Głębia - ebook

1

Mawiano, że krzyki szaleńców unoszą się nad jeziorem w bezwietrzne dni.

Zwłaszcza jesienią. Niczym jej nieodłączna część.

Również jesienią rozpoczyna się ta opowieść. W wilgotnej mgle i niezdecydowanych kilku stopniach powyżej zera. W dniu, w którym pewna kobieta nagle odkrywa, że wolność jest na wyciągnięcie ręki. Spostrzega dziurę w ogrodzeniu.

Jest jesień 1937 roku. Kobieta nazwiskiem Kristina Tacker spędziła długie lata w zakładzie dla obłąkanych pod Säter. Tkwiła uwięziona za jego murami, aż wszystkie myśli o upływie czasu straciły dla niej jakikolwiek sens.

Długo wpatruje się w wyłom w płocie, jakby nie zdawała sobie sprawy, co to oznacza. Ogrodzenie zawsze było dla niej jak cienka błona, do której nie należy się zbliżać. Granica o konkretnym i zdecydowanym znaczeniu.

Skąd więc to nagłe odstępstwo od normy? Dlaczego w płocie pojawiła się dziura? To tak, jakby nieznana ręka otworzyła przejście do zabronionego świata. Mija sporo czasu, nim Kristina Tacker pojmuje to, co ma przed oczami. Potem ostrożnie przechodzi przez dziurę i nagle jest już po drugiej stronie płotu. Zamiera w bezruchu i nasłuchuje z głową wciśniętą między spięte ramiona, przygotowana na to, że zaraz ktoś przyjdzie i ją zatrzyma.

Przez dwadzieścia dwa lata spędzone w zakładzie miała wrażenie, że nie otaczają jej ludzie, lecz oddechy. Oddechy były jej niewidzialnymi strażnikami.

Za jej plecami czają się ciężkie korpusy szpitalnych budynków. Są jak drapieżniki gotowe do skoku w każdej sekundzie. Kristina czeka. Czas stanął w miejscu. Nikt nie nadchodzi. Nikt nie każe jej wracać.

Dopiero po długim wahaniu kobieta stawia nieśmiało pierwszy krok. Potem drugi i wkrótce znika między drzewami.

Jest w lesie. Powietrze przesycone jest ostrym zapachem, jakby właśnie przebiegły tędy podniecone ogiery. Kristina dostrzega wąską ścieżkę. Idzie przed siebie powoli. I dopiero wtedy, kiedy wydaje jej się, że ciężki oddech szpitala pozostał daleko w tyle, ma odwagę się zatrzymać i spojrzeć za siebie.

Otaczają ją same drzewa. Kristina nie przejmuje się tym, że ścieżka dopiero tu była, ale już jej nie ma, bo i tak nie zmierzała do żadnego celu. Czuje się jak rusztowanie ustawione wokół pustki. Kristina nie istnieje. W obrębie rusztowania nie stoi już żaden dom ani człowiek.

Przemieszcza się przez las bardzo prędko, jakby jednak zmierzała do jakiegoś celu pośród sosen. Często jednak przystaje i zamiera w bezruchu, jakby sama zamieniała się w drzewo.

W lesie czas nie istnieje. Wokół są tylko pnie, prawie same sosny, tu i tam jakiś świerk. I promienie słońca, które bezgłośnie padają na wilgotne podłoże.

Kobieta zaczyna drżeć. Pod skórą powoli nadciąga ból. Wpierw myśli, że to świąd, który dopada ją co jakiś czas, sprawiając, że pielęgniarze zakładają jej kaftan, by nie rozdrapała sobie skóry do krwi. Po chwili jednak Kristina stwierdza, że co innego jest przyczyną jej drżenia.

Przypomina sobie, że kiedyś miała mężczyznę.

Nie wie, skąd wzięła się ta nagła myśl, ale jest już pewna, że była niegdyś zamężna. Mężczyzna miał na imię Lars, Kristina pamięta to bardzo dobrze. Miał bliznę nad lewym okiem i był o dwadzieścia trzy centymetry wyższy od niej. Na razie to wszystko, co Kristina potrafi sobie przypomnieć. Całą resztę wyparła, wtrącając ją w ciemność, którą nosi głęboko w sobie.

Mimo to wspomnienie mężczyzny powraca. Kristina rozgląda się, zdezorientowana, pośród wielkich sosen. Dlaczego zaczęła myśleć o mężu akurat tutaj? On nienawidził lasu, ciągnęło go tylko do morza. Zaczynał jako kadet, a potem został hydrologiem, twórcą map morskich i kapitanem, któremu powierzano tajne operacje wojskowe.

Mgła powoli odpływa, jest bezgłośna, rzednie.

Kobieta zamiera w bezruchu. Gdzieś w pobliżu z furkotem podrywa się ptak. Potem znowu zapada cisza.

Mój mąż, myśli Kristina Tacker. Kiedyś miałam męża. Nasze żywoty były ze sobą splecione, otulały nas. Dlaczego myślę o nim akurat teraz, kiedy znalazłam wyłom w ogrodzeniu i zostawiłam drapieżniki daleko w tyle?

Szuka odpowiedzi w swojej głowie i pośród drzew.

Nic nie znajduje. Wokół nie ma zupełnie nic.2

Późnym wieczorem pielęgniarze znajdują Kristinę Tacker.

Jest mroźno, ziemia trzeszczy pod podeszwami ich butów. Kobieta stoi w ciemności i wpatruje się w gruby pień drzewa. Nie widzi sosny, lecz odległą morską latarnię położoną na krańcach odludnego archipelagu. Nagle odkrywa, że nie jest już sama pośród milczących drzew.

Tamtego jesiennego dnia 1937 roku Kristina Tacker ma pięćdziesiąt siedem lat. W jej twarzy da się dostrzec okruch minionej urody. Minęło dwanaście lat, odkąd wypowiedziała ostatnie słowo. W jej karcie dzień w dzień pojawia się ten sam wpis:

Wciąż brak kontaktu z pacjentką.

Tej samej nocy: w pokoju Kristiny w wielkim szpitalu panuje kompletny mrok. Kristina czuwa. Co jakiś czas, rytmicznie, po oknie przesuwa się światło odległej latarni. Jest jak niemy świetlny zegar w jej głowie.3

Dwadzieścia trzy lata wcześniej, również jesiennego dnia, mężczyzna, który był mężem Kristiny Tacker, stał w porcie w Sztokholmie i wpatrywał się w pancernik „Svea” zacumowany do nabrzeża Galärvarvskajen. Lars Tobiasson-Svartman, oficer marynarki, patrzył na statek niepewnym wzrokiem. W oddali, za okopconymi kominami, widział kasztel na wzniesieniu na wysepce Kastellholmen oraz kopułę kościoła na Skeppsholmen. Światło zdawało się szare, mężczyzna mrużył oczy.

Był środek października 1914 roku, wielka wojna trwała już od dwóch miesięcy i dziewiętnastu dni. Lars Tobiasson-Svartman podchodził z rezerwą do okrętów wojennych zbudowanych z grubej blachy. Dawne drewniane statki dawały mu poczucie, że wkracza do ciepłego pokoju. Te nowe, naszpikowane nitami łączącymi pancerne blaszane płaty, były zimne i nieobliczalne. Lars Tobiasson-Svartman żywił w głębi ducha obawę, że nie pozwolą się okiełznać. Że w napędzanych węglem maszynowniach i nowocześniejszych silnikach czają się moce, których nie da się kontrolować.

Od strony zatoki Saltsjön nadchodziły nieregularne porywy wiatru.

Lars Tobiasson-Svartman stał na szerokim trapie, pełen wątpliwości. Czuł się zdezorientowany. Skąd brała się w nim ta niepewność? Czy powinien przerwać swoją podróż, nim się rozpocznie? Szukał w głowie jakiegoś wyjaśnienia, ale wszystkie jego myśli gdzieś się rozpierzchły. Połknęła je mgła, która zjawiła się niespodziewanie i bezgłośnie pełzła nabrzeżem.

Jakiś marynarz podszedł do niego pospiesznie, co sprawiło, że Lars Tobiasson-Svartman powrócił do rzeczywistości. Poczucie braku kontroli uznawał za słabość, którą należy ukrywać. Marynarz odebrał od niego torbę podróżną, rulony map i brązowy uszyty na miarę futerał, w którym znajdowały się cenne instrumenty pomiarowe. Zdziwił się, widząc, że marynarz jest w stanie unieść cały ten bagaż.

Trap zachwiał się pod jego stopami. Między okrętem a nabrzeżem połyskiwała woda. Czarna i niedostępna.

Pomyślał o tym, co powiedziała na pożegnanie jego żona, kiedy wychodził z mieszkania na Wallingatan.

– Właśnie rozpoczyna się coś, za czym od dawna tęskniłeś.

Stali w ciemnym przedpokoju. Żona miała go odprowadzić do portu i pomachać mu na pożegnanie, ale kiedy włożyła jedną rękawiczkę, ogarnęły ją wątpliwości. Tak samo, jak jego tu, na tym mostku.

Nie wyjaśniła, dlaczego pożegnanie w porcie nagle wydało jej się zbyt trudne. Nie musiała tego tłumaczyć. Nie chciała płakać. Po dziewięciu latach małżeństwa Lars Tobiasson-Svartman dobrze wiedział, że dla jego żony płacz był równy publicznemu obnażeniu.

Pożegnali się szybko w mieszkaniu. On próbował jej wyjaśnić, że nie czuje się zawiedziony.

W głębi ducha odczuwał ulgę.

Stanął na środku trapu i poczuł, że okręt niezauważalnie się porusza. Jego żona miała rację. Pragnął wypłynąć w morze. Ale sam nie umiałby odpowiedzieć na pytanie, za czym tak tęskni.

Może tkwiła w nim tajemnica, o której sam nic nie wiedział?

Darzył swoją żonę wielką miłością. Za każdym razem kiedy miał wypłynąć w rejs, całując ją na pożegnanie, ukradkiem wciągał w nozdrza zapach jej skóry. Zupełnie jakby potrafił go składować gdzieś w głębi siebie, jak dobre wino lub opium. I sięgał po niego, kiedy doskwierała mu taka samotność, że czuł obawę, iż straci nad sobą kontrolę.

Po ślubie żona wciąż posługiwała się panieńskim nazwiskiem. Nie wiedział, dlaczego podjęła taką decyzję, i nie zamierzał jej o to pytać.

Niewielki holownik wypluł kłąb pary w pobliżu wyspy Kastellholmen. Lars Tobiasson-Svartman spostrzegł mewę zawieszoną w powietrzu nad statkiem.

Był samotnym człowiekiem. Jego samotność była jak przepaść i Larsa Tobiassona-Svartmana przerażała myśl, że kiedyś w nią runie. Obliczył, że przepaść musi mieć co najmniej czterdzieści metrów głębokości i jeśli będzie chciał mieć pewność, że zginie, będzie musiał rzucić się głową w przód.

Stał dokładnie na środku trapu. Spojrzał w tył i do przodu i ocenił, że pomost ma siedem metrów długości. Zatem w tej chwili on sam stał w odległości trzech i pół metra od nabrzeża i tyle samo od relingu okrętu.

Jego najwcześniejsze wspomnienia wiązały się z odległością. Między nim a matką, między matką a ojcem, między podłogą a sufitem, radością a niepokojem. Całe jego późniejsze życie również skupiało się na odległości, na mierzeniu jej, skracaniu albo wydłużaniu. Był samotnym człowiekiem nieustannie poszukującym odległości, dążącym do jej opisania lub też odczytania jej pomiaru.

Postrzegał tę skłonność jako sztukę rzucania zaklęć na przestrzeń i czas. Posiadał instrumenty potrzebne do ich okiełznania.

Odkąd pamiętał, traktował samotność jako swoją drugą skórę. Kristina Tacker była więc nie tylko jego żoną, lecz również niewidzialną barierą broniącą go przed przepaścią.4

Tamtego wrześniowego dnia 1914 roku nad Sztokholmem padał rzadki deszcz. Bagaż Larsa Tobiassona-Svartmana został przewieziony z mieszkania na Wallingatan, przez most na wyspę Djurgården, a potem dalej, na nabrzeże Galärvarvskajen na wózku ciągniętym przez wynajętego mężczyznę. I choć drogę tę przebył tylko on i tragarz, Lars Tobiasson-Svartman czuł się tak, jakby uczestniczył w procesji.

Jego torba podróżna była wykonana z brązowej skóry, a w uszytym na zamówienie futerale ze skórki cielęcej spoczywał jego najcenniejszy skarb. Sonda ręczna z ciężarkiem, służąca do bardzo zaawansowanych pomiarów.

Sonda była wykonana z mosiądzu, wyprodukowano ją w Manchesterze w 1701 roku w zakładzie techniki morskiej Maxwella i Swanssona. Nad ich instrumentami optycznymi i nawigacyjnymi pracowali najlepsi fachowcy i sprzedawano je na całym świecie. Producenci ci cieszyli się uznaniem i sławą, odkąd skonstruowali sekstanty zabrane przez kapitana Jamesa Cooka w rejs, który miał okazać się jego ostatnią wyprawą na Ocean Spokojny. Reklamy głosiły, że instrumentami wyprodukowanymi przez ową firmę posługiwali się nawet żeglarze z Japonii i Chin.

Kiedy Lars Tobiasson-Svartman budził się nocą, trawiony niewytłumaczalnym niepokojem, wstawał, sięgał do futerału i wyjmował z niego mosiężny obciążnik. Zabierał go z powrotem do łóżka, przyciskał do piersi i wówczas zwykle usypiał.

Obciążnik oddychał. Jego oddech był biały.5

Pancernik „Svea” został zbudowany w stoczni Lindholmen w Göteborgu, zwodowano go w grudniu 1855 roku. W 1914 miał zakończyć czynną służbę, bo uznano, iż jest już przestarzały. Decyzja ta została jednak cofnięta, ponieważ szwedzka marynarka nie planowała udziału w wielkiej wojnie. Życie pancernika zostało ocalone dosłownie w ostatniej chwili. Niczym konia pociągowego prowadzonego do rzeźni, któremu nagle pozwolono zawrócić i ponownie dołączyć do pracy w zaprzęgu.

Lars Tobiasson-Svartman szybko powtórzył w myślach najważniejsze wymiary okrętu. „Svea” miała siedemdziesiąt pięć metrów długości, a w najszerszym miejscu, tuż za środkową sekcją, mierzyła prawie czternaście. Na uzbrojenie składały się dwa działa dalekiego zasięgu M/84 o kalibrze 254 mm, wyprodukowane przez firmę zbrojeniową Maxim-Nordenfelt w Londynie, oraz piętnaście dział o kalibrze 15 mm, również sprowadzonych z Londynu, do tego dochodziła lekka artyleria oraz nieokreślona liczba karabinów maszynowych.

Powtarzał w myślach wszystko, co wiedział o tym okręcie. Na pokładzie było dwustu pięćdziesięciu żołnierzy Królewskiej Marynarki Wojennej, zarówno będących w służbie zawodowej, jak i tych, którzy odbywali służbę obowiązkową, oraz sztab oficerów składający się z dwudziestu dwóch ludzi.

Siła wibrująca pod pokładem statku pochodziła od dwóch silników sprzężonych generujących konie mechaniczne dzięki sześciu cylindrom. Maksymalną prędkość określono na 14,68 węzła.

Istniała jeszcze jedna miara, która go interesowała. Odległość między kilem a dnem zatoki. Przy nabrzeżu Galärvarvskajen wynosiła niespełna dwa metry.

Lars Tobiasson-Svartman odwrócił się i spojrzał na nabrzeże, jakby miał nadzieję, że jego żona mimo wszystko się zjawi. Było tam jednak tylko kilku chłopców z wędkami i pijany mężczyzna, który opadł na kolana i właśnie w tej chwili się wywracał.

Powiewy wiatru znad zatoki Saltsjön stawały się coraz silniejsze. Na pokładzie okrętu były odczuwalne o wiele bardziej niż w dole, na nabrzeżu.6

Z rozmyślań wyrwał go adiutant, który strzelił obcasami, zasalutował i przedstawił się jako Anders Höckert. Lars Tobiasson-Svartman odwzajemnił honory i poczuł zażenowanie. Było tak za każdym razem, kiedy unosił dłoń do czapki. Miał przy tym wrażenie śmieszności, wiedział, że uczestniczy w znienawidzonej grze.

Anders Höckert zaprowadził go do kajuty znajdującej się tuż pod trapem prowadzącym na mostek kapitański i na pomost bojowy.

Höckert miał znamię na karku, tuż nad kołnierzykiem. Lars Tobiasson-Svartman zmrużył oczy, chcąc mu się przyjrzeć. Za każdym razem kiedy widział u kogoś znamię, starał się dostrzec, co ono przypomina. Jego ojciec, Hugo Svartman, miał liczne plamki na lewym ramieniu i Lars wyobrażał sobie, że to archipelag pełen bezimiennych wysepek i szkierów. Biała skóra oznaczała szlaki żeglowne, które co rusz się ze sobą krzyżowały. Był ciekaw, w którym miejscu na ramieniu ojca jest najgłębiej. Którędy najbezpieczniej poprowadzić statek?

Zamiłowanie, jakie Lars Tobiasson-Svartman żywił do mierzenia odległości, które zdefiniowało jego późniejsze życie, miało swoje źródło we wspomnieniu znamion na ramieniu ojca.

Często myślał o sobie w ten sposób: nieustająco szukam w myślach nieznanych głębin i nieodkrytych otchłani. Nawet w sobie muszę nieprzerwanie oznaczać punkty na mapie i wytyczać bezpieczne szlaki.

Znamię na karku Andersa Höckerta wyglądało jak byk. Zwierz miał opuszczony łeb, wystawione rogi i był gotów do ataku.

Höckert otworzył drzwi do kajuty. Lars Tobiasson-Svartman miał do wypełnienia tajną misję i nie mógł dzielić pomieszczenia z innym oficerem.

Bagaż, zwoje map i brązowy futerał z instrumentami pomiarowymi stały już na podłodze. Anders Höckert ponownie zasalutował i wyszedł.

Lars Tobiasson-Svartman usiadł na koi i zatopił się w samotności. Pokład wibrował lekko od cylindrów schowanych pod pokładem, które nigdy nie przestawały pracować, chociaż okręt cumował jeszcze przy nabrzeżu. Spojrzał przez bulaj na niebo. Nagle zrobiło się niebieskie, wiatr rozegnał deszczowe chmury. Ucieszyło go to. A może poczuł jedynie ulgę. Deszcz go przytłaczał, był jak maleńkie, niewidzialne ciężarki uderzające w jego ciało.

W jednej chwili poczuł niespodziewane pragnienie, żeby zejść z pokładu i opuścić statek.

Nie poruszył się jednak.

Potem zaczął powoli rozpakowywać bagaż. Każdy element garderoby został starannie wybrany przez żonę. Wiedziała, które ubrania lubił najbardziej i chciał mieć przy sobie. Poskładała je skrupulatnymi, pełnymi miłości ruchami.

Mimo to miał dziwne wrażenie, że nigdy wcześniej ich nie widział ani nie trzymał ich w dłoniach.8

O świcie, po kilku godzinach niespokojnego snu pełnego nieuchwytnych rojeń, wyszedł z kajuty i stanął na burcie, w miejscu osłoniętym od wiatru, z którego nie był widoczny z mostka kapitańskiego.

Jedna z jego tajemnic skrywała się w rulonie z mapą schowanym w jego kajucie. Były to przekazane mu przez stocznię dokładne plany pancernika „Svea”. Okręt został zaprojektowany przez konstruktora Göthego Wilhelma Svensona w stoczni Lindholmen. Do 1868 roku Svenson pracował jako inżynier w Królewskiej Marynarce Wojennej, a potem zrobił oszałamiającą karierę jako konstruktor okrętów. W 1881 roku, kiedy miał pięćdziesiąt trzy lata, mianowano go szefem służby inżynieryjnej szwedzkiej marynarki.

Tego samego dnia, kiedy Lars Tobiasson-Svartman otrzymał ze sztabu wiadomość, że w celu wypełnienia tajnej misji ma stawić się na pokładzie pancernika Svea, napisał list do inżyniera Svensona i poprosił go o kopie planów konstrukcyjnych okrętu. Jako powód podał „nałogowe i nieco śmieszne kolekcjonerskie zamiłowanie do planów statków wojennych”. Zaoferował, że zapłaci za nie tysiąc koron.

Trzy dni później przybył posłaniec z Göteborga. Mężczyzna nazywał się Tånge i pracował w biurze Svensona. Lars Tobiasson-Svartman zauważył, że goniec ma na sobie eleganckie ubranie, podejrzewał więc, że inżynier wysłał go do niego osobiście i kazał mu wdziać swój najlepszy strój.

Nie wątpił ani przez chwilę, że plany będą na sprzedaż. Tysiąc koron to mnóstwo pieniędzy, nawet dla cieszącego się wielkim uznaniem konstruktora Göthego Wilhelma Svensona.9

Trzymając się trapu, balansując ciałem, próbował podążać za opadającymi i wznoszącymi się ruchami okrętu. Rozmyślał o wieczorze, kiedy siedział pochylony nad planami statku w mieszkaniu na Wallingatan. To tam, w tamtej chwili naprawdę rozpoczęła się jego wyprawa.

Był koniec lipca, panował nieznośny upał i wszyscy trwali w oczekiwaniu na wielką wojnę, która wydawała się już nieunikniona. Pozostawało tylko pytanie, kto odda pierwszy strzał i w którą skieruje go stronę. Redakcje gazet prześcigały się w zdobywaniu depesz z gorącymi wiadomościami. Co rusz pojawiały się wstrząsające plotki, które chwilę później dementowano, nikt nie był niczego pewien, ale każdy uważał, że właśnie on wysnuł najsłuszniejsze wnioski.

Nad Europą latały niewidzialne telegramy, kursowały tam i z powrotem między cesarzami, generałami, ministrami. Były jak zagubione, niebezpieczne stado ptaków.

Na stole w salonie Lars Tobiasson-Svartman trzymał fotografię wyciętą z gazety, przedstawiającą niemiecki krążownik liniowy SMS „Goeben”. Okręt miał wyporność 23 tysięcy ton i był najpiękniejszym, a zarazem najbardziej przerażającym statkiem, jaki Svartman kiedykolwiek widział.

Jego żona weszła tamtego wieczoru do pokoju i pospiesznym ruchem pogładziła go po ramieniu.

– Już późno. Co robisz tak strasznie ważnego?

– Studiuję plan okrętu, którym wkrótce wypłynę w morze. Chociaż cel mojej podróży ma pozostać nieznany.

Kristina ponownie położyła dłonie na ramionach męża.

– Nieznany? Mnie przecież możesz powiedzieć, dokąd się wybierasz.

– Nie mogę. Nawet tobie.

Czuł na karku jej dłonie. Chociaż jej palce zaledwie lekko muskały ubranie, miał wrażenie, że jej dotyk sięga daleko w głąb jego ciała.

– Co potrafisz wyczytać z tych kresek i cyfr? Ja nie umiem nawet dopatrzyć się w tym okrętu.

– Lubię widzieć to, czego inni nie widzą.

– Co to takiego?

– Pomysł. Idea, która kryje się za tym planem. Pragnienie dokonania czegoś wielkiego, może ambicja. Sam nie mam pewności. Ale za wszystkim skrywa się coś, czego na pierwszy rzut oka nie widać.

Żona westchnęła ze zniecierpliwieniem. Przestała masować jego ramiona i zaczęła bębnić palcem wskazującym jednej dłoni w jego obojczyk. Svartman próbował odgadnąć, czy wysyła mu jakąś wiadomość.

W końcu zabrała dłoń. Wyobraził sobie, że to ptak, który nagle poderwał się do lotu.

Nie mówię jej prawdy, pomyślał. Unikam szczerej rozmowy. Nie chcę się przyznać, że szukam na planach miejsca, w którym będę mógł stanąć niewidoczny z mostka kapitańskiego.

Że szukam kryjówki.10

Spojrzał daleko w morze.

Na strzępy mglistych chmur, na przelatujący w oddali klucz morskich ptaków.

Przywoływanie wspomnień wymagało cierpliwości i staranności. Co stało się później tamtego lipcowego wieczoru, tuż przed wybuchem wielkiej wojny? W czasie wielkich upałów i mobilizacji milionów młodych mężczyzn w całej Europie?

Po ponadgodzinnym studiowaniu planów okrętu Lars Tobiasson-Svartman znalazł miejsce, którego szukał. Już wiedział, gdzie będzie jego kryjówka.

Odsunął rysunki. Z ulicy dobiegało rżenie konia pociągowego. W jednym z licznych pokoi dużego mieszkania Kristina przestawiała porcelanowe figurki, które dostała w prezencie od swojej matki. Pobrzękiwały czasem jak stłumione dzwonki. Chociaż byli małżeństwem od dziewięciu lat i Kristina przestawiała je prawie każdego wieczoru, ani razu się nie zdarzyło, by któraś z figurek upadła i się rozbiła.

Lecz co było potem? Co się później wydarzyło? Svartman nie mógł sobie przypomnieć. Zupełnie jakby powstał przeciek w strumieniu wspomnień. Coś z nich umknęło.

Lipcowy wieczór był bezwietrzny. Upał nie chciał zelżeć, termometr wskazywał 27 stopni Celsjusza. Od strony Lidingöhållet dobiegały pojedyncze stłumione grzmoty. Znad morza nadciągały czarne burzowe chmury.

Lars Tobiasson-Svartman pomyślał o chmurach. Zaniepokoiło go to, że potrafi lepiej odtworzyć w pamięci formację chmur niż twarz swojej żony.

Pospiesznie odegnał tę myśl i zmrużył oczy, próbując dojrzeć coś w mglistym świcie. Co mam przed oczami?, zastanowił się. Ciemne skaliste wysepki wyłaniające się z szarości o zwyczajnym jesiennym szwedzkim poranku. Nad ranem oficer pełniący wachtę rozkazał sternikowi zmienić kurs i skierować się nieco bardziej na południe. Okręt zwolnił do siedmiu, ośmiu węzłów.

Pięć węzłów oznacza pokój, pomyślał Svartman. Siedem to odpowiednia prędkość dla kogoś, kto został wysłany na tajną, ale pilną misję. 27,8 oznacza wojnę. Była to maksymalna prędkość, jaką rozwinął krążownik SMS „Goeben”, chociaż krążyła plotka, że silniki tego okrętu mają wadę konstrukcyjną, która powoduje poważne wycieki.

Uderzyła go myśl, że tak łatwo można określić początek wojny, ale nie da się równie dokładnie wyznaczyć w czasie jej zakończenia.11

Ze swojej kryjówki pod trapem Lars Tobiasson-Svartman obserwował odległą, majaczącą w świcie linię brzegu. Wysepki i szkiery wznosiły się i opadały nieregularnie, sprawiając, że morze wydawało się chropowate.

W tym miejscu kończy się i zaczyna ląd, pomyślał. Ale granica jest niewyraźna, nie ma wyraźnego punktu, w którym morze jednoznacznie się kończy i zaczyna brzeg. Część skalistych wysepek skrywa się płytko pod powierzchnią wody. W dawnych czasach żeglarze widzieli w tych wynurzających się raz po raz skalnych grzbietach morskie potwory. Ja też z łatwością mogę dostrzec w jednym z nich wyłaniającą się z głębin kreaturę, ale nie przeraża mnie to. Dla mnie te ledwie widoczne pod falami skały są jak zadumane i całkiem nieszkodliwe hipopotamy, jakie można spotkać wyłącznie w Bałtyku.

W tym miejscu kończy się i zaczyna ląd, powtórzył w myślach. Ląd, który powoli wstaje i rozprostowuje plecy. Skrawek ziemi zwany Szwecją.

Lars Tobiasson-Svartman oparł się o reling i spojrzał w dół na ołowianoszarą wodę. Fale rozbijały się o blaszane cielsko pancernika. Morze nigdy nie ustępuje, pomyślał. Nigdy nie sprzedaje swojej skóry. Zimą jego skóra zamarza, jesienią nastaje spokój pełen oczekiwania, przerywany porywami krzykliwych wiatrów. Lato zaś to trwające zaledwie chwilę spojrzenie w błyszczącą taflę wody.

Morze i wyłaniający się z niego ląd są równie niepojęte jak powolny rejs z czasów dzieciństwa ku starości i śmierci. W każdym człowieku morze przechodzi w ląd. Z morza pochodzą wszystkie wspomnienia.

Morze jest jak sen, który nigdy nie sprzedaje swojej skóry.

Uśmiechnął się do swoich myśli. Moja żona nie chce, żebym widział ją zapłakaną. Może robi to z tego samego powodu, dla którego ja nie chcę, żeby widziała, jaki jestem, kiedy przebywam sam na sam z morzem?

Lars Tobiasson-Svartman wycofał się z powrotem do swojej kryjówki. Spojrzał w stronę rufy i zobaczył, jak marynarz opróżnia do wody wiaderko z resztkami jedzenia. Za śladem okrętu wiernie podążało stado mew. Po chwili pokład znów opustoszał. Svartman dalej przyglądał się skalnym wysepkom. Narastało światło dnia.

Te skały to nie tylko morskie zwierzęta, pomyślał. To również kamienne bloki, które próbują wyrwać się z morza. Nie ma wolności bez wysiłku. Skalne bloki próbują wydostać się z morza, które nigdy nie ustępuje.

Obliczył w głowie, gdzie się w tej chwili znajduje. Pancernik wypłynął ze Sztokholmu przed jedenastoma godzinami. Na nowo ustalił prędkość i uśrednił ją do dziewięciu węzłów. Teraz musieli więc być w północnej części archipelagu regionu Östergötland, na południe od Landsort, na północ od latarni morskiej Häradskär i na południe albo wschód od skupiska wysepek o nazwie Fällbådarna.

Chwilę później Svartman wrócił do swojej kajuty. Nie licząc marynarza z wiadrem, nie widział na pokładzie ani jednej osoby z licznej załogi okrętu. Nikt też nie dostrzegł jego i nie odkrył jego kryjówki.

Zamknął za sobą drzwi i usiadł na skraju koi. Za pół godziny miał zjeść śniadanie w mesie dla oficerów, a punktualnie o wpół do dziesiątej miał się stawić w kajucie kapitana. Komandor Hans Rake miał mu osobiście wręczyć tajne instrukcje zamknięte w sejfie w jego kajucie.13

Siedząc na skraju koi, powoli omiótł wzrokiem swoją kajutę.

Miała powierzchnię trzy na trzy metry, jak więzienna cela z okrągłym, otoczonym miedzianą opaską bulajem. Pod pokładem w tym miejscu biegł korytarz łączący różne części okrętu. Zgodnie z planem konstrukcyjnym, który Lars Tobiasson-Svartman wyrył sobie w pamięci w najdrobniejszych szczegółach, na lewo od kajuty i dwa metry poniżej jej poziomu znajdowały się dwie wodoszczelne grodzie. Nad głową miał trap prowadzący do działa umieszczonego w środkowej części sterburty.

Ta kajuta to punkt na mapie, pomyślał. W tej chwili znajduję się dokładnie w jej środku. Kiedyś, w przyszłości, będą istniały instrumenty pomiarowe umożliwiające określenie jej dokładnej pozycji względem długości i szerokości geograficznej dosłownie w każdym momencie. Pozycję będzie się dało ustalić na mapie z dokładnością do ułamka sekundy. Kiedy to się stanie, na ziemi nie będzie już miejsca dla bogów. Bo komu potrzebny Bóg, skoro będzie się dało określić położenie każdego człowieka? Kiedy wewnętrzne współrzędne geograficzne wnętrza człowieka będą równe jego współrzędnym na zewnątrz? Ten, kto żyje ze spekulacji i przesadnej religijności, będzie zmuszony znaleźć sobie inne źródło utrzymania.

Szarlatani i hydrolodzy bez wątpienia stoją po przeciwnych stronach oddzielającej ich linii. Nie jest to linia zmiany daty ani południk zerowy, lecz granica, która rozdziela to, co daje się zmierzyć, od tego, co niemierzalne. I dlatego to drugie nie istnieje.

Lars Tobiasson-Svartman nagle się wzdrygnął. Coś w tej ostatniej myśli go zaniepokoiło. Nie wiedział jednak co.

Chwilę później sięgnął po etui, na którym Kristina Tacker wyszyła jego inicjały oraz dziecinną, trochę niezgrabną różę, i wyjął z niego lusterko do golenia.

Za każdym razem kiedy zamierzał obejrzeć swoją twarz, robił głęboki wdech. Zupełnie jakby przygotowywał się na zanurzenie w głębokiej wodzie. Wyobrażał sobie, że z lusterka spojrzy na niego jakaś obca twarz.14

Przez jego ciało przetaczała się fala ulgi, kiedy widział w lusterku swoje oczy, pomarszczone czoło i bliznę nad lewym okiem.

Przyglądał się swojej twarzy i zastanawiał się, kim jest. Na pewno był mężczyzną, który zrobił karierę w szwedzkiej flocie, żywiącym nadzieję, że pewnego dnia obejmie dowództwo nad wytyczaniem tajnych tras militarnych dla Królewskiej Marynarki Wojennej.

Ale czy był kimś jeszcze?

Widział w sobie człowieka, który nieustannie mierzy odległości i ocenia głębokość. Zarówno w świecie zewnętrznym, jak i w niezmierzonych jeszcze oceanach swojego wnętrza.15

Przesunął dłonią po obu policzkach i odłożył lusterko do etui. Był również mężczyzną, który zmienił nazwisko. Jego ojciec zmarł w pierwszych dniach marca 1912 roku. Kilka tygodni przed tym, jak na nowo wybudowanym stadionie w Sztokholmie rozpoczęły się igrzyska olimpijskie, Lars złożył wniosek o zmianę nazwiska w Królewskim Urzędzie Patentów i Administracji Publicznej. Aby zwiększyć dystans do zmarłego ojca, poprosił o dodanie nazwiska panieńskiego matki między swoje imię a nazwisko Svartman. Matka zawsze starała się go chronić przed zmiennym w nastrojach i wiecznie rozdrażnionym ojcem. W tamtej chwili ojciec już nie żył, lecz nawet martwi ludzie potrafią stwarzać zagrożenie. Nazwisko matki miało już zawsze stanowić bezpieczny bufor między nim a nazwiskiem ojca.

Odłożył etui na bok i podniósł wieko drewnianej skrzyneczki, którą postawił na stoliku o wysokim rancie zabezpieczającym przed zsuwaniem się przedmiotów podczas sztormu. Były w niej cztery zegarki. Trzy wskazywały dokładnie tę samą godzinę. Miały za zadanie nawzajem się pilnować. Czwarty, ten, który Lars Tobiasson-Svartman odziedziczył po ojcu, miał nieruchome wskazówki. Na nim czas się zatrzymał.

Zamknął zegarki z powrotem w drewnianej skrzynce. Trzy wskazywały mu czas, czwarty wskazywał śmierć.