Jedyne wspomnienie Flory Banks - ebook
Jedyne wspomnienie Flory Banks - ebook
Siedemnastoletnia Flora Banks cierpi na amnezję następczą. Gdy miała dziesięć lat, w jej głowie wykryto nowotwór, który szczęśliwie udało się usunąć. Razem z guzem jednak zniknęła część jej pamięci. Ma wspomnienia sprzed choroby, ale nie jest w stanie zapamiętać nic nowego. Obrazy, słowa i myśli może zatrzymać w pamięci przez kilka godzin, potem je zapomina. Dziewczyna funkcjonuje tylko dzięki notatkom, które sama sporządza na rękach, na karteczkach, w telefonie, notesie i książkach. Bez nich czuje się zagubiona.
Pewnego dnia całuje się z chłopcem i… udaje jej się o tym nie zapomnieć! Niestety Drake, który wstrząsnął jej światem, wyjeżdża daleko na północ, do Arktyki.
Na przekór logice i własnym ograniczeniom Flora wyrusza w niezwykłą podróż w poszukiwaniu Drake'a, któremu udało się zmienić coś, co wydawało się nie do zmiany.
TA NIEZWYKŁA POWIEŚĆ, KTÓRĄ TRZYMASZ W RĘKU ZOSTAŁA JUŻ PRZETŁUMACZONA NA 23 JĘZYKI!
Magnetyzująca, świetna aż do bólu. To jedna z najlepszych książek, jakie czytałam od długiego czasu.
Jennifer Niven
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8074-089-1 |
| Rozmiar pliku: | 2,4 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Maj
Jestem na szczycie wzgórza i wiem, że zrobiłam coś strasznego, choć nie mam pojęcia, co to było.
Jeszcze minutę albo godzinę temu wiedziałam, ale teraz wszelkie wspomnienia wyleciały mi z pamięci. Nie miałam czasu ich zapisać, więc przepadły. Wiem, że muszę się ukrywać, ale nie wiem przed czym.
Znalazłam się na górskiej grani w jakimś oszałamiająco pięknym, lodowato zimnym miejscu. Gdzieś w dole wije się wstążka rzeki. Widzę też dwie wyciągnięte na brzeg łódki. Po drugiej stronie nie ma nic, tylko góry ciągną się po horyzont. Niebo jest głęboko niebieskie, słońce oślepia blaskiem. Ziemię okrywa cienka warstwa śniegu, ale mnie jest gorąco w grubym, futrzanym płaszczu. Tak tu jasno i czysto, biało od śniegu. To miejsce nie może istnieć naprawdę. Oto znalazłam kryjówkę we własnej głowie.
Oglądam się za siebie. Obok łódek na brzegu dostrzegam niewielką chatę: byłam w środku, ale wyszłam i wspięłam się na ten szczyt. Uciekałam przed tym, co zostało wewnątrz – cokolwiek to jest. Chyba nie powinnam być tu sama, bo czuję, że grozi mi niebezpieczeństwo.
Wolę ucieczkę w dzicz niż spotkanie oko w oko z tym, co zostało w chacie.
Nie ma tu drzew, więc muszę przejść na drugą stronę grani, żeby się ukryć. Gdy tylko tam się znajdę, będę sama pośród gór, skał i śniegu. Stoję na szczycie i wyciągam z kieszeni płaszcza dwa gładkie kamienie – nie wiem dlaczego, ale mam przekonanie, że to ważne. Kamienie są czarne, idealnie mieszczą się w dłoni. Ciskam je przed siebie najmocniej i najdalej, jak potrafię. Najpierw jeden, a potem drugi. Oba giną między obsypanymi śniegiem skałami. Czuję zadowolenie.
Niedługo zniknę. Znajdę kryjówkę i nie wyjdę, dopóki nie przypomnę sobie, co takiego zrobiłam. Nie obchodzi mnie, jak długo to będzie trwało. Prawdopodobnie zostanę w tym zimnym miejscu do końca życia.
