Kalwaryjskie dziady - ebook

Jan Ka­spro­wicz

KAL­WA­RYJ­SKIE DZIA­DY

Ze­bra­ła się ko­mi­sy­ja
We wsi na na­ra­dy:
"Co też war­te u nas we wsi
Kal­wa­ryj­skie dzia­dy?"
Ze nam woj­nę wy­to­czy­ły
Na­sze złe sa­sia­dy
I że trze­ba pu­ścić na nich
Kal­wa­ryj­skie dzia­dy.
Baby z trwo­gi pod pie­rzy­nę,
Za nimi, w ich śla­dy,
Bęc do łó­żek jak naj­prę­dzej
Kal­wa­ryj­skie dzia­dy.
"Idzie woj­na, wiel­ka woj­na,
Nie ma na to rady;
Ma­cie wal­czyć za oj­czy­znę,
Kal­wa­ryj­skie dzia­dy".
Pierw­szy ze­rwał się, jak gdy­by
Ką­san przez owa­dy,
Za nim po­szły wszyst­kie inne
Kal­wa­ryj­skie dzia­dy.
Na ich miej­sce pod pie­rzy­nę
Wśli­zną się jak gady
Ko­mi­sa­rze, aż się zdzi­wią
Kal­wa­ryj­skie dzia­dy.
Lecz za chwi­lę baby ła­mią
Ko­mi­sar­skie szpa­dy:
"Lep­sze od was na­sze chro­me
Kal­wa­ryj­skia dzia­dy".
Po­szli wal­czyć za oj­czy­znę,
To nie dar­mo­zja­dy:
Hej i umie­ją bić się męż­nie
Kal­wa­ryj­skie dzia­dy.
Idą, idą na wo­jen­kę –
O nie od pa­ra­dy
Ze­słał Pan Bóg na tę zie­mię
Kal­wa­ryj­skie dzia­dy.
Idą, idą, dum­nie kro­czą:
Aż się trzę­są zady,
Tak szczu­dła­mi wy­ma­chu­ją
Kal­wa­ryj­skie dzia­dy.
Ale wprzód na jaki od­pust,
Na zwia­dy – wy­wia­dy;
Ja­kiej la­ski też do­stą­pią
Kal­wa­ryj­skie dzia­dy.
Idą, idą – dziad bro­da­ty
Na cze­le gro­ma­dy –
Po­trzą­sa­ją w krąg szczu­dła­mi
Kal­wa­ryj­skie dzia­dy.