Niezwykła księżniczka - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Muszę znaleźć pracę.

Gdy Parker Dillon tydzień temu w czasie rozmowy ze swoimi najlepszymi przyjaciółkami, Shey Carlson i Carą Phillips, wypowiedziała te słowa, nie zdawała sobie sprawy, w co się pakuje. Od tego się zaczęło. Teraz była kobietą pracującą, wprawną kelnerką.

No, może to nieco naciągnięta opinia. Do doskonałości trochę jej jeszcze brakowało.

Stawiała dopiero pierwsze kroki w zawodzie i nie zawsze wszystko jej wychodziło, ale pocieszała się myślą, że to dopiero siódmy dzień. Wprawdzie skończyła zarządzanie, jednak studia raczej nie przygotowały jej do kariery kelnerki. Choć z drugiej strony nie powinna się tym szczególnie przejmować. Przecież przez całe życie chciała być taka jak inni, zwyczajna. Jeśli nawet nie uda się jej zostać doskonałą kelnerką, świat się od tego nie zawali.

– Dzień dobry, co mogę państwu podać? – zapytała gości, którzy przed chwilą zasiedli przy stoliku kawiarenki „Monarch” na Perry Square w Erie w Pensylwanii.

Mężczyzna i towarzysząca mu dwójka dzieci podnieśli na nią wzrok.

Dziwne, ale miała wrażenie, że skądś ich zna.

Mężczyzna był ubrany w czarny golf, czarne dżinsy i czarną skórzaną kurtkę. Jego kruczoczarne włosy wydawały się bardzo miękkie, jakby zapraszały do…

Wszystko jedno. Parker to nie interesowało.

Nie miała czasu na mężczyzn.

Nawet na tych wyjątkowo przystojnych.

Przeniosła spojrzenie na dzieci i uśmiechnęła się do nich.

– Od kogo zaczynamy?

Dziewczynka odpowiedziała uśmiechem i oznajmiła:

– Ja poproszę gorącą czekoladę i bułeczkę z jagodami.

Parker zapisała zamówienie na kartce, po czym odwróciła się do chłopca.

– A dla ciebie?

– Dla mnie gorącą czekoladę i czekoladowego pączka.

Mężczyzna chrząknął znacząco.

– Przepraszam, wujku Jace – powiedział chłopiec i natychmiast dodał: – Poproszę.

Wujku?

A więc nieznajomy nie był ojcem dzieci.

Z jakichś powodów serce Parker zabiło odrobinę szybciej.

Mężczyzna – wujek Jace – przeniósł na nią spojrzenie.

Miał czarne oczy. Tak samo czarne jak miękkie, zapraszające włosy. Patrzył na nią przenikliwie, badawczo. Jakby widział coś więcej. Jakby wiedział, że znoszone dżinsy i jasne włosy spięte w koński ogon były tylko zewnętrzną fasadą, maską, za którą ukrywała swoją prawdziwą tożsamość. Przyglądał się jej tak, jakby znał fakty dotyczące jej życia. Fakty, które wolała zachować w tajemnicy.

– Poproszę kawę – odezwał się niskim, miękko brzmiącym głosem.

Od tego głosu coś się w niej poruszyło.

– Z cukrem i śmietanką? – zapytała, z trudem panując nad oddechem.

– Czarną.

No tak, mogłam się tego domyślić. Taki przystojny brunet pija wyłącznie czarną smołę.

– Zaraz podam.

Odeszła od stolika, ale nie mogła się powstrzymać, by się nie obejrzeć. Wujek Jace chyba strofował dzieci, bo oboje mieli skruszone miny.

– Całkiem niezły – skomentowała Shey, gdy Parker weszła za bar. – Szkoda tylko, że już zajęty. Te dzieci… Cóż, jak głosi stare porzekadło, najlepsi faceci zawsze są już żonaci.

– To nie jego dzieci. Mówią do niego „wujku”.

– W takim razie nie jest najgorzej. Rzeczywiście, nie widzę obrączki – odparła Shey, uważnie wpatrując się w siedzącego przy stoliku mężczyznę. – Znasz go? Cały czas ci się przygląda.

Parker odwróciła się. Nieznajomy błyskawicznie przeniósł spojrzenie na dzieci, ale Parker nie dała się zwieść. Rzeczywiście ją obserwował.

– Nic nie kojarzę, mam jednak wrażenie, że skądś go znam. Tylko nie wiem skąd.

– To go zapytaj – podsunęła Shey.

Oto i cała Shey.

Zawsze idzie za ciosem. Do przodu, i to najkrótszą drogą. Nie zastanawia się, nie dywaguje, szkoda jej czasu na takie dyrdymały. Nie wie, co to rozterki i wahanie.

To właśnie Shey namówiła Parker i Carę na rozkręcenie interesu i założenie spółki. Przekonała je do tego pomysłu. Nawet studia Parker okazały się trochę przydatne – wykorzystała swoją wiedzę, by przygotować biznesplan, odpowiadała za finanse i zarządzanie. Szczęśliwie miała spory kapitał na koncie, więc łatwiej było im zacząć.

Shey prowadziła kawiarnię „Monarch”, a Cara, najspokojniejsza z ich trójki, ulokowaną po sąsiedzku księgarnię „Titles”.

Szło im całkiem nieźle, choć bardzo się różniły i charakterami, i umiejętnościami. Jednak dzięki temu każda wnosiła do wspólnego przedsięwzięcia coś innego. Doskonale się uzupełniały.

Wprawdzie interes dopiero się rozkręcał i zyski nie były jeszcze zbyt duże, niemniej jednak dziewczyny miały przed sobą perspektywy. Do czasu, gdy ojciec Parker zablokował jej konto. Od tej pory zaczęło być krucho z pieniędzmi i z płynnością. Właśnie dlatego Parker zdecydowała się na pracę kelnerki. Chciała w ten sposób zminimalizować koszty.

Shey i Cara próbowały ją zniechęcić, ale zawzięła się i postawiła na swoim. I nie żałowała. Praca dawała jej satysfakcję, sprawiała przyjemność. Na przykład teraz, gdy ukradkiem zerkała na przystojnego wujka Jace'a.

– Idź, śmiało! – podpuszczała ją Shey. – Zapytaj, czy się skądś znacie.

– Daj spokój, po co? – oponowała Parker. – To przecież nie ma żadnego znaczenia – dodała, nalewając do filiżanki gorącą czekoladę.

– Parker, no idź! – nie zrażała się Shey. – Zobacz, jaki to przystojniak. Dobrze ci pójdzie, nie ma obawy. Skoro potrafi łaś przeciwstawić się ojcu, to będzie dla ciebie pestka. O, właśnie… On znowu do ciebie dzwonił. A raczej jego sekretarz. Prosił o telefon. Mówił, że sprawa jest pilna.

– Nie wydaje mi się. – Parker ozdobiła czekoladę gwiazdką bitej śmietany i sięgnęła po filiżankę do kawy.

– Powinnaś zadzwonić – upierała się Shey. – Czemu tak się wzbraniasz? Przecież on nic nie może ci zrobić. Powiedziałaś mu jasno, że masz inne zdanie niż on. Jesteś dorosła, masz prawo postępować według własnej woli. Postanowiłaś nie wracać do domu i nie zamierzasz spełnić jego żądań, ale to nie znaczy, że powinnaś odciąć się od rodziny. Rodzina jest bardzo ważna.

Parker poczuła wyrzuty sumienia. Cóż, nie była w tym wszystkim bez grzechu. Powinna bardziej cenić swoich najbliższych.

Ale przecież nie byli jej obojętni. Kochała ich.

Mama to cudowna, otwarta na innych kobieta. Drugiej takiej osoby nie ma pod słońcem.

Jaka szkoda, że nie odziedziczyłam po niej usposobienia, pomyślała.

Była inna niż matka. Nie miała jej spokoju. Była zawzięta i pewna siebie. Jak ojciec i brat.

Uśmiechnęła się do siebie.

Kochała swoich bliskich, nawet ojca, choć był apodyktyczny. I bardzo, bardzo za nimi tęskniła.

Jednak kochać ich, a mieszkać razem z nimi pod jednym dachem, to dwie absolutnie różne rzeczy.

Bycie członkiem rodziny o takim nazwisku oznaczało życie wystawione na pokaz opinii publicznej. Parker nie była nieśmiała z natury, jednak świadomość, że każdy ruch, niemal każdy gest może zostać zarejestrowany i skomentowany, była nie do zniesienia. Dziennikarze wyciągali najbardziej prywatne szczegóły z jej życia, śledzili ją, czuła się jak tropione zwierzę. Już samo wspomnienie wywoływało przykry skurcz żołądka i ucisk w klatce piersiowej, a serce zaczynało bić przyspieszonym rytmem.

Zmusiła się, by nabrać powietrza i oddychać powoli i miarowo. Odepchnęła od siebie przykre wspomnienia.

Nie, nie ma mowy, by wróciła do tamtego życia, ale to wcale nie znaczy, że nie tęskniła za rodziną. Mimo wszystko dobrze było ich mieć.

W porównaniu z Shey była prawdziwą szczęściarą.

Biedna Shey miała tylko ją i Carę, nikogo więcej. Były dla siebie jak siostry, ale przecież to nie wystarcza. Parker intuicyjnie wyczuwała, że Shey marzy o rodzinie. Przyjaciółka oddałaby wszystko, byle ją mieć, nawet gdyby wiązały się z tym jakieś obciążenia.

– Zadzwonię wieczorem – obiecała. – Teraz idę doskonalić moje kelnerskie umiejętności.

– Koniecznie zapytaj tego przystojniaka, czy się gdzieś wcześniej spotkaliście, pamiętaj.

– Zobaczę, może – odparła, stawiając naczynia na tacę i próbując utrzymać je w równowadze. – Może zapytam.

– Może nic nie powiem, jeśli obiecacie, że już więcej za mną nie pójdziecie. – Jace O'Donnell z powagą popatrzył na siostrzenicę i siostrzeńca.

Bliźniaki miały zawzięte minki.

– Wiecie, że wasza mama zaraz się z wami rozprawi? Z mamą nie ma żartów.

Trochę przesadzał. Jego siostra, choć starała się odgrywać rolę twardej i bezkompromisowej osoby, miała złote serce.

I to było w niej takie ujmujące.

Choć przez to miękkie serce teraz tak bardzo cierpiała.

– Skończymy jedzenie i sobie pójdziecie – ciągnął Jace. – I może, kto wie, może was nie wydam.

– Wujku, nie mów tak – zamruczała Amanda.

Tak bardzo przypominała Jace'owi siostrę. Shelly miała takie same brązowe włosy z jaśniejszymi pasemkami, przenikliwe niebieskie oczy… a kiedy była w wieku bliźniąt, była dla brata prawdziwym utrapieniem. Widać niedaleko pada jabłko od jabłoni. Wszystko to jest zapisane w genach.

Jace najchętniej uściskałby swoją małą siostrzeniczkę, ale rozsądek podpowiadał, by tego nie robić. Musi trzymać dzieciaki w ryzach, inaczej wejdą mu na głowę. Miały spędzić u niego całe wakacje, więc przez ten czas musiałby się przed nimi pilnować. Bezustannie by mu deptali po piętach, to pewne jak w banku.

– Dobrze wiecie, że nie powinniście iść za mną – rzekł stanowczo. – Mogliście mi bardzo zaszkodzić.

– Nie, na pewno nie! – z przekonaniem zapewnił go Bobby. – To dla nas dobre ćwiczenie. W przyszłym roku będziemy w liceum, a za cztery lata skończymy szkołę i przyjdziemy do ciebie do pracy. Też zostaniemy prywatnymi detektywami.

Jace stłumił jęk. Właściwie powinien się cieszyć, że bliźnięta chcą iść w jego ślady. Powinno mu to pochlebiać. Był dla nich wzorem. We wszystkim chciały być takie jak on. Jednak czasami ich podziw psuł mu szyki.

Na przykład teraz.

– To sprawa dużej wagi – rzekł. – Nie mogę dopuścić, by coś poszło nie tak.

– Opowiedz nam o tym. – Amanda zrobiła przymilną minkę. – My ci pomożemy.

– Nie.

– Wujku, zostały nam tylko cztery lata – do rozmowy wtrącił się Bobby. – Czterdzieści osiem miesięcy. Już powinniśmy zacząć się uczyć.

– Żadne cztery lata – rzeczowo sprostował Jace i zrobiło mu się przykro, bo dzieciom natychmiast zrzedły miny. Biedactwa, ostatnio tyle przeszły, powinien oszczędzić im przykrości.

– Nie cztery, a osiem – powiedział łagodniejszym tonem. – Najpierw musicie skończyć studia, dopiero potem, jeśli nadal będzie podobało się wam takie zajęcie, możecie zacząć pracę.

– Ale po co nam studia? – zaprotestował Bobby. – Będziemy pracować u ciebie. Ty nauczysz nas wszystkiego. Możemy zacząć już teraz. Kogo mamy śledzić?

Jace pominął to pytanie. Wolał nawiązać do kwestii edukacji i niechęci dzieciaków do dalszej nauki.

– Tak się niestety składa, że zatrudniam tylko ludzi po studiach. A co do tej sprawy…

Parker Dillon zmierzała w ich stronę, niepewnie balansując tacą trzymaną na jednej ręce.

– Cii. – urwał Jace. Nie chciał, by Parker cokolwiek usłyszała. Zwłaszcza że sprawa dotyczyła jej. Oczywiście tego bliźniętom nie zamierzał mówić.

Naraz Parker poślizgnęła się i taca zachwiała się niebezpiecznie.

Jace oczami wyobraźni już widział spadające filiżanki z gorącą czekoladą. Poderwał się z miejsca i rzucił się na pomoc.

– Dziękuję, to było bardzo rycerskie z pana strony! – powiedziała z uśmiechem Parker, gdy tylko odzyskała równowagę.

– Nie ma sprawy – odparł Jace, oddając jej tacę i siadając na swoje miejsce.

– To by dopiero była katastrofa, gdyby to wszystko poleciało na podłogę. Uratował mnie pan, dziękuję. W zamian ja pokryję rachunek.

Jace nachmurzył się. Dobrze wiedział, że Parker Dillon nie miała pieniędzy. W zeszłym tygodniu ojciec zablokował jej dostęp do konta i dziewczyna została bez grosza. Sprzedała samochód, by mieć na czynsz i opłacenie firmowych rachunków za ostatni miesiąc.

Jej ojciec pewnie nic o tym nie wiedział. W kolejnym raporcie poinformuje go o sytuacji córki.

– Naprawdę nie ma powodu – odparł.

– Będzie mi miło. Nie co dzień spotyka się bohatera.

– Nie jestem bohaterem – zaprotestował Jace.

Parker patrzyła na niego z pełnym uznania podziwem. Czuł się bardzo nieswojo.

Choć tak naprawdę nie miał powodów, by odczuwać wyrzuty sumienia. Nie przyjechał tu przecież po to, by zrobić dziewczynie krzywdę. Przeciwnie, miał ją chronić.

– A właśnie że tak – upierała się Parker.

– Ja.

Nim Jace zdążył powiedzieć coś więcej, bliźnięta przejęły inicjatywę.

– Jasne, że jesteś bohaterem, wujku! – żarliwie oświadczyła Amanda. – Pamiętasz, w zeszłym tygodniu mama też tak cię nazwała, po tym jak zabrałeś nas na cały dzień do Cedar Point.

– A jak złapałeś bandziora, który wyrwał torebkę jakiejś pani? – przypomniał Bobby. – Nawet w gazecie napisali, że zachowałeś się jak bohater!

Parker uśmiechnęła się do bliźniąt, po czym odwróciła się do Jace'a.

– No widzi pan? Jest pan bohaterem. Ja mam oko.