Krótki sen - ebook

Z okien domu na­uczy­ciel­stwa I świa­tło biło, za prze­sło­ną za­mar­z­łych szyb zle­wa­jąc się z ła­god­no srebr­ny­mi pro­mie­nia­mi księ­ży­ca…

Na we­ran­dzie, a ra­czej gan­ku, pod­par­tym pro­sto rzeź­bio­ny­mi fi­la­ra­mi z drze­wa, księ­życ dwa cie­nie rzu­cał od słu­pów i szpa­rą wci­skał się do sie­ni przez pod­chy­lo­ne, cięż­kie drzwi… Cie­ka­wy, zo­ba­czyć chciał we­so­łą dru­ży­nę, któ­rej gło­śna roz­mo­wa i śmie­chy na ze­wnątrz się wy­do­by­wa­ły…

Drzwi za­mro­żo­ne skrzyp­nę­ły; na gan­ku uka­zał się mło­dzie­niec wy­smu­kły. We­so­łość, któ­ra po­zo­sta­ła na sma­głej twa­rzy jego, jak zo­rza w błę­ki­tach po słoń­ca za­cho­dzie, po­wo­li roz­pły­wa­ła się w ma­to­wym bla­sku księ­ży­ca i nie­dłu­go za­stą­pił ją ja­kiś wy­raz nie­okre­ślo­ny, w któ­rym jed­nak moż­na było czy­tać smu­tek, roz­ma­rze­nie i tę­sk­no­tę… Pod­parł ręką pa­lą­cą skroń, jak­by chło­dzić chciał żar­ne my­śli, i oczy­ma pił dłu­go, po­włó­czy­ście cza­row­ną bło­gość nocy zi­mo­wej.

A noc była cud­na jak baśń cza­ro­dziej­ska: noc nie do za­baw hucz­nych, ale du­mań i tę­sk­no­ty.. Toż nie my­ślał wca­le wra­cać do go­ści, któ­rych śmie­chy, dzi­ki kon­trast z tą bez­słow­ną pie­śnią księ­ży­ca, ra­zi­ły go i wpra­wia­ły w roz­draż­nie­nie, a to oczy­ma i go­rącz­ko­wą grą ner­wów na ze­wnątrz się wy­do­by­wa­ło. Księ­życ bla­dy­mi pro­mie­nia­mi ła­go­dził to wra­że­nie. Mu­zy­ka głu­szy­ła gło­śne roz­mo­wy go­ści, ale mu­zy­ka we­so­ła, skocz­na – wca­le nie akom­pa­nia­ment do smut­nych my­śli mło­dzień­ca…