Elegia I (Idź już, książeczko...) - ebook

Kle­mens Ja­nic­ki

ELE­GIA I

Idź już, ksią­żecz­ko, na­glą przy­ja­cie­le.
Mu­sisz się z mro­ku wy­nu­rzyć na świa­tło.
Sta­niesz się służ­ką tłu­mu, za grosz kup­ną,
I stra­cę wła­dzę oj­cow­ską nad tobą.
Ktoś cię znie­wa­ży, ktoś rzu­ci w pło­mie­nie,
A ty da­rem­nie bę­dziesz mnie przy­zy­wać.

Drżysz, pła­czesz, trwoż­nie się za mną oglą­dasz.
Do gniaz­da tę­sk­nisz? Lę­kasz się uczo­nych?
Po­myśl – któż bę­dzie aż tak nie­życz­li­wy
Jak ty dla sie­bie? I tak nie­ro­zum­ny?
Muz ulu­bień­cy, tacy jak ów ła­będź
Z Me­onii, Ho­mer – mają czy­ste ser­ca.
Po­tra­fią błę­dy wy­ba­czać i sami
Czę­sto dla sie­bie pro­szą prze­ba­cze­nia.
Może się tłu­mu lę­kasz? Nie bez ra­cji!
Po­śród nie­uków im kto bę­dzie głup­szy,
Osą­dzi cie­bie tym su­ro­wiej. Gło­śno
Ga­niąc cię, bę­dzie chciał się wiel­kim wy­dać
Przez to, że – po­śród tłu­mu – nas po­ni­ża.
Czy­ta­jąc, par­sk­nie śmie­chem i za­wo­ła:
„W ogień te bred­nie rzu­cić! Do rynsz­to­ka!”
Je­den jest tyl­ko spo­sób, abyś mo­gła

Nie ulec wro­gom. Krót­ko cię po­uczę.

Wi­dzia­łem w La­cjum, jak po­dróż­nik, pra­gnąc