Jak zaczyna się miłość? - ebook

1

Biorąc pod uwagę okoliczności… pani Fountain, z pewnością zdaje sobie pani sprawę, że to jest nieco niezwykłe, że w ogóle zgodzono się z panią rozmawiać. Ale to jest wyjątkowa… sytuacja… i rodzina Redmondów wstawiła się za panią.

Tyle słów wymagających starannego dobierania i opakowania w wymowne pauzy. Okoliczności. Sytuacja.

Elise zacisnęła zęby, znosząc dzielnie je wszystkie, jak to robiła od lat.

– Rozumiem – powiedziała posępnie.

– …nie chcę przez to powiedzieć, że nie będzie się pani wywiązywać z obowiązków, i mam nadzieję, że nie ulegnie pani wpływom pani Gordon, której temperament okazał się nieodpowiedni do tej posady…

Pani Gordon to musiała być ta szlochająca kobieta, którą Elise minęła przed wejściem do domu. Wychodziła, dźwigając walizę, i mamrotała zjadliwie coś o „łajdaku bez serca”.

– …ponieważ odpowiednia osoba powinna mieć jasny umysł i dojrzały wygląd… – kontynuowała pani Winthrop. Na moment przerwała potok słów i przyjrzała się Elise, mrużąc lekko oczy.

Elise włożyła swoją najskromniejszą suknię i bezlitośnie unieruchomiła włosy, spinając je około trzystu szpilkami. Skinęła głową, mając nadzieję, że wygląda dojrzale i żaden frywolny kosmyk nie wymknął się z jej fryzury.

Splecione palce zaciskała kurczowo na kolanach, jakby starała się w ten sposób utrzymać nerwy w ryzach. Przynajmniej pomogło jej to ukryć drżenie.

Gdyby tylko udało jej się tak samo skutecznie zapanować nad gorsetem sześć lat temu.

Niestety, mleko się rozlało i tak dalej.

– …i, jak pani wie, jestem zatrudniona przez hrabiego Ardmay, który uprzejmie zgodził się, wyświadczając uprzejmość ich rodzinie, żebym wybrała odpowiednią kandydatkę…

Pani Winthrop nie przestawała mówić, odkąd Elise weszła tu przed kwadransem.

– …jeśli chodzi o obecnie zatrudnioną służbę, nie ma zarządcy ani kamerdynera, ponieważ dom jest raczej niewielki i wynajmowany tylko tymczasowo. Zatem będzie pani kierować całą służbą, która składa się z…

Gdzieś w oddali coś bez wątpienia dużego i szklanego spadło ze znaczną siłą i roztrzaskało na tysiące brzęczących kawałków.

Obie kobiety zamarły.

Elise przypuszczała, że jej nerwy zadźwięczą dokładnie tak samo, kiedy w końcu pękną.

Zapanowała zupełna cisza i nagle w okno uderzyły krople deszczu, niczym ostrzeżenie: Uciekaj! Uciekaj stąd, póki możesz!

Ach, gdyby miała jakikolwiek wybór.

W końcu pani Winthrop odchrząknęła.

– Najprawdopodobniej nigdy nie będzie celował w panią. Niemniej rękę ma silną, więc najrozsądniej byłoby schodzić mu z drogi, kiedy uzna pani, że jest w nastroju do rzucania.

Elise miała nadzieję, że to ponury żart. Co można powiedzieć na coś takiego? Spojrzała na swoje zaciśnięte, zbielałe palce, jakby były szklaną kulą. Ale nie znalazła tam żadnej wskazówki.

Doszła do wniosku, że najlepiej będzie po prostu skinąć głową.

– Rozumiem, że szczęśliwie są rzadkie. Takie nastroje – uściśliła pani Winthrop.

– Zawsze powinniśmy liczyć na szczęście.

Wyszło to bardziej pospiesznie i cierpko, niż Elise zamierzała.

Innymi słowy: bardziej szczerze, niż zamierzała.

Zorientowała się, ponieważ brwi pani Winthrop wyskoczyły w górę niczym ptaki wypłoszone z krzaków.

Przez chwilę bacznie przyglądała się Elise.

Elise wstrzymała oddech.

Nagle przez wargi pani Winthrop przemknął lekki uśmiech. Elise poczuła, jakby błąkając się tygodniami po ciemnym lesie, nieoczekiwanie zobaczyła w oddali iskrę z ogniska.

– A zatem, pani Fountain, z przyjemnością przedstawię panią jego lordowskiej mości, lordowi Lavay, który jest księciem z rodu Burbonów. O ile będzie… w odpowiednim nastroju.

Gadatliwa pani Winthrop była dziwnie milcząca, kiedy prowadziła Elise przez labirynt mrocznych korytarzy Alder House. Nikt nie przycinał knotów w świecach, których kilka paliło się, skwiercząc i migocząc, w kinkietach. Zmarszczyła brwi. Dom był całkiem ładny, ale w pokojach, które mijały, ogień w kominkach ledwie się palił lub był całkiem wygaszony. Dyskretnie przesunęła palcem po boazerii; poczuła, że pokrywa ją warstewka kurzu.

Nie zobaczyła nawet śladu służby, która rzekomo miała tu pracować.

Wspięły się po marmurowych schodach z gładką, skromną poręczą, aż w końcu pani Winthrop zatrzymała się na progu pomieszczenia, które musiało być gabinetem.

Było ciemne i ponure jak jaskinia, ale płonący w kominku ogień rozświetlał je chwilami, wydobywając z mroku szczegóły, które Elise śledziła wzrokiem: wypolerowane nogi miękko wyściełanej, pikowanej kanapy, dwa ozdobne fotele; intarsjowany blat małego, okrągłego stolika; wisząca na ścianie mapa w złoconej ramie; podstawa eleganckiego globusa; pusta kryształowa karafka; stojąca na kredensie opróżniona do połowy butelka laudanum Sydenhama.

Zamarła, gdy jej spojrzenie padło na wypolerowane jak lustro czubki pary botfortów przed kominkiem.

Przeniosła wzrok w górę.

W botfortach stał mężczyzna.

Bardzo wysoki mężczyzna.

Wyglądał niemal groźnie. W blasku kominka jego cień sięgał prawie do miejsca, w którym przy drzwiach stała Elise.

Bezwiednie cofnęła się o krok, jakby był strumieniem lawy.

Stał z twarzą zwróconą do okna, jakby kogoś wyczekiwał.

Zaciekawiona, podążyła za jego wzrokiem.

Zobaczyła tylko krople zacinającego deszczu, które spływały po szybie i wyglądały jak kraty w okienku więzienia.

Podłoga wokół jego stóp była usiana połyskującymi skorupami. Sądząc na pierwszy rzut oka, były to pozostałości jakiejś wazy.

– Lordzie Lavay…

Elise zerknęła z niepokojem na panią Winthrop. Jej niezmordowany, jak się wydawało, głos ucichł. Jakby zabrakło jej powietrza, by wydobyć słowa.

Voilà! pomyślała Elise, siląc się na brawurę.

Jednak było już za późno. Wstrzymała oddech i napięła mięśnie, niczym zwierzątko, które natknęło się na polanie na drapieżnika i stara się nie rzucać mu w oczy.

Był tak oczywistym okazem tego gatunku, arystokratą w każdym calu, że wręcz mogłaby kupić bilet, żeby go obejrzeć, tak jak kiedyś, gdy była małą dziewczynką, i ojciec zaprowadził ją do Królewskiej Menażerii w Londynie.

Nie był młody. W jego twarzy nie było nic miękkiego – ani w układzie ust, ani w palącym spojrzeniu, ani w mocnych, ostrych liniach podbródka. Jego uroda była surowa, emanował siłą, jakby wyskoczył z ziemi niczym potężna góra, za sprawą gwałtownej podziemnej aktywności. Przypomniała sobie wszystko, co o nim słyszała.

Korsarz. Żołnierz. Książę.

Władza, przemoc, zaszczyty.

Wyglądał tak, jak powinien wyglądać.

Czy aż tak bardzo widać po nas naszą przeszłość? – zastanawiała się. Jeśli tak, to znaczy, że będzie miała problem.

Nie ulega wątpliwości, że wzbudził w niej strach.

Po chwili zaczęło ją to złościć. Była tak pewna, że nic jej nie przestraszy po wszystkim, co zdarzyło się w ciągu ostatnich pięciu lat. Nie może sobie pozwolić na strach. Wydawało jej się, że zasłużyła na to, by nigdy więcej się nie bać.

Wyprostowała się.

„Życie jest pełne prób, moje dzieci”, mawiała niegdyś swoim uczniom.

Mawiała tak, zanim sama została poddana próbie.

Kobieta, którą pani Winthrop przyprowadziła do gabinetu Philippe’a, była drobna i bezbarwna. Jej twarz i zaciśnięty węzeł dłoni były takie same – białe i napięte. Miała na sobie skromną suknię o długich rękawach i wysokim kołnierzyku, uszytą z praktycznej szarej wełny. Miała ciemne włosy. Mogła być w każdym wieku.

Spuściła wzrok natychmiast, gdy napotkała jego spojrzenie. To mógł być odruch obrony, strachu lub fascynacji. Przywykł do tego wszystkiego. Nie wzbudzało to już jego zainteresowania.

Jak należało oczekiwać, była pod każdym względem nieciekawa.

Może… poza jej postawą, która wydawała się niemal agresywnie sztywna. Skojarzyła mu się z wydobytą szablą.

Na tę myśl uśmiechnął się lekko.

Uświadomił sobie, że to nie był przyjemny uśmiech, kiedy obie kobiety lekko się wzdrygnęły.

– Chciałabym panu przedstawić panią Elise Fountain, milordzie.

Panna Fountain dygnęła dość zgrabnie.

– Może nas pani zostawić – powiedział do pani Winthrop, nie patrząc na nią.

Pani Winthrop czmychnęła jak królik wypuszczony z pułapki.

Pani Fountain podniosła wzrok, jak człowiek, który usiłuje wspiąć się po klifie, zawahała się i wytrzymała jego spojrzenie.

Elise musiała zebrać całą siłę woli, by nie spojrzeć za uciekającą panią Winthrop.

– Proszę usiąść, pani Fountain.

Zamarła. Cień ojczystego francuskiego wciąż nawiedzał jego spółgłoski i zamieniał samogłoski w istną pieszczotę. Niemal widziała elegancki, niekończący się strumień wody, kiedy wymawiał jej nazwisko.

– Pani Fountain. Czy pani Winthrop przyprowadziła mi kandydatkę, która nie mówi po angielsku?

Ton jego głosu brzmiał jak stal okryta jedwabiem; był nienagannie uprzejmy. A jednak bez najmniejszego trudu mogła sobie wyobrazić, jak tym samym tonem każe ściąć głowę temu, kto przyprowadził mu tak głupią i milczącą kandydatkę.

– Proszę mi wybaczyć, lordzie Lavay. Wiem, co znaczy usiąść.

Zmusiła się do bladego uśmiechu. Wiedziała, że nie brakuje jej wdzięku, choć był to wdzięk nieco zakurzony od długiego nieużywania; sama zadbała o to, by został głęboko ukryty, odkąd wpakował ją w kłopoty.

– Byłbym wdzięczny, gdyby zademonstrowała mi pani tę umiejętność.

Wskazał jej fotel obity aksamitem o kolorze czekolady. Elise sama poczuła się jak mebel wobec uroku, który roztaczał. Poczuła się najzupełniej nijaka. I może tak było najlepiej.

Usiadła ostrożnie, mając nadzieję, że robi to z wdziękiem, na samym brzegu fotela, aby móc łatwiej uciec, jeśli okaże się to konieczne. Złożyła ręce na podołku.

Boże… ten fotel był… taki miękki. Objął jej pupę niemal lubieżnie. Wysokie oparcie, rozszerzało się wachlarzowato ku górze niczym ramiona kochanka. A życie od tak dawna wydawało się ciasne i najeżone kolcami, że niespodziewany komfort omal nie pozbawił jej przytomności. Niepewnie cofnęła się o cal, kiedy siedzący w fotelu naprzeciwko lord Lavay nachylił się ku niej powoli.

Przyjechał do Sussex, żeby dojść do siebie po ataku – tak jej powiedziano.

Zaczęła się zastanawiać, czy to nie był atak apopleksji.

Widziała twarze ich obojga odbijające się w wypolerowanym blacie stołu: jego – gładko ogoloną, jak drewno; jej – drobną i bladą, wyglądającą aż nazbyt niepozornie.

– Wyśmienicie. Zatem ustaliliśmy, że istotnie potrafi pani usiąść. To bardzo dobrze, ponieważ nie toleruję kłamców. – Znowu lekko się uśmiechnął, co, jak przypuszczała, miało odrobinę złagodzić to nieco wyzywające stwierdzenie.

Ona również uśmiechnęła się blado, dowodząc, że potrafi się uśmiechać.

– Jakie sądzi pani, że ma kwalifikację, pani Fountain?

Cóż za interesujące ujęcie problemu. Jakby tylko on mógł je naprawdę ocenić.

– Nauczono mnie… – Wstrząsnął nią dźwięk własnego głosu, który zabrzmiał jak piskliwy skrzek, przypuszczalnie z powodu gęstej atmosfery, jaką tworzyła jego wyniosła obecność. – Nauczono mnie zarządzania piękną rezydencją, w tym również pilnowania budżetu, podejmowania decyzji o zakupach dla domu, przygotowywania ciast, sporządzania leków i mikstur, zatrudniania i zwalniania…

– Gdzie?

Spojrzała na niego zaskoczona.

– Przepra…?

– Rezydencja – powiedział powoli i wyraźnie. – Gdzie znajdowała się ta, jak pani mówi, piękna rezydencja?

Spędziła z tym człowiekiem dopiero kilka minut, a już miała ochotę go kopnąć.

– W Northumberland.

– Dla kogo zarządzała pani ową rezydencją?

Zawahała się. Serce zaczęło jej bić szybciej.

– Dom należał do moich rodziców. Tam się wychowałam.

Nie powiedziała, że nie była tam już mile widziana.

Jeśli zechce poznać całą historię, będzie musiał ją z niej wyciągnąć, pytanie za pytaniem.

Przyglądał się tak intensywnie, że czuła jego spojrzenie na skórze jak czubki dwóch rozpalonych cygar.

A może już o wszystkim wiedział, mimo tego, co powiedziała pani Winthrop? Czasami wydawało się jej, jakby wiedział cały świat.

Ale przecież nie była kimś aż tak ważnym, żeby o niej plotkować?

Z drugiej strony, zawsze znajdą się jacyś Redmondowie albo Eversea, gotowi w każdej chwili podsycać żar plotek, gdyby zaczął przygasać.

Serce waliło jej tak mocno, jakby ktoś wściekle kopał ją w mostek.

Poddała się i cofnęła o kilka centymetrów, prosto w objęcia fotela. Lavay miał potężne ramiona pod zgrabnym, nienagannie skrojonym surdutem. Zastanawiała się, czy jakakolwiek kobieta znalazła w nich pocieszenie. A może jedynym celem jego istnienia jest sprawianie, żeby kobiety czuły się przerażone i onieśmielone.

– A dlaczego teraz szuka pani posady zarządczyni pięknej rezydencji?

Zawahała się. Ale przynajmniej przydało się jej słowo, którego tak nie cierpiała.

– Od tamtego czasu zmieniły się moje okoliczności.

Uniósł brwi, jakby zaskoczony.

Ponieważ zdążyła już nabrać przekonania, że właśnie widzą się po raz ostatni, miała odwagę spojrzeć mu w oczy, co nie było łatwe, ponieważ, co dziwne, działał na nią zarazem przerażająco i emocjonująco. Jego oczy miały niezwykły kolor, rdzawozłoty, jak promienie słońca prześwitujące przez brandy. Pomyślała, że być może stają się jaśniejsze, kiedy się uśmiecha.

Jeżeli się uśmiecha.

Pod oczami miał delikatne fioletowawe cienie; jego skóra wydawała się naprężona ze zmęczenia. Blizna wyglądająca na świeżą, bladoróżowa i cienka jak czubek noża, przecinała jego policzek na długości około dwóch cali. To musiało boleć, pomyślała. Ale nie skalało jego urody. Była raczej jak podkreślenie: ten mężczyzna jest piękny oraz niebezpieczny.

Przypuszczała, że rozumie, co oznaczał „atak”. Wezbrało w niej coś, co wydawało się współczuciem. Oczywiście należało się też liczyć z tym, że zaatakowała go poprzednia zarządczyni, ponieważ był nieznośny.

Zapadła cisza. W kominku osunęło się płonące polano i ogień strzelił w górę.

– Okoliczności – powiedział w końcu ironicznie – wykazują taką niefortunną tendencję.

Kącik jego ust uniósł się lekko. Jeśli to miał być uśmiech, to nie dotarł do oczu. Można było odnieść wrażenie, że ironia jest jego drugą naturą.

Była oszołomiona.

W ciszy, jaka zapadła, przyglądała mu się bezmyślnie.

Atmosfera była tak napięta, że kiedy leciutko stuknął palcami w blat, omal nie podskoczyła.

– Obecna służba jest leniwa i krnąbrna, a ponieważ kazałem, żeby mi przysłano kilka rzeczy, które są mi drogie, takie jak srebro i porcelanę, martwię się o kradzieże. Ale zawsze trudno jest znaleźć dobrą służbę, nawet komuś takiemu jak ja. Mam znaczne oczekiwania i niewielkie nadzieje na to, że zostaną zaspokojone. Co daje pani podstawę do wymagania lojalności i skuteczności od służby i dlaczego sądzi pani, że spełni moje oczekiwania?

Nie dodał głośno: „podczas gdy inni odchodzili ze szlochem”.

I jeszcze „ktoś taki jak ja”? Doprawdy, świat nie zniósłby drugiego takiego człowieka.

Odetchnęła głęboko.

– Uczyłam całe klasy niesfornych dzieci o bardzo różnym usposobieniu; wiem, co zrobić, żeby mnie słuchały, uczyły się i lubiły to. Rozumiem politykę zarządzania rezydencją i mam umiejętności potrzebne, by się tym zająć. Doświadczyłam różnych, powiedzmy… warunków ekonomicznych i do każdych umiem się przystosować. Jestem doskonale zorganizowana. I mam rozum. I niczego się nie boję.

Oprócz pana.

Właśnie bezczelnie okłamała człowieka, który powiedział, że nie toleruje kłamstw.

Przypuszczała, że patrzył na ludzi w taki sposób w chwilach, gdy podejmował decyzję, czy powinien ich wykończyć, czy też nie: był to skupiony wyraz łagodnego zainteresowania. Nie była dla niego kobietą; była raczej problemem do rozwiązania, szyfrem do złamania, decyzją do podjęcia na zimno. Kiedyś zraniłoby to jej próżność.

Teraz nie liczyło się nic oprócz tego, co dalej zrobi lord Lavay.

– Może pani dostać tę posadę na próbę, na dwa tygodnie, pani Fountain – powiedział niemal bezmyślnie. – Zacznie pani natychmiast.

Zamarła.

A potem nagle poczuła niemal obezwładniającą ulgę; fala ciepła wypłynęła jej na policzki i zamgliła wzrok. Przez miłosierną sekundę przed oczami miała jego nieporównanie bezpieczniejszą, łagodniejszą wersję. Sięgnął po jeden z tych pomiętych, a następnie rozprostowanych arkuszy papieru i zaczął mu się przyglądać. Jakby całkiem o niej zapomniał.

Uwolniła wilgotne dłonie ze skromnego węzła, z roztargnieniem otarła o suknię i splotła je znowu.

Była dumna, że jej głos zabrzmiał czysto i spokojnie.

– Dziękuję. Nie pożałuje pan tej decyzji, lordzie Lavay.

– Rzadko miewam powód, by żałować swoich decyzji. – Powiedział to spokojnym, niemal nieobecnym głosem, nie odrywając wzroku od korespondencji, ani razu nie popatrzył na nią. – Może pani odejść, pani Fountain.

Wstając, dyskretnie musnęła fotel dłonią, jakby był miłym zwierzątkiem. Podziękowała za komfort.

Philippe podniósł wzrok w samą porę, by zobaczyć, jak pani Fountain, wychodząc, zrobiła dodatkowy drobny kroczek w drzwiach jego gabinetu.

Wyglądało to niemal jak… bryknięcie.

Zmarszczył brwi.

Boże, jakże nużyły go te wszystkie drobne detale zarządzania domem. To dziwne, bo przecież dowodzenie statkiem składało się z podobnych detali, a lubił to. Po prostu jedne zajęcia są odpowiednie dla mężczyzny, a inne dla kobiety.

I tą kobietą miała być pani Fountain.

Dlaczego miałoby się jej udać, skoro trzy inne wcześniej zawiodły? Dwie z nich wyrzucił, a trzecia uciekła.

Oczywiście wiedział już o niej to i owo – w każdym razie to, co poczciwa pani Winthrop postanowiła mu wyjawić: że nadaje się na to stanowisko i że tę cechę jej charakteru potwierdzili Redmondowie. Tak się złożyło, że jego najbliższy przyjaciel, hrabia Ardmay, poślubił przedstawicielkę tej szacownej rodziny.

Jeśli wszyscy ci ludzie i zdarzenia, które doprowadziły do tego, że znalazł się na wygnaniu w Pennyroyal Green w angielskim Sussex – królowie i bandyci, romanse i egzekucje, niebiańskie rozkosze i koszmarny ból, pojedynki na miecze i pistolety, walki z piratami, zniszczenie jego stylu życia, aż nie pozostało mu nic oprócz zimnej, bezwzględnej determinacji, by go odzyskać – czegokolwiek go nauczyły, to umiejętności odczytywania ludzi równie płynnie i szybko, jak czytał w pięciu językach. Pytania były tylko sposobem na odwrócenie uwagi rozmówcy, podczas gdy on w milczeniu go rozpracowywał.

Postawa pani Fountain, jej dykcja, to, że umiała patrzeć mu w oczy i składać poprawne, sensowne angielskie zdania, że znała takie słowa jak „polityka”… Wszystko to wskazywało, że otrzymała wykształcenie lepsze niż przeciętna gospodyni. Była dumna. Dumni ludzie często doskonale się wywiązują; dumni ludzie często uważają, że są ponad swoje obowiązki. Dumnym ludziom może być trudno używać schodów dla służby. Intuicja podpowiadała mu, że pani Fountain ma temperament.

Zarumieniła się i pogłaskała fotel, jakby nigdy wcześniej nie widziała aksamitu.

Pani Fountain była także, jak podejrzewał, odrobinę zdesperowana.

A on wiedział coś o desperacji.

Ale kiedy mówiła, spiralka lśniących czarnych włosów wymknęła się z uwięzi szpilek i opadła na skroń niczym klucz wiolinowy. Chyba nie zdawała sobie z tego sprawy. Kontrastowało to tak bardzo z jej sposobem mówienia i sztywną postawą, że poczuł pustkę w głowie i niemal zapomniał, co chciał powiedzieć. Niemal zapomniał myśleć.

Westchnął. Zdenerwował ją. Nieważne. Za dwa tygodnie pani Fountain już tu nie będzie. Miejmy tylko nadzieję, że nie zabierze ze sobą reszty jego sreber.

Wobec innych niecierpiących zwłoki spraw urok zaczynał się wydawać czymś zbytecznym. Niewątpliwie nie pomógł mu obronić się przed bandą zbirów, którzy zaatakowali go w Londynie i porzucili uboższego o sporo krwi, jeszcze więcej pieniędzy, za to z kilkoma więcej bliznami i długiem wdzięczności wobec ostatniej osoby na ziemi, której chciałby zawdzięczać ocalenie życia.

Zawsze spłacał swoje długi.

Wstał powoli, sztywno i zwrócił się w kierunku okna.

Deszcz ustał, słońce zaczęło zachodzić i niebo poróżowiało. Rumieniec wypłynął na policzki pani Fountain, kiedy powiedział jej, że może mieć tę posadę. Wyglądało to, jakby słońce wzeszło, oświetlając delikatny krajobraz. Pochylił głowę, udając roztargnienie, by ratować jej godność.

Wcześniej jednak zdążył zauważyć maleńkie zagłębienie, dołek w jej podbródku. Wyobraził sobie, że przykłada do niego czubek palca. Ot, tak sobie.

Może to jeszcze jedna wskazówka, że słusznie postanowił nieco przystopować z laudanum.2

Dobrze. A teraz pokaż mi Wielką Niedźwiedzicę, Jack.

Leżeli w ciemności na jej łóżku, zwróceni głowami w stronę okna, za którym rozpościerała się noc gęsta od gwiazd. Obejmowała go jedną ręką, a on leżał wtulony głową w jej pachę i bębnił piętami w łóżko, popykując do rytmu przez usta.

Nigdy nie był naprawdę spokojny. Miał zaledwie sześć lat i Elise przypuszczała, że wciąż jeszcze odkrywa wszystkie rzeczy, które może zrobić kończynami – tańczyć, skakać, tworzyć, niszczyć, irytować – i nigdy nie pozostawał w bezruchu, chyba że wtedy, kiedy spał. A kiedy spał – z zarumienionymi policzkami i rozrzuconymi rękoma – robił to z zapamiętaniem, które ją zdumiewało i uczyło pokory. Odkąd się urodził, życie stało się zadziwiająco piękne i zarazem przerażające. I zapewne zawsze już takie będzie. Był darem, za który zapłaciła niemal wszystkim innym.

– Jeeest… tam, mamo. – Wskazał gdzieś poza mansardowe okno.

– Och, bardzo dobrze. Ale sza. Co ci mówiłam o takich odgłosach? Może coś zaśpiewamy, skoro musisz wydawać jakieś dźwięki. Cicho.

– Piosenkę o Colinie Eversea?

– Skąd, na miłość boską… Nie, z pewnością nie tę piosenkę.

– Od Liama – odpowiedział grzecznie na jej niedokończone pytanie.

Oczywiście. Młody Liam Plum pracował w pubie i pomagał na plebanii – mógł bić w dzwon, co wzbudzało w Jacku podziw i zazdrość – i od czasu do czasu zajmował się tym i owym we wsi. Był szybki, sprytny i niewiele starszy od Jacka, lecz kapitan Chase Eversea i jego żona Rosalind uratowali go z londyńskich slumsów, a jego edukacja na ulicy była – mówiąc delikatnie – urozmaicona. Jack pobierał lekcje na plebanii u Liama i wikarego; mógł tam też czasem pomagać przy różnych zajęciach.

– On jest sławny, ten Colin – oświadczył z przekonaniem Jack. – Widziałem go kiedyś, jak jechał konno. Wielki gość.

„Gość” było najwyraźniej jeszcze jednym słowem, którego Jack nauczył się od Liama. Elise pomyślała, że powinna zamienić słówko z wikarym, który miał nienaganne maniery i wyszukane słownictwo.

Colin Eversea rzeczywiście był sławny – jako najbardziej szykowny mężczyzna, jaki kiedykolwiek uniknął szubienicy, przy wtórze eksplozji i przed tysięcznym tłumem. Powstała o nim ballada, która okazała się tak popularna, że wciąż śpiewali ją w pubach i na rogach ulic pijani wesołkowie, studenci i wszyscy, którzy mieli ochotę pośpiewać przy pracy. Nieustannie dodawano do niej nowe wersy, w większości raczej sprośne.

– Masz rację. Pamiętam, kiedy widzieliśmy Colina Eversea na koniu. Rodzina Eversea jest wszędzie w Sussex, podobnie jak Redmondowie. Są bardzo ważnymi ludźmi w tym mieście i zawsze, gdy ich zobaczysz, powinieneś odnosić się do nich uprzejmie i z szacunkiem, a kiedy zobaczysz go znowu, ukłoń się i zwracaj się do niego „panie Eversea”, a nie „Colin”, a już na pewno nie mów o nim „gość”. Ani nie śpiewaj mu tej piosenki.

– Pan Eversea – powtórzył posłusznie Jack.

– Bardzo dobrze. Jak prawdziwy dżentelmen.

Widziała, że się rozpromienił i znowu zaczął się wiercić, zadowolony z pochwały.

– A skoro już rozmawiamy o wielkich i ważnych ludziach, mam ci coś ciekawego do powiedzenia, Jack. Przeprowadzimy się stąd do dużego, pięknego domu, całkiem niedaleko, a ja będę nim zarządzała dla… pewnego dużego człowieka.

Jack słuchał w milczeniu.

– Wyprowadzimy się od panny Endicott i z tego pokoju na zawsze?

W jego głosie dało się słyszeć raczej żal niż zaciekawienie i Elise obawiała się, że jej głos może się załamać.

– Tak. Pora iść dalej – odparła z zaśpiewem, aby zabrzmiało to jak zabawa.

Przestał bębnić piętami w łóżko.

– Dlaczego, mamo?

– Ponieważ ten dżentelmen wie, że będziemy dobrze zajmowali się jego domem i nim, a ja dostanę porządną pensję. I będziemy mieli pokoje tak samo ładne jak ten, a ty nawet dostaniesz własny pokój. Tak będzie lepiej i bardziej zabawnie.

Jack zastanawiał się przez chwilę.

– I tak było lepiej, kiedy Charybda tutaj mieszkała.

Dzielili ten pokoik, który był mały i znajdował się na ostatnim piętrze domu, z nauczycielką. Niedawno jednak, wyszła ona za mąż za pewnego markiza i wyprowadzając się, zabrała swoją małą, kapryśną kotkę Charybdę.

– Będziemy mogli oglądać gwiazdy?

– Oczywiście. Będziemy tam mogli patrzeć przez okna na gwiazdy, a wiosną być może wyjdziemy nocą do ogrodu i też będziemy patrzeć w niebo.

O ile uda jej się tak długo utrzymać posadę.

Na Boga, musi jej się udać.

– Jest duży? Czy jest olbrzymem? Ma gęś, co znosi złote jaja?

To było typowe dla Jacka, że perspektywa spotkania olbrzyma wzbudziła w nim nadzieję, a nie niepokój. Przypuszczała, że to po niej odziedziczył ten rodzaj odwagi, zważywszy, że raczej trudno byłoby znaleźć tę cechę u jego ojca. A z drugiej strony, nigdy nie uważała się za szczególnie odważną, dopóki nie pojawił się Jack.

A teraz on był jej odwagą.

– Gęś, która składa złote jaja. Tak powiedzielibyśmy, gdyby ją miał, ale nie ma. Jest dość imponujący. – Rozmawiając z Jackiem, nigdy nie używała najprostszych słów, jeśli mogła znaleźć, lepsze, bardziej wyszukane i precyzyjne wyrazy, ponieważ był mądrym chłopcem i przyjmował nowe wyrażenia tak, jak niektórzy ludzie adoptują kotki i szczeniaczki. – Jest wielki i bogaty. Nie tak wielki i bogaty jak ten od pędu fasoli. Ale jest księciem.

Teraz, w ciemnościach pokoju, ten tytuł wydał jej się niemal absurdalny. Nawet w najśmielszych marzeniach nie przypuszczała, że będzie kiedykolwiek pracować dla jakiegokolwiek księcia.

Ale z drugiej strony nigdy nie wyobrażała sobie tego, co się stało z Edwardem Blaylockiem.

Ani Jacka.

Jack przyjął to raczej obojętnie. Był dzieckiem i dla niego wszystko mogło się zdarzyć. Jeszcze nie poznał słowa „niemożliwe”. W ogrodzie mógł się pojawić jednorożec i dla Jacka nie byłoby w tym nic niezwykłego. Zapytałby, czy może dać mu marchewkę.

– Jeśli jest księciem, to znaczy, że zostanie królem?

Powinien zostać, biorąc pod uwagę jego ego, pomyślała Elise. Może na tym polegał problem. Miał władzę we krwi; odziedziczył ją po całych pokoleniach przodków, a teraz mógł rządzić tylko służbą we własnym domu.

Jej kłopotliwe położenie (wolała o tym myśleć w ten sposób, a nie jako o „okolicznościach”) wykształciło w niej filozoficzne podejście, podczas gdy z natury zawsze była raczej pragmatyczna. Na przykład podobno człowiek zostaje nagrodzony za całe dobro, jakie uczynił, dopiero po odejściu z ziemskiego padołu. Ale jeśli popełni jeden (choćby błahy) błąd, najwyraźniej musi pokutować przez całe życie. Przecież Elise mogła być pouczającym przykładem dla wszystkich niesfornych młodych dam w akademii panny Endicott i choćby tylko z tego powodu powinna zachować posadę nauczycielki.

Próbowała tym argumentem przekonać pannę Endicott, która już zdążyła przywyknąć do niekonwencjonalnej logiki Elise, a nawet ją polubić.

Niestety, tym razem żadna z nich nic nie mogła poradzić. Elise zachowała się jak Elise o jeden raz za dużo, powiedziała coś, czego nie powinna, osobie, której nie powinna, a owa osoba była paskudnie mściwa. I nie miało znaczenia, że racja była po stronie Elise.

A Elise, pragmatyczna do szpiku kości, zdawała sobie z tego sprawę. Tak czy inaczej, to była tylko kwestia czasu.

Panna Endicott poprosiła o przysługę jednego z Redmondów, który był jej ją winien – zadała sobie wiele trudu, by nie powiedzieć, który to był z Redmondów – i udało jej się umówić Elise na rozmowę w sprawie tej posady.

A posada zarządczyni domu gburowatego księcia była ostatnią rzeczą, która mogła ocalić ją przed nędzą i życiem, jakiego nawet nie chciała sobie wyobrażać.

Bo do domu już nie mogła wrócić.

Jeśli będzie ostrożna, lord Lavay nigdy nawet nie zobaczy Jacka. Pokoje służby i reszta domu stanowiły odrębne światy. Niektórzy służący w większych rezydencjach mogli przez całe życie nigdy nie zobaczyć pana domu.

– On nie jest takim księciem, Jack. Takim, który ma zostać królem. Ale jest bardzo ważny i wybrał nas, a to jest zaszczyt. Wie, że będziemy jak najlepiej zajmować się jego domem. I nim.

– Czy jest miły?

Skrzywiła się nieznacznie.

Ale tutaj, w ciemności, z osobą, którą kochała najbardziej na świecie, mając w perspektywie dach nad głową przez co najmniej dwa tygodnie, łatwiej przychodziła jej życzliwość. Zaczęła się zastanawiać, czy książę pochylił głowę, aby pozwolić jej się rumienić i rozpadać na kawałki bez świadka. Choć taka łaskawość wydawała się nie przystawać do tego, jak bezwzględnie i dokładnie ją wypytywał.

– Jest elokwentny i dobrze wychowany. Jeśli i ty będziesz bardzo grzeczny, możesz także kiedyś mieć wielki dom.

Nigdy nie należy przepuścić okazji, by dać dziecku motywację, pomyślała cierpko.

– To dobrze – powiedział radośnie Jack, dając jej tym samym swoje błogosławieństwo. – Możemy jeszcze raz poczytać Historię o Matce Banialuce i wspaniałych czynach jej syna Jacka Benjamina Tabarta?

To była opowieść o Jacku i magicznej fasoli. Synowi dała na imię John, ale oboje woleli nazywać go Jack właśnie z powodu tej bajki. Otrzymał też imię po swoim i jej ojcu, ale żadnego z nich nie widziała od sześciu lat.

Nachyliła się, żeby zapalić lampę.

– Zaśpiewaj to, mamo!

– Och, dobrze. Pozwól mi się chwilę zastanowić…

Jack wstrzymał oddech.

I nagle ją olśniło. Przytuliła go mocno i zaczęła:

Zabrał Jack na targ krasulę

I zamienił na fasolę.

Rozległy się krzyki matki:

Na głupka masz zadatki!

Lecz Jack wiedział, że fasolę zasadzić trzeba

I wyrosła z niej łodyga aż do nieba.

Wspinał się po niej i wspinał…

Niech to, nie mogła znaleźć rymu do „wspinał”. Ale to nic, bo Jack zasnął, zanim zdążył odmówić modlitwę.

Elise zdążyła namodlić się dość i za siebie, i za niego.

Spojrzała jeszcze raz za okno. Nie będzie tęskniła za tym, co było widać w dole. Kiedy mocno się wychyliła, mogła zobaczyć drzewa rosnące wokół polany. Pamiętała to zaskoczenie, kiedy poczuła promienie słońca i powiew wiatru na tych częściach ciała, których nigdy nie odsłaniała przed słońcem, a tym bardziej przed wzrokiem mężczyzny. I oczy Edwarda, tak podobne do oczu Jacka, kiedy poruszał się nad nią, i to, jak doskonała i prosta była jej radość – i jak bardzo, bardzo nierozważna.

Przypuszczała, że w przenośni dobiła swojego targu z fasolkami i w zamian dostała Jacka.

Teraz pozostało jej tylko zjednać przychylność olbrzyma.

Koniec wersji demonstracyjnej.