Ocal mnie - ebook

– Pro­log –

– Two­ja mama przy­nio­sła mi dzi­siaj list. – Ból w klat­ce pier­sio­wej był tak sil­ny, że mu­sia­łam wal­czyć z chę­cią sku­le­nia się i za­wy­cia. – Prze­czy­ta­łam każ­de sło­wo. Kil­ka­krot­nie.

Je­sien­ny wiatr pie­ścił moją twarz, ale nie był wy­star­cza­ją­co sil­ny, by osu­szyć łzy na po­licz­kach. A te ni­g­dy się nie koń­czy­ły. Nie prze­sta­wa­ły pły­nąć. Prze­ły­ka­jąc cięż­ko śli­nę, zmu­si­łam się do kon­ty­nu­owa­nia. Mu­siał mnie wy­słu­chać.

– To nie fair, wiesz… List nie jest do­brym spo­so­bem na po­że­gna­nie. To jest do bani, Josh. To tak cho­ler­nie trud­ne. – Z ust wy­rwał mi się jęk roz­pa­czy. Przy­ci­snę­łam do pier­si za­ci­śnię­te pię­ści. Jak wie­le cier­pie­nia jest w sta­nie wy­trzy­mać ser­ce, za­nim roz­pad­nie się na mi­lion ka­wał­ków?

– Za­wsze mi po­wta­rza­łeś, że ra­zem się ze­sta­rze­je­my. Bę­dzie­my sie­dzieć na huś­taw­ce na gan­ku i trzy­ma­jąc się za ręce, ob­ser­wo­wać na­sze ba­wią­ce się na po­dwór­ku wnu­ki. Obie­ca­łeś – wy­krztu­si­łam, do­ty­ka­jąc kciu­kiem ma­leń­kie­go dia­men­tu na pier­ścion­ku, któ­ry sześć mie­się­cy wcześ­niej wło­żył mi na pa­lec.

– Zła­ma­łeś daną mi obiet­ni­cę. Ni­g­dy wcześ­niej ci się to nie zda­rzy­ło. Tym ra­zem mnie za­wio­dłeś i zo­sta­wi­łeś za sobą tyl­ko list. Jak mam so­bie te­raz z tym po­ra­dzić, co? Spo­dzie­wa­łeś się, że go prze­czy­tam i tak po pro­stu wszyst­ko bę­dzie le­piej? Ocze­ki­wa­łeś, że chwi­lę po­pła­czę i za­po­mnę? – Nie uzy­skam żad­nej od­po­wie­dzi. Nic poza li­stem cią­żą­cym mi te­raz w tyl­nej kie­sze­ni. Był tak prze­mo­czo­ny łza­mi, że kil­ka słów było w tym mo­men­cie kom­plet­nie nie­czy­tel­nych. To jed­nak nie mia­ło­żad­ne­go zna­cze­nia. Zna­łam go na pa­mięć. Każ­de. Ko­lej­ne. Sło­wo.

– Za­czę­łam na­wet pi­sać od­po­wiedź, żeby ci ją dzi­siaj przy­nieść. Moja ostat­nia szan­sa na kil­ka słów po­że­gna­nia, ale nie po­tra­fi­łam. W li­ście nie da się krzy­czeć. Sło­wa prze­la­ne na pa­pier nie od­da­dzą kłę­bią­cych się we mnie emo­cji. – Się­gnę­łam do kie­sze­ni spodni i wy­cią­gnę­łam zde­ze­lo­wa­ny list, któ­ry już do koń­ca ży­cia bę­dzie mnie drę­czył.

– Za­miast pi­sać, po­sta­no­wi­łam od­po­wie­dzieć ci twa­rzą w twarz. Tyl­ko tak bę­dzie fair. Nie… to nie bę­dzie fair – do­da­łam gniew­nie – po­nie­waż nic z tego, co się wy­da­rzy­ło, nie jest fair, a jed­nak tyl­ko tyle do­sta­łam. Tyl­ko na tyle mi po­zwo­li­łeś.

Ostroż­nie otwo­rzy­łam jed­no­stro­ni­co­wy list. Nie chcia­łam go po­drzeć, bo za­war­te w nim sło­wa były wszyst­kim, co mi po­zo­sta­ło. Za­czę­łam czy­tać na głos:

– Moja Evo Blue. – Łzy po­cie­kły mi po po­licz­kach. Wy­po­wie­dze­nie prze­zwi­ska, ja­kie nadał mi Josh, gdy mia­łam za­le­d­wie dzie­więć lat, było bo­le­sne. Jak mam prze­czy­tać ca­łość bez za­ła­ma­nia się?

– To, że pi­szę ten list, boli mnie bar­dziej, niż je­steś to so­bie w sta­nie wy­obra­zić. Nie chcia­łem, że­byś kie­dy­kol­wiek mu­sia­ła go czy­tać, ale wie­rzę, że za­słu­gu­jesz na sło­wa po­że­gna­nia. Za­słu­gu­jesz na o wie­le wię­cej i Bóg mi świad­kiem, że kie­dyś bę­dziesz mia­ła ży­cie, ja­kie go­dzi­na­mi pla­no­wa­li­śmy ra­zem. – Za­mil­kłam i pod­nio­słam wzrok znad kart­ki pa­pie­ru.

– To były na­sze pla­ny, Josh. Moje i two­je. Nie na­le­ża­ły tyl­ko do mnie. Były na­sze, do cho­le­ry! Jak mo­głeś mnie tak zo­sta­wić? Już wszyst­ko mie­li­śmy za­pla­no­wa­ne. Te wszyst­kie noce pod gwiaz­da­mi, kie­dy wy­bie­ra­li­śmy imio­na na­szych dzie­ci, ko­lor sy­pial­ni, kwia­ty, ja­kie po­sa­dzi­my w do­nicz­kach na gan­ku, nasz do­mek na pla­ży, TO WSZYST­KO­BY­ŁO NA­SZE!

Ko­lej­ne łzy spły­wa­ły mi po po­licz­kach. Szyb­ko otar­łam je z twa­rzy, za­nim zdo­ła­ły spaść na pa­pier. Mu­sia­łam to do­koń­czyć. Choć było to po­twor­nie trud­ne, mu­sia­łam do­pro­wa­dzić spra­wę do koń­ca. To nie było za­mknię­cie. Ono ni­g­dy nie bę­dzie mi dane. Bę­dzie to je­dy­nie coś naj­bliż­sze­go po­że­gna­niu.

– Ko­cha­łem cię od mo­men­tu, kie­dy spoj­rza­łem w te two­je nie­bie­skie oczy. Na­wet w wie­ku pię­ciu lat by­łem pe­wien, że żad­na inna dziew­czy­na nie zaj­mie już miej­sca w moim ser­cu. Nikt nie mógł się z tobą rów­nać. Dla mnie za­wsze by­łaś tyl­ko ty, Evo Bro­oks. Za­wsze. Pro­szę cię, pa­mię­taj o tym. By­łaś je­dy­ną oso­bą, któ­ra się dla mnie li­czy­ła. Nikt nie zdo­był mo­je­go ser­ca tak jak ty. Moje ży­cie było na­zna­czo­ne każ­dym ko­lej­nym ro­kiem, kie­dy co­raz bar­dziej za­ko­chi­wa­łem się w sza­lo­nej, dzi­kiej, pięk­nej dziew­czy­nie z są­siedz­twa. Ży­łem w po­dzi­wie, że ten ide­ał, ten anioł, chciał właś­nie mnie, że ta wspa­nia­ła ko­bie­ta zo­sta­nie moją żoną. Przy­szłość, jaką so­bie za­pla­no­wa­li­śmy, o ja­kiej ma­rzy­li­śmy, była czymś, co trzy­ma­ło mnie przy ży­ciu. – Opa­dłam na zie­mię i przy­cią­gnę­łam ko­la­na do pier­si. Cią­gle pła­cząc, zmu­si­łam się do sku­pie­niaw­zro­ku na sło­wach, któ­re mu­sia­łam prze­czy­tać. Mu­sia­łam. Mu­sia­łam.

– Mo­dlę się do Boga, byś ni­g­dy nie mu­sia­ła czy­tać tego li­stu. Chcę, żeby był on czymś, co wy­cią­gnę z se­kret­nej skrzy­ni, kie­dy bę­dzie­my już sta­rzy i siwi. Wte­dy uśmiech­nie­my się do sie­bie i zro­zu­mie­my, jak bar­dzo po­win­ni­śmy być wdzięcz­ni za to, że ten list ni­g­dy nie zo­stał prze­czy­ta­ny. Ale, Evo, je­śli kie­dy­kol­wiek otrzy­masz go od mo­jej mat­ki, wiedz jed­no: ko­cha­łem cię do ostat­nie­go od­de­chu. By­łaś je­dy­ną oso­bą, o któ­rej my­śla­łem, za­pa­da­jąc w wiecz­ny sen. Dany nam wspól­ny czas był lep­szy, niż czło­wiek może ocze­ki­wać. Moje ży­cie było ra­jem na zie­mi, po­nie­waż spę­dzi­łem je z tobą.

– Mój Boże, Josh. Nie dam so­bie rady bez cie­bie! Nie dam rady. Tak bar­dzo cię ko­cham. Pro­szę cię, pro­szę, Boże – łka­łam głoś­no. Nikt mnie nie sły­szał. Cmen­tarz był pu­sty.

Ostat­nich kil­ka li­ni­jek li­stu było naj­trud­niej­szych do za­ak­cep­to­wa­nia. Jak w ogó­le mógł my­śleć, że coś ta­kie­go jest moż­li­we?

– Pew­ne­go dnia ból mi­nie. Ży­cie po­to­czy się swo­imi to­ra­mi. Inny szczę­śli­wiec znaj­dzie miej­sce w two­im ser­cu. Kie­dy tak się sta­nie, ko­chaj go. Żyj da­lej. Żyj tym szczę­śli­wym ży­ciem, na któ­re za­słu­gu­jesz. Wiedz o tym, że cię ko­cham. Wiedz, że dzię­ki to­bie moje ży­cie było kom­plet­ne. Ale żyj da­lej, Evo. Ko­chaj. Żyj wła­snym ży­ciem. Ko­cham, Josh.– Roz­dział I –

Osiem­na­ście mie­się­cy póź­niej…

Cage

– Dzię­ki za pod­wie­zie­nie – po­wie­dzia­łem, się­ga­jąc po tor­bę, w któ­rej znaj­do­wa­ła się cała moja let­nia gar­de­ro­ba.

– Zro­bi­łem to dla Low – przy­po­mniał mi już po raz dru­gi Mar­cus Har­dy. Moja naj­lep­sza przy­ja­ciół­ka, Wil­low, była la­ską, nie­ziem­sko go­rą­cą la­ską. Mar­cus, jej na­rze­czo­ny, za­cho­wy­wał się cza­sa­mi jak eli­tar­ny du­pek, ale ja­koś so­bie z nim ra­dzi­łem. Mu­sia­łem, je­śli mia­łem za­miar na­dal go­ścić w jej ży­ciu. Naj­waż­niej­sze, że fa­cet miał świa­do­mość, jak cho­ler­nie nie­zwy­kła jest Low. I je­śli tak zo­sta­nie, będę w sta­nie go ak­cep­to­wać.

– Ni­g­dy tego nie kwe­stio­no­wa­łem – od­par­łem z uśmiesz­kiem, za­kła­da­jąc na ra­mię pa­sek tor­by.

Swo­ją uwa­gę prze­nio­słem na wiel­ki, bia­ło-be­żo­wy wiej­ski dom. Oto­czo­ny był hek­ta­ra­mi traw­ni­ków, drzew i całą masą krów – tak właś­nie wy­glą­dał mój let­ni czy­ściec.

Od­wró­ci­łem się do Mar­cu­sa, ski­ną­łem mu gło­wą na po­że­gna­nie i za­mie­rza­łem właś­nie za­trza­snąć za sobą drzwi. Wie­dzia­łem, że chciał jak naj­szyb­ciej wró­cić do Sea Bre­eze, gdzie cze­ka­ła na nie­go Low. Nikt nie chciał­by utknąć w tym kro­wim mie­ście.

– Cage, po­cze­kaj – za­wo­łał, za­nim cał­ko­wi­cie za­mkną­łem drzwi sa­mo­cho­du. Po­wo­li znów je otwo­rzy­łem i unio­słem py­ta­ją­co brew. Cze­go on mógł ode mnie chcieć? Przez całą dro­gę tu­taj pra­wie wca­le się nie od­zy­wał.

– Nie za­wal tego, do­brze? Zo­stań trzeź­wy. Nie pro­wadź sa­mo­cho­du, do­pó­ki nie od­zy­skasz z po­wro­tem praw­ka i po­sta­raj się nie wku­rzyć swo­je­go go­spo­da­rza. To lato za­de­cy­du­je o two­jej przy­szło­ści, Low bar­dzo się tym przej­mu­je. Nie chcę, żeby się o cie­bie mar­twi­ła. Tak dla od­mia­ny po­myśl te­raz o kimś in­nym, a nie tyl­ko o so­bie. – No cho­le­ra, właś­nie do­sta­łem ro­dzi­ciel­ską uwa­gę od pie­przo­ne­go Mar­cu­sa Har­dy’ego. Czyż to nie uro­cze?

– Mar­cu­sie, do­sko­na­le wiem, co się sta­nie, je­śli to za­wa­lę. Ale dzię­ki za przy­po­mnie­nie. – Po­zwo­li­łem, by każ­de wy­po­wie­dzia­ne prze­ze mnie sło­wo ocie­ka­ło sar­ka­zmem.

Mar­kus skrzy­wił się i ewi­dent­nie miał za­miar po­wie­dzieć coś jesz­cze, ale naj­wy­raź­niej zmie­nił zda­nie. Po­krę­cił tyl­ko gło­wą i wrzu­cił wstecz­ny bieg. Ko­niec roz­mo­wy. Gość po­wi­nien się na­uczyć nie wty­kać nosa w nie swo­je spra­wy.

Trza­sną­łem drzwia­mi sa­mo­cho­du i po­now­nie sku­pi­łem wzrok na bu­dyn­ku. Za sobą usły­sza­łem chrzęst opon wozu Mar­cu­sa od­jeż­dża­ją­ce­go żwi­ro­wa­ną ścież­ką. Le­piej pój­dę przy­wi­tać się ze swo­im wa­ka­cyj­nym stró­żem i roz­pocz­nę tę całą szop­kę. Uszczę­śli­wie­nie tego go­ścia było moim naj­waż­niej­szym za­da­niem. Przez naj­bliż­sze dwa i pół mie­sią­ca będę się zaj­mo­wał jego kro­wa­mi i wy­ko­ny­wał inne go­spo­dar­skie pra­ce fi­zycz­ne, co ma prze­ko­nać mo­je­go tre­ne­ra, żeby nie wy­rzu­cał mnie z ze­spo­łu. Jaz­da po pi­ja­ku, za któ­rą mu­siał wy­cią­gać mnie z paki, zo­sta­nie za­po­mnia­na, a ja wciąż będę do­sta­wał sty­pen­dium. W tym pla­nie były je­dy­nie trzy sła­be punk­ty:

1. Żad­nych dziew­czyn.

2. Nie­na­wi­dzę pra­cy fi­zycz­nej.

3. Żad­nych dziew­czyn.

Poza tym nie było aż tak źle. Nie­dzie­le mia­łem mieć wol­ne. Wte­dy też będę mógł za­spo­ka­jać swój głód sek­sow­ny­mi stu­dent­ka­mi w mi­kro­sko­pij­nych ko­stiu­mach ką­pie­lo­wych.

Do­tar­łem do drzwi wej­ścio­wych. Nie po­wiem, ga­nek oka­la­ją­cy cały bu­dy­nek był cał­kiem nie­zły. Nie krę­ci­ły mnie wiej­skie kli­ma­ty, ale to miej­sce nie było aż ta­kie tra­gicz­ne. Ob­sta­wia­łem, że wszyst­kie sy­pial­nie w tym domu były od­po­wied­nio prze­stron­ne.

– Pew­nie je­steś tym go­ściem, któ­re­go Wil­son za­trud­nił na wa­ka­cje – po­wie­dział sto­ją­cy na scho­dach gan­ku chło­pak w prze­tar­tych dżin­sach i od­je­cha­nych bu­tach. Uśmie­chał się, jak­by na­praw­dę cie­szył się z tego, że się zja­wi­łem. To mu­siał być syn go­spo­da­rza. A od te­raz to ja będę prze­rzu­cał kro­wie łaj­no. To za­pew­ne wy­star­cza­ją­cy po­wód, by gość za­pa­łał do mnie sym­pa­tią.

– Taa – od­par­łem. – Cage York. Przy­słał mnie tre­ner Mack.

Fa­cet uśmiech­nął się sze­ro­ko i ski­nął gło­wą, wci­ska­jąc obie dło­nie w przed­nie kie­sze­nie swo­ich spodni. Je­dy­nym, cze­go mu bra­ko­wa­ło do wy­glą­du ste­reo­ty­po­we­go chło­pa­ka ze wsi, było wi­szą­ce z ust źdźbło tra­wy.

– Ach, ra­cja. Sły­sza­łem co nie­co o to­bie. Jaz­da po pi­ja­ku. Czło­wie­ku, do bani. Zwłasz­cza że Wil­son jest ni­czym po­ga­niacz nie­wol­ni­ków. Ja i mój brat pra­co­wa­li­śmy dla nie­go pra­wie przez całe li­ceum. Przy­się­gam, że już ni­g­dy nie wsią­dziesz pi­ja­ny za kie­row­ni­cę.

Wy­glą­da­ło na to, że gość nie był jed­nak sy­nem go­spo­da­rza. Przy­ta­ku­jąc, od­wró­ci­łem się, żeby za­pu­kać do drzwi.

– Wil­son nie wró­cił jesz­cze z za­gro­dy. Bę­dzie tu za ja­kąś go­dzi­nę. – Chło­pak wy­cią­gnął do mnie rękę. – A tak w ogó­le to je­stem Je­re­my Be­asley. Są­dzę, że czę­sto bę­dzie­my się wi­dy­wać tego lata, sko­ro zo­sta­li­śmy są­sia­da­mi. A, i jest jesz­cze Eva. – Za­milkł, a jego wzrok skie­ro­wał się w stro­nę drzwi. Już chcia­łem go za­py­tać, kim jest ta cała Eva, ale po­dą­ży­łem za jego spoj­rze­niem i moim oczom uka­za­ło się sto­ją­ce przy drzwiach świa­teł­ko w tu­ne­lu.

Dłu­gie, brą­zo­we wło­sy, de­li­kat­nie za­krę­co­ne i prze­rzu­co­ne przez na­gie ra­mię. Naj­czyst­sze błę­kit­ne oczy, ja­kie kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łem, w opra­wie czar­nych, gę­stych rzęs. No i te czer­wo­ne usta – do­peł­nia­ły dzie­ła sztu­ki, ja­kim była jej twarz. Opu­ści­łem po­wo­li wzrok, by na­pa­wać się wi­do­kiem gład­kiej, opa­lo­nej skó­ry, któ­rą tyl­ko w nie­wiel­kim stop­niu za­sła­nia­ły ską­pa góra od bi­ki­ni oraz nie­wiel­kie, opię­te na kształt­nych bio­drach, szor­ty. Po­tem sku­pi­łem się na no­gach. Cią­gnę­ły się w nie­skoń­czo­ność, aż do miej­sca, gdzie ma­lut­kie, na­gie sto­py z czer­wo­ny­mi pa­znok­cia­mi do­my­ka­ły sto­ją­cy przede mną pa­kiet ide­al­ny. Cho­le­ra. Może po­wi­nie­nem był czę­ściej od­wie­dzać wieś. Nie wie­dzia­łem, że mają tu ta­kie la­ski.

– Evo, nie je­steś jesz­cze go­to­wa? My­śla­łem, że zdą­ży­my na osiem­na­stą trzy­dzie­ści – po­wie­dział zza mo­ich ple­ców Je­re­my. Ach, do dia­bła. Nie może być. Ta bo­gi­ni z tym go­ściem? Znów spoj­rza­łem na jej twarz. Błę­kit­ne oczy wpa­try­wa­ły się we mnie. Po­waż­nie, ni­g­dy wcześ­niej nie wi­dzia­łem tak nie­bie­skich oczu.

– Kim je­steś? – Jej oschły ton nie­co mnie za­sko­czył.

– Spo­koj­nie, mała. Za­cho­wuj się. To jest fa­cet, któ­ry tego lata bę­dzie po­ma­gał two­je­mu ojcu. – W jej oczach po­ja­wi­ło się coś, co przy­po­mi­na­ło od­ra­zę. Se­rio? Wi­dy­wa­łem już u la­sek taki wy­raz twa­rzy, ale by­wa­ło to do­pie­ro po tym, jak któ­rąś z nich wy­ko­rzy­sta­łem i od­rzu­ci­łem. In­te­re­su­ją­ce.

– Je­steś pi­ja­kiem – za­czę­ła.

To nie było py­ta­nie. Więc nie od­po­wie­dzia­łem. Po­pa­trzy­łem na nią ze swo­im po­pi­so­wym uśmiesz­kiem, któ­ry za­zwy­czaj na­tych­mia­sto­wo to­pił ko­bie­cą bie­li­znę, i pod­sze­dłem bli­żej.

– Mam wie­le imion, skar­bie – od­po­wie­dzia­łem w koń­cu.

Zdzi­wio­na unio­sła brwi, za­raz jed­nak wy­pro­sto­wa­ła się i po­sła­ła mi naj­zim­niej­sze spoj­rze­nie, ja­kie­go kie­dy­kol­wiek do­świad­czy­łem. O co tej la­sce­cho­dzi­ło?

– Za­pew­ne. Po­zwól, że zgad­nę: We­ne­ryk, Fra­jer, Du­pek, Pi­jak i jesz­cze parę in­nych – zri­po­sto­wa­ła, po czym ode­szła od drzwi, przy oka­zji trza­ska­jąc nimi o ścia­nę. Spoj­rza­ła na Je­re­my’ego, któ­ry, jak sło­wo daję, za­chi­cho­tał, oglą­da­jąc tę sce­nę.

– Nie mogę iść do kina, Jer. Mu­sisz po­je­chać ze mną do pani Ma­bel i po­móc w na­pra­wie jej stud­ni.

– Zno­wu?

– Tak, zno­wu. Ona na­praw­dę po­trze­bu­je no­wej stud­ni.

Eva mi­nę­ła mnie, zła­pa­ła Je­re­my’ego za ra­mię i po­cią­gnę­ła go w stro­nę scho­dów. Naj­wy­raź­niej na­sza roz­mo­wa do­bie­gła koń­ca.

– Czy twój tata dzwo­nił już do jej sy­nów? Po­win­ni tu wró­cić i po­móc mat­ce – po­wie­dział Je­re­my, po­dą­ża­jąc za nią bez opo­rów. Żad­ne z nich na­wet nie obej­rza­ło się za sie­bie.

Co to, do dia­bła, było? Kto od­cho­dzi bez sło­wa, zo­sta­wia­jąc nie­zna­jo­me­go na gan­ku? Eva była nie­zwy­kle pięk­ną, ale to­tal­nie wal­nię­tą la­ską.

– Hej, czy mogę wejść do środ­ka? – za­wo­ła­łem.

Eva za­trzy­ma­ła się i od­wró­ci­ła na pię­cie. Na jej twa­rzy znów po­ja­wił się ten znie­sma­czo­ny gry­mas.

– Do domu? Och, nie – od­par­ła, krę­cąc gło­wą, jak­bym to ja był wa­ria­tem. Pod­nio­sła dłoń i wska­za­ła w stro­nę dwu­pię­tro­wej, czer­wo­nej sto­do­ły, któ­ra znaj­do­wa­ła się za do­mem. – Twój po­kój jest na ty­łach sto­do­ły. Jest tam łóż­ko i prysz­nic.

No cóż, czyż to nie cu­dow­ne…?

Eva

Nie­na­wi­dzi­łam ta­kich go­ści. Dla nie­go ży­cie było żar­tem. Nie mia­łam wąt­pli­wo­ści, że dziew­czy­ny, bez wzglę­du na wiek, le­ża­ły mu u stóp, za­pew­ne śli­niąc się przy tym ob­fi­cie. Był zdro­wy, pe­łen ży­cia i za­cho­wy­wał się tak, jak­by wszyst­ko było dla nie­go tyl­ko grą.

– Scho­waj pa­zur­ki, skar­bie. Po­sta­wi­łaś na swo­im. Już nie bę­dzie wo­kół cie­bie wę­szył. – Je­re­my ści­snął de­li­kat­nie moje ko­la­no, po czym włą­czył ra­dio.

– On jest dup­kiem – wy­ce­dzi­łam przez za­ci­śnię­te zęby.

Je­re­my za­śmiał się do­no­śnie i po­pra­wił nie­co swo­ją po­zy­cję na sie­dze­niu. Czu­łam, że nie jest pe­wien, jak po­wi­nien za­re­ago­wać. Je­dy­ną oso­bą, któ­ra zna­ła mnie rów­nie do­brze, albo i le­piej, był Josh – jego brat bliź­niak i mój na­rze­czo­ny. Do­ra­sta­li­śmy ra­zem, we trój­kę. Je­re­my za­wsze był tym, któ­re­go uzna­wa­no za swe­go ro­dza­ju dzi­wa­ka, ale za­rów­no ja, jak i Josh ro­bi­li­śmy co w na­szej mocy, żeby an­ga­żo­wać go w na­sze ży­cie.

Kie­dy osiem­na­ście mie­się­cy temu Josh zgi­nął od wy­bu­chu bom­by w Bag­da­dzie, je­dy­ną oso­bą, któ­rej to­wa­rzy­stwo to­le­ro­wa­łam, był właś­nie Je­re­my. Ich mama twier­dzi­ła, że to dla­te­go, bo tyl­ko on mógł zro­zu­mieć mój ból. W ja­kimś sen­sie obo­je stra­ci­li­śmy na­szą dru­gą po­łów­kę.

– Ja­kim cu­dem uda­ło ci się wy­wnio­sko­wać to ze zwy­kłej, krót­kiej roz­mo­wy z tym go­ściem? Jak dla mnie wy­da­je się cał­kiem miły.

Je­re­my za­wsze był opty­mi­stą. W lu­dziach wi­dział to, co naj­lep­sze. Moim za­da­niem było chro­nie­nie go przed tymi, któ­rzy chcie­li wy­ko­rzy­stać jego za­ufa­nie. Josh już nie mógł tego ro­bić.

– Zna­lazł się tu­taj, bo pro­wa­dził po pi­ja­ku, Jer. To nie jest ja­kieś tam małe wy­kro­cze­nie. Mógł wje­chać w ja­kąś ro­dzi­nę. Mógł za­bić czy­jeś dziec­ko. To ego­istycz­ny du­pek. – Cho­ler­nie do­brze przy tym wy­glą­da­ją­cy, je­śli mam być szcze­ra. Z tym będę mu­sia­ła ja­koś so­bie po­ra­dzić. Ład­na twarz nie przy­sło­ni mi tego, kim na­praw­dę jest.

– Evo, jest wie­lu ta­kich lu­dzi. Pew­nie prze­je­chał tyl­ko ka­wa­łek z baru do domu. Wąt­pię, że wy­brał się na wy­ciecz­kę. Może wy­pił tyl­ko kil­ka piw.

Słod­ki Je­re­my. Po­czci­we ser­dusz­ko. Nie ma po­ję­cia, jak ze­psu­ci są nie­któ­rzy lu­dzie. To była jed­na z tych rze­czy, któ­re w nim ko­cha­łam. A tak się skła­da­ło, że o wy­stęp­ku Cage’a Yor­ka wie­dzia­łam nie­co wię­cej. O tym jak wy­buch­nął, kie­dy zo­stał za­trzy­ma­ny. Sły­sza­łam, jak wu­jek Mack opo­wia­dał, ja­kim rze­zi­miesz­kiem jest Cage i że ba­se­ball jest je­dy­ną rze­czą, jaką się in­te­re­su­je.

– Za­ufaj mi, Jer, ten gość to cho­dzą­ce kło­po­ty.

Je­re­my nie od­po­wie­dział. Oparł ło­kieć na otwar­tym oknie i po­zwo­lił, by bry­za ochło­dzi­ła jego twarz. We wnę­trzu sa­mo­cho­du taty o tej po­rze roku upał da­wał się od­czuć wy­jąt­ko­wo moc­no, ale był to je­dy­ny sa­mo­chód, któ­rym jeź­dzi­łam. Mój stał w ga­ra­żu, nie­uży­wa­ny. Nie po­tra­fi­łam się zmu­sić do jeż­dże­nia nim, a tym bar­dziej do po­zby­cia się go. Pięk­ny, srebr­ny jeep – pre­zent od taty – stał nie­tknię­ty od mo­men­tu, kie­dy otrzy­ma­łam te­le­fon od mamy Jo­sha z in­for­ma­cją o jego śmier­ci. W tym właś­nie je­epie, za­par­ko­wa­nym wte­dy przy Hol­lows Gro­ve, mi się oświad­czył. A chwi­lę póź­niej włą­czył głoś­no mu­zy­kę i tań­czył ze mną pod gwiaz­da­mi. Nie spoj­rza­łam na ten sa­mo­chód od pół­to­ra roku. Od tam­tej pory jeż­dżę fur­go­net­ką taty. Tak jest ła­twiej.

– Evo? – Je­re­my wy­rwał mnie z za­my­śle­nia. Za­wsze zda­wał się wie­dzieć, kie­dy po­trze­bo­wa­łam ko­goś, kto po­wstrzy­ma na­tar­czy­we wspo­mnie­nia.

– Tak?

– Wiesz, że cię ko­cham, praw­da?

Ści­snę­łam moc­niej kie­row­ni­cę. Kie­dy Je­re­my roz­po­czy­nał wy­po­wiedź tymi sło­wa­mi, wie­dzia­łam już, że ko­lej­ne mi się nie spodo­ba­ją. Ostat­nim ra­zem, gdy o to za­py­tał, po­wie­dział, że po­win­nam za­cząć jeź­dzić je­epem, po­nie­waż tego wła­śnie chciał­by Josh.

– Prze­stań, Jer – ostrze­głam.

– Już czas, że­byś ścią­gnę­ła z pal­ca pier­ścio­nek, Evo.

Dło­nie pie­kły mnie od uści­sku, w ja­kim za­mknę­łam kół­ko kie­row­ni­cy. Zło­ta ob­rącz­ka wrzy­na­ła mi się w pa­lec, przy­po­mi­na­jąc o swo­im ist­nie­niu. Ni­g­dy jej nie ścią­ga­łam. I ni­g­dy tego nie zro­bię.

– Je­re­my, wy­star­czy.

Wes­tchnął dra­ma­tycz­nie i po­krę­cił gło­wą. Cze­ka­łam cier­pli­wie na ko­lej­ne sło­wa, ale w du­chu cie­szy­łam się z tego, że do­tar­li­śmy już na pod­jazd pani Ma­bel. Po­spiesz­nie wy­sko­czy­łam z wozu, chcąc uciec, za­nim zdą­ży do­dać coś jesz­cze. Nie mo­głam zdjąć pier­ścion­ka za­rę­czy­no­we­go od Jo­sha. To tak, jak­bym o nim za­po­mi­na­ła. Jak­bym żyła da­lej, a jego zo­sta­wia­ła za sobą. A tego ni­g­dy nie zro­bię.– Roz­dział II –

Cage

To nie mógł być mój po­kój. Po­miesz­cze­nie było wiel­ko­ści mo­jej sza­fy. Rzu­ci­łem tor­bę na po­dwój­ne łóż­ko wci­śnię­te w kąt po­ko­iku. Obok nie­go stał sto­lik, le­d­wo się tam zresz­tą miesz­czą­cy. Po prze­ciw­nej stro­nie wą­skie­go po­miesz­cze­nia sta­ła ka­bi­na prysz­ni­co­wa. W rogu ce­men­to­we­go bro­dzi­ka był od­pływ, a ze ścia­ny wy­sta­wa­ła mała słu­chaw­ka prysz­ni­co­wa. Je­dy­ną ba­rie­rę mię­dzy łóż­kiem a ka­bi­ną sta­no­wi­ła ciem­no­nie­bie­ska za­sło­na wi­szą­ca na pros­tym drąż­ku. By­łem pe­wien, że je­śli po­nie­sie mnie nie­co pod prysz­ni­cem, to za­le­ję so­bie wyro. Mój te­le­fon za­czął dzwo­nić, a na wy­świe­tla­czu po­ja­wi­ło się­i­mię Low.

– Cześć, kot­ku – przy­wi­ta­łem się, sia­da­jąc na łóż­ku. Ma­te­rac, o dzi­wo, nie był naj­gor­szy.

– Jak tam u cie­bie? Go­spo­da­rze są mili? – Sam dźwięk jej gło­su spra­wiał, że czu­łem się le­piej. Mniej sa­mot­ny.

– Po­zna­łem tyl­ko cór­kę wła­ści­cie­la i są­sia­da z domu obok.

– Och, to far­mer ma cór­kę? – Roz­ba­wił mnie ton jej gło­su. Ewi­dent­nie dro­czy­ła się ze mną. Taa, far­mer miał có­recz­kę, ale to nie było to, o czym my­śla­ła Low.

– Tak, ma cór­kę, ale la­ska znie­na­wi­dzi­ła mnie już od pierw­sze­go spoj­rze­nia. Sza­leń­stwo, wiem. A ja my­śla­łem, że to nie­moż­li­we, no chy­ba że pan­nę bzyk­nę, a rano za­po­mnę jej imie­nia.

– Nie­na­wi­dzi cię? To… dziw­ne. – Low nie­co przy­ci­chła, jak­by się nad czymś za­sta­na­wia­ła.

Po chwi­li moją uwa­gę przy­ku­ło gło­śne skrzy­pie­nie otwie­ra­nych drzwi sto­do­ły.

– Low, mu­szę le­cieć, skar­bie. Chy­ba zja­wił się wła­ści­ciel.

– Okej, za­cho­wuj się.

– Za­wsze – od­par­łem, po czym scho­wa­łem te­le­fon do kie­sze­ni.

– Halo? – usły­sza­łem ni­ski, chra­pli­wy głos.

Wy­sze­dłem z tego schow­ka na szczot­ki, w któ­rym zo­sta­łem ulo­ko­wa­ny i ru­szy­łem w stro­nę do­la­tu­ją­cych mnie dźwię­ków. Kie­dy wy­sze­dłem za róg, sta­ną­łem jak wry­ty. Fa­cet był ogrom­ny. Miał co naj­mniej dwa me­try wy­so­ko­ści i sto trzy­dzie­ści kilo mię­śni. Jego słom­ko­wy kow­boj­ski ka­pe­lusz był tro­chę od­chy­lo­ny do tyłu, dzię­ki cze­mu za­uwa­ży­łem, że gość był kom­plet­nie łysy.

– Cage York? – za­py­tał. Jego po­waż­ny wy­raz twa­rzy przy­po­mi­nał mi nie­co tre­ne­ra, ale na tym po­do­bień­stwa się koń­czy­ły. Tre­ner nie był aż tak­ma­syw­ny.

– Tak – od­par­łem, a gry­mas na jego twa­rzy po­głę­bił się. Zro­bił krok w moją stro­nę. Siłą woli po­wstrzy­ma­łem się przed ode­pchnię­ciem go od sie­bie.

– Chłop­cze, czy twój ta­tuś nie mó­wił ci, że to nie­ład­nie nie sza­no­wać star­szych? Spo­dzie­wam się od­po­wie­dzi „Tak, pro­szę pana”. Czy to zro­zu­mia­łe?

Se­rio? O czym, do cho­le­ry, my­ślał tre­ner, przy­sy­ła­jąc mnie tu­taj? Nie ma szans, żeby to wy­pa­li­ło.

– Kie­dy za­da­ję ci py­ta­nie, ocze­ku­ję od­po­wie­dzi – wark­nął gi­gant.

Ja­sne. Za­raz udzie­lę mu pie­przo­nej od­po­wie­dzi.

– Nie.

W jego oczach po­ja­wił się cień iry­ta­cji. Wie­le za­le­ża­ło od tej pra­cy, ale nie za­mie­rza­łem po­zwa­lać mu na ta­kie za­cho­wa­nie.

– Nie, co? – za­py­tał prze­cią­gle.

– Nie, ta­tuś nie na­uczył mnie ni­cze­go poza tym, że jego pię­ści są więk­sze niż mamy i tego, jak opu­ścić ro­dzi­nę – od­par­łem szy­der­czo.

Gry­mas zło­ści na jego twa­rzy ani tro­chę nie osłabł. Co praw­da nie spo­dzie­wa­łem się tego, ale nie po­dej­rze­wa­łem też, że po­dzie­lę się z nim mo­imi pry­wat­ny­mi spra­wa­mi. Tak ja­koś wy­szło. O mo­jej ro­dzi­nie roz­ma­wia­łem tyl­ko z Low. To wszyst­ko zda­rzy­ło się tak daw­no, a mimo to wciąż mia­ło na mnie wpływ.

Ob­ser­wo­wa­łem, jak dra­pie za­rost na szczę­ce, nie spusz­cza­jąc ze mnie wzro­ku. By­łem go­to­wy za­koń­czyć to spo­tka­nie i do­wie­dzieć się wresz­cie, co tak wła­ści­wie mam tu ro­bić.

– Mack chce ci po­móc. Po­le­gam na jego osą­dzie. Ale po­słu­chaj mnie do­brze. Nie za­wa­ham się wy­ko­pać cię z domu, je­śli bę­dziesz brał nar­ko­ty­ki lub jeź­dził po pi­ja­ne­mu. To było głu­pie, dzie­cia­ku. Idio­tycz­ne.A, i naj­waż­niej­sze, trzy­maj się z dala od mo­jej có­recz­ki. Jest dla cie­bie cał­ko­wi­cie za­ka­za­na. Ro­zu­mie­my się?

Zwa­żyw­szy na to, że Eva znie­na­wi­dzi­ła mnie od pierw­sze­go spoj­rze­nia, nie ma się o co mar­twić. Poza tym żad­na dziew­czy­na nie była war­ta po­świę­ce­nia dla niej mo­jej przy­szło­ści. Nie, je­śli wo­kół było tyle in­nych, chęt­nych, do­stęp­nych la­sek, któ­ry­mi mógł­bym się na­cie­szyć.

– Ro­zu­mie­my. Nie chcę stra­cić sty­pen­dium – od­po­wie­dzia­łem szcze­rze.

Ski­nął gło­wą i wy­cią­gnął do mnie dłoń.

– W ta­kim ra­zie je­stem Wil­son Bro­oks. A te­raz za­bie­raj­my się do ro­bo­ty.

Eva

– Chło­pak nie ma ojca. Od ta­kie­go typa mu­sisz się trzy­mać z da­le­ka – po­wie­dział tata na przy­wi­ta­nie, wcho­dząc do kuch­ni. Wy­wró­ci­łam ocza­mi, po czym wró­ci­łam do tłu­cze­nia pier­si z kur­cza­ka, któ­re mia­łam za­miar usma­żyć na ko­la­cję. – Mó­wię po­waż­nie, Evo. On nie był wy­cho­wa­ny tak jak ty. Jest zbyt pew­ny sie­bie i nie sza­nu­je wła­dzy. Mam co do nie­go złe prze­czu­cia. – Po­ło­żył ka­pe­lusz na sto­le i po­szedł na­lać so­bie mro­żo­nej her­ba­ty.

– Nie zro­bił na mnie żad­ne­go wra­że­nia. Da­ruj so­bie te ka­za­nia. Nie po­lu­ję na fa­ce­ta. – Nidy już nie będę się uma­wiać na rand­ki. Mia­łam Je­re­my’egoi do­pó­ki on nie po­zna ja­kiejś dziew­czy­ny i się nie za­ko­cha, do­pó­ty będę mia­ła kom­pa­na. Na­gle, gdy po­my­śla­łam o tym, że od­cią­gam go od jego ży­cia, po­ja­wi­ło się do­sko­na­le zna­ne mi już uczu­cie bez­na­dziei. Nie po­do­ba­ło mi się to, że ze wzglę­du na mnie wszyst­kie swo­je spra­wy od­kła­da na póź­niej, tyl­ko po to, by się mną opie­ko­wać. Za­wsze bar­dzo się o mnie mar­twił. Wie­dzia­łam, że Chel­sea Ja­cob­son się w nim pod­ko­chu­je. Mu­sia­łam zro­bić coś, co po­pchnie go w jej kie­run­ku.

– Hmm – wy­mam­ro­tał i usiadł przy ku­chen­nym sto­le. – Wiem, że nie szu­kasz chło­pa­ka, Evo, dziec­ko, ale ko­cha­nie, je­steś ko­bie­tą. Pew­ne­go dnia bę­dziesz mu­sia­ła znów otwo­rzyć przed kimś swo­je ser­ce.

– Ta­tu­siu, pro­szę, prze­stań. Chcę usma­żyć tego kur­cza­ka, upiec ci twój ulu­bio­ny pla­cek z ja­go­da­mi i cie­szyć się ko­la­cją. Nie roz­ma­wiaj­my o tym. Do­brze?

Wzdy­cha­jąc cięż­ko, w koń­cu przy­stał na moją proś­bę. Się­gnął po ka­pe­lusz i na­krył nim swo­ją ły­si­nę.

– W ta­kich właś­nie mo­men­tach ża­łu­ję, że nie oże­ni­łem się po­now­nie. Może, mimo wszyst­ko, po­trze­bo­wa­łaś mamy. A te­raz nie mam po­ję­cia, jak ci po­móc, moja mała.

Po­ło­ży­łam ostat­ni ka­wa­łek kur­cza­ka na ta­le­rzu i po­de­szłam do zle­wu umyć ręce. Dłuż­szą chwi­lę po­świę­ci­łam na do­kład­ne wy­szo­ro­wa­nie pal­ców my­dłem, a gdy skoń­czy­łam, od­wró­ci­łam się do taty.

– Za­wsze mi wy­star­cza­łeś. I na­dal wy­star­czasz. Ni­g­dy wię­cej tak nie mów. Je­stem za­do­wo­lo­na z tego, jak jest. Nie po­trze­bu­ję ni­ko­go, kto za­jął­by miej­sce Jo­sha. Nie chcę, żeby kto­kol­wiek je za­jął. Okej?

Tata pod­szedł do mnie i uści­snął mnie moc­no, po czym wy­szedł z kuch­ni. Wie­dzia­łam, że mój brak za­in­te­re­so­wa­nia rand­ka­mi i nie­chęć do zo­sta­wie­nia prze­szło­ści za sobą bar­dzo go nie­po­ko­iły, ale nie umia­łam ina­czej. I nie za­mie­rza­łam tego zmie­niać. Josh był moją przy­szło­ścią. A te­raz już­go nie ma.

Drzwi za mo­imi ple­ca­mi otwo­rzy­ły się nie­spo­dzie­wa­nie. Nie ocze­ki­wa­łam Je­re­my’ego dziś na ko­la­cji, ale mia­łam przy­go­to­wa­ną do­dat­ko­wą por­cję, tak na wszel­ki wy­pa­dek.

Ale to nie był Je­re­my. To był on.

Cage uniósł ręce w ge­ście pod­da­nia. Lu­zac­ki uśmie­szek, któ­ry wcześ­niej go­ścił na jego twa­rzy, znik­nął. Nie pa­trzył też już na mnie tak, jak­by chciał mnie skosz­to­wać. Wy­glą­dał na nie­za­in­te­re­so­wa­ne­go.

– Chcia­łem się tyl­ko na­pić. Twój tata przy­słał mnie z tym do cie­bie. Ale wi­dzę, że je­steś za­ję­ta, więc je­śli po­ka­żesz mi, gdzie są szklan­ki, to sam się ob­słu­żę.

Czy to był ten sam gość, któ­re­go po­zna­łam dziś rano? Zmu­si­łam się do od­wró­ce­nia wzro­ku i wy­cią­gnę­łam szklan­kę z szaf­ki. Po­da­łam mu ją.

– W lo­dów­ce trzy­mam dzba­nek z wodą. Mamy tu do­brą wodę, a ta ze stud­ni sma­ku­je le­piej zmro­żo­na.

Przy­tak­nął.

– Dzię­ki.

Od­wró­ci­łam się, by spraw­dzić tem­pe­ra­tu­rę ole­ju na pa­tel­ni.

Gdy usły­sza­łam, jak Cage pije wodę, w mo­jej gło­wie po­ja­wi­ły się ob­ra­zy jego po­ru­sza­ją­cych się mię­śni prze­ły­ku. Za­ci­snę­łam po­wie­ki, sta­ra­jąc się przy­sto­po­wać nie­co swo­ją wy­obraź­nię. Na­słu­chi­wa­łam, jak się­ga do lo­dów­ki i na­le­wa so­bie jesz­cze jed­ną szklan­kę, po czym szyb­ko ją opróż­nia. Pa­nu­ją­ca w kuch­ni ci­sza tyl­ko zin­ten­sy­fi­ko­wa­ła od­gło­sy jego prze­ły­ka­nia.

– Tak le­piej. By­łem kur… hmm… bar­dzo spra­gnio­ny. Dzię­ki za szklan­kę i za wodę – wes­tchnął i pod­szedł do zle­wo­zmy­wa­ka. – Mam umyć czy ty wo­lisz to zro­bić?

– Mogę umyć – wy­ją­ka­łam, wciąż zszo­ko­wa­na jego za­cho­wa­niem.

– Dzię­ki. Ale sam mogę to zro­bić.

– Nie, na­praw­dę, zro­bię to. I tak tyl­ko ją opłu­czę i wło­żę do zmy­war­ki – wy­du­ka­łam.

Drzwi po­now­nie się otwo­rzy­ły. Kto­kol­wiek nam te­raz prze­szko­dził, by­łam mu za to wdzięcz­na. W każ­dym ra­zie do­pó­ki nie zo­ba­czy­łam wcho­dzą­cej do kuch­ni Bek­ki Lynn. Uśmiech­nię­tej i z blond lo­ka­mi. Nor­mal­nie cie­szy­ła­bym się z jej wi­zy­ty, ale nie dziś. Nie kie­dy stał tu ze mną Cage. Bec­ca zmie­nia­ła się w słod­ką idiot­kę, je­śli w grę wcho­dzi­li atrak­cyj­ni ko­le­sie. A Cage zde­cy­do­wa­nie prze­bi­jał tę ka­te­go­rię.

Jej wiel­kie, brą­zo­we oczy tak­so­wa­ły go do­kład­nie. Od­chrząk­nę­łam, sta­ra­jąc się zwró­cić na sie­bie jej uwa­gę, ale sku­pio­na była tyl­ko na jed­nej oso­bie. Ob­ci­sła ko­szul­ka, krót­kie szor­ty i kow­boj­ki – jej let­ni styl. Tyl­ko to no­si­ła o tej po­rze roku i trze­ba przy­znać, że wy­glą­da­ła w tym do­sko­na­le. Spoj­rza­łam na Cage’a, na któ­re­go twa­rzy znów za­go­ścił ten sek­sow­ny uśmie­szek. Na­pa­wał się wi­do­kiem rów­nie osten­ta­cyj­nie jak Bec­ca. Nie mo­głam jej na­zwać swo­ją naj­lep­szą przy­ja­ciół­ką – ta rola za­wsze na­le­ża­ła do Jo­sha – nie­mniej jed­nak była naj­bliż­szą mi dziew­czy­ną. Na­sza far­ma mia­ła dwóch są­sia­dów. Josh i Je­re­my z jed­nej stro­ny, Bec­ca z dru­giej. Gdy po­trze­bo­wa­łam więc wspól­ni­ka, któ­ry nie był fa­ce­tem, mój wy­bór tra­fiał na Bec­cę. Kie­dyś, w li­ceum, ona i Je­re­my cho­dzi­li ze sobą. Je­stem pra­wie pew­na, że to ona go roz­dzie­wi­czy­ła. Zwią­zek nie trwał jed­nak dłu­go. Je­re­my za­koń­czył go bez sło­wa wy­ja­śnie­nia, a Bec­ca pła­ka­ła na moim ra­mie­niu przez kil­ka dni, po czym prze­rzu­ci­ła się na Ben­jie­go Fit­za.

– Nie mó­wi­łaś, że masz to­wa­rzy­stwo – za­szcze­bio­ta­ła Bec­ca, na­wi­ja­jąc na pa­lec pu­kiel ja­snych wło­sów i trze­po­cząc rzę­sa­mi. Do­bry Boże, za­cho­wy­wa­ła się po pro­stu śmiesz­nie.

– Nie mam to­wa­rzy­stwa, Bec­co – od­par­łam w na­dziei, że to sku­pi na mnie jej uwa­gę, ale nie za­dzia­ła­ło. – To wa­ka­cyj­ny po­moc­nik taty. Zaj­mu­je się kro­wa­mi. Je­chał po pi­ja­ku i te­raz musi od­pra­co­wać karę. – Może to wy­rwie ją z transu. Błąd.

– Och, więc spę­dzisz tu całe lato? – za­py­ta­ła, wciąż uśmie­cha­jąc się do Cage’a, jak­by był ja­kąś gwiaz­dą roc­ka.

– Na to wy­glą­da – od­parł roz­ba­wio­ny. Wspa­nia­le, na­wet ta mę­ska dziw­ka my­śla­ła, że Bec­ca robi z sie­bie idiot­kę.

– No cóż, jak bę­dziesz miał prze­rwę i za­czniesz się nu­dzić, mogę do­trzy­mać ci to­wa­rzy­stwa…

– Bec­co Lynn – pod­nio­słam głos, by po­wstrzy­mać ją od za­pro­sze­nia go do wspól­ne­go grza­nia jego łóż­ka w sto­do­le.

Wresz­cie na mnie spoj­rza­ła. Błysk w jej oczach prze­ko­nał mnie, że do­brze wie­dzia­ła, jaki wy­dźwięk mia­ły jej sło­wa, ale po pro­stu mia­ła to gdzieś.

– Dzię­ku­ję. Je­stem pe­wien, że będę po­trze­bo­wał ko­goś, kto po­ka­że mi, jak się za­ba­wić po ty­go­dniu cięż­kiej pra­cy. Nie wy­obra­żam so­bie ni­ko­go in­ne­go, kto mógł­by mnie le­piej na­uczyć, co się robi tu u was na wsi.

Sek­sow­ny spo­sób, w jaki prze­cią­gał wy­ra­zy, tyl­ko po­tę­go­wał moją złość. I jesz­cze po­wo­do­wał gę­sią skór­kę. I sza­leń­stwo w ser­cu.

Bec­ca Lynn znów po­że­ra­ła go wzro­kiem.

– Brzmi do­sko­na­le – za­szcze­bio­ta­ła, zbli­ża­jąc się do nie­go i po­da­jąc mu swo­ją ide­al­nie za­dba­ną dłoń. By­łam pew­na, że ró­żo­we pa­znok­cie, któ­ry­mi ma­cha­ła w jego stro­nę, pa­so­wa­ły do tych u jej stóp. Bec­ca była bar­dzo za­dba­na. – Bec­ca Lynn Ble­vins.

Cage zro­bił krok w przód i uści­snął jej dłoń. Czy Bec­ca właś­nie za­drża­ła?

– Cage York, miło cię po­znać, Bec­co.

– Och – wy­stę­ka­ła, ewi­dent­nie na­pa­wa­jąc się jego do­ty­kiem. Przy­się­gam, że je­śli po­ca­łu­je ją w mo­jej kuch­ni, rzu­cę w nie­go plac­kiem.

– Mu­szę wra­cać do pra­cy. Będę cze­kał, że­byś mnie tro­chę ro­ze­rwa­ła, Bec­co Lynn – wy­szep­tał, po czym mi­nął ją i ru­szył do wyj­ścia, nie spo­glą­da­jąc już ani razu za sie­bie.

Gdy tyl­ko za­mknął za sobą drzwi, Bec­ca przy­cią­gnę­ła krze­sło i klap­nę­ła na nie­go z gło­śnym hu­kiem.

– O MÓJ BOŻE! – za­pisz­cza­ła. – Przy­się­gam, że chy­ba właś­nie zmo­czy­łam majt­ki.

Na myśl o ta­kiej moż­li­wo­ści aż się wzdry­gnę­łam. Po­trzą­snę­łam gło­wą i uda­łam od­głos wy­mio­tów.

– By­łam pew­na, że za­raz po­ło­żysz się na sto­le i roz­ło­żysz dla nie­go nogi. Na se­rio, mu­sisz się uspo­ko­ić, Bec­co. Bo wy­cho­dzisz na dziw­kę.

Wes­tchnę­ła tyl­ko gło­śno.

– Och, no i co z tego! To był naj­wspa­nial­szy okaz mę­skie­go ga­tun­ku, jaki kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łam. Chcę za nie­go wyjść, uro­dzić mu dzie­ci, ob­my­wać jego cia­ło, odzie­wać go i cho­le­ra, Evo, chcę go do­ty­kać ca­ły­mi dnia­mi. Mo­gła­bym to ro­bić do koń­ca ży­cia i ni­g­dy by mi się nie znu­dzi­ło.

Za­nim zdo­ła­łam wy­my­ślić ja­kąś ri­po­stę, któ­ra, mia­łam na­dzie­ję, by­ła­by dla niej po­ucza­ją­ca, znów otwo­rzy­ły się drzwi do kuch­ni. Do po­miesz­cze­nia wszedł Je­re­my. Jego obec­ność przy­nio­sła mi ulgę. Sam wi­dok jego zna­jo­mej twa­rzy, tak po­dob­nej do twa­rzy Jo­sha, przy­po­mi­nał mi, że kie­dyś mia­łam wszyst­ko. Wzrok Je­re­my’ego sku­pił się na sie­dzą­cej przy sto­le i wciąż roz­ma­rzo­nej Bec­ce. Uśmiech­nął się. Do­brze wie­dział, co jest gra­ne.

– Wi­dzę, ze Bec­ca Lynn po­zna­ła Cage’a.

Przy­tak­nę­łam i wrzu­ci­łam pierś z kur­cza­ka na roz­grza­ny olej.

– Za­ło­żę się, że zjadł cię w ca­ło­ści. Bied­ny chło­pak do­świad­czył nie­zbyt mi­łe­go przy­wi­ta­nia ze stro­ny Evy. To, że ja­kaś inna dziew­czy­na prak­tycz­nie śli­ni­ła się na jego wi­dok, mu­sia­ło zdzia­łać cuda dla jego ego.

Oczy­wi­ście mu­siał o tym wspo­mnieć.

– By­łaś nie­mi­ła dla tego ado­ni­sa? – za­py­ta­ła z nie­do­wie­rza­niem Bec­ca Lynn.

Sku­pi­łam się na sma­że­niu mię­sa. Nie mia­łam za­mia­ru o tym roz­ma­wiać.

– Zo­sta­je­cie na ko­la­cję? – za­py­ta­łam, usi­łu­jąc zmie­nić te­mat.

– Czy on je z tobą? – spy­ta­ła peł­na na­dziei Bec­ca.

– Oczy­wi­ście, że nie. On jest tu tyl­ko po­mo­cą. Poza tym tata nie jest jego fa­nem. Przy­go­tu­ję mu ta­lerz i za­nio­sę do staj­ni.

– JA­JA­JA­JA! Czy ja mogę to zro­bić? – za­py­ta­ła. Nie mu­sia­łam się od­wra­cać, by wie­dzieć, że z pod­nie­ce­nia aż pod­sko­czy­ła na krze­śle.

Ob­raz pół­na­gie­go Cage’a Yor­ka na­pie­ra­ją­ce­go na Bec­cę i do­ty­ka­ją­ce­go jej spra­wił, że po­krę­ci­łam gło­wą.

– Ta­cie by się to nie spodo­ba­ło. Po­pro­szę o to Je­re­my’ego. – By­łam pew­na, że tata miał­by gdzieś, kto za­nie­sie ko­la­cję Cage’owi, je­śli tyl­ko nie będę to ja. Jed­nak z ja­kie­goś po­wo­du myśl o tym, że Bec­ca mo­gła­by go do­ty­kać, mnie przy­gnę­bia­ła. Nie wie­dzia­łam dla­cze­go, ale tak właś­nie było. Pew­nie głów­nie dla­te­go, że nie chcia­łam, by skoń­czy­ła w cią­ży z kimś ta­kim jak on.– Roz­dział III –

Cage

Te cho­ler­ne kro­wy przy­bie­gły do mnie, jak tyl­ko zja­wi­łem się z żar­ciem. Do­brze wie­dzia­ły, że to czas kar­mie­nia i że mam dla nich sma­ko­ły­ki. Nie­co prze­ra­ża­ją­ce było to, że su­kin­sy­ny bie­gły do mnie tak, jak­by chcia­ły mnie stra­to­wać. Wy­cie­ra­jąc czo­ło ręcz­ni­kiem, któ­ry zo­sta­wił mi rano Wil­son – mó­wiąc przy tym, że wkrót­ce będę go po­trze­bo­wał – usia­dłem na pace wozu i się­gną­łem po ter­mos z zim­ną wodą – to rów­nież była jego spraw­ka. Zo­sta­ło za­le­d­wie kil­ka kro­pli. Było już oko­ło trzy­dzie­stu pię­ciu stop­ni, a na­wet nie mi­nę­ło po­łu­dnie. Mia­łem na­dzie­ję, że zja­wi się ta mała blon­dyn­ka w kow­boj­skich bu­tach i ode­rwie mnie na chwi­lę od pra­cy. Wy­glą­da­ła na ła­twą. Na taką, z któ­rą nie trze­ba się wią­zać. A ja po­trze­bo­wa­łem nie­co so­bie ulżyć. Zwłasz­cza je­śli mia­łem cały dzień oglą­dać Evę Bro­oks pa­ra­du­ją­cą w gó­rze od bi­ki­ni i w kró­ciut­kich szor­tach. Cią­głe przy­po­mi­na­nie so­bie, że jest poza moim za­się­giem, było spo­rym wy­zwa­niem.

Eva nie była pierw­szą dziew­czy­ną, któ­rą mu­sia­łem so­bie od­pu­ścić. Z Low było po­dob­nie, choć z zu­peł­nie in­nych po­wo­dów. Ona była moją naj­lep­szą przy­ja­ciół­ką. Sza­no­wa­łem ją. Chcia­łem mieć pew­ność, że je­śli wej­dę z nią w zwią­zek, w któ­rym po­ja­wił­by się seks, to bę­dzie tą je­dy­ną. Tak się jed­nak ni­g­dy nie sta­ło. Szcze­rze wąt­pi­łem, by były na to ja­kie­kol­wiek szan­se. Na­wet gdy­by nie po­ja­wił się Mar­cus. Ja po pro­stu nie by­łem ty­pem, któ­re­mu wy­star­cza­ła jed­na ko­bie­ta.

Z Evą było ina­czej – gdy­bym ośmie­lił się jej do­tknąć, ta­tuś Wil­son po­wie­sił­by mnie za jaja i wy­rzu­cił z ro­bo­ty, co wią­za­ło­by się ze stra­tą sty­pen­dium. Poza tym la­ska nie pa­ła­ła do mnie prze­sad­ną sym­pa­tią. Ja chcia­łem jej jed­nak skosz­to­wać. Bar­dzo. Cho­ler­nie bar­dzo. Mia­ła go­rą­cy tem­pe­ra­ment i by­łem cie­kaw, czy prze­kła­da­ło się to rów­nież na łóż­ko. Po­krę­ci­łem gło­wą, wsta­łem i wci­sną­łem ręcz­nik do tyl­nej kie­sze­ni spodni. Za­sta­na­wia­łem się, czy gdy­by była bar­dziej do­stęp­na, to wciąż bym o niej fan­ta­zjo­wał? To całe „go­nie­nie kró­licz­ka” za­wsze mnie krę­ci­ło.

– Je­steś go­to­wy be­lo­wać sia­no? – za­py­tał prze­cho­dzą­cy obok wozu Je­re­my.

– Nie bar­dzo, ale chy­ba nie mam wy­bo­ru – od­par­łem z uśmie­chem. Je­re­my był mi­łym go­ściem. Eva pew­nie wo­dzi­ła go za nos. Jak dla niej był na­wet zbyt miły. Ona po­trze­bo­wa­ła sil­nej ręki. Ko­goś, kim nie bę­dzie mo­gła po­mia­tać. Ko­goś, kto nie bał­by się trzy­mać ją krót­ko i… stop! Mu­sia­łem prze­stać o niej my­śleć. To była za­baw­ka z na­pi­sem „nie do­ty­kać”.

– To nie jest aż ta­kie złe. Poza tym za­wsze mo­że­my wsko­czyć do je­zio­ra, żeby się ochło­dzić. To je­dy­ny spo­sób, by wy­trzy­mać cały dzień w tym upa­le.

Wi­dzia­łem je­zio­ro wczo­raj, gdy Wil­son ob­wo­ził mnie po swo­ich wło­ściach. Zbior­nik był sztucz­ny i biegł wzdłuż trzech po­sia­dło­ści: Be­asley­ów, któ­rzy byli ro­dzi­ca­mi Je­re­my’ego, Wil­so­nów oraz Ble­vin­sów, ro­dzi­ny go­rą­cej Bek­ki Lynn. Do gło­wy przy­cho­dzi­ło mi kil­ka ak­tyw­no­ści, ja­kie ra­zem mo­gli­śmy w tym je­zio­rze upra­wiać.

– Koń­czy mi się woda. Mu­szę uzu­peł­nić ter­mos, za­nim po­je­dzie­my.

Je­re­my spoj­rzał na dom, a po­tem na mnie.

– Masz coś prze­ciw­ko, że­bym wy­brał się z tobą?

W jego gło­sie usły­sza­łem prze­pra­sza­ją­cy ton. To było dziw­ne. Było mu przy­kro, że ta dziew­czy­na aż tak mnie nie zno­si­ła? Więk­szość fa­ce­tów by­ła­by tym za­chwy­co­na.

– Ależ skąd. Je­stem pe­wien, że Eva wo­la­ła­by, że­byś to ty przy­szedł po wodę.

Je­re­my wes­tchnął.

– Też tak my­ślę.

Ci wie­śnia­cy byli do­praw­dy bar­dzo dziw­nie przy­jaź­ni. A my­śla­łem, że wczo­raj w kuch­ni po­ra­dzi­łem już so­bie z Evą na do­bre.

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej