Kroniki Gwiezdnej Klingi 3. Mroczna zemsta - ebook

Nie sądź, że powrócisz na ziemię z bijącym sercem i ciepłą krwią krążącą w żyłach. Nigdy już nie posilisz się rybą, mięsem ni owocem. Nie pociągniesz też łyka lodowatej wody z górskich strumieni, nie poczujesz na skórze ciepła słońca. Po pierwsze, każdy powrót do świata żywych sprawi ci niewiarygodny ból; możesz też pozostać tam jedynie w godzinach ciemności. Nim zapieje kur, musisz powrócić w Mrok, inaczej pierwsze promienie wschodzącego słońca spalą cię na popiół.

– Hekate, Królowa CzarownicOcknęłam się w ciemności, dygocząc z zimna. Umysł miałam otępiały, pozbawiony jakichkolwiek wspomnień.

Kim jestem?

Leżałam na wznak, spoglądając w absolutnie czarne, bezgwiezdne niebo. Księżyc w pełni wisiał nisko nad horyzontem. Miał barwę krwi.

Czułam się oszołomiona.

Gdzie ja jestem?, pomyślałam.

Usiadłam powoli, rozglądając się dokoła. Otaczała mnie równina, z której wyrastały martwe drzewa i kępy krzaków. W oddali widziałam światła i niewyraźny zarys czegoś przypominającego domki.

Wstałam i powoli, potykając się, ruszyłam ku nim chwiejnym krokiem. Może znajdzie się tam ktoś, kto mi pomoże – a przynajmniej poda nazwę tego dziwnego miejsca. Nie podobał mi się wygląd księżyca; powinien być bladosrebrzystożółtawy, a nie potworny, rozdęty i umazany krwią. Miałam wrażenie, że obserwuje każdy mój krok.

Czułam, że stopniowo wracają mi siły. Przyspieszyłam, maszerując w stronę domków, nagle jednak zatrzymałam się gwałtownie, słysząc w ciemności za plecami dźwięk przypominający warkot zwierzęcia. Nieznany stwór znów warknął i mój niepokój zmienił się w strach.

Coś mnie śledziło. Słyszałam, jak w mroku podchodzi coraz bliżej. W nagłej panice umknęłam ku najbliższym światłom.

Przebiegłam zaledwie kilkanaście kroków, gdy ujrzałam zbliżającą się postać; zmierzała wprost ku mnie. Teraz niebezpieczeństwo miałam nie tylko za plecami, ale i przed sobą.

Nagle uświadomiłam sobie, że potrafię oceniać ludzi po ich kroku. Postać maszerowała z energią i lekkością wynikającą z pewności siebie, szła jak wojownik. Zagrożenie stawało się coraz bardziej realne.

Ktokolwiek to był, zatrzymał się jakieś sześć stóp ode mnie. Ja też przystanęłam, dygocząc ze strachu. Może nadeszła chwila, kiedy me życie dobiegnie końca? Może drżenie kończyn świadczyło, że śmierć jest blisko… Umysł miałam oszołomiony, ale niewykluczone, że ciało wyczuwało swój zmierzch.

– Grimalkin? To ty? – zawołała postać.

Jej słowa zadziałały niczym zaklęcie. Wstrząsnęły mną do głębi. Ciało przestało dygotać, strach zsunął mi się z ramion niczym znoszony płaszcz. Gdzieś w odległej przeszłości słyszałam już to imię i teraz z ogromnym wysiłkiem próbowałam przypomnieć sobie wszystko, co się z nim łączyło.

Uświadomiłam sobie, że głos, który usłyszałam, należał do dziewczyny. Podeszła bliżej i uśmiechnęła się, a ów uśmiech był jak światło, rozjaśniające mroki.

Dobrze ją znałam. Nazywała się Thorne.

Imię Grimalkin obudziło ciąg wspomnień. Umysł zalały barwne, ostre obrazy: zobaczyłam przeciwników padających przede mną, ich ciała zlane krwią. Moje klingi cięły i przebijały, dobywałam nożyczek z pochewki ukrytej pod lewą pachą i odcinałam blade kciuki martwych wrogów.

Nagle cała moja tożsamość powróciła.

Jestem Grimalkin.

Nie żyję…

Ale wciąż pozostaję Grimalkin.

Znalazłam się w Mroku. Przypomniałam sobie starcie na moczarach Anglezarke i to, jak zaatakowałam Golgotha, Władcę Zimy, pędząc ku niemu z nożami. Wiedziałam, że nie wygram, ale przynajmniej zyskałam trochę czasu, by Alice, ziemna wiedźma, mogła z nim walczyć.

A potem nadeszła chwila przeszywającego zimna i ostrego bólu i runęłam w ciemność. Moje ziemskie życie wiedźmy zabójczyni dobiegło kresu.

Przestałam się bać. Teraz czułam rzemienie wpijające mi się w ciało. Ucieszyłam się, znajdując na miejscu wszystkie klingi: krótkie do rzucania i długie do walki wręcz. Pomacałam pod lewą pachą: nożyczki tkwiły bezpiecznie w swojej pochewce. Tu, w Mroku, znajdę inne martwe wiedźmy: nieprzyjaciółki, z którymi walczyłam w przeszłości, a może też nowe przeciwniczki. Czy zdołam odebrać im kciuki, by się wzmocnić? Czy Mrok w czymkolwiek przypomina ziemię?

I nagle uświadomiłam sobie, że moje serce bije i oddycham miarowo, tak jak za życia.

W tym momencie ogarnął mnie żal.

Nigdy już nie będę wiedźmą zabójczynią klanu Malkinów. Inna czarownica zajmie moje miejsce – zapewne już zajęła. Nie będę też mogła pomóc ludziom w ich walce z Kobalosami: rasą, która wypowiedziała nam wojnę, zamierzając wybić wszystkich mężczyzn i zniewolić kobiety. Pomyślałam o dziewczętach i niewiastach pozostających w niewoli u Kobalosów i zalała mnie fala smutku. Przysięgłam, że je uwolnię, teraz jednak, w Mroku, nie mogłam owej przysięgi dotrzymać. Pozostało mi jedynie liczyć na to, że pozostali na ziemi sojusznicy zwyciężą bez mej pomocy.

Śmierć jest czymś ostatecznym. Trudno się z tym pogodzić, ale nie zmienię tego, co się stało. Muszę porzucić przeszłość i odnaleźć się w nowej sytuacji.

Co się zmieni? Jakie szanse ofiaruje mi Mrok?

Z powrotem skupiłam uwagę na stojącej przede mną dziewczynie. Kiedy się znałyśmy, szkoliłam ją na wiedźmę zabójczynię, taką jak ja. Byłyśmy sobie bliskie.

Płakałam, kiedy moi wrogowie zabili Thorne – ale łzy to strata czasu. Niczego nie dają. Potem zemściłam się, ścigając po kolei wszystkich jej zabójców.

Zerknęłam na dłonie dziewczyny. Po śmierci odcięto jej kciuki, teraz jednak znów były całe.

– Dobrze cię widzieć, dziecko – powiedziałam.

W pełni odzyskałam pamięć. Umysł miałam ostry i czysty jak za życia, może nawet bardziej.

– Ciebie też dobrze widzieć, Grimalkin – odparła Thorne. – Ale wolałabym, abyśmy spotkały się w innych okolicznościach. Mrok to okropne miejsce. Trudno tu przetrwać.

– Ale ty przetrwałaś, dziecko. Jestem pod wrażeniem – rzekłam. – Najwyraźniej dobrze cię wyszkoliłam. Teraz możesz nauczyć mnie wszystkiego, co muszę wiedzieć o tym miejscu.

– Dlatego właśnie przyszłam. Kiedy dusza tutaj przybywa, pierwsze godziny są najbardziej niebezpieczne. Pomogę ci, jeśli mi pozwolisz.

– Skąd wiedziałaś, że umarłam? – spytałam.

– Są tacy, którzy świetnie wiedzą, co się dzieje na ziemi. Nazywamy ich Obserwatorami. Przyjmują postać kruków. Uprzedzili mnie o twojej śmierci, więc przybyłam z pomocą. Większość tych, którzy służą Mrokowi, materializuje się właśnie na tym wilgotnym i zimnym polu.

– Wiesz, co się stało po mojej śmierci? Czy pozostali przeżyli? – spytałam.

– Owszem, wiem prawie o wszystkim. Tom Ward i jego uczennica Jenny wciąż walczą z waszymi wrogami. Bóg Pan starł się z Golgothem i przepędził go. Ale choć zwyciężył, ogromnie go to osłabiło i konflikt trwa dalej. Golgoth w końcu powróci, jeszcze silniejszy i groźniejszy. Od tego czasu Kobalosi wygrywają bitwę za bitwą; są już blisko wybrzeża Morza Północnego. Bez wątpienia planują kolejne ataki na Hrabstwo. Ale z Mroku nic na to nie poradzimy.

– Dziękuję ci za te wiadomości – mruknęłam.

– Musimy natychmiast opuścić to miejsce. – Thorne cały czas wodziła dokoła wzrokiem, jakby szukała w ciemności jakiegoś zagrożenia. – Niebezpiecznie jest pozostawać tu zbyt długo.

– Oddaję się w twoje ręce. Prowadź! – poleciłam z uśmiechem.

Teraz uczennica będzie uczyć nauczycielkę; ruszyłam za Thorne w stronę odległych świateł. Stawiając pierwszy krok, obejrzałam się przez ramię, ale niczego nie zobaczyłam.

– Coś szło za mną – poinformowałam Thorne. – Stąpało na czterech łapach. Śledziło mnie.

– Będziesz musiała do tego przywyknąć – odparła. – W Mroku żyje mnóstwo drapieżców. Część z nich to ludzie, ale są tu też różne inne istoty złaknione krwi. Najchętniej atakują samotne ofiary; teraz, we dwie, powinnyśmy być bezpieczniejsze. Przekonasz się, że mieszkańcy Mroku łączą się w grupy. Razem jesteśmy silniejsi.

Zostawiłyśmy za sobą pustkowie, maszerując wąską, brukowaną uliczką. Na pierwszy rzut oka otoczenie wyglądało jak typowe miasto w Hrabstwie – może Priestown albo Caster.

Złowrogi krwawy księżyc oświetlał jedynie połowę ulicy, widziałam jednak, iż bruk ma barwę połyskującej czerni. Po naszej lewej ciągnął się otwarty rynsztok, którym spływała ciemna, stara krew. Mogła wypływać z rzeźni albo kramu mięsnego – ale chwilę powęszyłam w powietrzu i natychmiast pojęłam, że nie pochodzi od zwierząt.

To była ludzka krew. W wilgotnym powietrzu wyraźnie czułam jej miedziany posmak.

Po obu stronach ciągnęły się okienka domów, oświetlone blaskiem świec i zasłonięte czarnymi firankami, falującymi niczym pajęczyny.

Czy zza owych firanek spoglądały na nas jakieś oczy? Byłam pewna, że tak. Czy należały zatem do szpiegów, martwych ludzi, czarownic czy innych stworów z Mroku?

Umarli wędrowali ku nam ulicą, szurając nogami; po niektórych widać było, w jaki sposób zginęli. Dostrzegłam maszerującego chwiejnie mężczyznę z szeroką raną rozpłatanego gardła, otwartą niczym dodatkowe usta; jęczał z bólu, a z rozcięcia wciąż kapała krew.

Jeśli jednak trafiało się do tej mrocznej krainy umarłych wraz z obrażeniami, powinnam się tu znaleźć w zakrwawionych strzępach – ostatecznie Golgoth, Bóg Rzeźnik, roztrzaskał mnie na maleńkie kawałki ciała i kości.

Zerknęłam z ukosa na Thorne. Czemu wciąż miała kciuki? Dlaczego ja sama byłam cała? Tak wiele musiałam się dowiedzieć. Uwielbiałam wyzwania, kochałam walkę: oto cały nowy świat, który muszę zrozumieć, by móc nim zawładnąć. Zainteresował mnie. Śmierć może okazać się lepsza od życia!

I wtedy zauważyłam, że martwi, maszerując, wbijają wzrok w ziemię, jakby nie śmieli spojrzeć innym w twarz.

– Dlaczego spuszczają oczy? – spytałam Thorne.

– Żeby nie zwracać na siebie uwagi – wyjaśniła. – To słabe dusze, ofiary.

– Ofiary? Czyje? – zdziwiłam się.

Nim jednak Thorne zdążyła odpowiedzieć, w dali usłyszałam wrzask. Jednocześnie rozbrzmiał dźwięk wielkiego dzwonu; wibracje jego straszliwego dźwięku czułam w podeszwach stóp.

Czyżby przed czymś ostrzegał? Zaczęłam liczyć uderzenia.

Thorne rozejrzała się nerwowo. Wskazała ręką wąską alejkę i puściła się biegiem; podążyłam za nią w cień. Po trzynastym uderzeniu dzwon umilkł. W ciszy, która zapadła, usłyszałam krzyki i jęki grozy, dobiegające ze wszystkich stron.

– Co się dzieje? – spytałam ostro.

– Ten dzwon spełnia więcej niż jedną rolę – wyjaśniła Thorne. – W tej chwili jednak sygnalizuje nadchodzące zagrożenie: teraz drapieżcom wolno polować na każdego. Najlepiej się ukryć, póki pojedyncze uderzenie nie zakończy polowania. Drapieżców jest legion, przyjmują wiele postaci. Spójrz! Jeden jest właśnie nad nami! – Wskazała ręką w górę.

Coś dużego śmignęło nisko nad alejką, wydając z siebie rozdzierający skrzek, i zawisło akurat nad naszymi głowami, skąpane w blasku krwawego księżyca. Przypominało olbrzymiego nietoperza o płonących oczach i długich kościanych skrzydłach, zakończonych szponiastymi dłońmi.

– To jest chajk, jeden z pomniejszych demonów. Polują stadami, a nas wybrały sobie na ofiary! – zawołała Thorne. – Doskonale wyczuwają świeżą krew nowych przybyszów. To dlatego znalazł cię tak szybko! Ściągnie nam na głowę innych drapieżników. Oby wkrótce odezwał się drugi dzwon!

Nagle zapłonął we mnie gniew. To nie w moim stylu kulić się w alejce, licząc, że uratuje mnie dzwon. Wytężyłam słuch. Zewsząd dobiegały okrzyki strachu i bólu, odniosłam jednak wrażenie, że skupiają się przed nami, pod krwawą tarczą księżyca. Towarzyszyły im wrzaski agonii. Z pewnością tam właśnie zebrała się większość drapieżców i ofiar.

Obróciłam się, gestem nakazując Thorne, by poszła za mną, i pomknęłam w stronę złowieszczego, szkarłatnego miesiąca, wprost ku owym krzykom.

– Nie! – Głos Thorne drżał. – To droga do placu przed bazyliką, miejsca rzezi!

Puściłam jej słowa mimo uszu, przyspieszając w wąskich uliczkach. Każdy zakręt przybliżał mnie do owych strasznych krzyków. Słyszałam dziewczynę biegnącą tuż za mną.

– Proszę, Grimalkin, posłuchaj mnie! – błagała. – Jest ich zbyt wiele, by móc walczyć, rozszarpią nas na strzępy. W Mroku też można umrzeć, a kiedy zginiesz, nic po tobie nie zostaje. Odchodzisz w nicość.

– Lepsza nicość niż kulenie się ze strachu! – odparowałam.

Pędziłam przed siebie, w biegu wysuwając ze skórzanej pochwy pierwszą klingę. Plac był brukowany i ogromny, za nim wyrastały wielkie kamienne mury bazyliki, wyższej nawet niż katedra w Priestown.

Kto modlił się w owych murach? Jakiej mrocznej istocie oddawali cześć?

Przed bazyliką miała miejsce masakra, kamienie spływały krwią. Wszędzie walały się ciała – niektóre martwe, inne wciąż drgające bądź próbujące odpełznąć w bezpieczne miejsce. W powietrzu roiło się od chajków, opadających na upatrzone ofiary, szarpiących je szponami, mordujących przerażonych ludzi. Powietrze rozdzierały wrzaski, najgłośniejszy jednak był piekielny łopot ogromnych skrzydeł.

Jeden ze stworów dostrzegł mnie i poszybował w naszą stronę; jego oczy płonęły, wyciągnięte szpony błyskały. Cisnęłam nożem, celując w gardło; runął na ziemię, a z otwartego pyska bryznęła krew.

Potem uniosłam wysoko nad głowę dwie dłuższe klingi i wykrzyknęłam wyzwanie:

– Oto jestem! Atakujcie, jeśli się odważycie!

Kątem oka dostrzegłam minę Thorne – wykrzywiała się ze zgrozy i strachu. Czyżby Mrok tak bardzo osłabił jej ducha?, pomyślałam ze smutkiem.

Chajki rzuciły się ku mnie. Po chwili wirowałam już i skakałam w tańcu śmierci, każdym sztychem i cięciem mordując kolejnych wrogów.

Nagle dostrzegłam, że niepokój na twarzy Thorne zastąpiła ponura determinacja. Wkrótce walczyłyśmy już ramię w ramię, wsparte o siebie plecami. Roześmiałam się w głos, zabijając kolejnych nieprzyjaciół.

Może i odeszłam w Mrok, ale nic się nie zmieniło.

Wciąż byłam Grimalkin.ROZDZIAŁ 1 SPRAWA DLA STRACHARZA

THOMAS WARD

Odprowadziłem Alice na skraj ogrodu. Tam zatrzymaliśmy się i pocałowaliśmy na pożegnanie.

– Uważaj na siebie – prosiłem. – Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił.

Alice była najładniejszą dziewczyną, jaką znałem, teraz jednak w jej pięknych oczach dostrzegłem smutek. Czuła to samo co ja: nie znosiliśmy rozstań.

Znów wyruszała do Pendle, by próbować zawiązać sojusz z tamtejszymi czarownicami. Usiłowała tego dokonać wcześniej już dwa razy – bez powodzenia. Trzy główne klany: Malkinowie, Deane’owie i Mouldheelowie – nie dogadywały się ze sobą. To bardzo delikatnie powiedziane; bliższe prawdy byłobystwierdzenie, że się nienawidziły i nieustannie ze sobą rywalizowały, czasem nawet walczyły i zabijały się nawzajem. Musieliśmy jednak zawrzeć przymierze, jeśli chcieliśmy obronić Hrabstwo przed czarami kobaloskich magów.

Klany czarownic zawiązywały już wcześniej sojusze, wiedziałem zatem, że to możliwe, a Alice z optymizmem patrzyła w przyszłość. Nie mogłem tracić nadziei.

Mroczna armia zwierzęcych Kobalosów dotarła już niemal do brzegu Morza Północnego, skupiając swój złowrogi wzrok na naszym kraju. Groziło nam jednak jeszcze bliższe niebezpieczeństwo – ich najwyżsi magowie dzięki swej ogromnej mocy mogli przenosić się wprost do Hrabstwa, sprowadzać ze sobą wojowników i atakować w dowolnej chwili.

Do tej pory nasze wojska dowiedziały się już o nadciągającej armii i w Hrabstwie ogłoszono mobilizację. Wszyscy szykowali się do obrony przez inwazją. Siły z dwóch głównych koszar, w Burnley i Colne, wymaszerowały na wschód, by wzmocnić granicę. Pozostali usiłowali walczyć z kobaloskimi zwiadowcami, brakowało im jednak ludzi. Mieszkańcy bali się, niebezpiecznie było podróżować.

Magowie Kobalosów próbowali także przyzwać do Hrabstwa Golgotha, Władcę Zimy. Gdyby im się powiodło, w kraju zapanowałyby wieczny lód i śnieg, mrozy i głód. Jedynie z pomocą Starego Boga Pana i potężnej magii Alice zdołaliśmy temu zapobiec. Nigdy nie czułem się tak bezradny, mniej zdolny do pełnienia swoich obowiązków i ochrony Hrabstwa przed Mrokiem.

– Ty też uważaj na siebie, Tomie. Obiecuję, że nie będzie mnie najwyżej tydzień – oznajmiła Alice.

Uścisnęliśmy się, raz jeszcze pocałowaliśmy, a potem ruszyła do Pendle. Miała na sobie zieloną sukienkę i krótką, brązową kurtkę, chroniącą przed chłodem. Nadeszło już przedwiośnie, ale słońce nie dawało jeszcze ciepła. Kiedy odchodziła, zerknąłem na jej szpiczaste trzewiki, oznakę czarownicy. Alice w końcu przeszła na stronę Mroku, nie była jednak wiedźmą praktykującą magię kości, krwi bądź pobratymców, tylko ziemną, być może pierwszą na świecie. Służyła Panu i czerpała swą siłę z samej ziemi.

Tuż przedtem, nim dotarła do zbocza, obejrzała się za siebie i pomachała do mnie. Odpowiedziałem tym samym. Potem zniknęła mi z oczu. Już dręczony tęsknotą, wróciłem do ogrodu, kierując się w stronę ćwiczebnego słupka.

W tym momencie ujrzałem opadający na niego srebrny łańcuch, wirujący w lewo – w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Utworzył spiralę i zacisnął się na słupku w najbardziej klasyczny sposób, idealnie rozciągnięty od góry do dołu. Gdyby zamiast słupka stała tam wiedźma, zostałaby skrępowana od głowy aż do kolan, a łańcuch opasałby jej zęby, by nie mogła nucić zaklęć.

– Brawo, Jenny! – zawołałem.

Jenny była moją uczennicą. Wiedziałem, że mój własny mistrz, John Gregory, nigdy nie przyjąłby jej do terminu – aby zostać uczniem stracharza, trzeba było przyjść na świat jako siódmy syn siódmego syna. Jenny jednak była dziewczyną i z tego, co wiedziałem, pierwszą dziewczyną szkoloną na stracharza. Twierdziła, że jest siódmą córką siódmej córki, ale nigdy nie zdołałem tego potwierdzić, bo wychowali ją przybrani rodzice. Nie mogłem jednak zaprzeczyć, iż dysponowała darami użytecznymi w walce z Mrokiem i odmiennymi od moich własnych. Potrafiła stać się prawie niewidzialna, a dzięki darowi ogromnej empatii niemal czytała ludziom w myślach.

Spojrzałem na nią teraz, gdy tak stała, uśmiechnięta. Twarz miała piegowatą, a oczy różnokolorowe: lewe niebieskie, prawe zielone.

– I jaki wynik osiągnęłaś? – spytałem.

– Piętnaście udanych prób na dwadzieścia! Jeszcze parę tygodni i będę lepsza od ciebie! – rzuciła bezczelnie.

Świetnie, że robiła postępy, ale wolałbym, by jako uczennica okazywała mi nieco więcej szacunku. Problem w tym, że dzieliły nas zaledwie dwa lata: w sierpniu skończę osiemnaście, a ona szesnaście. Urodziny obchodziliśmy tego samego dnia: trzeciego. Mój własny termin zakończył się przedwcześnie, gdy mistrz zginął, walcząc z wrogimi czarownicami.

Nagle naszą uwagę zwrócił niespodziewany dźwięk: na rozstajach wśród wierzb odezwał się dzwon. Naszego ogrodu strzegł bogin, Kratch, co oznaczało, że obcy nie mogli się do niego zapuszczać, toteż potrzebujący pomocy trzymali się od niego z daleka. Zwykle przychodzili na rozstaje i wzywali mnie, uderzając w dzwon.

– Sprawa dla stracharza – rzekłem miękko.

Przez ostatnich parę tygodni panował spokój, wiedziałem jednak, że nie może trwać wiecznie. W Hrabstwie co i rusz pojawiały się groźby ze strony Mroku, a tym razem mogli to być Kobalosi.

– Mogłabym pójść z tobą? – spytała Jenny.

– Nie, Jenny, lepiej, jeśli załatwię to sam. Ty ćwicz. Musisz ciężej pracować, jeśli chcesz mi dorównać.

Wiedziałem, że tu, w ogrodzie, bogin ochroni ją przed większością możliwych zagrożeń. Poza jego granicami sprawy miały się inaczej.

Trzymałem w dłoni kij, lecz w pochwie na plecach nosiłem też potężną Gwiezdną Klingę. Dopóki miałem ją przy sobie, mroczna magia nie mogła mnie zranić.

– Jeśli jednak wyniknie z tego podróż, będę mogła pójść z tobą? – naciskała Jenny.

Moja uczennica musiała przejść przeszkolenie, co oznaczało doświadczanie niebezpieczeństw naszego fachu. Przytaknąłem zatem, a ona z uśmiechem poszła po mój srebrny łańcuch, szykując się do kolejnego rzutu. Musiała nauczyć się wszystkiego, tak jak ja przed nią…

Gdy opuszczałem ogród, kierując się w stronę wciąż dźwięczącego dzwonu, ogarnął mnie nagły, przejmujący smutek. Od czasu, gdy sam wstąpiłem do terminu, tak wiele się zmieniło. Zginął nie tylko mój mistrz, John Gregory, także Grimalkin, zabójczyni klanu Malkinów, padła z ręki Golgotha. Choć była wiedźmą, okazała się silną i potężną sojuszniczką, przewodzącą nam w walce z Kobalosami. Mógłbym niemal rzec, iż się zaprzyjaźniliśmy, z pewnością zaś kilka razy ocaliła mi życie. To Grimalkin wykuła dla mnie Gwiezdną Klingę, a potem nauczyła mnie się nią posługiwać. Będzie mi jej brakowało.

Podczas marszu zerknąłem na wyrastające ponad wioską wzgórza: Pikę Parlicka i Wilcze Wzgórze; ich szczyty nadal pokrywał biały śnieg, skrzący się w promieniach słońca.

Gdy dotarłem do wierzb, dzwon umilkł. Ktokolwiek nim kołysał, musiał mnie usłyszeć. Ludzie często bali się odezwać do stracharza, niepewni, czego oczekiwać po człowieku, który nosi laskę i srebrny łańcuch. Czasami całkiem tracili odwagę i uciekali przed moim przybyciem.

Skierowałem się w cień drzew i natychmiast zobaczyłem przysadzistą postać stojącą obok sznura, który tańczył i kołysał się u jej boku. Człek ów miał na sobie czarną szatę z kapturem, w ręku dzierżył laskę. Był ubrany jak stracharz! Ale kto to? Z pewnością jest zbyt barczysty jak na Judda Brinscalla, pracującego na północ od Caster.

Przystanąłem obok niego, a on nagle zsunął kaptur, ukazując twarz.

Wstrząśnięty, zachłysnąłem się głośno.

To niemożliwe.

Patrzyłem na człowieka, który nie żył…ROZDZIAŁ 2 SZKOLISZ DZIEWCZYNĘ

THOMAS WARD

Bill Arkwright zginął w Grecji, walcząc ze ścigającymi nas niebezpiecznymi żywiołakami ognia. Stanął pomiędzy nami i ich morderczym ogniem, dając nam nieco czasu, lecz płacąc życiem, abyśmy mogli uciec z Alice i stracharzem.

Ten człowiek wyglądem niewątpliwie przypominał Arkwrighta takiego, jakim go zapamiętałem – mężczyznę, który na prośbę Johna Gregory’ego na sześć miesięcy przyjął mnie do siebie, bym nauczył się walczyć.

Miał ogoloną głowę, intensywnie zielone oczy i mocne ciało, sugerujące wielką siłę. Jarzębinowy kij, który nosił, różnił się od mojego. Mój krył w sobie klingę, na końcu jego laski lśniło otwarcie dwunastocalowe ostrze z sześcioma haczykami, po trzy z każdej strony. U boku złożył na ziemi ciężką torbę, co najmniej dwakroć większą od tej, którą zwykle nosiłem.

Owszem, wyglądał identycznie jak Bill Arkwright, którego pamiętałem z dawnych lat. Później spotkałem jeszcze istotę, którą wziąłem za ducha Arkwrighta, o twarzy spalonej przez żywiołaki ognia, lecz człek stojący przede mną nie miał na swym obliczu żadnych blizn.

Natychmiast stałem się czujny. To mógł być podstęp; wysocy magowie kobaloscy umieli doskonale zmieniać swą postać.

Rzuciłem na ziemię laskę i dobyłem z pochwy Gwiezdną Klingę, chwytając ją oburącz i kierując ku stojącej naprzeciw postaci.

– Odrzuć kij i uklęknij na dłoniach! – poleciłem.

– Ależ mości Wardzie, cóż to za powitanie? – warknął gniewnie przybysz. Jego głos brzmiał jak głos Billa Arkwrighta. – Przebyłem długą drogę, by cię przywitać, i cóż za to mam? Grozisz mi zardzewiałym mieczem!

– To jedyne powitanie, jakiego możesz się spodziewać, póki nie upewnię się, że jesteś tym, za kogo się podajesz – odparowałem.

Wiedziałem, że choć Gwiezdna Klinga nie wygląda może imponująco, w istocie jest niezwykle ostra i mocna. Jeśli władałem nią pewnie i śmiało, mogła przeciąć nawet najtwardszą zbroję, a także uchronić mnie przed każdą mroczną mocą, bo wiedźma zabójczyni Grimalkin nasączyła ją swą potężną magią.

Zamiast posłuchać polecenia, mężczyzna uniósł laskę pod kątem czterdziestu pięciu stopni, w pozycji obronnej. Potem odetchnął głęboko i nagle zaatakował. Kij zatoczył szeroki łuk, celując w moją głowę.

Moja nieufność sprawiła jednak, że byłem gotowy. Uniosłem miecz, by zablokować cios. Z zaledwie lekkim drgnięciem klinga wbiła się w drewno niczym w masło, rozcinając je na pół. Znieruchomiałem, nie atakując dalej: Arkwright nie celował ostrzem, lecz drugim końcem laski, nie zamierzał zatem mnie zabić.

Teraz z niesmakiem odrzucił oba kawałki kija, patrząc na mnie gniewnie.

– Powtórzę raz jeszcze, uklęknij na dłoniach! – krzyknąłem ze złością.

– Cóż, mości Wardzie, gotów jestem na razie ci ustąpić, ale jeśli wiesz, co dla ciebie dobre, nie będziesz nadużywał mojej cierpliwości.

Mężczyzna nazywający siebie Billem Arkwrightem powoli ukląkł na ziemi, opuszczając ręce po bokach.

– Teraz przyklęknij na dłoniach! – rozkazałem.

Sądziłem, że odmówi. Jednak on posłuchał.

– Mamy problem – oznajmiłem. – Sądziłem, że zginąłeś zabity w Grecji lata temu. Jeśli przeżyłeś, dlaczego tak długo zwlekałeś z powrotem?

– Masz dary siódmego syna siódmego syna – odparł spokojnie. – Co z chłodem, który podpowiada, że w pobliżu czai się coś z Mroku? Czujesz go teraz? Bo jeśli nie, nie jestem z Mroku i dobrze o tym wiesz!

Gdzieś z lewej strony z cienia drzew dobiegło mnie ochrypłe krakanie kruka. Zmusiłem się, by je zlekceważyć, mimo iż ptak okropnie hałasował. Całą uwagę skupiłem na klęczącej na dłoniach postaci.

Pokręciłem głową.

– Czyli nie jestem z Mroku, to proste! – upierał się.

Zastanowiłem się chwilę. W Grecji nie widziałem jego trupa.

– Nic już nie jest proste – poinformowałem mężczyznę. – Wiele razy przebywałem blisko Mroku i nie czułem ostrzeżenia; ów zmysł nie zawsze działa, zwłaszcza wobec potężnych kobaloskich magów. Ty też mógłbyś być jednym z nich: spotkałem już człowieka, który okazał się jednym z wysokich magów, drugim co do mocy i pozycji w Triumwiracie, rządzącym całą rasą.

– W takim razie osiągnęliśmy impas, mości Wardzie. Jak mamy go rozwiązać? – spytał Arkwright.

– Na początek wyjaśnij mi coś. Jak przeżyłeś spotkanie z żywiołakami ognia? A potem, zakładając, że ci się udało, czemu tak długo nie wracałeś? Przez ostatnie lata bardzo przydałaby się nam pomoc jeszcze jednego stracharza. Gdzie byłeś, gdy cię potrzebowaliśmy?

– W walce z demonicznymi żywiołakami, kiedy starałem się zyskać na czasie, byście mogli uciec, zostałem ciężko ranny – odparł ze złością Arkwright. – Na jakiś czas straciłem wzrok, ale bardziej niż ciało ucierpiał mój umysł. Długi czas błąkałem się po Grecji, nie dbając, czy przeżyję, czy umrę. Żebrałem jak pies… Znów zacząłem pić. Pamiętasz mą dawną słabość, mości Wardzie?

Przytaknąłem. Bill Arkwright uzależnił się od czerwonego wina, ale pokonał ten nałóg. To prawdopodobne, że powrócił do dawnych zwyczajów – zdarza się to większości ludzi uzależnionych od alkoholu.

– Bardzo długo trwało, nim uwolniłem się od nałogu i znów odnalazłem samego siebie. W końcu jednak wyruszyłem w długą morską podróż z Grecji. Wśród ludzi krążyły pogłoski o wojnie – zagrożeniu z północy – ale niewiele konkretnych wieści. Gdy dotarłem do Hrabstwa, dowiedziałem się, że John Gregory zginął, a jego uczeń, Tom Ward, jest nowym stracharzem z Chipenden. Przybyłem zatem, by ofiarować swoje usługi. Lepiej późno niż wcale, co?

– Jeśli naprawdę jesteś Billem Arkwrightem, twoja pomoc ogromnie się przyda, ale muszę mieć pewność. Nie uwierzyłbyś w rzeczy, które widziałem i których doświadczyłem, w oszustwa, których ofiarą padłem.

Zbyt wiele razy byłem cudzym pionkiem. Kto wie, czy nie stoi przede mną Balkai, najpotężniejszy z kobaloskich magów, który przybrał ludzką postać? Nie mógł mnie skrzywdzić czarami, póki dzierżyłem Gwiezdną Klingę, ale musiałem zachować czujność… Jak mam się upewnić, że to naprawdę Bill Arkwright?

Gdy wyciągnąłem rękę i szarpnąłem sznur, usłyszałem łopot skrzydeł: kruk odleciał. Miałem nadzieję, że Jenny usłyszy dzwon i wiedząc, że jestem już na rozstajach, przyjdzie sprawdzić, co się dzieje. Może jej dar empatii pomoże mi dojść do prawdy.

– Kogo wzywasz? – spytał Arkwright, spoglądając na kołyszący się w górę dzwon.

– Moją uczennicę, Jenny.

– Czy dobrze usłyszałem, mości Wardzie? Masz uczennicę Jenny? Szkolisz dziewczynę?ROZDZIAŁ 3 KOCICZKA

THOMAS WARD

Staliśmy tak w ciszy, przygważdżając się nawzajem wzrokiem, póki nie usłyszałem Jenny zbliżającej się między drzewami.

Maszerowała ku nam szybko, przepełniona młodzieńczą energią. Gdy jednak zauważyła mojego jeńca klęczącego na dłoniach, zwolniła kroku. W końcu zamarła, zerkając na leżące na ziemi dwa kawałki laski z jarzębinowego drewna.

– Czy to stracharz? – spytała.

– Być może – odparłem. – Wygląda jak stracharz Bill Arkwright, który kiedyś szkolił mnie przez pół roku. Lękam się jednak, że w istocie jest czymś innym. Czy to kobaloski mag?

Zapadła cisza. Jenny wpatrywała się w klęczącego przed nami mężczyznę.

– Wygląda jak Arkwright i mówi jak Arkwright. Sądziłem jednak, że Arkwright zginął – podjąłem. – Teraz, po latach, nagle zjawia się jak gdyby nigdy nic. A kiedy zażądałem wyjaśnień, przedstawił całkiem wiarygodną historyjkę, ale nie możemy sobie pozwolić na ryzyko, powiedz mi zatem, co myślisz. Użyj swojego daru empatii. Wyczuj, co kryje się wewnątrz jego głowy.

– Empatii! – warknął klęczący mężczyzna. – Ma zatem dary podobnie jak my, tylko inne? Tak? Zaraz mi powiesz, że to siódma córka siódmej córki!

– Bo tak jest! – Jenny przysunęła się nieco bliżej.

Poruszył się, toteż uniosłem miecz, celując mu prosto w gardło.

– Spokojnie! Najmniejszy ruch uznam za groźbę! – ostrzegłem.

– To może nie zadziałać – mruknęła niespokojnie Jenny.

Zmarszczyła brwi, potem skupiona zamknęła oczy. Stała tak kilka sekund, w końcu otworzyła je szeroko i pokazała palcem klęczącego.

– Ma niezły temperament! Jest bardzo zły, że wątpisz w jego słowa. Lubi też wypić. Stale odczuwa pokusę. Nigdy się od niej nie uwolni: tłumi w sobie wiele bólu. Jest mocno zagubiony. A także niebezpieczny, ma w sobie coś bezwzględnego. Uwielbia psy i nienawidzi czarownic! – zakończyła, odwracając się ku mnie.

– To dobrze opisuje znanego mi Billa Arkwrighta. Ale czy to naprawdę on? Człowiek czy Kobalos?

– Trudno mi współodczuwać z wiedźmami i magami. Mnie wydaje się człowiekiem – odparła.

– Może jednak przebiegły kobaloski mag potrafiłby osłonić swój umysł myślami kogoś innego? – zastanawiałem się na głos.

– Z pewnością istnieją rzeczy, których naśladowca by nie wiedział – wtrącił Arkwright. – Wiele razem przeżyliśmy, mości Wardzie, choćby miesiące, przez które cię szkoliłem. Zadaj mi pytanie, na które tylko ja znałbym odpowiedź.

Pierwsze przyszło mi do głowy bardzo szybko.

– Jak nauczyłeś mnie pływać? – spytałem.

– Wrzuciłem cię do kanału! Woda była zimna, co? Ale zadziałało.

Pokiwałem głową, potem pomyślałem o czymś, co wiedziałby tylko prawdziwy Bill Arkwright. Owszem, zdawałem sobie sprawę, że to go zaboli, ale uznałem, że nie ma innego sposobu.

– Młyn, w którym mieszkałeś, miał w sobie coś bardzo osobliwego. To sytuacja, której nie tolerowałaby większość stracharzy. – Przyglądałem mu się uważnie.

Jego oczy zaszły mgiełką bólu. Westchnął ciężko.

– Miałem tam duchy. Stracharze zazwyczaj się ich pozbywają, to część naszej pracy, ale ja tego nie uczyniłem. Wiem, że ci się to nie podobało, mości Wardzie, w końcu jednak odkryłeś, że były to duchy moich rodziców, Abe’a i Amelii. Trumny przechowywałem w ich sypialni na strychu. Ojciec zginął, spadając z dachu, matka nie mogła znieść życia bez niego, toteż rzuciła się pod koło wodne. Ponieważ popełniła samobójstwo, nie mogła odejść do Światła, a duch ojca wolał zostać z nią, by nie była sama. Starałem się, jak mogłem, próbując odesłać ich oboje, ale bez powodzenia. Nie udało się to także naszemu mistrzowi, Johnowi Gregory’emu. Dopiero ty, mości Wardzie, zdołałeś ich uwolnić. Bardzo ryzykując, zawarłeś układ ze Złym, który wypuścił moją matkę. Wówczas oboje mogli odejść do Światła i zawsze będę ci za to wdzięczny.

Pokiwałem głową. Tylko Bill Arkwright znał te szczegóły. To musiał być on.

Popatrzyliśmy po sobie z Jenny, znów przytaknąłem. Potem odwróciłem się do niego.