Miłość w czasach zagłady - ebook

Kiedy umierają pszczoły

Od zarania rój obrotny
Bezustannie pośród pól
Skarb ich złoty i ulotny
Zbiera i napełnia ul.

Bóg z radością z nieba patrzy
Na to dzieło swoich rąk.
Tańczy orszak jak w teatrze
złoto-czarny rojny krąg.

Tańczy wokół swej królowej
W takt stworzenia pieśni nowej.
To Debora, pani-matka
Potężnego roju pszczół,
W swoim majestacie władcza,
Nieprzystępna dla swych sług.

***

Raptem wyczuł orszak złoty
Zapach obcy, groźny, mdły
I rozpierzcha się na boki,
Gdy na scenę wkracza Zły.

Tylko matka z rzezi uszła,
Oszalała pomsty łaknąc.
W mrok spowita dziś jej dusza,
Gdy jej dzieci nagle brakło.

W cieniu śmierci żyje dotąd,
Z dala od zapachu łąk,
Pogrążona w kniei, bagnie.
Zapomniała tę naukę,
Że kto zemsty tylko pragnie,
Ten swą własną duszę bruka.

Raffael Valeriani1

Seattle, Waszyngton, USA, maj 2012 roku

– Jesteś pewna, że dobrze robisz? – spytała Olivia po raz setny w ciągu ostatniej godziny, choć przez ten czas ton oburzenia w jej głosie nieco przygasł.

Felicity, która nie miała najmniejszej ochoty odpowiadać w kółko na to samo pytanie, w skupieniu zapełniała swym dobytkiem monstrualną walizę, którą dostała w prezencie od swojej tyleż oderwanej od rzeczywistości, co niepraktycznej matki.

Olivia leżała na brzuchu i chrupiąc jabłko, z ponurą miną przyglądała się wysiłkom gospodyni.

Felicity domyślała się, że przyjaciółka nie odpuści tak łatwo. I nie myliła się.

– Naprawdę nie mogę pojąć, że mi to robisz. I to jeszcze w tajemnicy, za moimi plecami! Co ci w ogóle strzeliło do głowy?

A więc o to tak naprawdę chodzi!, pomyślała Felicity, z trudem powstrzymując uśmiech. Olivię denerwowało nie to, co robi jej najbliższa przyjaciółka, lecz fakt, że Felicity zdołała utrzymać to w tajemnicy przed nią, swoją powiernicą, a przy okazji najbardziej wścibską osobą na tej planecie.

Gospodyni konsekwentnie zignorowała również ten wyrzut.

– Gotowe! – zawołała i zamaszyście zamknęła walizkę. Odgłos zatrzaskiwanego wieka miał w sobie coś definitywnego. Koniec dyskusji!

Niestety, nie dla Olivii, która postanowiła sięgnąć po ostateczny argument.

– Czy chociaż przez chwilę pomyślałaś o Richardzie?

Felicity odwróciła się gwałtownie. Tym razem Olivia trafiła w jej czuły punkt. Richard! Solidny, zdolny, ze wspaniałymi perspektywami, a do tego jeszcze szalenie przystojny. Brat Olivii był starszy od Felicity o dziesięć lat i zdążył już sobie wyrobić świetną opinię w środowisku chirurgów, podczas gdy na dyplomach dwóch świeżo upieczonych lekarek – jego siostry i jej najbliższej przyjaciółki – jeszcze nie zdążył wyschnąć atrament. Cała żeńska część personelu Seattle Children’s Hospital leżała u jego stóp, podczas gdy ona, Felicity, ma zamiar go zostawić i pozwolić, by rozdzielił ich cały kontynent.

– On cię naprawdę kocha, wiesz? – W głosie Olivii pobrzmiewała teraz niespodziewanie łagodna nuta.

– Wiem.

Sam jej to wyznał. Wczoraj, kiedy się z nim żegnała. Nie chciał, by wyjeżdżała. Robił wszystko, żeby nakłonić ją do pozostania, nawet się jej oświadczył. Nie mogła i nie chciała myśleć teraz o smutku malującym się na jego twarzy i o rozczarowaniu w oczach, kiedy odrzuciła oświadczyny. Rozstanie niemal rozdarło jej serce. Miała wrażenie, że od wczoraj w jej piersi bije jakaś bezkształtna bryła. Sama nie rozumiała tego, co robi, ale po prostu nie mogła inaczej.

Zresztą tak było zawsze. Wewnętrzne rozedrganie wciąż kazało jej gnać przed siebie. W końcu zaczęła wątpić, czy to się kiedykolwiek zmieni. Miała nadzieję, że uda jej się wyzwolić z tego wewnętrznego przymusu, kiedy osiągnie swój wielki cel i zostanie lekarką. Im bliżej jednak była końca studiów, tym silniej dochodziła w niej do głosu potrzeba obrania nowej drogi, wyrwania się z uregulowanego życia.

A przecież niczego nie pragnęła bardziej, niż zatrzymać się, znaleźć sobie jakieś stałe miejsce w życiu. Tymczasem wciąż działała wbrew tej tęsknocie, pędzona wewnętrznym niepokojem, który zdawał się wypływać wprost z jej duszy. Wyglądało to tak, jakby pragnęła jednego życia, ale musiała prowadzić inne, w wiecznym konflikcie z samą sobą. Próbowała to wyjaśnić Richardowi, ale jak wytłumaczyć coś, czego się samemu do końca nie rozumie? Nie potrafiła ubrać swych uczuć w słowa i Richard w końcu wyszedł niepocieszony.

Nagle, nie wiadomo skąd, przemknęło jej przez głowę sentymentalne zdanie: Nigdy nie wejdę do krainy miłości. Słowa te pozostawiły w jej sercu poczucie zagubienia, a w ustach posmak strachu.

– Słucham? – Olivia wlepiała w przyjaciółkę zdumione spojrzenie.

Felicity zdała sobie sprawę, że najwyraźniej wypowiedziała te słowa na głos. I wtedy przypomniała sobie, gdzie, a właściwie z czyich ust je usłyszała. Wiele lat temu wypowiedziała je do niej babcia, na krótko przed tym, jak zachorowała na alzheimera. Dziwne, że to zdanie przyszło jej do głowy właśnie teraz. Chociaż z drugiej strony to całkiem zrozumiałe: babcia zmarła sześć dni temu, w wieku osiemdziesięciu siedmiu lat, a jej śmierć była wybawieniem nie tylko dla niej samej, ale też dla całej rodziny.

To ze względu na pogrzeb Felicity przełożyła wylot do Kabulu, gdzie miała rozpocząć pracę w organizacji Lekarze bez Granic.

Zadzwoniła komórka Felicity. To na pewno mama, pomyślała. W zasadzie dawno już powinna tu być, skoro uparła się, że osobiście odwiezie córkę na lotnisko.

Felicity westchnęła ciężko. Już teraz przechodziły ją ciarki na myśl o niemal godzinnej podróży, którą matka z pewnością wykorzysta, by po raz kolejny wybić jej z głowy ten szalony pomysł. „Boże drogi, czemu akurat Afganistan? Chyba oszalałaś, Felicity, naprawdę. Czy po to tyle lat studiowałaś, żeby na koniec chodzić z welonem na twarzy w jakimś zapyziałym kraju na końcu świata? Jak możesz? Nie mówiąc już o tym, że ci talibowie bez przerwy wysadzają się w powietrze. Coś okropnego!”

Dzwonił jednak ojciec, a nie matka. Od wylewu, który przeszedł w zeszłym roku, poruszał się na wózku inwalidzkim. Na szczęście dochodził już powoli do siebie i wszystko wskazywało na to, że nie będzie skazany na wózek do końca życia.

– Cześć, kotku – usłyszała w słuchawce głos ojca. – Słuchaj, czy mama jest u ciebie?

– Cześć, tato. Nie, jeszcze nie dojechała. Prawdę mówiąc, to właśnie miałam do was dzwonić, by spytać, gdzie ona się tak długo podziewa. Kiedy wyjechała?

– No właśnie to jest najdziwniejsze, bo wygląda na to, że w ogóle nie wróciła na noc do domu. Nigdy w życiu coś takiego jej się nie zdarzyło. Szczerze mówiąc, miałem nadzieję, że jest u ciebie.

– Co takiego? Mama nie wróciła na noc do domu? – Felicity nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Matka miała swoje wady, ale była uosobieniem solidności i nie było mowy, żeby zostawiła ojca samego na noc, zwłaszcza po wylewie.

– Może dzwoniła, a ty nie słyszałeś?

– Nie, odsłuchałem automatyczną sekretarkę. Nikt nie dzwonił, nikt nie zostawił wiadomości. A komórkę ma wyłączoną. Gdzie ona może się podziewać?

– Nie wiesz, dokąd się wczoraj wybierała? Może na posiedzenie komitetu? Mają tam chyba jakiś telefon?

Martha Benedict była znana w okolicy z tego, że działa w licznych towarzystwach dobroczynnych, a treścią jej życia jest troska o innych. Tylko nie o własną rodzinę, przemknęło Felicity przez głowę, lecz natychmiast się zganiła. Przestań, nie bądź niesprawiedliwa. W ostatnich latach znacznie się pod tym względem poprawiła.

– Nie, nie zjawiła się na zebraniu. Ale wczoraj w południe zadzwonili do niej z domu opieki. Prosili, żeby przyjechała zabrać rzeczy babci. Podobno pokój jest pilnie potrzebny dla następnej pacjentki.

– Dzwoniłeś już tam?

– Oczywiście. Powiedzieli, że była po południu, ale spędziła w pokoju babci niecałe pół godziny i zaraz wyszła. Jeden z pielęgniarzy twierdzi, że widział, jak w pośpiechu wybiegła, ściskając pod pachą jakieś pudełko.

– Wybiegła? Mama? Nie, nie, to do niej raczej niepodobne.

– To prawda. Ale najdziwniejsze, że nie zadzwoniła do domu. Myślisz, że coś jej się stało? Może miała wypadek?

Felicity słyszała lęk w głosie ojca.

– Nie, o tym już dawno byśmy wiedzieli. Wiesz co, tato? Zaraz do ciebie przyjadę. Na początek obdzwonimy ludzi z tych wszystkich komitetów, do których mama należy. Na pewno jest jakieś wytłumaczenie. Może znowu wpadła w ten swój pokutny amok i zapomniała o bożym świecie?

Albo to jej najnowszy pomysł, żeby uniemożliwić mi wyjazd do Kabulu…

– Ale co z twoim lotem? – przypomniał sobie ojciec.

– Nie martw się, to żaden problem, mogę go jeszcze przełożyć. Pracę zaczynam dopiero za tydzień. Będę u ciebie za pół godziny, a ty przez ten czas spróbuj się dodzwonić do mamy. No to pa, do zobaczenia.

– Twoja matka zaginęła? – spytała z niedowierzaniem Olivia.

– Na to wygląda. I to już wczoraj po południu. W każdym razie od tamtej pory nie pokazała się u ojca. Od czasu jego wylewu śpią w oddzielnych pokojach. Te wszystkie lekarstwa, które tata musi zażywać, powodują znużenie i bardzo często kładzie się wcześniej spać. Dlatego dopiero dzisiaj rano zauważył jej nieobecność.

Olivia zeskoczyła z łóżka i wyrzuciła do śmieci ledwie co nadgryzione jabłko.

– Chodź, zawiozę cię. Sama jestem ciekawa, co się dzieje z twoją matką – zakomenderowała, a potem, już w drodze, dodała w zamyśleniu: – Wspomniałaś coś o pokutnym amoku. Myślisz, że znowu się zaczęło? Zdaje się, że już dawno nie miała tego religijnego napadu, prawda? – Olivia znała Felicity od przedszkola, stąd doskonale wiedziała o fazach wybujałej pobożności nawiedzających Marthę Benedict. Felicity zastanowiła się przez chwilę. Tak, to prawda. Już chyba jakieś osiem lat minęło od czasu, jak była siostra zakonna Martha Benedict po raz ostatni zamknęła się na kilka dni, by błagać Boga o wybaczenie. Wcześniej zdarzało się to regularnie mniej więcej co pół roku. Dopiero teraz Felicity uświadomiła sobie, że w ostatnich latach niemal fanatyczna ongiś pobożność matki z roku na rok słabła. Dziewczyna zmarszczyła czoło. Te pozytywne zmiany zaczęły się u Marthy dokładnie wtedy, gdy jej matka – a babcia Felicity – z powodu postępującej choroby Alzheimera musiała pójść do domu opieki. Felicity podzieliła się tym spostrzeżeniem z Olivią i dodała:

– Niewykluczone, że śmierć babci, spowodowała u niej nawrót dawnych nawyków. Mam jednak nadzieję, że to nie to. Dla ojca miałoby to fatalne skutki, bo tylko otworzyłoby stare rany. Znów by się zadręczał, że zmarnował mamie życie.

– Wiesz, tak właściwie, to twoja matka zmarnowała życie wam. Wybacz, mówię szczerze. – Olivia nigdy nie przebierała w słowach. – Zawsze podziwiałam ciebie i twojego tatę, że wytrzymujecie te jej dziwactwa. Ciągle mam jeszcze w uszach to jej bezustanne mea culpa, mea maxima culpa. Przecież ona jest co najmniej dwa razy pobożniejsza niż Fred. Tyle że on jednak jest jezuitą.

Felicity skrzywiła się. Nie pierwszy raz Olivia podejmowała ten temat. To prawda, że jej ojciec bezgranicznie kochał swą zwariowaną żonę i wybaczał jej wszelkie dziwactwa i fanaberie. Był od niej o piętnaście lat starszy i gdy się pobrali, oboje mieli już swoje lata. Felicity pozostała ich jedynym dzieckiem. Matka była już po czterdziestce, gdy zaszła w ciążę. Poród był bardzo ciężki i obie cudem przeżyły, a Felicity jeszcze przez kilka miesięcy leżała w szpitalu, gdzie była sztucznie odżywiana. Martha Benedict i w tym fakcie upatrywała kary boskiej za to, że wystąpiła z zakonu sióstr franciszkanek, by wyjść za ojca Felicity. Nic zatem dziwnego, że Felicity dałaby wiele, by zniknięcie jej matki miało inną przyczynę niż nawrót pokutnej manii.

Leciwy peugeot Olivii skręcił w Richmond Beach Drive i zatrzymał się przed ceglanym domem rodziców Felicity. Ojciec stał w otwartych drzwiach. Opierał się o framugę, ciężko wspierając się na dwóch kulach. Nie miał marynarki, chociaż od strony wybrzeża dął chłodny wiatr, targając jego siwe włosy. Dom leżał przy samym Puget Sound, oddzielony od Pacyfiku jedynie wąskim pasem lądu. Felicity miała ochotę zwrócić ojcu uwagę, że się przeziębi, lecz widząc jego zatroskaną twarz, powstrzymała się od prawienia morałów i pomogła mu wrócić do domu.

W salonie schorowany gospodarz ze smutkiem obwieścił córce i jej przyjaciółce nowiny, a właściwie ich brak: Martha wciąż się nie odezwała, jej komórka nadal jest wyłączona, a telefony do członków rozmaitych komitetów, w których działała, nie wyjaśniły jej nagłego zniknięcia. Felicity, wiedząc, że jej ojciec nie ma komórki, raz jeszcze sprawdziła automatyczną sekretarkę, ale nie znalazła na niej żadnej wiadomości. Raz jeszcze zadzwoniła zatem do domu opieki Woodhill, lecz otrzymała taką samą informację, jak ojciec. Jej matka była tam najwyżej pół godziny, a potem wyszła, nawet się nie żegnając.

– Ten pielęgniarz, który widział moją matkę… Czy mogłabym zamienić z nim dwa słowa? Może jednak coś mu powiedziała?

– Żałuję – odparła opryskliwie wicedyrektorka placówki – ale pan Gonzalez nie może podejść do aparatu. Wiem jednak dokładnie, że zauważył pani matkę tylko dlatego, że omal go nie przewróciła. Wpadła na niego z takim impetem, że aż upuścił tacę. Przy okazji przypominam o konieczności opróżnienia pokoju pani babki. Jeśli nie uczynią tego państwo do jutrzejszego południa, będziemy zmuszeni naliczyć opłatę za kolejny miesiąc.

Felicity przewróciła oczami, ale starała się mówić spokojnym tonem.

– Dobrze, zajmę się tym – zakończyła i w zamyśleniu odłożyła słuchawkę.

– I co teraz? Przecież nie mogła się zapaść pod ziemię. A jeśli coś jej się stało? – spytał z zafrasowaniem ojciec, którego czoło pokrywało się coraz głębszymi bruzdami. Felicity ujęła jego dłoń i mocno ją uścisnęła.

– Obdzwonię teraz izby przyjęć w okolicznych szpitalach, wtedy będziemy mieli pewność, okej, tato?

– To mogę zrobić za ciebie, Felicity. Ty może lepiej zadzwoń do operatora. Oni na pewno będą wiedzieli, gdzie ostatnio logował się telefon twojej matki – zaproponowała Olivia i nie czekając na odpowiedź, od razu wzięła się do roboty.

Na szczęście poszukiwania w miejscowych szpitalach nie przyniosły rezultatów: do żadnego z nich nie przywieziono osoby o nazwisku Martha Benedict.

Pierwszych wskazówek dostarczył dopiero telefon do operatora sieci komórkowej.

Kiedy po żmudnej procedurze Felicity zdołała w końcu uwiarygodnić swoją tożsamość, ze zdumieniem usłyszała, że komórka jej matki ostatni raz logowała się poprzedniego dnia na lotnisku Tacoma w Seattle.

– Co mama robiła na lotnisku? – westchnęła Felicity, spoglądając to na Olivię, to na ojca.

– Może coś jej się pomyliło i myślała, że wylatujesz wczoraj? – zastanowił się ojciec, po czym pokręcił głową, sam nie bardzo wierząc w taką możliwość.

– Mama? Trudno mi sobie wyobrazić, żeby się tak pomyliła. Poza tym to nie ma sensu. Przecież miała po mnie przyjechać i odwieźć mnie na lotnisko.

– A może coś jej nagle wypadło i musiała gdzieś pilnie polecieć? – rzuciła Olivia.

– Przecież miała przy sobie tylko torebkę. Kto wybiera się w podróż bez bagażu? – zaoponował ojciec jej przyjaciółki.

– Oj, zdziwiłbyś się, wujku. – Olivia od niepamiętnych czasów zwracała się w ten sposób do ojca Felicity. – Ale wiecie co? Mam jeszcze jeden pomysł: a gdyby tak sprawdzić płatności kartą? Follow the money!

– Że co? Nie rozumiem. Co to znaczy? – ojciec Felicity spojrzał na nią zdumiony.

– To znaczy, że Olivia ogląda za dużo kryminałów – uśmiechnęła się Felicity. – Ale w sumie to jest jakaś myśl. Nie zaszkodzi spróbować. Zaraz zadzwonię do banku. Może mama rzeczywiście użyła ostatnio karty.

I znowu nastąpiła uciążliwa procedura potwierdzania tożsamości, ale ponieważ zapobiegliwa Martha na wszelki wypadek podała mężowi hasło dostępu, w końcu Felicity otrzymała odpowiednie informacje.

– Wczoraj późnym popołudniem mama wykupiła lot na rzymskie lotnisko Fiumicino – obwieściła, odłożywszy słuchawkę.

– No proszę. Nie wiedziałam, że twoja matka zna kogoś we Włoszech – zdziwiła się Olivia.

– Bo nie zna – odparli równocześnie Felicity i jej ojciec, po czym spojrzeli na siebie zdumieni.

– Czyżby więc jednak powrót pokutnej manii?

– Skąd ci to przyszło do głowy?

– No wiesz: Rzym, papież, stolica Kościoła katolickiego. Nic ci to nie mówi? Mea culpa? Czy twoja matka nie miała kiedyś zamiaru prosić o rozgrzeszenie u najwyższej ziemskiej instancji?

– Boże jedyny! – znowu wyrwało się równocześnie z ust Felicity i jej ojca.

– Amen – dokończyła oschle Olivia.

Następnego dnia w samo południe Felicity znalazła się w hali odlotów lotniska Tacoma w Seattle. Zamiast biletu do Kabulu trzymała w ręku bilet do Rzymu.

Wiedziała już, że matka nie wpadła w kolejny amok ekspiacji. Nie, Martha Benedict wyruszyła w podróż w przeszłość swojej zmarłej matki.

Po wizycie u ojca Felicity pojechała z Olivią do domu opieki Woodhill. Wewnętrzny głos mówił jej, że być może tam znajdzie jakąś podpowiedź.

Razem z Olivią gruntownie przeszukały pokój babki, lecz niczego nie znalazły. Myśli Felicity coraz natrętniej krążyły wokół tajemniczego pudełka, z którym ponoć jej matka w takim pośpiechu wybiegła z zakładu. Czyżby jego zawartość miała coś wspólnego z jej zniknięciem? Postanowiła zamienić kilka słów z pielęgniarzem.

To, co usłyszała od starego Meksykanina, bynajmniej jej nie uspokoiło. Pan Gonzalez stwierdził mianowicie, że Martha Benedict wyglądała, jakby gonił ją sam diabeł, a na następnie wyjął z kieszeni fartucha zmiętą kartkę.

– Proszę, pani babcia miała to w ręce, kiedy umarła. Chciałem to wczoraj dać pani matce, ale już nie było okazji.

Felicity wygładziła kartkę, która okazała się wyciętym z gazety zdjęciem. Widniała na nim sala sądowa oraz – prawdopodobnie – oskarżony. Prawdopodobnie, gdyż pod fotografią nie było żadnego podpisu. Wszelako osobą, która wzbudziła największe zainteresowanie Felicity, nie był wcale zasiadający na ławie oskarżonych mężczyzna, tylko jedna z kobiet widocznych w tle. To była jej babcia! Siedziała w pierwszym rzędzie wśród publiczności ze wzrokiem wbitym w oskarżonego. Felicity jeszcze nigdy nie widziała na czyjejś twarzy tak zapiekłej nienawiści. Biorąc pod uwagę ubiór mężczyzny i młody wiek babki, Felicity uznała, że wycinek pochodzi zapewne z lat sześćdziesiątych. Kim jest ten człowiek?, zastanawiała się. I dlaczego babcia patrzy na niego z taką nienawiścią? Felicity zerknęła na odwrotną stronę wycinka, lecz i tam nie znalazła żadnej wskazówki. Był tam chyba jakiś nekrolog, zapisany nieznanym jej alfabetem. Domyślała się, że to hebrajski. Lecz jeśli to prawda, to jakim cudem jej babka znalazła się na zdjęciu w izraelskiej gazecie?

Felicity wiedziała, że nie ma sensu iść na policję. Z pewnością usłyszałaby, że jej matka jest osobą dorosłą i może jeździć dokąd chce i kiedy chce. Toteż nie namyślając się wiele, postanowiła ruszyć śladem zaginionej i odnaleźć ją na własną rękę. Oczywiście martwiła się o matkę, ale z drugiej strony była też na nią wściekła, że ta, znikając bez słowa, zostawiła męża na łasce losu. Felicity wiedziała, że teraz ojciec nie zazna spokoju, dopóki nie dowie się, że jego żona jest cała i zdrowa. Na szczęście Olivia przyrzekła, że zajmie się nim pod jej nieobecność, a przesunięcie lotu do Kabulu o kilka dni nie stanowiło problemu.

– Felicity, zaczekaj!

Za plecami dziewczyny rozległ się znajomy głos. Felicity odwróciła się i zobaczyła, jak wielkimi krokami zbliża się do niej Richard.

– Cieszę się, że zdążyłem cię jeszcze złapać – powiedział jej niedoszły mąż, obejmując ją i całując namiętnie na powitanie, jakby zupełnie nie pamiętając wczorajszego zerwania. Potem wypuścił ją z objęć i obdarzył uśmiechem, który tak uwielbiała.

– Przepraszam cię, stare przyzwyczajenie.

W przeciwieństwie do Felicity Richard w najmniejszym stopniu nie wyglądał na zmieszanego pocałunkiem. Odpowiedziała na niego odruchowo, chociaż poprzedniego wieczora powzięła solenne postanowienie, że nie będzie mu robić żadnych nadziei! Chciała, by czuł się wolny i był gotów na nową miłość. Teraz jednak okazało się, że jej serce jest o wiele mniej konsekwentne niż rozum. Czemu się tu zjawił? Felicity nie czuła się dość silna, by powtarzać scenę z wczorajszego wieczoru.

Na szczęście Richard szybko wybawił ją z zakłopotania, z miejsca wyjaśniając powód swej obecności na lotnisku:

– Wczoraj wieczorem Olivia wszystko mi opowiedziała. Wspomniała, że twoja matka przeżywa coś w rodzaju kryzysu wieku średniego i bez słowa poleciała do Rzymu. Muszę przyznać, że brzmi to dość dziwnie. Spontaniczność to ostatnia rzecz, o jaką posądzałbym Marthę Benedict. Podobno postanowiłaś polecieć za nią. To prawda?

Bogu niech będą dzięki, pomyślała Felicity z ulgą. A więc Richard zjawił się tutaj z powodu jej matki, a nie po to, żeby ją powstrzymać przed wylotem do Kabulu.

– Martwię się o nią. Sam wiesz, jaka potrafi być, gdy się uprze. Nigdy w życiu nie była w Europie, nie mówi po włosku, zna najwyżej kilka słów po łacinie i, o ile mi wiadomo, nie ma tam żadnych znajomych.

– I co zamierzasz? Jak chcesz ją odnaleźć? Rzym to ogromne miasto.

– Szczerze mówiąc, nie mam zielonego pojęcia. Pewnie niewiele to da, ale na początek zwrócę się do włoskiej policji. Większe nadzieje pokładam w banku i instytucji, która wydała mamie kartę kredytową. Jak dotąd okazali się niezwykle uczynni i chętni do pomocy. Stąd wiem, że matka wypłaciła pieniądze na rzymskim lotnisku. To już jakiś ślad. Mam przynajmniej pewność, że tam dotarła. Dostanę wiadomość, jak tylko po raz kolejny użyje karty.

Wysłuchawszy wyjaśnień Felicity, Richard wcisnął jej w dłoń karteczkę.

– Proszę, to dla ciebie. Nazwisko i numer telefonu w Rzymie! Rozmawiałem wczoraj z bratem, a on dał mi namiar na zakonnika o nazwisku Lukas von Stetten. Fred studiował razem z nim przez cztery semestry w Monachium. Brat Lukas jest jezuitą i od kilku miesięcy mieszka w Rzymie. Zadzwoniłem do niego wczoraj wieczorem.

– Wczoraj wieczorem? To znaczy, że zerwałeś biedaka w środku nocy? – Felicity spojrzała na zegarek, jakby chciała się upewnić.

Twarz Richarda znowu rozjaśnił zniewalający uśmiech.

– Fred powiedział, że to żaden problem, bo kapłani są na bożej służbie przez całą dobę. No i wyobraź sobie, braciszek Lukas obiecał mi, że odbierze cię z lotniska i pomoże ci w poszukiwaniach.

– Dziękuję, naprawdę nie wiem, co powiedzieć. Zawstydzasz mnie, Richardzie. Jesteś taki kochany, a ja… – Nie dokończyła, bo w zasadzie wszystko zostało już powiedziane, a ona nie miała do dodania nic, co mogłoby przynieść im ulgę w tej trudnej sytuacji. Wspięła się tylko na palce i pocałowała Richarda w policzek: – Pozdrów ode mnie Freda.

Richard przytulił ją na moment, po czym odsunął się raptownie, jakby zawstydzony tym gestem.

– Powodzenia. Daj znać, jak tylko dotrzesz na miejsce, dobrze?

– Oczywiście.

Felicity ruszyła w kierunku stanowiska odpraw, lecz po chwili, wiedziona nagłą myślą, odwróciła się raz jeszcze w stronę Richarda.

– A właściwie… jak rozpoznam tego Lukasa von Stettena?

– Nic prostszego – rzucił Richard z szerokim uśmiechem. – Fred powiedział, że masz się rozglądać za najprzystojniejszym facetem w hali przylotów.2

Rzym, Włochy

Trzynaście godzin później koła samolotu dotknęły płyty rzymskiego lotniska Fiumicino.

Było późne przedpołudnie i Włochy pokazały się ze swojej najlepszej strony: ziemia była skąpana w słonecznym blasku, a lazurowe niebo wyglądało jak na pocztówce.

Felicity, która zabrała ze sobą jedynie bagaż podręczny, wyszła z hali bagażowej jako jedna z pierwszych. Airbus był wypełniony do ostatniego miejsca, toteż w hali przylotów za barierkami czekał na pasażerów wielki tłum witających. Felicity przyglądała się twarzom mężczyzn. Niestety, większość przystojniaków wydała jej się zbyt młoda, żaden też nie nosił habitu. Przypomniała sobie, że brat Richarda rzadko pokazuje się w stroju zakonnym. Więc może jezuici w Rzymie w ogóle nie noszą habitów? Powinna była o to zapytać.

Na moment ożywiła się na widok wyjątkowo przystojnego młodzieńca, który przeciskał się przez tłum w jej kierunku, lecz po chwili zauważyła, że mężczyzna trzyma za rączki dwójkę dzieci. Zaraz za nim przepychał się niski, krągławy człowieczek w krzykliwie kolorowym ubraniu. Widząc jego zielone szorty i różową koszulę, Felicity mimowolnie pomyślała o ostatnim halloweenowym kostiumie Richarda. Przebrał się wtedy za arbuza.

Przestań wreszcie bez przerwy myśleć o Richardzie!, upomniała się w duchu zniecierpliwiona.

Sięgnęła po karteczkę z numerem telefonu, którą dostała od niego na lotnisku w Seattle. Postanowiła, że poczeka jeszcze chwilę, a potem zadzwoni do ojca von Stettena. Pewnie go coś zatrzymało. Wtedy jednak zauważyła, że człowiek arbuz wyraźnie usiłuje zwrócić jej uwagę. Wyjął chusteczkę, otarł nią czoło i zamachał w jej stronę. Felicity obejrzała się, by się upewnić, że mężczyźnie na pewno chodzi o nią. Nieznajomy znowu zamachał. Tak, bez wątpienia machał do niej! Felicity podeszła do niego.

– Signora Felicity Benedict? – spytał mężczyzna trochę niepewną angielszczyzną.

Felicity przez chwilę gapiła się na jego czerwoną twarz. Niezły gagatek z tego Richarda, pomyślała. Najprzystojniejszy facet w hali przylotów!

– Yyy… Owszem – wydukała wreszcie. – Ojciec von Stetten?

– Niestety nie, signora. Ojciec von Stetten został dziś rano wezwany w pilnej sprawie do biskupa Bambergu. Poprosił, bym go zastąpił. Jestem ojciec Simone Olivieri. Witamy w Rzymie, signora Benedict – powiedział, wyciągając rękę.

Felicity nieco skonfundowana uścisnęła jego spoconą prawicę.

– Bardzo dziękuję, ale skąd ojciec wiedział, że to ja?

– No cóż, ojciec Lukas powiedział, że narzeczony opisał panią dość jednoznacznie: mam się rozglądać za najpiękniejszą kobietą na całym lotnisku. Jak pani widzi, to żadne czary. – Ojciec Simone uśmiechnął się filuternie.

Felicity odwzajemniła uśmiech. Spodobał się jej ten tęgi ojczulek.

– To bardzo miłe z ojca strony, że zechciał po mnie wyjść.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Czy to cały pani bagaż? – Popatrzył zdumiony na małą walizeczkę na kółkach. Widocznie nigdy jeszcze nie widział kobiety podróżującej z tak niewielkim kuferkiem. Felicity z kolei nie mogła wiedzieć, że ojczulek ma pięć sióstr, które przyjeżdżając w odwiedziny do Rzymu, targają ze sobą takie walizy, jakby na stałe przenosiły się do włoskiej stolicy.

– Tak. Mam nadzieję, że szybko odnajdę matkę. Gdybym musiała zabawić tu dłużej, zawsze mogę dokupić potrzebne rzeczy.

– Dobrze, w takim razie pojedziemy najpierw do hotelu, żeby się pani zameldowała. Czy zastanawiała się już pani, od czego chce zacząć poszukiwania? – spytał zakonnik, gdy wyszli z hali na ciepłe majowe słońce.

– Myślałam, żeby zacząć od wizyty na komisariacie policji. Może uda się zorganizować poszukiwania w rzymskich hotelach. Moja matka przyleciała tutaj wczoraj około południa, więc musiała gdzieś spędzić noc.

– No dobrze. Jak się nazywa pani hotel?

– „Visconti” – Felicity chciała wyjąć potwierdzenie rezerwacji, by sprawdzić adres, lecz ojciec Simone żywiołowo zamachał rękami:

– Nie, nie, nie trzeba. Znam to miejsce, leży w Centro Storico, w pobliżu Piazza del Popolo.

Po wizycie w recepcji i dopełnieniu wszelkich formalności związanych z zameldowaniem ojciec Simone zawiózł Felicity na Piazza Trinita dei Pellegrini, na najbliższy posterunek policji.

Policjant okazał się sympatyczny i bardzo wyrozumiały, odrzekł jednak, że nie widzi możliwości sprawdzenia wszystkich rzymskich hoteli.

– Bardzo mi przykro, signora – tłumaczył jego słowa ojciec Simone – ale pani matka nie została formalnie uznana za zaginioną. Nie mamy takiego zgłoszenia, sama pani zresztą powiedziała, że nie ma powodu przypuszczać, że doszło do przestępstwa. Proszę po prostu poczekać, aż pani mama sama się odezwie. Mogę tylko doradzić, by zgłosiła się pani do ambasady amerykańskiej przy Via Veneto. Arrivederci, signora.

– Tego właśnie się spodziewałem – westchnął ojciec Simone, przecierając chusteczką czoło. – Rzymscy urzędnicy. Zrobią wszystko, byle tylko nie wziąć na siebie odpowiedzialności i zrzucić obowiązki na innych. Na to nie poradzi nawet Forza Italia.

– I co teraz? – Felicity stała niezdecydowana na schodach komisariatu.

– Na razie może coś zjedzmy. Przy okazji omówimy dalsze działania. Mam pewien pomysł, ale najpierw chodźmy do „Trattoria da Gino”, to dwa kroki stąd.

Felicity nie była specjalnie głodna, ale ojciec Simone z takim zapałem mówił o jedzeniu, że nie miała serca odmówić. Właściciel lokalu, Gino, powitał zakonnika jak starego przyjaciela i wprost nie posiadał się z radości, gdy ten przedstawił mu bella signorina, a kiedy zacni goście usiedli, regularnie co pięć minut zjawiał się przy ich stoliku, by spytać Felicity, czy jej smakuje.

Felicity starała się skubnąć przynajmniej odrobinę z każdego dania i ledwie umoczyła usta w kieliszku, podczas gdy ojciec Simone z wilczym apetytem pochłaniał wszystko, co znalazło się na ich stole, obficie podlewając potrawy czerwonym winem. Felicity czuła, że zbliża się atak migreny, a czerwone wino w południe z pewnością tylko pogorszyłoby sprawę.

Już przy pasta e fagioli, którą podano per primo, Felicity nie zdołała powściągnąć ciekawości i zapytała ojca Simone, o jakim to pomyśle wspominał. Ten, niezgrabnie zatykając sobie serwetkę za koszulę, spojrzał na swoją towarzyszkę i rzekł:

– Ojciec von Stetten wspomniał, że pani matka jest bardzo pobożna i dużo czasu spędza na modlitwie. Zakładając, że w tym celu udaje się do kościoła, pomyślałem tak: jeśli ma pani ze sobą zdjęcie mamy, mogę je powielić i rozdać moim braciom w okolicznych parafiach, żeby się za nią rozglądali.

– Genialne! Oczywiście, że mam zdjęcie.

– Znakomicie! A teraz proszę skosztować. Gino robi najlepszą pasta e fagioli w całym Rzymie. I proszę się o nic nie martwić, signorina Benedict. Znajdziemy pani matkę.3

Szybko się okazało, że wykonanie dodatkowych odbitek nie będzie konieczne.

Gino właśnie podawał espressi, kiedy Felicity odebrała telefon z instytucji wydającej karty kredytowe i zanotowała nazwę hotelu, w którym zatrzymała się jej matka. W tej sytuacji ojciec Simone szybko wypił kawę, serdecznie pożegnał się z Ginem i bezzwłocznie zabrał swą podopieczną pod podany adres przy Via della Conciliazione.

W recepcji, gdzie przedstawiła się jako córka Marthy Benedict, dowiedzieli się, że matka musi być w pokoju, ponieważ hotelowa karta dostępu, niezbędna do włączenia prądu w apartamencie, jest aktywowana. Na prośbę Felicity recepcjonistka próbowała nawet dodzwonić się do pokoju Marthy, lecz ta nie podnosiła słuchawki.

– Możliwe, że signora Benedict bierze właśnie prysznic albo suszy suszarką włosy i nie słyszy sygnału – wyjaśniała.

Felicity starała się opanować niecierpliwość.

– Dobrze, w takim razie odczekamy dziesięć minut i spróbujemy jeszcze raz. Ale jeśli mama nadal nie będzie odbierać, to czy moglibyśmy zajrzeć do pokoju? Chcę się tylko upewnić, że nic jej nie jest.

– Oczywiście, signora.

Felicity nie zdążyła jeszcze odejść od kontuaru, gdy nagle rozsunęły się drzwi windy i do recepcji wtoczyła swój wózek starsza Azjatka w fartuchu sprzątaczki. Kobieta powiedziała coś do recepcjonistki, po czym wywiązała się między nimi krótka wymiana zdań. Wyłowiwszy z rozmowy nazwisko swojej matki, Felicity spojrzała pytająco na ojca Simone.

– Wygląda na to, że od wczoraj na drzwiach pokoju pani mamy wisi tabliczka „nie przeszkadzać” – stwierdził zakonnik, po czym zdecydowanym tonem zwrócił się do recepcjonistki: – Myślę, że nie powinniśmy dłużej czekać, signora. Może pani Benedict zasłabła i potrzebuje lekarza?

Recepcjonistka skinęła głową, wywołała koleżankę z biura, prosząc, by ta ją na chwilę zastąpiła, i ruszyła razem z zakonnikiem i Felicity w kierunku windy.

Kilka minut później zapukali do drzwi pokoju 212, lecz nie doczekali się odpowiedzi.

– Mamo, to ja, Felicity – zawołała młoda Amerykanka, lecz i tym razem bez rezultatu. Zaniepokojona zwróciła się do recepcjonistki: – Czy może pani otworzyć?

Recepcjonistka bez wahania otworzyła drzwi uniwersalną kartą dostępu. Felicity wpadła do pokoju jako pierwsza i stanęła jak wryta na widok nieprawdopodobnego chaosu, który ukazał się jej oczom. Cały pokój zasłany był wycinkami z gazet i innymi skrawkami papieru. Większość była poprzedzierana, ale niektóre ktoś najwyraźniej z powrotem skleił. Wszystko to wyglądało jak gigantyczne puzzle. Martha Benedict klęczała na łóżku – również pokrytym strzępkami papieru – i wertowała gruby pożółkły zeszyt. Włosy opadały jej na twarz, ona sama zaś sprawiała wrażenie kompletnie nieobecnej. Nie zauważyła nawet, że ktoś wszedł do pokoju. Zareagowała dopiero, gdy córka dotknęła jej ramienia. Wyrwana z zadumy krzyknęła przestraszona.

– Mamo! To ja, Felicity!

Martha Benedict przez chwilę wpatrywała się w córkę, jakby ta była zupełnie obcą osobą. Potem westchnęła, zmęczonym gestem potarła dłońmi twarz i w końcu spytała cicho:

– Co ty tutaj robisz, Felicity?

– Szukam cię. Tata i ja strasznie się o ciebie martwiliśmy. Zniknęłaś bez słowa. Jak mogłaś? Czemu przynajmniej nie zadzwoniłaś do ojca? I co ty tutaj w ogóle robisz? Co to za papiery? – Chociaż Felicity czuła wielką ulgę, że tak szybko udało jej się odnaleźć matkę, nie oszczędziła jej wyrzutów.

Martha rozejrzała się wokoło, jakby dopiero teraz spostrzegła panujący w pokoju rozgardiasz, lecz zamiast odpowiedzieć na pytania Felicity, nerwowo poprawiła rozwichrzone włosy i powiedziała:

– Pewnie wyglądam strasznie.

– Daj spokój, mamo, to teraz nieistotne. Najważniejsze, że z tobą wszystko w porządku. Bo chyba nic ci nie jest, prawda?

– Oczywiście. – Martha Benedict z trudem zwlokła się z łóżka, zrobiła dwa, trzy niepewne kroki, zachwiała się i omal nie upadła. Ojciec Simone w ostatniej chwili podtrzymał ją i pomógł usiąść z powrotem na łóżku. Felicity ujęła jej dłoń i sprawdziła tętno.

– Jesteś strasznie osłabiona. Kiedy ostatni raz coś jadłaś?

– Nie mam pojęcia – padła niepewna odpowiedź. – Wczoraj rano?

Tymczasem ojciec Simone zdążył już napełnić szklankę wodą i teraz troskliwie podał ją Marcie.

Recepcjonistka stała przy drzwiach niepewna, co w tej sytuacji zrobić.

– Czy mogłabym zamówić do pokoju jakiś lekki posiłek? Może zupę albo omlet? – zwróciła się do niej Felicity.

Recepcjonistka skinęła głową i pośpiesznie się oddaliła.

Ojciec Simone omiótł wzrokiem porozrzucane po całym pokoju wycinki. Co prawda w pierwszej chwili nie był w stanie zorientować się, czego dotyczą, lecz nie miał wątpliwości, że większość pochodzi z bardzo starych gazet – sądząc po strojach postaci widocznych na jednym z posklejanych zdjęć, być może nawet z lat dwudziestych. Na fotelu zobaczył zieloną teczkę z sygnaturą. Akta sądowe?, pomyślał. Potem jego wzrok padł na notatnik, który Martha Benedict wertowała, gdy weszli do pokoju. Zsunął się na podłogę, kiedy Martha schodziła z łóżka, i leżał teraz na dywanie otwarty na ostatniej stronie. Ojciec Simone podniósł go i od razu rozpoznał pismo. Hebrajski?, zdziwił się. Na końcu widniało słowo MET, które po hebrajsku znaczy „martwy”.

– Potrafi pan to odczytać? – Martha wbiła w niego świdrujące spojrzenie. W jej oczach nagle znów pojawiło się ożywienie.

– No… chyba tak. To po hebrajsku.

– Zna pan hebrajski?

– Owszem, kiedyś studiowałem ten język.

– Czy mógłby pan to dla mnie przetłumaczyć? Bardzo proszę.

– Sporo tego – westchnął ojciec Simone, kartkując zeszyt.

– Bardzo pana proszę, to bardzo ważne. Muszę wiedzieć, co tam jest napisane.

– Co to za zeszyt? – spytała Felicity, włączając się do rozmowy.

– Przypuszczam, że to pamiętnik twej babki.

– To babcia znała hebrajski?

– Najwyraźniej.

– Wiedziałaś o tym?

– Nie, nigdy o tym nie wspominała. Zresztą nie tylko o tym. Okazuje się, że wcale nie była Włoszką, tylko Niemką, i dopiero po wojnie przyjechała do Rzymu. Dlatego tu jestem. Przez całe życie nas okłamywała! Mnie i mojego ojca. Teraz rozumiem, że doprowadziła go tymi kłamstwami do śmierci.

– Co takiego? – Felicity patrzyła na matkę ze zdumieniem. – Czyś ty oszalała? Co ty wygadujesz?

– Niestety, to prawda. To ona jest winna śmierci twojego dziadka.

– Przecież zawsze mówiłaś, że dziadek zginął w 1960 roku w wypadku samochodowym.

– Owszem, tyle że do wypadku doszło dlatego, że tuż przed tym twoja babka pokłóciła się z nim i wyrzuciła go z domu. A on wsiadł do samochodu i rozbił się na drzewie. Teraz wiem, że zrobił to umyślnie.

– Jak możesz tak mówić? I skąd w ogóle możesz to wiedzieć, przecież byłaś wtedy dzieckiem!

– Miałam czternaście lat, a dzieci w tym wieku rozumieją więcej, niż się wydaje dorosłym! Teraz, kiedy znalazłam w pokoju twej babki to pudełko, przypomniałam sobie, co się zdarzyło tamtego dnia. W dniu śmierci twojego dziadka. Wszystko wyparłam z pamięci, ale w chwili, kiedy przeczytałam wiersz, który dla niej napisał, wszystko w jednej chwili wróciło. Proszę. – Martha wygrzebała z torebki złożoną kilkukrotnie kartkę papieru. – Przeczytaj. Na odwrocie jest data. Twój dziadek napisał to na dwa dni przed śmiercią.

– „Kiedy umierają pszczoły” – wymamrotała Felicity, doczytawszy wiersz do końca. – Brzmi melancholijnie i bardzo smutno.

– Bo właśnie takie było całe jego życie. Wtedy, tamtego dnia… to nie była ich pierwsza kłótnia… to trwało już od kilku tygodni. Do tej pory twój dziadek nigdy nie podnosił głosu. Był łagodnym człowiekiem i nigdy nie słyszałam, żeby krzyczał na twoją babkę. Wielbił ją i traktował jak królową, tak ją zresztą nazywał: „moja królowa”. Tamte kłótnie zawsze dotyczyły tego samego. Wrzeszczała na niego, że ją okłamał, że tamten człowiek wcale nie umarł. I że odebrał jej możliwość zemsty. Wpadała w prawdziwą histerię. Ojciec się bronił, cały czas powtarzał, że musiał wtedy myśleć o dziecku. Za nic nie chciał, żeby twoja babka poleciała do Izraela. Doskonale pamiętam, że chodziło o jakiś proces, w którym koniecznie chciała zeznawać. Dziadek natomiast twierdził, że wcale nie chodzi jej o sprawiedliwość, tylko o zemstę. Mówił, że chce tego człowieka zabić.

– Jakiego człowieka?

– Nie mam pojęcia. Dlatego tu przyleciałam. Żeby się dowiedzieć.

Wstrząśnięta Felicity opadła na łóżko tuż obok matki. Babcia zamierzała kogoś zabić, a dziadek chciał jej w tym przeszkodzić? Wszystko to wydawało jej się pozbawione sensu.

– A skąd pewność, że właśnie tu, we Włoszech, znajdziesz odpowiedzi na wszystkie pytania?

– Bo wszystko zaczęło się w Rzymie. Tu właśnie twoja babka i twój dziadek poznali się, zaraz po wojnie. Nie w Seattle, jak zawsze twierdzili. To kolejne kłamstwo.

Felicity spojrzała na matkę z niedowierzaniem.

– Skąd niby to wszystko wiesz? I dlaczego mieliby nas w tej kwestii okłamywać?

– W pudełku było moje włoskie świadectwo urodzenia! Na tyle znam łacinę, żeby zrozumieć, co znaczy certificato di nascita. Wbrew temu, co twierdziła twoja babka, nie urodziłam się w Stanach, tylko w Rzymie… i to w więzieniu! W zamieszaniu, jakie panowało zaraz po wojnie, musiała jakimś cudem zdobyć dla mnie fałszywą amerykańską metrykę.

– Twierdzisz, że babcia urodziła cię we włoskim więzieniu?! – powtórzyła Felicity z niedowierzaniem. Ta sprawa z każdą chwilą wydawała jej się coraz większym szaleństwem. Szukając pomocy, spojrzała na ojca Simone, ten jednak uniósł brwi, dając do zrozumienia, że jest równie bezradny jak ona.

– Niczego nie twierdzę. To fakt – z przekonaniem odparła Martha. – Wczoraj od razu pojechałam pod adres podany w metryce, ale w tym miejscu stoi dziś blok mieszkalny. Więzienie dawno zburzono. To tam twoja babka musiała spotkać dziadka. Pracował w więzieniu, w każdym razie jego nazwisko figuruje w wykazie personelu. W archiwum miejskim znalazłam dokumenty więzienne z 1944 roku. Na dodatek najwyraźniej nie był wcale lekarzem, lecz księdzem. – W głosie Marthy Benedict dało się słyszeć, jak bardzo jest wstrząśnięta tym odkryciem. Zupełnie jakby nadal nie potrafiła tego wszystkiego pojąć.

– Na Boga, skąd ty to wszystko wiesz?

– Pomogła mi pewna sympatyczna studentka. Doskonale mówi po angielsku i pracuje jako praktykantka w miejskim archiwum. Niestety nie umiała mi powiedzieć, za co babka trafiła do więzienia. Ustaliła tylko, że popełniła jakieś przestępstwo w obrębie Państwa Watykańskiego, dlatego nie znalazła tutaj żadnych dokumentów. Wszystkie akta znajdują się w archiwach Watykanu i żeby uzyskać do nich wgląd, trzeba złożyć oficjalne podanie. Mam zamiar zrobić to jutro z samego rana. Udało się tylko ustalić, że twój dziadek naprawdę nie nazywał się Ralph Valerian, tylko Raffael Valeriani. Na mojej włoskiej metryce urodzenia widnieje adnotacja „ojciec nieznany”. To oznacza, że człowiek, którego dotąd uważałam za swego ojca, wcale nim nie był. Oboje mnie okłamywali! Muszę się dowiedzieć, kto jest moim prawdziwym ojcem. To właśnie jest powód, dla którego matka nigdy mnie nie kochała. Wiem o tym. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że nie powinnam była tak nagle i niespodziewanie wyjeżdżać, ale byłam kompletnie rozbita i przestałam myśleć logicznie.

Felicity patrzyła na matkę, nie posiadając się ze zdumienia. Nagle przypomniała sobie artykuł z gazety, który dostała od pielęgniarza i który wciąż miała w torebce. Czyżby oskarżony ze zdjęcia był tym człowiekiem, którego, jak twierdził dziadek, jej babka chciała zabić? W 1960 roku? A może próbowała już wcześniej? W duszy Felicity zakiełkowało straszliwe podejrzenie. Zastanawiała się, czy powinna wyjąć artykuł i pokazać go matce.

Tymczasem Martha odwróciła się i wbiła wzrok w ojca Simone.

– Przetłumaczy pan dla mnie ten pamiętnik?

W jej spojrzeniu nie było błagania, lecz raczej żądanie. Tak jakby jego obowiązkiem było jej pomóc. Postawiła go w szalenie niezręcznej sytuacji. Ojciec Simone bił się z myślami, Wiedział, że w najbliższych dniach czeka go mnóstwo pracy. Miał egzaminować studentów, dokończyć artykuł do czasopisma, no i jeszcze dopilnować prób w jezuickim teatrze, którego był kierownikiem. Wkrótce premiera Snu nocy letniej Szekspira, a dekoracje w ogóle nie są jeszcze gotowe, w inscenizacji wciąż są spore niedociągnięcia, odtwórca głównej roli złapał ciężką wiosenną grypę, a on wciąż jeszcze nie znalazł zastępstwa. Nie, nie ma nawet jednej wolnej minuty, którą mógłby poświęcić na tłumaczenie. Już tych kilka godzin, które dzisiaj wykroił, grozi zawaleniem się wszystkich planów. Nie, wykluczone, naprawdę nie ma czasu na kolejny dobry uczynek. Mimo to ze zdumieniem usłyszał własne słowa:

– Z przyjemnością, signora Benedict. Będę jednak potrzebował na to kilku dni. W tym czasie może pani z córką zwiedzić Rzym. Skontaktuję się z panią, kiedy skończę. Va bene?

W duchu przeklinał się za tę uległość. Zaiste, ciekawość to mój największy grzech, wyrzekał w duchu. Nie bez powodu niektórzy uważają ją za ósmy z grzechów głównych. Lecz oprócz ciekawości był jeszcze jeden powód, który skłonił zakonnika, by pomóc tym dwóm kobietom. Ojciec Simone był doświadczonym duszpasterzem, toteż bardzo szybko zorientował się, że więź między matką i córką jest bardzo krucha i dzieli je mnóstwo niedopowiedzeń, zupełnie jakby znajdowały się po dwóch stronach przepaści. Dlatego uznał, że jeśli źródło ich konfliktu leży w przeszłości babki, to spróbuje przerzucić między nimi most i pomoże im rozwikłać tę starą zagadkę.4

Pięć dni później kompletnie niewyspany ojciec Simone zadzwonił do Felicity. Włoski zakonnik rzucił wszystkie zajęcia i przez ostatnie dni poświęcił się niemal wyłącznie pracy nad tłumaczeniem.

– Czy pani matka jest gdzieś w pobliżu? – spytał niemalże szeptem.

– Nie, wyszła na chwilę, żeby kupić jakieś drobiazgi – Felicity była wyraźnie zdziwiona pytaniem.

– To dobrze, bardzo dobrze. Skończyłem tłumaczenie i muszę przyznać, że to, co znalazłem w notatniku, do głębi mną wstrząsnęło. Nie byłem na coś takiego przygotowany, signorina Felicity. Nie mogę jednak i nie chcę uprzedzać faktów. Koniecznie musi pani to przeczytać, wtedy zrozumie pani, co mam na myśli. Zapiski rzeczywiście wyszły spod ręki pani babki, tak jak przypuszczała pani mama. Ma pani ze sobą laptopa?

– Tak.

– Dobrze, w takim razie proszę mi podać swój adres mailowy, żebym mógł pani przysłać tłumaczenie. Proszę to przeczytać, zanim zrobi to pani mama, i proszę się ze mną skontaktować, gdy pani skończy. Wtedy przyjdę zwrócić notatnik, przyniosę wydruk tłumaczenia i razem wręczymy je pani matce. Va bene?

Felicity, jakkolwiek nieco zdziwiło ją tajemnicze zachowanie ojca Simone, bez zbędnych pytań przystała na plan jezuity. Prawdę mówiąc, zaczęła się trochę obawiać tego, co kryje się w przeszłości jej babki. Co takiego wyczytał w notatniku ojciec Simone, że był do tego stopnia wstrząśnięty?

Nie licząc kilku krótkich spacerów, do których Felicity mniej lub bardziej przymusiła Marthę, panie nie miały dotąd okazji zwiedzić Rzymu, gdyż w zasadzie bez chwili przerwy ślęczały nad wycinkami. A mimo to w zasadzie nie posunęły się ani o krok, jeśli idzie o zawartość pudełka.

– Jednego nie rozumiem, mamo – powiedziała Felicity, gdy zasiadły do pracy. – Czemu babcia wszystkie te wycinki podarła, skoro i tak potem włożyła je z powrotem do pudełka? Czemu po prostu ich nie wyrzuciła?

Martha przyznała z zakłopotaniem, że to ona w szoku podarła wycinki. Słysząc to wyznanie, Felicity z ciężkim westchnieniem zabrała się do sortowania nieprzeliczonych strzępków. Były to wyłącznie artykuły z gazet, żadnych listów czy innych dokumentów. Niemal wszystkie zostały napisane po niemiecku albo po włosku, a tylko kilka po hebrajsku – a więc w językach, których nie znała ani Martha Benedict, ani jej córka.

Felicity próbowała przetłumaczyć tekst za pomocą internetowych translatorów, lecz w efekcie uzyskała jakiś potworny bełkot – być może dlatego, że większość tekstów liczyła ponad siedemdziesiąt lat. Kolejne godziny zajęło jej tłumaczenie poszczególnych słów z pomocą słowników. Rezultat był równie mizerny. Koniec końców okazało się, że ani Felicity, ani jej matce nie udało się znaleźć odpowiedzi na żadne z kłębiących się w ich głowach pytań i wątpliwości.

Pozytywnym rezultatem wspólnie spędzonych dni było przynajmniej to, że panie nieco się do siebie zbliżyły – nie tyle w wyniku szczerych rozmów, ile wskutek subtelnej zmiany panującej między nimi atmosfery. Sama Felicity nie do końca potrafiłaby określić charakter owej zmiany w relacji z matką. Było to powolne, ostrożne zbliżenie, zupełnie jakby uczucia, które wobec siebie żywiły, były kruche niczym najdelikatniejsza porcelana.

W ciągu tych kilku dni Felicity wielokrotnie odczuwała pokusę, by zerwać zasłonę milczenia, za którą skryła swoje wspomnienia z dzieciństwa. Cóż jednak miałaby powiedzieć matce? Zapytać, dlaczego zawsze miała wrażenie, że jest między nimi jakiś niezrozumiały dystans? Dystans, jakiego w zasadzie nie ma prawa być w relacjach między matką a córką? W dzieciństwie zaakceptowała ten chłód, ponieważ niczego innego nie znała, i szybko zaczęła postrzegać Marthę wyłącznie przez pryzmat jej matczynych obowiązków, zapominając, że ma do czynienia z żywym człowiekiem. Kiedy jednak dorosła, powoli zaczęło do niej docierać, że przez całe życie czegoś jej brakowało. Jednocześnie zaczęły w niej narastać milczące wyrzuty sumienia, że przez tyle lat nie podjęła próby zburzenia tego niewidzialnego muru. Przypomniała sobie, jak przy pożegnaniu Richard zarzucił jej, że boi się zbyt głębokich uczuć i panicznie przed nimi ucieka. Teraz zastanawiała się, czy aby nie miał racji. Czyżby była tchórzliwa? Czyżby szła na łatwiznę i wolała go zranić, niż skonfrontować się z własnymi niedoskonałościami? Skoro jednak bezwzględność jej zachowania była objawem, to co było przyczyną? A co jeśli kluczem okaże się zmarła babka? Po raz pierwszy w głowie Felicity pojawiła się myśl, że wszystkie trzy – babkę, córkę i wnuczkę – łączył ten sam obsesyjny niepokój, który niezmordowanie pchał je po wodach życia, nie pozwalając im nigdzie znaleźć zacisznego portu.

Felicity wyczuwała, że Marthą targają te same rozterki, lecz mimo wszystko obie zwlekały z wykonaniem pierwszego kroku. Z tego względu dni, które przyszło im spędzić razem w hotelowym pokoju, wypełnione były osobliwym nastrojem, jakby zawieszone w połowie drogi między zwłoką a pełnym nadziei oczekiwaniem.

Tak czy siak Martha Benedict osiągnęła jeden ze swoich celów: jej córka nie poleciała do Kabulu. Właśnie tego dnia powinna była rozpocząć pracę. Tymczasem zamknięta z własnej woli w rzymskim hotelu włączyła laptopa. Mail od ojca Simone był już w jej skrzynce. Otworzyła dokument przysłany w załączniku i zaczęła czytać.