Kradzież stulecia - ebook

Podziękowania

Pisanie książki nie jest pracą zespołową. Otrzymałam jednak ogromną pomoc ze strony moich piszących przyjaciółek stowarzyszonych w Romance Writers of America w oddziale San Francisco. Muszę tu wymienić zwłaszcza osoby z Fog City Divas: Candice Hern, Dianę Dempsey, Carol Grace, Julię Annę Long, Barbarę McMahon, Kate Moore i Lynn Hanna.

Zwykle zadają więcej pytań, niż jestem w stanie odpowiedzieć, ale dzięki tym pytaniom powieść staje się lepsza. Chciałabym także podziękować Christie Ridgway za jej wsparcie na odległość.

I wreszcie ważne podziękowania należą się mojej wspaniałej agentce, Andrei Cirillo, i zespołowi z Agencji Literackiej Jane Rotrosen za ich nieograniczoną pomoc i zwracanie uwagi na szczegóły.Wstęp

Zdrowie mojej żony.

Nick Granville posłał Kayli Sheridan olśniewający uśmiech i uniósł kieliszek szampana.

Kayla stuknęła się z nim kieliszkiem. Gdy spojrzała w te cudowne, niebieskie oczy mężczyzny, którego poślubiła, poczuła przypływ prawdziwej radości. Z trudem mogła uwierzyć, że jest mężatką, ale godzinę wcześniej ślubowała miłość temu człowiekowi. Wsunął obrączkę na jej palec, założył jej na szyję diamentową kolię i przysiągł, że pozostanie przy niej na zawsze. Było to dokładnie to, czego pragnęła. Jako dziecko rozwiedzionych rodziców dzieliła czas pomiędzy dwa domy, dwa zestawy rodziców, dwa miasta. I miała za sobą zbyt wiele różnych pożegnań. Ale to się już skończyło. Teraz jest panią Granville i zadba o trwałość swojego małżeństwa.

Szampan połaskotał ją w przełyku. W głowie szumiało ze szczęścia.

– Nie mogę uwierzyć, że jestem taka szczęśliwa – wymruczała. – W głowie mi się kręci.

– Lubię, kiedy tracisz równowagę – odpowiedział.

– Znajduję się w takim stanie, od kiedy cię poznałam – wyznała. – Ślub z tobą jest najbardziej impulsywną, brawurową decyzją w życiu. – Zerknęła na pierścionek z dwukaratowym brylantem. Kamień był ogromny, rzucający się w oczy i piekielnie drogi. Nie sądziła, że kiedykolwiek będzie nosić taki pierścionek. Wyobrażała sobie coś oprawionego w staromodne srebro. Nawet w najśmielszych marzeniach kamień nie był tak duży. Miała nieprawdopodobne szczęście. A Nick był bardzo szczodrym człowiekiem. Rozpuszczał ją od pierwszej randki.

– Dobrze ci wychodzi impulsywne zachowanie – stwierdził Nick. – Lepiej, niż mi się wydawało, kiedy się poznaliśmy.

– Bo masz na mnie zły wpływ – zażartowała.

Uśmiechnął się szerzej.

– Już mi to mówiono. Życie powinno sprawiać radość. Dobrze się bawisz, prawda?

– Oczywiście. Dzisiejszy dzień był idealny. Kaplica była śliczna. Kapłan wygłosił piękne kazanie o miłości i małżeństwie. Bałam się, że będzie to miało charakter pospiesznego ślubu, ale nie. A ten pokój jest wprost niebywały. – Machnęła ręką, rozglądając się po apartamencie hotelowym dla nowożeńców. Pokój skąpany był w miękkim świetle świec zapachowych, które zamówił Nick. Na każdym stoliku stały obłędnie kolorowe bukiety kwiatów, płatki róż wyznaczały romantyczną ścieżkę do sypialni, a na srebrnej tacy czekał na nią ulubiony deser – oblane czekoladą truskawki. Nie mogła sobie życzyć bardziej romantycznego otoczenia do rozpoczęcia nowego życia.

– Sprawiłeś, że jestem taka szczęśliwa, Nick. Dałeś mi dokładnie to, czego pragnęłam.

Skinął głową.

– Czuję zupełnie to samo. – Pochylił się i delikatnie pocałował ją w usta w zapowiedzi tego, co wydarzy się dalej. – Przyniosę trochę lodu. – Posłał jej znaczące spojrzenie. – Sądzę, że będziemy mieli ochotę na szampana… później.

Dreszcz oczekiwania przebiegł jej po plecach.

– Tylko wracaj szybko.

Wziął wiaderko do lodu i ruszył w stronę drzwi. Przy wyjściu zatrzymał się i wyciągnął z kieszeni staromodny zegarek kieszonkowy, który parę minut wcześniej podarowała mu jako prezent ślubny.

– Jeszcze raz ci dziękuję za zegarek. To wiele dla mnie znaczy – oświadczył.

– Babcia powiedziała mi, że powinnam go dać mężczyźnie, którego pokocham. A to ty jesteś tym mężczyzną.

Kayla chciała usłyszeć z jego ust, że też ją kocha, ale Nick tylko uśmiechnął się do niej, pomachał ręką i wyszedł z pokoju.

To, że nie powiedział, iż ją kocha, nie miało jednak znaczenia. Ożenił się z nią. I tylko to było istotne. Mając dwadzieścia lat, najdłużej spotykała się z chłopakiem bojącym się poważniejszego zaangażowania, który nie potrafił wykrzesać w sobie odwagi, by się oświadczyć. Nick niemal od razu powiedział jej, że zamierza zostać jej mężem. Urzekła ją jego miłość i głębokie przekonanie, że są dla siebie stworzeni. A teraz, zaledwie trzy tygodnie po pierwszej randce, była jego żoną. Ledwo mogła w to uwierzyć. Trzy tygodnie! Była to zdecydowanie najbardziej szalona rzecz, jaką zrobiła w życiu.

Kayla, zbyt niespokojna, żeby siedzieć, wstała i wyjrzała przez okno. Luksusowy apartament dla nowożeńców znajdował się na dwudziestym piątym piętrze i oferował spektakularny widok na jezioro Tahoe i otaczające je góry Sierra Nevada. Była zaledwie o cztery godziny jazdy od San Francisco, ale miała wrażenie, że oddaliła się tysiące mil od domu. Całe jej dotychczasowe życie uległo zmianie podczas prostej ceremonii ślubnej, na której świadkami byli dwaj obcy ludzie. Żałowała tylko, że nikt z rodziny jej i Nicka nie był obecny na ślubie. Ale przeszłość zostawiła za sobą. Ten wieczór był początkiem czegoś nowego.

Odwróciła się od okna i weszła do sypialni. Zdjęła sukienkę i włożyła prześwitujące body z czerwonego jedwabiu, które nie pozostawiało niczego wyobraźni. Potem zaczęła szczotkować opadające na ramiona, gęste, kręcone, ciemne włosy, które zdawały się nigdy nie układać tak, jak chciała. Jej najlepsza przyjaciółka Samantha powiedziała, że takie potargane, falowane fryzury znów zaczynają być modne, więc być może po raz pierwszy w życiu włosy Kayli były na topie.

Przez pełną niepewności chwilę zastanawiała się, czy nie przesadziła z czerwonym body, czy nie powinna się zdecydować na dessous z białego jedwabiu. Ale wyrafinowane białe fatałaszki, których zakup rozważała, skojarzyły jej się z bielizną, jaką nosiłaby jej mama, ona zaś zdecydowanie nie była swoją mamą.

Kayla uśmiechnęła się do tej myśli. Nic nie mogła na to poradzić, że podobało jej się własne odbicie w lustrze. Jej piwne oczy błyszczały, policzki się zaróżowiły. Wyglądała jak zakochana kobieta. I właśnie tak się czuła. Ponownie, ignorując wszelkie wątpliwości, jakie krążyły jej po głowie, powiedziała sobie, że podjęła właściwą decyzję. Cisza panująca w pokoju sprawiła, że głosy w jej głowie się zintensyfikowały. Mogła usłyszeć zszokowane, pełne niesmaku słowa swojej matki: „Oszalałaś, Kaylo? Nie możesz wyjść za mąż za człowieka, którego poznałaś trzy tygodnie wcześniej. To głupota. Pożałujesz tego”. A jej przyjaciółka Samantha błagała ją: „Poczekaj, aż wrócę z Londynu. Musisz się zastanowić, Kaylo. Co tak naprawdę wiesz o tym człowieku?”.

Kayla była przekonana, że wie wystarczająco wiele. A to małżeństwo dotyczyło jej i Nicka, nikogo więcej. Odwróciła się od lustra, rozpyliła w powietrzu trochę perfum i przeszła przez pachnącą mgiełkę. Rozważając, czy ma czekać na Nicka w łóżku, czy też nie, wypróbowała na satynowej kołdrze parę seksownych pozycji. Czuła się kompletnie absurdalnie. Usiłowała zapanować nad nerwami. Przecież już wcześniej uprawiali seks. I było dobrze. A tej nocy będzie jeszcze lepiej, bo się pobrali, bo się kochali, bo związali się ze sobą na dobre i na złe.

Kiedy wstała z łóżka, pokój wydał jej się taki spokojny. Zaczęła się zastanawiać, co zabiera Nickowi tyle czasu. Maszyna do robienia lodu stała niezbyt daleko od ich apartamentu, a Nick wyszedł przynajmniej kwadrans temu. Pewnie musiał zbiec po schodach na dół, żeby przynieść jakiś deser albo więcej szampana. Na tę myśl się uśmiechnęła. Zawsze wiedział, jak sprawić, żeby czuła się kochana i hołubiona.

Przeszła do saloniku i usiadła na kanapie. Włączyła telewizor i zaczęła przełączać programy. Mijały minuty.

Kiedy zerknęła na zegarek, zorientowała się, że upłynęła godzina.

Ogarnęło ją nieprzyjemne uczucie. Wstała i zaczęła krążyć po pomieszczeniu. Po chwili, wobec jej narastającego zaniepokojenia, pokój stał się za mały. Miała okropne uczucie, że coś jest nie tak. Wróciła do sypialni, ściągnęła bieliznę i przetrząsnęła walizkę w poszukiwaniu dżinsów i bluzki. Przez cały czas nie traciła nadziei, że usłyszy kroki albo głos Nicka.

Nic. Cisza.

Chwyciła klucz i wyszła z apartamentu, kierując się do najbliższej maszyny do robienia lodu. Nie było tam Nicka. Zajrzała w drugi koniec korytarza, na piętro powyżej i na piętro poniżej. Serce zaczęło jej bić pospiesznie. Znów sprawdziła apartament, a potem zjechała windą na dół, żeby rozejrzeć się w kasynie, w sklepikach, w restauracji i barze. Na parkingu porsche Nicka stało w tym samym miejscu, gdzie je zostawili. Zatrzymała się przy telefonie w holu i zadzwoniła do ich apartamentu. Nadal nie było odpowiedzi.

Kayla zdała sobie sprawę z tego, że płacze, gdy jakaś starsza kobieta zatrzymała ją przy windzie, pytając, czy wszystko jest w porządku.

– Mój mąż. Nie mogę znaleźć mojego męża – mruknęła.

Kobieta posłała jej uśmiech pełen współczucia.

– Skąd ja to znam. Wróci, kiedy skończą mu się pieniądze, skarbie. Oni wszyscy tak robią.

– On nie jest hazardzistą. To nasza noc poślubna. Poszedł po lód.

Kayla wsiadła do drugiej windy, pozostawiając za sobą kobietę, na której twarzy malowało się niedowierzanie. Kayli nie obchodziło, co sobie myślała kobieta. Nick nie poszedłby grać w noc poślubną. Kiedy jednak wróciła do apartamentu, był on równie pusty jak przed jej wyjściem.

Nie wiedziała, co robić. Usiadła i czekała.

Gdy wybiła północ, a Nick był nieobecny od niemal pięciu godzin, Kayla zadzwoniła do recepcji i zgłosiła zaginięcie męża. Hotel przysłał George’a Benedicta, starszego mężczyznę, pracującego w ochronie hotelu. Po omówieniu zaistniałej sytuacji zapewnił ją, że zaczną szukać Nicka. Ale wyraz jego twarzy powiedział jej, że nie będą się zanadto starali. Było jasne, że zdaniem pana Benedicta Nick albo grał w karty gdzieś na dole i stracił poczucie czasu, albo po prostu uciekł od niej. Obie te możliwości wydały jej się bez sensu.

Kayla nie spała przez całą noc. W myślach analizowała dziesiątki możliwych scenariuszy, co się mogło stać z Nickiem. Może został obrabowany, uderzony w głowę, może stracił przytomność. Może właśnie teraz siedział w szpitalu z zanikiem pamięci, nie wiedząc, kim jest. Miała nadzieję, że nie stało się nic gorszego. Brak wiadomości oznaczał dobre wiadomości, prawda?

W końcu usiadła zwinięta na krześle pod oknem, obserwując zachodzący księżyc i słońce wschodzące nad jeziorem.

Była to najdłuższa noc w jej życiu.

Tuż przed dziewiątą rano rozległo się pukanie do drzwi. Pobiegła, żeby je otworzyć, z nadzieją, że w korytarzu zobaczy Nicka, który z nieśmiałym uśmiechem na twarzy przedstawi jej jakieś zwariowane wyjaśnienie. Ale nie był to Nick. W drzwiach stał facet z ochrony z poprzedniego wieczoru, George Benedict. Miał poważny wyraz twarzy i posępne spojrzenie.

Przyłożyła rękę do nagle pospiesznie bijącego serca i zapytała:

– Co się stało?

Wyciągnął do niej czarną, wizytową marynarkę. Zwiędnięta, zmarniała czerwona róża zwieszała się z klapy.

– Znaleźliśmy to w męskiej toalecie przy holu wejściowym. Czy to marynarka pani męża?

– Tak… tak mi się wydaje. Nie rozumiem. Gdzie jest Nick?

– Tego jeszcze nie wiemy, ale to było w kieszeni.

Wyciągnął dłoń, na której spoczywała masywna, złota obrączka ślubna.

Wzięła od niego obrączkę i z przerażeniem przeczytała prosty napis wygrawerowany po wewnętrznej stronie: MIŁOŚĆ NA ZAWSZE, taki sam, jaki znajdował się na jej obrączce ślubnej. Nie mogła oddychać, nie mogła mówić.

To była obrączka Nicka, ta sama, którą wsunęła na jego palec, gdy przyrzekała, że spędzi z nim resztę życia.

– Nie – szepnęła.

– Widziałem już to wcześniej – łagodnie powiedział starszy mężczyzna. – Pospieszny ślub w kaplicy przy kasynie, a potem przychodzą wątpliwości…

Dostrzegła w jego oczach współczucie, którego nie mogła zaakceptować.

– Myli się pan. Musi się pan mylić. Nick mnie kocha. Chciał się ze mną ożenić. To był jego pomysł. Jego pomysł – powtórzyła rozpaczliwie.

Zacisnęła w pięść palce wokół obrączki. Jej mąż nie uciekł od niej… prawda?Rozdział pierwszy

Dwa tygodnie później

Nick Granville był szczęśliwy, że wrócił do domu. Co prawda nie pozostawił swojego serca w San Francisco, jak to mówiły słowa piosenki, ale brakowało mu wąskich, stromych uliczek i wspaniałych widoków na zatokę. Kiedy postawił walizki na błyszczącej drewnianej podłodze w salonie swojego piętrowego domu, głęboko wciągnął powietrze do płuc i powoli je wypuścił. Chociaż ostatnie trzy miesiące, które spędził w afrykańskiej dżungli, były wspaniałe, to praca inżyniera budującego mosty w odległych zakątkach kuli ziemskiej nauczyła go doceniać proste radości życia, takie jak gorący prysznic, filiżanka dobrej kawy i miękkie łóżko. I jak najszybciej zamierzał się nimi cieszyć.

Przeszedł przez pokój, żeby szeroko otworzyć okna. Zaskoczył go widok otwartych okiennic. Ekipa sprzątająca musiała zapomnieć je zamknąć. Wynajął firmę sprzątającą, która w czasie jego nieobecności raz w miesiącu miała odkurzać. Niewątpliwie wykonali dobrą robotę. W pomieszczeniu nie panował taki zaduch, jakiego się spodziewał, ale i tak otworzył okno, wpuszczając do środka świeży, marcowy powiew wiatru.

Wybrał ten niewielki dom, bo okna wychodziły na zatokę i, co ważniejsze, na most Golden Bridge. Mosty były jego pasją. Był naprawdę uzależniony. Na ścianach jego salonu wisiało mnóstwo zdjęć jego ulubionych mostów. Sam się przyłożył do budowy kilku z nich. W tych solidnych budowlach było coś, co sprawiało, że krew zaczynała mu szybciej krążyć w żyłach. Jeszcze w szkole średniej postanowił, że zostanie inżynierem i z determinacją podążył tą edukacyjną ścieżką. Nie było łatwo. Wiele rzeczy go rozpraszało, miał wiele obowiązków, które pojawiły się, gdy jego ojciec porzucił rodzinę. Pomyślał z uśmiechem, że to już przeszłość. Teraz jego życie wyglądało tak, jak tego chciał. I to było najważniejsze.

Odwrócił się od okna i dostrzegł aparat telefoniczny. Lampka automatycznej sekretarki migała czerwonym światłem. Wcisnął guzik i zaczął słuchać pierwszej nagranej wiadomości. Z głośnika rozległ się kobiecy głos.

– Nick, tu Kayla. Gdzie jesteś? Proszę, zadzwoń do mnie, gdy tylko będziesz mógł.

Kayla? Kim była Kayla? Sekretarka zapiszczała.

– Nick, to znowu ja, Kayla. Nie wiem, co robić. Ochroniarz znalazł twoją marynarkę i twoją obrączkę ślubną w męskiej toalecie w hotelu. Naprawdę się martwię. Jeśli chciałeś odejść, powinieneś mi powiedzieć. Proszę, zadzwoń.

Jego marynarka i obrączka? Z wszelką pewnością nie miał żadnej obrączki ślubnej. Najwyraźniej miała zły numer i dodzwoniła się nie do tego Nicka.

– To znowu ja – odezwała się głosem pełnym paniki. – Nie wiem, czemu stale dzwonię, ale nie mam pojęcia, co robić. Policja powiedziała, że nie może mi pomóc, bo nie ma żadnych dowodów, że coś ci się stało. Policjanci uważają, że uciekłeś ode mnie. I chyba to zrobiłeś. Czy nie sądzisz, że winien mi jesteś jakieś wyjaśnienie? Kocham cię, Nick. – Głos jej się załamał. – Myślałam, że też mnie kochasz. To był twój pomysł, żeby się tak szybko pobrać.

Nick wyłączył sekretarkę. Nie miał ochoty wysłuchiwać dalszych rozpaczliwych błagań. Czuł się tak, jakby wkroczył w sam środek czyjegoś życia, a jego radość z powrotu do domu zaczęło zakłócać wrażenie, że coś jest nie w porządku.

Kiedy rozejrzał się po pokoju, jego niepokój wzrósł.

Zaczął dostrzegać różne drobne rzeczy: kolorowe czasopisma na stoliku, zwiędnięte róże w wazonie koło okna, pusty kubek po kawie na stole. Narzuta, którą zwykle przykrywał swoje łóżko, teraz przewieszona była przez oparcie brązowej skórzanej sofy.

Niepewnie przeszedł do kuchni, gdzie znalazł na blacie pudełko słodkich müsli, jakich nie jadł nigdy w życiu. W lodówce stały napoczęta butelka białego wina i otwarty karton mleka, przeterminowanego miesiąc temu. Na myśl o tym, co to mogło oznaczać, ścisnęło go w żołądku. Bez wątpienia ktoś przebywał w jego domu. Jedynymi ludźmi, którzy mieli klucze, byli jego mama i pracownicy firmy sprzątającej. Mama nigdy nie zostawiłaby w lodówce skwaśniałego mleka.

Poczuł mrowienie na karku. Powietrze wypełniały wonie, których nie potrafił do końca zidentyfikować: męska woda kolońska czy damskie perfumy? Cisza była gęsta i pełna napięcia.

Odwrócił się, mając wrażenie, że ktoś za nim stoi. Ale nikogo nie było.

Podniósł słuchawkę telefonu i zadzwonił do firmy sprzątającej.

– Tu mówi Nick Granville – powiedział kobiecie, która odebrała telefon. – Chciałbym rozmawiać z osobą, która w czasie ostatnich trzech miesięcy zajmowała się moim domem.

Usłyszał szelest przerzucanych kartek, po czym kobieta odpowiedziała:

– To była Joanna. Nie ma jej tutaj w tej chwili. Czy ma do pana zadzwonić?

– Tak. Muszę z nią porozmawiać najszybciej, jak to możliwe. To bardzo pilne. – Zakończył rozmowę i wybrał numer do swojej matki. Nie odpowiadała. Nie chciał zostawiać nagranej długiej wiadomości, więc powiedział tylko, że jest w domu i żeby oddzwoniła do niego jak najszybciej.

Przeszedł przez salon i zaczął się wspinać po schodach na górę.

Główna sypialnia znajdowała się za pierwszymi drzwiami po prawej stronie. Gdy tylko wszedł do środka, zatrzymał się. Kremowa kołdra na jego łóżku była odsunięta, prześcieradła i koce skotłowane, jakby przed chwilą ktoś wstał z łóżka. Parę ręczników z łazienki leżało na stosie na podłodze. Na stoliku przy łóżku stał pusty kieliszek do wina.

Wszystkie te szczegóły sprawiły, że ciśnienie mu podskoczyło. Jaki złodziej spałby w jego łóżku, myłby się pod jego prysznicem i trzymał jedzenie w kuchni?

Zadzwonił telefon. Złapał słuchawkę aparatu stojącego przy łóżku. Miał nadzieję otrzymać odpowiedzi na swoje pytania. To była Joanna z firmy sprzątającej.

– Czy coś jest nie w porządku, panie Granville? – zapytała. – Laurie powiedziała mi, żebym natychmiast do pana zadzwoniła.

– Owszem, i to bardzo nie w porządku – warknął. – To miejsce wygląda jak śmietnik. Wszędzie jest bałagan, na podłodze leżą ręczniki, łóżko jest nieposłane. Co się działo w moim domu, do cholery?

– Słucham? Nie rozumiem – odpowiedziała z wyraźnym zdziwieniem w głosie.

– Czego pani nie rozumie? Nie było mnie w kraju. Tylko wasza firma miała w tym czasie dostęp do mojego domu.

– Ale przecież był pan kilka tygodni temu – stwierdziła. – Wpadłam na pana tuż przed walentynkami. Nie pamięta pan? Rozmawialiśmy o tym, że wreszcie spotykamy się twarzą w twarz.

– O czym pani mówi? Przez trzy miesiące nie byłem w domu, więc nie mogła mnie pani spotkać.

Nick zastanawiał się gwałtownie. Joanna z kimś rozmawiała… Z kim? Niewątpliwie był to mężczyzna, który oświadczył, że jest Nickiem Granville. Kto mógłby to zrobić? Nick nie miał ani braci, ani przyjaciół, którzy mogliby wyciąć taki numer.

Cisza po drugiej stronie linii telefonicznej się przedłużała. W końcu Joanna powiedziała:

– Nie wiem, co powiedzieć, panie Granville. Może pan zapomniał. Powinien pan zapytać towarzyszącą panu wtedy kobietę.

Kobietę? Przypomniał sobie błagalny, rozpaczliwy głos zarejestrowany przez automatyczną sekretarkę.

– Powiedział pan, że w ten weekend bierzecie ślub – ciągnęła dalej Joanna. – Oboje wyglądaliście na bardzo szczęśliwych. Pomyślałam, że ślub w walentynki jest niezwykle romantyczny.

Nie mógł uwierzyć w to, co słyszy.

– To nie byłem ja. Nie rozmawiała pani ze mną.

– Mężczyzna, z którym prowadziłam rozmowę, przedstawił się jako Nick Granville. Nie wymyśliłam sobie tego – stwierdziła Joanna.

– Jestem pewien, że pani z kimś rozmawiała, ale to nie byłem ja. Będę musiał jeszcze panią zapytać, jak wyglądali tamci ludzie. Najpierw jednak zadzwonię na policję.

– Zrobię wszystko, żeby pomóc – odpowiedziała Joanna nerwowo. – Ale przysięgam, byłam przekonana, że tamten mężczyzna to pan.

– Jestem tego pewien.

Nick zakończył rozmowę. Kompletnie wytrąciła go z równowagi. Zawsze uważał, że potrafi szybko się pozbierać, przystosować do każdej sytuacji, nawet najbardziej niebezpiecznej czy dziwacznej. Ale to wtargnięcie do jego domu, do jego życia, naruszenie prywatności zdenerwowało go bardziej, niż chciał przyznać. Kiedy rozejrzał się po pokoju, dostrzegł na biurku komputer.

Monitor się nie świecił, ale światełko sygnalizowało, że komputer był włączony. Ktoś buszował w jego komputerze. Zbeształ się w myślach, że nigdy nie założył hasła. Ale nikt poza nim nie korzystał z tego komputera. Teraz dotarło do niego, że ktoś, kto był w jego domu, mógł mieć dostęp do jego kont bankowych, kart kredytowych i Bóg wie czego jeszcze. Pomyślał, że dawno nie zaglądał do swoich rachunków bankowych. Nie czuł takiej potrzeby. Jego dochody znacznie przewyższały wydatki, zwłaszcza gdy pracował w terenie. Mógł zostać nielicho okradziony.

Ruszył w stronę komputera. Urządzenie szumiało i brzęczało. Musiało się zawiesić.

Cholera! Wyłączył komputer i włączył ponownie. W oczekiwaniu na uruchomienie wrócił na dół do salonu i odtworzył wiadomości nagrane na automatycznej sekretarce.

– Nick, tu Kayla…

Kayla. Musiała być w to wmieszana. Cholera, jak miał ją odnaleźć?

* * *

Kayla, wpatrując się w odłamki kolorowego szkła na biurku w swojej pracowni, nie mogła przestać porównywać stłuczonego okna do swojego życia. W przypadku szkła piłka nadleciała nie wiadomo skąd, roztrzaskując okno bez ostrzeżenia. W jej życiu piłką był Nick Granville. Ostatnie dwa tygodnie przeżyła targana emocjami. W jednej chwili była wściekła na Nicka, że od niej uciekł, a w następnej martwiła się, co się z nim stało. Ogryzła sobie paznokcie do mięsa. Nie mogła jeść, nie mogła spać, nie mogła przestać o nim myśleć nawet przez dziesięć minut. Nikt poza nią zdawał się tym wszystkim nie przejmować. Zgłosiła zaginięcie Nicka policji w Nevadzie i w Kalifornii, ale w obu przypadkach, po usłyszeniu, że znała go tylko przez dwa tygodnie, policjanci zaczynali wykazywać mniejszy entuzjazm do sprawy. Nie było żadnych dowodów przestępstwa, a dalsze wypytywanie nie przyniosło wielu konkretnych szczegółów. Stało się krępująco jasne, że wiedziała bardzo mało o swoim mężu.

Kiedy policjanci cisnęli jej zgłoszenie zaginięcia męża na stos tysiąca podobnych zawiadomień, zwróciła się do prywatnego detektywa. Ten wysłuchał jej historii, z trudem zachowując powagę, i powiedział, że potrzebuje tysiąca dolarów zaliczki, aby rozpocząć poszukiwania. Chociaż kusiło ją, żeby opróżnić swój rachunek bankowy, jakiś fragment jej mózgu nagle oprzytomniał i odmówiła. Jeśli Nick nabrał ją i podstępem skłonił do małżeństwa, chociaż nie potrafiła wymyślić po co, to czy naprawdę zamierzała ponownie pozwolić się oszukać? Odwróciła się i wyszła, modląc się, żeby Nick do niej wrócił, żeby istniało jakieś szalone, lecz logiczne wytłumaczenie jego nieobecności.

Nadal na to czekała i z każdą minutą czuła się coraz bardziej głupio. Jej przyjaciele i rodzina stale przypominali jej, że przecież mówili, iż z takiego pospiesznego małżeństwa nie może wyniknąć nic dobrego. Zachęcali ją, żeby po prostu żyła jak dawniej. Ale jak miała to zrobić, skoro tak wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi?

Kayla wyciągnęła ramiona nad głowę i westchnęła ze znużeniem. Praca była jedyną rzeczą, która pozwalała jej przeżywać dni, a czasem noce. Była prawie czwarta po południu, ona zaś pracowała intensywnie od sześciu godzin, próbując zrekonstruować wzór okna.

Uda jej się wykorzystać większość starego szkła, jednak będzie musiała wytworzyć parę drobniejszych kawałeczków i dopasować w miejsca, gdzie oryginalne szkło rozprysło się na odłamki zbyt drobne, aby można było ich użyć. Był to piękny witraż z małej kaplicy na terenach Presidio, nietknięty od niemal stu lat, dopóki grupka dzieciaków z sąsiedztwa nie postanowiła zagrać w bejsbol na trawniku obok kościoła. Kayla z wielu powodów chciała idealnie odtworzyć okno, ale przede wszystkim po to, żeby udowodnić, iż nie ma rzeczy nieodwracalnie zniszczonych. Wszystko można zreperować. To właśnie powtarzał zawsze jej dziadek. A teraz, gdy jej życie legło w gruzach, pragnęła w to wierzyć bardziej niż kiedykolwiek.

Tak by chciała, żeby był teraz razem z nią. Edward Hirsch, który nauczył Kaylę sztuki robienia witraży, wiedziałby doskonale, co zrobić z tym oknem. Rodzina Hirschów prawie przez całe stulecie tworzyła i reperowała witraże w Niemczech. Edward przekazał swoje zdolności wnuczce. Pozostawił jej również swój dom i urządzoną w garażu pracownię. A właściwie to babcia scedowała na nią dom i pracownię. Po śmierci męża, z którym spędziła czterdzieści parę lat, Charlotte Hirsch zdecydowała się wyprowadzić i zacząć życie od nowa, w innym miejscu.

Chociaż Potrero Hill nie było taką modną i wyszukaną dzielnicą jak centrum San Francisco, to i tak w liczne słoneczne dni zapewniał piękne oświetlenie pracowni, która była idealna dla potrzeb Kayli. Jej dziadek traktował pracę w szkle tylko jako hobby, jako sposób dawania ujścia energii twórczej po dniu pracy w banku. Tymczasem Kayla przekształciła swoją pasję w lukratywny biznes.

Stary, wiktoriański dom również wydawał jej się prawdziwym domem, który pewnego dnia będzie idealny do założenia rodziny. Miał trzy sypialnie i dużą bawialnię w suterenie. Nick pokochał dom od pierwszego wejrzenia. Chciał zajrzeć we wszystkie zakamarki piętrowego domu. Wybrali nawet sypialnię, którą mieli przerobić na pokój dla dzieci. Rozmawiali o unowocześnieniu starej kuchni i zerwaniu wykładziny dywanowej, i odnowieniu drewnianych podłóg.

Wierzyła w niego, ufała mu, przekonana, że za jego słowami pójdą czyny. Kiedy podczas nocy poślubnej powiedział, że idzie po lód i że zaraz wróci, ani przez chwilę nie myślała, że będzie to ich ostatnia rozmowa.

Wstała, podeszła do blatu i nalała sobie kubek kawy. Upiła łyk i zorientowała się, że płyn jest ledwo ciepły. Skrzywiła się i wylała go do zlewu. Myjąc kubek, spoglądała przez okno na nieuporządkowany ogród, który nadal pozostawał jednym z jej realizowanych przedsięwzięć. Zaaranżowała kolistą rabatę dzikich kwiatów wokół starej, rozłożystej jabłoni, dodając do tego drewnianą ławeczkę i karmnik dla ptaków, żeby przywabić kolibry. W jednym rogu ogrodu stała opleciona różami pergola, a gęste krzewy zasadzone wzdłuż płotu zasłaniały sąsiednie domy. Posadziła rozmaryn i szałwię pomiędzy krzewami porzeczek i borówek. Dodała naparstnice i słoneczniki, żeby przyciągnąć motyle, a resztę ogrodu wypełniła kwiatami we wszystkich możliwych kolorach – astrami, cyniami i nagietkami. Najbardziej ukochała łatę lawendy, wylewającej się na ścieżkę biegnącą na tyły budynku.

Miała ochotę uwiecznić esencję swojego ogrodu w szkle, bała się jednak, że nie będzie potrafiła oddać jego dzikiego piękna, że nie będzie umiała w pełni uchwycić kolorystycznych niuansów w różnych porach roku. Uśmiechnęła się na wspomnienie wyrazu twarzy Nicka, kiedy po raz pierwszy zobaczył jej ogród.

Próbowała mu wyjaśnić, że w tym szaleństwie jest metoda, ale Nick tylko potrząsnął głową, patrząc na nią tak, jakby była kompletnie stuknięta. Oświadczył, że jedyną rzeczą, jakiej kiedykolwiek pragnął na podwórku, był basen. To śmieszne, jak takie strzępki pamięci o nim kazały jej teraz powątpiewać w to, czy rzeczywiście pasowali do siebie. Czy to wszystko było ogromnym błędem? Czy Nick zmienił zdanie? A może coś strasznego mu się przydarzyło?

Odwróciła się od okna i zaczęła sprzątać swój warsztat pracy, zmuszając się do zaprzestania stawiania frustrujących pytań, na które nie było odpowiedzi. Parę minut później drzwi do pracowni otwarły się niespodziewanie. Nie umiała powstrzymać mimowolnego drżenia serca. Minęło dwa i pół tygodnia, ona zaś nadal podskakiwała na każdy dzwonek telefonu, na każde pukanie do drzwi. Ale to nie jej mąż wszedł do studia, tylko wieloletnia przyjaciółka i wspólniczka w interesach, Samantha Jennings. Wysoka, jasnowłosa, pełna energii, obdarzona ironicznym poczuciem humoru Samantha była geniuszem biznesu i stworzyła kwitnącą firmę, reprezentującą różnych artystów, między innymi Kaylę. Ale ich związek rozciągał się daleko poza relacje biznesowe, ich przyjaźń datowała się od dzieciństwa.

Niestety, od ślubu Kayli ich relacje stały się napięte. Samantha spędziła poza San Francisco większość czasu, gdy Kayla i Nick byli ze sobą. Błagała, żeby Kayla nie wychodziła za mąż przed jej powrotem, ale Kayla nie chciała czekać ani sekundy dłużej, żeby dostać wszystko, o czym marzyła. Teraz zaś musiała nie tylko poskładać złamane serce, ale także ratować przyjaźń z Samanthą.

Samantha przysiadła na brzegu stołu i przyglądała się witrażowi.

– Jak ci idzie praca?

– Powoli – odparła Kayla, siadając na krześle.

Oczy Samanthy błyszczały. Nie było wątpliwości, że kipiała chęcią powiedzenia jej czegoś.

– O co chodzi? – zapytała Kayla.

– Właśnie miałam telefon z hotelu Carleton Court w Sausalito. Robią gruntowny remont i, posłuchaj, chcą, żebyś wykonała dwa witrażowe okna w hotelowym holu. Przyniesie to nie tylko wielkie pieniądze, ale również staniesz się znana jako artystka.

– Wydaje mi się, że to będzie poważne zadanie.

Kayla czuła się jednocześnie podniecona i przerażona perspektywą takiego zlecenia. Życie w zawieszeniu przez ostatni miesiąc podważyło jej ufność we własne siły, wiarę w siebie i innych ludzi.

– To duże zlecenie, ale dasz radę. Masz ogromny talent – odpowiedziała Samantha.

– Ale…

– Posłuchaj, wiem, że ostatnie dni były dla ciebie trudne, ale to ci dobrze zrobi. Mnie też.

Rozsądne słowa przyjaciółki przypomniały Kayli, że nie była sama w tym interesie i że to dzięki Samancie jakoś przetrwała czas od nieudanej nocy poślubnej.

– Kiedy mam się z nimi spotkać?

– Nie wcześniej niż za trzy tygodnie. Masz mnóstwo czasu, żeby się przygotować. Przekazali mi kilka sugestii, czego by chcieli. – Podała Kayli teczkę. – Wszystko znajduje się tutaj.

– Popatrzę na to później – obiecała.

– Dobrze – stwierdziła Samantha, stając na nogi. – Dziś wieczorem mam drugą randkę z Jeffem.

– Umawiasz się z nim po raz drugi… Jestem pod wrażeniem – rzekła z uśmiechem Kayla.

Samantha była niezwykle wybredna, jeśli chodziło o facetów. W przeciwieństwie do Kayli, nie spieszyło jej się do małżeństwa, dzieci i osiadłego życia.

– Wywarł dobre pierwsze wrażenie – stwierdziła Samantha. Przerwała, po czym z nutą niepewności w głosie zapytała: – Czy rozmawiałaś ze swoją siostrą przyrodnią o wniosku rozwodowym?

– Nie – odparła z rozdrażnieniem Kayla. – Minęły zaledwie dwa tygodnie. Policja nadal prowadzi śledztwo.

Samantha posłała jej sceptyczne spojrzenie.

– Oczywiście. Przepraszam, że na ciebie naciskam, ale powinnaś wnieść pozew o rozwód. Niech sprawy się toczą, żebyś mogła zapomnieć o tym nieszczęściu.

– Jeszcze może wrócić.

– Jeśli nawet wróci, to co? – zapytała zdumiona Samantha. – Co takiego mógłby ci powiedzieć, poza stwierdzeniem, że został porwany albo miał atak amnezji, co wyjaśniłoby, dlaczego cię zostawił bez słowa?

– Porwanie jest możliwe. A amnezja jest prawdziwą jednostką chorobową.

Samantha westchnęła z rezygnacją.

– To tylko twoja wyobraźnia, Kay. Sama dobrze o tym wiesz.

Istotnie, wiedziała i przez to czuła się jeszcze większą idiotką.

– Masz rację, ale łatwiej jest myśleć, że coś mu się stało, niż wierzyć, że uciekł ode mnie.

– Cóż, lepiej, że to zrobił teraz, niż miałby to uczynić za rok czy dwa, gdy miałabyś dziecko. Pewnie uświadomił sobie, że oboje zachowaliście się spontanicznie i popełniliście błąd, więc się wycofał. Wiesz, jacy są mężczyźni. Zawsze wybierają najłatwiejsze rozwiązanie.

– Wydaje mi się, że kompletnie nie znam mężczyzn – ze znużeniem stwierdziła Kayla.

– Ale ja znam. Następnym razem musisz więc się mnie posłuchać – oświadczyła Samantha, wygrażając palcem Kayli. – Zadzwoń do mnie w przyszłym tygodniu, to się umówimy na lunch. Ale nie dzwoń zbyt wcześnie rano – dodała, zmierzając w stronę drzwi. – Planuję kilka zarwanych nocy – powiedziała z przekornym uśmiechem.

Po wyjściu Samanthy Kayla wstała, wyłączyła światło i ruszyła ścieżką wydeptaną pomiędzy pracownią i domem. Przejrzała puste półki szafek i lodówki i doszła do wniosku, że pora znaleźć coś do jedzenia. Narzuciła krótką dżinsową marynarkę na kusy, pomarańczowy podkoszulek, ściągnęła gumkę z włosów, potrząsnęła głową i przeczesała palcami splątane pasma. Pewnie powinna się uczesać, ale co tam, nie musiała się stroić, żeby kupić pizzę.

Gdy wsiadła do samochodu, obiecała sobie, że będzie to prosta wyprawa do celu, bez żadnych przystanków, ale z każdą mijaną przecznicą narastała w niej chęć zboczenia nieco z drogi, żeby przejechać koło domu Nicka. Zresztą, szczerze mówiąc, wcale nie było to zbaczanie z drogi. Przecież i tak przejeżdżała przez całe miasto. Może to będzie jej ostatnia wycieczka, pożegnalna. Opadnięcie zasłony. Zamknięcie rozdziału w życiu.

Kierowana argumentami, które nawet w jej własnych uszach nie brzmiały prawdziwie, Kayla jechała dalej, dopóki nie dotarła do Marina Green, ogromnej połaci zieleni graniczącej z zatoką San Francisco, skąd roztaczał się imponujący widok na statki przepływające pod mostem Golden Gate. Nie wyobrażała sobie, żeby mogła wydajnie pracować, mieszkając w takim miejscu. Pokusa, żeby wychodzić na długie spacery czy po prostu wyglądać przez okno i przyglądać się zachodzącemu słońcu, które nawet teraz rozświetlało czyste, lekko pociemniałe niebo blaskiem intensywnej czerwieni, pomarańczu i różu, byłaby zbyt silna.

Gdy zahamowała na czerwonym świetle, wstrzymała oddech na widok cudownej palety barw matki natury i natychmiast wyobraziła sobie nowy witraż w tych właśnie kolorach. Miała wątpliwości, czy kiedykolwiek będzie w stanie dorównać doskonałości, którą miała przed oczami.

Próbowała zapamiętać widziane kolory, ale zaczęły gasnąć, przechodząc w noc. Nic nigdy nie pozostawało niezmienne.

Kiedy zapaliło się zielone światło, skręciła w lewo i na widok domu Nicka jej serce przyspieszyło. Od dnia ślubu sto razy przejeżdżała tą ulicą z nadzieją, że zobaczy jakieś ślady życia. I za każdym razem doznawała rozczarowania.

Aż do teraz…

Światło w oknie zaskoczyło ją tak bardzo, że musiała zamrugać, żeby upewnić się, iż dobrze widzi. Drżącymi rękoma skierowała samochód na pobliski parking i wyłączyła silnik. Serce łomotało jej w piersi. Nick wrócił. Był w domu. Dziś wieczorem go zobaczy, dostanie odpowiedzi na swoje pytania. Dlaczego więc nie mogła się ruszyć? Dlaczego zamarła ze strachu?

Nie powinna się bać. Powinna być wściekła, pełna gniewu.

Powinna wejść do jego domu i wszystko mu wygarnąć.

I właśnie to zrobi.

Wyprostowała się, wysiadła z samochodu, przeszła przez ulicę i weszła po schodkach do drzwi wejściowych. Zapukała i w odpowiedzi usłyszała odgłos ciężkich kroków. Bała się głębiej odetchnąć.

Drzwi otworzyły się gwałtownie. Przed nią stał nieznany mężczyzna.

– Kim pan jest? – zapytała zaskoczona. To nie był Nick.

To był obcy człowiek, wyższy od niej przynajmniej o głowę. Miał ciemne włosy i najbardziej zielone oczy, jakie kiedykolwiek widziała.

Dała krok do tyłu, czując instynktowną potrzebę obrony, chociaż nie wiedziała przed czym.

– Kim pan jest? – powtórzyła.

– Jestem Nick Granville.