Jana Kazimierza Wazy więzienie we Francyi. Tom 1: powieść historyczna z XVII wieku Alexandra Bronikowskiego - ebook

SA­MU­EL OPAC­KI I KLA­RA HE­BERT W PRZE­PRA­WIE MOR­SKIEY Z LES MAR­TI­QU­ES DO LAM­BESK.

Na­za­iutrz ze wscho­dem iu­trzen­ki, wy­stą­pił przed go­spo­dą zbroy­ny po­czet a Kró­le­wicz i iego to­wa­rzy­sze wsie­dli do tar­ta­ny i przez za­to­kę Be­ere od­pły­nę­li do mia­sta Sa­int Cha­mans. Kla­ra He­bert wy­szed­szy na brzeg mor­ski, okiem ża­ło­snem ści­ga­ła od­da­la­ią­cy się sta­tek, a gdy po­wró­ci­ła do mat­ki, wy­raz smut­ku roz­lał się po iey twa­rzy i nie scho­dził na­wet wśród za­trud­nień. Izba go­ścin­na aż do po­łu­dnia była peł­na lu­dzi, któ­rzy przez cie­ka­wość na­bie­gli z oko­lic do mia­sta les Mar­ti­gu­es, i Pani He­bert na­przy­krza­li się py­ta­nia­mi to o Deia Tu­ne­tań­skie­go, to o dziw­nie ubra­nych lu­dzi, któ­rzy w iey domu noc prze­pę­dzi­li. Sa­mu­el Opac­ki któ­ry ie­scze nie zrzu­cił ubio­ru Blaż­cia Ma­gu­iret, za­cho­wał się spo­koy­nie, byt zda­la od zgrai, i cią­gle się krzą­tał wy­rę­cza­iąc iuż­to swo­ię przy­bra­ną mło­dą ko­li­gat­kę, iuż­to iey Mat­kę, i tak spra­wie­dli­wie no­sząc zie­lo­ny far­tuch. Do­pie­ro oko­ło po­łu­dnia ze­szed­szy się na po­dwó­rzu z mło­dą Pro­wan­sal­ką w tych sło­wach do niey prze­mó­wił. " Po­nie­waż tedy moia Klar­ko zo­sta­łem two­im ko­li­ga­tem, i po to do les Mar­ti­gu­es przy­by­łem abym cię do Lam­besk od­pro­wa­dził, to nie­chże iuż tak bę­dzie i nie­chże ci to­wa­rzy­szę, ie­że­li tyl­ko ze­chcesz mo­ie­mu prze­wo­do­wi za­wie­rzyć." "I owszem, zgo­da na to: od­po­wie­dzia­ła dziew­czy­na ci­cho ale z ży­wo­ścią: bądź mi to­wa­rzy­szem po­dró­ży. Przy­bra­ne na­zwi­sko Bła­że­ia Ma­gu­iret bę­dzie ci w tym kra­iu po­ręcz­niey­sze niż two­ie ro­do­we, choć­by też nie wiem iak świet­ne. Ale tu nie dłu­go z sobą ga­day­my bo ie­scze się nie­bo nie­zu­peł­nie wy­po­go­dzi­ło. Dziś wie­czo­rem po za­cho­dzie słoń­ca Kla­ra He­bert po­pły­nie z Bła­że­iem Ma­gu­iret do Sa­int Cha­mans, a stam­tąd uda się do Lam­besk do swo­iey Wiel­moż­ney Pani. Mat­ka moia iuż wie o wszyst­kiem. "

Upły­nął dzień. Pani He­bert nie ta­iła przed Opac­kim że wie o Jego zmo­wie z Kla­rą, i kil­ka razy wy­nu­rzy­ła przed nim że tyle w oboy­gu po­kła­da za­ufa­nia że ze­zwa­la aby on to­wa­rzy­szył iey cór­ce w po­dró­ży. Zbli­żył się tez wie­czór i ro­ze­szła się gro­ma­da cie­ka­wych. Na­ów­czas Kla­ra wy­braw­szy się w dro­gę, rze­kła: "Na­sza łód­ka inż go­to­wa do po­dróż i cze­ka na nas: nie trać­my więc cza­su: że­gnam Cię Ko­cha­na Mat­ko." "To nie­chże Cię Bóg pro­wa­dzi, mo­ie­ty skwa­pli­we dziew­czę, od­po­wie­dzia­ła Mat­ka. Kie­dy Nie­bo na­strę­cza ci spo – sob­nosc sta­nia się uży­tecz­ną tak do­bre­mu i wiel­kie­mu Panu, za la­ską Wiel­moż­ney Pani Hra­bi­ny Va­lo­is; to ia cię nie chcę za­trzy­my­wać. Ale cho­dząc oko­ło dzie­ła two­ie­go nie za­po­mi­nay o so­bie sa­mey i o two­iey, tyl­ko co wy­zdro­wia­łey, mat­ce: i chciey ba­czyć abyś rze­czy pew­nych nie pu­scza­ła dla nie­pew­nych, ani czy­ni­ła coby Pana Wa­len­ty­na Ad­wo­ka­ta Par­la­men­tu ura­żać mo­gło. " "Do­brze, Ko­cha­na Mat­ko: z po­sęp­ną miną od­po­wie­dzia­ła dziew­czy­na: ia o tem pa­mię­tam." "A ty, mó­wi­ła da­ley Pani He­bert ob­ra­ca­iąc się do Opac­kie­go, mi­ło­ści­wy Pa­nie któ­ry mu­sisz być nie lada oso­bą, kie­dy w ta­kich ła­skach zo­sta­iesz u bra­ta Kró­la two­ie­go, za­cho­way się iak na twóy wy­so­ki stan przy­stoi, uczci­wie i spa­nia­le wzglę­dem mey cór­ki, któ­ra się tyle To­bie i Panu two­ie­mu po­świę­ca, i strzeż iey iak sio­stry i przy­ja­ciół­ki two­iey: czy sły­szysz Mi­ło­ści­wy Pa­nie? iak ro – dzo­ney sio­stry, iak przy­ia­ciól­ki two-