Moja mama jest aniołem - ebook

Jackowi Kalczyńskiemu i Dariuszowi Łepkowskiemu,
za to, że we mnie uwierzyli i dali mi szansę

ja bezbożny

chciałem dla niej wypłakać łąkę

kiedy konając

odpychała zdyszana

puste i straszne zaświaty *

Tadeusz Różewicz,
fragment wiersza *** krzyknąłem na Nią…
(z tomu Matka odchodzi)

------------------------------------------------------------------------

* Tadeusz Różewicz, Matka odchodzi, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1999, s. 64–65.Zastanawiam się, w jaki sposób pisać. Co mogę, co mi wypada? Czy dozwolone jest używanie słów mięso, kał, odór? …Czy wolno mi pisać o bólu, czopkach doodbytniczych i hektolitrach kroplówek? A może powinnam być jak Gustaw Flaubert, który określał się mianem realisty i naturalisty? Owszem, sobie samemu i ówczesnym ludziom wydawał się on z pewnością człowiekiem nowej epoki – oto stworzył postać Emmy, a następnie uśmiercił ją na kartach swojej powieści. I to w jaki sposób! Czego tam nie było! Były ból, omdlenie, a nawet wymioty. Opis iście naturalistyczny. Jednak czasy się zmieniły. Teraz my – ludzie współcześni, przesyceni mordami, gwałtami i chorobami – dziwimy się „delikatności” Flauberta. Ja nie mogę być taka jak on. Nie mogę i nie chcę. Jego śmierć to jedynie przeziębienie, może skaleczony palec. Wiek XIX dawno się skończył, nie będę Flaubertem XXI wieku. Ja muszę powiedzieć prawdę. Opisać wszystko tak, jak było. Z kałem, smrodem, niewyobrażalnym bólem i czopkami.

Z bezgraniczną miłością i oddaniem.MIKOŁAJKOWY PREZENT

Ja już wiedziałam. Kilka dni wcześniej M. odebrała telefon: „Proszę się do nas zgłosić, tak, koniecznie jak najszybciej”. Czego mogliśmy się spodziewać tuż po mammografii, USG i bolesnej biopsji? Ot, rutynowe badania, a jednak…

Żadne z nas się nie odzywało. T. zachowywał się beztrosko, nie przypuszczał nawet, jaka wiadomość spadnie na niego za chwilę, Moja siostra E. paliła na zewnątrz. Ja też. Potem siedziałam raczej spokojnie. Poczekalnia pełna była kobiet, zapamiętałam jedną z potężnym ciążowym brzuchem. Wszystkie ładne, miłe, pachnące, uprzejma pani za ladą. Po wywołaniu nazwiska T. również wstał. Weszli do gabinetu razem.

Kiedy wyszli, wszystko stało się jasne. M. trzymała w ręce jakiś plik białych papierów. Oboje mieli oczy pełne łez. Gdy M. zakładała kurtkę, popatrzyła na mnie i powiedziała tylko jedno słowo: „Złośliwy”.

Droga do domu była bardzo krótka. Otworzyłam szybę i płakałam cały czas. To był szósty grudnia 2010 roku, mikołajki. Nie pamiętam, czy było zimno. Wiem, że było już ciemno.

Siedzieliśmy w naszym mieszkaniu w ciszy. Przyszła też pani Teresa – teściowa mojej siostry (E.), przyjaciółka M. Paliliśmy dużo papierosów, piliśmy kawę. W ciszy. Potem zaczęliśmy rozmawiać o tym, co będzie. Zaplanowano operację usunięcia piersi. To był bardzo dobry cel i dobra motywacja. Pewnie będzie bolało, będzie się długo goiło, będzie nieprzyjemnie, ale M. mówiła, że tak trzeba. Miesiąc i po wszystkim, potem rehabilitacja, ewentualnie jedna seria chemii czy radioterapii. Widziałam, że się boi. Ale ten początek miał być jednocześnie końcem. Chwilowy kryzys, wszystko do naprawienia.