Ingerid - ebook

1

Oslofjorden, jesień 1069 roku

Na dziobie duńskiego królewskiego statku stała Ingerid i wpatrywała się w swą nową ojczyznę. Jęzor lądu wciąż się przybliżał, dostrzegała już maleńki drewniany kościółek i budynki królewskiego dworu, które opisywał jej ojciec. Przy ujściu rzeki leżały rzędem wikińskie statki wyciągnięte na brzeg, a z dymników domów w niewielkim miasteczku unosiły się ku pogodnemu niebu cieniutkie smużki dymu. Zielone wzgórza otaczały fiord i osadę handlową. Jesień naznaczyła już swymi barwami wielkie korony drzew. To rzeczywiście piękny kraj, tak jak opowiadał jej ojciec i niektórzy dworzanie.

Ujrzała teraz ludzi gromadzących się przy ujściu rzeki. Ponad wszystkimi innymi górowała jedna jasna głowa. Serce Ingerid uderzyło mocniej. To musi być Olaf, mężczyzna, któremu już za kilka dni zostanie poślubiona! Miała okazję widzieć go zaledwie jeden jedyny raz, lecz natychmiast ogarnęło ją przekonanie, że właśnie tego mężczyzny pragnie. Sama zadawała sobie pytanie, czy to z uwagi na jego jedwabistą żółtą czuprynę i łagodne niebieskie spojrzenie, czy też może raczej dlatego, iż był synem zatwardziałego wroga ojca, Haralda Hardråde. Myśli tej nie zdradziła nikomu, lecz nie dawało się zaprzeczyć, że norweski król nie tylko budził jej ciekawość, lecz zainteresowanie nim zaspokajało także jej pragnienie zemsty na ojcu w chwilach, kiedy jej złość na niego odzywała się najgłośniej. Ach, ten ojciec ze swą niezaspokojoną żądzą posiadania nowych kobiet! Ojciec i te jego dzieci na wschodzie i zachodzie! Z całą pewnością Ingerid miała jeszcze więcej przyrodniego rodzeństwa aniżeli tych czternastu braci, z którymi razem dorastała. Przecież na dworze w Roskilde o córkach nałożnic nie mówiło się głośno.

Nieszczęsna królowa Ellisiv, zmuszona do małżeństwa z takim rozpustnikiem! Przecież zaledwie trzy lata temu straciła męża, którego tak mocno kochała, i starszą córkę!

Ale cóż, nic się nie dało na to poradzić. Kobiety nie mogły same wybierać, kogo poślubią. To ojcowie i bracia decydowali o ich życiu. A o przyszłości królowej Ellisiv postanowił jej pasierb, Olaf, król Norwegii. I nawet gdyby Olaf był stary i brzydki, Ingerid i tak musiałaby za niego wyjść. Była jedynie pionkiem w grze, w grze o władzę prowadzoną przez mężczyzn. Gwarancją pokoju zapewniającą, że ojciec i Olaf nie skoczą sobie do oczu, nie rzucą się na siebie z mieczem i toporem, by walczyć o panowanie nad Norwegią i Danevelde. Konieczność posiadania takiej samej gwarancji zmuszała królową Ellisiv, by dzieliła łoże z ojcem Ingerid.

Cóż, jej samej, doprawdy, szczęście sprzyja, ciotka Anna też tak mówiła. Nie dość że Olaf to piękny mężczyzna, to na dodatek miły i życzliwy, i na pewno nie należy do tych, którzy w stosunkach z żoną uciekają się do przemocy. Wszystko wskazywało na to, że czeka ją tu, w Norwegii, dobre życie.

Teraz obok króla dostrzegła kobiecą postać. To musi być królowa Ellisiv. Ingerid nigdy jej nie spotkała, lecz słyszała o niej od dziecka. Ciotka Anna zdradziła nawet Ingerid, że ojciec zazdrościł Haraldowi Hardråde jego królowej. Poznali się w Svitjod, wówczas gdy król Harald wracał do domu z Gardarike ze swą młodą żoną, i podobno ojciec nie mógł od niej oczu oderwać.

Jakież to do niego podobne! Powiadano, że doszło nawet do tego, iż król Harald wpadł we wściekłość. Być może to właśnie był początek ich trwającej piętnaście lat wrogości. W tym okresie ścierali się co lato, lecz żaden z nich nie zdołał pokonać drugiego.

A gdy tylko król Harald zginął, ojciec zaraz przypomniał sobie kobietę, która podobała mu się w latach jego młodości. Udało mu się nawet nakłonić Olafa, by pozwolił mu ją poślubić!

Ingerid westchnęła z rezygnacją. Mężczyźni zawsze dostają to, czego chcą.

Cieszyła się na spotkanie z Ellisiv. Jakie to ciekawe, że dorastała na zamku w Kijowie i była córką wielkiego księcia Jarosława. Na pewno wiele ma do opowiadania o życiu na dworze w Gardarike. O ile Ingerid rozumiała, bardzo się on różnił od dworu w Roskilde.

Nareszcie statek otarł się o dno. Spuszczono trap i mogli w końcu zejść na ląd.

Ingerid zobaczyła go, gdy tylko dotknęła stopami norweskiej ziemi. Górował nad wszystkimi innymi, podobnie jak wcześniej jego ojciec, a jedwabiście żółte włosy lśniły niczym złoto w blasku słońca. Uśmiechał się do niej szczerym, chłopięcym i niezwykle czarującym uśmiechem, który sprawił, że ciało Ingerid przeszył gorący prąd. Uszczęśliwiona, odwzajemniła uśmiech.

Obaj królowie serdecznie się powitali. Nikt by nie odgadł, że duński król przez tyle lat gorąco nienawidził ojca młodego króla Olafa. W każdym razie nie przeniósł tej wrogości na syna, i Bogu niech będą za to dzięki, pomyślała Ingerid. Nie znosiła wszystkich tych walk, do których rzucali się mężczyźni, pragnąc zyskać większą władzę.

W wielkim napięciu spoglądała na kobietę, w której domyślała się królowej Ellisiv, wdowy po Haraldzie Hardråde. Pomimo iż musiała już mieć sporo ponad czterdzieści lat, być może nawet zbliżała się do pięćdziesiątki, wciąż była piękna. Włosy miała przyprószone siwizną, lecz gęste i błyszczące, skórę gładką, a oczy wielkie i ciemne. Największe jednak wrażenie wywarła na Ingerid jej pełna godności i dostojeństwa postawa, przy czym królowa nie wydawała się wcale wyniosła, a także jej łagodne, ciepłe spojrzenie. Ta kobieta poświęciła wszystko w imię miłości i dlatego musiała cierpieć, lecz wszelkie próby, na jakie wystawiło ją życie, udało jej się przetrwać bez szkody dla jej duszy.

Ingerid z bacznym zainteresowaniem przysłuchiwała się wszystkim historiom o gorącej miłości Ellisiv i Haralda, która zaczęła się jeszcze wówczas, gdy królowa mieszkała wraz ze swymi rodzicami na zamku w Kijowie, o wspaniałym weselu i długiej podróży przez Gardarike i Morze Wareskie do Norwegii. Bardzo się oburzała, słysząc, że król Harald wziął drugą królową, aby zapewnić sobie poparcie wpływowych wielmożów z północy kraju. Sprowadził tę drugą kobietę na królewski dwór i pozwolił jej zasiadać po prawicy, podczas gdy Ellisiv przypadło miejsce u dołu stołu. Cóż to za poniżenie dla królowej Ellisiv! Później Ingerid dowiedziała się, że nowa królowa, Tora, dała Haraldowi dwóch synów, Ellisiv natomiast urodziła tylko dwie córki. Kiedy zaś Ellisiv, najwyraźniej nie mogąc dłużej znieść tej upokarzającej sytuacji, podjęła próbę ucieczki, król pojmał ją i przez wiele lat przetrzymywał w małym dworze wysoko w górskich dolinach. A mimo to Ellisiv przyjęła go z otwartymi ramionami, gdy wreszcie pozbył się Tory i postanowił wrócić do pierwszej żony.

Ingerid mimowolnie pokręciła głową. Z jakiej gliny może być ulepiona taka kobieta? Ona sama nigdy nie pogodziłaby się z podobną sytuacją, wolałaby raczej umrzeć!

Z zaciekawieniem obserwowała ojca i królową Ellisiv, gdy się ze sobą witali. Nie widzieli się przez ponad dwadzieścia lat! Miała wrażenie, że ojciec ma ochotę oblizać się na widok królowej. Najwyraźniej nie rozczarował go jej wygląd. Ingerid przyglądała się królowej, Ellisiv uśmiechała się do Sveina uprzejmie, lecz nie dało się stwierdzić, czy naprawdę się cieszy. Prawdopodobnie podchodziła do ich przyszłego związku z rezygnacją, uznała pewnie, że ojciec Ingerid jest równie dobry jak każdy inny, skoro i tak zmuszona jest do ponownego małżeństwa. Doświadczyła już tak wielkiej miłości z królem Haraldem, że na pewno nikt nie zdoła zająć w jej sercu miejsca zmarłego męża.

Ingerid spoglądała na nią ze współczuciem. Uznała, że Olaf powinien był Ellisiv tego oszczędzić. Ojciec nie zaatakowałby chyba Norwegii, wiedząc, że jego rodzona córka jest tam królową.

A może jednak?

Wreszcie nadeszła kolej Ingerid, by przywitać się z Olafem. Ciepło uściskał jej rękę, pocałował w oba policzki, uśmiechając się przy tym przyjacielsko. Ale w jego wzroku nie znać było nawet śladu pożądania, jedynie życzliwość.

Ingerid przywykła do podziwu okazywanego jej przez mężczyzn. Bardzo prędko rozpoznawała ów szczególny wyraz, jaki malował się na ich twarzach, gdy tylko pojawiała się kobieta, na którą mieli ochotę. Obrzucali ją wówczas spojrzeniem, jedni robili to w bezczelny sposób, inni dyskretnie, lecz oczy badawczo wpatrywały się w każdy szczegół twarzy i ciała, jaki tylko udało im się dostrzec.

U Olafa nie zauważyła nic takiego. Żadnej ciekawości, żadnego głodu, żadnego pożądania. Jedynie pełne życzliwości ciepło, jak gdyby była siostrą, którą mało znał.

Ingerid próbowała otrząsnąć się ze złego przeczucia. To niemądre z jej strony wyciągać takie wnioski już po pierwszym powitaniu. Może on jest po prostu zażenowany?

Odwróciła się do królowej Ellisiv, próbując ukryć rozczarowanie, którego właśnie doznała. Królowa powitała ją serdecznie, serdeczniej, niż spodziewała się Ingerid. Czyżby w tych pięknych, ciemnych oczach dawało się dostrzec przebłysk współczucia?

Och, nie! Musi wziąć się w garść. To na pewno tylko jak zwykle fantazja za bardzo ją ponosi.

Gdy wszyscy już się ze wszystkimi przywitali, ruszono ku królewskiemu dworowi.

Kościół, który mijali, był najmniejszym kościołem, jaki Ingerid w życiu widziała, lecz zachwycał pięknem. Ze złocistego drewna, wybudowany na samej krawędzi cypla, otoczony niebieskim morzem. Był niczym serdeczne powitanie dla podróżujących wodą. Królewski dwór także trudno było nazwać dużym w porównaniu z domem Ingerid w Roskilde. Niskie budynki wzniesione zostały również z jasnego drewna, a na dachach rosła zielona trawa. Jedynie królewska halla mówiła, że to zagroda inna od wszystkich, no i, rzecz jasna, obecność drużynników. Ingerid miała wrażenie, że wprost się tu od nich roi.

Królowa Ellisiv wskazała jej drogę do jednego z budynków, położonego tuż w pobliżu halli, i wydała niewolnym polecenie, by tam właśnie przeniesiono rzeczy Ingerid.

– Być może to miejsce różni się od tego, do którego jesteś przyzwyczajona – powiedziała życzliwie. – Ja też się dziwiłam, gdy przyjechałam do tego kraju, ale pokochałam zarówno królewski dwór, jak i tę osadę handlową. Cieplej tutaj niż w wielu innych rejonach Norwegii, mniej też pada. Letnie miesiące potrafią być naprawdę cudowne. – Serdecznie popatrzyła na Ingerid. – Mam nadzieję, że będziesz tu równie szczęśliwa, jak i ja byłam.

– A ja mam nadzieję, że tobie będzie tak samo dobrze w Roskilde jak mnie – czym prędzej odrzekła Ingerid z uśmiechem. – Trochę to dziwne, że w pewnym sensie tak się zamieniamy na miejsca – ciągnęła. – Ale dla mnie to łatwiejsze niż dla ciebie.

Urwała i przygryzła wargę. Że też zawsze coś jej się wyrwie, tak bez zastanowienia!

Ellisiv uśmiechnęła się życzliwie.

– Wiem, co masz na myśli. Ty jesteś młoda i całe życie masz jeszcze przed sobą. W moim większość, i to co najważniejsze, już minęło.

Ingerid nie kryła współczucia.

– Wiem, że bardzo kochałaś króla Haralda.

Ellisiv kiwnęła głową.

– Rzeczywiście miałam to szczęście, że dostałam za męża tego, którego chciałam. Ale nawet mimo to nie zawsze było mi łatwo. Małżeństwo wiele wymaga od obojga małżonków, by można je było uznać za udane. Mam nadzieję, że tobie ułoży się lepiej niż mnie – dodała zamyślona i z powagą popatrzyła na Ingerid. – Olaf jest niezwykle przystojnym młodym mężczyzną. Nie znałam go, gdy był dzieckiem – mieszkał razem ze swą matką, lecz dobrze go poznałam owego roku, kiedy razem byliśmy na Orkadach. Jestem pewna, że będzie dobrze władał krajem, a ludzie go pokochają. Nie jest królem, o którym wiele się będzie mówić w przyszłości, nie powstaną też pieśni o jego wielkich dokonaniach. Większość z tego, co uczyni, będzie odbywało się w ciszy.

– Jakże to odmienne od postępowania jego ojca – wyrwało się Ingerid.

Ellisiv pokiwała głową i uśmiechnęła się.

– To prawda, Olaf jest całkowitym przeciwieństwem swego ojca. Harald uwielbiał mierzyć swoją siłę i zbierać dowody zręczności w posługiwaniu się bronią. Całe jego życie było jednym długim pasmem walk, które miały na celu zdobycie pokaźniejszych doczesnych dóbr i jak największej władzy, wszystkiego tego, co dawni pogańscy mieszkańcy Północy uważali za najważniejsze cechy króla i høvdinga. Dopiero teraz, gdy chrześcijaństwo zaczęło się umacniać, ten pogląd nieco się zmienił, lecz pełna odmiana nie nastąpi przecież z dnia na dzień. Stara wiara i tradycje mocno zakorzeniły się w Norwegach. Chramy dawnych bogów zniszczono, wydano też prawo zakazujące składania im ofiar. Lecz w głębi serca wielu ludzi wciąż jeszcze zwraca się do Odyna i Thora.

Ingerid pokiwała głową.

– Wiem o tym.

– Lecz Olaf jest prawdziwym chrześcijaninem – ciągnęła Ellisiv. – Jestem pewna, że nie ustanie w walce zmierzającej do wyplenienia zarówno pogaństwa, jak i niewolnictwa.

– Niewolnictwa? – powtórzyła Ingerid, nie rozumiejąc.

Ellisiv kiwnęła głową.

– To wikińscy høvdingowie przez cały czas porywali niewolników i przywozili ich tu, do kraju, chcąc zapewnić sobie bezpłatną siłę roboczą. Teraz wygląda na to, że przyszedł kres wikińskich wypraw. Wybrzeża w Europie są coraz lepiej strzeżone i bronione, nie tak łatwo już je zaatakować. Poza tym niewolnictwo pozostaje w sprzeczności z moralnością chrześcijańską, wszyscy ludzie powinni rodzić się wolni.

Ingerid nic nie powiedziała. Nigdy jeszcze nie spotkała kobiety, która interesowałaby się podobnymi sprawami. Ją samą również mało to obchodziło i nie bardzo wiedziała, co powinna odpowiedzieć.

Ellisiv zrozumiała.

– Wybacz mi, masz przecież za sobą długą, męczącą podróż. Rozstałaś się z ojczyzną i ze swym dawnym życiem, a ja tu stoję i gadam. Na pewno będziemy miały jeszcze niejedną okazję do rozmowy. Z tego, co wiem, wyjadę ze Sveinem do Danii nie wcześniej niż późną jesienią. On pragnie uprzednio załatwić jakąś sprawę w Konghelle. – Odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi. – Poproszę niewolnice, żeby nanosiły ci gorącej wody, byś mogła się wykąpać po podróży. Kiedy będziesz gotowa, zjemy wieczerzę w królewskiej halli.

– Królowo Ellisiv...

Ellisiv odwróciła się do dziewczyny.

– Coś się stało, Ingerid?

– Hm... Powiedziałaś, że tak dobrze poznałaś Olafa podczas pobytu na Orkadach. Czy jest coś, na co chciałabyś zwrócić moją szczególną uwagę? Mam na myśli coś, co powinnam o nim wiedzieć, by go zadowolić?

Ellisiv przez moment wydawała się zagubiona. Nie spodziewała się tak bezpośredniego pytania. Potem przyszło jej do głowy, że Ingerid być może niepokoi się czekającą ją nocą poślubną, i odparła ze spokojem:

– Sądzę, że nie masz się czego obawiać, jeśli chodzi o Olafa. Nie ma w nim żadnego zła.

– Może jest równie niedoświadczony jak ja – rzuciła Ingerid na próbę, śmiejąc się z zawstydzeniem. Ale w duchu powiedziała sobie, że aż tak niedoświadczona nie jest.

Ellisiv wpadła w jeszcze większe zakłopotanie. Nie bardzo potrafiła zrozumieć, do czego zmierza Ingerid.

– O tym nic mi nie wiadomo – powiedziała, śląc przelotną myśl nieszczęsnej ubogiej Brigidzie, która przyjechała tu wraz z Olafem z Orkadów, wybierając dla siebie los jego potajemnej nałożnicy, choć wiedziała, że Olaf musi poślubić którąś z królewskich córek.

Ingerid nie chciała ustąpić. Przeczuwała, że Ellisiv wie więcej, niż chce jej zdradzić.

– On mi się wydał jakby... mało mną zainteresowany. Pomyślałam, że jest może zawstydzony...

Mówiąc, zdjęła pelerynę i Ellisiv mogła jej się teraz lepiej przyjrzeć. Nawet tutaj, w półmroku, bo światło wpadało jedynie przez dymnik w dachu, łatwo było się zorientować, że Ingerid najwidoczniej nieobca jest świadomość, iż budzi w mężczyznach pożądanie. Miała zgrabne ciało, wąską talię i duże, jędrne piersi. Włosy koloru miedzi w miękkich lokach opadały na ramiona, twarz była pełna wyrazu, zmysłowa, wargi ponętne, a oczy duże.

I wreszcie Ellisiv zrozumiała. Ingerid spodziewała się ze strony Olafa tej samej reakcji, z jaką spotykała się u innych mężczyzn, i odczuła rozczarowanie. Zastanawiała się teraz, dlaczego mogło tak być, a to, że Olaf ma nałożnicę, najwidoczniej nie przyszło jej do głowy. Ellisiv szczerze współczuła zarówno duńskiej królewnie, jak i biednej Brigidzie. Na moment jej myśli skierowały się do Marii, jej rodzonej córki, która odebrała sobie życie, ponieważ nie mogła poślubić ukochanego mężczyzny.

– Nie potrafię ci na to odpowiedzieć, Ingerid – stwierdziła ostrożnie. – Olaf ledwie cię wcześniej widział i zapewne pragnie najpierw dobrze cię poznać. To poważny młody człowiek.

Ingerid kiwnęła głową i uśmiechnęła się. Wyglądało na to, że taka odpowiedź ją zadowoliła.

– Uczynię wszystko, co w mojej mocy, żeby go wspierać – zapewniła prędko.

Gdy Ellisiv opuszczała budynek, na czole rysowała się jej głęboka zmarszczka troski.

Na dziedzińcu podbiegła do niej sześcioletnia córeczka, Ingegjerd, w objęciach dźwigała dwa maleńkie kocięta i Ellisiv na jakiś czas zapomniała o rozterkach Ingerid.

Dopiero jakiś czas później, gdy siedziała już w halli po lewej ręce Olafa, mając u drugiego boku króla Sveina, zobaczyła Ingerid wkraczającą w sukni niczym wprost ze snu, z zielonego jak morska woda jedwabiu, i przypomniała sobie rozmowę z dziewczyną. Zaciekawiona, zerknęła na pasierba. Olaf uśmiechał się życzliwie, lecz Ingerid się nie myliła, jej uroda zdawała się nie robić na nim żadnego wrażenia.

Za dziesięć dni miało się odbyć podwójne weselisko. Ciekawe, jaka noc poślubna czeka obie pary, pomyślała Ellisiv przygnębiona. Ona sama czuła się wypalona, stara i skończona jako kobieta jednego mężczyzny. Nigdy nie kochała żadnego innego oprócz Haralda, nigdy nie dzieliła z innym łoża i sama myśl o tym napawała ją obrzydzeniem. W jaki sposób Olaf zdoła obdarzyć radością swą młodą żonę i królową, gdy serce oddał już innej, dla Ellisiv pozostawało również zagadką. Westchnęła.

Svein usłyszał to i czym prędzej się do niej odwrócił.

– Wzdychaj, serce, lecz nie pękaj. Masz przyjaciela, lecz o tym nie wiesz. On kocha, lecz nie śmie, bo głupi ludzie mówią, że nie powinien – rzekł wesoło.

Ellisiv uśmiechnęła się.

– Skąd znasz takie powiedzonko?

– Właśnie je ułożyłem. Doskonale pasuje do ciebie i do mnie. Wiesz chyba, piękna Ellisiv, że moje serce bije dla ciebie już od czasu, gdy po raz pierwszy ujrzałem cię w Svitjod?

Ellisiv uśmiechnęła się ze smutkiem. Pomyślała o Haraldzie. To było tamtej nocy, gdy tak się na nią rozgniewał. Lecz świadomość, iż potrafi być także o nią zazdrosny, sprawiła jej również przyjemność.

– Zdaje się, potrafiłeś się pocieszyć – wyrwało się jej. Powszechnie wiadomo było, że Svein ma nałożnicę w każdym porcie.

Król roześmiał się głośno.

– Zawsze kochałem piękne kobiety, lecz żadna z nich nie mogła się mierzyć z tobą. – Pochylił się teraz bliżej. – Co sądzisz o mojej córce? Czyż ona nie wygląda jak zjawisko?

Ellisiv z powagą skinęła głową.

– Owszem, piękna jak z obrazka. Mam szczerą nadzieję, że będzie w Norwegii szczęśliwa.

– Oczywiście, że będzie. Olaf to chyba dobry chłop. To niewiarygodne, przy takim ojcu – dodał, nie dbając o uczucia Ellisiv. – Mężczyźni padają na widok Ingerid jak muchy – ciągnął z dumą. – Ona jest taka jak ty, Ellisiv. – Głos wyraźnie mu teraz zmiękł. – Niektóre kobiety to mają, inne są tego pozbawione. To coś, czego nie potrafię nazwać słowami, lecz natychmiast wyczuwam. To coś, co budzi nasze zmysły.

Ellisiv spuściła wzrok. Harald również to powtarzał, lecz nie miała ochoty słuchać podobnych słów z ust innego mężczyzny.

– Przepraszam, widzę, że cię onieśmielam – powiedział Svein czym prędzej. – Chciałem tylko, byś wiedziała, że cieszę się na noc poślubną i na wszystkie inne noce, które przyjdą później – dodał, uśmiechając się pożądliwie.

Ingerid promieniała podczas całego posiłku. Słowa Ellisiv odpędziły wszelki niepokój i wszystkie złe przeczucia. Olaf był prawdziwym chrześcijaninem, poważnym młodym człowiekiem. Tak mówiła królowa, dając tym samym do zrozumienia, że król trzyma w ryzach swoje popędy, przynajmniej dopóty, dopóki jest w towarzystwie innych ludzi. Już za dziesięć dni nauczy go innej, cudownej strony życia.

Gdy dużo później tego wieczoru Ingerid opuściła hallę wraz z królową Ellisiv, by udać się na spoczynek w izbie dla gości, wciąż była rozpromieniona i tryskała radością. Nie zwróciła uwagi na młodą kobietę, na poły skrytą w drzwiach stojącego tuż obok niedużego domku i przyglądającą się jej z nietajoną ciekawością. Kobieta miała wąską, bladą twarz, rudawe włosy i zielone oczy. Ubrana była lepiej niż inne służące, miała też zbyt dumną i pewną siebie postawę, by należeć do ich grona, lecz mimo wszystko dawało się w niej dostrzec jakąś poddańczość. Kobietą ową była Brigida, córka ubogiego rybaka z wyspy Byrgisherad na Orkadach. To ona jako ostatnia widziała córkę królowej Ellisiv, Marię, żywą, nim ta rzuciła się w przepaść. To również ona pomogła Olafowi podźwignąć się z ciężkiego przygnębienia, w jakie popadł po zakończonej niepowodzeniem wyprawie na Anglię, podczas której jego ojciec, Harald Hardråde, poniósł śmierć na polu walki. W ciągu zimy, spędzonej przez Olafa na znajdującym się na wyspie dworze jarla, rozkwitł między nimi romans i król nakłonił dziewczynę, by wyjechała wraz z nim do Norwegii i została jego nałożnicą.

Teraz Brigida udręczonym wzrokiem wpatrywała się w narzeczoną króla. Wcześniej długo starała się przygotować na to, co nieuniknione. Od samego początku wiedziała, że Olaf musi poszukać sobie żony i zapewnić krajowi dziedziców tronu, zawsze nienawidziła jednak tej myśli. Popełniła nawet wielki grzech, modląc się do Boga o to, by Ingerid nigdy nie zdołała wydać na świat dziecka Olafa.

– Nie dostaniesz go – szeptała zrozpaczona w nocny mrok. – Możesz mieć tytuł królowej, królewski dwór, służbę i wszystko, lecz miłości Olafa nie dostaniesz nigdy!

Odwróciła się potem i przeszła do siebie, błagalnym gestem przykładając dłoń do brzucha. Niechże w końcu coś się stanie!

– Najdroższa Maryjo Panno – modliła się gorąco, stając przed niewielkim domowym ołtarzem. – Ty, która sama jesteś matką i poznałaś radość macierzyństwa, spraw, abym i ja miała dziecko! Pozwól, abym wydała na świat dziecko Olafa i aby był to syn, którego on tak bardzo pragnie. O nic więcej nie proszę, tamta ma przecież wszystko, a ja mam jedynie miłość Olafa. Amen.

Dość długo krążyła po izbie, wędrując po mocno ubitym klepisku w oczekiwaniu na przyjście Olafa. Wiedziała, że król ma gości i że nie zdoła się wymknąć, nim ci się nie położą. Zdawała sobie sprawę, iż musi uzbroić się w cierpliwość.

Noc jednak wlokła się niemiłosiernie, a nic się nie działo. Brigida ciężko legła na ławie w ubraniu i zapatrzyła się w sufit. Ogień już się dopalał, właściwie tylko żar ogrzewał izbę i dawał nieco światła.

On na pewno przyjdzie jutrzejszej nocy. Tak bardzo chciała usłyszeć jego opinię o duńskiej królewnie, z całego serca pragnęła, by jej nie polubił.

Nieopodal, w budynku przeznaczonym dla gości, Ingerid rozebrała się w swojej izdebce i ułożyła w przywiezionej ze sobą miękkiej pościeli. Ziewnęła i zamknęła oczy, a jej twarz przybrała wyraz zadowolenia. Długo leżała, snując fantazje o swojej pierwszej wspólnej nocy z Olafem, ale te myśli poruszyły ją i ożywiły, a chciała być wypoczęta i wyglądać świeżo, gdy zobaczy się z nim następnego dnia. Zmusiła się do spokoju, odprężyła się i wkrótce już zapadła w głęboki, pozbawiony marzeń sen.2

Przez następne dni Ingerid bardzo starannie się sobą zajmowała, by jak najlepiej się prezentować. Co dzień wkładała inną suknię, myła włosy i nosiła je rozpuszczone na ramiona. Była uśmiechnięta i rozpromieniona w każdej chwili, jaką tylko spędzała z Olafem.

Słudzy i niewolnicy mieli wiele zajęć z przygotowaniem podwójnego wesela, a na królewski dwór stale napływali nowi goście.

Pewnego dnia, kiedy zrobiło się cieplej niż zwykle o tej porze roku, Ingerid wybrała się na przechadzkę w słońcu i poszła nad rzekę. Tam ku swemu zdumieniu zastała królową Ellisiv, która siedziała na odwróconej do góry dnem niedużej łodzi i ze smutkiem wpatrywała się w morze. Zauważyła Ingerid dopiero wtedy, gdy dziewczyna znalazła się tuż obok, a wówczas poderwała się wystraszona, jak gdyby przyłapano ją na grzesznych myślach.

– Boisz się tego małżeństwa, królowo Ellisiv? – spytała Ingerid z charakterystyczną dla siebie bezpośredniością.

Ellisiv uśmiechnęła się, kręcąc głową.

– Twój ojciec to życzliwy człowiek, nie mam się czego obawiać.

– Co się więc stało?

Młoda dziewczyna była tak wzruszająca w swej otwartości, że Ellisiv postanowiła być wobec niej tak szczera, jak tylko będzie mogła.

– To te przygotowania ślubne tak mnie drażnią. Przypominają mi inne wesele, do którego szykowano się na królewskim dworze zaledwie przed czterema laty.

Ingerid popatrzyła na nią zaskoczona.

– A kto się wtedy żenił?

– Ślub się nie odbył. Maria się rozchorowała i uroczystości odwołano.

Ingerid nic nie powiedziała. Słyszała już wcześniej, że najstarsza córka króla Haralda została przyrzeczona jednemu z jego lenników, lecz ślub z jakiegoś tajemniczego powodu przełożono. Miał się odbyć po powrocie z wyprawy na Anglię. Stało się jednak inaczej niż planowano. Lennik, podobnie jak król, został zabity podczas walk, a Maria zmarła zaraz potem.

– Bardzo mi przykro – rzekła zasmucona.

– Takie właśnie jest życie – odparła Ellisiv spokojnie. – Radości i smutki idą, trzymając się za ręce.

Ingerid impulsywnie zrobiła krok w przód i ujęła dłoń królowej.

– Może ja mogłabym stać się dla ciebie kimś w rodzaju córki, królowo Ellisiv. Mam na myśli to, że... Wiem, że masz jeszcze małą Ingegjerd, ale może mogłabym zastąpić Marię? Moja matka... – urwała, przygryzając wargę.

– Wiem – powiedziała Ellisiv wyrozumiale. – Tobie też nie wszystko układało się gładko. Matka zniknęła z twego życia, gdy byłaś jeszcze maleńka. Ojca zaś z pewnością zbyt często nie widywałaś. Dziecku potrzeba miłości. Chętnie spróbuję zastąpić ci matkę, Ingerid. – Wstała. – Ale nawet matka nie potrafi uchronić córki przed zgryzotami. Mogę ci służyć radą i wskazówkami, a także pociechą, gdy przyjdzie taka potrzeba, lecz przez życie musisz przejść samodzielnie.

Ingerid uśmiechnęła się beztrosko.

– Na pewno dam sobie radę. Gdyby wszyscy mieli tyle szczęścia co ja, o wiele mniej łez byłoby na świecie.

Ellisiv nic nie powiedziała, lecz myślała swoje. Czyjeś łzy na pewno popłyną, nie wiadomo tylko, czy będą to łzy Brigidy, czy Ingerid. Jeden mężczyzna nie potrafi zapewnić szczęścia dwóm kobietom.

W powrotnej drodze na królewski dwór Ingerid nieoczekiwanie spytała:

– Kim właściwie jest ta blada, rudowłosa kobieta, która mieszka w domku obok mnie?

Ellisiv drgnęła, lecz zdołała ukryć obawy.

– To córka ubogiego rybaka z Orkadów. Zabraliśmy ją tu, by dać jej możliwość zarabiania na chleb – usłyszała, jak odpowiada, jednocześnie zadając sobie w duchu pytanie, dlaczego omija prawdę. Chciała chronić Olafa czy też oszczędzić troski Ingerid?

– Ale ona nie jest ani niewolnicą, ani służącą? – ciągnęła Ingerid, nic z tego nie pojmując.

– O, nie, niewolnicą nie jest. Nie mieliśmy też serca przydzielać jej żadnej ciężkiej pracy. Gdy tu przyjechała, była wychudzona i słaba.

– Dlaczego pomogliście akurat jej? Na Orkadach jest chyba wielu ubogich rybaków?

– Zrobiliśmy to ze względu na moją córkę – powiedziała Ellisiv, znów zaskoczona własnymi słowami. – Maria poznała ją wówczas, gdy czekałyśmy na wieści o tym, jak zakończy się wyprawa na Anglię. Po raz pierwszy w życiu Maria miała kogoś, z kim mogła szczerze porozmawiać.

– Ale co ty na to? Córka prostego rybaka? – Ingerid skrzywiła nos.

– Cieszyłam się, że Maria ma towarzystwo – skłamała Ellisiv. – To oczekiwanie było naprawdę ciężkim przeżyciem. Narzeczony Marii również brał udział w wyprawie na Anglię.

Ingerid pokiwała głową.

– Słyszałam o tym. On także zginął, a Maria umarła z żalu, czyż nie tak?

Ellisiv przytaknęła. Zanadto nie rozmijała się przy tym z prawdą.

– Powiedz mi, królowo Ellisiv – ciągnęła Ingerid, myśląc już zupełnie o czymś innym. – Któryś z gości wspomniał, że na ślub przyjedzie również matka Olafa. Nie będzie to dla ciebie bolesne?

Ellisiv zesztywniała. Doprawdy, ta dziewczyna jest niezwykle bezpośrednia!

– Nie bolesne, lecz trudne – odparła wymijająco. – Spotkałam Torę podczas pogrzebu Haralda, wówczas było gorzej. Stałyśmy wtedy obie jako pogrążone w żałobie wdowy.

Ingerid, patrząc na Ellisiv, zadrżała.

– Dwie kobiety przy jednym mężczyźnie! Ja bym sobie nigdy z tym nie poradziła. – I robiąc dramatyczny ruch ręką, dodała: – Chcę mieć mojego Olafa tylko i wyłącznie dla siebie, a jeśli zacznie się rozglądać za inną królową, to podam mu truciznę!

– Nie zrobisz tego, jeśli będziesz go naprawdę kochać – powiedziała Ellisiv cicho.

– No to podam truciznę jej – oświadczyła Ingerid niezłomnie.

Dobry Boże, spraw, aby nigdy nie poznała prawdy, pomyślała Ellisiv przerażona.

Weszły już na dziedziniec i kierowały się ku budynkowi dla gości. Kiedy mijały niewielki domek Brigidy, Ingerid z ciekawością zerknęła ku drzwiom. Nagle uderzyła ją pewna myśl. Może pójść pewnego dnia do tej nieszczęsnej kobiety z Orkadów i nakłonić ją, by opowiedziała jej co nieco o Marii? Jeśli to naprawdę przyjaciółka Marii, to musi wiedzieć o niej więcej niż ktokolwiek inny. Może więcej nawet niż sama królowa Ellisiv? Wszak nie zawsze matka jest tą osobą, która najlepiej zna córkę.

Muszę zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby zdobyć serce Olafa, pomyślała zdumiona własną postawą. Po raz pierwszy w życiu wykazywała chęć włożenia pewnego wysiłku we wkradnięcie się w łaski mężczyzny. Dotychczas działo się to samo z siebie.

W ciągu tych dni zdążyła zrozumieć przynajmniej tyle, że Olafowi nie wystarcza uroda. Jeśli miała go zdobyć, musi walczyć. Wiedziała, że nie zadowoli jej braterska życzliwość ani nawet namiętność rozkwitająca w porze, gdy będą kładli się spać, a przemijająca wraz z zapadnięciem w sen. Ingerid pragnęła zawładnąć całym jego sercem, przekonać go, by pokochał ją tak mocno, jak tylko mężczyzna jest w stanie kochać kobietę!

Ingerid oderwała wzrok od domostwa Brigidy, całkiem zapominając o kobiecie z Orkadów. Myślała teraz o Ellisiv i o matce Olafa, Torze. Już pierwszego dnia zdążyła się zorientować, że Olafa i jego macochę łączy ciepła przyjaźń. A co z jego rodzoną matką? Musi się tego dowiedzieć przed jej przybyciem.

Ingerid tak była zajęta rozmyślaniem o rodzie Olafa i o tym, co może zrobić, by go pozyskać, że nie zwróciła uwagi na przerażoną minę Ellisiv. Tymczasem królowa dostrzegła człowieka, znikającego w drzwiach domostwa Brigidy tuż przed ich nadejściem i rozpoznała błękitny płaszcz Olafa. Jak on może być taki nieostrożny? W samym środku dnia? I to w porze, gdy na królewskim dworze wprost roi się od zaproszonych na wesele gości!

W pogrążonej w półmroku izdebce Brigida przyjęła Olafa z otwartymi ramionami, szlochając ze wstrzymywanej rozpaczy.

– Czekałam na ciebie! – zawołała zduszonym od płaczu głosem.

– Wiem o tym i bardzo mi przykro, Brigido – odparł Olaf, z czułością gładząc ją po włosach. – Muszę znaleźć dla ciebie jakieś inne miejsce, położone gdzieś nieco dalej. Przekradanie się tutaj, tak by nikt z dworu mnie nie zauważył, staje się zbyt trudne.

Brigida nic nie powiedziała, przytuliła go tylko do siebie. Nie mogła pojąć, dlaczego ich związek trzeba utrzymywać w aż tak wielkiej tajemnicy. Olaf wszak nie był jedynym mężczyzną utrzymującym nałożnicę. Duński król miał ich całe tuziny, a nikt z tego powodu nie czynił mu wyrzutów.

– Chcę być blisko ciebie – zapłakała. – Chcę spać przy tobie przez całą noc, tak jak było wcześniej.

Olaf cierpliwie kiwał głową, raz po raz gładząc ją po włosach i ramionach.

– Tak będzie, Brigido. Za jakiś czas będę musiał wyruszyć dalej na północ kraju, a ty możesz pojechać ze mną. Akurat teraz jednak musisz uzbroić się w cierpliwość. Wiem, że te dni będą dla ciebie niezwykle trudne, lecz musimy przez to przejść. Oboje.

– Jaka ona jest? – szepnęła Brigida, chora z zazdrości.

– Ani lepsza, ani gorsza od innych. Uśmiechnięta, przyjazna, robi co w jej mocy, żeby dostosować się do innego życia. Jej na pewno też nie jest łatwo.

– A która nie byłaby zadowolona i przyjazna, mając poślubić ciebie? – padło urażone pytanie.

Olaf uśmiechnął się i z czułością pogładził dziewczynę po policzku, spoglądając jej głęboko w oczy.

– Moja kochana Brigido, jedynie ty patrzysz na mnie w ten sposób. Bardzo cię kocham. Przez ostatnie noce tęskniłem za tobą tak, że nie mogłem spać.

Brigida zaczęła rozpinać mu ubranie.

– Nie, Brigido, nie możemy. Nie teraz.

– Możemy – odszepnęła zdesperowana. Rozpięła stanik sukni i odsłoniła przed nim piersi. – Możemy, Olafie. Ślubu nie będę miała, nie dostanę też tytułu królowej, ale noc poślubna należy do mnie!

Ujęła go za ręce, uniosła je i położyła je na swoich piersiach.

– Nie pozwolę, byś szedł głodny do jej małżeńskiego łoża. Będziesz tak nasycony i zaspokojony, że nie dasz się zwieść na pokuszenie. Nawet jeśli ona bez ubrania okaże się piękna i bardzo ciebie spragniona.

– Brigido – westchnął Olaf nieszczęśliwy. – Dobrze wiesz, że nie pożądam żadnej innej oprócz ciebie.

– Obiecasz, że nigdy jej nie tkniesz?

Olaf popatrzył na dziewczynę przerażony, nie wiedząc, co ma odpowiedzieć.

– Ależ, Brigido! – wykrzyknął chrapliwie.

Dziewczyna rozpięła spódnicę i opuściła ją na podłogę, a potem dalej zaczęła go rozbierać. Jej dłoń głodna jęła się przesuwać po jego gorącym, silnym ciele. Z westchnieniem zadowolenia poczuła, jak ukochany ustępuje i zaczyna płonąć tak jak ona. Chwilę później uniósł ją w górę, a ona zarzuciła mu ręce na szyję, on zaś wsunął ręce pod jej biodra i wtargnął w nią.

Odbyło się to szybko i gorączkowo, a gdy już było po wszystkim, Olaf chciał czym prędzej ubrać się z powrotem, lecz Brigida go powstrzymała.

– Nie, Olafie, nie odchodź! Jeszcze nie! Ja cię potrzebuję. Tak, chcę poczuć twoje ciało przy swoim. Chcę cię pieścić i zaznać twoich pieszczot, zostań ze mną jeszcze trochę. Daj mi przynajmniej tyle!

Olaf poprowadził ją do ławy i położył się przy niej, modląc się w duchu, by nikt teraz nie przyszedł do budynku dla gości i nie zaczął zachodzić w głowę, gdzie też mógł podziać się król.

Gdy w końcu ją opuszczał, była już spokojniejsza.

Zawsze muszę zadbać o to, by miał dość. A nawet więcej niż dość, mówiła sobie w myślach Brigida. Tylko w ten sposób mogę nie dopuścić do tego, żeby ona wydała na świat jego dziecko.

Nazajutrz, a było to na dzień przed wielkim weselem, na królewski dwór przybyła Tora. Jechała konno ze swym orszakiem aż z Nidaros, gdzie wciąż, nawet po śmierci swego syna, Magnusa, mieszkała na królewskim dworze.

Ellisiv się bała. Zbyt wiele złych wspomnień zachowała z okresu, gdy wraz z Torą dzieliły godność królowej. Pamiętała lodowate rozkazy Tory i jej wyniosłość wtedy, gdy Ellisiv odmawiała wspólnego spożywania posiłków w halli. Pamiętała zazdrość szarpiącą jej wnętrze, jaką przeżywała na myśl o tym, że Harald dzieli łoże z inną. Pamiętała wzburzenie i rozgoryczenie, jakie poczuła, dowiadując się, iż Tora wydała na świat syna, umacniając tym samym swoją pozycję zarówno u boku Haralda, jak i królowej w kraju. Ona sama zaś straciła dziecko, z którym wiązała nadzieje na ocalenie swego małżeństwa.

Podczas pogrzebu Haralda w Nidaros nie zamieniły ze sobą ani słowa. Tymczasem teraz Ellisiv musiała zająć się dostojnym gościem.

Ingerid ze swej strony przepełniało napięcie i ciekawość. Współczuła wprawdzie Ellisiv, lecz pomimo tego była nastawiona na nawiązanie dobrych stosunków z matką Olafa w nadziei, że może go to ucieszyć.

Wyobrażała sobie wysoką, młodzieńczą jeszcze i budzącą szacunek kobietę, równie piękną jak jej syn, silną i stanowczą. Inna być nie mogła, skoro zdołała usunąć na bok Ellisiv. Tymczasem kobieta na dziedzińcu tak bardzo różniła się od obrazu, który sobie wymyśliła, że musiało upłynąć sporo czasu, nim zdołała to pojąć. Tora wcześnie się postarzała, była siwa, skurczona w sobie i nie pozostało w niej ani śladu dostojeństwa i siły, jakiej spodziewała się Ingerid. Usta miała zaciśnięte, cała twarz zdradzała rozgoryczenie. Może to nawet nienawiść, pomyślała Ingerid, przypominając sobie, co jej opowiadano o Torze, która pławiła się w blasku szczęścia, jakiego dostąpił jej syn Magnus, uzyskując królewski tytuł na ten rok, kiedy to sam władał Norwegią, nim Olaf powrócił z Orkadów. Zapewne Tora wyobrażała sobie zupełnie inną starość; nie przypuszczała, że zostanie wdową po królu, który ją porzucił, i matką dwóch jego następców, z których jeden zmarł tak wcześnie, drugi zaś nie utrzymywał z nią bliskich kontaktów.

Ingerid popatrzyła na Olafa. Król okazywał swej matce wyjątkowy chłód. Zapewne w ich stosunkach kryło się wiele takich spraw, o których nikt nie chciał jej mówić.

Ellisiv i Tora powitały się z rezerwą. Ingerid wydało się, że widzi, jak Ellisiv drgnęła, widząc znów swą rywalkę. Prawdopodobnie ją również przeraził wygląd matki Olafa. Tora musiała być zupełnie inna tamtym razem, gdy sprowadziła się na królewski dwór w Nidaros i zajęła miejsce Ellisiv po prawej stronie wysokiego krzesła.

Gdy cały orszak jakiś czas później skierował się w stronę królewskiej halli, Ingerid zadbała o to, by mogła kroczyć sama u boku Ellisiv.

– Przeżyłaś zaskoczenie? – spytała w swój bezpośredni sposób.

Ellisiv odwróciła się do niej.

– Ty wszystko zauważysz!

Ingerid uśmiechnęła się.

– O tak, znana jestem z tego, że mam oczy i uszy otwarte. Ona się bardzo zmieniła, prawda?

Ellisiv kiwnęła głową.

– Prawie jej nie poznałam, choć przecież widziałam ją w Nidaros dwa lata temu.

– Może więc będzie ci łatwiej. Człowiekowi, któremu się współczuje, łatwiej się wybacza.

Ellisiv uśmiechnęła się.

– Stale mnie zaskakujesz. Ale masz rację, zauważyłam, że dawna uraza zniknęła. Dalej jednak nie potrafię się posunąć.

– Ona też nie jest chyba kobietą, dla której warto się wysilać.

Ellisiv popatrzyła na dziewczynę zdumiona.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Jeśli mężczyzna taki jak Olaf nie żywi dla swej matki żadnych cieplejszych uczuć, pomimo iż przy niej dorastał, to musi oznaczać, że ona ma niewiele do ofiarowania.

Ellisiv się nie odezwała. Do głowy często przychodziły jej podobne myśli.

Dzień ślubu nastał przy bezchmurnym niebie, w jesiennym słońcu czerwone liście klonów zdawały się płonąć. Cała drużyna, wszyscy służący i niewolnicy, nie kryjąc podniecenia, stali za dostojnymi gośćmi, a i z osady handlowej napłynęli na królewski dwór ludzie, by choć przez moment ujrzeć obie królewskie pary. Ingerid nosiła przepiękną niebieskozieloną, jedwabną suknię, Ellisiv zaś złocistą. Król Svein ubrany był w szerokie spodnie orientalnego kroju i jedwabną pelerynę zapinaną od szyi do pasa. Olaf zaś wystąpił w obcisłych nogawicach, jasnej tunice z jedwabiu i pięknej, wytwornej niebieskiej pelerynie, uszytej z lekkiej zagranicznej materii i spiętej półkolistą broszą na ramieniu.

Sama ceremonia odbyła się na zewnątrz, bo maleńki kościół Marii Panny nie pomieściłby wszystkich. Król Svein poprowadził najpierw swoją córkę Ingerid, oddał jej rękę Olafowi, a potem, kładąc dłoń na zaciśniętych dłoniach młodych, oświadczył głośno i uroczyście:

– Ja, Svein Ulvsson, król Danevelde, oddaję mą córkę, Ingerid, tobie, Olafie, synu Haralda Sigurdssona, za żonę. Odtąd mój ród będzie twoim rodem, a twój moim. Twój honor będzie moim honorem aż do śmierci. Nasze linie krwi będą odtąd połączone.

Teraz w przód wystąpił biskup i pobłogosławił małżeństwo, Olaf pocałował Ingerid i wszyscy zaczęli klaskać. Wkrótce mogła się zacząć kolejna ceremonia.

Z tyłu za wszystkimi gośćmi i służącymi stała Brigida, blada i przygnębiona, zmagając się z nieodpartą potrzebą ucieczki od tego wszystkiego, a jednocześnie wiedziona wolą nieuronienia żadnej sceny, chociaż była to samoudręka.

Widziała tylko Ingerid. Patrzyła na jej prześliczną suknię, pieszczotliwie otulającą bujne, piękne ciało. Patrzyła, jak słońce igra w jej falistych włosach, patrzyła w pełną radości twarz i wsłuchiwała się w śmiech, świadczący jakby o oszołomieniu zwycięstwem. Ogarnęło ją gorące poczucie buntu, od którego dech niemal zaparło jej w piersiach. Olaf należał do niej! To ona zawsze była jego żoną, oddała mu przecież dziewictwo i przyjęła też jego, czystego, nietkniętego. Samo to wystarczyło już za ślub. W swej gorącej miłości poprzysięgli sobie nawzajem wierność aż do śmierci. Żadne kościelne błogosławieństwo ani królewskie nałożenie dłoni nie mogło się bardziej liczyć!

– Nie dostaniesz go – szepnęła, kierując słowa do panny młodej w jedwabiach. – Możesz się wystroić w tyle złota i błyskotek, ile tylko chcesz, lecz miłości Olafa nie dostaniesz, nawet gdybym miała zwrócić się o pomoc do czarownicy, która rzuci na ciebie urok!

Młode pary wraz z weselnymi gośćmi zniknęły w królewskiej halli, a służba i niewolnicy mieli teraz pełne ręce roboty z podawaniem do stołu. Rogi do picia, puchary, czarki i czerpaki napełniano z otwartych beczek i roznoszono, by wznieść toast za zdrowie obu młodych par, a w ślad za napitkami poszły uginające się półmiski z pieczonymi na ruszcie bokami wołów i świń, wędzone i solone ryby, solona i wędzona jagnięcina.

Gdy nowożeńcy i goście najedli się tak, że nie zdołali już przełknąć ani kęsa, jedzenie wyniesiono i teraz mogły rozpocząć się przemowy i pochwały. Jeden za drugim wstawał, by wygłosić pieśni, a nowożeńcy uprzejmie przyjmowali rady i życzenia szczęścia.

Do Ingerid ledwie docierały słowa wygłaszanych oracji, tak mocną miała świadomość ręki spoczywającej na jej ramionach. Ojciec rzucił uwagę, że młody małżonek sprawia wrażenie chłodnego i pełnego rezerwy, Olaf wtedy czym prędzej ją objął. Ingerid miała szczerą nadzieję, że nie cofnie ręki, ostrożnie przysunęła się bliżej niego, podniosła w górę wykładany srebrem róg do picia i uśmiechnęła się zapraszająco.

– Wypijmy, Olafie – powiedziała miękko. – Wypijmy za nasze małżeństwo i współżycie. Obyś nigdy nie żałował, że wybrałeś mnie na swoją królową. Ja w każdym razie uczynię wszystko, co tylko będę w stanie, aby było nam razem dobrze.

Olaf pociągnął spory łyk ze swego rogu i uśmiechnął się niemądrze. Opróżnił ich już wiele i powoli paskudne ściskanie w żołądku zaczynało ustępować.

– Na zdrowie, Ingerid – wymamrotał. – Śliczna, dobra, biedna mała Ingerid.

Ingerid zaśmiała się niepewnie.

– Biedna? – powtórzyła. – Co chcesz przez to powiedzieć?

Ellisiv, która z zatroskaniem przysłuchiwała się tej rozmowie, czym prędzej się wtrąciła:

– Dość już chyba wypiłeś, Olafie. To niepodobne do ciebie, nie wiesz już, co wygadujesz – dodała, śmiejąc się z wymuszoną wesołością.

Król Svein także się roześmiał, ochoczo przepijając do małżonka swej córki.

– Zdrowie, Olafie! Zaczekaj tylko, kiedy przybędzie ci lat na karku, będziesz umiał wypić tyle co ja!

Byle tylko weselna uczta wkrótce się skończyła, pomyślała Ingerid, wzdychając. Wolę już spocząć w małżeńskim łożu z Olafem, aniżeli słuchać bredni, jakie wygadują pijani mężczyźni!

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------POSTACI HISTORYCZNE
WYSTĘPUJĄCE W KSIĄŻCE

OLAF HARALDSSON (KYRRE – czyli Spokojny, zwany również Olafem Wieśniakiem), syn Tory Torbergsdotter i Haralda Hardråde, ur. w 1049. Towarzyszył ojcu w wyprawie na Anglię, lecz nie brał udziału w bitwie. Wraz z Ellisiv pozostał na Orkadach do wiosny następnego roku, a następnie wrócił do Norwegii, gdzie dzielił władzę królewską wraz z bratem, Magnusem, a po jego śmierci został jedynym królem. Olaf władał Norwegią przez dwadzieścia cztery lata, okres jego panowania był dla kraju okresem rozkwitu gospodarczego i kulturalnego. Założył osadę handlową Bjørgvin (dzisiejsze Bergen), wzniósł wiele kościołów, wśród nich również katedrę w Nidaros (obecnie Trondheim). Był pierwszym norweskim królem, który umiał czytać i pisać, doprowadził do spisania prawa Gulatingu. Poślubił Ingerid, córkę duńskiego króla, Sveina. Nie miał z nią dzieci, matką jego syna, Magnusa, była Tora Jonsdatter. W czasach Olafa założono również miasta Stavanger i Konghelle, król jednak najchętniej przebywał na królewskim dworze Haukaby w Ranrike (obecnie Hakeby w Tanum), gdzie zmarł 22 września 1093 r.

INGERID SVEINSDOTTER, córka duńskiego króla, Sveina i jego żony, królowej Gunnhild, z którą Svein wcześnie się rozwiódł. Ingerid poślubiła Olafa Kyrre, co nastąpiło prawdopodobnie jesienią 1069, i została królową całej Norwegii. Małżeństwo to miało stanowić gwarancję niedawno zawartego pokoju pomiędzy Norwegią i Danią.

ELLISIV (Jelizawieta Jarosławna), córka wielkiego księcia kijowskiego, Jarosława Mądrego, oraz Ingegjerd Olavsdotter. Około roku 1043 została żoną Haralda Sigurdssona (Hardråde). Urodziła dwie córki, Marię na początku małżeństwa i Ingegjerd, 2-3 lata przed śmiercią Haralda. Drugie małżeństwo zawarła ze Sveinem Ulvssonem, miała z nim syna. Według Snorrego, przed bitwą pod Stamford Bridge Ellisiv wraz z córkami towarzyszyła Haraldowi na Orkady. Nie wiemy, co działo się z Ellisiv po tym, jak Harald poślubił Torę. Syn, którego Ellisiv miała z królem Sveinem, osiadł później na Rusi.

HARALD SIGURDSSON (Hardråde) – 1015-1066. Syn Sigurda Syra i Åsty Gudbrandsdotter (matki świętego Olafa). Miał dwie żony: Ellisiv i Torę Torbergsdotter. Zginął 25 września 1066 pod Stamford Bridge. Z Torą miał dwóch synów, Magnusa i Olafa, z Ellisiv – dwie córki, Marię i Ingegjerd. Według Snorrego przed ostatnią bitwą otworzył trumnę z relikwiami świętego Olafa, następnie zamknął ją, a klucz wrzucił do rzeki Nid.

SVEIN ULVSSON, 1020-1076. Jego matką była przyrodnia siostra Olafa Skautkonunga, babką – według Snorrego – Sygryda Storrada. Przez wiele lat toczył wojnę z Haraldem Hardråde. Według Adama z Bremy poślubił matkę Olafa – Vera Henriksen odczytuje, że chodzi o Ellisiv, ponieważ w innym źródle wspomniane jest, że pochodziła ona z Rusi. Svein miał czternastu synów (większość z nich była dziećmi nałożnic), którzy kolejno obejmowali tron Danii. Jeden z nich, Olaf Sveinsson, poślubił Ingegjerd, młodszą córkę Ellisiv.

TORA JONSDATTER pochodziła prawdopodobnie ze wschodnich okolic Viken. Wiadomo o niej jedynie, że miała z Olafem Kyrre syna Magnusa.

TORA TORBERGSDOTTER, córka Torberga Arnessona i Ragnhild, córki Erlinga Skjalgssona z Sole, siostra Øysteina Orre, który był zaręczony z Marią, córką Ellisiv. Od roku 1047 lub 1048 była drugą, obok Ellisiv, żoną Haralda Sigurdssona i królową Norwegii. Kiedy Harald na wyprawę na Anglię zabrał ze sobą Olafa, Ellisiv zaś Marię i Ingegjerd na Orkady, Tora wraz z synem Magnusem została w Norwegii.

TOSTE (Tostig), syn jarla Gudine (Godwina), jarl Northumbrii. Zbiegł z Anglii podczas wymierzonej przeciwko niemu rebelii; według Snorrego do walki o koronę angielską usiłował nakłonić najpierw Sveina Ulvssona, a następnie Haralda Hardråde, zginął pod Stamford Bridge.

SKULE TOSTESSON i jego brat Ketil, synowie jarla Tostego, którzy towarzyszyli Olafowi Kyrre najpierw na Orkady, a stamtąd do Norwegii. Skule został najbliższym doradcą króla. Lud nadał mu przydomek Kongsfostre, czyli Wychowawca Króla. Olaf mianował go przywódcą drużyny i ożenił ze swoją siostrą cioteczną, Gudrun.

MAGNUS HARALDSSON, 1048-1069, syn Haralda Hardråde i Tory Torbergsdotter. Po śmierci ojca podzielił się władzą z bratem, Magnus panował w części zachodniej i północnej, Olaf – we wschodniej. Magnus panował dwa lata (według Snorrego zmarł na skutek zatrucia sporyszem). Pozostawił syna Håkona, urodzonego po jego śmierci. Matka dziecka jest nieznana z imienia, prawdopodobnie była służącą.

OLAF HARALDSSON – święty Olaf – 995-1030. Syn Haralda Grenske i Åsty Gudbrandsdotter, żonaty z Astrid Olavsdotter. Królem Norwegii został w roku 1016, kiedy to w bitwie pod Nesjar pokonał jarla Sveina. To święty Olaf ostatecznie wprowadził w Norwegii chrześcijaństwo, które umacniał ogniem i mieczem. W roku 1030 wystąpili przeciwko niemu zbuntowani chłopi i jarlowie, w bitwie pod Stiklestad na północy kraju Olaf zginął. W rok później został uznany za świętego.

MARIA HARALDSDOTTER, córka Ellisiv i Haralda Hardråde, podczas pobytu na Orkadach zaręczona z Øysteinem Orre. Według Snorrego zmarła w tej samej chwili, gdy zginął król Harald.

INGEGJERD HARALDSDOTTER, ur. ok. 1063, córka Ellisiv i Haralda Hardråde, poślubiła Olafa, syna Sveina Ulvssona, drugie małżeństwo z Filipem Hallsteinssonem, królem Szwecji.