Kroniki Wardstone 8. Cień przeznaczenia - ebook

Kto jest kim

Tom

Thomas Ward jest siódmym synem siódmego syna. To oznacza, że urodził się z pewnymi zdolnościami, dzięki którym idealnie nadaje się na stracharza. Widzi i słyszy umarłych, jest naturalnym przeciwnikiem Mroku. Nie znaczy to jednak, że Tom się nie boi – a będzie potrzebował całej swej odwagi, by odnieść sukces tam, gdzie wcześniej zawiodło dwudziestu dziewięciu innych uczniów.

Stracharz

Stracharz jest człowiekiem jedynym w swoim rodzaju. Wysoki i groźny z wyglądu, nosi długi czarny płaszcz z kapturem i nie rozstaje się z laską oraz ze srebrnym łańcuchem. Podobnie jak jego uczeń Tom, jest leworęczny i urodził się jako siódmy syn siódmego syna.

Od ponad sześćdziesięciu lat strzeże Hrabstwa przed stworami Mroku.

Alice

Tom nie potrafi zdecydować, czy Alice jest dobra, czy zła. Dziewczyna umie przepłoszyć łobuzów z wioski, jest spokrewniona z dwoma okrutnymi klanami czarownic (Malkinami i Deane’ami) i zdarza jej się posługiwać czarną magią. Ale nauczono ją tej magii wbrew jej woli i kilka razy pomogła dzięki niej Tomowi w niebezpieczeństwie. Sprawia wrażenie wiernej przyjaciółki – lecz czy można jej ufać?

Mama

Mama Toma zawsze wiedziała, że jej syn zostanie uczniem stracharza. Nazywa go swym darem dla Hrabstwa. Choć jest kochającą matką i świetnie zna się na ziołach, różni się od innych kobiet. Pochodzi z Grecji i niewiele wiadomo o jej przeszłości. Jak również o wielu innych rzeczach z nią związanych…Nasza łódka rybacka, kołysząc się łagodnie, żeglowała powoli na zachód niesiona lekką bryzą w stronę odległego wybrzeża. Spoglądałem ku zielonym wzgórzom Irlandii, próbując jak najwięcej zapamiętać, nim zrobi się ciemno. Za dwadzieścia minut miał zapaść zmierzch. Nagle usłyszeliśmy ogłuszający skowyt, rybak niespokojnie uniósł wzrok. Niespodziewanie zerwał się potężny wicher. Czarne chmury pędziły ku nam z północy, atakując zygzakami błyskawic morze, które wrzało i burzyło się tak, że niewielka łódka podskakiwała niepokojąco. Trzy towarzyszące nam wilczarze zaczęły skomleć. Szpon, Krew i Kość, zwykle nieulękłe, nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach nie przepadały za morskimi podróżami.

Klęczałem, przytrzymując się rufy. Uszy paliły mnie z zimna, oczy piekły od morskiej piany.

Stracharz i moja przyjaciółka Alice skulili się pod okrężnicami, szukając osłony. Fale nagle urosły – nienaturalnie szybko, tak przynajmniej sądziłem. Wyglądało na to, że zaraz się wywrócimy. Gdy opadaliśmy w kolejną dolinę, znikąd pojawiła się gigantyczna fala: stroma ściana wody wznosiła się nad nami, grożąc, że strzaska naszą łódeczkę w drzazgi i utopi nas wszystkich.

Jakoś jednak udało nam się przetrwać i wspiąć się na jej grzbiet. Wówczas z góry runął grad – odłamki lodu sypiące się na łódź obijały boleśnie głowy i ciała. Kolejna błyskawica rozbłysła niemal dokładnie nad nami. Spojrzałem na skłębione czarne chmury w górze – i nagle ujrzałem dwie kule światła.

Zapatrzyłem się w nie, zdumiony. Wisiały dość blisko siebie i skojarzyły mi się z oczami. A potem zobaczyłem, jak się zmieniają. To rzeczywiście były oczy – i to bardzo charakterystyczne, spoglądające z czarnej chmury. Lewe zielone, prawe niebieskie, zdawały się płonąć wrogością.

Czyżbym je sobie wyobraził? Przetarłem twarz dłonią, uznawszy, że pewnie mam zwidy. Ale nie – nadal tam były. Już miałem krzyknąć, by zwrócić uwagę Alice, lecz wówczas na moich oczach rozpłynęły się i zniknęły.

Wiatr ustał równie nagle, jak wcześniej się zerwał, po niecałej minucie wielkie fale zniknęły. Sztorm pozostawił po sobie nieco bardziej wzburzone morze oraz wiatr, wiejący nam w plecy i szybko niosący ku lądowi.

– Za pięć minut wysadzę was na brzeg! – zawołał rybak. – Wszystko ma swoje dobre strony, nawet sztorm.

Znów pomyślałem o oczach w chmurze. Może tylko je sobie wyobraziłem? Uznałem, że później wspomnę o nich stracharzowi, ale na razie to nie najlepszy moment.

– Dziwne, że burza pojawiła się tak nagle.

Rybak pokręcił głową.

– Ależ nie – nie zgodził się. – Na morzu widujemy najdziwniejsze rzeczy. To był zwykły szkwał. Często zjawia się bez zapowiedzi. Chociaż takie fale to już coś. Zupełnie jak gigantyczny przypływ. Ale moja stara łajba jest solidniejsza, niż się wydaje. – Sprawiał wrażenie bardzo zadowolonego z siebie. – Muszę wrócić do domu przed świtem, a teraz niesie nas całkiem porządny wiatr.

Stracharz zapłacił mu sowicie, wydając niemal wszystkie pieniądze, co nie zmieniało faktu, że rybak bardzo ryzykował. Osiem godzin wcześniej wypłynęliśmy z wyspy Mona, zmierzając na zachód, ku Irlandii. Jako uciekinierzy z najechanego przez obce wojska Hrabstwa wraz ze stracharzem i Alice spędziliśmy wiele niebezpiecznych miesięcy na tej wyspie. Teraz jednak mieszkańcy Mony zaczęli odsyłać do Hrabstwa wszystkich schwytanych uchodźców – wprost w ręce okupantów. Organizowano dokładne poszukiwania. Uznaliśmy, że najwyższy czas ruszać w dalszą drogę.

– Mam nadzieję, że tu przyjmą nas lepiej – mruknęła ponuro Alice.

– Cóż, dziewczyno, nie będzie raczej gorzej niż ostatnim razem.

Istotnie, na Monie niemal od pierwszej chwili musieliśmy salwować się ucieczką.

– Nie powinniście mieć tu zbytnich kłopotów – zawołał rybak, przekrzykując zawodzenie wiatru. – Niewielu waszych zapuściło się aż tutaj, a to wielka wyspa. Parę dodatkowych gąb do wyżywienia nikomu nie zawadzi. Możliwe też, że znajdziesz tu pracę jako stracharz. Niektórzy nazywają ją „Nawiedzoną Wyspą”. Z całą pewnością nęka ją aż nadto duchów.

Stracharze zajmują się walką z Mrokiem. To niebezpieczny fach; ja właśnie rozpocząłem trzeci rok terminu u mego mistrza, Johna Gregory’ego, który uczył mnie, jak się rozprawiać z wiedźmami, boginami i najróżniejszymi stworami nadprzyrodzonymi. Duchy zazwyczaj nie zagrażały żywym i szczególnie się nimi nie przejmowaliśmy. Większość nie wiedziała nawet, że nie żyje, wystarczyło przemówić do nich jak należy, by przekonać je do odejścia w Światło.

– Nie mają tu własnych stracharzy? – spytałem.

– To wymierający fach – odparł rybak. W łodzi zapadła niezręczna cisza. – Słyszałem, że w Dublinie nie ma ani jednego, a miasto z pewnością dręczą bełkacze.

– Bełkacze? – zdziwiłem się. – Co to jest bełkacz?

Rybak zaśmiał się.

– Jesteś uczniem stracharza i nie wiesz, co to bełkacz? Wstydziłbyś się! Musisz bardziej uważać na lekcjach.

Jego uwagi nieco mnie rozdrażniły. Mój mistrz, zatopiony w myślach, wyraźnie nie słuchał rybaka. Nigdy wcześniej nie wspominał o bełkaczu i byłem pewien, że nie ma też o nim wzmianki w bestiariuszu tkwiącym bezpiecznie w torbie mistrza. Sam napisał tę księgę: ilustrowany opis wszystkich stworów, z jakimi się zetknął i o których słyszał, wraz z instrukcjami, jak się z nimi rozprawić. Z całą pewnością o bełkaczu nie wspomniano w rozdziale o duchach. Zastanawiałem się, czy stracharz w ogóle wie, że istnieją.

– O tak – podjął rybak – nie chciałbym pracować w waszym fachu. Mimo sztormów i swoich kaprysów morze to znacznie bezpieczniejsze miejsce niż kryjówka bełkacza. Strzeżcie się bełkacza! Lepiej już utonąć, niż wpaść w obłęd!

Na tym rozmowa się zakończyła: rybak wysadził nas na niewielkim drewnianym pomoście wychodzącym w morze z kamienistego nabrzeża. Trzy psy natychmiast wyskoczyły z łodzi. My wygramoliliśmy się nieco wolniej. W czasie podróży zmarzliśmy i zesztywnieliśmy.

W chwilę później łódka odbiła od brzegu, a my dotarliśmy do końca pomostu i pomaszerowaliśmy po chrzęszczących głośno kamieniach. Wprawdzie nasze kroki słychać było w promieniu kilku mil, przynajmniej jednak nikt nie mógł zobaczyć nas w mroku. A poza tym jeśli rybak miał rację, nie groziło nam spotkanie z wściekłymi wyspiarzami.

Niebo zasnuły gęste chmury, było już bardzo ciemno, lecz przed sobą widzieliśmy mroczny kształt budowli, którą z początku wzięliśmy za dom. Okazała się opuszczoną szopą na łodzie i w niej właśnie spędziliśmy noc.

***

Świt przyniósł ze sobą lepszy dzień. Chmury odpłynęły, wiatr ustał. Choć wciąż zimny, późnolutowy ranek zwiastował nadejście wiosny.

Rybak nazwał to miejsce Nawiedzoną Wyspą, lecz miałem nadzieję, iż trafniejsza okaże się inna nazwa, Szmaragdowa Wyspa – choć po prawdzie w Hrabstwie było równie zielono. Schodziliśmy po trawiastym zboczu, w dole widzieliśmy miasto Dublin, przycupnięte na obu brzegach wielkiej rzeki.

– Co to jest bełkacz? – spytałem stracharza.

Jak zwykle dźwigałem obie nasze torby i własną laskę. Mistrz maszerował szybko obok; razem z Alice ledwie dotrzymywaliśmy mu kroku.

– Przyznam, że nie wiem, chłopcze. – Obejrzał się na mnie przez ramię. – To pewnie miejscowa nazwa czegoś, co już znamy – takie wyjaśnienie wydaje mi się najprawdopodobniejsze. Na przykład to, co zwiemy boginem, w innych częściach świata znane jest pod nazwą bogle albo nawet bogilec.

Istnieje wiele odmian boginów, począwszy od krwiożerczych rozpruwaczy, aż po względnie nieszkodliwe stukacze, które jedynie tłuką w przedmioty, strasząc ludzi. Zdumiało mnie, iż jacyś ludzie nazywają je inaczej.

Postanowiłem opowiedzieć mistrzowi o tym, co widziałem zeszłej nocy w czasie burzy.

– Pamięta pan szkwał, który nas zaatakował? – spytałem. – W ciemnych chmurach dostrzegłem coś dziwnego: parę obserwujących nas oczu.

Stracharz zatrzymał się, patrząc na mnie uważnie. Większość ludzi zareagowałaby niedowierzaniem, inni wyśmialiby mnie otwarcie. Wiedziałem, że to, co mówię, brzmi nieprawdopodobnie, ale mistrz traktował mnie poważnie.

– Jesteś pewien, chłopcze? Groziło nam niebezpieczeństwo. Nawet rybak się bał – choć później starał się to ukryć. W takich sytuacjach umysł czasami płata nam figle. W chwilach przerażenia wyobraźnia działa na najwyższych obrotach. A jeśli dostatecznie długo wpatrujesz się w chmury, zaczniesz dostrzegać w nich twarze.

– Jestem pewien, że to coś więcej niż wyobraźnia. Oczu było dwoje, jedno zielone, drugie niebieskie, i nie wyglądały przyjaźnie.

Stracharz przytaknął.

– Musimy zachować czujność. Jesteśmy w zupełnie obcym kraju – mogą się tu kryć najróżniejsze nieznane zagrożenia.

To rzekłszy, znów ruszył naprzód. Zdumiało mnie, że Alice nie wtrąciła się do rozmowy; słuchała jedynie z zatroskaną miną.

Nieco ponad godzinę później w powietrzu poczuliśmy zapach ryb i wkrótce maszerowaliśmy już ciasnymi miejskimi uliczkami, zmierzając w stronę rzeki. Mimo wczesnej godziny wokół roiło się od ludzi, przepychających się i tłoczących dokoła, na każdym rogu nagabywali nas handlarze. Spotykaliśmy też muzyków – staruszka ze skrzypcami i kilku chłopców grających na fletach. Lecz mimo zamieszania nikt nie próbował nas zatrzymać albo odmawiać nam prawa pobytu w mieście. Uznałem, że to znacznie lepszy początek niż tamten na Monie.

W mieście nie brakowało gospód, lecz większość wywiesiła w oknach tabliczki informujące, że są przepełnione. W końcu znaleźliśmy kilka z wolnymi miejscami, lecz pierwsza okazała się dla nas za droga. Mistrzowi zostało zaledwie parę groszy, miał nadzieję opłacić za nie trzy czy cztery noclegi i w tym czasie cokolwiek zarobić. W drugiej gospodzie bez słowa wyjaśnienia odmówiono nam noclegu. Mistrz nie protestował. Niektórzy po prostu nie lubią stracharzy; boją się tego, że walczymy z Mrokiem, i myśli, że zło może czaić się w pobliżu.

A potem w wąskiej bocznej uliczce, sto jardów od rzeki, znaleźliśmy trzecią gospodę z wolnymi miejscami. Stracharz przyjrzał jej się z miną pełną powątpiewania.

– Nic dziwnego, że ma puste pokoje – mruknęła Alice, krzywiąc w grymasie urodziwą twarz. – Kto chciałby tu zamieszkać?

Pokiwałem głową, zgadzając się z nią. Frontu gospody od dawna nie malowano, dwa okna na piętrze i jedno na parterze zabito deskami. Nawet szyld wymagał poprawek: zwisał na jednym gwoździu, kołysząc się niebezpiecznie przy każdym powiewie wiatru, jakby lada moment miał runąć na bruk. Gospoda nazywała się Pod Martwym Grajkiem, mocno sfatygowany szyld przedstawiał szkielet ze skrzypcami w dłoniach.

– Cóż, trzeba nam dachu nad głową i nie możemy zbytnio kaprysić – uznał stracharz. – Poszukajmy gospodarza.

Wewnątrz było ciemno i ponuro niczym w środku nocy. Częściowo sprawiały to zabite okna, ale też wysoki budynek naprzeciwko, pochylający się ku nam ponad wąską ulicą, zabierał światło. Na kontuarze naprzeciw drzwi płonęła świeca, obok stał niewielki dzwonek. Stracharz uniósł go i zadzwonił głośno. Z początku odpowiedziała mu jedynie cisza, potem jednak na schodach usłyszeliśmy kroki, jedne z dwojga wewnętrznych drzwi otwarły się i stanął przed nami gospodarz.

Był przysadzistym mężczyzną o posępnej twarzy i długich tłustych włosach, opadających na postrzępiony kołnierz. Krzywił usta jak ktoś, kto czuje się pokonany w starciu ze światem, lecz kiedy ujrzał mego mistrza, jego kaptur, płaszcz i laskę, jego twarz odmieniła się cała.

– Stracharz! – wykrzyknął, radośnie promieniejąc. – Na mą duszę, w końcu moje modły zostały wysłuchane!

– Przyszliśmy spytać o pokoje – odparł mój mistrz. – Dobrze jednak rozumiem, że ma pan problem, w którym mógłbym pomóc?

– Jest pan stracharzem, prawda? – Gospodarz z lekkim powątpiewaniem zerknął na szpiczaste trzewiki Alice.

Kobiety i dziewczyny noszące szpiczaste trzewiki często podejrzewano o to, że są czarownicami. Tak właśnie było z Alice: przez dwa lata pobierała nauki u swej matki, kościanej czarownicy Lizzie. Była moją bliską przyjaciółką i wiele razem przeszliśmy – magia Alice niejeden raz ocaliła mi życie – lecz mój mistrz zawsze obawiał się, że pewnego dnia mogłaby znów zwrócić się ku Mrokowi. Zmarszczył brwi, po czym skupił wzrok na gospodarzu.

– Owszem, jestem stracharzem, a to mój uczeń, Tom Ward. Dziewczyna ma na imię Alice – pracuje dla mnie, przepisuje księgi i wykonuje inne roboty. Proszę mi opowiedzieć, czemu potrzeba panu moich usług.

– Usiądźcie tutaj, psy zostawcie na podwórzu. – Mężczyzna wskazał ręką stół w kącie. – Podam wam śniadanie, a potem powiem, co trzeba zrobić.

Gdy tylko zajęliśmy miejsca, przyniósł drugą świeczkę i umieścił na środku blatu. Potem zniknął w pomieszczeniu na zapleczu i wkrótce usłyszeliśmy skwierczenie tłuszczu, a zza drzwi napłynęła fala smakowitych zapachów. Po chwili zajadaliśmy już parujący bekon, jajka i kiełbaski. Gospodarz zaczekał cierpliwie, aż skończymy, a potem dołączył do nas i rozpoczął opowieść.

– Nie mam w tej chwili ani jednego gościa i nie miałem od niemal sześciu miesięcy. Za bardzo się boją. Odkąd się zjawił, nikt nas nie odwiedza – toteż niestety nie mogę zapłacić pieniędzmi. Jeśli jednak się go pozbędziecie, pozwolę wam bez opłat przez tydzień zajmować trzy pokoje. Co pan na to?

– Pozbędziemy się czego? – spytał stracharz.

– Każdy, kto spotyka go po zmroku, w kilka minut popada w obłęd – poinformował gospodarz. – To bełkacz i to bardzo paskudny.Co to dokładnie jest bełkacz? – spytał mój mistrz.

– A nie wiecie? – zdziwił się gospodarz, na jego twarzy znów odbiło się zwątpienie.

– W Hrabstwie, z którego pochodzę, nie mamy niczego takiego – wyjaśnił stracharz. – Proszę się zatem nie spieszyć i opowiedzieć o nim – wówczas zorientuję się lepiej, z czym mam do czynienia.

– Bełkacz często pojawia się w ciągu tygodnia po tym, gdy ktoś się zabije. Tak właśnie stało się tutaj – zaczął gospodarz. – To była pokojówka, pracowała u mnie ponad dwa lata: dobra, robotna dziewczyna i śliczna jak z obrazka. Właśnie uroda ją zgubiła. Zwrócił na nią uwagę ktoś z wyższej sfery. Ostrzegałem ją, ale nie słuchała. Cóż, mówiąc w skrócie, ów mężczyzna złożył jej obietnice, których bynajmniej nie zamierzał dotrzymać. A nawet gdyby mówił szczerze, nie ma mowy, by rodzina zgodziła się na ich związek. Był młodzieńcem oczekującym wielkiego spadku i musiał dbać o swoje nazwisko. Pytam zatem – czy podobna, by poślubił biedną posługaczkę bez grosza przy duszy? Mówił jej, że ją kocha. Ona z pewnością kochała jego. Lecz, co łatwo przewidzieć, wszystko źle się skończyło. Pojął za żonę damę z tytułem – ponoć małżeństwo zaaranżowano wiele miesięcy wcześniej. Cały czas okłamywał biedaczkę i kiedy się dowiedziała, pękło jej serce. Niemądra istota poderżnęła sobie gardło. Niełatwa to śmierć. Usłyszałem, jak dławi się i krztusi i pobiegłem na górę sprawdzić, co się stało. Krew była wszędzie.

– Biedna – wymamrotała Alice i wzdrygnęła się.

Skinąłem głową, starając się przegnać z głowy wizję strasznej śmierci pokojówki. Samobójstwo to ogromny błąd, nieważne jak ciężkie wydaje się życie. Lecz nieszczęsna z pewnością czuła się zdesperowana i nie miała pojęcia, co począć.

– Na deskach podłogi do dziś pozostały plamy – podjął gospodarz. – Mimo szorowania nie zdołaliśmy się ich pozbyć. Dziewczyna umierała bardzo długo. Sprowadziłem medyka, ale nie zdołał pomóc. Medycy są do niczego, daję słowo. Ja tam żadnemu nie wierzę. Trafiłaby z pewnością do żebraczego grobu, ale ciężko dla mnie pracowała, toteż powiedziałem, że sam zapłacę za jej pogrzeb. Nie żyła może od tygodnia, kiedy zjawił się bełkacz. Biedaczka ledwie spoczęła w grobie i…

– Jakie były pierwsze oznaki jego przybycia? – przerwał mu stracharz. – Proszę się dobrze zastanowić. To ważne.

– Słyszeliśmy dziwne stukanie w podłogę – charakterystyczny rytm: dwa szybkie uderzenia, potem trzy powolne. I znowu, raz po raz. Po paru dniach w miejscu, gdzie dziewczyna umarła, zaczęliśmy czuć lodowaty ziąb – dokładnie nad plamami krwi. W dzień później jeden z moich gości oszalał. Wyskoczył przez okno i połamał sobie na bruku obie nogi. Kości się zrosną, ale umysłu nie da się uzdrowić.

– Z pewnością nie spał w tamtym pokoju? Nie wątpię, iż uprzedził go pan o stukaniach i zimnie?

– Nie mieszkał w pokoju, w którym umarła pokojówka – to była służbówka na strychu, pod samym dachem. Bełkacz nawiedza miejsce, w którym doszło do samobójstwa, toteż zakładałem, że tam pozostanie. Teraz mówią mi, że może zapuścić się wszędzie, w całym budynku.

– Dlaczego nazywają go bełkaczem? – wtrąciłem.

– Z powodu hałasu, jaki robi, chłopcze – wyjaśnił gospodarz. – Bełkocze coś nieskładnie, gada i mamrocze do siebie: nie ma w tym sensu, ale brzmi przerażająco. – Z powrotem odwrócił się do mistrza. – To co, zdoła pan się go pozbyć? Księża niczego nie zdziałali. To miasto pełne księży, ale są równie bezużyteczni, jak medycy.

Stracharz zmarszczył brwi.

– Jak mówiłem, pochodzę z innego kraju – Hrabstwa leżącego za morzem, na wschodzie – wyjaśnił. – Muszę przyznać, że nigdy dotąd nie słyszałem o zjawisku, które pan opisuje. Można by sądzić, że wieści o czymś tak dziwnym już by do nas dotarły.

– Ach, ale widzi pan, bełkacze są tu nowe. Pierwsze zaczęły się pojawiać jakiś rok temu. Są jak zaraza. Najpierw widywano je na południowym zachodzie, stamtąd powoli rozprzestrzeniały się na wschód. Pierwszego zauważono w mieście tuż przed Bożym Narodzeniem. Niektórzy twierdzą, że to robota kozich magów z Kerry, bo oni zawsze maczają palce w mrocznej magii. Ale kto wie na pewno?

Niewiele słyszeliśmy o irlandzkich magach – tyle tylko, że toczą nieustające wojny z posiadaczami ziemskimi. W bestiariuszu stracharza znalazła się o nich zaledwie krótka wzmianka. Ponoć oddawali cześć Staremu Bogu, imieniem Pan, w zamian za moc. Krążyły pogłoski, iż składają ofiary z ludzi. Paskudna sprawa.

– Mam rację, domyślając się, że ten bełkacz ożywia się dopiero po zmroku? – spytał stracharz.

Gospodarz przytaknął.

– Cóż, w takim razie spróbujemy rozprawić się z nim dziś wieczorem. Pozwoli pan, że już wcześniej zajmiemy pokoje? Chcielibyśmy się przespać, by mieć dość sił na walkę z bełkaczem.

– Ależ proszę. Jeśli jednak nie zdołacie go przepłoszyć, spodziewam się pełnej zapłaty za każdy spędzony tu dzień. Ja sam nie zostanę tu nawet minuty po zmroku – nocuję u brata. Zatem zapłacicie mi rano.

– To uczciwe postawienie sprawy. – Mistrz uścisnął mu dłoń, by dobić targu.

Większość ludzi woli trzymać się z dala od nas, lecz ten człowiek wpadł w poważne tarapaty finansowe i był wdzięczny za pomoc stracharza.

Każde z nas wybrało sobie pokój. Przespaliśmy smacznie resztę ranka i popołudnie, umawiając się w kuchni godzinę przed zmierzchem. Ja jednak nie spałem zbyt dobrze: nawiedził mnie straszliwy koszmar.

***

Byłem w lesie. Na niebie nie świecił księżyc, lecz drzewa jarzyły się nieziemskim srebrnym blaskiem. Samotny, bez broni, pełzałem na czworakach, szukając czegoś, czego bardzo potrzebowałem – mojej laski. I nagle pojąłem, że bez niej będę zgubiony.

Do północy zostało zaledwie kilka minut i wiedziałem, że wówczas coś przybędzie po mnie – coś strasznego. Umysł miałem otumaniony, nie potrafiłem sobie przypomnieć, co to za stwór, ale wiedziałem, że przysyła go czarownica. Chciała się zemścić za coś, co jej zrobiłem.

Ale co się ze mną działo? Czemu niczego nie pamiętałem? Czyżby rzuciła już na mnie urok? Gdzieś w dali zadźwięczał złowieszczo kościelny dzwon. Sparaliżowany strachem, odliczałem każde uderzenie.

Po trzecim w panice zerwałem się z ziemi i puściłem biegiem. Gałęzie chłostały mnie po twarzy, kolczaste krzaki drapały nogi, gdy pędziłem rozpaczliwie wśród drzew w stronę niewidocznego kościoła. Teraz już coś mnie ścigało, ale nie biegło przez poszycie, nie poruszało się na dwóch nogach ani na czterech. Za plecami słyszałem gorączkowy trzepot olbrzymich skrzydeł.

Obejrzałem się przez ramię i krew zamieniła mi się w wodę. Ścigała mnie gigantyczna czarna wrona i jej widok jeszcze wzmógł grozę sytuacji. To była Morrigan, Stara Bogini celtyckich czarownic, krwiożercza istota wydziobująca oczy konającym. Wiedziałem jednak, że jeśli tylko dotrę do kościoła, będę bezpieczny.

Nie miałem pojęcia dlaczego – zazwyczaj kościoły nie dają wcale schronienia przed Mrokiem. Stracharze i ich uczniowie wolą polegać na narzędziach swego fachu i dogłębnej wiedzy dotyczącej praktycznych środków zaradczych, które można podjąć. Mimo to wiedziałem, że muszę dotrzeć do kościoła – inaczej zginę i stracę w Mroku duszę.

Potknąłem się o korzeń, padając na ziemię. Z trudem dźwignąłem się na kolana i spojrzałem na czarną wronę. Przysiadła na gałęzi, która zatrzeszczała i ugięła się pod jej ciężarem. Powietrze przede mną zamigotało; zamrugałem gorączkowo, by odzyskać ostrość widzenia. Gdy w końcu znów zacząłem widzieć, ujrzałem straszliwy obraz.

Przede mną stała wysoka postać w zbryzganej posoką czarnej sukni, opadającej niemal ku ziemi. Od szyi w dół postać miała kobiece kształty, głowa pozostała jednak wronia, o okrutnych, czarnych jak koraliki oczach i olbrzymim dziobie. Na moich oczach głowa zaczęła się zmieniać. Dziób skurczył się, oczy złagodniały, urosły i wkrótce widziałem już ludzką twarz. Nagle pojąłem, że ją znam! Należała do czarownicy, która już nie żyła – celtyckiej wiedźmy zabitej w Hrabstwie przez stracharza, Billa Arkwrighta. W owym czasie terminowałem u niego i widziałem, jak cisnął sztyletem w plecy czarownicy, a potem rzucił jej serce na pożarcie psom, by mieć pewność, że nie powstanie z martwych. Bill traktował czarownice bez litości – znacznie ostrzej niż mój mistrz, John Gregory.

Czy jednak to naprawdę była ona? Widziałem ją wówczas z bliska i byłem pewien, że jej oczy miały tę samą barwę. I w tym momencie zrozumiałem, że to tylko sen, ale z rodzaju najgorszych: koszmar, w którym tkwimy uwięzieni i nie możemy uciec, nie możemy się obudzić. Ten sam sen nawiedzał mnie od miesięcy i za każdym razem wydawał się bardziej przerażający.

Czarownica szła teraz ku mnie, wyciągając rękę, jej szpony lada moment miały rozedrzeć mi ciało.

Walczyłem, by się obudzić. Stoczyłem prawdziwą bitwę, nim otworzyłem oczy i poczułem, jak strach powoli ustępuje. Minęło jednak dużo czasu, nim się uspokoiłem. Kompletnie rozbudzony, nie mogłem już zasnąć. Przez to nie byłem w najlepszym stanie do walki z bełkaczem – czymkolwiek się on okaże.

***

Spotkaliśmy się w kuchni, ale nie planowaliśmy sutego posiłku. Wkrótce mieliśmy stanąć do walki z Mrokiem, toteż stracharz nalegał, abyśmy pościli i posilili się jedynie odrobiną sera. Mistrz tęsknił za swym ulubionym kruchym serem z Hrabstwa; gdziekolwiek trafiliśmy, zawsze narzekał, że miejscowe specjały mu nie dorównują. Teraz jednak ugryzł bez słowa kilka kęsów, po czym zwrócił się do mnie.

– I cóż, chłopcze? – spytał. – Co o tym wszystkim myślisz?

Spojrzałem mu w twarz. Wyglądała jak wyciosana z granitu, lecz na czole pojawiły się nowe głębokie bruzdy, a w oczach dostrzegłem zmęczenie. Już kiedy go poznałem, gdy niemal trzy lata temu odwiedził farmę mego ojca, by porozmawiać o terminie, brodę miał siwą. Jednakże wówczas dawało się w niej dostrzec także inne barwy – głównie odcienie rudości, brązu i czerni; teraz była całkowicie biała. Wyglądał starzej – wydarzenia ostatnich trzech lat odcisnęły na nim swe piętno.

– Nie podoba mi się – odparłem. – To coś, z czym nie mieliśmy dotąd do czynienia, a takie starcia zawsze bywają niebezpieczne.

– Zgadza się, chłopcze. Kryje się w nich zbyt wiele niewiadomych. Czym dokładnie jest bełkacz i czy okaże się wrażliwy na sól i żelazo?

– Możliwe, że w ogóle nie ma czegoś takiego jak bełkacz – wtrąciła Alice.

– Co dokładnie masz na myśli, dziewczyno? – spytał mistrz z lekką irytacją. Bez wątpienia uważał, że Alice wtyka nos w nie swoje sprawy, mieszając się do zadań stracharza.

– Co, jeśli to dusze zmarłych, w jakiś sposób uwięzione i powodujące problemy? – spytała. – Magia Mroku mogłaby tego dokonać.

Z twarzy stracharza zniknął grymas, mistrz z namysłem pokiwał głową.

– Czy czarownice z Pendle znają podobne zaklęcie?

– Kościane czarownice znają zaklęcie związujące ducha z jego własnym grobem.

– Niektóre dusze i tak są z nimi powiązane, chłopcze. Nazywamy je zjawami cmentarnymi.

– Ale te nie tylko się pojawiają, ale i straszą ludzi – przypomniała Alice. – Zaklęcia często używa się, aby zniechęcić nieproszonych gości do odwiedzania części cmentarza, by czarownice mogły w spokoju okraść groby.

Kościane czarownice gromadziły ludzkie kości, posługując się nimi w swych czarach. Najbardziej ceniły sobie kości kciuków. Gotowały je w kotle, by zyskać magiczną moc.

– Pójdźmy zatem krok dalej. Jeśli założymy, że chodzi o uwięzione dusze, to w jakiś sposób są zmuszane do tego, by doprowadzać ludzi na skraj obłędu. Wszystko to ma sens, ale od czego się zaczęło i czemu wciąż się powtarza? – spytał mistrz.

– Jeżeli to zaklęcie – odparła Alice – to wyrwało się spod kontroli. Zupełnie jakby przywołało własną energię, szerząc zło i kierując się na wschód. Koścista Lizzie rzuciła raz potężne zaklęcie, które wyrwało się spod kontroli. Wtedy pierwszy raz widziałam, jak się przeraziła.

Stracharz podrapał się po brodzie, jakby kręciło się w niej coś żwawego.

– Owszem, to ma sens – zgodził się. – Cóż, w takim razie powinniśmy najpierw odwiedzić miejsce, w którym biedaczka się zabiła. Potrzebuję pomocy chłopaka, więc bez wątpienia i ty, dziewczyno, pójdziesz z nami.

Ostatnie zdanie wypowiedział z nutą sarkazmu. Oboje z Alice znaleźliśmy się w poważnych tarapatach, a on nie mógł nic na to poradzić. Rok wcześniej, by ocalić życie wielu ludzi, w tym stracharza i Alice, sprzedałem duszę Złemu – diabłu we własnej osobie, ucieleśnieniu Mroku. Połączone klany czarownic z Pendle wezwały go na ziemię i teraz z każdym dniem zyskiwał coraz większą moc: wkrótce na świecie miała zapanować nowa era Mroku.

Tylko mroczna magia Alice powstrzymywała diabła przed przybyciem po moją duszę. Przyjaciółka umieściła w tak zwanym słoju krwi trzy krople swojej krwi i trzy mojej. Dopóki nosiłem słój w kieszeni, Zły nie mógł się do mnie zbliżyć – ale Alice nie mogła się oddalać, by i ją także obejmowała ochrona.

Zawsze jednak pozostawało niebezpieczeństwo, że w jakiś sposób mogę stracić słój i znaleźć się poza zasięgiem czaru ochronnego. I nie tylko: kiedy umrę – nieważne czy stanie się to za sześć, czy za sześćdziesiąt lat – Zły będzie czekał, by odebrać to, co do niego należy, i poddać mnie wiekuistym torturom. Istniało tylko jedno wyjście: najpierw musiałbym w jakiś sposób zniszczyć go bądź uwięzić. I perspektywa ta niezmiernie mi ciążyła.

Grimalkin, wiedźma zabójczyni klanu Malkinów, była nieprzyjaciółką Złego; wierzyła, że można go uwięzić w jamie po przebiciu szpikulcami ze stopu srebra. Alice skontaktowała się z nią i czarownica zgodziła się do nas dołączyć, by tego spróbować. Upłynęły jednak długie tygodnie, a Grimalkin więcej się nie odezwała; Alice obawiała się, iż mimo jej niezwykłych umiejętności walki spotkało ją coś złego. Hrabstwo zajęły obce wojska – być może wypowiedziały wojnę czarownicom z Pendle, zabijając je i więżąc. Tak czy inaczej, chwilowo jedyną ochronę zapewniał nam słój krwi.

***

Niedługo po zmroku stracharz ze świecą w dłoni poprowadził nas schodami na strych – do ciasnego pokoiku na poddaszu, w którym żyła i umarła nieszczęsna służąca.

Z łóżka zdjęto siennik, prześcieradła i poduszki. Z boku pod oknem, na podłodze, dostrzegłem ciemne plamy krwi. Stracharz postawił świecę na niewielkim stoliku i we trójkę rozsiedliśmy się wygodnie na podłodze przed zamkniętymi drzwiami. A potem zaczęliśmy czekać. Mogliśmy założyć, że jeśli bełkacz zapragnie tej nocy ofiar, przybędzie po nas. Ostatecznie poza nami w gospodzie nie było nikogo.

Napełniłem kieszenie solą i żelazem – substancjami, które zazwyczaj działają niszcząco na boginy i w mniejszym stopniu na czarownice. Jeśli jednak teoria Alice była prawdziwa i mieliśmy do czynienia z uwięzioną niebezpieczną duszą, sól i żelazo na nic się zdadzą.

Nie musieliśmy czekać długo na przybycie bełkacza. Coś niewidzialnego zaczęło stukać w podłogowe deski. Usłyszeliśmy dwa szybkie puknięcia, potem trzy powolne. Ta sekwencja powtarzała się raz po raz i nerwy miałem napięte jak postronki. A potem świeca zamigotała, w powietrzu pojawił się nagły lodowaty chłód. Wewnątrz siebie czułem jeszcze większe zimno – ostrzeżenie, jakie często wyczuwa siódmy syn siódmego syna, gdy zbliża się coś z Mroku.

Dokładnie nad plamami krwi w powietrzu pojawiła się kolumna fioletowego światła; dobiegające z niej dźwięki potwierdziły, iż bełkacz w pełni zasłużył na swe miano. Głos był wysoki, dziewczęcy i syczący. Mamrotał bez sensu, raniąc mi uszy, sprawiając, że zaczynało kręcić mi się w głowie. Zupełnie jakby świat zakołysał się, a ja nie mogłem utrzymać równowagi.

Wyczułem wściekłość bełkacza: bardzo chciał mnie zranić. Pragnął mojej śmierci. Bez wątpienia stracharz i Alice słyszeli te same niepokojące dźwięki, zerknąłem jednak w prawo i w lewo i żadne z nich nawet się nie poruszyło: jak zahipnotyzowani wpatrywali się jedynie wybałuszonymi oczami w kolumnę światła.

Mimo oszołomienia nadal mogłem się poruszać i postanowiłem działać, nim bełkot wniknie mi do głowy i zmusi, abym robił dokładnie to, co każe. Podniosłem się z ziemi i ruszyłem naprzód, wsuwając ręce do kieszeni portek: prawa chwyciła sól, lewa opiłki żelaza. Cisnąłem nimi jednocześnie wprost w kolumnę światła.

Substancje złączyły się dokładnie u celu. Był to świetny rzut, niestety, jednak nic nie dał. Kolumna nadal migotała, drobinki soli i żelaza opadały nieszkodliwie, rozsypując się po podłodze przy łóżku.

Bełkot zaczynał sprawiać mi ból. Zupełnie jakby ktoś wbijał mi w oczy ostre szpilki, a wokół czoła zaciskała się stalowa obręcz, powoli miażdżąc czaszkę. Poczułem narastającą panikę. Jak szybko nie będę mógł dłużej znieść bólu? Czy wówczas oszaleję? Czy męki sprawią, że sam także targnę się na własne życie?

I wtedy, wstrząśnięty, coś sobie uświadomiłem. Bełkot nie był bezsensowną gadaniną. To jego szybkość i syczące dźwięki sprawiały takie wrażenie. W istocie jednak była to pradawna mowa, układająca się w słowa. Zaklęcie!

Świeca zgasła, pogrążając nas w ciemności – wciąż jednak widzieliśmy fioletowe światło. Nagle odkryłem, że nie mogę się poruszyć. Chciałem uciec z tego klaustrofobicznie ciasnego poddasza, ale nie mogłem – tkwiłem w miejscu jak przyrośnięty. Zakręciło mi się w głowie i straciłem równowagę. Poleciałem naprzód, lądując ciężko na lewym boku. Poczułem ostry ból, jakbym upadł na kamień.

Podnosząc się z podłogi, usłyszałem drugi głos – kobiecy, także nucący w pradawnej mowie. Ów drugi głos rozbrzmiewał coraz donośniej, podczas gdy pierwszy cichł, aż w końcu zupełnie umilkł. Ku mojej uldze bełkot ucichł także.

I wtedy w uszach zabrzmiał mi nieoczekiwany bolesny krzyk. Zrozumiałem, iż ów drugi głos należał do Alice – użyła własnego zaklęcia, by unicestwić bełkacza. Dusza nieszczęsnej dziewczyny była teraz wolna, ale wciąż cierpiała. Wiedziała, że nie żyje i tkwi uwięziona w Limbusie.

I wtedy przemówił trzeci głos, niższy, męski – dobrze go znałem. To był stracharz.

– Posłuchaj, dziewczyno – rzekł – nie musisz tu tkwić…

Oszołomiony, przez moment sądziłem, że zwraca się do Alice, potem pojąłem, iż przemawia do duszy martwej posługaczki.

– Odejdź do Światła – polecił. – Idź w stronę Światła!

Odpowiedział mu bolesny jęk.

– Nie mogę! – zapłakał duch. – Zabłądziłam we mgle. Nie mogę odnaleźć drogi.

– Droga jest przed tobą. Patrz uważnie, a dostrzeżesz ścieżkę światła.

– Odebrałam sobie życie. To było złe i teraz odbywam karę!

Samobójcom i tym, którzy zginęli nagłą, gwałtowną śmiercią, zawsze znacznie trudniej jest odnaleźć drogę do Światła. Czasami latami błąkają się pośród mgieł Limbusa. Da się to jednak zrobić. A stracharz może pomóc.

– Karzesz się bez potrzeby – oznajmił mój mistrz. – Nie musisz. Byłaś nieszczęśliwa. Nie wiedziałaś, co robisz. Chcę, żebyś dobrze się zastanowiła. Czy masz jakieś szczęśliwe wspomnienie z wcześniejszego życia?

– Tak. Tak. Mam wiele szczęśliwych wspomnień.

– Jakie jest zatem najszczęśliwsze, najszczęśliwsze ze wszystkich? – spytał.

– Byłam bardzo mała, miałam najwyżej pięć, może sześć lat. Szłam z mamą przez łąkę w ciepły słoneczny ranek, zbierając stokrotki, słuchając brzęczenia pszczół i śpiewu ptaków. Wszystko było świeże, jasne, pełne nadziei. Mama uplotła wianek i założyła mi na głowę. Powiedziała, że jestem księżniczką i pewnego dnia spotkam księcia. Ale to tylko niemądre bajki. Prawdziwe życie wygląda inaczej. Może być niewiarygodnie okrutne. Spotkałam mężczyznę, myślałam, że to książę, ale on mnie zdradził.

– Wróć do tej chwili. Cofnij się do czasu, gdy przyszłość wciąż leżała przed tobą, pełna ciepła, obietnic i nadziei. Skup się – polecił stracharz. – Teraz tam jesteś. Widzisz? Słyszysz ptaki? Obok stoi matka, trzyma cię za rękę. Czujesz jej dłoń?

– Tak! Tak! – krzyknął duch. – Ściska mi rękę. Zabiera mnie gdzieś...

– Prowadzi cię w stronę Światła! – wykrzyknął stracharz. – Widzisz przed sobą jego jasność?

– Widzę! Widzę Światło! Mgła zniknęła!

– Zatem idź! Wstąp w Światło. Wracasz do domu!

Duch westchnął przeciągle, tęsknie, a potem wybuchnął śmiechem i był to radosny śmiech, po którym nastała przejmująca cisza. Mój mistrz dokonał tego, co zamierzał. Odesłał zbłąkaną duszę do Światła.

– No cóż – rzekł złowieszczym tonem. – Musimy pomówić o tym, co się tu stało.

Mimo odniesionego sukcesu nie był rad. Alice posłużyła się magią Mroku, by uwolnić od zaklęcia duszę dziewczyny.