Nocne wiedźmy na wojnie z lotnikami Hitlera - ebook

Przedmowa

Nocne wiedźmy to fascynująca historia radzieckich lotniczek uczestniczących w II wojnie światowej. Ich udział w wojnie na tle współczesnych konfliktów zbrojnych był wydarzeniem wyjątkowym. W latach trzydziestych XX wieku młode kobiety, zainspirowane przykładem nieustraszonych asów lotnictwa okresu międzywojennego, masowo wstępowały do aeroklubów. Wiele z nich marzyło, by iść w ślady słynnej Mariny Raskowej, pięknej lotniczki i bohaterki Związku Radzieckiego, która, o czym będzie dalej, była też tajną funkcjonariuszką budzącego grozę NKWD Ławrientija Berii.

Gdy w czerwcu 1941 roku nazistowskie Niemcy zaatakowały Związek Radziecki, Raskowa użyła swoich wpływów w Moskwie, żeby doprowadzić do utworzenia trzech kobiecych pułków lotniczych, które uformowały się jesienią i zimą tegoż roku. Były to pułki lotnictwa myśliwskiego, lotnictwa bombowego oraz nocnego lotnictwa bombowego. Na apel charyzmatycznej Raskowej skierowany do ochotniczek z całego Związku Radzieckiego zjechały się setki młodych kobiet z różnych środowisk w nadziei, że zostaną przyjęte do grupy lotniczej. Ich zapału nie ostudziło to, że wydano im o wiele za duże mundury i płaszcze, w których wyglądały śmiesznie, ani nawet to, że fasowano im męską bieliznę. Szyły ją sobie same, najchętniej z jedwabiu z niemieckich spadochronów.

Rosyjscy macho nie traktowali poważnie radzieckich teorii o równości płci. „Dziewczęta”, jak nazywano ochotniczki, były obiektem niemiłosiernych docinek i kpin, okazało się jednak, że podczas szkoleń powodują o wiele mniej wypadków niż męskie oddziały. Lotniczki Raskowej, z których większość miała po dwadzieścia kilka lat, musiały udowodnić, że są lepiej wyszkolone i odważniejsze od mężczyzn, ale dowódcy z najwyższą niechęcią odnosili się do dopuszczenia ich do walki.

Grupa lotnicza Raskowej zebrała się w wielkiej bazie koło miasta Engels na południu Rosji. Prawie wszystkie kobiety, które zdobyły doświadczenie w lataniu, chciały pilotować maszyny bojowe. Wybrano najlepiej wytrenowane i najodważniejsze. Raskowa osobiście dowodziła pułkiem bombowym. Ponownie wykorzystała swoje kontakty na szczytach władzy, by zdobyć dla swojego oddziału trudne w prowadzeniu nowe bombowce nurkujące Pe-2. Największą odwagą musiały się jednak wykazać pilotki i nawigatorki z pułku nocnego lotnictwa bombowego, które latały na lekkich dwupłatowcach U-2. Nawigacja w ciemnościach, za pomocą tylko podstawowych instrumentów, wymagała niezwykłego opanowania. Spadochrony wydano załogom dopiero pod koniec wojny. Główne zadanie lotniczek polegało na przelatywaniu nad terytorium wroga ze zgaszonymi silnikami. Zrzucano bomby z szybujących jak duchy samolotów. Gdy Niemcy dowiedzieli się, kto nimi steruje, nazwali kobiety „nocnymi wiedźmami”.

Historie tych dzielnych młodych kobiet wiele nam mówią o społeczeństwie radzieckim w czasach stalinowskich. Wielkim osiąg­nięciem Luby Winogradowej jest to, że z tak wielu zebranych materiałów stworzyła niezwykle szczegółowy obraz życia kobiet, ich nadziei, idealizmu, rozczarowań. Nie dziwi mnie jej dokonanie, ponieważ w ciągu dwudziestu lat miałem okazję nieraz z nią współpracować i widziałem, jak świetnie radzi sobie w archiwach, jak potrafi uporać się ze strzegącymi ich smokami i jak kierując się nieomylnym instynktem, wyławia skarby, dzięki którym tamta epoka staje jak żywa przed naszymi oczami. Niecierpliwie czekam na jej następną książkę, która będzie poświęcona młodym snajperkom służącym w Armii Czerwonej.

Antony Beevor

Przełożyła Hanna JankowskaOd autorki

Urodziłam się w 1973 roku w Moskwie w rodzinie naukowców. Od dzieciństwa chciałam być biologiem, jednak po ukończeniu studiów i rozpoczęciu aspirantury zrozumiałam, że moja dusza i mój intelekt potrzebują czegoś innego. Równolegle z pracą nad doktoratem ukończyłam drugie studia i zdobyłam dyplom tłumacza z języków angielskiego oraz niemieckiego.

Wielkim wydarzeniem w moim życiu stała się praca z Antonym Beevorem, który przyjechał do Rosji zbierać materiały do swojej książki zatytułowanej Stalingrad. W moje życie – życie człowieka, którego historia nigdy nie interesowała – wkroczyła historia pod postacią tysięcy stronic tekstu, niewiarygodnych dokumentów, czarno-białych fotografii i opowieści tych, którzy mieli nieszczęście znaleźć się w wirze wydarzeń w tamtych przerażających czasach. Zrozumiałam, że historia to coś zupełnie innego niż to, co wkuwaliśmy kiedyś w szkole; to historia ludzi takich samych jak my, to epoka widziana ich oczami.

Stopniowo moja dodatkowa praca – pomaganie historykom przy zbieraniu materiałów – stała się moim podstawowym zajęciem, poza wychowywaniem trojga dzieci. Pewne opowieści dotknęły mnie szczególnie mocno, głównie kobiece. Przecież kobiety postrzegają świat inaczej niż mężczyźni, i zapamiętują co innego: nie strategię i taktykę wojenną, nie statystyki, tylko szczegóły, dzięki którym historia ożywa.

Byłam bardzo poruszona, gdy otrzymałam od francuskiego wydawnictwa propozycję napisania biografii pilotki Lili Litwiak. Jej losy niewątpliwie były jednymi z tych, które od dawna mnie interesowały. Gdy okazało się, że dziewczyna ta praktycznie nie miała jeszcze biografii – zginęła przecież w wieku dwudziestu jeden lat – narodziła się ta książka, opowieść o najtragiczniejszych miesiącach wojny widzianych oczami pilotek, nawigatorek, ­dziewczyn-mechaników oraz ich kolegów, mężczyzn. To, że moi wydawcy w Rosji i Anglii postanowili wydać ją z okazji siedemdziesiątej rocznicy Zwycięstwa, to dla mnie ogromny zaszczyt. Bardzo żałuję, że dziś nie żyje już żaden z moich bohaterów, żaden naoczny świadek opisywanych wydarzeń. Podzieliłby moją radość.Rozdział 1

Żegnaj, żegnaj, moja Moskwo!

Moskwa czekała na Niemców. Na ulicy Gorkiego ogromne witryny sklepów były szczelnie zasłonięte workami z piaskiem. Nad Kremlem, jak ogromne nieruchome ryby, wisiały sterowce. Z plakatów smutno spoglądała Matka Ojczyzna. Zdawało się, że miasto wymarło. Życie kipiało jedynie w magazynach żywności okradanych przez maruderów, na dworcach kolejowych i drogach prowadzących na wschód. Przerażeni moskwianie oraz uciekinierzy z terenów już okupowanych przez Niemców pragnęli za wszelką cenę opuścić miasto.

Panikę, w której pogrążyła się Moskwa przed 15 października 1941 roku, można było porównać tylko z chaosem września 1812 roku, gdy do miasta wkroczyli żołnierze Napoleona. Zajęli Moskwę bez walki, ale cesarz Francuzów zmuszony był niemal natychmiast wyprowadzić z niej swoje wojska. Moskwę ogarnął kolosalny pożar, wywołany rzekomo przez samych mieszkańców, którzy nie chcieli oddać swojej wiekowej stolicy w ręce wroga. Pożar, który praktycznie doszczętnie zniszczył zbudowaną z drewna rosyjską stolicę, posępny Napoleon obserwował ze swojej kwatery głównej na północnych obrzeżach Moskwy, z pałacu Pietrowskiego.

Okna tego starego neogotyckiego pałacu w 1941 roku wychodziły już nie na Trakt Petersburski, lecz na szeroką Szosę Leningradzką. Na „Leningradce” 15 października było pusto. Chodziły słuchy, jakoby chwilę wcześniej oddział niemieckich motocyklistów, nie napotkawszy na drodze żadnego oporu, dojechał nią do Północnego Portu Rzecznego. Mówiono, że za motocyklistami jechały dwa transportery opancerzone. Ta straż przednia Wehrmachtu została od razu zniszczona, ale za nią pojawiły się kolejne oddziały. Niemcy w ciągu trzech i pół miesiąca wojny doszli do radzieckiej stolicy – z łatwością zajęli po drodze prawie wszystkie duże rosyjskie mias­ta – a teraz znaleźli się na rogatkach Moskwy. W związku z tym wielu moskwian myślało, że może liczyć jedynie na cud. Znaleźli się nawet tacy, którzy na własne uszy słyszeli, jak naczelny spiker radzieckiego radia Jurij Lewitan ogłosił na antenie: „Niemcy wkraczają do Moskwy”.

Tym dziwniejsze były hałas i ożywienie panujące w starym pałacu Pietrowskim. Pod łukowatymi sklepieniami, które za czasów Katarzyny II słuchały muzyki balowej, rozbrzmiewały kobiece głosy. Takiego pstrokatego zgromadzenia jeszcze tu nie widziano. Wszystkim zarządzało kilka kobiet w mundurach wojskowych: „bardzo ładna chudziutka kapitan” Milica Kazarinowa, niska, otyła kapitan Jewdokia Raczkiewicz, sławna pilotka Wiera Łomako i jeszcze kilka innych. Były młode, najstarsze miały niewiele ponad trzydzieści lat, ale większość była znacznie młodsza. Obok tych żołnierek było tutaj kilkadziesiąt dziewczyn w beretach z czerwoną gwiazdą, w niebieskich bluzach znanych całemu krajowi z plakatów propagandowych Osoawiachimu. Były to instruktorki pilotażu. Pozostałe ubrane były po cywilnemu: w sukienki i spódnice, pantofle płaskie i na obcasach. Znaczna część miała długie włosy, zaplecione w warkocze albo spięte szpilkami w koki. Trudno wyobrazić sobie bardziej niepasującą do służby w wojsku grupę.
Jednakże wszystkie te dziewczyny już po kilku godzinach miały na sobie mundury, onuce i buty z cholewami.

Piękna młoda kobieta w czarnej limuzynie z szoferem jechała do pałacu Pietrowskiego. Miała szare oczy, czarne cienkie brwi i gładko zaczesane włosy, ubrana była w doskonale leżący na niej mundur wojskowy i beret z czerwoną gwiazdą. Na jej piersi widniała jeszcze jedna – złota gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego. Mimo młodego wieku jechała „emką”. Ale nie dlatego, że była żoną dyrektora fabryki albo wysoko postawionego urzędnika wojskowego. To władza radziecka przydzieliła jej samochód. Choć miała zaledwie dwadzieścia dziewięć lat, jej twarz cały kraj znał z fotografii w gazetach. Każdy znał też jej imię i nazwisko: Marina Raskowa. Dla milionów obywateli Związku Radzieckiego w nazwisku tym tkwiła magia. Kojarzyło się ono z bohaterstwem, ze skrzydłami, z romantyzmem dalekich lotów. Każdy uczeń doskonale wiedział, że nie ma dla niej rzeczy niemożliwych. „Chcę być jak Marina Raskowa” – pisały setki tysięcy dziewcząt w podaniach o przyjęcie do aeroklubów i sekcji Osoawiachimu.

Raskowa przeleciała wszerz, a potem również i wzdłuż największy kraj na mapie świata. Pilotowała najnowocześniejsze samoloty. Dziesięć dni spędziła w tajdze praktycznie bez jedzenia. I nikt ze zgromadzonych w pałacu Pietrowskim nie wątpił, że poradzi sobie z nowym wyzwaniem. Tym bardziej że sama je przed sobą postawiła: zebrać podobne sobie, nieulęknione i zakochane w niebie oraz w ojczyźnie kobiety, zrobić z nich pilotów wojskowych i posłać w niebo, by niosły wrogom śmierć.

Na moskiewskim podwórku, na którym wychowywała się Marina Raskowa, dzieci przerywały zabawę i patrzyły w niebo, kiedy przecinał je samolot. Zdarzało się to jednak bardzo, bardzo rzadko. Śpiewały wówczas głupią piosenkę:

Panie pilocie,

dziura w samolocie,

Drzwi się otwierają,

Goście wypadają.

Wszyscy wokół chcieli być pilotami. Ale Marina Malinina, córka spokojnego nauczyciela muzyki, zamierzała uczyć się w konserwatorium, marzyła bowiem o karierze śpiewaczki operowej. Poza talentem muzycznym posiadała wiele innych; miała świetne oceny ze wszystkich przedmiotów. Uwielbiała chemię, a w szybko industrializującym się kraju była to nauka równie potrzebna, co dziś informatyka. W życiu Mariny przyszedł jednak czas, kiedy musiała wybrać między muzyką a chemią: trzeba było zacząć zarabiać na życie. Wybrała chemię. Pracowała jako laborantka w fabryce chemicznej, wyszła za mąż za inżyniera z tej samej fabryki, Raskowa, i urodziła córkę. Potem się rozwiodła. Gdy córka trochę podrosła, Marina Raskowa znów podjęła pracę, tym razem jako kreślarka w Akademii Wojskowo-Powietrznej, gdzie odkryła całkiem inny świat. W akademii pełno było młodych mężczyzn w skórzanych reglanowych płaszczach, którzy rozmawiali o najnowocześniejszych samolotach, lotach na dużych wysokościach i oszałamiających prędkościach, nowym uzbrojeniu i ogromnych odległościach, które teraz można było przemierzać. Zdjęcia tych ludzi drukowano w gazetach, wśród nich byli bohaterowie, których znał cały kraj. Pojawiały się również pilotki: władza, która przeprowadzała gwałtowne uprzemysłowienie całego kraju, deklarowała całkowitą równość płci. Nie było niekobiecych specjalności, w każdej dziedzinie kobiety mogły pracować na równi z mężczyznami. „Dziewczyny na budowę”, „dziewczyny na traktory”, „dziewczyny do samolotów” – wzywały „środki masowej agitacji”, radzieckie plakaty. Było coraz więcej pilotek, ale wciąż żadnej nawigatorki. Mężczyzn nawigatorów zresztą też brakowało: nie zdążono jeszcze wykształcić tych, którzy pomogliby sterować dopiero co skonstruowanymi wielkimi samolotami, a także, jeśli zaszłaby potrzeba, naprowadziliby samolot na cel i precyzyjnie go zbombardowali. Młodziutka kreślarka z Akademii Wojskowo-Powietrznej, poczuła, że życie daje jej niecodzienną szansę. Podjęła decyzję: zostanie nawigatorką. Nic lepszego nie mogła wymyślić, na jej drodze nie było żadnych przeszkód. Marina Raskowa została pierwszą kobietą nawigatorem ZSRR.

Egzaminy na nawigatora zdała eksternistycznie. Ukończyła także szkołę lotniczą przy lotnisku Tuszyno w Moskwie. Wprawdzie nie miała wielu okazji, by latać, ale nie przeszkodziło jej to w znalezieniu się w kręgu nowej radzieckiej elity – awiatorów. Inteligencja, elokwencja oraz pociągająca silna osobowość sprawiły, że Marina szybko została uznana za swoją w tym elitarnym gronie. Wkrótce jej sława przyćmiła niemal wszystkich jej nowych znajomych.

W 1938 roku Raskowa uczestniczyła w dwóch rekordowo dalekich lotach z legendarnymi radzieckimi pilotkami. Na początku z Poliną Osipienko i Wierą Łomako poleciała trasą Sewastopol – Archangielsk. Po tym locie, który zakończył się wielkim sukcesem, powstał jeszcze ambitniejszy projekt: Moskwa – Daleki Wschód. Walentina Grizodubowa i Polina Osipienko przyjęły Raskową do swojej ekipy. Dowódczyni, piękna Walentina, posiadała ogromne doświadczenie lotnicze jak na swój wiek – miała dwadzieścia osiem lat. Drugi pilot – Polina, którą z wyglądu trudno było odróżnić od mężczyzny, jeszcze niedawno była bosonogą dziewczynką, zajmującą się kurami w kołchozie. Jednak dzięki niewiarygodnie silnemu charakterowi przebiła się do Kaczyńskiej Szkoły Lotniczej. I utorowała sobie drogę do nieba. To nie był jej pierwszy lot: już w 1937 roku ustanowiła kilka rekordów lotniczych.

Ale nawet tak doświadczonym pilotkom plan zakreślony z takim rozmachem zapierał dech w piersiach. Obszar Związku Radzieckiego zajmował jedną szóstą kuli ziemskiej, a one postanowiły przelecieć przez prawie całe europejskie i azjatyckie terytorium kraju, z Moskwy do Komsomolska nad Amurem, prawie do samego brzegu Oceanu Spokojnego. Sześć tysięcy kilometrów bez ani jednego międzylądowania.

Zakładano, że lot ogromnym srebrzystym tupolewem ANT-37, któremu nadano imię „Ojczyzna”, zajmie około doby. Łączność radiową z „Ojczyzną” utracono po dziewięciu godzinach od startu. To był koniec września, pogoda nieprzewidywalna. Cały kraj w napięciu czekał na wieści.

Pogoda okazała się gorsza, niż oczekiwano. Po starcie pilotki tylko przez sześćdziesiąt kilometrów widziały ziemię, potem niebo całkowicie się zachmurzyło. Do Uralu leciały na ślepo, orientując się jedynie dzięki przyrządom pokładowym. Potem było jeszcze trudniej: samolot zaczął pokrywać się lodem. Nocą zaczęła się silna „huśtawka” i pilotki musiały wznieść się ponad obłoki, na wysokość siedmiu i pół tysiąca metrów. Załoga przemarzła, sprzęt zaczął zamarzać: radiostacje nadawcza oraz odbiorcza przestały działać. Nie było łączności z ziemią. O świcie, niedaleko granicy z Mandżurią, zapaliła się lampka, która informowała, że paliwa zostało maksymalnie na pół godziny lotu. Grizodubowa poleciła Marinie skoczyć: kabina nawigatora – odizolowana od pomieszczenia pilotów – umieszczona na dziobie samolotu przy awaryjnym lądowaniu mogła zostać zgnieciona na miazgę. Marina się ociągała. Nie miała jednak wyboru, otworzyła więc klapę w podłodze kabiny. W kieszeniach miała rewolwer, kompas, składany nóż, specjalne zapałki, które zapalały się nawet, jeśli zamokły, oraz półtorej tabliczki czekolady1.

Po wylądowaniu w tajdze Raskowa przez dziesięć dni szukała swojego samolotu. W ciężkim futrzanym stroju z trudem przedzierała się przez gęste poszycie. Powoli szła tam, gdzie, jak jej się wydawało, powinna była wylądować „Ojczyzna”. Pierwszego dnia, myśląc, że szybko dotrze do samolotu, zjadła pół tabliczki czekolady, ale już przez kolejne dni jadła po jednej kostce. Czasami znajdowała jagody, a raz nawet grzyby, ale gdy chciała je przygotować, wywołała taki pożar, że musiała się ratować ucieczką. Jednej z ostatnich nocy w tajdze przyśnił się jej towarzysz Stalin, który zarzucał jej, że jest złym nawigatorem. Marinie było bardzo wstyd wobec „najdroższego człowieka”, jak go nazywała, i obiecała mu, że będzie ciężej pracować2.

Rankiem dziesiątego dnia Raskowa zobaczyła samoloty i usłyszała wystrzały. Ledwo szła, opierając się na kiju. Wkrótce dostrzegła srebrzysty ogon „ślicznotki Ojczyzny”. Stojący obok maszyny ludzie rzucili się na spotkanie kobiecie, którą ujrzeli. Miała na sobie ciepłe kalesony oraz fufajkę, na którą był naciągnięty wełniany sweter z orderem Lenina na piersi. Jedna noga w futrzanym bucie, druga – bosa. Chciano ją nieść na rękach, ale dumna Marina odmówiła i sama doszła do tupolewa.

Towarzyszki z załogi już prawie straciły nadzieję, że zobaczą Marinę. Opowiedziały jej, że Grizodubowa bardzo pięknie, bez wypuszczonego podwozia, posadziła samolot kadłubem na bagnie. Sprawdziwszy zegarki oraz zegary pokładowe, pilotki stwierdziły, że „Ojczyzna” znajdowała się w powietrzu 26 godzin i 29 minut. Ustanowiony został tym samym rekord świata. Grizodubowa i Osipienko czekały na Marinę, myślały bowiem, że wylądowała na spadochronie gdzieś niedaleko. Ona się jednak nie pojawiała. „Ojczyzny” szukał cały kraj, ale nie znaleziono jej od razu. Do pilotek przychodzili tylko goście z tajgi: na początku ryś, którego Grizodubowa i Osipienko przezwały Kisia, a potem niedźwiedź. Kiedy usłyszały, że ktoś ociera się o samolot, uznały, że w końcu ktoś je odnalazł. Powiedziały „proszę, wejdźcie!” i otworzyły drzwi. W przerażeniu jedna z nich wystrzeliła z rakietnicy i zwierzę uciek­ło do lasu3.

Dopiero tydzień po rozpoczęciu poszukiwań młody pilot Sacharow zobaczył na bagnie srebrzysty kadłub „Ojczyzny”. Nikt nie ośmielił się wylądować na mokradłach. Pilotkom na spadochronach zrzucono ekwipunek i jedzenie. Wieść o odnalezieniu dwóch członkiń załogi z szybkością błyskawicy rozniosła się po kraju. Przez kilka następnych dni z trwogą oczekiwano na informację o Raskowej. Po zjedzeniu kilku łyżek rosołu, które dał jej lekarz, Marina zasnęła obok przyjaciółek. W tym czasie wszystkie gazety przygotowywały nagłówki: Marina Raskowa żyje!

Pierwsze kobiety, którym miał zostać nadany tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, przybyły na Dworzec Białoruski w specjalnym wagonie. Raskowa wysiadła z wiewiórką podskakującą w klatce – był to prezent dla jej córki Tani od pionierów z Komsomolska nad Amurem. Trzy pilotki zawieziono na Kreml otwartym samochodem po pokrytej kwiatami i ulotkami ulicy Gorkiego.

Gazety opisujące ich powrót do Moskwy nie wspominały o katastrofie lotniczej, która wydarzyła się nad miejscem przymusowego lądowania „Ojczyzny”. Zderzyły się dwa samoloty: DS-3, wysłany na pomoc „Ojczyźnie” przez naukowo-badawczy instytut WWS, oraz TB-3 z desantem na pokładzie. Zginęło szesnaście osób: tylko czwórce z TB-3 udało się uratować, wyskoczyli ze spadającego samolotu. Żeby nie zakłócić świątecznej atmosfery, nie podano żadnej informacji o tym wydarzeniu ani w gazetach, ani w radiu4.

W książce Notatki nawigatora, z którą nie rozstawały się miliony radzieckich kobiet, Raskowa szczegółowo opowiada o wydarzeniach w tajdze, a także o poznaniu Grizodubowej5. Ona i „Wala” od razu przypadły sobie do gustu i szybko się zaprzyjaźniły. W ciasnym mieszkanku Wali, po ułożeniu do snu jej malutkiego synka, razem planowały swój rekordowy lot. Ale Walentina Grizodubowa opowiedziała całkiem inną historię.

Grizodubowa o wiele lat przeżyła zarówno Raskową, jak i Osipienko. Umarła dopiero w 1993 roku, kiedy można było mówić o tym, o czym wcześniej bano się nawet pomyśleć. Sławna pilotka, rozmawiając z tymi, których uważała za godnych jej opowieści, wspominała również o Marinie. Walentina – która była wspaniałą, uczciwą i wielkoduszną kobietą, nieulęknioną obrończynią prześladowanych, która uratowała przed stalinowskimi represjami wielu ludzi związanych z lotnictwem, w tym konstruktora rakiet kosmicznych Siergieja Korolowa – mówiła o Raskowej, swojej towarzyszce, z niechęcią. Miała ku temu powody, mimo wspólnych doświadczeń, mimo że razem przeżyły najlepsze lata swojego życia. Według Grizodubowej Raskowa, posiadająca niewielkie nawigacyjne doświadczenia, została jej oraz Osipienko „narzucona”, ponieważ w ZSRR wszystkim zespołom, realizującym zadania na wielką skalę, przydzielani byli funkcjonariusze NKWD – zarówno w tamtych, jak i w późniejszych czasach. Te wyznania wyjaśniały oszałamiającą karierę Mariny Raskowej.

Mało kto wiedział, że przed wybuchem wojny major Sił Powietrznych Marina Raskowa była również starszym porucznikiem bezpieki. Stopień ten odpowiadał majorowi w armii i nie tak łatwo było go zdobyć. Od czterech lat jej miejscem pracy był gabinet na Łubiance. Od trzydziestego siódmego roku Raskowa pracowała w NKWD jako etatowy konsultant, a od lutego trzydziestego dziewiątego jako pełnomocniczka specjalnego wydziału. Współpraca Raskowej z NKWD zaczęła się najpewniej przed trzydziestym siódmym rokiem, ponieważ większość „etatowych konsultantów” NKWD przed otrzymaniem stanowiska była konsultantami nieetatowymi, czyli – mówiąc wprost – informatorami. Dokumenty, które pozwoliłyby ujawnić obowiązki starszego porucznika Raskowej, jeśli wciąż istnieją, są niedostępne. Historycy są zgodni co do jednego: do jej obowiązków należało szpiegowanie ludzi, wśród których się obracała – awiatorów. Represje wobec nich były najsilniejsze akurat przed 1940 rokiem, gdy Raskowa szybko pięła się po stopniach kariery w NKWD. Przed wybuchem wojny aresztowano setki konstruktorów, szefów fabryk produkujących samoloty oraz dowódców radzieckiego lotnictwa. Wielu z nich zostało rozstrzelanych.

Nie wiemy, kto i jak ucierpiał w rezultacie pracy Raskowej, ale Grizodubowa uważała, że takich ludzi było niemało. „Nie wiem, w jaki sposób Marina otrzymała licencję nawigatora – mówiła o Raskowej. – Nie wiem także, jaką pracę wykonywała, ale jestem przekonana, że z jej powodu ucierpiało wielu ludzi. Można powiedzieć, że »podzieliłyśmy się rolami«: ona wsadzała ludzi do więzienia, a ja biegałam po różnych urzędach i starałam się ich wydostać”6. I kontynuowała: „Jeśli Polina Osipienko była pilotką wysokiej klasy, to Marina Raskowa, jako nawigatorka, nie posiadała specjalnego wykształcenia, wylatała zaledwie około trzydziestu godzin. Nie miała najmniejszego pojęcia o lotach w ekstremalnych warunkach, tym bardziej nocą. Do naszego projektu została »zarekomendowana«”7.

Ale w 1941 roku Raskowa była znana radzieckiej publiczności wyłącznie jako heroiczny lotnik. Była legendą, bożyszczem swojego pokolenia. Udowodniła całemu światu, że zbudowane przez młody radziecki przemysł samoloty mogą ustanawiać rekordy świata i że pilotować je może kobieta. Do niej, cieszącej się miłością całego narodu oraz wielkim autorytetem, zawsze przychodziła ogromna liczba listów od radzieckich kobiet. Po wybuchu wojny te listy płynęły jak rzeka. Wśród nich było bardzo wiele od pilotek, które, starając się dostać na front, odbijały się od wszystkich drzwi. Nie chciano ich brać: w czterdziestym pierwszym wciąż jeszcze było wystarczająco dużo pilotów mężczyzn. Brakowało tylko samolotów.

Raskowej przyszła do głowy myśl: powinna stworzyć kobiecy pułk lotniczy i stanąć na jego czele. W odróżnieniu od Wali Grizodubowej, dowodzącej męskim pułkiem, Raskowa sama zbierze najlepsze radzieckie pilotki, które przyćmią każdego mężczyznę. Z tym pomysłem poszła na Kreml do Stalina, którego dobrze znała.

We wszystkich swoich wcieleniach – awiatora, czekisty oraz pięknej kobiety – Marina Raskowa imponowała Stalinowi. Była z nim w na tyle dobrych stosunkach, że swoją propozycję skierowała bezpośrednio do niego. Stalin zaaprobował ideę i Raskowa zabrała się do przygotowań. Chętnych było tyle, że zdecydowano się utworzyć trzy pułki: nocnego lotnictwa bombowego, dziennego lotnictwa bombowego oraz lotnictwa myśliwskiego.

Do połowy października 1941 roku zakończono przygotowania i zebrano w Moskwie przyszłe pilotki wojskowe oraz dziewczyny z uczelni wyższych, z których zamierzano zrobić nawigatorów i mechaników. Ale zanim do tego doszło, Moskwa znalazła się w niebezpieczeństwie.

Większość studentów instytutów pedagogicznych to dziewczyny. „Męża sobie tu nie znajdziesz!” – pół żartem, pół serio uprzedzała Walę Krasnoszczekową przyjaciółka, gdy Wala postanowiła zostać nauczycielką historii. Po lecie 1941 chłopców na roku praktycznie już nie było. Z wyjątkiem nienadających się do służby wojskowej. Studentki we wrześniu zatrudniono do budowy fortyfikacji, a w październiku odwieziono je z powrotem na uczelnię. Jeszcze przed rozpoczęciem zajęć komsorg roku zadał pytanie, którego można się było spodziewać: „Dziewczyny, chcecie na front?”8.

Wala Krasnoszczekowa nie była całkiem przekonana, czy chce pójść na front. Pragnęła pomóc krajowi, chciała bić Niemców okupujących jej rodzinne miasto. Ale żal jej było porzucić uczelnię, poza tym nie miał kto zaopiekować się dwiema młodszymi siostrami oraz małym bratem: mama umarła, a ojca zabrano do wojska. Jednakże z jej punktu widzenia nie można było powiedzieć „nie”. Komsorg, otrzymawszy od Wali i kilku innych dziewcząt odpowiedź twierdzącą, polecił im przyjść następnego dnia do KC Komsomołu. Uprzedził je także, by koniecznie powiedziały, że zgłaszają się jako ochotniczki.

Nocą dziewczęta prawie nie spały. Rano poszły piechotą do KC Komsomołu przy Marosiejce. Tam zapytano je, kim chcą być w armii. Wala za siebie i za przyjaciółkę powiedziała: „kaemistami”. W odpowiedzi kiwnięto głowami, i to kiwnięcie Wala przyjęła za zgodę.

W sali konferencyjnej było wiele dziewcząt. „A kim one będą?” – pomyślała Wala. „Naprawdę wszystkie chcą zostać kaemistami?” Wtedy na scenę weszli pierwszy sekretarz KC Komsomołu Nikołaj Aleksandrowicz Michajłow oraz Raskowa.

Michajłow ogłosił, że teraz wystąpi Marina Raskowa, ale pilotki nie trzeba było przedstawiać. Wszyscy ją znali ze zdjęć w gazetach, z książki Notatki nawigatora, którą czytano w „Roman-gazietie”. Raskowa powiedziała, że była u towarzysza Stalina i to on osobiście powierzył jej zadanie utworzenia kobiecych pułków lotniczych. „Ale towarzysz Stalin uprzedził, że mogą to być wyłącznie ochotniczki”, dodała. Wtedy Wala zrozumiała, dlaczego komsorg kładł taki nacisk na odpowiednią prezentację.

Raskowa zaproponowała, by zebrane dziewczyny zapytały o zgodę rodziców, ale Wala nie miała kogo zapytać. Rektor instytutu pedagogicznego pożegnał studentki jak swoich bliskich: urządził apel, ustawił studentów w szeregu i przed wszystkimi udzielił im błogosławieństwa. Przyjaciółki, które zostawały w instytucie, ugotowały kaszę mannę bez soli i cukru: z jedzeniem już wtedy były duże problemy. Zjedli razem i wyruszające na front zebrały swoje plecaki, a dokładniej „sidory”, czyli proste worki zawiązywane sznurkiem z dwoma pasami na ramiona. Swoją jedyną elegancką rzecz – białą batystową bluzkę – Wala Krasnoszczekowa zostawiła przyjaciółce, która nie szła na front. Powiedziała, że odbierze ją, gdy wróci: batystowa bluzka na wojnie się nie przyda.

Następnego dnia przeprowadzono studentki piechotą przez całe centrum Moskwy, z Marosiejki do pałacu Pietrowskiego przy Szosie Leningradzkiej. Po drodze kilkakrotnie ogłaszany był alarm przeciwlotniczy, wówczas wszyscy schodzili do metra. Na stacjach panował tłok. Pociągi jeszcze jeździły, ale na stacji Majakowska dziewczęta zamiast oglądać piękne mozaiki na suficie, przedstawiające osiągnięcia radzieckiego lotnictwa, przyglądały się łóżkom polowym, rozstawionym na marmurowej podłodze: stacje w przyśpieszonym trybie zmieniały się w schrony przeciwlotnicze9. Kilka dni później ruch pociągów ustał całkowicie i ludzie zaczęli zajmować miejsca bezpośrednio na torach.

Odprowadzający studentki czerwonoarmista podśmiewał się: „I dokąd się wybieracie, dziewczyny? Nałożą na was szynele i buciory, żaden chłopak nie pójdzie z wami do kina”… Z pałacu przy Szosie Leningradzkiej wyszły po nie kobiety w mundurach wojskowych, które, jak zdawało się nowo przybyłym, musiały być ulepione z całkiem innej gliny. Nastroje były bojowe: dziewczyny myślały, że zaraz dostaną mundury, broń i pójdą walczyć. Gdy zobaczyły swoje uniformy, zamarły.

Były nowiuteńkie. Studentki otrzymały nawet skrzypiące skórzane pasy i nowe buty. Ale były to męskie ubrania. Spodnie sięgały im do piersi, a dekolt koszulki prawie do pępka. Nie było butów o rozmiarze mniejszym niż czterdzieści. „Dziewczyny, na froncie napchacie gazet” – chichotali chłopcy, których zebrano z tej samej uczelni, żeby stworzyć męski pułk. Dziewczyny były zmieszane. Szynele sięgały najniższym prawie do pięt. Z boku każda miała pustą kaburę, flagę i inne niepotrzebne rzeczy, które z jakiegoś powodu były częścią obowiązkowego wyposażenia. Patrzyły na siebie, ale się nie poznawały: „trudno było wymyślić mundur, który sprawiałby, że dziewczyny wyglądałyby mniej kobieco”10.

Zanim zaprowadzono je do jadalni na kolację, polecono założyć cały ekwipunek. Nie było wyjścia. I oto w nowiutkim, jeszcze sztywnym umundurowaniu, w buciorach z metalowym podkuciem, które z każdym uderzeniem o kamienną podłogę pałacu wydawały straszny huk, z pustymi kaburami przy boku, przeszły obok szpaleru chłopców, przyglądających się im z ciekawością i drwiną. Ze wstydu płonęły im uszy. A czekało je jeszcze wiele szyderstw11…

Następnego dnia zaczęto robić z nich żołnierzy: uczyć regulaminu i musztry. Jednak sytuacja Moskwy była na tyle niepewna, że nie mogli się skupić ani nauczyciele, ani kursanci. 15 września stało się jasne, że „Awiagruppa nr 122”, jak wówczas nazywano formację Raskowej, zostanie ewakuowana do leżącego na południu Rosji miasta Engels.

Rankiem 16 października dziewczęta przeszły przez miasto z pieśnią na ustach. Było bardzo zimno, tramwaje, które już nie chodziły, stały na wpół zasypane śniegiem. Z rzadka przechodzący przez ulicę zatrzymywali się i w zdumieniu patrzyli na żołnierki, a staruszki podchodziły na sam brzeg chodnika i stojąc w milczeniu, błogosławiły je12, a później odprowadzały smutnym wzrokiem. Większość młodych mieszkańców stolicy była pewna, że Moskwa wytrzyma i wróg zostanie pokonany. Starsze pokolenie zaś, które już tyle wycierpiało, było nastrojone pesymistycznie: zbyt łatwo przebiegało natarcie Niemców.

Niemiecka ofensywa generalna na Moskwę rozpoczęła się 30 wrześ­nia i szybko postępowała. Wkrótce radzieckie wojska poddały Kaługę oraz Wiaźmę. W rękach Niemców zostało sześćset tysięcy jeńców żołnierzy i oficerów. 13 października niemieckie wojska forsowały obok Kalinina niezbyt szeroką w tych miejscach Wołgę. 15 października zajęły Kalinin. Do Moskwy pozostawało 150 kilometrów. Wtedy Niemcy spięli jeszcze swoje wojska i przerwawszy słabą obronę radziecką, ruszyli na Moskwę po Szosie Leningradzkiej. Rosjanie nie zdążyli utworzyć linii obrony Frontu Kalinińskiego.

15 września Stalin podpisał postanowienie państwowego komitetu obrony „o ewakuacji stolicy ZSRR miasta Moskwy”. W postanowieniu była mowa o tym, że sam Stalin opuści Moskwę następnego dnia albo później, w zależności od warunków. Władze miały się ewakuować tego samego dnia. Moskwianie byli przekonani, że cała władza już wcześniej wyjechała. W moskiewskich kolejkach po produkty spożywcze mówiono, że Niemcy zrzucają ulotki: „Kładziecie się spać jako ludzie radzieccy, wstaniecie jako niemieccy”. Podobne zamieszanie wybuchło w Orle. Młoda moskwianka pisała w swoim dzienniku, że „wszędzie panuje chaos – nawet władza, nie mówiąc już o podwładnych, nie wie, co robić…”13. Ci, którzy nie zamierzali opuszczać miasta, „od rana do wieczora przyglądali się tym, którzy wyjeżdżają”, i „temu, jak ludzie tracą człowieczeństwo”14.

Moskwa, po której maszerowała „Awiagruppa nr 122”, była gotowa poddać się, a potem walczyć z podziemia. W nocy z 15 na 16 października w pośpiechu został zaminowany Teatr Wielki. Wiele fabryk, magazynów, instytucji, mostów, największych sklepów zostało zaminowanych już wcześniej. Sekretarz moskiewskiego komitetu partii Szczerbakow nie chciał, by magazyny dostały się w ręce Niemców, dlatego wydał polecenie bezpłatnego rozdawania mąki, kaszy, konserw, ciepłych ubrań i obuwia ludności stolicy, choć został za to oskarżony o „skrajny pesymizm”15. Wejście do Kremla było zastawione kłodami, a sam Kreml stał się nierozpoznawalny nie tylko z powietrza, ale i z ziemi. Na jego ściany nałożono makiety, dzięki którym zabudowania wyglądały jak zwykłe kamienice. Obok zbudowano nieprawdziwy most na Moskwie. Dachy oraz fasady kremlowskich budynków przemalowano tak, by imitowały miejską zabudowę szeregową. Czerwone gwiazdy nie świeciły już nad wieżami, przysłonięto je drewnianymi osłonami, a krzyże z kopuł cerkiewnych zdjęto16. Wokół mauzoleum wybudowano nieprawdziwą willę z tkaniny, drewna i kartonu. Nawiasem mówiąc, było ono już od dawna puste.

Najświętsze radzieckie relikwie jeszcze 3 lipca przewieziono specjalnym pociągiem do Tiumienia. Oprócz zabalsamowanego ciała Lenina wywieziono również jego serce, spreparowany mózg, a także kulę, która utkwiła w ciele przywódcy po zamachu dokonanym przez Fanny Kapłan, członkinię eserowców17. Ciało eskortował jego główny strażnik profesor Zbarski z całym zespołem współpracowników.

Zbarski, urządziwszy się w dużym domu znajdującym się w odosobnieniu, wolnym od obcych spojrzeń, strzeżonym przez milicję oraz NKWD, donosił władzom, że „jego praca – czyli ciało Lenina – jest w świetnym stanie”18.

Przestraszone szybką ofensywą Niemców władze radzieckie pospieszyły za ciałem swojego wodza. Naczelnicy po sufit załadowywali czarne emki rzeczami i Szosą Entuzjastów przebijali się na wschód. Obok nich jechały samochodami, furmankami, na rowerach albo szły pieszo, obwieszone torbami i węzełkami, setki tysięcy ludzi.

Coraz trudniej było przejechać, ludzie dochodzili do granic rozpaczy. Nikt nie regulował ruchu. Zaczęły się pogromy: rozwścieczony tłum zatrzymywał rządowe samochody, okradał je, a potem zrzucał do przydrożnych rowów. Pogromów dokonano również w Moskwie w nocy z 15 na 16 października. Ludzie rozbijali witryny, wyłamywali drzwi i wynosili ze sklepów – zarówno przemysłowych, jak i spożywczych – dosłownie wszystko. Momentalnie pojawiły się bandy maruderów, którzy zajmowali mieszkania ewakuowanych, kradli rzeczy oraz przedmioty wartościowe z magazynów i przedsiębiorstw. Nastroje podgrzewały kompletna bezkarność i wolność, która nieoczekiwanie spadła na ludzi.

16 października odezwało się od dawna milczące moskiewskie radio. Spiker informował, że Moskwa znajduje się w sytuacji zagrożenia i wszystkim mieszkańcom poleca się opuścić miasto.

Po uporaniu się z paniką przywracano porządek przez kilka dni. Stalin, na przekór doniesieniom, pozostał w mieście, co później przyniosło mu chlubę: Moskwa była bezpośrednio zagrożona jeszcze przez cały miesiąc.

W takt bezładnego marszu dziewczyn pobrzękiwały przytroczone do ich plecaków menażki. Przy biodrach bujały się puste kabury, flagi, przywiązane torby. Dziewczyny starały się iść równym krokiem, ale na razie nie wychodziło im to maszerowanie po żołniersku. Było bardzo zimno, na twarz padał ostry drobny śnieg. Mijały nieruchome, zawiane śniegiem tramwaje, przemienione w schrony przeciwlotnicze stacje metra, skwery, na których umieszczono działa przeciwlotnicze, zamknięte sklepy. Po przejściu przez tłum ludzi i wejściu na peron Dworca Kazańskiego długo ładowały do wagonów materace, worki oraz prowiant. Wyjechały dopiero wieczorem. Znalazła się nawet pasująca piosenka:

Żegnaj, żegnaj, Moskwo rodzona,

Na walkę z wrogami jadę19.Rozdział 3

Dzieci, czemu nas porzucacie?

„Jak tam Moskwa?”, pytano ciągle radiotelegrafistów w eskadrze Ani Jegorowej: eskadra uformowana została pod Moskwą i było w niej bardzo wielu moskwian. Krótko po wyjeździe Raskowej Niemców odparto. Ale wkrótce wróg znów rozpoczął ofensywę.

19 października wprowadzono w stolicy stan oblężenia. W postanowieniu Państwowego Komitetu Obrony mówiło się, by „naruszających porządek bezzwłocznie pociągać do odpowiedzialności, stawiając ich przed sądem wojskowym, a prowokatorów, szpiegów i pozostałych agentów wroga, wzywających do naruszania porządku, rozstrzeliwać na miejscu”32. 20 października poddały się otoczone przez niemieckie jednostki pancerne oddziały Frontu Briańskiego. Żałosny wygląd radzieckich jeńców wojennych poraził nawet dowodzącego ofensywą generała feldmarszałka von Bocka, który zapisał: „wrażenia z obserwacji dziesiątków tysięcy rosyjskich jeńców wojennych, ciągnących prawie bez ochrony w stronę Smoleńska, były straszne. Ci śmiertelnie zmęczeni i cierpiący z głodu nieszczęśliwi ludzie wlekli się niekończącymi się kolumnami obok mojego samochodu. Niektórzy padali i umierali wprost na drodze w wyniku otrzymanych w walkach ran”33.

Pod koniec października ofensywa niemiecka spowolniła z powodu dużych opadów, w których wyniku wiele dróg stało się nieprzejezdnych. Wkrótce po ulewach zaczęły się mrozy, które nadwerężyły morale nieprzywykłych do takich warunków Niemców. 7 listopada, w rocznicę wybuchu rewolucji październikowej, świeże oddziały, od razu po paradzie na placu Czerwonym, ruszyły do boju, by bronić Moskwy. Razem z nimi szli moskiewscy ochotnicy, których nie powołano do regularnego wojska ze względu na wiek, kiepski stan zdrowia albo ważną dla kraju działalność zawodową. Niektórzy byli w mundurach wojskowych, często w nienowych, ktoś był w waciaku, ktoś inny w cywilnym palcie; jeden miał uszankę, drugi furażerkę, a trzeci nawet kapelusz. Większość z nich szła na śmierć: uważa się, że ze stu dwudziestu tysięcy moskiewskich ochotników zginęło sto tysięcy34, ale ilu ich było, ilu zginęło, tego nikt dokładnie nie wie.

Możliwość zajęcia Moskwy przez Niemców uważana była za kolosalną katastrofę, równą niemal przegranej wojnie. Ania Jegorowa próbowała sobie wyobrazić, co by się wówczas stało, i nie potrafiła. Dla niej, budującej pierwsze stacje moskiewskiego metra, stolica Rosji była już miastem rodzinnym.

Przyjechała do Moskwy do starszego brata jako długonogi podrostek w wyliniałym pionierskim krawacie oraz uszytych przez wujka butach ze ściągaczami. Toczyło się tu niezwykłe, szybkie, intensywne życie – tak niepodobne do życia w głuchych twerskich lasach. Mama wypuściła ją ze wsi pod warunkiem, że Ania będzie się uczyć na uniwersytecie, ale Komsomoł wzywał na budowy. A najważniejszą budową dla każdego moskwianina w latach przedwojennych było metro.

Stalin postanowił, że moskiewskie metro będzie miało nie tylko funkcję praktyczną, jak w innych europejskich stolicach, gdzie stacje pozbawione są kolorów, są prosto zdobione, a jedne przypominają drugie. Moskiewskie metro będzie zarówno doskonałe technicznie, jak i najpiękniejsze na świecie, kompletnie niepodobne do tych w innych krajach. Niech ludzie mieszkają na wsi w prymitywnych izbach, a w Moskwie gnieżdżą się w przepełnionych barakach bez wody i toalety, w mieszkaniach komunalnych po dziesięć osób w jednym pokoju. Metro jednak należy do narodu, co znaczy, że każdy, kto przyjdzie na stację, która pięknem i bogactwem niczym nie ustępuje pałacom minionej arystokracji, będzie szczęśliwy i dumny ze swojego państwa, a co za tym idzie, również z siebie.

Do budowy i oprawy metra zwołano najlepszych współczes­nych architektów, rzeźbiarzy i malarzy, na podziemne stacje nie żałowano ani przywiezionego z miejsc oddalonych o tysiące kilometrów marmuru, ani kryształów, ani pozłoty. Radzieccy ideolodzy planowali, że podziemne pałace zastąpią zniszczone przez ustrój radziecki cerkwie. Że będą jednocześnie wywyższać człowieka i go przytłaczać, zaszczepiać w nim głęboki szacunek dla nowego bóstwa – małego dziobatego człowieka z uschniętą ręką.

Ze wszystkich budów owładniętego gigantomanią Stalina metro było jedyną, na której nie wykorzystano więźniów GUŁagu: budowali je komsomolcy i komsomołki. W tym czasie nie było niekobiecych zawodów. Ania Jegorowa na budowie stacji Krasnyje Worota pracowała jako zbrojarka: razem z innymi dziewczynami nosiła na ramionach metalowe zbrojenia, zginając się pod ich ogromnym ciężarem. Żadna się nie skarżyła. Były przekonane o konieczności udowodnienia, że dziewczyny poradzą sobie z każdą męską pracą. Potem Ania i prawie wszystkie pozostałe dziewczyny zdobyły inne specjalizacje: budowa wkraczała w ostatni etap, potrzebni byli tynkarze oraz glazurnicy. Ludzie uczyli się, ponieważ chcieli tworzyć „swoje” stacje od początku do końca.

Gdy w październiku 1934 roku torami przejechał pierwszy pociąg składający się z dwóch czerwonych wagonów, Ania i jej towarzysze biegli za nim, a potem obejmowali się i tańczyli z radości. 6 lutego 1935 roku budowniczowie przejechali przez trzynaście „swoich” stacji, pierwszych stacji radzieckiego metra35.

W wieku szesnastu lat Ania zaczęła uczęszczać do aeroklubu. Podczas pracy na najgłębszych stacjach metra bez końca marzyła o lotach samolotem. Po zajęciach na szybowcach i samolocie szkoleniowym U-2 oraz po pierwszych skokach ze spadochronem zdecydowała, że wstąpi na uczelnię lotniczą. Świetnie zdała egzaminy, przeszła pomyślnie komisję lekarską i została kursantką szkoły lotniczej. Ale nie dane było się jej uczyć: wkrótce po rozpoczęciu nauki kierownictwo odkryło, że starszy brat Ani, Wasilij, jest represjonowany. Musiała opuścić szkołę tego samego dnia.

Mimo to ukończyła szkołę lotniczą, tylko że w Chersoniu, pomogli jej dobrzy ludzie. Po niej aż do wybuchu wojny Ania Jegorowa pracowała jako instruktorka w aeroklubie Kalinina, bliżej mamy, w rodzinnej wsi. Niedzielnym rankiem 22 czerwca 1941 roku, siedząc z przyjaciółkami na wysokim brzegu Wołgi, usłyszała komunikat radiowy z przepływającego obok statku: wojna. Od tej chwili Ania wiedziała, że zrobi wszystko, by znaleźć się na froncie. Dużo więcej zrobi dla swojej ojczyzny, której tyle zawdzięcza, jako pilotka wojskowa niż nauczycielka latania. W lotach bojowych będzie mogła pokazać, jakie mistrzostwo osiągnęła przez lata nauki oraz dzięki pracy jako instruktorka.

Na komisji wojskowej Jegorowej powiedziano dokładnie to samo, co innym pilotkom: zdążycie się jeszcze nawojować, teraz trzeba przygotowywać kadry na front. I wysłano ją jako instruktorkę do aeroklubu do Stalino. Ale już po drodze dowiedziała się, że ani aero­klubu, ani niczego innego w Stalino już nie ma. Fabryki, instytuty, organizacje zostały wywiezione, a ludzie ewakuowani. Do stolicy zagłębia węglowego za chwilę mieli wkroczyć Niemcy.

Po przybyciu na miejsce Ania przeszła się po pustym budynku aeroklubu i nie mając nic do roboty, poszła na ostatnie przedstawienie w miejscowej operze. Dzień przed swoją ewakuacją teatr wystawiał Carmen. Ale spektakl Ania oglądała „jak przez szybę”, nie wzruszały jej ani miłość, ani śmierć. Następnego dnia poszczęściło się jej: spotkała „kupca” – starszego porucznika z jednostki lotniczej, który przyjechał po pilotów do aeroklubu i do szpitala. Zaproponowała mu swoją kandydaturę, czym bardzo go zdziwiła. Ale ostatecznie razem z innymi udało się jej trafić do eskadry łączności Frontu Południowego. Wzięto ją niechętnie, ale w chaosie, który towarzyszył odwrotowi, nie było czasu szukać mężczyzn. Zanim Niemcy podeszli do Moskwy, Ania już od miesiąca latała na samej linii frontu: dostarczała rozkazy do wycofujących się oddziałów, przewoziła oficerów łączności, ustalała położenie wojsk. Poruszała się tym samym samolotem U-2, na którym sama uczyła się w aeroklubie i na którym szkoliła kursantów. Ten leciutki dwupłatowiec – samolot z piętrowymi jak etażerka skrzydłami – Polikarpow skonstruował w latach trzydziestych w celach szkoleniowych. Właśnie na nim uczyli się latać wszyscy bohaterowie i wszystkie bohaterki tej książki. U-2 miało dwie kabiny z oddzielnym systemem sterowniczym – dla kursanta oraz instruktora. Gdy nauczyciel uznawał, że uczeń jest w stanie polecieć sam, do tylnej kabiny wkładano mu balast – worek z pias­kiem, który nazywano Iwan Iwanycz. Samolot był mały, lekki, cichy, a także tani, bo robiono go z dykty i perkalu. Nigdy mu nic nie zarzucano, ale dopiero z początkiem wojny, gdy zaczęto go używać na froncie, zrozumiano ostatecznie, jak dobry i niemający sobie równych jest to samolot. Mały U-2 – „kukuruźnik”, „kaczuszka” czy „Rus-Faner”, jak nazywali go Niemcy – stał się niezastąpionym wołem roboczym wojny. Transportowano nim rannych, za jego pomocą nawiązywano łączność, zrzucano ładunki dla partyzantów i oblężonych, a nawet, gdy nauczono się podwieszać pod jego skrzydła bomby, wykorzystywano go jako nocny bombowiec. Nie potrzebował dużej przestrzeni do startu, mógł wzbić się nawet z niewielkiej polany w lesie i wylądować na drodze.

Konstruktorowi tego użytecznego małego samolotu, Nikołajowi Polikarpowowi, ojczyzna podziękowała w dość osobliwy sposób. Polikarpow był represjonowany jako jeden z pierwszych radzieckich konstruktorów samolotów. Najwyraźniej „pomogło” mu nieproletariackie pochodzenie: jego ojciec był prawosławnym kapłanem36. Swoje następne samoloty Polikarpow opracowywał w więziennym biurze projektów, które zdaniem szefów NKWD było o wiele lepsze od biur cywilnych, ponieważ nic w nim nie odwracało uwagi konstruktorów i mogli się oni skupić wyłącznie na pracy. „W przeciwieństwie do zdemoralizowanych instytucji cywilnych tylko zmilitaryzowane placówki są w stanie zapewnić efektywną pracę specjalistów”, napisał kiedyś w liście do Mołotowa tworzący podwaliny stalinowskich represji Gienrich Jagoda37. Polikarpow miał szczęście: za przeprowadzone z sukcesem próby skonstruowanego pod jego kierownictwem myśliwca I-5, których rezultat zaprezentował Stalinowi ulubieniec publiczności oraz władzy pilot Walery Czkałow, Wódz ułaskawił inżyniera. Konstruktorzy Tupolew oraz Pietlakow odsiedzieli w więzieniach o wiele dłuższe wyroki, a twórca rakiety kosmicznej, którą poleciał Jurij Gagarin, Siergiej Korolow, omal nie umarł w GUŁagu. Życie uratowało mu wezwanie do pracy w więziennym biurze projektów.

Zwinny, mały U-2 wydawał się latającej nad linią frontu Ani Jegorowej kompletnie bezbronny. W każdej chwili mogła spotkać samolot wroga, a zestrzelić U-2 dało się nawet z karabinu. Przed niemieckim myśliwcem, dużo szybszym, trudno byłoby uciec. Jedynym ratunkiem podczas lotu dziennego było zanurkowanie, jak najniżej, jak najbliżej ziemi, i lot koszący…

Reszta tekstu dostępna w regularniej sprzedaży.Przypisy końcowe

Rozdział 1 Żegnaj, żegnaj, moja Moskwo!

1 M. M. Raskowa, Zapiski szturmana, Moskwa, Leningrad 1941, s. 145–163.

2 Tamże, s. 161–162.

3 Tamże, s. 168–169.

4 O. A. Szuszakow, I na wrażej ziemle, Moskwa 2012, s. 2.

5 M. M. Raskowa, Zapiski…, dz. cyt., s. 70–71.

6 W. Karkow, Oborwannyj polet, „Sierowskij raboczij”, 14 maja 2004, s. 2.

7 Tamże.

8 W. N. Krasnoszczekowa, wywiad udzielony autorce, Kaługa 2009.

9 W. N. Krasnoszczekowa, wywiad udzielony autorce, Kaługa 2009–2012.

10 I. W. Rakobolska, N. F. Krawcowa, Nas nazywali nocznymi wiedmami, ­Moskwa 2005, s. 12.

11 W. N. Krasnoszczekowa, wywiad udzielony autorce.

12 I. W. Rakobolska, N. F. Krawcowa, Nas nazywali…, dz. cyt., s. 159.

13 I. Krauze, Dniewnik, „Izwiestija”, 16.10.2009.

14 Tamże.

15 Ł. Riepin, Mołczaliwaja drama…, dz. cyt.

16 Łubianka w dni bitwy za Moskwu, Moskwa 2002.

17 Tamże.

18 Tamże.

19 I. W. Rakobolska, N. F. Krawcowa, Nas nazywali…, dz. cyt.

Rozdział 2 Dotychczas nie miałam biografii…

20 A. Puszkin, Bajka o Carze Sałtanie, o jego synu, sławnym i potężnym bohaterze, księciu Gwidonie Sałtanowiczu, i o pięknej księżniczce Łabędzicy, przeł. J. Brzechwa, Warszawa 1984, s. 13.

21 W. N. Krasnoszczekowa, wywiad udzielony autorce.

22 J. M. Rudniewa, Poka stuczit sierdce: Dniewniki i pisma Gieroja Sowietskogo Sojuza Jewgienii Rudniewoj, Moskwa 1995, s. 11.

23 W. N. Krasnoszczekowa, wywiad udzielony autorce, Kaługa 2011.

24 W niebie frontowom: wospominanija sowietskich lotczyc – uczastnic Wielikoj Otiweczestwiennoj wojny, Moskwa 2008, s. 18.

25 Wywiad P. Pietroczenkowa-Nieminuszczaja, Czkałowskaja, wrzesień 2009.

26 J. K. Połunina, Diewczonki, podrużki, lotczycy, Moskwa 1999, s. 93.

27 Tamże.

28 Katiusza. K 90-letiju co dnia rożdienija Jekateriny Budanowej, Wiaźma 2015, s. 41–45.

29 Kronika pokazu lotniczego w Tuszynie na YouTube.

30 W niebie frontowom…, dz. cyt., s. 15.

31 Tamże.

Rozdział 3 Dzieci, czemu nas porzucacie?

32 Rozkaz nr 813 Stan wyjątkowy w związku z oblężeniem Państwowego Komitetu Obrony, Rosyjskie Centrum Przechowywania i Badania Dokumentów Historii Najnowszej (RCChIDNI).

33 F. von Bock, Ja stojał u worot Moskwy, Moskwa 2009.

34 Moskwa prifrontowaja, 1941–1942, Moskwa 2010.

35 A. A. Timofiejewa-Jegorowa, Niebo. Szturmowik. Diewuszka, Moskwa 2007, s. 31.

36 W. Gigorjan, Dwa nieba konstruktora Polikarpowa: Biesieda z issledowatielem żyzni i tworczestwa N. N. Polikarpowa W. P. Iwanowem, „Wiera. Christianskaja gazieta Siewiera Rosii”, www.rusvera.mrezha.ru/645/5.htm .

37 W. Bieszanow, Letajuszczyje groby Stalina, Moskwa 2011, s. 32.