Krzysia i ptasie klopoty - ebook

Rozdział 1

– Sir Walter…

Brzdęk!

…na wielkim dziedzińcu.

Brzdęk!

Krzysia odłożyła na ławę miecz, który właśnie trzymała w ręku.

– Słyszałaś coś Lilu? – spytała czarno-białą kotkę siedzącą na kamiennej podłodze sali mieczy.

Lila, która właśnie pielęgnowała swoje wąsy, przerwała zabieg.

– Chyba słyszałam coś o sir Walterze – powiedziała.

Krzysia podeszła do wejściowych drzwi sali mieczy i zobaczyła pazia stojącego przed kowalem.

Przeszywający uszy dźwięk uderzeń młota o metal zamilkł.

– Co tam mówiłeś chłopcze? – dopytywał kowal.

– Sir Walter Łysy wzywa wszystkich, by się stawili na wielkim dziedzińcu – ogłosił chłopiec.

Krzysia i Lila spojrzały na siebie. Dlaczego sir Walter Łysy, szlachcic będący właścicielem Zamku Jutrzenki, miałby wzywać wszystkich na raz do stawiennictwa?

– Czy wiesz, z jakiej przyczyny mamy się tam stawić chłopcze? – Najwyraźniej Mistrza intrygowało to samo pytanie.

– Nie wiem. Sir Benedykt jedynie poprosił mnie i pozostałych paziów, by roznieść tę wieść do wszystkich na zamku. – Po czym paź błyskawicznie się oddalił.

Kowal odłożył swój młot.

– To dość dziwne – wymamrotał. – I to na rozkaz sir Benedykta – dopowiedział.

Sir Benedykt był najdzielniejszym rycerzem na Zamku Jutrzenki.

– O co chodzi, Mistrzu? – spytała Krzysia. – Czy sądzisz, że atakują nas jacyś wrogowie? – jej serce zaczęło bić mocniej.

Kowal pokręcił swą siwą głową.

– Nie wiem, Strażniczko. Lepiej dołączmy do pozostałych, to się dowiemy – i nie zwlekając, zawołał – Rufus!

Z sali łuków nie odezwał się żaden głos.

– Rufus! – powtórzył kowal głośniej.

W końcu ze swojej sali ziewając i rozcierając oczy, wyłonił się Strażnik Łuków.

– O co chodzi? –spytał zrzędliwie rudowłosy chłopak. – Byłem zajęty.

Krzysia miała wątpliwości, czy mu wierzyć. Chłopak wyglądał na zajętego, ale … spaniem.

– Sir Walter chce się z nami wszystkimi widzieć.

Krzysia słyszała pomruk odgłosów dochodzących z dziedzińca przed zbrojownią, który powoli wypełniany był przez wszystkich mieszkańców zamku. Już zamierzała pójść za kowalem i Rufusem, gdy uświadomiła sobie, że wciąż trzyma w ręku szmatkę do polerowania mieczy. Wbiegła z powrotem do sali z Lilą tuż przy nodze.

– Jak sądzisz, co się mogło stać? – Krzysia spytała Lilę, odkładając szmatkę obok dzbana z olejem goździkowym.

– Nie mam pojęcia – odpowiedziała kotka. – Ale to musi być coś bardzo ważnego. Nie przypominam sobie, kiedy ostatni raz sir Walter kazał wszystkim zgromadzić się na dziedzińcu.

– Co się dzieje ważnego? – odezwał się głos z zaciemnionego końca sali. – Powiedz, kochanie.

Krzysia spojrzała na niewielki stelaż z mieczami ustawiony w najciemniejszym kącie. Gdy została mianowana Strażniczką Mieczy na Zamku Jutrzenki z zadaniem dbania o wszelką zamkową białą broń, z zaskoczeniem stwierdziła, że jest w niej kilka porzuconych i zakurzonych mieczy, które nazywano Starym Żelastwem. Rycerze nigdy z nich nie korzystali. Krzysia odkryła jednak, że miecze te zamieszkują duchy ich pierwotnych właścicieli i podobnie jak wiele zamkowych zwierząt, Stare Żelastwo potrafiło mówić. Była to tajemnica, którą znała tylko ona i sir Benedykt.

– Sir Walter wezwał wszystkich, by się stawili na wielkim dziedzińcu – Krzysia odparła Ninie, szabli, która ją zaczepiła.

– Co też moje kochanie wymyśliło? – zastanawiała się Nina. – To z pewnością będzie miła niespodzianka dla wszystkich, jestem o tym przekonana.

Dawno temu Nina była piastunką sir Waltera, gdy ten był małym chłopcem i zawsze nazywała go swoim kochaniem.

– Wcale nie byłbym tego taki pewien – skomentował głębokim basem sztylet z długą rękojeścią. – Sprawa brzmi dość poważnie, jak dla mnie.

– A co ty niby wiesz, Gwidonie Groszu? – zapytała szabla. – Byłeś przecież kupcem. Z pewnością wiem więcej o życiu na zamku niż ty.

Zanim sprzeczka rozgorzała na dobre, Kacper Łabędź, smukły miecz należący swego czasu do giermka mającego tyle lat co Krzysia, powiedział:

– Lepiej już idź Krzysiu.

W tym momencie kowal zawołał zniecierpliwiony:

– Idziesz, Strażniczko?

– Wrócę, jak tylko będę mogła – obiecała Staremu Żelastwu Krzysia i pobiegła dołączyć do reszty zebranych.