Miłość niezwyciężona - ebook

1

Pierwszy tydzień lutego…

Wychodzi za mąż w drugą sobotę maja.

Siedem słów nabazgranych na pergaminie. Wpatrywał się w nie tak długo, że zlały mu się przed oczami w jedną szarą plamę.

Podniósł głowę, w uszach mu dzwoniło, w głowie szumiało, jakby naprawdę cofnął się przed chwilą w czasie.

Dla Lyona Redmonda od zawsze istniała tylko jedna ona.

Przez chwilę nie mógł zrozumieć, co robi na pokładzie statku zacumowanego w Plymouth, zamiast być na nizinie Sussex, obok podwójnego wiązu, tego z wyrytą w korze literą „O”.

Spoglądało na niego z tuzin par oczu; ich właściciele czekali cierpliwie na rozkaz, który miał, bez wątpienia, paść.

Jego załoga składała się ze starannie dobranych, w stosownych okolicznościach śmiertelnie niebezpiecznych mężczyzn i jednej kobiety, wszechstronnie utalentowanej panny Delphinii Digby-Thorne – władającej wieloma języka i zaskakująco uzdolnionej aktorsko – to ona oblała kiedyś piwem jego siostrę, Violet.

Nie łączyło ich nic z wyjątkiem tajemniczych rodowodów, swobodnego podejścia do zasad moralnych i niezachwianej lojalności. Wobec niego.

W przeciwieństwie, niestety, do Olivii Eversea.

Jednakże do nich wszystkich, do ostatniego, szczęście uśmiechnęło się dopiero wtedy, kiedy spletli swoje losy z jego losem. Był na tyle cyniczny, żeby zdawać sobie sprawę, że jedno wiązało się z drugim – wierność z powodzeniem, ale nie dbał o to.

Posłaniec, który przybył z tą wieścią, mężczyzna w stroju lokaja, uznał milczenie Lyona za pozwolenie, by odejść i aż nazbyt ochoczo odwrócił się, żeby się oddalić.

– Stać – rzucił ostro Lyon.

Szpady jego ludzi uniosły się szybko, zagradzając mężczyźnie drogę.

– Nie mam broni – zapewnił lokaj pospiesznie, podnosząc ręce. – I jestem sam. Masz moje słowo.

Na widok uśmiechu, jaki posłał mu Lyon, wielu mężczyzn zmoczyłoby spodnie. Przypominał zakrzywione ostrze kordelasa.

– Nie wątpię, że twoje słowo jest na wagę złota; tak czy inaczej, nie masz się czego bać. Właśnie wyczyściłem szpadę, więc w ciągu najbliższych paru godzin nikogo nią nie przeszyję.

Załoga zachichotała.

Lokaj uśmiechnął się niepewnie.

Lyon poczuł zniecierpliwienie, a właściwie, nazywając rzecz po imieniu, wstyd. Nie miał zwyczaju zastraszać dla zabawy bezbronnych ludzi, mając w dodatku przewagę liczebną.

Z drugiej strony wobec tego, jak historia traktowała często zwiastunów złych wieści, ten człowiek miał zapewne szczęście, że jeszcze oddychał.

– Jak się zwiesz?

– Ramsey, panie.

– Nic ci nie grozi, póki wierzę, że odpowiadasz na moje pytania zgodnie z prawdą, Ramsey.

– Oczywiście, panie.

Sądząc jednak po jego nagle pobladłej twarzy, zrozumiał ukrytą groźbę.

– Kto cię przysłał, Ramsey?

– Proszę wybaczyć, ale lord Lavay mówił, że będzie pan wiedział, jak przeczyta wiadomość. Służę mu, jestem lokajem, panie. – Wyprostował się i dotknął srebrnego szamerunku na kubraku, jakby na szczęście. – Wygrałem w rzucie monetą.

– A zatem jestem nagrodą, czy tak, Ramsey? – powiedział Lyon przeciągle, wywołując znów śmiech załogi. – Opisz mi, proszę, lorda Lavay.

Ramsey zmarszczył brwi.

– Cóż… To duży dżentelmen. Może taki wysoki, jak pan. Francuz. Często macha rękami, jak mówi. O, tak. – Zaczął demonstrować, ale przerwał, kiedy wycelowane w niego szpady drgnęły ostrzegawczo. – Niedawno odniósł poważną ranę w walce, ale już wydobrzał.

Lyon przyglądał się lokajowi nieruchomymi oczami, szukając dowodów kłamstwa w drgnieniu powieki czy napięciu mięśni.

Wiedział wszystko o tej walce i ranie. Lyon wraz z załogą znaleźli Lavaya wykrwawiającego się na śmierć w Londynie, na schodach Horseleydown.

To w istocie dzięki Lyonowi lord Lavay wciąż chodził po tej pięknej ziemi.

Ale znowu, pośrednio, lord Lavay i jego przyjaciel, lord Ardmay, przyczynili się do tego, że Lyon także jeszcze po niej chodził i obaj poświęcili fortunę, żeby umożliwić mu zniknięcie. Chociaż Lyon przede wszystkim zawdzięczał to swojej siostrze, Violet. Dla kobiet mężczyźni gotowi są na to, czego normalnie, przy zdrowych zmysłach, nie robią.

Nikt nie zdawał sobie z tego sprawy lepiej niż Lyon.

– Cieszę się – odezwał się w końcu. Krótko. Ale szczerze. Lavay był dobrym człowiekiem, a Lyon przekonał się, że takich jest niewielu i wszyscy tracą, kiedy jednego z nich ubywa.

Lavay był także jedynym człowiekiem na świecie, który wiedział, gdzie można teraz znaleźć Lyona Redmonda. I jednym z niewielu ludzi, którzy znali jego trzy tożsamości. Prawdziwą. Przybraną. I tę, która mogła zaprowadzić go na szubienicę.

Nawet jeśli chciano go zwabić tą wiadomością do Sussex i oddać w ręce Korony, to nie miało większego znaczenia. Lyon stał się człowiekiem, który potrafił uniknąć czy wywinąć się z każdej pułapki, korzystając ze wszelkich sposobów.

Sądził jednak, że Lavay chce w ten sposób spłacić dług honoru.

– Lord Lavay to wspaniały człowiek, najwspanialszy, jakiego znam, sir – oznajmił z mocą lokaj. – Ożenił się ze swoją gospodynią, panią Fountain.

To go zaskoczyło.

– Czy tak? Jakaś epidemia ślubów w Sussex, nieprawdaż?

Lyon powiedział to tak gorzkim tonem, że wszyscy zamrugali, jakby coś żrącego wpadło im w oczy.

Wciągnął głęboko powietrze.

– A gdzie jest w tej chwili lord Lavay, Ramsey?

– Spodziewam się, że nadal przebywa w Pennyroyal Green, wsi w Sussex, gdzie go zostawiłem. Widzi pan, jako że niedawno się ożenił i… wieś się bardzo zmieniła. Zrobiło się całkiem ładne miasteczko – ciągnął, promieniejąc z zadowolenia.

– Naprawdę? – W głosie Lyona brzmiała taka brutalna ironia, że wszystkie głowy zwróciły się ku niemu, z szeroko otwartymi oczami.

Załoga poczuła się zaniepokojona.

On sam się zaniepokoił.

Ponieważ po raz pierwszy od lat Lyon sam nie wiedział, co chce zrobić.

Wszystko z winy Olivii Eversea.

Przewróciła jego świat do góry nogami od pierwszej chwili – tej chwili na sali balowej, kiedy odwróciła się do niego, uśmiechnęła i…

Nawet teraz. Nawet teraz wspomnienie tego uśmiechu zapierało mu dech w piersi.

Po raz ostatni widział Pennyroyal Green w środku nocy, przed pięcioma laty. Od tamtego czasu wydarzenia porwały go z taką siłą, jakby był kulą armatnią. I to nie tylko z powodu tego, co usłyszał od Olivii w ogrodzie, po północy, w ulewnym deszczu. Chociaż po tym, jak powiedziała to, co powiedziała, przez jakiś czas przestał dbać o to, co się z nim dzieje.

Nie, ten lont palił się dłużej niż ktokolwiek mógłby podejrzewać.

Nikt z Sussex od tamtej pory go nie widział.

Chociaż ktoś niewątpliwie próbował. Uśmiechnął się lekko na wspomnienie Violet.

I to właśnie było to, co zatrzymało jego szalony pęd.

Miał swoje sposoby, żeby, choć z daleka, śledzić życie tych, których zostawił. Coś sobie udowodnił w ciągu ostatnich pięciu lat. Początkowo myślał, że to wszystko z powodu Olivii. Ale teraz nie był już pewien. Próbował wyrzucić ją ze swego życia, pozbywając się nawet jej miniatury.

Najwyraźniej bez powodzenia.

Ale nikt, nawet jego załoga, nie wiedział, że ta podróż jest jego ostatnią. Zaryzykował wyprawę do Londynu, żeby wyjaśnić pewną tajemnicę, która mogłaby zniszczyć życie Olivii i jej rodziny.

Poznał odpowiedź.

Cóż, wcale go nie zdziwiła.

Nie był jednak przygotowany na to, że będzie musiał tak szybko podjąć decyzję, jak dalej postępować.

Och, Liv, pomyślał.

Nagle samo oddychanie zaczęło sprawiać ból. Urywki wspomnień tłoczyły się przed oczyma jego wyobraźni, każde wyraźne jak witraż w kościele.

Olivia idzie drogą w stronę domu Duffych, rzuca się biegiem, z rozjaśnioną twarzą, kiedy zauważa, że on czeka na nią pod wiązem. Tak jakby żal jej było każdej sekundy spędzonej z dala od niego.

To wspomnienie wracało zawsze, kiedy było mu szczególnie ciężko.

A teraz oddawała się innemu mężczyźnie.

Zacisnął palce. Zapanował jednak nad sobą i nie zgniótł wiadomości tak, jak na to zasługiwała.

Ona. Skoro Lavay napisał te słowa, to może ją widział, może nawet z nią rozmawiał albo…

Nie mógł tego zrobić.

Niech to diabli, nie mógł tego zrobić.

I to przeważyło szalę.

Wsunął kartkę za połę kubraka.

– Możesz odejść, Ramsey – powiedział. – Dziękuję.

Lokaj odwrócił się i niemal rzucił się biegiem; srebrny szamerunek zalśnił w słońcu.

Lyon popatrzył na pełne oczekiwania twarze załogi.

– A my – oświadczył – zostajemy w Anglii.

Nastała pora rozliczeń.

Trzy tygodnie później…

Olivia Eversea westchnęła w zacisznym wnętrzu rodzinnej berlinki, wdzięczna za to, że chociaż w drodze z placu St. James do Strandu może pobyć sama.

Być może to, że rodzina pozwoliła jej udać się w pojedynkę do pani Marceau, świadczyło o tym, jak bardzo ostatnio zrobiła się nieznośna.

Dyskusja, czy jej suknia powinna mieć srebrne wykończenie, jak u biednej księżniczki Charlotte, czy też może należałoby ją obszyć koralikami, co kosztowałoby znacznie więcej, ale czyż nie promieniałaby w tym stroju jak anioł (słowa matki), stała się bezsensownie namiętna; być może padły przy tej okazji subtelne obelgi, a jej opanowana siostra, Genevieve, może nawet trzasnęła drzwiami. Albo raczej zamknęła je demonstracyjnie, co u Genevieve równało się atakowi wściekłości.

Po paru minutach nadąsanego milczenia padły sobie w ramiona, pełne skruchy.

Olivia wiedziała, że bywa trudna i drażliwa i potrafi zręcznie wydobyć z każdego to, co w nim najgorsze, ze sobą w szczególności. To był z jej strony akt miłosierdzia, że zostawiła rodzinę w domu, udając się samotnie do modystki.

I nadal nie miała pojęcia, jakie wykończenie sukni będzie najkorzystniejsze.

Czy nikt nie dostrzegał ironii w wyborze tego samego wykończenia, co u nieszczęsnej księżniczki Charlotte, która poślubiła człowieka, którego sama chciała poślubić, a nie tego, którego wolał jej ojciec? A potem zmarła szybko przy porodzie, w męczarniach, zostawiając Anglię w żałobie.

Ciekawe, myślała Olivia, ilu rodziców w Anglii powołuje się na historię Charlotte w charakterze ostrzeżenia. Widzisz, co cię czeka, jak mnie nie posłuchasz?

Olivia cieszyła się, że ona przynajmniej, po latach, w ciągu których przewinęło się koło niej tylu zalotników, dokonała sensownego wyboru. Cała rodzina mu przyklasnęła.

Wyjrzała przez okno; berlinka toczyła się wśród hałaśliwego, kolorowego tłumu na Strandzie. Wielebni mężowie z książkami do nabożeństwa, kukiełkarze, straganiarze i kieszonkowcy przeplatali się z damami i dżentelmenami w nienagannych strojach, zdradzających bogactwo i świetne pochodzenie. Cudowny chaos i zamęt Strandu doskonale pasowały do jej nastroju i spodziewała się, że ukoją jej nerwy. Poza tym lubiła sklep pani Marceau, naprawdę go lubiła. To był cichy, kobiecy raj. To tylko te niezliczone przymiarki sprawiały, że zaczęła się czuć jak cielę, które ma być podzielone na kotlety.

Szykowano dla niej jedwabne halki, piękne nocne koszule, suknie podróżne, suknie spacerowe, stroje do konnej jazdy, rękawiczki z koźlej skórki i bawełniane, pończochy z jedwabiu i wełny, suknie balowe z jedwabiu i satyny, w przytłumionych barwach drogich kamieni, a także eleganckie przybrania głowy, pióra i ozdoby. Prawdziwą lawinę wspaniałości, a może szaniec z pięknych fatałaszków i świecidełek, pomyślała z goryczą, bo porzucenie tego wszystkiego wzbudziłoby w niej poczucie winy, tłumiąc wszelką myśl o ucieczce.

Ponadto prawie wszyscy krewni z obu stron jej rodziny mieli się zjechać do Pennyroyal Green, Sussex, w maju i to nie tylko na ślub, ale także na bal. „Posiłki”, oto jak o nich myślała Olivia, nie wyrażając tego jednak na głos.

Była ostatnim dzieckiem Eversea, które miało stanąć przed ołtarzem, w dodatku u boku wicehrabiego. Wszyscy jej bracia poślubili niezwykłe kobiety, z których żadna nie szczyciła się tytułem. Genevieve wyszła za księcia, Falconbridge’a – ku cichej, radosnej satysfakcji ojca, ponieważ w ten sposób udało jej się przebić Redmondów, którzy zdobyli zaledwie tytuł hrabiowski przez małżeństwo – ale było to możliwe dzięki specjalnemu zezwoleniu. Olivia była ostatnią nadzieją rodziny na ślub z należną pompą.

Wiedziała, że wszyscy, którzy ją kochają, odetchną z ulgą dopiero wtedy, kiedy pomacha im wesoło z karety, udając się w podróż poślubną z Landsdowne’em.

Nikt oczywiście nie powiedział tego głośno.

To było ukryte źródło napięcia.

Nie mieli powodów do obaw. Olivia zdecydowanie zamierzała go poślubić.

W księgach zakładów u White’a wypisywano, rzecz jasna, co innego.

Boże, miała serdecznie dość, że dostarcza rozrywki kochającym zakłady nicponiom u White’a. Nie chciała być wydarzeniem w kronice towarzyskiej.

Ale jeśli się czegoś nauczyła przez te wszystkie lata, to tego, że chcieć czegoś i to dostać, niekoniecznie idzie w parze. Nawet w rodzinie Eversea.

Położyła głowę na miękkim oparciu, pachnącym lekko i kojąco tytoniem ojca; nagle drgnęła i zaczęła grzebać w torebce.

– A niech to! – Znalazła tylko dwa szylingi, a także komplet do szycia, szylkretowe pudełeczko oraz, rzecz jasna, płócienną chusteczkę złożoną na szesnaście części – zawsze udawała, że jej nie widzi i zabierała wszędzie.

Weszło jej w zwyczaj rzucanie paru monet żebrakom przy zakładzie pani Marceau, swego rodzaju daniny, wraz z paroma uprzejmymi słowami; żebracy pojawili się przed paroma tygodniami i wracali, choć pani Marceau starała się ich przepędzić. Byli nieustępliwi jak mrówki. Wiedzieli, gdzie dostaną wsparcie – od bogatych kobiet, klientek modystki.

Ale Olivia, jak zwykle, żałowała, że nie ma więcej, żeby dać.

Wreszcie pokazał się krzykliwy, kołyszący się na łańcuchach, pozłacany szyld „Madame Marceau, modystka”; Olivia wyprostowała się. Wydawało się, że na Strandzie panuje dzisiaj większe ożywienie niż zwykle, słyszała nawet, ku swojemu zaskoczeniu, chóralny śpiew.

Nie znała tej melodii, ale niewątpliwie wpadała w ucho, była rytmiczna i żywa. Zaczęła przytupywać, zanim lokaj otworzył drzwi i uśmiechała się, kiedy pomagał jej wysiąść.

Pół tuzina mężczyzn stało przed zakładem, trzymając się pod ręce, kołysząc w takt melodii i wyśpiewując na całe gardło z głowami odchylonymi w tył. Inny mężczyzna wydawał się dyrygować; przechadzał się tam i z powrotem, z plikiem kartek w ręku.

Machał jedną z nich w powietrzu.

– Kupujcie balladę! Tylko dwa pensy! Pierwsi nauczcie przyjaciół piosenki, którą cały Londyn będzie nucić przez stulecia!

Ciekawe stwierdzenie, wziąwszy pod uwagę, że jedna z najulubieńszych piosenek londyńczyków opowiadała o bracie Olivii, Colinie; piosenka, podobnie jak Colin, który wywinął się od szubienicy, nie chciała umrzeć.

Latami rozdawała i brała pamflety dotyczące spraw bliskich jej sercu – zniesienia niewolnictwa i ochrony biednych – więc teraz odruchowo wyciągnęła rękę.

Mężczyzna zawahał się, ale zauważył, że ręka znajduje się w drogiej rękawiczce z błękitnej, koźlej skórki i zdecydował się włożyć w nią kartkę.

– Dwa pensy, pani, jeśli chcesz ją zabrać ze sobą. – Uśmiechnął się zachęcająco.

Nie słyszała go.

Zamarła z przerażenia na widok pierwszego wersu:

Legenda Lyona Redmonda

Powietrze uszło z niej w jednej chwili, poczuła ból, jakby przyłożono jej miotłą w żebra.

Ale najgorsze miało jeszcze nadejść.

Och, jeśli sądzicie,

że nie ujrzycie

Panny młodej Eversea

Jesteście w błędzie,

Bo ślub właśnie będzie!

Och, myśleliście,

że uroda panny pryśnie

i uschnie na wiór.

A jak Redmond wróci

I ten ślub zakłóci?

Nogi się pod nią ugięły.

Och, gdzie, och, gdzie jesteś?

Dlaczego, och, dlaczego uciekłeś?

Pływasz po Nilu na krokodylu?

Czyś na morzu bywał?

Albo zjadł cię kanibal?

A może żyjesz w raju

jak sułtan w seraju?

Była w szoku, czuła się tak, jakby wbito ją w ziemię młotem.

A chór za jej plecami nie przestawał śpiewać.

Ktoś tam z tyłu, pomyślała bezwiednie, ma piękny baryton.2

W końcu zamknęła na krótko oczy, ponieważ powietrze wokół zadrżało złowieszczo.

A więc to się czuje, zanim się straci przytomność, pomyślała obojętnie.

Nigdy w życiu nie zemdlała.

Może powinna oddychać. Po to są, ostatecznie, płuca, a ona, jak się wydawało, przestała ich w tej chwili używać.

To były słowa. Tylko słowa. Jedynie słowa.

Wciągnęła głęboko powietrze.

Wypuściła je.

Poczuła się lepiej.

A chór z tyłu wciąż śpiewał.

– Pani. – Natrętny głos przebił się przez mgłę; musiał się do niej odzywać po raz kolejny. – Dwa pensy za ten świetny utwór, który trzymasz w ręce.

Otworzyła oczy.

Błyszczące sprytem, brązowe oczy znajdowały się niemal równo na poziomie jej oczu. Guziki kamizelki na majestatycznym brzuchu mężczyzny ledwie się trzymały, spod jego wysokiego kapelusza wymykały się dwa kosmyki włosów. Podejrzewała, że to jedyne włosy, jakie mu zostały na głowie.

– Dwa pensy, powiadasz? Rozumiem, dlaczego aż tyle. Robi wrażenie. Całkiem zręczne rymy.

Mężczyzna rozpromienił się.

– To moje dzieło. Podobno mam do tego smykałkę. Dalej mowa o tym, co Redmond może teraz robić na obczyźnie. – Pochylił się, żeby nadać słowom większy nacisk. – Osiem zwrotek i te rymy! Dowiedziałem się o szejkach, krokodylach i tym podobnych na wykładzie jego brata, pana Milesa Redmonda, sławnego podróżnika.

– Co za ironia – szepnęła.

– Redmondowie to bardzo zdolna rodzina – dodał z dumą, jakby pozostawał na ich służbie i pełnił rolę trubadura, wyśpiewującego kronikę ich życia.

– Tak jest w istocie – zgodziła się gładko. – Powiedz mi, czy szejkowie rzeczywiście żyją w seraju jak w raju? Widzisz, nie mogłam akurat wysłuchać tego wykładu pana Redmonda.

– Cóż, nie wiem tego na pewno. Przyznaję, że sięgnąłem do mojej wyobraźni, a rym wyszedł raczej zgrabny, nieprawdaż?

– Słowa malują prawdziwe obrazy. Obawiam się jednak, że nie przypadł mi całkiem do gustu początek twojej ballady.

Najeżył się.

– Och, z jakiej to racji? Jesteś poetką?

– Jestem Olivia Eversea.

Zamarł.

Z prędkością kolibra przesunął wzrokiem po jej twarzy.

Machnął gorączkowo ręką w stronę chóru.

Zamilkli natychmiast.

Cisza wydawała się ogłuszająca.

A potem ściągnął kapelusz tak gwałtownie, że zatrzepotały wstążki przy jej czepku. Przycisnął go do serca i skłonił się jak ścięty siekierą.

– Czy tak? – odezwał się, kiedy się znowu wyprostował. – Cieszę się, że mogę cię poznać, panno Eversea. Jesteś piękniejsza niż wiosenny dzień.

– Najwyraźniej masz szczególny talent do hiperboli, panie…

– Pickles.

– Panie Pickles.

Zmierzyła go spojrzeniem, w którym odbijały się setki lat doskonałego pochodzenia, bogactwa, poczucia wyższości, inteligencji i wdzięku.

Jego policzki powoli zabarwiły się szkarłatem, co świadczyło na jego korzyść.

– Przykro mi z powodu tego „wysychania na wiór” – bąknął nieśmiało. – Napisałem to, zanim się poznaliśmy.

– Oczywiście.

– I sądziłem, że to dodaje patosu.

– Istotnie nadaje pieśni pewną dramaturgię – przyznała.

W uszach jej nadal dzwoniło na skutek szoku, ręce miała lodowate. Zapewne powinna usiąść. I może włożyć głowę między kolana.

– Dramaturgia! – sapnął. – Tak! Przenikliwa z ciebie kobieta, panno Eversea. – Twarz rozjaśniła mu się nadzieją, błagał o zrozumienie.

Olivia drgnęła, kiedy ktoś z tyłu wysunął jej kartkę z balladą z odzianej w rękawiczkę dłoni.

Odwróciła się szybko. To był lord Landsdowne, wicehrabia w każdym calu – od nienagannie skrojonego kubraka od Johna Westona, z lśniącymi srebrnymi guzikami po błyszczące heskie buty, roztaczający wokół siebie, wynikającą z urodzenia, aurę pewności siebie, niczym dobrotliwe słońce światło.

Uśmiechnęła się do niego zaskoczona i uszczęśliwiona.

Nie zauważył tego, pochłonęła go drobna okropność, którą trzymał w dłoni.

Na jej oczach jego twarz tężała z gniewu.

Przyszło jej do głowy, że znała go parę miesięcy, zanim się oficjalnie zaręczyli, a nigdy nie widziała go w gniewie.

Ani też słowa „Lyon” czy „Redmond” nigdy między nimi nie padły.

Ona sama, w istocie, przez lata nie wymówiła tych słów.

Och, użyła pewnie zaimka „on” raz czy dwa razy, kiedy nie dało się tego uniknąć. Jakby Lyon był wszechmocnym. Albo Belzebubem.

Te wszystkie uniki przyniosły żałosny skutek. Może gdyby miała zwyczaj wspominania jego imienia od czasu do czasu w zwykłej rozmowie, straciłoby swoją moc i znaczenie, stałoby się mdłe i nijakie, jak każde słowo, którego używa się za często.

Z drugiej strony pierwszej nocy, kiedy z nim tańczyła, nie mogła spać, kipiąc jakąś dziwną, nieznaną radością, a potem wstała, chwyciła kartkę pergaminu i gorączkowo wypełniła ją z obu stron tymi dwoma słowami. Wylały się z niej jak hosanna albo może rodzaj egzorcyzmu.

Wówczas nie straciły nic ze swojej mocy.

– Czy zechcesz złożyć swój podpis przy moim dziele, panno Eversea? – Pan Pickles był obecnie uosobieniem pokory. A raczej w dwóch trzecich uosobieniem pokory, w jednej trzeciej zmysłu handlowego. – Kto wie, może to ze mnie uczyni bogatego człowieka. Mógłbym to sprzedać do Muzeum Montmorency, żeby spoczęło obok ubrania twojego brata, Colina Eversea. Tego, w którym o mało go nie powieszono.

Niech to. Zapomniała o legacie Colina. Westchnęła.

Ktoś będzie kiedyś musiał założyć Muzeum Hańby Eversea.

– Ona niczego nie podpisze – oświadczył Landsdowne spokojnie. Ale oczy miał twarde jak krzemienie. – Dam ci szylinga, żebyś stąd odszedł i nigdy nie wracał.

Olivia zerknęła na niego zdumiona. Jeszcze nawet na nią nie spojrzał ani się z nią nie przywitał, co było zarówno denerwujące, jak i intrygujące.

Najwyraźniej pragnął bronić jej honoru.

Nie wspominając o swoim własnym.

Ale ona nigdy nie była w stanie znieść, żeby ktoś mówił w jej imieniu. Landsdowne zrobił to po raz pierwszy.

W końcu ich spojrzenia się spotkały; widziała, jak jego oczy łagodnieją, jak zawsze, kiedy kierowały się na nią.

– Och, co mi szkodzi to podpisać? – powiedziała. – Może pan Pickles, jeśli stanie się bogaty, nie będzie musiał sprzedawać więcej tych piosenek. No i jakże moglibyśmy zniechęcać przedsiębiorcę.

– Panno Eversea, czy mogę coś wtrącić? Uczciwie mówiąc, jestem na łasce muzy. Moje dzieła wydobywają się z mojego umysłu niczym strumienie z ziemi i żadne bogactwa ich nie zatamują. – Pan Pickles tworzył w tej chwili obraz skruchy i pokory.

– Powiedz mi zatem, ile będzie kosztowała tama – odparł ponuro Landsdowne.

– Pani Marceau dostarczy pióro – starała się udobruchać go Olivia. – Podpiszę to i zostawię jej z poleceniem, żeby przekazała pismo panu Pickles, kiedy ja odejdę.

Wiedziała, że słabością Landsdowne’a jest jej uśmiech, więc uśmiechnęła się. Pojednawczo, czarująco i serdecznie.

I wyzywająco.

Zawahał się. Jakby się zastanawiał, czy jej nie odmówić.

Napięła się, jakby przygotowując na poryw wiatru.

Uświadomiła sobie, że tak będzie wyglądało małżeństwo. Niezliczone drobne negocjacje, subtelne i jawne. Oboje, rzecz jasna, będą je prowadzić w sposób niezwykle cywilizowany, ponieważ nigdy dwoje rozsądniejszych dorosłych nie stąpało po tej ziemi i nie urodził się bardziej zrównoważony mężczyzna. Z pewnością będzie to balsam na jej duszę – po braciach wiszących na treliażu pod balkonami zamężnych hrabin, znikających w chmurze dymu spod szubienicy, żeniących się z towarzysko nieakceptowanymi amerykańskimi dziedziczkami i zbierającymi kule podczas wojny.

Ale Landsdowne nie rzuci nigdy kamykami w jej okno o północy.

Ujrzała w myślach twarz Lyona. Białą i zdumioną, jak u człowieka, który krwawi wewnątrz. Mokra koszula lepi się do jego ciała, ponieważ swój kubrak zarzucił jej na ramiona.

Ten obraz to był jej czyściec.

Odsunęła go, ukryła w mroku, w głębi umysłu, w jedynym bezpiecznym miejscu.

Nie, Landsdowne uwodził ją spokojnie, zdecydowanie i nieustępliwie. W taki sposób, jak morze podmywa stromy brzeg.

W końcu jego usta drgnęły w kąciku.

– Doskonale, moja droga. Skoro musisz.

Moja droga. Zaczął wplatać te słowa w rozmowę zaraz po tym, jak się zaręczyli i używał ich coraz częściej. Brzmiały po „mężowsku” i słodko, i budziły w niej niezrozumiałe podniecenie, tak jakby sięgnął ręką i zapiął jej na szyi brylantowy naszyjnik.

Lyon mówił do niej: Liv.

Zwracał się do niej również inaczej, zaczynając od „moja”. Moje serce. Moja miłości. Wypowiadał te słowa z niewinną śmiałością kogoś, kto nigdy wcześniej nie został zraniony.

Oboje oczywiście dowiedzieli się z czasem, ile krzywdy mogą wyrządzić słowa.

Nagle zapragnęła znowu zostać choć chwilę sama. Czuła się słaba, jakby wróciła dawna gorączka.

– Czy nie lepiej pokazać wszystkim, jak mało nas obchodzi ten nonsens? – szepnęła do Landsdowne’a.

Uśmiechnął się naprawdę. Wcisnął panu Picklesowi dwa pensy, które ten przyjął z zadowoleniem.

Olivia zatrzymała piosenkę.

– Cała przyjemność po mojej stronie, panie Pickles – oznajmił Landsdowne z ironią. – I dodaję szylinga, żebyś przestawił chórek o parę domów dalej.

Pan Pickles wziął szylinga i poprowadził swoją trzódkę w dół ulicy.

Landsdowne ujął ją zdecydowanie za łokieć i pokierował wśród przechodniów w stronę sklepu pani Marceau, osłaniając ją swoim ciałem.

Olivia zatrzymała się nagle, wyzwalając z jego uścisku; ukucnęła przy żebrakach pod ścianą. Byli tak obdarci, brudni i odpychający, że niemal nie różnili się jeden od drugiego, tak jak trudno było odróżnić ich cienie. Dwaj nosili bandaże – jeden na ręce, drugi na twarzy – zapewne po to, żeby ukryć jakieś zniekształcenie, skutek wojny lub wypadku. Nie sprawiało jej to różnicy.

Szylingi zabrzęczały głucho w kubku.

– Przykro mi – szepnęła. – To wszystko, co mam dzisiaj przy sobie… ale może wystarczy, żeby wykupić przejazd dyliżansem pocztowym do Sussex. Wielebny Sylvaine w Pennyroyal Green może wam pomóc znaleźć pracę i strawę, może nawet dach nad głową…

Ale to było wszystko, co zdołała powiedzieć, ponieważ smród niemytych ciał był nie do zniesienia; podniosła się, zawstydzona.

Cofnęła się gwałtownie w stronę swojego silnego, czystego narzeczonego, który ponownie ujął ją za łokieć.

Poczekała jednak, aż żebrak uniósł rękę, po czym opuścił ją we wdzięcznym geście błogosławieństwa.

Nie należała raczej do przesądnych, ale jego błogosławieństwo nabrało dla niej znaczenia, kiedy szła do pani Marceau na przymiarkę.

Landsdowne wręczył jej pachnącą krochmalem oraz, leciutko, olejkiem pimentowym, chusteczkę, na której wyhaftowano starannie jego inicjały. Przytknęła ją do nosa z ulgą, która ją zawstydziła.

Pewnego dnia to będzie jej obowiązek, och nie, przywilej, żeby wyszywać te inicjały w rogach jego chusteczek.

Jak na tej chustce, którą chowała w torebce.

Na niej też były inicjały.

I krew.

Powinna ją spalić, tak samo, jak spaliła pergamin pokryty jego imieniem.

– Ta banda pewnie tylko przepije szylingi – mruknął suchym tonem Landsdowne.

– Mogą z nimi zrobić, co im się podoba. – Powiedziała to trochę zbyt ostro, odsuwając chusteczkę od nosa i podając mu ją z powrotem.

– Biedni zawsze są nam bliscy, Olivio.

– Och, naprawdę? Wyjaśnij mi to.

Zesztywniał.

Wtedy uświadomiła sobie, że na niego warknęła.

Wciągnęła powietrze, wypuściła je i wyprostowała się. Uśmiechnęła się przepraszająco.

– Och, zacznijmy od początku. Wybaczysz mi słabe nerwy? To już był trudny dzień, a ledwie się zaczął. Strasznie mi przykro, że okazałam się taką wiedźmą.

– Nie ma czego wybaczać – odparł natychmiast. – Albo raczej, to mnie wybacz. To była tylko niewinna uwaga, nie chciałem, żeby moje słowa brzmiały jak wykład. A ty jesteś aniołem, nie wiedźmą. Z pewnością wiesz więcej ode mnie o tym, jak powszechna jest bieda.

– Och, jestem nowicjuszką w porównaniu z panią Sneath.

– Każdy jest nowicjuszem we wszystkim w porównaniu z panią Sneath.

Parsknęła śmiechem.

– Te wszystkie przygotowania ślubne nadszarpnęłyby nerwy nawet admirała Nelsona, Olivio. Moje są zwykle jak z żelaza, a przysięgam, że słyszę, jak skrzypią od naciągania – wyznał. – Jesteś pewna, że nie pozwolisz mi się porwać do Gretna Green? – To był żart tylko w połowie.

– Brzmi kusząco, ale matka i pani Marceau pewnie uczyniłyby ze mnie wdowę tego samego dnia, kiedy by się o tym dowiedziały. Mieliśmy ostatnio sporo ślubów w rodzinie, ale bez żadnego przepychu. A chyba wszyscy uważają, że trochę pompy im się należy.

– Och, ależ my też zasługujemy na pompę – zakpił delikatnie. – A prawdę mówiąc, moja matka i siostry także spodziewają się i domagają hucznego ślubu. A zatem przynajmniej pozwól mi się zabrać do Ackermanna na herbatę albo może do herbaciarni Twinning, kiedy już skończą cię nakłuwać szpilkami, czy też cokolwiek, co tam robią z kobietami. – Wskazał zakład krawiecki. – Oba miejsca są na Strandzie i jesteśmy niedaleko. Wiedziałem, że cię tu zastanę – zatrzymałem się przy waszej rezydencji i rozmawiałem chwilę z twoją matką i bratem. To było… Miałem po prostu nadzieję, że uda mi się ukraść trochę twojego czasu.

– Och, wspaniale! – zawołała całkiem szczerze. Uwielbiała spacerować po sklepie Ackermanna, przeglądając nowe sztychy i przebierając wśród ślicznych pamiątek, jakie mieli w sprzedaży. Tam znalazła swoje szylkretowe pudełeczko na wizytówki. – I nie mów o ukradzionym czasie. Dam ci go chętnie i z radością.

– Może znajdziemy u Ackermanna jakieś ryciny do naszej miejskiej rezydencji. Chciałbym urządzić nasz dom wedle twego gustu, jako że ja nie mam żadnego.

Nasz. Teraz wszystko miało być nasze.

Będzie miała nowy dom. Nowe meble.

Nowe… łóżko.

Nowe życie.

– Nonsens. Masz znakomity gust, choć trochę jesteś nieśmiały w jego wyrażaniu. Bądź ostrożny w tym, czego pragniesz – możesz skończyć w haftowanych poduszkach po uszy.

– To się wydaje wygodne. Nie będę się bał potknąć, chodząc po domu, jeśli mogę się spodziewać miękkiego lądowania.

Roześmiała się.

– Przyjdziesz po mnie za dwie godziny? Do tego czasu krawcowe chyba zdążą poddać mnie wszystkim torturom.

– Do zobaczenia, moja droga – powiedział, unosząc lekko brew; skłonił się.

Odwrócił się, żeby odejść i potknął o stopę żebraka, która nagle wysunęła się do przodu.

Landsdowne zaklął cicho, szybko odzyskał równowagę i ruszył w swoją drogę.

Olivia stłumiła uśmiech i w końcu weszła do sklepu.

Pani Marceau, o francuskim, wymyślonym nazwisku i o poczciwej twarzy kobiety z ludu Plantagenetów, klasnęła w dłonie z zachwytu na widok Olivii, dygnęła, po czym zaraz załamała ręce w rozpaczy.

– Och, panno Eversea, jestem taka podniecona, że będziemy dzisiaj dopasowywać twoją suknię ślubną. Może się mierzyć nawet z suknią księżniczki Charlotty! Ale widzi pani, mamy pewien kłopot. Moja asystentka, panna Marie-Anne, porzuciła mnie znienacka, dostała jakieś pieniądze i przeniosła się na wieś, ot tak! – Madame Marceau pstryknęła palcami. A mnie pilnie wezwano do drugiego zakładu na Bond Street. Na szczęście Opatrzność dopilnowała, żebym w największej potrzebie znalazła nową, bardzo kompetentną pomocnicę. Tak mi przykro, że nie mogę dzisiaj zająć się panią osobiście!

– Proszę się tym nie przejmować, madame. Ufam całkowicie pani osądowi i jestem pewna, że nowa asystentka, mademoiselle…

– Lilette.

Lilette? Olivia o mało nie przewróciła oczami.

– …mademoiselle Lilette sprawi się świetnie, wiem, że zatrudnia pani najlepsze.

Madame Marceau rozpromieniła się z wdzięczności, a rzeczona mademoiselle wyłoniła się zza jej pleców. Mała, blada, o przyjemnie zaokrąglonych kształtach i ciemnych, zadumanych oczach, ciemne włosy miała odsunięte z twarzy i zawiązane w skromny supeł. Jej surowa, zapięta wysoko pod szyją i świetnie skrojona suknia wskazywała jasno, że tylko klientkom wolno lśnić.

– Mademoiselle Lilette, zechcesz asystować pannie Eversea? Wrócę najszybciej, jak to będzie możliwe.

– Mais bien sûr, madame Marceau. Proszę pójść ze mną, panno Eversea.

Olivia ruszyła za nią i za parawanem szybko zdjęła pelisę i suknię, a potem wsunęła się w coś, co miało być jej suknią ślubną, kiedy ostatecznie zdecyduje się na jakieś wykończenie i przejdzie milion przymiarek. Mademoiselle Lilette uklękła u stóp Olivii, trzymając narzędzia tortur swojego fachu – szpilki i taśmę do pomiarów.

Szyling najwidoczniej nie wystarczył, żeby zwiększyć dystans. Na zewnątrz znowu rozległa się przeklęta piosenka.

Osiem zwrotek nawet w przybliżeniu nie wystarczyło, żeby opisać to wszystko, co w jej wyobraźni mogło spotkać Lyona Redmonda przez ostatnie lata. Ciekawe, czy jakaś zwrotka opowiadała, jak Lyon Redmond umiera w rowie. Na pewno znalazłoby się sporo rymów do „rów, w rowie”.

Doszli do „…Czyś na morzu bywał?”, najmniej dla Olivii bolesnego fragmentu, kiedy odezwała się mademoiselle Lilette.

– Panno Eversea, zechciej stać spokojnie, jak teraz, albo kraj sukni będzie nierówny i pofałdowany. Interesujące, non, pofałdowany, ale to nie o taki styl nam chodzi?

– Proszę wybaczyć, mademoiselle Lilette. – Olivia zamarła posłusznie.

– Masz wyśmienity gust, panno Eversea.

Mademoiselle Lilette mówiła z nienagannym francuskim akcentem, a jej pochlebstwo było, jak można się było spodziewać, banalne.

– Dziękuję – odparła Olivia tonem oznaczającym: Proszę zamilknąć.

– Masz szczęście, poślubiając takiego wielkiego człowieka, n’est-ce pas? Przystojnego wicehrabiego, oui?

– Oui – potwierdziła sztywno Olivia.

Piosenka zmierzała właśnie ku drugiej zwrotce.

Och, gdyby jej nazwisko brzmiało… może, powiedzmy, Silver. Nic się nie rymuje z Silver.

Żeby tak w jej życiu nigdy nie zdarzyło się nic, co zasługiwałoby na piosenkę.

Gdyby tak Lyon był tutaj, bo nie przychodził jej do głowy nikt inny, kto mógłby się wraz z nią śmiać z tej piosenki, aż łzy pociekłyby im po policzkach i zabrakło tchu.

Zamknęła oczy pod wpływem przypływu wściekłości i tęsknoty tak bolesnych, że poczuła mdłości i niemal się zachwiała.

Stała bardzo, bardzo sztywno i ból powoli odpłynął.

Nauczyła się w ciągu ostatnich lat, żeby w ten sposób sobie radzić. Bezruchem.

– Musi pani być bardzo, jak to mówić, zakoszana ze swoim narzeczonym?

Zakoszana? Olivia zmarszczyła brwi. Co do licha…

Och, zakochana.

Przeklęci Francuzi. Ciągle paplali o miłości, miłości, miłości. Pytanie przyprawiło ją nagle o ból głowy, jakby dostała jakieś trudne zadanie z algebry.

Miłość. To słowo kiedyś wydawało się nie do ogarnięcia, czarodziejskie. Jak „niebo” czy „wszechświat”.

A teraz wydawało się raniące i głupie. Miała ochotę się otrząsnąć, jakby coś z wieloma nóżkami wylądowało na jej ciele.

– Chciałabym, żeby dało się na dobre rozpędzić ten chórek na ulicy – mruknęła z irytacją.

Mademoiselle Lilette znieruchomiała i przez chwilę zachowała miłosierne milczenie.

– Z pewnością możemy, jak to powiedzieć, wykorzystać ich zamiast tego, panno Eversea – powiedziała łagodnie.

– Wykorzystać! – Wbrew sobie Olivia była zaintrygowana. – Proszę mówić dalej.

– Może dać im wszystkim, jak to powiedzieć, une broszurka o prawach i potrzebach biedaków? Wyedukują się albo sobie pójdą, albo jedno i drugie.

Olivia parsknęła śmiechem, szczerze zaskoczona i zachwycona.

– Ach, podoba mi się twój sposób myślenia, mademoiselle Lilette. Wydajesz się pomysłową kobietą.

Mademoiselle Lilette mruknęła skromnie.

– Człowiek nie bierze się ze slumsów, żeby pracować dla magnifique madame Marceau, jeśli nie jest się pomysłowym. Musisz jednak stać nieruchomo, kiedy wbijam szpilki, bo nie chcę utoczyć krwi.

Władczość, jak się wydawało, wszędzie należała do prerogatyw krawcowych, a szlachetnie urodzone kobiety słuchały przez próżność.

– Przepraszam. A zatem slumsy, czy tak?

– Mais oui. – Godne podziwu, że mademoiselle Lilette powiedziała to, trzymając w ustach garść szpilek. – Najmroczniejsze odmęty biedoty.

– Wspaniałe osiągnięcie.

– Dziękuję. – Wzruszyła ramionami. – Ale trzeba być tylko, jak to mówicie, tetu comme un anu, żeby przeżyć i dać sobie radę.

– Uparty jak muł?

– Oui. A ja jestem.

– Być może w tym jesteśmy podobne, mademoiselle Lilette.

– A oni zwykle mówią o nas słaba płeć. Biedacy.

– Gdyby tylko wiedzieli.

Zachichotały.

Chociaż Olivia często chciała naprawdę być taka silna, jak wszyscy wydawali się o niej myśleć. Tak silna, jak chciała, żeby o niej myślano.

– Oui, c’est vrai. Ja też cię podziwiam, panno Eversea. Słyszałam o twojej pracy dla biednych i przeciwko „handlowi trójkąta”.

Olivia znieruchomiała, zdumiona. Schyliła mocno głowę, patrząc na krawcową.

– Skąd, na Boga, mogłaś o tym słyszeć?

Mademoiselle Lilette pisnęła.

– Nie ruszaj się, panno Eversea! Podziwiam, powiedzmy, takie wysiłki, a twoje nazwisko często jest wymieniane z szacunkiem, jako osoby, która popiera abolicję niewolników. Dajesz ludziom pamflety, oui? Chodzisz na wykłady i zadajesz mądre pytania? Nasze drogi mogły się skrzyżować. I tyle się zmieniło na lepsze, dzięki takim ludziom jak pani More i pan Wilberforce.

– Och, nie czuję się warta, żeby mnie wymieniać w towarzystwie pani More i pana Wilberforce’a! Jestem szczęśliwa, jeśli moje skromne starania przyniosły choć drobny skutek. Przypuszczam jednak, że ci z nas, którzy potępiają niewolnictwo, więcej mają do zawdzięczenia La Chat, który zdziesiątkował „handel trójkąta” niż moim pamfletom – stwierdziła sucho. – Wszyscy boją się żeglować.

La Chat to było raczej melodramatyczne przezwisko nadane piratowi, który od jakiegoś czasu stanowił postrach mórz i temat do rozmowy w salach balowych i salonach. Nie znano jego prawdziwej tożsamości – może miał na imię, na przykład, Edgar – ale ostatnio jakby się przyczaił, jak na chadzającego własnymi drogami, tajemniczego „kota” przystało. Jakiś czas wcześniej hrabia Ardmay, znany także jako kapitan Asher Flint, oraz jego pierwszy oficer, lord Lavay, otrzymali od króla misję sprowadzenia go przed oblicze sprawiedliwości. Nie zdołali się wywiązać z tego zadania i przepadła im wysoka nagroda.

Za to hrabia poślubił Violet Redmond, a lord Lavay ożenił się właśnie ze swoją gospodynią, panią Elise Fountain.

Olivia nie była pewna, czy te wydarzenia należy uznać za nagrodę, czy karę.

– Och, ale Le Chat to zwykły, bezbożny pirat! – wykrzyknęła mademoiselle Lilette. – Oui? Z pewnością nie bohater?

– Jednak chętnie uścisnęłabym mu dłoń. Ponieważ wydaje się, że odkrył jedyną rzecz, którą można pokonać podłość i chciwość: strach.

– Ale mógłby cię zgwałcić, gdybyś uścisnęła mu rękę. To robią piraci, non?

– Cóż, nie mogę tego z całą pewnością stwierdzić, bo nie obracam się w tych samych kręgach co piraci.

Zgwałcić. Jakie to francuskie.

Kolejne słowo należące do jej przeszłości.

Choć gwałcenie było raczej wzajemne i nie czysto fizyczne.

Dopiero kiedy usłyszała błagalny głos mademoiselle Lilette:

– Proszę, stój nieruchomo, panno Eversea – uświadomiła sobie, że poruszyła się niespokojnie.

– Przepraszam, przepraszam. Nie słyszałam o jakichś nowych atakach Le Chat. Chociaż nie chłonęłam tak bardzo nowych wiadomości podczas przygotowań do ślubu, które chyba trwały całe moje życie. Nie żałuję, oczywiście – dodała pospiesznie, żeby nie zranić być może delikatnych uczuć krawcowej. Nigdy nie zapominała, jaka jest uprzywilejowana.

Mademoiselle Lilette cmoknęła uspokajająco.

– Będziesz taka szczęśliwa, kiedy będą mówić, jak pięknie wyglądasz w nowej sukni. Może ten pirat, Le Chat, już nie żyje.

– To możliwe. Sądzę, że większość tych ludzi uprawia piracki proceder z pełną świadomością, że nie umrą we własnym łóżku ze starości.

– Jednak, jeśli Le Chat nie żyje, twoja praca jest potrzebna. Każda kobieta powinna mieć pasję. Jestem pewna, że twój narzeczony, wicehrabia, podziwia tę cechę i rozumie, doprawdy, jakie go szczęście spotkało.

Znowu coś typowo francuskiego i wyjątkowo irytującego: pasja.

Kolejne słowo, którego Olivia od paru lat z powodzeniem unikała.

Pasja kojarzyła jej się teraz jedynie z bólem, a miała go dość.

– Nie sądzę, żeby mój narzeczony uważał to za… pasję – zauważyła ostrożnie.

– Nie? Ale to z pewnością dla ciebie ważne? Pracujesz avec biedni i podobni?

Mademoiselle Lilette wydawała się szczerze zmieszana.

– Cóż, oczywiście. Ale podejrzewam, że wrzuca to do jednego worka z haftowaniem i grą na fortepianie. Te rzeczy obchodzą go równie wiele – to znaczy, poświęca im mało uwagi. Dla niego to jest po prostu coś… czym się zajmuję.

– Ach. Raczej niż coś, kim jesteś?

Krawcowa wypowiedziała tę zdumiewającą, trafną uwagę tak samo od niechcenia, jak upinała kolejny cal dołu sukni.

– Oui – wykrztusiła w końcu Olivia.

Koniec wersji demonstracyjnej.