Klucz - ebook

Prolog

Październik tego roku rozpoczął się, przynosząc ze sobą piękną pogodę. Przejrzyste, świeże powietrze i ciepłe promienie słońca grające wśród tysięcy kolorowych liści były jak nagroda po tygodniu okropnej pluchy. W powietrzu czuć było to coś, ten charakterystyczny, orzeźwiający zapach, który zawsze towarzyszy jesieni. Młoda kobieta i mała dziewczynka wychodziły właśnie z parku. Zaabsorbowane rozmową, raz po raz wybuchały śmiechem. Trzymały się za ręce, a ich długie jasne włosy fruwały unoszone podmuchami wiatru. Dziewczynka trzymała w ręce gałązkę z zielonymi, kolczastymi kulami. W szczelinach ich popękanej skórki błyszczały kasztany. Zatrzymywały się, co parę kroków pokazując sobie kolorowe drzewa i skaczące po nich wiewiórki. Przeszły przez bramę i po chwili zatrzymały się przy złotawym citroenie. Kobieta wyciągnęła kluczyki z torebki, przypięła dziewczynkę w foteliku i odjechały.

Dziesięć minut później ten sam złotawy citroen skręcił w jedną z osiedlowych uliczek na obrzeżach miasta. Po jednej jej stronie rozciągało się osiedle małych, nowoczesnych bloczków, po drugiej znajdował się ogrodzony plac z rzędami garaży. Samochód, który początkowo śmiało zmierzał w stronę ogrodzonego placyku, teraz nagle zwolnił, przejechał bez przekonania jeszcze parę metrów i w końcu zatrzymał się na żwirowym poboczu. Kobieta wysiadła zza kierownicy z niepokojem przyglądając się jaskrawej policyjnej taśmie, zagradzającej wjazd do garaży. Nakazała dziecku pozostać w samochodzie, a sama ruszyła wolno w stronę bramy. Grupka przypadkowych przechodniów tłoczyła się przy wjeździe, słychać było ich pełne wzburzenia szepty. Odbłyski kogutów z ambulansu i wozów policyjnych migotały między garażami. Kobieta przecisnęła się między ludźmi i wychyliła nad wstążką. W jednej chwili jej twarz pobladła, a palce kurczowo zacisnęły się na taśmie. Kilka sekund stała nieruchomo, nie mrugając nawet powiekami, potem nagle odwróciła się i szybkim, zdecydowanym krokiem pokonała powrotną drogę do samochodu. Wsiadła za kierownicę, wycofała citroena z osiedlowej uliczki i odjechała dodając coraz więcej gazu.Rozdział I

Dochodziła 22:00, kiedy mecenas Artur Madejski dotarł wreszcie do swojego domu. Jego ekskluzywny apartament mieścił się na ulicy Grodzkiej w samym sercu krakowskiego Starego Miasta. Okna mieszkania wychodziły na ogród na tyłach budynku, więc pomimo centralnej lokalizacji miał tu zapewnioną ciszę i spokój.

A tego właśnie dziś najbardziej potrzebował po dniu spędzonym na wywiadach dla telewizji i radia, konferencji prasowej, wśród błysków fleszy. Początkowo cieszył go szum medialny, który narastał wokół jego osoby od pierwszego dnia procesu. Niewątpliwie była to świetna reklama dla jego kancelarii. Jednak teraz, po ostatniej rozprawie, zainteresowanie jego osobą osiągnęło apogeum i szczerze powiedziawszy, miał już tego dosyć. Marzył o samotnym wieczorze, dobrym filmie w telewizji i lampce czerwonego wina.

Otworzył drzwi, zdjął buty i wszedł do ciemnego salonu po omacku szukając włącznika małej lampki, stojącej na biurku. Starał się unikać zimnego światła jarzeniówek, które zamontowano na suficie. Kupił ten apartament ponad rok wcześniej, był umeblowany i kompletnie wyposażony, więc od razu mógł się wprowadzać. Od tamtej pory jakoś nie znalazł czasu na wprowadzenie tu jakichkolwiek zmian.

Zdjął marynarkę i starannie rozwiesił ją na oparciu krzesła. Napełnił kieliszek wytrawnym Chianti i rozparłszy się wygodnie na przepastnej skórzanej kanapie zaczął przeglądać pocztę w swoim laptopie. Prywatna skrzynka była po brzegi wypełniona gratulacjami od znajomych i rodziny. To był najlepszy dowód na to, jak spektakularnym sukcesem było wygranie ostatniej sprawy. Na skrzynce kancelarii również wyświetliło się kilkanaście nowych maili. Wszystkie zaczynały się w podobny sposób. Nie zdziwiło go to szczególnie, ponieważ niemal codziennie od kilku miesięcy dostawał tego typu wiadomości od ludzi, którzy śledzili przebieg procesu i podziwiali go. Nie ma co ukrywać, że w większości autorkami były kobiety, zauroczone jego charyzmą i pewnością siebie. Był przystojnym mężczyzną, miał ciemne włosy, ostre i wyraziste rysy twarzy i oczy w kolorze piwa. Jego uniesione ironicznie brwi i kpiący uśmiech doprowadzały świadków zeznających w procesie do rozstroju nerwowego, zaś u kobiet śledzących kolejne rozprawy powodowały przyspieszone bicie serca. Artur nie przywiązywał do tego zbyt dużej wagi, poza tym czuł się tym wszystkim bardzo zmęczony. Otworzył właśnie ostatni email, kiedy zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu pokazało się nazwisko Sender. Artur z westchnieniem odebrał rozmowę od swojego wspólnika i najlepszego przyjaciela.

— Mam nadzieję, że nie chcesz mi pogratulować? –Rozpoczął rozmowę bez wstępów. W słuchawce rozległ się śmiech Dawida.

— Naprzykrzają ci się, przyjacielu? To cena sławy. Jesteś teraz bohaterem, pogromcą rzezi niewiniątek…

— Kpij sobie, kpij nieudaczniku. — Artur dolał sobie trochę wina i oparł nogi o blat szklanego stolika. –Czym mogę ci służyć, w mój pierwszy wolny od miesiąca wieczór?

Tak jak się spodziewał, Dawid usiłował namówić go na imprezę, którą organizował dziś ich wspólny znajomy. Słuchając potoku słów płynącego ze słuchawki, Artur zabrał się do kasowania maili. Przytrzymując słuchawkę między brodą, a ramieniem, sięgnął ręką do klawiatury i odnalazł klawisz, delete’. Nagle jego wzrok przykuły ostatnie słowa wiadomości, którą właśnie zamierzał wyrzucić.

…Musi nam pan pomóc. Proszę nie odmawiać. Proszę…

Zaintrygowany, czym prędzej skończył rozmowę i pochylił się nad monitorem. List był krótki. Zaczynał się, jak inne, garstką pochwał i wyrazami podziwu dla jego sukcesów. Dalszy ciąg okazał się jednak zupełnie zaskakujący.

…Znalazłam się w bardzo trudnej sytuacji i naprawdę nie wiem, gdzie szukać pomocy. Jest pan jedyną osobą, która przychodzi mi do głowy. Mam nadzieję, że zgodzi się pan mi pomóc.

Wczoraj po południu został zamordowany mój były mąż, Marcin Radwański. Wiem, że zostanę oskarżona o to zabójstwo. Kompletnie nie wiem, jak się bronić! Nie mam pojęcia, kto to zrobił ani dlaczego. Za wszelką cenę muszę chronić moją córkę przed tym koszmarem. Musi mnie pan z tego wyciągnąć. Musi nam pan pomóc. Proszę nie odmawiać. Proszę.

Julia Brańska

Przez chwilę wpatrywał się w monitor, wstrzymując oddech. Co to ma być? Dowcip? Kolejna mistyfikacja? Westchnął i sięgnął po kieliszek.

Jakiś miesiąc wcześniej dostał maila o podobnym charakterze. Przedstawiona w nim sprawa była oczywiście zupełnie inna, jednak tamtej autorce także chodziło o to, żeby ją reprezentował. Umówił się z nią na spotkanie w jednym z krakowskich lokali, bo o przyjściu do kancelarii nie chciała nawet słyszeć. Na miejscu okazało się, że zamiast udręczonej matki porwanego dziecka czeka na niego niemiłosiernie wymalowana piętnastolatka w minispódniczce i szpilkach. Dlaczego ani przez chwilę nie pomyślał, że to raczej dziwne wybrać jako miejsce rozmowy umiejscowioną w centrum miasta knajpę zamiast zacisznego biura? Rozczarowanie było zresztą obustronne. Artur w pierwszej chwili miotał się bez sensu, kompletnie nie wiedząc, jak się zachować. Był wściekły na gówniarę, a chyba jeszcze bardziej na siebie, o to, że tak łatwo dał się oszukać. Usiadł wreszcie z kamienną twarzą i gotowym przemówieniem dla bezczelnej smarkuli, kiedy dziewczyna z zakłopotaną miną powiedziała:

— Wie pan, w telewizji wyglądał pan jakoś inaczej. Myślałam, że jest pan trochę lepiej zbudowany- bezceremonialnie otaksowała jego sylwetkę. — No i duuużo młodszy.

Niedowierzanie. Chyba tylko to mogła wyrażać wtedy jego twarz. Po prostu nie mógł uwierzyć, że ta scena rodem z komedii, dzieje się naprawdę. Miał wręcz wrażenie, że słowa uwięzły mu w gardle. Niezrażona tym dziewczyna kontynuowała wątek.

— Bardzo pana przepraszam- jej mina wyraziła szczerą skruchę. -Myślałam, że… no, w tej sytuacji to, sam pan rozumie, chyba nic z tego nie będzie…

Wyszła szybko, nieporadnie stukając zbyt wysokimi obcasami i zostawiając Artura samego przy stoliku. Oszołomiony tym wydarzeniem postanowił zostać w lokalu jeszcze przez chwilę i zamówić sobie coś mocniejszego, żeby ochłonąć. Kelner, który w tym momencie pojawił się przy jego stoliku z dwoma kartami dań, zauważył wychodzącą nastolatkę i zapytał uprzejmie: „Ta pani już wyszła?” Popatrzył przy tym na Artura z miną pełną zimnej satysfakcji, która mówiła: No cóż, tej małolatki nie udało ci się zbajerować, zboczeńcu”. A głośno dodał: „Rozumiem, że mam dopisać drinki, które wypiła ta pani, do pana rachunku?”

Sender pękał ze śmiechu, kiedy Artur opowiadał mu całe zdarzenie i od tamtej pory ciągle dręczył przyjaciela docinkami na ten temat. Artur obiecał sobie, że nigdy więcej nie da się wkręcić w taką szopkę.

Jeszcze raz przeleciał wzrokiem po linijkach listu i zdecydował, że najbezpieczniej będzie zaproponować spotkanie z potencjalną klientką na własnym gruncie. Odpisał w kilku zdaniach:

Szanowna Pani!

Powinna pani wiedzieć, że z reguły nie zajmuję się sprawami tego typu. Zapraszam jednak do mojej kancelarii, może po zapoznaniu się ze szczegółami uda mi się polecić Pani kogoś, kto mógłby Panią reprezentować.

Z wyrazami szacunku

Mec. Artur Madejski

Wysłał wiadomość i wyłączył komputer. Szczerze powiedziawszy marzył już tylko, żeby zanurzyć się w chłodnej pościeli i zakończyć ten dzień.

Od czasu rozwodu nie jadał śniadań. Zwlekał się z łóżka na wpół przytomny i pierwszą jego czynnością, kiedy już dotarł do kuchni, było uruchomienie ekspresu do kawy. Po dwóch filiżankach mocnej, czarnej esencji rozbudzał się całkowicie, jednocześnie tracąc ochotę na jedzenie. Kiedy był jeszcze z Aśką, zwykle budził go zapach jajecznicy, świeżego pieczywa i kakao. Zrywał się wtedy szybko, a na kuchennym stole czekało już śniadanie. Aśka bardzo dbała o to, żeby mogli zjeść razem, choćby ten jeden raz w ciągu dnia. Te wspólne śniadania sprawiały im obojgu wiele przyjemności. Po ich rozstaniu doszedł do wniosku, że jedzenie w samotności, bez tej całej krzątaniny, śmiechu i rozmów, nie smakuje już tak samo. Szkoda, że tak wiele rzeczy docenia się dopiero wtedy, gdy znikną bezpowrotnie.

Dziś spał wyjątkowo długo i mocno. Dopiero trzecia dolewka kawy obudziła ostatecznie jego świadomość. I dopiero wtedy uzmysłowił sobie, że ma urlop. Zaraz po zapadnięciu wyroku w ostatniej sprawie doszedł do wniosku, że nie da rady pociągnąć w pracy ani jednego dnia więcej. Dawid musi sobie poradzić sam przez najbliższy tydzień, a może i dłużej.

Rozkoszując się myślą o błogim lenistwie, rozsiadł się wygodnie w fotelu i włączył laptopa. Włożył płytę ze swoją ulubioną gierką komputerową, ustawił poziom zaawansowania (oczywiście najwyższy) i zaczął grać. Wyglądał teraz jak uszczęśliwiony dzieciak, w skupieniu przechodząc przez kolejne plansze. Doszedł właśnie do ostatniego etapu, którego do tej pory nie udało mu się przejść, gdy na ekran dostojnym krokiem wmaszerował lokaj i oznajmił: You have mail, sir! Cholera, powinien wyłączyć modem przed rozpoczęciem gry albo chociaż usunąć tego idiotycznego notifiera informującego o nadejściu nowej wiadomości! Zrezygnowany kliknął dwa razy na ikonę lokaja i otworzył skrzynkę z zamiarem szybkiego wykasowania jej zawartości. Autorką jednego z maili była Julia Brańska. Artur, który od wczoraj zupełnie zapomniał o tej sprawie, teraz zaciekawiony otworzył wiadomość:

Panie mecenasie!

Dziękuję, że zechciał pan odpowiedzieć na moją wiadomość. Zdecydowałam się zwrócić do pana, przede wszystkim dlatego, że pomimo tego całego blichtru, który pana otacza, wydał mi się pan uczciwym człowiekiem. Wierzę, że nie odmówi mi pan pomocy. Niestety nie mogę przyjechać do pana kancelarii. To zbyt duże ryzyko. Gdy zobaczyłam, co stało się mojemu mężowi uciekłam i ukryłam się. Wiem, jak idiotycznie to brzmi, ale nie miałam innego wyjścia. Musiałam ochronić moją córkę, ona ma teraz tylko mnie.

Proszę się zająć moją sprawą, proszę nie odmawiać! Odpowiem na każde pana pytanie, opowiem o wszystkim, jeśli pan się zgodzi. Z góry panu dziękuję.

J. Brańska

Przeczytał maila kilkakrotnie, nabierając dziwnej pewności, że to jednak nie jest głupi żart. Musiał to sprawdzić, musiał się upewnić. Raz jeszcze spojrzał tęsknie na pasek z niedokończoną grą zanim wyłączył komputer. Potem wstał, pospiesznie się ubrał i wyszedł. Postanowił pojechać do sądu. Znał tylko jedną osobę, która mogła potwierdzić prawdziwość tej sprawy.

Mirek Wesołowski był biegłym psychologiem, od lat pracującym w sądzie. Poza tworzeniem profilów przestępców, Wesołowski miał jeszcze jedną nietypową pasję — morderstwa. Ten człowiek wiedział niemal o każdym zabójstwie w kraju i nikt nigdy nie zdołał dojść, skąd bierze te wszystkie informacje, często poufne i znane tylko prokuraturze. Co dziwne, nie zależało mu na wykryciu zabójcy, nie próbował na własną rękę rozwiązywać zagadek kryminalnych ani nic z tych rzeczy, on po prostu zbierał dane. Arturowi zawsze wydawało się to jakieś niezdrowe. Nie zdziwiłby się wcale, gdyby któregoś dnia okazało się, że Wesołowski sam dopuścił się jakiegoś zbrodniczego czynu w ramach swoich zainteresowań. Niemniej jednak teraz właśnie to dziwaczne hobby mogło się okazać dla niego pomocne.

Niestety biurko, przy którym rezydował psycholog okazało się puste. Artur zawrócił więc i skierował się do sekretariatu na tym samym piętrze. Za biurkiem siedziała jego ulubiona sekretarka. Nie znał jej co prawda zbyt dobrze, ale miała ten typ urody, który nie pozwalał Arturowi przejść koło niej i chociażby się nie obejrzeć. Wysoka blondynka o długich włosach, małym biuście i wąziutkich biodrach. Sportowy typ. Trochę przypominała Arturowi Aśkę, była jednak jeszcze wyższa i zgrabniejsza od jego byłej żony.

— Dzień dobry, mecenasie- odezwała się na jego widok. — Myślałam, że po procesie Galińskiej odpocznie pan trochę od nas. Jak mogę pomóc?

— Witam, pani Beatko- Artur uśmiechnął się czarująco. — Faktycznie dziś jestem tu całkiem prywatnie. Szukam Mirka Wesołowskiego. Niestety nie zastałem go w gabinecie.

— Pan Mirosław jest od dzisiaj na urlopie- oznajmiła odwzajemniając uśmiech. Zauważywszy rozczarowaną minę Artura dodała szybko. — Co nie oznacza, że pan go tu nie znajdzie. Pan Wesołowski, gdyby mógł, zamieszkałby w tym budynku. Teraz powinien być na stołówce, na lunchu.

— Spędza urlop w sądzie? — Brwi Artura uniosły się ze zdziwienia.

— Tak jak pan- roześmiała się pani Beatka na pożegnanie.

Trafne spostrzeżenie, pomyślał rozdrażniony, kierując się na parter, do stołówki.

Zapach obiadu, roznoszący się po korytarzu, od razu zaalarmował jego pusty żołądek. Pomimo że sala była urządzona nowocześnie, z długą samoobsługową ladą i barem sałatkowym, mieszanka zapachów od razu przywodziła na myśl szkolną stołówkę. Artur wciągnął go w nozdrza niemal z namaszczeniem i ustawił się w kolejce. Wybrał obfity posiłek, zapłacił i, manewrując tacą, ruszył na poszukiwania psychologa. Miał dziś szczęście. Wesołowski siedział sam, z pełna rozkoszy miną pochylając się nad tradycyjnym schabowym z kapustą.

— Można? — Zapytał Artur, stawiając swoją tacę po przeciwległej stronie stołu.

— Siadaj, zapraszam- z pełną buzią odpowiedział psycholog. — Co cię sprowadza?

Bezpośrednie pytanie przypadło Arturowi do gustu. Nie musiał wymyślać sztywnych wstępów, zadawać durnych pytań o samopoczucie. Zapytał wprost.

— Słyszałeś coś o morderstwie Marcina Radwańskiego? — Przez głowę przeleciała mu myśl, że może to jednak żart, że może wygłupił się tym pytaniem o fikcyjną postać.

— Żartujesz?? — Wesołowski przełknął porcję kotleta i uśmiechnął się od ucha do ucha. — To najgłośniejsza sprawa tego tygodnia! Cacko!

Artur poczuł, że robi mu się gorąco. Więc jednak… Mirek kontynuował.

— Lublin, pierwszy październik. Ciało zostało znalezione po południu, w garażu jego byłej żony. Uderzony raz a skutecznie, kluczem francuskim w potylicę. Morderczyni, była żona, Julia Brańska, uciekła gdzieś, porywając pięcioletnią córkę.

Wesołowski przerwał raport, żeby popić obiad kompotem, co dało Madejskiemu szansę zadać pytanie.

— Skąd wiadomo, że to ona zabiła?

— Na kluczu są jej odciski palców, sprawdzano z tymi w jej domu. Poza tym w czasie zabójstwa nie było jej w pracy. Podobno wyszła wcześniej. Świadkowie twierdzą, że nie żyła z denatem w zgodzie. Wystarczy ci?

Zielonkawe oczy Wesołowskiego w czasie zdawania relacji rozbłysły chorą fascynacją, której Artur wcześniej u niego nie zauważył. Często spotykali się na sali rozpraw, niejednokrotnie Madejski prosił go o ustalenie profilu psychologicznego oskarżonego. Wesołowski był bardzo profesjonalny, zwięźle odpowiadał na pytania, ale wydawał się raczej znudzony tym, co robi. A już na pewno nigdy nie okazywał fascynacji, takiej jak teraz.

— Obaj wiemy, że w takich sprawach czasem pozory mylą. — Powiedział Artur, ale zaraz pożałował swoich słów, widząc uniesione brwi Mirka. — Nie sprawca mnie jednak interesuje- machnął lekceważąco ręką- a motyw. Chcę napisać publikację na temat motywów zbrodni, najlepiej opartą na bieżących przypadkach. — Z zadowoleniem zauważył, że Wesołowski gładko przełknął to kłamstwo. W końcu był tylko psychologiem a nie chodzącym wariografem.

— Tu niestety niewiele ci pomogę. Ponoć chodziło o dziecko, ale to na razie tylko plotki. Ja jednak stawiałbym na odwieczny motyw zabójców- pieniądze. Radwański był bardzo bogatym człowiekiem.

Pogadali jeszcze chwilę i Madejski się pożegnał.

Po rozmowie z Wesołowskim spędził parę godzin w gmachu sądu próbując zebrać jak najwięcej informacji o Brańskiej. Wykonał kilka telefonów do Lublina, gdzie szczęśliwie miał paru znajomych w odpowiednich instytucjach. Wszędzie zasłaniał się tą samą, sprzedaną już Mirkowi, historyjką o publikacji. Niestety zdobytych z trudem danych nie było dużo: Julia Brańska, urodzona 7 stycznia 1981 roku w Lublinie. Magister chemii, przez pięć lat w związku małżeńskim z Marcinem Radwańskim, rozwód w roku 2007. Nie notowana, nie karana. Od niedawna pracownik naukowy UMCSu. Córka, Maja Radwańska, ma 5 lat. Udało mu się także zdobyć zdjęcie, którym dysponowała policja poszukująca podejrzanej. Z fotografii spoglądała na niego długowłosa blondynka o piwnych oczach, w których widać było iskierki radości. Miała poważną minę, ale patrząc na zdjęcie miało się wrażenie, że kąciki ust drgają od powstrzymywanego śmiechu. Ujęcie obejmowało jedynie twarz i ramiona, okryte ażurową chustą w kolorze oliwkowym. Artur siedział za kierownicą swojego samochodu i długo przyglądał się odbitce, analizując i układając w głowie zebrane fakty. Niestety nic, poza przyjaznym wizerunkiem na zdjęciu, nie świadczyło na korzyść tej kobiety. Pomyślał, że to nie będzie łatwa sprawa. Tak, będzie obrońcą Brańskiej. Podjął tę decyzję już w momencie, kiedy upewnił się, że historia jest prawdziwa. Uwielbiał wyzwania i szczerze wierzył, że każdy zasługuje na prawo do obrony. Dla Madejskiego to nie był tylko slogan, powtarzany na okrągło na sali rozpraw, wybrał zawód adwokata, ze świętym przekonaniem, że to rodzaj misji.

I od niemal dziesięciu lat praktyki tego się trzymał. Teraz jednak miał jeszcze jeden powód, by zająć się tą sprawą. Tym powodem była Maja Radwańska. Gdzieś w świadomości Artura pojawiła się bowiem myśl, że jeśli Julia Brańska jest winna, to jego obowiązkiem jest chronić dziecko. Nie powinien pozwolić na to, by mała przebywała gdzieś w ukryciu, pod opieką kobiety, która parę dni wcześniej, z zimną krwią zamordowała jej ojca.

Z zamyślenia wyrwał go klakson samochodu, usiłującego wydostać się z miejsca parkingowego, które Land Rover Artura skutecznie blokował. Podniósł rękę w przepraszającym geście, rzucił zdobyte materiały na fotel pasażera i czym prędzej ruszył.

Kiedy dotarł do domu, miał już mniej więcej sprecyzowany plan działania. Zdjął buty i kurtkę, zaparzył świeżą kawę i usiadł przy laptopie. Pospiesznie napisał wiadomość.

Szanowna Pani!

Przemyślałem wszystko i zdecydowałem, że będę panią reprezentować. Nie bardzo wiem jednak, jak to ma wyglądać od strony organizacyjnej. Nie ukrywam, że porozumiewanie się z klientką tylko za pomocą maili jest dla mnie nowością, ale i dużym utrudnieniem. Liczę, że zdecyduje się pani spotkać ze mną osobiście, ale zaakceptuję każdą pani decyzję.

Proszę o kontakt.

Wiadomość zwrotna ukazała się niemal natychmiast. Spodziewał się, że będzie zawierała co najwyżej dwa słowa, bo wydawało mu się, że więcej w tym czasie nie zdążyłaby napisać. Jakże się zdziwił, kiedy jego oczom ukazała się cała strona tekstu.

Trudno znaleźć słowa, żeby wyrazić Panu moją wdzięczność. Dziękuję, że pan się zgodził. Naprawdę, to dla mnie jedyna nadzieja.

Wiem, że to raczej nietypowe porozumiewać się w ten sposób, dlatego pomyślałam, że może łatwiej byłoby używać czatu. Byłoby to przynajmniej namiastką prawdziwej rozmowy. Mój numer ICQ to 580020502…

ICQ… Artur przestał czytać i uśmiechnął się do siebie. Kilka tygodni wcześniej przeczytał książkę „Samotność w sieci”. Nie to, żeby był fanem historii miłosnych, wolał raczej sensacje lub kryminały. Usłyszał jednak opinię koleżanki, która stwierdziła, że tę książkę powinni przeczytać wszyscy mężczyźni, by wiedzieć, czego oczekują od nich kobiety. Zaintrygowany postanowił dokształcić się w kwestiach damsko-męskich. Książka okazała się naprawdę niezła i musiał przyznać, że dokładnie zrozumiał, co jego znajoma miała na myśli. Zastanawiał się również jak wiele kobiet po tej lekturze zmieni swoje wysłużone Gadu-Gadu na komunikator ICQ, wierząc, że tak jak bohaterka, znajdzie tam swój ideał mężczyzny. I proszę, nie musiał długo czekać na potwierdzenie swoich przypuszczeń. Najwidoczniej pani Brańska była jedną z nich. Powrócił do czytania. Dalszy ciąg wiadomości nie wywołał już uśmiechu na jego twarzy.

Darmowy fragment