Nieznośna sąsiadka - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Dzień dobry, jestem pana nową gospodynią.

Tanner King zlustrował kobietę wzrokiem, zauważając jej krągłości, twarz w kształcie serca i pełne wargi. Jego zdaniem zbliżała się do trzydziestki. Miała długie jasne włosy, żółty T-shirt i wyblakłe obcisłe dżinsy. Jasnoniebieskie oczy kobiety błyszczały, a kiedy się uśmiechnęła, w lewym policzku pokazał się dołeczek.

Pokręcił głową, zaskoczony reakcją swojego ciała.

– To niemożliwe.

– Co? – Zaśmiała się, a jemu zrobiło się gorąco. Stanowczo za długo unikał kobiet.

– Pani nie jest gospodynią.

– A skąd pan... – Kobieta uniosła brwi.

– Jest pani za młoda.

– Cóż – odparła. – To miłe, a jednak zapewniam, że mam wystarczająco wiele lat, żeby umieć posprzątać dom. Kogo pan się spodziewał? Pani Doubtfire?

Przypomniał sobie tę starą komedię, gdzie bohater płci męskiej w damskim przebraniu udawał kobietę.

– Tak.

– Przykro mi, że pana rozczarowałam. – Uśmiechnęła się i znów zobaczył ten dołeczek.

Och nie, nie rozczarowała go. W tym właśnie problem. Ta kobieta nie miała w sobie nic rozczarowującego, więc zatrudnienie jej absolutnie nie wchodziło w grę. Nie życzył sobie, by rozpraszała jego uwagę.

– Zacznijmy jeszcze raz. – Wyciągnęła rękę. – Nazywam się Ivy Holloway, a pan to Tanner King.

Trwało sekundę, może dwie, nim uścisnął jej dłoń, za to szybko ją puścił. W chwili, gdy jej dotknął, poczuł coś w rodzaju niepokoju. Tak, zatrudnienie jej to byłby fatalny pomysł. Odkąd dwa miesiące temu wprowadził się do tego na pozór idealnego domu, nic mu się nie układało. Sam nie wiedział, dlaczego zdziwiła go ta nieproszona wizyta.

Nad doliną rozlewało się zachodzące słońce, zmierzch z wolna przeradzał się w noc. Miękkie włosy kobiety unosił wiatr od gór. Patrzyła na niego, jakby przyleciał z Marsa. Pewnie nie powinien mieć jej tego za złe.

Przeniósł się do małego miasteczka, gdzie wszyscy wiedzą wszystko o wszystkich. Nie wątpił, że mieszkańcy Cabot Valley byli go ciekawi. On zaś nie spieszył się, by tę ciekawość zaspokoić. Przybył tu z nadzieją, że znajdzie spokojne miejsce, gdzie będzie mógł pracować i cieszyć się samotnością.

Spojrzał na granice swojej posiadłości, za którymi jak okiem sięgnąć ciągnęły się hektary drzew iglastych. Obraz samej łagodności i ciszy. A jednak w rzeczywistości było inaczej. Poczuł rosnącą irytację, więc szybko zdusił ją w zarodku.

– Proszę posłuchać. – Oparł dłoń o framugę, by zablokować jej wejście. – Przykro mi, że pani się fatygowała, ale nie jest pani osobą, jakiej szukam. Chętnie zapłacę pani za fatygę.

Jak wynikało z doświadczenia Tannera, ludzi – a zwłaszcza kobiety – najłatwiej spławić pieniędzmi. Jego byłe przyjaciółki otrzymywały brylantowe bransoletki, a gosposie, które się nie sprawdziły, czeki.

– Dlaczego miałby mi pan płacić, skoro nic nie zrobiłam?

– Bo pani nie zatrudnię.

– Nie potrzebuje pan gosposi? – Skrzyżowała ramiona pod swymi pełnymi piersiami.

– Ależ potrzebuję.

– No więc pański prawnik przyjął mnie do tej pracy. W czym problem?

Problem w tym, że kiedy jego adwokat i przyjaciel Mitchell Tyler zaproponował, że poszuka mu gosposi, Tanner nie sprecyzował swych wymagań. To jego wina, że nie powiedział Mitchellowi, by zatrudnił kobietę w starszym wieku, która już nie pobudzi jego zmysłów.

Z rozmaitych powodów i tak miał zaległości w pracy. Nie życzył sobie mieć pod nosem osoby, która wprowadzałaby w jego życiu dodatkowy zamęt. Ivy Holloway gwarantowała mu ten zamęt.

Był tak zatopiony w myślach, że kobieta pochyliła się i przeszła pod jego ramieniem, nim ją powstrzymał. Teraz, by pozbyć się jej z domu, musiałby ją wynieść. Co nie byłoby trudne. Była drobna, mógłby ją zarzucić na ramię i przenieść przez próg na ganek, a potem znieść na trawnik. Tymczasem ona, jakby domyślała się jego niecnych planów, weszła do głównego pokoju.

– Bardzo tu ładnie – szepnęła, a on powiódł wzrokiem za jej spojrzeniem.

Ciemne drewno i szkło stanowiły podstawowe materiały, z których powstał ten dom. Z okien roztaczał się widok na plantację choinek, jego największą zmorę. W pokoju duże kanapy i fotele ustawiono w grupach, jakby dla zbierających się w podgrupy gości, których nigdy nie przyjmował. Kominek z kamienia rzecznego był co najmniej wysokości Tannera. Wzdłuż ścian ciągnęły się półki na książki, opasując pokój. Lśniące stoły stały na dębowej podłodze w kolorze miodu. Tak właśnie chciał urządzić ten dom. I byłoby tu idealnie, gdyby nie...

– Ludzie umierają z ciekawości, jak tu wygląda – zauważyła. – Od czasu, gdy kupił pan ten dom i zaczął remont.

– Na pewno, ale...

– To zrozumiałe. W końcu dom przez lata stał pusty i w niczym nie przypominał tego, co pan z nim zrobił.

Miał tę świadomość. Czy nie zapłacił fortuny robotnikom, którzy przez dziesięć miesięcy zrobili to, co normalnie trwa dwa lata? Dokładnie wiedział, czego chciał, a jeden z jego kuzynów, architekt, przygotował plany. Ten dom miał być jego azylem. Jego miejscem na Ziemi. Bezpiecznym i nietykalnym. Prychnął drwiąco na myśl, jak szybko jego plany obróciły się wniwecz.

– Gdzie jest kuchnia? – zapytała kobieta.

– Tam, ale...

Za późno, jej obcasy już stukały radośnie na drewnianej podłodze. Tanner poszedł jej śladem, siłą woli odrywając wzrok od jej zgrabnych pośladków.

– O mój Boże! – westchnęła, jakby weszła do katedry.

Kuchnia była ogromna, jasna, z kremowymi ścianami i szafkami ze złocistego dębu. Szafki dolne przykrywał granitowy blat w kolorze miodu, a okno nad zlewem wychodziło na podwórze. Mimo zmierzchu podwórze robiło wrażenie – były na nim przycięte drzewa i krzewy oraz kwiaty późnego lata, stanowiące barwny akcent.

– Gotowanie w tej kuchni to taka przyjemność jak wakacje – powiedziała, posyłając mu uśmiech. – Powinien pan zobaczyć moją kuchnię. Zagracony blat i lodówka starsza ode mnie.

Podeszła do lodówki firmy Sub-Zero, otworzyła ją i znów westchnęła, widząc przestronne wnętrze. Potem zmarszczyła czoło i spojrzała na Tannera.

– Piwo i salami? To wszystko, co pan tu ma?

– Jest też trochę szynki – bronił się. – I jajka.

– Dwa.

– Zamrażarka jest pełna – zauważył. Nie miał pojęcia, dlaczego się przed nią tłumaczy.

Objęła go spojrzeniem zarezerwowanym zazwyczaj dla szczególnie nierozumnych dzieci.

– Ma pan taką fantastyczną kuchnię, a używa pan tylko mikrofalówki do rozmrażania gotowych dań?

Tanner się skrzywił. Był zapracowany. Poza tym zamierzał wziąć się za gotowanie albo zatrudnić kogoś, kto się tym zajmie.

– Nieważne. – Kręcąc głową, zamknęła lodówkę. – Pomyślę, co trzeba kupić.

– Potrafię zrobić zakupy.

– Och, będzie pan je robił. Ja tylko zdecyduję, co kupić, bo pan stracił do tego talent.

– Pani Holloway – powiedział głosem cierpiącego.

Machnęła ręką.

– Proszę do mnie mówić Ivy.

– Pani Holloway – powtórzył stanowczo, a ona uniosła brwi. – Już powiedziałem, że pani tu nie zostanie.

– Skąd pan wie? – zapytała, pieszczotliwie głaszcząc miodowy granit. – Może się sprawdzę. Może okażę się najlepszą gosposią na świecie. Mógłby mnie pan przynajmniej przetestować, zanim podejmie pan decyzję.

Tak, chętnie by ją przetestował. Ale nie w taki sposób, o jakim myślała. Ponad kuchenną wyspą przypłynął do niego jej zapach. Pachniała cytrusami, a on przyłapał się na tym, że chciałby wciągnąć ten zapach głęboko w płuca.

Gdyby stał przed nim Mitchell, jego dawny współlokator z college'u, Tanner chyba powiedziałby mu parę cierpkich słów. Od lat Mitchell i jego żona Karen próbowali wyswatać Tannera z jakąś „miłą” kobietą. Urządzali kolacje, na które zapraszali Tannera i gościa niespodziankę. Organizowali przyjęcia, podczas których prezentowali mu całe rzesze kobiet. Wszystko po to, by wyszedł ze swej skorupy.

Problem w tym, że Tanner nie uważał, by żył w zamknięciu. Przez lata starannie budował wokół siebie mur i nie był wcale zainteresowany tym, by kogoś za ten mur wpuścić. Miał przyjaciół. Miał kuzynów i przyrodnich braci. Nikogo więcej nie potrzebował. Spróbuj jednak, człowieku, wytłumaczyć to żonatym przyjaciołom. Mężczyzna, który właśnie się ożenił, chce, by wszyscy jego kumple jechali na tym samym wózku. Jeżeli chodzi o Tannera, Mitchell był skazany na rozczarowanie. Mimo to nie ustawał w wysiłkach.

Ivy Holloway niezbicie tego dowodziła. Mitchell pewnie tylko na nią spojrzał i uznał, że miejscowa piękność wciągnie Tannera w małomiasteczkowe życie.

– Chodzi o to – zaczął, nim jego ciało wygrało walkę z rozumem – że nocami pracuję w domu. Śpię w dzień, a przynajmniej próbuję spać – mruknął. Hałas wokół jego sielankowego azylu często nie pozwalał mu zmrużyć oka. – Nie może pani stukać garnkami, kiedy ja pracuję...

– Czym pan się zajmuje?

– Co?

– Powiedział pan, że pracuje pan w domu. – Oparła się łokciami o blat, wsparła brodę na rękach. – Co pan robi?

– Wymyślam gry komputerowe.

– Poważnie? Ciekawe, czy znam którąś z nich?

– Wątpię – odparł, wiedząc, że gry firmy King Games są przeznaczone dla młodych mężczyzn. – To nie są gry dotyczące mody czy fitnesu.

– No, no. To była protekcjonalna uwaga.

Miała rację. Nie spodziewał się, że tak zareaguje.

– No dobrze – odparł wyzywająco. – Moja ostatnia gra to Mroczni Druidzi.

– Naprawdę? – Oczy jej się zaświeciły. – Uwielbiam ją. Musi pan wiedzieć, że zdobyłam już dziewiąty poziom doświadczenia – oznajmiła, dumnie unosząc głowę.

Zaintrygowany mimo woli Tanner spojrzał na nią bacznie. Druidzi to trudna gra, a osiągnięcie dziewiątego poziomu to prawdziwy sukces.

– Ciekawe. Dużo czasu to pani zajęło?

Wzruszyła ramionami.

– Pół roku, ale na swoją obronę powiem, że grałam tylko wieczorami. Nad czym pan teraz pracuje? Jeśli to nie tajemnica?

Pół roku? Zaszła tak wysoko w sześć miesięcy? Otrzymywał mejle od graczy, którzy skarżyli się, że wymyślił zbyt trudną grę, bo w ciągu ponad roku prób osiągnęli tylko trzeci poziom. Już prawie zapomniał, że miał się jej pozbyć. Ona jest nie tylko piękna, jest też inteligentna. Śmiertelnie groźne połączenie.

Nie wolno mu z nią dyskutować o jego nowej grze ani przeszkodzie, na którą trafił ostatniej nocy. Chociaż jeżeli jest tak dobra, może spytałby ją o zdanie? Szybko odsunął tę myśl. Nie szukał współpracownika. Ta kobieta zabiera mu czas. Stoi tu i rozmawia z nią, podczas gdy powinien siedzieć na górze, zatopiony w kwestiach średniowiecznej magii.

– Domyślam się, że to tajemnica – powiedziała, trafnie odczytując jego minę. – Okej, nieważne. Niech pan wraca do pracy, a ja zajmę się czym trzeba.

– Nie sądzę...

– Potrzebuje pan gosposi – oznajmiła. – Bóg jeden wie, że rozpaczliwie potrzebuje pan kogoś, kto by dla pana gotował. A ja potrzebuję pieniędzy. Będę cicho jak myszka. Obiecuję. Da mi pan szansę?

Najwyraźniej ona nie zamierza wyjść z własnej woli, a on nie miał teraz czasu na spory.

– Będę w gabinecie na górze. Trzecie drzwi na lewo.

– Dobrej zabawy! – Odwróciła się i zaczęła otwierać szafki, mrucząc coś pod nosem.

Tanner postanowił rozmówić się z Mitchellem. Każe mu spławić tę babę. Już zaczęła robić notatki na tablecie, który znalazła w szufladzie. I nuci jakąś melodyjkę.

Szybko ruszył przed siebie. Dzisiaj jej nie wyrzuci, ale więcej tu nie wpuści.

Gdy Ivy została sama, oparła się o kuchenny blat.

– Udało się – westchnęła.

Chociaż, prawdę mówiąc, gdyby nie wykazała się refleksem, mogłaby w ogóle nie wejść do tego domu.

Musi dostać tę pracę. Przydadzą jej się dodatkowe pieniądze, choć to nie był prawdziwy powód, dla którego się tu znalazła. Na terytorium wroga. Brzmiało to dziwnie. Nigdy przedtem nie miała wrogów. Teraz to się zmieniło. Ma bardzo bogatego i wpływowego wroga.

Szkoda tylko, że wcześniej nie wiedziała, że jej wróg to także przystojny facet. Ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, atletyczna sylwetka i długie nogi – było na czym oko zawiesić. Kiedy otworzył jej drzwi, ugięły się pod nią kolana.

Jego gęste czarne włosy, lekko zmierzwione, opadały na kołnierzyk koszuli. Oczy miał ciemnoniebieskie. Na taki widok każda kobieta poczułaby charakterystyczny niepokój. Tego Ivy nie brała pod uwagę. Jak zdoła subtelnie go pokonać, jeśli będzie się znajdowała w stanie ciągłego podniecenia?

– Może dziadek ma rację – mruknęła.

Jej dziadek próbował wybić jej to z głowy. Teraz było już za późno, pomyślała, sztywnym krokiem idąc w stronę drzwi w odległym końcu kuchni. Tak jak przypuszczała, znajdowała się za nimi spiżarnia, ale półki świeciły pustkami. Tanner King miał szczęście, że w ciągu dwóch miesięcy, kiedy tutaj mieszkał, nie umarł z głodu.

Wydawało się, że jedyne jego zajęcia to wymyślanie gier komputerowych i wydzwanianie do szeryfa.

Ze skargami na Ivy. Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech, a potem wypuściła powietrze z płuc. Właśnie dlatego się tu znalazła. Z powodu kolejnej wizyty szeryfa Coopera, który oświadczył jej, że nie wie, jak długo jeszcze zdoła łagodzić złość Tannera Kinga.

Zamknąwszy drzwi spiżarni, oparła się o nie i patrzyła na przestronną kuchnię. Piękną i pustą. Co to za człowiek, który buduje wspaniały dom i pozostawia go pustym?

– Cóż, właśnie tego mam się dowiedzieć – powiedziała pod nosem.

Chciała go zrozumieć, ale pragnęła także, by on zrozumiał ją i to miejsce, w którym zamieszkał. Zanim wszystko zniszczy. Nie było to łatwe zadanie, ale Ivy pochodziła z rodziny, której nie brakowało wytrwałości. Jak już coś postanowiła, mawiał dziadek, tylko siła wyższa mogłaby to zmienić. Znalazła się w tym domu i nie zamierzała go opuścić, dopóki nie pomoże Tannerowi przejrzeć na oczy.

Zdawała sobie sprawę, że trudno będzie jej udawać gosposię. Nie potrafiła kłamać. Nie musi jednak kłamać wprost. Chodziło raczej o to, by omijać prawdę, a to nie jest znów takie złe. Zwłaszcza gdy cel jest szczytny.

Ciekawe, ilu ludzi pocieszało się tą myślą? Westchnęła z lekkim żalem. Ale żal niczego nie zmieni. Poza tym stało się, zrobiła pierwszy krok, więc musi brnąć w to dalej. W ten czy inny sposób Tanner King dowie się, że spotkał godnego siebie przeciwnika.