Majorka w niebieskich migdałach - ebook

MERY KRISTMES!

Dlaczego po czterdziestce życie przyśpiesza i każdy kolejny rok upływa szybciej od poprzedniego, zupełnie jakby startował w konkursie na Najkrótszy Rok Świata?

Przecież dopiero co chowałam na dno szafy zajączki i pisanki, chwilę potem znosiłam do piwnicy wrotki i rowery i ledwo z niej wyszłam, a już spadł śnieg i ani się obejrzę, śnieg sobie stopnieje, a ja znowu będę musiała dekorować dom na Wielkanoc... Ledwo zdążyłam się przyzwyczaić do pisania nowej daty, a już, czyli dokładnie za osiem dni, wszystkie datowniki świata znowu przestawią się o tę jedną głupią cyferkę, nie wyłączając tego w laboratorium analitycznym, w którym wczoraj pobrano mi krew. I gdy na początku stycznia odbiorę wyniki, będę o rok starsza, wcale starsza nie będąc, a laboratoryjny komputer wydrukuje przy moim nazwisku straszliwą liczbę czterdzieści sześć, choć do tych urodzin zostało jeszcze pięć miesięcy.

Czterdzieści sześć! To brzmi jak obraza dobrego imienia i groźba karalna w jednym. Czterdzieści sześć! Jakbym zbliżała się do pięćdziesiątki!!! Czy czterdzieści sześć będzie mogło nadal uchodzić za „około czterdziestki”, jak przed tygodniem, gdy Karol S. spytał, ile mam lat?

– No wie pan... hmmm... tak ogólnie to jestem koło czterdziestki, ale czuję się na dwadzieścia osiem... – wyznałam najprawdziwszą prawdę, odmawiając wejścia na wagę bezczelnie mierzącą poziom tłuszczu i wiek biologiczny.

– W takim razie musi pani zrobić badanie krwi... Lipidy, cukier, ciśnienie, trzeba wszystko sprawdzić, nim zacznie się treningi w tym wieku – oznajmił chłodno.

Jedyne pocieszenie, że chłopaki, niewiele starsze od mojego syna, wciąż potrafią gwizdać na ulicy na mój widok, choć wcale nie są krótkowzroczne. Kiedyś uznałabym to za wulgarne, a teraz, no proszę, całkiem mi się to gwizdanie podoba!

Treningi, cóż... Do tej pory nie ćwiczyłam, a jakbym ćwiczyła! Nie tyłam, nie flaczałam, nie słabłam i nie bolało mnie nic. Kiedy to wszystko się zmieniło? Po prostu któregoś dnia obudziłam się gruba, sflaczała, słaba i obolała. Następnego dnia też i następnego, aż znudzony moim stękaniem mąż podarował mi pięknie zapakowany pakiet treningów personalnych do pobliskiego klubu fitness.

W pakiecie do tego pakietu otrzymałam właśnie Karola S. Poniżej trzydziechy, w czarnym T-shircie, seksownie opinającym jego kaloryfer, i z olimpijskimi dziewięcioma procentami tłuszczu w organizmie, mój trener personalny okazał się nieprzyzwoicie apetycznym ciachem, wręcz onieśmielająco perfekcyjnym stworzeniem, a przy tym mężczyzną, więc z marszu odłożyłam nasz pierwszy trening na czas nieokreślony. Przecież żeby z nim ćwiczyć, musiałam najpierw schudnąć z dziesięć kilo, by wbić się w modne, ale obrzydliwie opięte sportowe legginsy, bo w luźnych dresach już nawet dinozaury na Uralu nie ćwiczą!

Tak sobie rozmyślałam o odpływającym czasie i napływających kilogramach, zapominając, że – jak uczą na kursie mindfulness, niesamowicie w tym sezonie modnym – powinnam być jednak przede wszystkim TU i TERAZ, czyli w supermarkecie dzień przed Wigilią, gdzie kwadrans temu dołączyłam do kolejki wózków z takim nadbagażem, jakby to była odprawa na samolot do Chicago. Czy dwudziesty trzeci grudnia jest zawsze ostatnim dniem przed światową klęską głodu?

Tylko spokojnie, tłumaczyłam sobie tym razem w myśl filozofii hygge, absolutnego hitu jesieni. Duński pomysł na to, by nie oszaleć, zaleca koncentrację na drobiazgach i znajdowanie w nich małych przyjemności, i wcale nie chodzi o wpieprzanie hurtem malutkich czekoladek... Nie, hygge dotyczy sfery duchowej! Przymknęłam więc oczy i spróbowałam.

Ommmm... „Majonez wzięłaś? Skoczę jeszcze po chipsy! Gdzie pan znalazł takie piękne pomidory? Za ile te karpie były? Żywe czy mrożone?” – delektowałam się każdą zgłoską wpadającą w moje medytujące hygge-uszy. Ach, jakie to miłe rodzinne pogaduszki! A w tle bożonarodzeniowe dżingle i zapowiedzi o promocjach. Czuć, że idą święta! Życie jest piękne!

– Pan tu nie stał! – ryknął nagle jakiś emeryt klasykiem ze swej młodości i moją duchową hygge szlag trafił.

Otworzyłam oczy i zobaczyłam, jak zaryknięty elegancki korposzczurek posłusznie odchodzi na koniec kolejki, ściskając w dłoni jedynie ryż do sushi. Zrobiło mi się go żal, więc puściłam do niego oko i poleciałam innym klasykiem z epoki, moim zdaniem, dowcipnie:

– Klient pod krawatem jest mniej awanturujący się!

Ale nikt się nie roześmiał. Cisza. Nie zrozumieli, nie usłyszeli? Może mnie w ogóle nie zauważyli? Czyżbym weszła już w wiek niewidoczny... Jesteś, ale cię nie ma. Kiedyś byłaś ozdobą każdego towarzystwa i duszą każdej, szczególnie dłuższej kolejki. Twoje celne uwagi kwitowano serdecznym śmiechem, a bywało, że zaproszeniem na kawę... Tak czy inaczej pociąg odjechał, nie ma się co oszukiwać, to se ne vrati. Za to święta wracają co roku. Z bombkami, które zawisną na... aha, miałam się nie denerwować, że Marek tradycyjnie nie kupił na czas drzewka, co oznacza perspektywę ohydnego drapaka, ozdobionego świecidełkami jak stara milionerka chora na anoreksję. Hygge!!! Tylko jak tu spokojnie się cieszyć duperelami? Byłam strzępkiem nerwów z niewyspania i zamykania po nocach ostatniego w tym roku projektu, bo klientka uparła się na przeprowadzkę do nowego „penthałzu”, oczywiście przed świętami.

– Ciągle się rusza, niech pani wróci go dobić, bo nie przejdzie na kasie! – Jakaś skrzecząca baba brutalnie wyrwała mnie z mojego wymarzonego, osobistego Raju, czyli z ukochanej Majorki, gdzie właśnie relaksowałam się przy hipotetycznym drinku nad wciąż nieistniejącym basenem w naszym ogrodzie.

– Dzięki – bąknęłam, wracając do działu rybnego, choć przecież mogłam tego cholernego karpia zdzielić torebką lub równie ciężkim laptopem.

Najgorszemu wrogowi nie życzę takiego spacerku. Nim tam dotarłam, byłam już innym człowiekiem, bo w odruchu serca postanowiłam ocalić karpiowi życie, choćby do następnego klienta. Szarpałam się z wierzgającą reklamówką przy plastikowej wannie pełnej innych karpi, gdy mój telefon rozdzwonił się szczekaniem psa. Zawsze szczekał, gdy dzwoniła matka, ale zwykle robił to jakoś dyskretniej. Tym razem prawdziwie ujadał, więc próbowałam go choć wyciszyć, bo rozmowa w sytuacji dramatycznej relokacji karpia była niemożliwa. No i, chlup, zamiast ryby do wanny wpadł mój telefon. Nie pierwszy raz się kąpał, więc na szczęście na stałe ubrany był w wodoodporny pokrowiec. Podwinęłam rękaw i włożyłam łapę aż po łokieć w ławicę ryb. Dzięki Bogu nie ma tradycji jedzenia piranii na Wigilię!

– Co pani wyprawia?! – ryknął ekspedient, aż wszyscy wokół stanęli na baczność.

Właśnie, co wyprawiałam? I co ja tu w ogóle robię? Mogłam przecież wysłać Oksanę, ona i tak nie zajmuje się tym, czym powinna, choć nieźle jej za to płacę. Jak będę miała trochę czasu, to się tym niezajmowaniem zajmę... Na razie udało mi się odłowić telefon, ścisnęłam go w ociekającej rybną zupą ręce i uciekłam od nieprzyjemnej sytuacji w alejkę wędlin i kiełbas.

Komórka działała, bo znów rozległ się dzwonek, tym razem neutralny. Oksana! O wilku mowa, choć ten wilk tkwił w skórze przestylizowanego kociaka. Chyba zmienię jej sygnał na miauczenie.

– Pani Magda, pani kupi toaleticzeskij papier – zaszczebiotała po swojemu.

I kto tu był „panią”, a kto „panią do pomocy”?!

Papierem toaletowym XXL, jak zatopioną w plastiku białą tarczą, utorowałam sobie drogę do kas. Przedarłam się jakoś do swojego wózka. Cholera, esemes!

JESZCIO PŁYN NA KOMPIELU – napisała, ba, rozkazała, caryca Oksanica...

No nie! I telefon, znowu ona, upierdliwa jak najgorsza pracodawczyni!

– A, i pani kupi orientalni zapach, mienia takoje podobajutsja... I krem dla intymnoj depilacju, dobrze?

Zatkało mnie ruskie kakało, jak by powiedział Michaś, który nie wiadomo skąd to wziął. Coś tam odmamrotałam i rozłączyłam się. No też! Powiem jej potem, że płynu nie było, a kremu tym bardziej, czy zresztą muszę się tłumaczyć? Tymczasem baba-żaba z kolejki już wyparowała, mój wózek ktoś życzliwy odstawił na bok, a ludzi do ogonka przybyło dwa razy tyle... Hygge! Gdzie moje wewnętrzna broń, hygge?

Uspokoiłam się dopiero na myśl, że jutro pierwszy raz od wojen krymskich nie pójdę do roboty, tylko wyśpię się do luksusowej ósmej trzydzieści, w sam raz, by zdążyć na wartę przy wigilijnych garach. Wbrew pozorom była to znacznie lepsza perspektywa niż ponowny widok mojej klientki, zawodowo Pani Dyrektor, prywatnie Panny Nikt, która dzięki Bogu łaskawie podpisała mi dziś odbiór „wykonania zaaranżowania i wykończenia apartamentu” w Miasteczku Wilanów. Gdybym wiedziała, ile czasu spędzę na przekonywaniu jej, że Ziemia nie jest płaska, a wanna na lwich nóżkach niekoniecznie pasuje do ultranowoczesnej łazienki, zamieniłabym chętnie to zlecenie na tydzień darmowej pracy w garkuchni, zwłaszcza że kiedyś bardzo lubiłam gotować.

Kiedyś znaczy dawno, zanim mój późny, zesłany mi w czterdziestej pierwszej wiośnie życia stan błogosławiony przemienił mnie w leżącego hipopotama z cukrzycą ciążową i zagrażającym poronieniem. W przedporodowym peaku miałam dwadzieścia pięć kilo na plusie i gdyby mi ktoś wtedy przypomniał, że w tym samym życiu piekłam torty makowe, prowadząc kawiarnię na Majorce, umarłabym w ataku mdłości! Tak czy siak, nieludzkie poświęcenie zostało uwieńczone sukcesem w postaci nadpobudliwego niemowlęcia, które wkrótce zamieniło się w dziecko ze stwierdzonym ADHD. I nic mnie nie przekona, że takiej jednostki chorobowej podobno nie ma. Jest i nazywa się Julia, lat cztery i pół, odczuwalne trzynaście. Tak, tylko mnie mogło się zdarzyć posiadanie potomstwa w wiecznym wieku emocjonalnego dojrzewania, choć Michaś studiuje, a Jula chodzi do przedszkola, na tyle niechętnie, że bez Oksany trudno byłoby mi ją upilnować... Może więc jednak wrócę po ten krem do „intymnoj depilacju”?

Nie wróciłam, bo w tym momencie jakiś kretyn wjechał w mój wózek i moja osobista wieża z produktów spożywczych, w tym gigantyczne opakowanie jajek ekologicznych, runęła niczym chiński apartamentowiec po trzęsieniu ziemi.

– Bardzo panią przepraszam – bąknął sprawca wypadku, schylając się po ociekające rozbitymi jajkami pudełko z ptasim mleczkiem, które kupuję tylko na czarną godzinę, czyli ostatnio co drugi dzień.

Spojrzałam w dół na szerokie plecy, a potem odwracającą się ku mnie twarz... Karola S.!!!

– To dla mojej mamy, ona jest... eee... strasznym łasuchem – usprawiedliwiałam się przed moim przyszłym niedoszłym trenerem i dietetykiem, nieudolnie obciągając płaszcz na wstydliwie za dużym tyłku.

– Ach, dla mamy... Rozumiem – odparł uprzejmie Karol S.

Czyżby na solaryjnie ozłoconej twarzy pojawiła się ironia? W każdym razie w wózku miał dwie chude piersi z kurczaka i włoszczyznę.

– Postne coś te święta u pana – zażartowałam, by pokryć zażenowanie.

– Trzeba myśleć zawsze trochę do przodu – odparł po żołniersku. – Jesteśmy umówieni na połowę stycznia, do zobaczenia! – pożegnał się i zniknął w antydietetycznym tłumie.

Myśleć do przodu? Zawsze? Chyba nigdy! Myśleć o tym, co za rok, dwa, trzy, gdy będę już najpóźniejszą czterdziestką na świecie? I dumać o tym, co będzie za kolejne pięć, dziesięć kilo? Przeleciałam wzrokiem po stojaku z prasą. „Moje odchudzanie”, „Fit”, „Dieta świętej Hildegardy”, „40 dni postu”, „Skuteczna głodówka sokowa”... Masakra! Wybrałam „Superformę”, bo pomagała „szybko zrzucić oponkę po świętach”. Jeśli natychmiast się za siebie nie wezmę, moja oponka będzie niedługo pasowała do tira, i żegnaj, zgrabna figuro tirówki!

Wrzuciłam gazetkę do wózka, choć cena była podwójna, bo do specjalnego wydania dołączono jakiś bestseller o masażu. Przeczytam i schudnę. Masaż i zero słodyczy! Od jutra... A w ogóle, jakie to niesprawiedliwe, by musieć się odchudzać i ćwiczyć, skoro nosi się, znaczy my nosimy, czyli kobiety, czyli również ja, tony kilogramów cholernych zakupów! Gdzie moja talia osy? – pytałam retorycznie, ćwicząc brzuch przy wyjmowaniu z wózka i wrzucaniu do auta tych cholernych ton.

Bo to naprawdę są tony! Wyliczyłam kiedyś, że sto kilogramów razy pięćdziesiąt tygodni przez dziesiątki lat, to sto pięćdziesiąt ton lekko! Że trzeba wychować sobie facetów, mężów, synów, to będą nosili? Zapomnijcie, sielanka zakupowa istnieje tylko w serialach. A skoro tyle noszę, gdzie są moje muskuły?!

Obrażona na ciężkie życie kobiety, porzuciłam pod furtką samochód wyładowany po dach, nie zabierając nic prócz siebie samej, jak jakaś Wielka Pani! W końcu od roku mieszkamy po „wielkopańsku” (cytat z folderu dewelopera) w, jak by nie było, Królewskich Ogrodach, w okolicy tak zielonej, że Michaś, chyba z obawy przed zatruciem tlenem, od razu zamieszkał z kolegami w Śródmieściu. Daleko tu od modnych knajpek typu Charlotte i daleko od szosy, żabek i innych biedronek, choć psy, owszem, są i dupami szczekają. Miejsce wybierał Marek, chcąc, żeby dziecko miało piaskownicę z ogródkiem, a gdy Julka dorośnie, to sobie chyba pomidory pod folią będziemy hodować w tym naszym królewskim ogrodzie. Na keczup, którym moje dzieci polewałyby wszystko, włącznie z zupą pomidorową.

Weszłam więc do domu tylko z torebką, elegancko, jak dama, i rzuciłam w drzwiach, niby od niechcenia, tonem Anny Wintour, łamane przez Margaret Thatcher:

– Oksana, rozładuj, proszę, zakupy, są w bagażniku!

Odpowiedział mi tylko jazgot od strony salonu. Stanęłam w progu i poczułam się jak ostatnia kuchta, niewolnica z filmu o strasznej doli czarnoskórych na plantacjach bawełny! W telewizorze, zapewne na jakiejś ukraińskiej stacji, dział się lokalny Supertalent czy Idol. Ale to jeszcze nic. Przed ekranem siedzieli sobie w najlepsze: moja pomoc domowa Oksana, w ponętnie kusym szlafroczku, mój małżonek Marek, w trochę dłuższym, rozchełstanym, a pomiędzy nimi, w słodkiej, różowej pidżamce, zachwycona córeczka-Juleczka... Normalnie święta rodzina z eleganckich świątecznych kartek, których nikt już nie wysyła, albo świecka, z reklam, których nikt nie ogląda, do wyboru!

Ja też miałam wybór: uciec i nie wracać albo zaprowadzić tu porządek. Problem w tym, że Oksana trafiła do nas jako dziesiąta woda po kisielu jakiegoś Markowego pociotka z Charkowa, więc trudno mi było zachować zimne, absolutnie służbowe stosunki. A jednak przecież była, i to przede wszystkim, naszą, sowicie opłacaną, gosposią i nianią.

– Usiądź z nami! – łaskawie zaproponował Marek, który wreszcie dostrzegł moją obecność. – Śmieszny ten ukraiński pop, u nich jeden kawałek trwa dwa razy dłużej niż u nas!

Poczułam się lekko dziwnie, patrząc na nich w tych szlafrokach... I to „usiądź z nami”, jak gdyby byli jacyś Oni sobie i ja sobie, czy nie byliśmy raczej My i ona, Oksana, sobie?! I od kiedy to Marek, może nie meloman, lecz jednak obdarzony niezłym gustem, interesuje się ukraińskim popem? Przypomniała mi się Ewa, moja koleżanka, rozwodząca się od miesięcy właśnie przez opiekunkę do dziecka... Na dodatek Julka tuliła się właśnie do Oksany niczym do rodzonej matki, wcale na mnie nie zwracając uwagi...

– Marek, ja przerzuciłam sto pięćdziesiąt ton i jest jeszcze mnóstwo roboty! – westchnęłam, a może i warknęłam.

– Zawsze musisz przesadzać? Nie możesz mówić normalnie? – oburzył się mój mąż, kompletnie bez związku z sytuacją, nie mówiąc o jakimkolwiek pocieszeniu.

– Nie będę już więcej niczego targać, mam tego dość! – krzyknęłam. – Może tak Oksana przyniosłaby zakupy z samochodu?

– Mama, nie krzycz, bo Wasyl śpiewa! – zaszczebiotała nieodrodna córeczka tatusia.

– Chcę tylko, by Oksana pomogła...

Pomoc domowa, łamane przez opiekunkę do dziecka, spojrzała na mnie, jakbym urwała się z choinki, której oczywiście wciąż nie było.

– Nie widzisz, że jest w szlafroku, a na dworze zima? – zdziwił się mój mąż. – Ja przyniosę, ale później.

– Później, później – przedrzeźniałam łaskawcę. – Wszystko później! A ja... – nie skończyłam, bo zdębiałam.

Dopiero teraz dostrzegłam, że Madame Oksana, z akcentem na ostatnie „a”, miała włożone waciki pomiędzy palce u stóp, które udrapowała zalotnie na pufie... Malowała sobie paznokcie, a ja miałam kupić jej płyn do kąpieli i targać całą wigilię z auta do kuchni?!

– Przypominam, że nie ma choinki, a zakupy zaraz się zepsują w bagażniku – oznajmiłam, po czym westchnęłam ostentacyjnie głośno, na znak, że skoro chcą, to niech się zatrują salmonellą, byle mi dziecka nie otruli, ale ja na dzisiaj pracę skończyłam.

Odwróciłam się dumnie na pięcie i poszłam na górę. Zamknęłam się w łazience i odruchowo odkręciłam wodę do wanny. Na jej brzegu położyłam zafoliowaną „Superformę”, którą w sklepie wsunęłam do torebki. Na razie tylko ją poczytam, ale czyż odchudzanie nie zaczyna się w głowie? A książkę o masażu dam matce, będzie superkombo z voucherem na majowy turnus w Ciechocinku. Ucieszy się, bo twierdzi, że nigdzie tak dobrze nie wypoczywa jak tam. Odkąd pamiętam, co roku wracała z sanatorium jakby szczęśliwsza, młodsza, jaśniejsza...

Mnie musi wystarczyć wanna i świąteczne golenie nóg, użalałam się nad sobą, trochę jednak niesłusznie, bo przecież miałam w niedalekiej perspektywie wyjazd niejako do siebie, do mojego majorkańskiego domu. Lecz teraz byłam wykończona, a państwo siedziało sobie w najlepsze w salonie, wielkie państwo, z którego pani Oksana myśli, że Majorka to wyspa orientalna, jak zapach jej ulubionego płynu do kąpieli. I o co jej chodziło, skoro jest jeszcze prawie cała butelka?

Wlałam trochę tego płynu do burej wiślanej wody. Otuliło mnie cudowne ciepło migdałowej piany, która mózg cudownie zmienia w marcepan... Karpie, Oksana, Karol S., Panna Nikt i sto pięćdziesiąt ton spłynęły ze mnie szybciutko w kierunku kanalizacji. Zakupy też niech sobie popłyną, najwyżej zjemy na Wigilię bezglutenową pizzę. Bye, bye, upiory ostatnich godzin! Teraz ja. I jestem tego warta! Będę cieszyć się każdą moją własną, osobistą hygge-chwilą!

Rozerwałam celofan „Superformy”, więc kieszonkowo wydana książeczka omal nie wpadła do wody. Cóż tam piszą na okładce? Bestseller jesieni? Nie słyszałam, nie mam czasu nawet na czytanie maili od straży miejskiej... Na połowę strony wywalony cytat z Teletygodnia, który u nas czyta tylko Oksana, i to od deski do deski: „Nektar młodości dla bardzo dojrzałych kobiet zgrabnie wpisuje się w modny nurt powieści erotycznych”.

Olaboga! To nie o masażu ten Dotyk masażysty niejakiej Kaliny Chwost? Chwost, nie słyszałam. Zdjęcia autorki brak. Czyżby była facetem? Bezrobotnym intelektualistą, zarabiającym pokątnie na chlebek, a może nawet gejem? Nikt tak nie rozumie kobiet jak geje, mówi się często, choć akurat mego brata Piotrusia to się na pewno nie tyczy. Gej trzystuprocentowy, a rozumie mnie, jakbym mówiła do niego po chińsku. Tak czy owak ktoś trafił w target, bo „dwieście tysięcy czytelniczek nie może się mylić”. Czyżby?

Otworzyłam losowo na stronie trzysta czterdziestej piątej.

Teresa zawsze umawiała się na masaż jako ostatnia w grafiku Mariusza. Pragnęła być ostatnią kobietą na łóżku do masażu, ale za to pierwszą w niebiańskim łożu ich miłości, usłanym kwitnącymi pąkami magnolii w srebrnym świetle księżyca w pełni. Będzie się dziś w nocy na nim wić, zmysłowo jak wąż na meksykańskiej skale, i mruczeć jak drapieżny kociaczek łaszący się do swojego pana. Mrrr... Mrrrr...

Klasa tej prozy, godna Antynobla, zatkała mnie! Ominęłam długi opis potencjalnych kocich godów w pąkach czy pękach magnolii i czytałam dalej od następnej strony.

Teresa nigdy przedtem nie przeżyła tylu orgazmów, spazmów i jęków rozkoszy, co w jego szerokich, barczystych ramionach. Mariusz był smagły jak Cygan spod tężni, męski i przystojny jak aktor z amerykańskiego serialu. Tak bardzo rozbudził w niej drzemiącą chuć, że po obiedzie odwiedziła studio fryzur intymnych, gdzie jednak odradzono jej wariant brazylijski, polecając klasyczne francuskie bikini jako bardziej twarzowe w jej wieku. Rozpromieniła się, to słysząc, bo pomyślała o twarzy Mariusza, którego język tańczył w niej od połowy turnusu niczym baletmistrz z Teatru Bolszoj.

Matkobosko! Przecież bohaterka jest emerytką! Oczywiście, sama przeglądałam w jakiejś gazecie reportaż o seksie w wieku starszym, że zawsze istniał, a teraz tylko przełamuje się medialne tabu, ale ten świńsko-słodki styl był jednak obrzydliwy!

W momencie, w którym zobaczyła Mariusza, jej ciało zadecydowało za nią. To ono, odczuwszy zew zagotowanej krwi, podszepnęło: „Tereso, tobie też się coś od życia należy, w tobie krew wciąż gorąca, a to, co czujesz, to najczystsze pożądanie, najprawdziwsza dzika żądza rasowego kociaka”. Musiała ciału przyznać rację. Tak, chciała go całą sobą!

„Zew zagotowanej krwi”! Mogłam, za przeproszeniem, rzygnąć w migdałową pianę albo się roześmiać. Wybrałam to drugie.

– Przyniosłem zakupy! Co tak chichoczesz? – usłyszałam za drzwiami odprężony już głos Marka.

– Czytam Ulissesa! – zaćwierkałam.

– Konkurs piosenki wygrał Wasyl – poinformował mnie, zadowolony.

Wasyl! Nie wiem czemu, ale miałam wrażenie, że Marek ostatnio głupiał, choć wciąż potrafił wytłumaczyć ten nagły spadek intelektualnego poziomu przepracowaniem i wiekiem. Cholera! A może głupota jest zaraźliwa? Czy Oksana – Kapłanka Mądrości – była dla niego odpowiednim towarzystwem? Śniadania też jedli razem, bo ja wstawałam ciut później... Nie zamierzałam się wywyższać, Oksana miała swój rozum i wdzięk, nie powiem, i nie każdy musi być Einsteinem, ojej, sama też nie jestem, po prostu wciąż gdzieś podprogowo tkwił mi w głowie obrazek sprzed godziny, z nimi, siedzącymi w tych szlafroczkach jakoś tak za blisko... Lecz jeśli zgłupieję do imentu, to nie przez Oksanę, a przez lekturę Dotyku masażysty!

Przede wszystkim postanowiłam jednak, że pomysł, by dać to matce, był najgorszy z możliwych. Może dam Oksanie, żeby znalazła sobie masażystę i przestała kokietować wszystkich, łącznie z moim homoseksualnym bratem, a nawet... mężem? Bo o czym on sobie mógł myśleć, zerkając na to ciałko w za kusym szlafroczku? Nie, nie zamierzałam rozwijać tematu i psuć sobie znów humoru. Hygge, zapomniałaś? I niczym masochistka zajrzałam na jeszcze jedną, otwartą na ślepo stronę. Przynajmniej się pośmieję!

Teresa nie gustowała w dojrzałej męskości. Wolała ciała młode i umięśnione, prącia sprężyste i niezawodne, a jądra zawieszone wysoko. Lubiła młode wilczki. Od lat co roku jeździła do wód „ładować akumulatory”, jak dla niepoznaki nazywała swoje pozamałżeńskie przygody. Czasami, gdy chciała poczuć się bardzo niegrzeczną dziewczynką, krzyczała podniecona podczas stosunku.

– Ładuj, no ładuj w ten mój akumulator! – A prężyła się przy tym jak najbardziej rasowa, perska kocica na gorącym, blaszanym bębenku.

– Kiedy, ptaszynko, wrócisz do domu? – dopytywał w międzyczasie przez telefon stęskniony mąż, dzwoniąc do niej z Warszawy.

– Jak tylko naładuję akumulatory do pełna – szczebiotała, już spełniona i ociekająca sokami miłości po odmłodzonych kąpielami w solance udach.

„Ptaszynko”? Śmieszne, podobno w czasach narzeczeństwa mój ojciec zwracał się do matki, wtedy jeszcze z domu Dziubak, pieszczotliwie „moja ptaszynko”. A może „ptaszku”? Jakoś tak...W OPARACH WIGILII

I znowu mój organizm przechytrzył technikę, pomyślałam, otwierając oczy, bo intuicja podpowiadała mi, że spałam ciut dłużej, niż to planowałam. Ile dłużej, przekonałam się po całkowitym dobudzeniu, znalezieniu okularów i odczytaniu godziny na zegarku. Dochodziło południe, a budzik ukryty w moim telefonie nastawiłam wczoraj na ósmą trzydzieści. Trzy godziny sennego poślizgu? Niewiarygodne! A jeśli tak już po prostu mają „późne czterdziestki”, te czterdzieści pięć plus, te nieszczęsne „zbliżające się pięćdziesiątki”, do jakich oczywiście nie zamierzam się zaliczać? Jeśli już zawsze będę musiała spać trzy godziny dłużej, bez względu na to, o której się położę?

Zza okna wydarły się jakieś zimowe ptaki. Spojrzałam na okładkę Dotyku masażysty, leżącego na nocnym stoliczku. Jak on mówił do tej Teresy? „Ptaszynko”? „Ptaszku”? Zupełnie jak mój ojciec do matki, przypomniałam sobie i nawet bym się roześmiała, gdybym nie usłyszała zza okna wyraźnie:

– Wi-gi-lia! Wi-gi-lia! – krakała jakaś cholerna wrona. – A ty w du-pie! W du-pie!

Poderwałam się z łóżka. Marka już oczywiście przy mnie nie było, tak jak nie było go, gdy się kładłam. Czy w ogóle przy mnie spał? Po diabła mi te jedwabne fatałaszki, w które odziewam się noc w noc, jakbym sama była bohaterką jakiegoś pornosa z akcją w Ciechocinku, skoro nie mają kogo kusić? Zresztą teraz oddałabym je wszystkie, całą szafę, byleby już było po przygotowaniach do Wigilii, co tam, po samej Wigilii, a nawet jeszcze później: byleby już było pojutrze, gdy wsiądziemy do samolotu na Majorkę! Wreszcie sami, tylko Marek, Julka i ja. Z nieba szybko zeszłam na ziemię, przecież nic niegotowe! Błyskawicznie znalazłam się w kuchni.

– Witaj, ranna ptaszynko! – zaśmiał się mój mąż, nie podnosząc nawet głowy znad smartfona, który stał się dla niego drugim, a właściwie pierwszym światem.

– „Ptaszynko”? A może mówił do niej „ptaszku”? – wyrwało mi się z innej bajki.

– Co? – Marek grzebał w jakiejś aplikacji.

– Nic – westchnęłam. – Szkoda, że to nie Święto Dziękczynienia! Rąbnęłoby się na stół wielkiego indyka i po krzyku!

– Chcesz podać indyka? W Wigilię?!

No i właśnie taka z nim rozmowa...

– Nie chodzi o to, co chcę podać, tylko o to, co mogę! Indyk jest na jutro, a na dziś... – Z pasją otwierałam szafkę po szafce, a nawet lodówkę, w poszukiwaniu straconego czasu chyba.

– Przecież zrobiłaś zakupy...

– I nie kupiłam najważniejszego! – Denerwował mnie, mądrala.

– Czego? – Wciąż nie podnosił głowy.

– Kilku małych, jednoosobowych stoliczków! – wycedziłam.

Podniósł łeb i nawet, zdaje się, oprzytomniał.

– Stoliczków?

– A tak, bo jaki sens ma jeden wspólny stół, skoro każdy je co innego? Siądźmy sobie, każde przy osobnym stoliczku, jak w kawiarni dla mizantropów, i już! Uczciwiej będzie i prawdziwiej, w Wigilię się nie kłamie!

– Może jednak za długo spałaś? – Marek uśmiechnął się krzywo, powracając do smartfona.

– W ogóle nie muszę spać, by wiedzieć, że ty bezglutenowo, Michaś nie je ryb, matka kalorii, a Julka tylko makaron! À propos... gdzie ona jest?

– Poszły z Oksaną na spacer. – Jeszcze raz, o dziwo, podniósł głowę. – A ty lepsza? Nie jesz mięsa...

– I właśnie dlatego wspólnie możemy tylko się napić wody, i to niegazowanej! – Wzruszyłam ramionami.

– Akurat znalazłem kapitalną, nową wodę spod wulkanów na wyspach Fidżi – ucieszył się. – Alkaliczna, dziewięć koma dwa PH, odkwasza organizm, jednocześnie wzbogacając o...

Nie zamierzałam go słuchać. Powyżej dziurek od nosa mam jego żywieniowych obsesji i dbania o formę! Gdybym choć w jednej dziesiątej tak się pilnowała jak mój mąż, mogłabym się wczoraj w sklepie rozebrać przed moim nowym trenerem. Od razu, natychmiast, do naga i nie bacząc na wezwaną przez kierownictwo policję!

– ...więc idę. – Marek wstał z krzesełka.

– Dokąd? – Wciąż wgapiałam się w otwarte szafki i lodówkę, jakby ta Wigilia miała się zrobić sama. – Na Fidżi po wodę?

– Bliżej, do Rossmanna. – Już był w drzwiach.

– A co? Sprzedają tam choinki? Bo jakoś jej nie widzę...

– Choinka? – żachnął się, znał ten mój ton. – No tak, niezbędna, zapomniałem... Kupię ten płyn do kąpieli, a potem pójdę na jakiś placyk...

– Płyn do kąpieli? – zdziwiłam się.

– Oksana prosiła, a skoro muszę iść po choinkę...

Proszę, jak ładnie obrócił wigilijnego kota ogonem! Przed chwilą nie wybierał się po żadną choinkę! Czułam, że robię się zła. Wszystko w proszku, a on najuprzejmiej udaje się po płyn do kąpieli dla opiekunki do dziecka!

– Przecież w jej łazience jest tylko prysznic! Pije ten płyn, czy co?! – usiłowałam żartować. – I nie uważasz, że Oksanka zaczyna nas trochę terroryzować?

Już go nie było... Mechanicznie wyjmując z szafek, co potrzeba do przygotowania kolacji, myślałam o skutkach za dobrego serca. Sposób, w jaki traktowaliśmy Oksanę, był dokładnym przeciwieństwem tego, co przypadkowo podsłuchałam kiedyś na osiedlowym placu zabaw w pewną pamiętną sobotę, gdy Julka wyjątkowo zgodziła się na spacer ze mną ubraną w dres, bo na co dzień chadza tam z elegancką Oksaną. Trzy dziewczyny: Polka i dwie Rosjanki, Ukrainki lub Białorusinki, czort znajet, lecz pewnie dlatego rozmawiały po polsku z ruskim akcentem, by zrozumiała ta trzecia. Opowiadały sobie o traktowaniu ich przez ich pracodawców, a naszych sąsiadów. Jakaś babcia w czterdziestostopniowym upale podała ukochanym wnuczętom po szklance soku, ale umierającej z pragnienia „Ruskiej”, wziętej do sprzątania, już nie zauważyła. „Ja noszę swoje picie i kanapki – wtrąciła się druga – ale gdy kiedyś, po odkurzaniu, stanęłam z butelką i bułką, pani domu przypomniała mi, że nie przyszłam do restauracji”...

Słuchałam tych biednych dziewczyn z obrzydzeniem: zapomniał wół, jak cielęciem był? Czy razem z jakim takim dobrobytem dostaje się w pakiecie pigułkę zapomnienia? Całkiem niedawno, w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, same byłyśmy Rosjankami, Ukrainkami czy Białorusinkami w Niemczech, Austrii, Szwecji, wszędzie!

To wtedy, na tej głupiej ławce, poprzysięgłam sobie uroczyście, że nigdy się tak nie zachowam, i równie zawstydzony Marek przyznał mi rację. Lecz żeby teraz biec, i to w Wigilię, po płyn do kąpieli dla Oksany?! Rozumiem, gdyby to był syrop na kaszel, by nas wszystkich nie pozarażała tuż przed wyjazdem na Majorkę, lub płyn przeciw wszawicy, by nas, no, wiadomo co, choć niby gdzie taka elegantka miałaby złapać wszy, ale płyn do kąpieli?!

Nie wiedziałam, w co mam włożyć ręce. I w sumie niezbyt wiedziałam, w co je wkładam, doświadczenie to jednak rzecz bezcenna. Ileż Wigilii już przygotowywałam! No tak, jedną, dziesięć lat temu na Majorce, i nikt w rodzinie jakoś jej chętnie nie wspomina, z tym, że każdy z innego powodu. Tak jak i wtedy, dzisiejsza grzybowa już gotowała się sama i barszczyk czerwony też raczej sam. Kartoniki, z których przelałam zupki do garnków, złożyłam w kosteczkę i schowałam na dnie śmietnika. Do grzybowej chlusnę koniaku, do barszczu czerwonego wina i nikt się nie zorientuje, że kupne. Kluski z makiem to na osobny stoliczek dla Julki, wielbicielki wszelkich klusek, też nie problem, bo najbardziej lubi je jako makaron z keczupem. Jednak pierogi już nie chciały się zrobić same, bo najgorzej, gdy czegoś nie ma na miejscu, a w rogu szuflady, gdzie zawsze była, foremki do sklejania pierogów nie było za cholerę. Może ktoś wyniósł na Halloween, w końcu to wygląda jak szczęka Indianina, bo z czerwonego plastiku, wyrwana mu z gęby w chwili, gdy próbował cię oskalpować. A może raczej jak kawałek zombie, w końcu Halloween to nie western z Indianami... W każdym razie właśnie zabrałam się za klejenie ręczne, dość skonfundowana. No, jak byście się czuli, pisząc maila ręcznie, co?

Tak właśnie się czułam, gdy do domu wróciły łaskawie obie damy. Damy, bo jak inaczej nazwać Julkę w granatowym świątecznym płaszczyku, z torebeczką w cenie samochodu, którą Marek jej nabył drogą kupna w pijanotatusiowym widzie? Co powiedzieć o Oksanie, przepraszam, pani Oksanie, pani, kurwa, baronowej Oksanie w eleganckiej kurtce z syberyjskich lisów, o jej wysokości Wielkiej Księżnej Oksanie na obcasach długości opakowania spaghetti? Zazgrzytałam zębami, cholerny pierożek rozleciał mi się w ręku. Jedyną prawdziwą podkuchenną byłam teraz ja!

– Mamusiu, nie masz pojęcia, jak ślicznie jest na placyku, ile światełek, jak kololowo!

Oksana fachowo zdejmowała jej płaszczyk i buty, ale i tak uważałam, że za dobrze jej się powodzi, a już z pewnością dziś. Gdy Julka pobiegła do swego pokoju, baronowa O. też próbowała dać drapaka. Ale nie ze mną te numery, nie w tej chwili.

– Oksana? – Pac! Na podłogę pacnął mi drugi, cholernie, ręcznie wydziergany pierożek. – Zdaje się, że będę potrzebowała twojej pomocy... – orzekłam dyplomatycznie całkiem niedyplomatycznym, jednak zdecydowanie za ostrym tonem.

– Ale ja... – Grzecznie stanęła w kuchni.

– Chyba nie zamierzałaś się teraz kąpać? – zaćwierkałam.

– Kąpać? Ależ skąd, ja tylko... – Rozejrzała się po bajzlu w kuchni, jakby to był wojskowy burdel.

– W oczekiwaniu na swój płyn ulepisz resztę pierogów, a potem, gdybyś była tak uprzejma i skroiła cebulkę do śledzi...

– Eto diełajetsa kilka dniej nazad, sztoby cebula wgryzła się w olej i zmiękła – prychnęła koneserka światowej kuchni, po prostu Magda Gessler w programie Tefałenu, gdyby ten odcinek kręcono na Podolu.

Coś skurczyło mi się w żołądku, choć ciekawe co, skoro od wstania nic nie zjadłam, może wwąchane zapachy wigilijnych cudowności z odurzającymi suszonymi grzybkami na czele, z którymi zmieszały się właśnie za słodkie perfumy mojej baronowej? Czy ona naprawdę myśli, że nie wiem, że cebulę wkrawa się do śledzi „kilka dniej nazad”?! Zapomniałam, no zapomniałam, nie ja pierwsza, nie ostatnia! Matka zapomniała kiedyś o śledziach, no nie kupiła ich, i podała olej z samą cebulą, a jakże, doskonale przez kilka dni przemacerowaną!

– Bywa czasem, że człowiek nie pamięta – syknęłam, miłosiernie rzucając w nią fartuchem, by nie upaprała sobie sukieneczki ze złotą lamówką, nadającej się najmarniej na sylwestrowy jubel. – To są pierogi. – Wskazałam rozwałkowane ciasto i miseczkę z farszem, przypominającym obiadek dla koprofaga. – A to... cebula! – Chwyciłam w garść kilka cebul i zamachnęłam się jak Anita Włodarczyk na olimpiadzie w Rio.

Nieszczęsne warzywa rozsypały się po blacie, a ja, też rozsypana, nerwowo, odwróciłam się na pięcie, opuszczając kuchnię. Nie musiałam patrzeć na Oksanę, by wyobrazić sobie, jak teraz przewraca swoimi wymalowanymi oczami.

– Julka! – krzyknęłam w przedpokoju, jakbym we własnym domu musiała dodawać sobie odwagi. – Chodź, kochanie, będziemy nakrywać stół!

I ucieszyłam się, że ostatecznie to będzie tylko jeden stół, nakrywanie kilku osobnych byłoby jednak Męką Pańską, z przeproszeniem i za Mękę, i za Pańską, a zresztą to przecież nie te święta. Julka wybiegła ze swego pokoju jak oparzona, zachwycona egzotyczną propozycją, a gdy po chwili owinęła się w świąteczny biały obrus i krzyczała, że idzie do ślubu, rozbroiła mnie: oto, co czasem mamy fajnego za udrękę wychowywania, bo to zawsze po części jest udręka i właściwie trochę nie wiadomo, czy bardziej udręczony jest wychowujący, czy wychowywany.

– A z kim do tego ślubu? – Roześmiałam się wreszcie absolutnie szczerze.

I absolutnie szczerze skamieniałam.

– Ze mną! – podjął Marek w progu, wchodząc do domu z czymś dwumetrowym, przypominającym żywą kostuchę: za długie, za chude, żylaste, nieforemne i ogólnie obleśne babsko w czerni, bo nawet daltonista nie uznałby tej upiornej choinki za ciemnozieloną.

– Znalazłeś to na cmentarzu czy na śmietniku? – wysapałam, podczas gdy moja córka usiłowała rozłożyć obrus w poprzek stołu po jego długości, jakby prezentowała gigantyczną rolkę papieru toaletowego.

– No coś ty? Dwie stówy kosztowało! – Wyprostował rękę, by pokazać nam kostuchę w pełnej krasie.

– Chcesz powiedzieć, że jeszcze za to zapłaciłeś?! – Aż przysiadłam na stole.

– Mamo, oblus! – pisnęła Julka.

Miałam gdzieś ten obrus. I to, że z kieszeni kurtki mężulka wystawał w najlepsze płyn do kąpieli dla Oksany... Przecież pod tym czymś nawet prezenty będą wyglądać jak nagrobki!

– Tu ją postawimy, Juleczko?

Marek wiedział, że lepiej się w tej chwili do mnie nie odzywać, choć to ja odpowiedziałam:

– Piwnica? Garaż? Taras? Wybierajcie, bo na pewno nie w moim salonie!

– Nie chcę w piwnicy! – Julka zaczęła chlipać, gdy z kuchni dobiegł nas niemiłosierny wrzask, jakby Oksanę skalpował ten Indianin od zaginionej czerwonej szczęki, którą miałam sklejać pierogi.

– Mamusia tylko żartuje – powiedział Marek, rzucając drapaka na podłogę w przedpokoju, a siebie rzucając do kuchni w celach, jak się domyśliłam, ratunkowych.

– Nie żartuję – warknęłam, kładąc obrus jak należy. Sama, bo Julka też już jednym susem była w kuchni.

Najspokojniej w świecie rozłożyłam sztućce, które wcześniej przyniosłam do pokoju, i przyglądałam się uroczystym, pamiątkowym nożom: Ciekawe, jakim ją w tej kuchni oskalpował? Po talerze jednak musiałam udać się w paszczę lwa. Oksana siedziała na taborecie w pozie omdlewającej łabędzicy, a przy niej niemal klęczała moja najbliższa rodzina. Julka trzymała ją za lewą rękę, a Marek za prawą, robiąc opatrunek.

– Co to się stało?

– No, ja palec odcięła przy cebuli – jęknęła Oksana, zapłakana, jak mniemam, podwójnie, od palca i od samej cebuli.

– To co jej zawijasz, kochanie? – syknęłam do męża.

– No, palec – wyjaśniła zaskoczona Julka.

– Jaki palec, skoro go sobie odcięła? – mój głos też musiał brzmieć jak nóż.

– Nie odcięła, jest tylko mała ranka – westchnął Marek, kończąc zabieg.

– Trzeba uważać! – palnęłam, będąc nieodrodną córką własnej matki, która zatruła mi całą młodość, gdacząc przy każdej okazji swoje: „Trzeba uważać!”. Albo: „Trzeba było uważać!”. Całkiem jakby człowiek nie wiedział...

Poczułam na sobie trzy wrogie spojrzenia, błysk sześciu nienawistnych gałek ocznych, więc odwróciłam się w stronę blatu, czas uciekał, kolacja była niegotowa, goły drapak leżał w przedpokoju, a my trzęśliśmy się nad nieobciętym palcem guwernantki, choć ja akurat trzęsłam się najmniej.

Z sześciu cebul pokrojona była...

– Oksana, zdążyłaś pokroić jedną cebulę?!

Zadałam tylko niewinne pytanie, zresztą znając odpowiedź, a tu, proszę: Oksana znowu w szloch, mój mąż nagle jakoś mocno ściska ją za rękę, a Julka, biedne dziecko niemogące wytrzymać grozy wiszącej w powietrzu, demonstracyjnie zatyka uszy i wybiega z kuchni w siną dal...

– Ja nie magu kraic cebulu, u mienia oczi delikatnyje... – odezwała się wreszcie ofiara krojenia, może raczej kat całej Wigilii? Bo jeszcze moment, a na pewno nie zdążymy.

Zapadła cisza. Nie na długo. Ledwie chwyciłam za nóż, by wziąć się do nieszczęsnego krojenia, z głębi domu rozległ się dziki ryk Julki. Jezu, tam też jacyś Indianie? Popędziłam w jej stronę z nożem w ręku, bo komu jak komu, ale za krzywdę zrobioną Julce ucięłabym delikwentowi wszystko, co mu wystaje, a nawet więcej.

Moja córka siedziała w uchylonych drzwiach nieswojej garderoby na stercie ślicznie zapakowanych prezentów, które równie malowniczo wysypały się na podłogę ze schowka, uchylonego najpewniej przez Marka, gdy wyciągał dawno nienoszoną, tak zwaną gorszą kurtkę, by lepszych nie pobrudzić przydźwiganą choinką...

– Słoneczko! – Podbiegłam do niej z otwartymi ramionami.

– Nie ma żadnego Mikołaja!!! – ryknęła mi w twarz. – To ściemka, wasza ściemka!!!

W innych okolicznościach ubawiłabym się tą „ściemką”, całkiem nową w jej słowniku, ciekawe skąd przyniesioną, ponieważ nie mamy w repertuarze ściemki ani ściemy. Lecz Julka wywinęła mi się z ramion i z prędkością światła pognała do kuchni. Dotarłam tam za nią po chwili, by ujrzeć, jak wtula się w Oksanę, czemu z jakimś dziwnym, melancholijnym uśmiechem przygląda się mój mąż! A może tylko mi się zdawało? Najważniejsze, by dziecku nie zepsuć świąt!

– Słoneczko! – słodziłam w kierunku jej plecków. – Mikołaj jest! Istnieje, przysięgam! – W takich okolicznościach krzywoprzysięstwo wydało mi się absolutnie uzasadnione. – Po prostu, nooo, eeee... w tym roku zrobił sobie u nas magazyn prezentów i śpieszył się, bo jeszcze tyle dzieci ma do obdarowania, ale wróci. – Spiorunowałam wzrokiem Marka, mając nadzieję, że chociaż Mikołajową czapkę i płaszcz schował głęboko. – Wróci!

Niestety, moje słowa zadziałały niczym płachta na byka, dziecko rozryczało się na amen, tak jak tylko dziecko umie, bez możliwości zatrzymania ryku.

– Widzisz, co robisz? – odezwał się mój mąż. – Atmosfera nie do wytrzymania! Przez ciebie, wszystko przez ciebie! – Podniósł się wreszcie z klęczek. – Bogu ducha winną choinkę chciałaś postawić w piwnicy? To masz! Zobacz, jakie są tego efekty!

Oniemiałam. Czy on kompletnie oszalał?! Tyle dobrego, że po rozum do głowy poszła chociaż Oksana, wstając i zabierając Julkę z kuchni, a przy okazji i siebie.

– Dziewczyny! – huknął do nich Marek. – Musimy postawić i ubrać choinkę! W sa-lo-nie! – Spojrzał na mnie, jakbym zaraz zamierzała na salon spuścić bombę, i wyszedł za nimi.

Stałam wciąż z nożem w ręce, gotowa pokroić wszystko, co akurat nawinie mi się pod tę rękę. Wszystko prócz serca, pokrojonego już jak salami, w najcieńsze plasterki. Najchętniej skroiłabym cały ten dzień do zera, włącznie z wieczorem, który się jeszcze nie zaczął. I jutrzejszy. Byle już znaleźć się na Majorce! Lecz cóż było robić? Paweł ani pisnął, poszedł do domu i czapkę nacisnął... – uczono mnie z Elementarza Falskiego w bajce o Pawle i Gawle. Nie musiałam nigdzie iść, w domu już byłam i nie miałam szans, by z niego uciec, mogłam tylko bez piszczenia i innego roztkliwiania się nad sobą pokroić pięć pozostałych cebul i wrzucić do śledzi, ułożywszy je w szklanej miseczce, a potem przygotować jeszcze to i tamto, już jakkolwiek, byle na czas.

Przede wszystkim powinnam była jednak przygotować samą siebie, czyli najpierw się uspokoić. Jedna z moich dalekich kuzynek mawiała: „Żeby się scalić, musisz najpierw ostatecznie pęknąć!”. I nim wreszcie pękła raz na zawsze, doprowadzając się do stu trzydziestu kilogramów, które zabiły ją w minutę nad pustą tacą po czekoladowym torcie, doprowadzała się z byle powodu do spazmów, wyciskających hektolitry łez, po których osiągała iście stoicki spokój. Za zimna herbata? Spazmy! Piesek chcący nieplanowo wyjść po spacerze, bo mu się znów zachciało? Spazmy! Sąsiadka dzwoniąca do drzwi, jakby się paliło? Spazmy! Nagle przepalona żarówka w łazience? Spazmy! Ja sobie teraz płakałam po cichutku, postnie, jak na Wigilię przystało, niby z powodu krojenia złośliwej cebuli, ale tak naprawdę chlipałabym i bez niej. A także bez herbaty, pieska, sąsiadki i przepalonej żarówki.

Bliżej mi z tym było do własnej matki, oby tylko nie przyszła dziś przed czasem, jak ma w zwyczaju, ani o umówionej porze, może jakimś bożonarodzeniowym cudem jednak trochę się spóźni? W każdym razie to matka uprawiała „obieranie cebuli”, gdy nie mogła dogadać się z tatą, ze mną, bo wywijałam jakiś numer, czy też w ogóle z nagle przytłaczającą ją rzeczywistością. I wtedy mówiła: „Muszę obrać cebulę” – kierując się do kuchni. Skąd wiedzieliśmy, że nie należy jej przeszkadzać, bo jeśli się nie wypłacze, będzie nie do życia, a my oberwiemy za niewinność? Tak czy owak przez jakąś godzinę nikt jej wtedy nie przeszkadzał, a nazajutrz na obiad była francuska zupa cebulowa, francuska tylko z nazwy, dobry prowansalski kucharz przewróciłby się z przerażenia, zaglądając do garnka, bo to było coś w rodzaju gulaszu z przepaloną i przegotowaną cebulą, tyle że bez żadnego mięsa.

Obie – ja teraz, matka wtedy – płakałyśmy ze zwyczajnej ludzkiej bezsilności... Przecież człowiek zawsze chce jak najlepiej, no chyba że jest jakimś podłym zwyrodnialcem, chce, by wszystko było cacy, a najbliżsi serdeczni i zadowoleni. Takie proste! I niekiedy takie krzywe. Łzy kapały mi na blat: jaka ja jestem biedna, kap, jak mnie nikt nie rozumie, kap, kap, ani mąż, ani córka, kap, kap, kap, nie mówiąc o tej zakale Oksanie i tych, którzy niebawem zasiądą do wigilijnego stołu, kap, kap, kap, kap, i innych, tak, nie mówiąc o całym świecie! Kap!

Zza ściany usłyszałam... Co to było za bzyczenie? Całkiem jakby jakiś podły zwyrodnialec... dentysta, tak, dentysta, borował zęby Julce, tylko dlaczego w takim razie nie drze się jak szalona? Przetarłam oczy, czyli zrobiłam to, czego nie wolno przy cebuli robić, i zakradłam się do przedpokoju. Na środku salonu klęczał Marek, nie, na szczęście już nie przy Oksanie, klęczał przy drapaku i robił z niego całkiem zgrabną choinkę, wiercąc wiertarką w pieńku dziury, w które Julka z Oksaną wsuwały wycięte z góry gałęzie. Drzewko wyglądało prawie jak należy, dzięki wstawkom poszerzając się teraz ku dołowi. I chyba tylko magia świąt, bo przecież nie wieloletnia małżeńska więź, sprawiła, że mój mąż nagle odwrócił się w bok, zauważył mnie i się uśmiechnął.

– Teraz ci się spodoba! – mruknął w moim kierunku i chyba nawet puścił do mnie oczko.

Kiwnęłam głową na zgodę i uciekłam do kuchni, bo ja – zapuchnięta i rozmazana – podobać się teraz nie mogłam. Została mi do pokrojenia ostatnia cebula i jeszcze parę łez do uronienia, gdyż z człowieka ulewa się powoli.

Ciąg dalszy w wersji pełnej