Epidemia - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Chicago

Tony Briggs zakaszlał, plując krwią, po czym wytarł usta rękawem koszuli. Niedobrze, chociaż nie było aż tak źle, by sobie nie poradził. Bywało z nim już gorzej, o wiele gorzej. A jednak go nie uprzedzili, że tak paskudnie się rozchoruje. Zaczynał podejrzewać, że dranie wpuścili go w niezły kanał.

Napisał esemesa o treści:

Wpakowałem się w niezłe gówno.

I szybko nacisnął „Wyślij”, żeby się nie rozmyślić.

W instrukcji nie było punktu, który kazałby mu wysyłać podobne wiadomości, nie przewidywała tego także umowa, ale miał to gdzieś. Co z tego, jeśli szpicle się dowiedzą. Co mogą mu zrobić? I tak już czuł się jak wrak. Naprawdę nie mogli zrobić nic takiego, by poczuł się gorzej.

Wrzucił telefon do kosza na śmieci razem z kilkoma ulotkami, które zebrał w ciągu dnia. Pokonał trasę, którą wybierały zwiedzające miasto rodziny, gdy zjawiały się tu podczas wakacji. W jego przypadku przypominało to raczej prezent od organizacji charytatywnej, która specjalizuje się w spełnianiu tak zwanych ostatnich życzeń. Ty razem była to „Ostatnia w życiu podróż, wszystkie wydatki z góry opłacone”.

Na tę myśl zaśmiał się, co zakończyło się kolejnym atakiem kaszlu, a kropelki krwi wylądowały na ekranie plazmy, a nawet na ścianie za telewizorem. Nie lubił zostawiać po sobie śladów i przysparzać pracy hotelowym sprzątaczkom, ale było już za późno. Poza tym wedle instrukcji przez cały dzień miał dotykać wszystkiego, co możliwe. W myśli powtórzył listę: kontakty, przyciski w windzie, restauracyjne menu, piloty, poręcze schodów.

Wcześniej tego ranka w McDonaldzie – przed atakiem kaszlu, zanim temperatura wystrzeliła do góry i miał jeszcze dość odwagi, a także apetyt – po raz pierwszy poczuł cień niepokoju. Wziął tacę i zatrzymał się przy ladzie z przyprawami.

Dotykaj tyle powierzchni, ile tylko się da.

Takie dostał polecenie. Zarazki są w stanie przeżyć na twardej powierzchni do osiemnastu godzin. Niewykluczone, że wiele w życiu schrzanił, lecz nadal potrafił trzymać się instrukcji.

O tym właśnie myślał, gdy poczuł, że ktoś stuka go w łokieć.

– Hej, proszę pana, może mi pan podać dwie słomki?

Dzieciak miał sześć, może siedem lat, na nosie kujonki w grubych czarnych oprawach, za ciężkich do drobnej twarzy. Wciąż je poprawiał, pewnie weszło mu to w krew. Natychmiast przypomniał Tony’emu najlepszego przyjaciela, Jasona. Dorastali razem od szóstego roku życia. Chodzili do tej samej szkoły, grali w tej samej drużynie piłkarskiej, razem wstąpili do wojska. Razem też wrócili z Afganistanu, obaj w taki czy inny sposób doświadczeni. Tony był sportowcem, a Jason mózgowcem. Już jako sześciolatek dał się poznać jako bezczelny mądrala, jednak nie odstępował Tony’ego na krok.

Okularnik.

„Co teraz robisz?”. To mogłoby być motto młodego Jasona, bo wciąż zadawał to pytanie Tony’emu.

W podstawówce był taki czas, kiedy Jason naśladował wszystko, co zrobił Tony. W średniej szkole Jason nabrał dość ciała, by razem z Tonym grać w drużynie piłkarskiej, i wstąpił do armii pewnie tylko dlatego, że Tony o tym marzył. I proszę, dokąd ich to zaprowadziło.

Tony odsunął od siebie wyrzuty sumienia. Nagle, w tej właśnie chwili, pomyślał z nadzieją, że być może Jason nigdy się nie dowie, jaki z niego wielki tchórz.

– Proszę pana. – Dzieciak czekał z wyciągniętą ręką.

Tony już sięgał po cholerny pojemnik ze słomkami, aż raptem jego ręka znieruchomiała kilka centymetrów od celu.

– Sam sobie weź pieprzone słomki – powiedział do chłopca. – Nie jesteś kaleką.

Odwrócił się i odszedł, nie biorąc dla siebie słomki ani serwetki, nie dotykając absolutnie niczego na całej pieprzonej ladzie. Prawdę mówiąc, zabrał tacę i wyszedł, pchnąwszy drzwi ramieniem, żeby ich też nie dotykać ręką. Wrzucił tacę i jedzenie do najbliższego pojemnika na śmieci. Dzieciak tak go wkurzył, że potrzebował prawie godziny, by ruszyć w dalszą drogę.

Teraz, po powrocie do hotelowego pokoju, pot strużkami zalewał mu twarz. Tym samym rękawem, którym wytarł usta, ocierał czoło.

Spodziewał się gorączki. Zaskoczyło go, że widzi jak przez mgłę.

Nie, to było coś więcej niż nieostre widzenie. Czuł, że mniej więcej przez ostatnią godzinę miał halucynacje. Zdawało mu się, że w holu John Hancock Center widzi swojego sierżanta od musztry, ale po odwiedzeniu punktu widokowego na dziewięćdziesiątym czwartym piętrze wieżowca dostał takich nudności, że nie miał siły tego zweryfikować. Ale choć nękały go mdłości i ledwie trzymał się na nogach, i tak pamiętał, by dotknąć wszystkich przycisków, zanim wysiadł z windy.

Czuł się też zażenowany.

Przypuszczalnie jego umysł na skutek tego, co lekarze nazwali pourazowym uszkodzeniem mózgu, nie był już taki sam jak kiedyś. Za to Tony’ego przepełniała duma, że zachował sprężyste silne ciało, podczas gdy wielu jego kumpli wróciło bez rąk czy nóg. Jednak teraz zmęczenie dało się we znaki mięśniom, a oddech wręcz sprawiał ból.

Raptem Tony usłyszał jakieś kliknięcie. Dźwięk rozległ się za jego plecami, jakby ktoś otwierał drzwi.

Przed wejściem do pokoju znajdowała się niewielka wnęka z minibarkiem i ekspresem do kawy. Musiałby jednak przejść przez cały hotelowy apartament, by przekonać się, co to za hałas.

– Jest tam kto? – spytał, podnosząc się z krzesła.

Czy znów miał halucynacje, czy też jakiś cień naprawdę się poruszył?

Nagle wszystko zawirowało i przechyliło się na prawo. Tony oparł się o wózek obsługi hotelowej. Zamówił go zgodnie z instrukcjami swoich aniołów stróżów, gdy tylko wrócił do pokoju. Nieważne, że niczego nie był w stanie przełknąć. Na sam zapach truskawek w żołądku mu się przewracało.

Nikogo tam nie było.

Może to przez gorączkę wpada w paranoję. Miał wrażenie, jakby od środka płonął. Musi się ochłodzić, nabrać świeżego powietrza.

Otworzył drzwi balkonowe i natychmiast zadrżał. Niewielki cementowy balkon miał balustradę z kutego żelaza, pewnie był to jeden z oryginalnych elementów, które hotel postanowił zachować podczas renowacji. Takie małe coś z dawnych lat, co dodawało uroku.

Świeże powietrze sprawiło Tony’emu ulgę, choć zaatakowało zimnym powiewem spocone ciało. Ale to dobrze, znów czuł, że żyje. Uśmiechnął się. Zabawne, że niemal zdychając, człowiek czuje, że żyje. W Afganistanie kilka razy znalazł się o krok od śmierci, i dobrze pamiętał tę ulgę, gdy okazało się, że nadal żyje.

Wyszedł w noc. Głowę miał wciąż za ciężką, choć odrobinę przestało się w niej kręcić. No i w końcu był w stanie oddychać, nie plując krwią.

Słuchając szumu i hałasu miasta dochodzących z dołu, zdał sobie sprawę, że gdyby chciał to zrobić, nic by go nie powstrzymało. Od powrotu do domu wiele razy rozważał własną śmierć, ale akurat czegoś takiego nigdy sobie nie wyobrażał.

Nagle zdał sobie sprawę, że byłoby tak samo, jak skacząc z Herculesa C-130.

Tyle że bez spadochronu.

Widziane z osiemnastego piętra miasto przypominało miniaturę świata. Samochody były jak malutkie modele, którymi bawili się z Jasonem, o które walczyli i wymieniali się nimi. Które były ich wspólną własnością.

W tym właśnie momencie dopadła go druga fala nudności.

Może wcale nie musi tego dokończyć. Już przestało mu zależeć, czy dostanie od nich obiecaną zapłatę. Może nie jest jeszcze za późno, by udać się do szpitala. Pewnie jakoś by mu pomogli, coś zaaplikowali. Potem pojedzie do domu. Istnieją łatwiejsze sposoby na zarobienie kilku dolców.

Gdy zaczął się odwracać, poczuł pchnięcie. To nie był wiatr, tylko jakieś silne dłonie. Cień, to dłonie cienia.

Tony zaczął bezładnie wymachiwać rękami, by odzyskać równowagę.

Kolejne pchnięcie.

Chwycił się balustrady, ale już był wychylony, a metal boleśnie wbijał się w krzyż. Przed oczami migotało światło. Czuł się jak w tunelu aerodynamicznym. Zewsząd otaczało go zimne powietrze.

Nie będzie drugiej szansy. Już spadał.ROZDZIAŁ DRUGI

Park Narodowy Conecuh

Na północ od granicy stanów Alabama i Floryda

T-shirt przykleił mu się do pleców. Ryder Creed odnosił wrażenie, że zamiast butów turystycznych ma na nogach cementowe bloki umazane czerwoną gliną. Powietrze robiło się cięższe, wilgotne i duszne, zapach sosen mieszał się z wonią spoconego Creeda i zdyszanego psa. W głębi lasu nawet ptaki były inne, nieustanne bzyczenie komarów zakłócał tylko wwiercający się w pień drzewa dzięcioł.

Creed pomyślał z ulgą, że włożył koszulę z długim rękawem, a na szyi zawiązał chustkę, podobnie zresztą jak na szyi Grace. Materiał nasączony był specjalną miksturą wymyśloną przez jego partnerkę w interesach Hannę, która gwarantowała, że substancja będzie odstraszać wszelkie owady i robale. Żartowała, że gdyby dodała jeszcze jeden składnik, to ochroniłaby ich również przed wampirami.

Żarty żartami, ale za parę godzin w lesie zapadnie noc, a na granicy Alabamy i Florydy, na tej głębokiej prowincji – jak mawiano, w krainie zapomnianej przez Boga i ludzi – istniało wystarczająco dużo powodów, żeby zagubiony tu człowiek uwierzył w istnienie wampirów.

Kudzu, to agresywne pnącze, wspinało się na drzewa i oplatało je tak gęsto, że wyglądało jak zielona sieć. W niektórych miejscach promienie słońca nie były w stanie przedrzeć się przez łodygi i gęste listowie. Pracowicie wydeptana ścieżka szybko zarastała roślinnością i stawiała opór wędrowcowi. Kolczaste wino zaczepiało o nogawki Creeda, który martwił się, że mogło też kaleczyć łapy Grace. Zaczął się zastanawiać, czy dobrze zrobił, zabierając ze sobą niedużego teriera zamiast jakiegoś większego psa, ale Grace była jego najlepszym tropicielem. Podekscytowana kolejną przygodą, skakała radośnie i bez trudu przemykała między wysokimi sosnami, które rosły tak gęsto, że Creed co rusz musiał robić uniki.

Do zachodu słońca została niespełna godzina, mimo to agent federalny z Atlanty, wciąż nękany wątpliwościami, zasypywał Creeda pytaniami w rodzaju:

– Na pewno nie potrzebuje pan więcej psów?

Agent Lawrence Tabor już kilka razy zauważył, że Grace to suka „niewielkich rozmiarów” i jest „dość mizerna”. Creed słyszał też, jak szeptem mówił do szeryfa Wyliego, że „labradory i owczarki niemieckie są najlepszymi psami tropicielami, jestem tego pewien”.

Creed zdążył do tego przywyknąć. Wiedział, że większość funkcjonariuszy nie spodziewa się kogoś takiego jak on ani takich tropicieli jak jego psy. Zajmował się nimi i szkolił od ponad siedmiu lat. Prowadził firmę K9 CrimeScents i miał listę gotowych do pracy zwierząt. Jednak ludzie wciąż oczekiwali kogoś starszego od Creeda i psów większych niż jego psy.

Grace, brązowo-biała suka rasy Jack Russell terier, należała do jego najmniejszych psów. Gdy Creed ją znalazł, była strasznie wychudzona, sama skóra i kości, brzuch wisiał od karmienia szczeniąt. Ktoś ją porzucił przed długim podjazdem posesji Creeda. Prawdę mówiąc, miejscowi nabrali zwyczaju zostawiania niechcianych psów na skraju jego dwudziestohektarowej posiadłości. Grace nie była pierwszą suką, którą właściciel porzucił, bo pożałował kilku dolarów na sterylizację.

Hannie bardzo się nie podobało, że ludzie wykorzystywali miękkie serce jej partnera w interesach. Nikt jednak – nawet Hanna – nie rozumiał, że uratowane przez Creeda psy przemieniały się w jego najlepszych tropicieli. Podczas szkolenia talent to tylko jeden z czynników, innym była więź z treserem. Uratowane przez Creeda psy darzyły go bezwarunkowym zaufaniem i były niewyobrażalnie lojalne. Chętnie się uczyły i bardzo chciały go zadowolić. Grace należała do prymusów.

– Praca z kilkoma psami równocześnie może stworzyć duże problemy – odparł w końcu agentowi. – Psy ze sobą rywalizują, dlatego musielibyśmy sobie radzić z fałszywymi alertami, z błędnie wskazanym terenem poszukiwań. Proszę mi wierzyć, że jeden pies to więcej niż dość.

Przez wzgląd na Grace Creed mówił rzeczowym tonem. Pies doskonale wyczuwa emocje człowieka, potrafi ocenić jego nastrój, dlatego zawsze starał się nad sobą panować, kiedy tacy goście jak agent Tabor zaczynali go wkurzać.

Wciąż się zastanawiał, po co Tabor w ogóle się tu pojawił, ale zachował to pytanie dla siebie. Creed nie należał do którejkolwiek ze służb porządku publicznego. Zatrudniono go do konkretnej roboty, nie miał więc żadnego interesu w tym, by kwestionować jurysdykcję czy angażować się w irytującą rywalizację, w którą często wdawali się miejscowi i federalni oficjele.

– Nie wydaje mi się, żeby uciekła tak daleko – stwierdził szeryf Wylie.

Mówił o młodej kobiecie, której właśnie poszukiwali. To w tym celu zorganizowali wyprawę. Creed zdał sobie sprawę, że także szeryf zaczął kwestionować jego ocenę sytuacji, choć już wiele razy mieli okazję razem pracować.

Creed zignorował ich na tyle, na ile było to możliwe, i skoncentrował uwagę na Grace. Słyszał, że jej oddech przyśpieszył. Zaczęła iść z uniesionym nosem. Mocniej ścisnął smycz. Grace najwyraźniej wkroczyła w tak zwany stożek zapachu, choć Creed nie miał pojęcia, czy to już to. Na razie czuł tylko zapach rzeki, ale to nie ona przyciągnęła uwagę psa.

– Kiedy zniknęła? – spytał szeryfa.

– Przedwczoraj wieczorem.

Creed został poinformowany, że Izzy Donner jest dziewiętnastoletnią narkomanką, która leczy się z nałogu i usiłuje wrócić do normalnego życia. Zapisała się do college’u, a nawet zaplanowała z przyjaciółmi wycieczkę do Atlanty, na którą niecierpliwie czekała. Creed wciąż nie do końca rozumiał panikę jej rodziny. Uważał, że dwudniowa nieobecność w domu młodej dziewczyny, i to dziewczyny z trudną przeszłością, to nic nadzwyczajnego.

– Proszę mi jeszcze raz powiedzieć, na jakiej podstawie sądzi pan, że uciekła do lasu – dociekał Creed. – Jest pan pewien, że nie została porwana wbrew własnej woli?

Gdyby dziewczyna została porwana, obecność agenta federalnego byłaby bardziej usprawiedliwiona. Wylie i Tabor wymienili się spojrzeniami, co umocniło Creeda podejrzeniach, że coś przed nim ukrywają.

– Jakie to ma znaczenie? – spytał w końcu agent federalny. – Jeśli pański pies jest tak dobry, jak pan utrzymuje, to tak czy owak powinien ją znaleźć, prawda?

– To ma znaczenie, bo w razie porwania będzie też zapach innej osoby.

– Ktoś dał nam cynk przez telefon – przyznał Wylie, a Tabor natychmiast zgromił go wzrokiem, nakazując się zamknąć.

Zanim Creed zdążył zadać kolejne pytanie, Grace mocniej pociągnęła za smycz. Oddychała coraz szybciej, poruszała nozdrzami i wąsami. Creed wiedział, że kieruje się w stronę rzeki.

– Zwolnij trochę, Grace – powiedział.

Żaden treser nie lubi mówić swojemu psu, żeby zwolnił, ale czasami pęd i energia do tego stopnia nim zawładną, że wpada na niebezpieczny teren. Creed słyszał opowieści o psach, które do krwi otarły sobie łapy, tak były skupione i tak podniecone poszukiwaniem zapachu, którego znalezienie wiązało się z nagrodą.

Grace nie przestawała ciągnąć, a długonogi Creed starał się dotrzymać jej kroku. Omal nie potknął się o splątane wino, kiedy Grace przeskakiwała nad leżącymi na ziemi gałęziami, naciągając smycz do granic wytrzymałości. Starał się za nią nadążyć i nie wypuścić z rąk smyczy.

Dopiero w tym momencie Creed zauważył, że agent Tabor i szeryf Wylie szli w pewnej odległości za nim. Nie odwracał się, ale słyszał ich stłumione głosy, w tym przerywniki-bluzgi, gdy starali się ominąć kolczaste krzewy.

Wreszcie Grace zwolniła, a potem się zatrzymała, nerwowo wciągając w nozdrza powietrze. Creed widział i słyszał znajdującą się jakieś półtora metra dalej rzekę. Obserwował suczkę i czekał. Nagle pies podniósł wzrok i spojrzał mu w oczy.

To był ich sygnał. Creed wiedział, że pies nie usiłuje określić kierunku, w którym powinni teraz pójść, nie oczekuje też na jego polecenia. Grace mówiła mu, że znalazła cel. Że dokładnie wie, gdzie on się znajduje, ale nie chce podchodzić bliżej.

Coś było nie tak.

– O co chodzi? – spytał szeryf.

On i Tabor byli zdyszani i trzymali się w bezpiecznej odległości.

– Myślę, że ona jest w wodzie – oznajmił Creed.

– Co ma pan na myśli, mówiąc, że jest w wodzie? – spytał trochę bezmyślnie Tabor.

Ale Wylie od razu zrozumiał ten prosty przekaz.

– O kurde – zaklął cicho.

– Grace, zostań – powiedział Creed do psa i puścił smycz.

Nie musiał nawet wydawać tego polecenia. Suczka była wystraszona, patrząc na nią, Creed poczuł ucisk w żołądku.

Trzymając się gałęzi, żeby się nie pośliznąć, brnął gliniastym błotnistym brzegiem. Nie wiedział, że Wylie, starszy już mężczyzna, podąża jego śladem, dopóki nie usłyszał, że z głośnym sapnięciem wstrzymał oddech w tym samym momencie, kiedy sam dojrzał ciało dziewczyny.

Oczy miała otwarte, wyglądała, jakby patrzyła w niebo. Jej kurtka, wciąż zapięta, wydęła się jak balon, dzięki czemu górna połowa ciała unosiła się na powierzchni wody, podczas gdy dolna sięgała piaszczystego dna. W tym miejscu rzeka Blackwater liczyła sobie zaledwie jakiś metr głębokości. Woda, choć miała kolor herbaty, była czysta. Nawet w blaknącym słońcu Creed widział, że kieszenie kurtki dziewczyny są czymś obciążone.

– A to skurwiel – rzekł Wylie za jego plecami. – Mamy myśleć, że napchała sobie do kieszeni kamieni i weszła do rzeki.ROZDZIAŁ TRZECI

Creed trzymał suczkę na smyczy, choć zamienił tę, której używali do pracy, na smycz zwijaną, dającą psu więcej swobody. Cofnął się z Grace na polanę, jakieś trzy metry od rzeki, gdzie mogła cieszyć się nagrodą. Przygryzała różowego słonika, a ten nieubłaganie piszczał, wydając dźwięk, który brzmiał obco pośród brzęczenia insektów i cichego szumu wody.

Z tego miejsca nadal widział zanurzone w rzece ciało. Jego zadaniem była pomoc w odnalezieniu tego, czego akurat poszukiwano, i to wszystko. Nie brał udziału w śledztwie, po zakończeniu akcji poszukiwawczej zabierał psa i trzymał się z boku do chwili, gdy trzeba było odnaleźć coś jeszcze.

Były żołnierz piechoty morskiej i właściciel firmy K9, po opuszczeniu armii został dyplomowanym treserem i przewodnikiem psów. Hanna Washington zajmowała się biurem, Ryder Creed szkolił psy. Po siedmiu latach wytężonej i mądrze pomyślanej pracy ich biznes z siedzibą w zachodniej Florydzie był wart wiele milionów dolarów. Za wysoką jakość tresury i równie wysoki procent udanych poszukiwań prowadzonych przez ich psy zyskali ogólnokrajową renomę. Osiągnęli to, ratując skazane na śmierć bezpańskie psy i zamieniając je w bohaterów.

Patrząc na Grace, która podrzucała zabawkę i podskakiwała, by złapać ją w locie, Creed nie pojmował, jak ktoś mógł wyrzucić tak inteligentnego i pełnego życia zwierzaka. Nie pojmował, ale i w jakimś sensie, tym nieakceptowalnym, pojmował. Na własne oczy widział tyle zła, że wystarczy do końca jego dni.

Spojrzał znów na ciało młodej kobiety. Choć nie brał udział w śledztwie, nie mógł nie zadać sobie pytania, co się tutaj wydarzyło. Kołysząc się na powierzchni wody, dziewczyna wyglądała niemal jak dziecko, niezależnie od wydętej niczym balon kurtki.

Szeryf Wylie napomknął wcześniej, że zdaniem rodziny mogła zabłądzić. Czy to możliwe, by nocą wybrała się na samotny spacer do lasu, a potem zgubiła drogę? Nie mógł tego całkowicie wykluczyć, przecież ludzie gubią drogę. To nie byłoby odosobnione zdarzenie, właśnie w takich przypadkach często wzywano na pomoc Creeda i jego psy.

Park Narodowy Conecuh zajmuje trzysta czterdzieści kilometrów kwadratowych między miastem Andalusia w stanie Alabama a granicą stanu Floryda. Liczący trzydzieści pięć kilometrów szlak turystyczny cieszy się popularnością wśród miłośników pieszych wędrówek, głównie w miesiącach zimowych i wczesną wiosną. Ale szlak znajduje się w północnowschodniej części parku narodowego, a nie tam, gdzie właśnie dotarli. Prawdę mówiąc, od dłuższego czasu nie natknęli się na nic, co przypominałoby szlak.

Jeśli Izzy Donner wybrała się na spacer do lasu, czemu tak bardzo oddaliła się od szlaku? Czy sama wypchała sobie kieszenie kamieniami i z własnej woli weszła do rzeki?

Creed przeniósł wzrok na szeryfa Wyliego i agenta Tabora. Rozmawiali przez telefony komórkowe, stojąc na brzegu. Żaden nie zbliżył się do ciała. Machając rękami, szeryf mówił coś z ożywieniem. Przesunął kapelusz na tył głowy, a potem znów naciągnął go na czoło. Agent Tabor z kolei zachowywał się spokojnie i raczej słuchał, niż mówił.

Zbliżał się zmierzch. Porośnięte mchem zwisające gałęzie rzucały długie cienie. Creed wyjął GPS i zapisał współrzędne. Ułatwi to zespołowi ratowników trafienie do tego miejsca, kiedy dotrą tu piechotą czy łodzią.

Sięgnął do niewielkiego plecaka po składaną miskę i napełnił ją wodą, po czym wyjął latarkę i przypiął do paska. Grace natychmiast się zbliżyła, usiadła, odłożyła zabawkę i cierpliwie czekała. Creed przykucnął, by się upewnić, że w pobliżu nie ma mrówek ognistych, a następnie postawił miskę na ziemi. Zanim się wyprostował, jakieś półtora metra dalej, pod mizernym krzewem cyprysa, dojrzał coś rudawego.

Zostawił Grace i podszedł tam. Zapadający zmierzch utrudniał widzenie, więc Creed zapalił latarkę i postawił stopę na sosnowych igłach tuż przy cyprysie.

To był martwy rudzik. Ptak leżał brzuchem do góry. To jego czerwona pierś przyciągnęła uwagę Creeda. Nie widział żadnych śladów wskazujących na to, że ptak został zaatakowany, wyglądał jak nietknięty. Za plecami Creed usłyszał trzask gałęzi, a gdy się odwrócił, zobaczył Grace. Podskakiwała i machała ogonem, dumna, że coś mu przyniosła. Kiedy ujrzał swój prezent, żołądek podszedł mu do gardła.

To był kolejny martwy rudzik.

– Daj mi go, Grace – powiedział bez emocji, wyciągając rękę, a suczka wypuściła ptaka na jego otwartą dłoń.

– Wydawało mi się, że pańskim psom nie wolno brać do pyska martwych szczątków.

Szeryf Wylie szedł przez polanę, klepiąc się po twarzy atakowanej przez komary. Gałązki kudzu oplatały nogawki spodni. Wyglądał jak aktor ze starej niemej komedii, który uderza się w twarz, zostawiając na niej czerwone ślady.

– One znają różnicę – odparł Creed – między martwym zwierzęciem a martwym człowiekiem. Nie są szkolone do poszukiwania zapachu martwych zwierząt, więc to nie jest zakazane. Grace zobaczyła, że zainteresowałem się tym ptakiem, więc przyniosła mi drugiego. – Wyjął z plecaka dwa plastikowe woreczki i schował do nich ptaki.

Zachował spokój, wykonywał wszystkie ruchy bez zbędnego pośpiechu. Nie chciał karać Grace za zrobienie czegoś, co było jej drugą naturą, ale nie chciał także, by dostrzegła jego niepokój.

Prawdę mówiąc, martwe ptaki obudziły w nim niedobre przeczucia, dlatego był zły, że jeden z nich znalazł się w pysku Grace.ROZDZIAŁ CZWARTY

Chicago

Kiedy samolot z agentką FBI Maggie O’Dell na pokładzie zaczął schodzić do lądowania, pas startowy lotniska O’Hare International pokrywała cienka warstwa śniegu. Maggie opuściła Waszyngton w pełnym słońcu, ale słońce czy śnieg, to bez znaczenia. Po prostu nie znosiła latać. Jeżeli jednak musiała lądować na śniegu, to tylko dziękować Bogu, że chodziło o lotnisko, na którym takie lądowanie nie było niczym nadzwyczajnym. Prawdę mówiąc, trudno byłoby wybrać do tego lepsze miejsce niż Chicago.

Gdy samolot kołował, patrzyła na załogę naziemną. Niektórzy byli w cienkich kurtkach i bez nakrycia głowy, zaskoczeni niespodziewanym marcowym śniegiem, tym ostatnim podrygiem zimy. Maggie zostawiła za sobą nie tylko słoneczne niebo, ale i ciepłą pogodę. Wschodnie Wybrzeże już od paru tygodni cieszyło się wiosną.

Wyglądając przez okno, nagle poczuła chłód. Pociągnęła suwak swetra, świadoma, że to uczucie nie ma nic wspólnego z temperaturą powietrza. Chodziło o jej zadanie. Wiele miesięcy temu sprawa została zawieszona. Nie było żadnych dowodów czy tropów, żadnych śladów materialnych, żadnych śladów cyfrowych. Kompletnie nic.

Zupełnie jakby będąca przedmiotem śledztwa doktor Clare Shaw po prostu gdzieś się rozpłynęła. Jakby została pogrzebana w lawinie błotnej w Karolinie Północnej, która zniszczyła kierowany przez nią ośrodek badawczy. To było ostatnie miejsce, gdzie widziano ją żywą. Mieli jednak istotny powód, by wierzyć, że doktor Shaw nie tylko uniknęła śmierci, ale, co bardzo prawdopodobne, zamordowała kilka osób, by ukryć własną ucieczkę.

Agentka specjalna FBI Maggie O’Dell miała jasno wyznaczone zadanie: odnaleźć Shaw. Jednak po pięciu miesiącach zaczęła odnosić wrażenie, że ściga ducha.

Aż do tej pory.

Detektyw Lexington Jacks umówiła się z O’Dell w miejscu odbioru bagażu. Maggie wypatrzyła ją z drugiego końcu terminalu, bo w tym tłumie Jacks była jedyną kobietą bez torebki czy walizki. Poza tym wyglądała na glinę, miała na sobie prochowiec i spodnie, stała na lekko rozstawionych nogach z opuszczonymi po bokach rękami. Rozglądała się bacznie, przypatrując się wszystkim i wszystkiemu, a jednak nie dostrzegła agentki FBI.

W końcu jednak ją zobaczyła. Spotkała się z nią wzrokiem, lecz dla pewności pozostała na miejscu. Dopiero kiedy Maggie skinęła głową, Jacks ruszyła ku niej przez tłum. Wtedy ona też zaczęła iść.

Detektyw Jacks była wysoka i poruszała się pewnym krokiem. Włosy ściągnęła z tyłu głowy, podkreślając gładką brązową skórę z niewielką, ledwie widoczną jasną blizną na górnej części lewego policzka. Z bliska Maggie przekonała się, że Jacks jest od niej starsza, najpewniej była już dobrze po czterdziestce. W kącikach żywych oczu widniały zmarszczki.

Spotkały się w połowie drogi.

– Detektyw Jacks – powiedziała O’Dell.

– Agentko O’Dell, proszę mi mówić Lexi. Ma pani więcej bagażu? – Wskazała taśmociąg bagażowy.

– Nie, to wszystko.

– Nie ma pani płaszcza?

– W podręcznym bagażu.

– Przyda się pani. – Jacks przystanęła i splotła ramiona na piersi, jakby się spodziewała, że agentka FBI otworzy torbę na kółkach i wyjmie płaszcz.

Maggie niemal się uśmiechnęła. Nie pamiętała, kiedy ostatnio jakiś funkcjonariusz przejmował się jej samopoczuciem.

Kiedy nie wykonała żadnego ruchu, Jacks powiedziała:

– Okej, jak pani chce. Musimy się śpieszyć. Są już gotowi, by zająć się pokojem. Jak rozumiem, czekają już tylko na panią. – Jacks schowała ręce do kieszeni i odwróciła się, by poprowadzić O’Dell.

– Udało wam się utrzymać sprawę w tajemnicy przed przyjazdem CDC? – spytała Maggie, usiłując dotrzymać kroku żwawo maszerującej pani detektyw. CDC, czyli Centrum Kontroli i Prewencji Chorób, to rządowa agencja zajmująca się w możliwie wszechstronny sposób rozpoznawaniem, zapobieganiem, monitorowaniem i zwalczaniem chorób.

– Kierownictwo hotelu miało dość rozumu – odparła Jacks – żeby zamknąć pokój, gdy tylko odkryli, że ofiara jest jednym z gości.

– Ekipa sprzątająca tam nie wchodziła?

– Tak twierdzi kierownictwo hotelu.

– A policja?

– To nie pierwszy tego typu samobójca, z którym mają do czynienia. Oczywiście odgrodziliśmy pokój taśmą, ale w takich przypadkach zwykle nie trzeba się śpieszyć z oględzinami pomieszczenia. Na szczęście, ponieważ nasi technicy z pewnością by się nie domyślili, że miejsce może być gorące.

„Gorące” rozumiała jako „przypuszczalnie skażone śmiertelnym wirusem”. Koroner podczas autopsji odkrył, że organy wewnętrzne denata zaczęły krwawić kilka dni przed jego upadkiem na chodnik.

Detektyw prowadziła O’Dell przez tłum do wyjścia od frontu. Było naprawdę zimno, szczęśliwie nie musiały iść daleko. Obok ciemnoniebieskiego sedana stał ochroniarz z lotniska. Na widok Jacks otworzył dla O’Dell drzwi od strony pasażera, wziął od niej torbę na kółkach i umieścił w bagażniku.

– Dziękuję, Carl. – Jacks nagrodziła go szerokim uśmiechem, a potem wsiadła do samochodu.

Gdy tylko sedan wyjechał spod zadaszenia, przednią szybę ozdobiły duże mokre płatki śniegu.

– Czy ktoś go widział, jak skoczył? – spytała O’Dell.

– Nie, ale kilka osób widziało, jak spadł na chodnik. Raczej nikt go nie dotykał. – Jacks nacisnęła przycisk, włączając ogrzewanie. – Spadł twarzą na ziemię z osiemnastego piętra. Widziała pani człowieka po takim upadku?

Widziała ciała na różnym etapie rozkładu, wyłowione z wody i wykopane spod ziemi, a także torturowane i rozczłonkowane, ale nie, efektu takiego upadku nie widziała.

– Nie. – Potrząsnęła głową.

– W sumie nie wyglądał tak źle – dodała Jacks. – No, tak na oko, bez autopsji. Zresztą nie wiem, czego się spodziewałam. Koroner stwierdził, że w środku to był jeden wielki krwotok, zamiast płuc krwawa masa.

– Jaki strój ochronny miał na sobie koroner?

– Najwyraźniej niewystarczający. – Jacks skrzywiła się. – CDC umieściło go w izolatce.ROZDZIAŁ PIĄTY

Nikt nie zwracał uwagi na agentkę O’Dell ani detektyw Jacks, gdy weszły do ogromnego luksusowego hotelowego holu. Przyjezdni czekali w kolejce, żeby się zameldować, boye hotelowi pchali wyładowane bagażami wózki, goście w biznesowych strojach w małych grupkach uzgadniali jakieś plany. Poza policjantem, który krążył po holu, nic nie wskazywało na to, że wydarzyło się coś złego. Czterogwiazdkowy hotel na Michigan Avenue to dość nietypowy wybór dla człowieka, który chce popełnić samobójstwo.

Jacks wyjaśniła, że całe osiemnaste piętro zostało ewakuowane i zamknięte. Można się tam dostać wyłącznie windą, dysponując specjalną kartą magnetyczną. Kiedy drzwi windy się otworzyły, jeden ze stojących na korytarzu policjantów skinął im głową. Detektyw Jacks poprowadziła Maggie za róg. Wszystkie przejścia były zagrodzone taśmą. Jakiś metr dalej z sufitu zwieszała się gruba, sięgająca podłogi foliowa zasłona.

Na wózku z nierdzewnej stali znajdowały się pudełka z lateksowymi rękawiczkami i maskami chirurgicznymi. Poza tym stos ochronnych kombinezonów marki Tyvek, każdy z nich zamknięty w osobnym plastikowym worku. Na dolnej półce stały sztywne kaptury z plastikowymi osłonami na twarz.

Na ten widok Maggie zawahała się. Kilka lat wcześniej znalazła się na oddziale zamkniętym w Fort Detrick. Zarażona wirusem eboli wylądowała w izolatce, tak zwanej ciupie. To był klaustrofobiczny koszmar, dlatego patrząc na kombinezony, zdała sobie sprawę, że włożenie tego stroju na nowo przywoła tamte wspomnienia.

– Coś nie tak? – spytała Jacks.

O’Dell powstrzymała grymas złości. Jej pełna lęku reakcja na traumatyczne przeżycia okazała się tak bardzo tak oczywista, że nawet obcy ją dostrzegają.

– Nie, w porządku. – Dotknęła sterty kombinezonów, udając, że to one są powodem jej niezadowolenia. – Nigdy nie pomyślą o tym, że jeden rozmiar nie wszystkim pasuje.

Jacks uśmiechnęła się, po czym powiedziała:

– Dam im znać, że pani już jest. – Wyjęła telefon komórkowy.

– Nie pójdzie pani ze mną?

– Nie wolno mi. Wie pani, jacy są ci z CDC. Zawsze same tajemnice, tylko specjalne zaproszenia, chociaż my tu na miejscu powinniśmy wiedzieć, co się, do diabła, dzieje.

Maggie czuła na sobie wzrok czekającej na jej reakcję rozgoryczonej Jacks. Ale czy naprawdę rozgoryczonej? Wątpiła, by detektyw szczerze przejmowała się tym, że nie do wszystkiego jest dopuszczana. Miała za sobą odpowiednio długi staż, by przywyknąć do tego, że różne agencje i służby nie zawsze są skore do współpracy z innymi agencjami oraz służbami, i często strzegą swoich tajemnic, nawet jeśli procedury tego nie nakazują. Choć niektórych funkcjonariuszy drażni to aż do emerytury.

– Wysyłamy naszych policjantów – mówiła dalej Jacks – żeby zabezpieczyli miejsce, organizujemy pomoc, pilnujemy. Wie pani, staramy się robić wszystko, żeby obecność CDC nie wyszła na jaw.

– Nie chcecie wzbudzać paniki. – Gdy Jacks znów spojrzała na nią podejrzliwie, O’Dell dodała: – Ludzie za nic w świecie nie mogą się dowiedzieć, że coś im zagraża.

Rozpoznając ironię w jej głosie, Jacks uniosła kącik warg w półuśmiechu.

– Nie chcą nam nawet wyjawić, o co chodzi – dodała. – Zachowują się, jakby to była rutynowa kontrola.

– Ale koroner już wam powiedział.

– Zgadza się.

– Hej, Maggie! – zawołała jakaś zakapturzona postać z końca korytarza.

Spodziewała się Rogera Bixa, jednego z dyrektorów w CDC, który prosił o jej przybycie, zanim jednak mężczyzna zdjął kaptur, O’Dell po głosie rozpoznała pułkownika Benjamina Platta.

– Ben?

Platt nie pracował w CDC. Był szefem USAMRIID, wojskowego instytutu chorób zakaźnych. Był lekarzem, który trzymał ją w Fort Detrick na kwarantannie po jej kontakcie z wirusem eboli. Zaprzyjaźnili się… a nawet więcej niż zaprzyjaźnili.

Maggie nie końca rozumiała swoją reakcję. Zdenerwowała się, bo Ben nie uprzedził jej o swojej obecności, a może z całkiem innego powodu? Jego obecność dowodziła, że sprawa jest o wiele poważniejsza.

– Kunze nie wspomniał, że tu będziesz – oznajmiła.

Zastępca dyrektora Raymond Kunze był jej szefem w FBI.

Zamiast jej odpowiedzieć, Platt z uśmiechem zwrócił się do Jacks:

– Dziękuję, że bezpiecznie przywiozła pani agentkę O’Dell.

Jacks przeniosła wzrok z Platta na agentkę FBI i zrozumiała, że powinna odejść.

– Proszę dzwonić, gdybym mogła w czymkolwiek pomóc albo gdyby miała pani jakieś pytania, na które mogę opowiedzieć. – Podała O’Dell wizytówkę.

– Chciałabym zobaczyć raport z autopsji.

Jacks gwałtownie przeniosła wzrok na pułkownika, i to on odpowiedział:

– Zdobędę dla ciebie kopię.

Agentka FBI i policyjna detektyw wymieniły się spojrzeniami, w których echem odbiła się irytacja na rządowych biurokratów, o czym wcześniej rozmawiały. O ironio, Jacks postrzegała O’Dell jako sojuszniczkę, choć przecież nosiła federalną odznakę. Maggie widziała, że detektyw Jacks doskonale zdawała sobie sprawę, czym się zajmuje Platt i co konkretnie robi w tej sprawie. Jednak po raz kolejny, tym razem przez niego, została odsunięta, choć on i CDC skwapliwie korzystali z pomocy jej wydziału, i choć policja z Chicago chroniła ich i dbała o to, by ich działania nie wyszły jaw.

Maggie chciała mu przypomnieć, że na dłuższą metę takie postępowanie tylko utrudni działania. Pracowała z wieloma przedstawicielami lokalnych sił ochrony porządku publicznego i wiedziała, że prężenie federalnych muskułów i nadużywanie stanowisk działało im na nerwy, ale nieraz również narażało na niebezpieczeństwo w sytuacji, kiedy człowiek potrzebował fachowej pomocy czy ochrony.

Jacks uśmiechnęła się do O’Dell i skinęła głową Plattowi, potem zakręciła się na pięcie i odeszła. Platt odprowadzał ją wzrokiem, czekając, aż się oddali, aż drzwi windy się za nią zamkną.

– Chyba ją znaleźliśmy – rzekł w końcu.

Maggie od razu się domyśliła, że mówił o doktor Clare Shaw, naukowcu i szalonej kobiecie, której poszukiwała od wielu miesięcy.

Przerażenie niczym klamra ścisnęło jej żołądek. Kiedy Shaw zniknęła, uważali, że zabrała z centrum badawczego, w którym pracowała, zaizolowaną kasetkę, w której prawdopodobnie znajdowały się co najmniej trzy śmiertelne wirusy.

– Bix osobiście sprawdza wyniki badania krwi, dlatego prosił, żebym mu pomógł i zajął się pokojem.

Roger Bix był dyrektorem wydziału chorób zakaźnych w CDC. Nie pierwszy już raz współpracował z Plattem przy trudnych sprawach, w równym stopniu niebezpiecznych, co przerażających. Maggie też była taką „sprawą”, gdy okazało się, że miała kontakt z wirusem eboli.

– Nawet jeśli ten człowiek, który skoczył z balkonu, był zarażony jednym z wirusów skradzionych przez Shaw, skąd pewność, że wirus pochodzi właśnie od niej? Przecież mógł się nim zarazić w wielu różnych okolicznościach. – Zaczęła wkładać ochronny kombinezon, starając się ukryć wahanie.

– Wiem, Maggie, że to nie jest dla ciebie łatwe.

Podniosła na niego wzrok. Gdzieś zniknął biurokrata, który w niegrzeczny i pozbawiony szacunku sposób odprawił detektyw Jacks. Platt patrzył na Maggie łagodnymi brązowymi oczami. Zdjął kaptur, kosmyki krótkich włosów sterczały na wszystkie strony. Ten człowiek zdobył jej przyjaźń, a nawet kawałek serca.

– Nie musisz tego robić – kontynuował. – Wiem, że prowadziłaś śledztwo w sprawie Shaw, ale zastępca dyrektora Kunze może przysłać tu kogoś innego.

– Nie trzeba, w porządku. – Sięgnęła po kaptur i rękawiczki. – Już tu jestem, więc nie traćmy czasu. – Gdy to mówiła, czuła na sobie jego baczny wzrok. – Ben, nie odpowiedziałeś na moje pytanie. – Podwinęła mankiety kombinezonu, a potem dokładnie i ciasno zapięła paski wokół kostek i nadgarstków. – Skąd możesz wiedzieć, że wirus znaleziony w organizmie tego mężczyzny ma cokolwiek wspólnego z doktor Clare Shaw?

– Z próbek, które koroner dostarczył CDC. Bix już stwierdził, że młody mężczyzna był zarażony ptasią grypą. Sprawdzał to skrupulatnie, powtarzając niektóre testy, i nadal to robi, ale tak czy inaczej już jest przekonany, że to nowy szczep wirusa. Takiego jeszcze nie znaliśmy.

– Co to ma wspólnego z Shaw?

– Wiemy, że zanim lawina błotna zniszczyła jej laboratorium, właśnie nad tym pracowała.

– Chwileczkę. Jeśli do tej pory nie znano tego szczepu, to jak mogła nad nim pracować?

– Pomogła go stworzyć.