Humoreski. Z. 1 - ebook

HU­MO­RE­SKI

za­szyt l

Lwów

Na­kła­dem Au­to­ra
Z Dru­kar­ni K. Pil­le­ra

1878.

F a u s t.

Bla­da po­stać z mgły i gło­du –
Był pro­mien­ny jak anie­li,
Jak sza­ta­ny był po­nu­ry.
I był jako wieszcz na­ro­du
W uczuć swo­ich ja­snej bie­li
Wro­giem tłu­mu – i ma­tu­ry!

Na pod­da­szu swem wy­so­kiem
Sie­dział z muzą pie­śni mgli­stą,
Ję­cząc wstęp do po­ema­tu.
Gdy w tem wcho­dzi li­sim kro­kiem
Chu­dy, łysy pan Me­fi­sto,
Prak­ty­kant od ma­gi­stra­tu.

„Wiedź mię,” rze­cze mistrz em­fa­zy,
„Wiedź Me­fi­sto! Ja chcę lu­dzi!
Ja chcę wal­ki i waw­rzy­nu!
Chcę im wrza­snąć, że są pła­zy,
Może wiesz­czy głos ich zbu­dzi –
Ja ich zbu­dzę! Czy­nu, czy­nu!"

„Przy­ja­cie­lu,” rzekł Me­fi­sto,
Wszak stwo­rze­niem je­steś go­łem!
Bez pie­nię­dzy wiesz­czów żą­dze
Są iron­ją wie­ku­istą!
Więc gdy chcesz być apo­sto­łem,
Prze­mień frak swój na pie­nią­dze!"

Za­drgał wieszcz. Bo­le­ści za­rys

Błysł na twa­rzy… W dum­nej wzgar­dzie

Przy­jął wresz­cie pro­po­zy­cję,

I po mie­ście mknął jak Fa­rys –

Kar­ły z dro­gi! – i w lom­bar­dzie

Ska­zał frak swój ua ba­ni­cję….

Uśmiech­nię­ty, lek­kim kro­kiem
Po­szedł w pół­świat dymu-gazu.
Za nim cią­gną lu­dzie mar­ni,
Któ­rym on ma być pro­ro­kiem,
Peł­nym siły i wy­ra­zu.
Po­szedł śmia­ło do ka­wiar­ni.

Gret­chen twa­rzą pro­mie­ni­stą
Uśmie­cha­ła się tak lubo,
Gdy wieszcz śpie­wał przy her­ba­cie.
A zaś imci pan Me­fi­sto
Gru­chał czu­le z Mar­tą gru­bą
Przy ko­nia­ku aro­ma­cie.

I do rana de­kla­mo­wał

Pro­rok nasz w wy­brań­ców mó­wie,

Wszy­scy byli unie­sie­ni!

A gdy ra­nek świat ca­ło­wał,

Peł­no było w wiesz­cza gło­wie,

Próż­no było zaś w kie­sze­ni!

Spiąć na wą­tłem swem po­sła­niu,
Jen­jusz śnił o noc­nej swa­dzie,
Śnił o wier­szach i ko­nia­ku,
Śnił o Gret­chen i ko­cha­niu,
I o czar­nej dru­ha zdra­dzie,
I o czar­nym swo­im fra­ku…

Z KRA­SIŃ­SKIE­GO.

Czy pa­mię­tasz u Szay­era
Roz­wie­szo­ny strój ba­lo­wy?

Bia­ła suk­nia tak wy­zie­ra
Jak ob­ło­ku puch li­lo­wy –
Tam bra­banc­kie spią ko­ron­ki,
Ar­cysz­tucz­nie tka­ne w dzwon­ki,

A tu bli­żej, a tu ni­żej,

Żywe róże ua kasz­mi­rze!
Za­pa­trzo­na, roz­tkli­wio­ną,
Ak­sa­mit­ny wiel­bisz smug!
Na szyb kole – na twem czo­le

Czy­tam – jesz­cze je­den dług!

Wi­dzę jesz­cze, wi­dzę cie­bie!
W ser­cu drga­ją pra­gnień dresz­cze –
Gwiazd już kil­ka drży na nie­bie,
A ty pa­trzysz w szy­by jesz­cze!