji. – Chryste, pomyślał. Medytacja. Kolejna z idealistycznych i naiwnych teorii Tima. Jak przyjdzie wiosna, wszyscy oni wyjdą na ulice, żeby obściskiwać najbliższe dostępne drzewo. Jednak, jeśli to odwróci uwagę od Carla i Tima chociaż na pięć minut, to gra była warta świeczki. – Ktoś tego próbował?

Carl parsknął, reszta grupy zignorowała to. Rachel przesunęła się niezdarnie na krześle, a Connor zaczął się zastanawiać, czy może już czas, żeby ten człowiek odszedł na dobre. Ludzie czuli się przy nim niezręcznie, a jeśli tutaj nie mogli dobrze się poczuć, cały cel grupy był zaprzepaszczony. Mógłby się zgodzić ze sceptycyzmem Carla co do proponowanych przez Tima środków, ale przynajmniej był uprzejmy i ukrywał, że z tego drwi.

Connor potrafił ukrywać swoje prawdziwe uczucia. Miał do tego talent.

– Próbowałam – powiedziała Sarah. Strząsnęła z twarzy długie pasmo blond włosów. – To było dobre. Naprawdę dobre. – Przeciągała samogłoski w słowach, nadając im dwuznaczności.

– Czego próbowałaś? – zapytał Tim, sięgając po czapkę narciarską leżącą na podłodze. Włożył ją z powrotem, żeby uchronić głowę przed dokuczliwym chłodem wiejskiej salki. Connor, siedzący obok niego, zmienił pozycję. Sean rzucił mu spojrzenie, którego Connor nie zauważył, ale dla Sarah była to demonstracja zamierzonego efektu jej słów.

– No wiesz… samo oddychanie. Wdech i wydech… powoli.

Nie spuszczała wzroku z Connora, domagała się odpowiedzi.

– Kiedy po raz pierwszy wyszedłem z więzienia, stwierdziłem, że medytacja jest naprawdę pożyteczna – powiedział Tim, nieświadom spojrzeń wymienionych przez paru członków grupy. Ochotnicy prowadzący zachęcali członków grupy, żeby uczciwie mówili o sobie i swojej przeszłości. Zawsze zaczynali od siebie i własnych doświadczeń, żeby rozwinąć atmosferę zaufania. Tim niczego nie zachowywał dla siebie: dzielił się informacjami o swojej narkomanii, o krótkim okresie bezdomności, o dłuższym okresie rezydowania w zakładzie zamkniętym Jej Królewskiej Mości. Connor zastanawiał się, czy Tim nie mówi za dużo. Uczciwość to dobra rzecz, zbytnia uczciwość może być fatalna. – Śmieszne w tym jest – kontynuował Tim – to, co ludzie myślą o więzieniu. Że to trudny kawałek życia, ale jeśli się nie podskakuje i nie robi się sobie wrogów, tak nie jest. Właściwie trudności zaczynają się po wypuszczeniu na wolność. Wracasz do świata i myślisz, że nie masz dokąd pójść i za co żyć. Jest ciężko. Czasem odejście od wszystkiego bardzo ułatwia życie. Potrzebujesz czasu dla siebie. Rozumiesz, Sean?

Sean Pugh siedział w milczeniu, chłonąc wszystko, a przynajmniej tak wyglądał. Wysoki, chudy, z tatuażami na ramieniu, które przedstawiały szereg zdarzeń odpowiedzialnych według niego za spiralę w dół od wczesnych lat jego życia (na drugim spotkaniu poprowadził grupę na wycieczkę z przewodnikiem po swoim ramieniu, z dumą oświadczając, że jeśli trzyma to na sobie i ma na to oko, nigdy temu nie ulegnie). Odsiedział w więzieniu trzy lata za kradzież samochodu i rabunek z bronią w ręku. Teraz miał tylko dwadzieścia dwa lata, był bezrobotny i zamieszkał ponownie w domu matki.

– Hę? Przepraszam, co powiedziałeś?

– Kiedy wychodzi się z więzienia. Czy próbowałeś medytacji, żeby się dostosować?

Sean popatrzył na Tima, jakby ten odezwał się do niego w obcym języku.

– Hm… nie. Ale słuchałem często muzyki. Wiesz, żeby się wyluzować.

Connor Price puszczał rozmowę mimo uszu. Patrzył na Sarah, usta wykrzywiał mu grymas. Rachel nie zwróciła uwagi na kolejne pytanie Tima, jakiej muzyki słuchał Sean. Pochłaniała ją milcząca rozmowa Connora i Sarah: drgnięcia ust, zmrużenia oczu tworzyły ich własną, stłumioną konwersację. Carl wyjął telefon z kieszeni i sprawdził czas.

– Idziemy wieczorem do pubu? – zapytał, przerywając rozmowę.

Sesje niezmiennie zaczynały się w holu, a kończyły w pubie. Zimno było zazwyczaj wystarczającym pretekstem, chociaż nie potrzebowali żadnego pretekstu. Carl nigdy tam nie chodził. Connor przypuszczał, że nie chciał być widziany razem z nimi, gdyby spotkał jakiegoś znajomego. Wyjaśnianie, że wyszedł ze swoją grupą wsparcia, zapewne nie pomogłoby wizerunkowi twardziela, który tak chętnie prezentował.

– Jestem za – rzucił Tim.

Kilka osób skinęło głowami, inni coś mruknęli. Connor wstał z krzesła i wyłączył grzejnik, wyjął sznur z kontaktu i przestawił urządzenie pod ścianę. Pozostali odstawili krzesła w róg, składając je hałaśliwie w stos.

– Ktoś wie, co się dzieje z Lolą?

Connor odwrócił się i spojrzał na Tima, który pokręcił głową.

– Mówiła, że wróci po Bożym Narodzeniu – stwierdziła Sarah.

– Ale nikt jej nie widział?

– Przecież nigdy nie przychodziła regularnie. – Sarah wzruszyła ramionami.

Connor odwrócił się znów do ściany i zajął się zwijaniem kabla od grzejnika. Nie musiał tego robić – po prostu nie chciał, żeby ludzie na niego patrzyli. W istocie nie miał ochoty iść na drinka. Do domu też nie chciało mu się iść. Problem polegał na tym, że Connor naprawdę nie wiedział, czego chce. Poza jednym.

Tego zawsze potrzebował.5

Alex siedziała na brzegu biurka w głównej sali dochodzeniowej komisariatu i patrzyła na zdjęcie ofiary morderstwa przypięte do tablicy. Zespół zebrał się, porozmawiał i rozproszył. W każdy inny dzień Alex poszłaby prosto do domu. Dzisiaj nigdzie się nie wybierała. Pomyślała, że ofiarom morderstw nie każe się czekać na godziny biurowe. Jeśli było coś, co mogłaby zrobić, musiała to zrobić.

– O czym myślisz?

Alex poczuła na sobie wzrok nadinspektora. Nadal siedział przy jednym z komputerów tak cicho, że zapomniała o jego obecności. Nigdy nie lubiła zwracać się do zespołu pod jego obecność. Zawsze czuła się wtedy jak nastolatka, która koniecznie chce zrobić wrażenie na ulubionym nauczycielu. To było śmieszne, szczególnie po wszystkich tych latach wspólnej pracy. Znali się z Harrym Blakiem od lat, zawsze traktował ludzi sprawiedliwie. Podczas jej kuracji hormonalnej nadinspektor okazał się niespodziewanym sojusznikiem. Walczył po jej stronie z bezsensownymi przepisami wymagającymi, żeby podczas kuracji iść na bezpłatny urlop. Według przepisów policyjnych zapłodnienie pozaustrojowe było „wyborem stylu życia”. Jak operacja powiększenia piersi. Tak wtedy myślała o tym Alex.

– Przecież mnie znasz – odparła nonszalancko. – O niczym takim.

Harry uniósł brwi, wiedział, że z nią zawsze jest inaczej, niż mówi. Alex nigdy nie odpływała. Za jej ciemnymi oczami zawsze coś się działo, nawet kiedy ze stoickim spokojem odmawiała mówienia o tym.

– Jak przeniesiono ciało przez park do rzeki? – powiedziała, myśląc na głos. – Ofiara była mała i chociaż łatwo było ją nieść, to jak, do diabła, udało mu się przejść taki kawał drogi, żeby nikt go nie zobaczył?

Harry przejechał ręką po krótkich siwiejących włosach, patrzył, jakby jej nie widział, zastanawiał się nad odpowiedzią.

– Do której park jest otwarty?

– Według strony internetowej rady miasta do późna, nawet zimą. – Alex wskazała na jeden z komputerów. Strona nadal była na ekranie. Zostawiła ją po przejrzeniu szczegółów, zanim zwróciła się do zespołu. – Ktoś musiał wjechać do parku wozem. Tylko to miałoby sens.

Gestem poprosiła Harry’ego, żeby przysiadł się do niej przed komputerem.

– Anatomopatolog jest pewna, że ciało tej młodej kobiety wrzucono do wody w tamtym miejscu, w którym wypłynęło, albo tuż obok. Jedyna wiarygodna teoria, to że ktoś przewiózł kobietę do rzeki jakimś wozem. Ale nie wszyscy mają dostęp do ścieżek.

– Jakiego rodzaju wozy mają wjazd do parku? – zapytał Harry nadal skupiony na stronie internetowej.

Alex ześlizgnęła się z biurka na krzesło obok Harry’ego, przesunęła palcem po klawiaturze otwartego laptopa. Wpisała do wyszukiwarka słowa: „Prawo wjazdu dla pojazdów do Cardiff Bute Park”. Pojawiła się długa lista z wynikami. Zajęło jej trochę czasu, zanim znalazła teczką rady miasta otwartą dla wszystkich, w której opisana była pokrótce historia parku i obecnie istniejące miejsca, którymi można się do niego dostać.

– Przeczytaj to.

Park został otwarty dla mieszkańców w 1947 roku, wcześniej były to prywatne ogrody Zamku Cardiff. Odkąd przekazano park do użytku publicznego, powstały tylko dwa dodatkowe wejścia.

Według dokumentu rady miasta dodatkowa brama dla samochodów usprawiedliwiona była liczbą wozów, które musiały wjeżdżać do parku w celach zaopatrzeniowych dla żłobka, do montowania i rozmontowywania sprzętu do eventów, remontowania i zarządzania zasilaniem wodnym, porządkowania brzegów rzeki i ogólnego utrzymywania ogrodów.

Eventy najczęściej odbywały się na Copper’s Field. Alex była tam parę razy. Kiedyś, gdy jeszcze chodziła w mundurze, pilnowała takich eventów, jak Party w Parku: długie, nieprzyjemne godziny, gdy była zadowolona, że zauważyła bójkę pijaków, bo to przerywało monotonię dnia. Jako cywil stała na tym polu wraz z armią podobnych sobie kobiet i czekała, aż zacznie się słynny teraz Wyścig o Życie związany z badaniami nad rakiem, który odbywał się tam co lato. Starała się nie patrzeć za długo na wyrazy uznania i zdjęcia przypięte do pleców różowych T-shirtów rojących się przed nią, bo sam bieg był już trudny, a tu jeszcze ten smutek ściskający gardło.

Alex nienawidziła biegania, ale znacznie bardziej nienawidziła cholernego raka.

Zerknęła na nadinspektora Blake’a, który niedawno wrócił do pracy. Brakowało jej obecności tego człowieka w komisariacie. Boże, jaki potrafił być czasem zrzędliwy, ale był uczciwy i honorowy. To godne uznania cechy w świecie, któremu brakowało tych dwóch, pozornie nieciekawych cech. Półtora roku wcześniej wykryto u niego raka prostaty. Mocno uderzyło to w jego rodzinę, szczególnie w dwoje dzieci. Miały wtedy jedenaście i dwanaście lat. Potem odbyło się leczenie. Lekarze mówili o pozytywnej reakcji na radioterapię, ale poradzili mu, żeby się nie przejmował i dał czas ciału na powrót do zdrowia.

Harry Blake, z typowym dla siebie oślim uporem, postanowił ich zignorować.

Alex uśmiechnęła się na myśl o pierwszym spotkaniu Chloe z nadinspektorem, kiedy ten wrócił do pracy. Wtedy nie było jasne, czy spotkanie jest bardziej krępujące dla Harry’ego, czy dla Chloe, ale dostarczyło Alex rozrywki do końca dnia. Chloe przeniosła się do tego komisariatu, kiedy nadinspektor miał zwolnienie, a kiedy Harry wrócił, przez pomyłkę wziął ją za maturzystkę podczas praktyk zawodowych – a on nie miał zbyt wiele czasu dla praktykantów.

Chloe spotkała się z przyjęciem mniej niż serdecznym, ale zabawnym dla wszystkich. Harry, który musiał przyjąć do wiadomości obecność dziewczyny, zapytał, czy ma na komisariacie jakichś krewnych. Chloe, która zrozumiała, że szef pomylił się w ocenie, z kamienną twarzą oświadczyła, że jej tato siedzi w celi numer cztery. To był jedyny raz, kiedy Alex widziała, jak Harry robi się czerwony, ale Chloe też się zaczerwieniła, kiedy dowiedziała się, z kim rozmawia.

Prawda, Chloe wyglądała młodziej niż na swoje dwadzieścia sześć lat, ale kiedy tylko Harry ją poznał, szybko zrozumiał, że jest znacznie więcej warta niż młódka, którą w niej widział.

Alex zawsze myślała, że dziewczyna ma jeszcze jakieś tajemnice, ale Chloe zatrzymywała dla siebie swoje życie osobiste. Alex rozumiała to.

– Wejście przez bramę północną jest w samym centrum miasta – powiedział Harry, wyrywając Alex z zamyślenia. – To znaczyłoby, że ktoś jechał główną drogą i skręcił do parku, a zwłoki miał w samochodzie.

Alex zrobiło się niedobrze na tę myśl. Widziała biedaczkę tylko przez krótki czas, kiedy jej zwłoki wyciągnięto z rzeki. Dużo czasu minie, zanim przestanie ją widzieć.

Zmusiła się, żeby wrócić myślami do parku. Zimą na Cooper’s Field nie urządzano eventów, więc to eliminowało jedną grupę samochodów. Słowa „remontowanie i zarządzani zasilaniem wodnym” nic dla Alex nie znaczyły, ale będzie musiała dowiedzieć się dokładnie, o co tu chodzi. Jeśli chodzi o żłobek i ogrody, to czy zimą też zatrudniano ogrodników? Alex zawsze myślała, że to praca sezonowa. Kiedyś zasadziła we własnym ogródku cebule żonkili i wiosną została wynagrodzona siedmioma kwiatuszkami, które wytrzymały tydzień, a potem dały za wygraną i pousychały. To doprawdy nie czyniło z niej autorytetu w tych kwestiach.

– Niech znajdę ulicę. – Alex nachyliła się nad biurkiem i znów sięgnęła do klawiatury. W Google Street View wyszukała Boulevard de Nantes i zlokalizowała miejsce, w którym samochód wiozący zapewne dziewczynę mógł skręcić do parku. Miejsce to leżało nieopodal świateł, było równoległe do przeznaczonej wyłącznie dla pieszych części Queen Street, popularnej ulicy ze sklepami w samym środku centrum. – Można by pomyśleć, że przy światłach są kamery – ciągnęła – ale chyba ich nie ma. Zaraz z rana się tym zajmę, sprawdzę, czy są i czy te cholerstwa były włączone.

I co wtedy? – pomyślała. Według Helen Collier ciało leżało w wodzie nawet przez dwa tygodnie. Ktoś będzie musiał usiąść nad zapisami kamer z dwóch tygodni, żeby zidentyfikować wszystkie samochody, które w tym czasie wjeżdżały do parku.

Komu urządzi tydzień, zlecając mu to rozrywkowe zadanie?

– Tymczasem – powiedział Harry – może poszłabyś do domu.

– Może. – Zobaczyła, jak na nią patrzy, i podniosła ręce w ironicznym geście poddawania się. – Dwie minuty – skłamała. – I już mnie nie ma, obiecuję.

Alex zminimalizowała stronę internetową i czekała, aż nadinspektor wyjdzie z sali. Potem wyszukała bank profili, które wcześniej uzyskała z bazy danych osób zaginionych.

Jeśli ta młoda kobieta była w rzece jakieś dwa tygodnie, ktoś w tym czasie na pewno za nią zatęsknił.

Alex pomyślała, że zaskakująco długa lista osób zaginionych, którą wypluła baza danych, zajmie jej dużo czasu, więc zeszła na dół cichym korytarzem do małego pokoju dla personelu komisariatu, żeby zrobić sobie kawy. Automat w korytarzu wydawał coś, co można by określić jako wodę pachnącą cokolwiek kawą. Uznano, że warto go trzymać jako pogotowie kofeinowe, gdyby czajnik spontanicznie się spalił, co postanowił zrobić przed tygodniem.

W zdjęciu osoby zaginionej było coś niepohamowanie tragicznego. Nawet zdjęcia, które uwieczniły radosne chwile – śluby, rozdanie dyplomów, pobielone słońcem wakacje – stawały się upiorne przez uaktualniony status osoby zaginionej. Uśmiechy robiły się smutne, oczy mroczniały, gesty były jakoś fałszywe, jakby ten, kto wkrótce miał zaginąć, chciał wymazać los, którego podświadomie był świadom. Jakby wiedział wtedy, kiedy robiono zdjęcie – jakby w istocie wiedział przez cały czas – że w pewnej chwili opuści świat istniejący po drugiej stronie aparatu.

Alex popijała kawę, a twarze pozdrawiały ją jedna po drugiej. Zaginieni synowie, zaginieni bracia, zaginione żony. Każde coś dla kogoś znaczyło, nawet ci, którzy nie sądzili, że coś dla kogoś znaczą. Dokąd szli zaginieni? Co stało się z ludźmi, którzy pewnego dnia wyszli z domu, pojechali do pracy jak co rano i po prostu zniknęli z życia? Alex myślała, że teraz to niemożliwe, żeby człowiek po prostu zaginął, ale co rok gubiły się tysiące.

Jej palec zawisł nad klawiaturą, zwlekała nad jednym zdjęciem. Młoda kobieta, dziewczyna, siedziała na niskim murku w ogródku, za nią widać było mały kwadrat zarośniętego trawnika. Ubrana była w letnią sukienkę, jasnoniebieską, na ramiączkach, a na czole miała podniesione okulary przeciwsłoneczne. Długie włosy zgarnęła na jedną stronę, przerzuciła przez ramię, a na ustach miała cień uśmiechu, jakby szerszy uśmiech mógł zniszczyć jej kruchą postać.

Młoda kobieta jakby wołała do Alex w milczeniu, przez ekran, i chociaż wyglądała zupełnie inaczej, kiedy robiono zdjęcie, Alex nie miała wątpliwości, że to dziewczyna, której ciało wyciągnięto z rzeki.6

Grupa poszła do pubu i zamówiła drinki, wszyscy poza Carlem, który znalazł jakiś pretekst, żeby odejść. Jeśli nikt inny nie zauważył, że Connor i Sarah razem zniknęli po tym, jak przyniesiono drinki do stołu w odległym kącie – takie miejsce większość grupy wybrała z zadowoleniem, żeby nie rzucać się innym w oczy – to jedna Rachel Jones ich zauważyła. Siedziała trochę odwrócona do kolegów i jej ciemne oczy obserwowały pusty korytarz, którym wymknęli się Connor i Sarah.

Connor poszedł za nią do toalety, chwycił ją za łokieć i wyciągnął w wieczorny chłód z małej, zamkniętej przestrzeni dla palących.

– W co pogrywasz?

– Co?

Connor głośno wypuścił powietrze i przycisnął rękę do ceglanego muru pubu. Zablokował ją i nie pozwolił wyjść, chociaż oboje wiedzieli, że nie wyszłaby, nawet gdyby mogła.

– Wiesz, o co chodzi. Wszystkie te aluzje podczas spotkania. Sarah, proszę, musisz z tym skończyć. Jeśli ktoś się zorientuje…

– W czym się zorientuje?

Pomyślał, że nie powinien wychodzić z nią tamtego wieczoru przed wieloma miesiącami. Wtedy nie byli w pubie. Zostali w holu, a on zapamiętał tamten wieczór tak wyraźnie, wszystkie prawdy i wyznania, które wylały się nie tylko z nich, ale i z innych członków grupy. Natychmiast wyczuł związek, jakby jakąś niewidzialną nić, która ciągnąc się przez pokój, przyciągała go do niej. Czuł, że ona go rozumie, a wtedy właśnie o to mu chodziło.

A teraz wszystko było nie tak.

Początkowo mogło go do niej przyciągać, bo myślał, że ona go rozumie, ale jedynym przyciąganiem, które sprawiało, że wracał, było to, co czuł w spodniach za każdym razem, kiedy stała za blisko niego. Czuł to teraz, chociaż mózg mówił mu, jaki jest głupi i jak wiele problemów może wywołać ta kobieta.

– W tym, co zrobiłaś wcześniej, kiedy mówiłaś w ten sposób na spotkaniu. To nie byłaś ty.

– Nie znasz mnie.

Może to była prawda, a dlaczego miałaby nie być? Wszyscy zadeklarowali uczciwość, ale prawda była taka, że wszyscy ukrywali swoje najmroczniejsze tajemnice, zakopane głęboko w głowach. Gdyby tego nie robili, nie potrzebowaliby grupy wsparcia.

– Sarah, to musi się skończyć.

Przeniosła ciężar z nogi na nogę, stanęła trochę nachylona w bok, skrzyżowała ręce na piersi. Nie znosiła, kiedy tak wymawiał jej imię. Był od niej starszy, ale nie za bardzo, więc jak udawało mu się mówić, jakby udzielał jej reprymendy, jakby był nauczycielem besztającym ucznia albo rodzicem, który łaja niesforne dziecko?

Myślał, że będzie się z nim kłócić, ale jej skrzyżowane ramiona odprężyły się i połknęła haust wieczornego powietrze, zanim powiedziała:

– Wiem.

Odetchnął.

– Przepraszam. To moja wina, wszystko to moja wina. Nie powinienem dopuścić do tego. I nie chcę, żebyś przestała przychodzić na spotkania, ale jeśli uważasz, że powinnaś tak zrobić, to za to też przepraszam.

Co on mówił? Było mu obojętne, czy przestanie przychodzić. Gdyby już jej nie zobaczył, miałby znacznie łatwiejsze życie. Ale gdyby jej to powiedział, mogłaby uznać, że nie ma niczego do stracenia. Mogłaby powiedzieć pozostałym członkom grupy, co robili, a wtedy wszystko naprawdę by się pochrzaniło.

Sarah zamknęła oczy.

– Nie chcę przestać przychodzić.

– Więc to, co było wcześniej. To się nie może powtórzyć.

– Wiem – powiedziała, patrząc na niego. – Przepraszam. – Nie chciała robić sceny, ale ciche odejście wyglądałoby, jakby uległa Connorowi. Wszystko działo się według jego zasad. Spotykali się, kiedy jemu to odpowiadało, odbierał jej telefony, kiedy było mu wygodnie. Brał ją sobie i odkładał, i oczekiwał po niej, że będzie dyspozycyjna dla jego wygody.

Czy to było fair?

Zaczęło się jako zabawa. Wiedziała, że to jest złe, ale czy po tym wszystkim, co ją dotknęło, nie zasługiwała na trochę szczęścia? Sprawił, że czuła się pożądana. Nie to, żeby coś do niego czuła. Po prostu uczucia same jakoś przyszły. Teraz nie potrafiła ich odpędzić. Próbowała, ale ciągle wracały.

– Nie chcę, żebyśmy przestali się spotykać. – Nie znosiła rozpaczy w swoim głosie. Słyszała ją już wcześniej, w innym życiu, które wydawało się takie odległe. Myślała, że zostawiła za sobą tę wcześniejszą Sarah.

Najwyraźniej nie zostawiła.

Connor westchnął i opuścił głowę, wzrok utkwił na ziemi między swoimi nogami.

– To nigdy nie będzie takie, jak chciałoby się, żeby było. Przecież wiesz, prawda?

– To nie ma znaczenia – powiedziała za szybko Sarah. – Co w tym jest nie tak, co złego jest w tym, co się dzieje? Nie będę robiła scen, obiecuję. Niczego nie powiem. Możemy zostawić wszystko takie, jakie jest. Nikt się nie dowie.

Mimo że tego nie znosiła, nie chciała zostać bez niego. Próbowała dać sobie radę sama. Nie udało się. On w końcu zrozumie, że też nie chce być bez niej. Powinna być cierpliwa.

Connor kręcił głową.

– Ja już nie mogę więcej. Przepraszam. To zbyt ryzykowne.

Nawet nie spojrzał jej w oczy, wypowiadając te słowa, a kiedy wrócił do pubu, Sarah czekała na zewnątrz, pozwalając, żeby chłodne powietrze osuszało łzy, które zaczynały gromadzić się jej w kącikach oczu. Pomyślała, że on zmieni zdanie. W ten czy inny sposób doprowadzi go do tego, że zobaczy w tym sens.

Przed powrotem do pubu Connor skorzystał z toalety. Chyba nikt nie zauważył, że go nie było. Nikt poza Rachel Jones, której bystre oczy wpiły się w niego, kiedy wrócił do baru. Connor usiadł, nie patrząc jej w oczy.

Tego wieczoru jedno okazało się oczywiste. Rachel dowiedziała się, co dzieje się między Connorem a Sarah.