Ogrody Sardynii - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W mroku sypialni swojego hotelowego apartamentu Massimo Sforza śledził wzrokiem podświetlany cyferblat zegarka. Już prawie czas. Przepełniony oczekiwaniem wstrzymał oddech i niemal w tej samej chwili rozległ się cichy, choć wciąż dobrze słyszalny dźwięk. Massimo odetchnął głęboko. Północ.

Obojętnie spojrzał na dwie nagie kobiety śpiące w ogromnym łożu, obie równie piękne i godne pożądania. Przez chwilę bezskutecznie usiłował przypomnieć sobie ich imiona, w końcu tylko wzruszył ramionami. I tak ich nigdy więcej nie zobaczy. Kobietom często zdarzało się mylić seks ze związkiem, ale w tym wypadku sprawa była oczywista i żadne zobowiązania nie wchodziły w grę. Brunetka poruszyła się przez sen i przerzuciła ramię przez jego pierś. Zirytowany, szybko wyplątał się z uścisku, wstał, przeszedł po miękkim, jasnoszarym dywanie zarzuconym butami i pończochami i sięgnął po na wpół opróżnioną butelkę szampana, stojącą przed dużym, panoramicznym oknem.

‒ Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Massimo. – Podniósł butelkę do warg, pociągnął spory łyk i skrzywił się z odrazą.

Szampan, zwietrzały i kwaśny, współgrał z jego nastrojem. Nienawidził urodzin, zwłaszcza własnych. Całego tego fałszywego sentymentalizmu i nadmuchanej świątecznie atmosfery.

Z pewnością warte świętowania było natomiast podpisanie umowy. Massimo uśmiechnął się posępnie. Ostatnio dodał do swojego, wciąż rozszerzanego, stanu posiadania sześciopiętrowy budynek z lat trzydziestych dwudziestego wieku w Parioli – ekskluzywnej dzielnicy Rzymu. Wybierał spośród pięciu, z których dwa były usytuowane przy cieszącej się popularnością Via dei Monti. Nadal mógł kupić je wszystkie, choć ten wybrany właściwie nie był na sprzedaż. I właśnie dlatego tak go zainteresował.

Właściciele budynku byli jak najdalsi od sprzedaży. Odmowa tylko nakręciła jego determinację, a w ostatecznym rozrachunku zawsze wygrywał. Uśmiechnął się z zadowoleniem, ale zaraz sposępniał. Inwestycja na Sardynii okazała się sporym problemem. Cóż, wkrótce i to zostanie rozwiązane. Cierpliwość może i była cnotą, ale on nie potrafił czekać.

Zbliżał się świt i niebo pojaśniało. Spotkanie w sprawie Sardynii zaplanowano na rano. Nie zamierzał w nim uczestniczyć, ale pewność, że ostatnie przeszkody zostały usunięte, byłaby najlepszym prezentem urodzinowym. Po długim oczekiwaniu w końcu rozpoczęliby prace przy budowie dużego prestiżowego kurortu.

Dziewczęta obudziły się i rzucały mu zachęcające spojrzenia, więc chłodno uśmiechnięty ruszył w stronę łóżka.

Dokładnie pięćdziesiąt jeden minut później wszedł do biurowca swojej firmy w Rzymie. Był gładko ogolony i ubrany w nieskazitelny granatowy garnitur z niebieską koszulą.

‒ Pan Sforza! – powitała go zaskoczona Carmelina, młodsza recepcjonistka.

‒ Carmelina! – odpowiedział z uśmiechem.

‒ Nie spodziewałam się pana dzisiaj – tłumaczyła zmieszana dziewczyna. – Musiałam się pomylić. Myślałam, że…

‒ Że mam dziś urodziny? – wybuchnął śmiechem. – Nie pomyliłaś się. Cóż, nie będę wam długo zawracał głowy. Zajrzę tylko na spotkanie rady, a potem idę na lunch do Pergoli. Prezent możecie mi wręczyć jutro.

Carmelina zarumieniła się uroczo. Była śliczna i powabna, ale wolał nie mieszać pracy z przyjemnością. Nie brakowało pięknych i seksownych kobiet, gotowych dzielić z nim łoże.

Postał przez chwilę przed drzwiami sali posiedzeń, a potem otworzył je gwałtownie. Na jego widok obecni zaczęli odsuwać krzesła i wstawać z miejsc.

‒ Pan Sforza! – Nerwowo uśmiechnięty księgowy firmy Salvatore Abruzzi wystąpił naprzód. – Nie spodziewaliśmy się…

‒ Wiem. – Massimo machnął ze zniecierpliwieniem dłonią. – Nie spodziewaliście się mnie tu dzisiaj zobaczyć.

Abruzzi uśmiechnął się blado.

‒ Sądziliśmy, że jest pan zajęty. Ale zapraszamy serdecznie. I wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, panie Sforza.

Obecni chórem powtórzyli życzenia.

Massimo usiadł i rozejrzał się wokoło.

‒ Bardzo dziękuję, ale jeżeli mam mieć co świętować, chcę wiedzieć, kiedy zaczynamy prace na Sardynii.

Odpowiedzią było napięte milczenie. Tylko Giorgio Caselli, prawnik i przyjaciel Massima, odważył się spojrzeć mu w oczy.

‒ Przykro mi, panie Sforza, ale w tej chwili jeszcze tego nie wiemy.

Pokój nagle się skurczył, jakby coś wyssało z niego powietrze. Massimo świdrował swojego rozmówcę spojrzeniem.

‒ Rozumiem. – Zamilkł. – A właściwie, nie rozumiem. – Zmierzył obecnych wzrokiem zimnym jak stal. – Może ktoś zechciałby mi to wyjaśnić? – Zmarszczył brwi i rozsiadł się na krześle, wyciągając przed siebie długie nogi. – Podobno wszystkie przeszkody zostały usunięte.

Znów zapadło napięte milczenie, potem odezwał się Caselli.

‒ Tak myśleliśmy, panie Sforza. Niestety najemczyni Palazzo della Fazia wciąż odrzuca wszystkie rozsądne oferty. A jak pan wie, na mocy testamentu Bassaniego ma ona pełne prawo pozostać w posiadłości.

Caselli przerwał i zabębnił palcami w teczkę z dokumentami. Kilku młodszych członków rady drgnęło.

‒ Panna Golding jasno przedstawiła swoje stanowisko. Odmawia opuszczenia palazzo i nie wydaje się, by miała zmienić zdanie. – Westchnął. – Wiem, że nie tego pan oczekuje, ale może powinniśmy rozważyć kompromis.

Na widok miny szefa westchnął, a za jego przykładem i reszta obecnych. Massimo patrzył zimno na stertę identycznych, nieotwartych białych kopert z logo jego własnej firmy.

‒ To niemożliwe.

Teraz odezwał się księgowy.

‒ Uważam, że Giorgio ma rację. Zastanówmy się nad mediacją…

Massimo pokręcił głową.

‒ Nie ma mowy. – Pochylił się i sięgnął po jedną z kopert. – Żadnego kompromisu ani mediacji. Nigdy.

Oczy obecnych wpatrywały się, w niego z mieszaniną obawy i zachwytu.

‒ Próbowaliśmy już wszystkiego, panie Sforza – powiedziała Silvana Lisi, specjalistka od pozyskiwania terenów. – Ona po prostu nie chce z nami rozmawiać. Jest wręcz nieustępliwa. Podczas ostatniej wizyty Vittoria w palazzo zagroziła mu bronią.

Massimo spojrzał na nią sceptycznie.

‒ Jak bardzo nieustępliwa może być drobna starsza kobieta? Wszystko mi jedno, ile ma lat i jak wygląda, płacę Vittoriowi za pozyskiwanie ziemi. Jeżeli nie daje rady, niech szuka innej pracy.

Pobladły ze zdenerwowania Abruzzi kręcił głową.

‒ Ma pan mylne informacje. Panna Golding to wcale nie drobna staruszka.

Massimo zmarszczył brwi.

‒ Sądziłem, że to stara angielska dama.

W pokoju zapadło niewygodne milczenie, a potem odezwał się Caselli.

‒ Kiedy kupiliśmy posiadłość, w pałacu ktoś mieszkał, ale to była przyjaciółka Bassaniego, a nie najemczyni, i mniej więcej rok temu wyjechała.

‒ To nieważne. Teraz liczy się tylko nieustępliwa panna Golding, która widowiskowo obezwładniła mój personel. Może to ją zamiast was powinienem zatrudnić?

Caselli uśmiechnął się z przymusem.

‒ Bardzo mi przykro… ‒ Na widok zniecierpliwienia szefa głos zniżył mu się do szeptu.

Masimo niecierpliwym gestem zrzucił koperty ze stołu.

‒ Jestem tam właścicielem! Mieliśmy rozpocząć prace już pół roku temu i wciąż nic się nie dzieje. Nie oczekuję przeprosin, Giorgio, tylko wyjaśnień.

Prawnik szybko zerknął w dokumenty.

‒ Poza kłopotami z panną Golding wszystko idzie zgodnie z planem. Mamy jeszcze jedno albo dwa spotkania z agencją ochrony środowiska. Czysta formalność. Rada regionalna za dwa miesiące i to będzie wszystko. Mamy pozwolenie na przeróbki i rozbudowę, ale moglibyśmy zmodyfikować plany i wybudować nowy pałac po przeciwnej stronie posiadłości. Nie byłoby problemów, a tym samym można by pominąć pannę Golding…

Massimo patrzył na niego lodowatym wzrokiem.

‒ Mam zmieniać plany? Modyfikować projekt, nad którym pracowaliśmy ponad dwa lata? Z powodu jakiejś spryciary? Nie. Nie ma mowy. – Obrzucił obecnych ponurym spojrzeniem. – Może mi ktoś w końcu wyjaśni, kim jest ta tajemnicza panna Golding?

Caselli z westchnieniem wyciągnął ze stosu jedną z teczek.

‒ Flora Golding, Angielka. Dwadzieścia siedem lat. Wcześniej często zmieniała miejsce pobytu, ale z Bassanim mieszkała aż do jego śmierci. Podobno była jego muzą. – Prawnik spojrzał na szefa z bladym uśmiechem. – W każdym razie coś w tym rodzaju. Wszystko jest tutaj. – Poklepał teczkę. – Są też zdjęcia. Zrobiono je na otwarciu skrzydła Bassaniego w Galerii Doria Pamphilli. To wtedy ostatni raz pokazał się publicznie.

Wydawało się, że Massimo nie słucha. Wzrok miał utkwiony w zdjęciu, które trzymał w ręku, a konkretnie we Florze Golding, przytulonej do ramienia mężczyzny, którym był niewątpliwie artysta Umberto Bassani, i wyglądającej na dużo mniej niż dwadzieścia siedem lat.

Wydawała się naga.

Nagle zakręciło mu się w głowie. Odetchnął głęboko i dopiero teraz dostrzegł obcisłą sukienkę z jedwabiu w odcieniu o ton jaśniejszym od złocistej skóry, doskonale podkreślającą miękkie zaokrąglenia piersi i pośladków.

Trudno byłoby ją nazwać drobną starszą panią!

W milczeniu przyglądał się jej twarzy. Lekko pogardliwe spojrzenie szylkretowych oczu, frapująco oryginalna uroda. Piękność, bez dwóch zdań.

Piękna i zachłanna. Bo czyż inaczej oddałaby swoje wspaniałe ciało mężczyźnie dwukrotnie od siebie starszemu? Nagle poczuł w ustach smak goryczy. Wyglądała pięknie i tuliła się do kochanka z oczami rozświetlonymi uwielbieniem, a przecież wiedział z własnego doświadczenia, że pozory mylą, a uznanie ich za prawdę bywa niszczące.

Wpatrywał się w te sarnie oczy i narastał w nim gniew. Niewątpliwie ich miękka łagodność skrywała stalową wolę. A w miejscu serca musiała ziać pustka. Zaczynał współczuć artyście. W sumie jednak, który mężczyzna przejmowałby się tym, co kryje satynowa skóra i zgrabne kształty? I choć Umberto Bassani był wybitnym artystą, to przede wszystkim był mężczyzną. Chorym, starym, zakochanym szaleńcem.

Ta dziewczyna musiała być naprawdę niezwykła, skoro zdecydowała się żyć z umierającym. A może tylko go skusiła, żeby pozwolił jej u siebie zamieszkać? Gdyby nawet, nie byłoby w tym nic dziwnego. Sam wiedział, jak daleko może się posunąć kobieta spragniona bogactwa.

Zamknął teczkę. Przynajmniej Bassani nie miał dzieci. Jakikolwiek zgubny wpływ miała na artystę panna Golding, z tym już koniec. Wkrótce będzie zmuszona wyprowadzić się z palazzo i zapewne zostanie bez środków do życia.

Podniósł wzrok.

‒ Być może, macie rację. Chyba powinniśmy zmienić podejście do panny Golding.

Zaskoczona Lisi kiwnęła nerwowo głową.

‒ Moglibyśmy skorzystać z pomocy mediatora. – Rozejrzała się po kolegach w poszukiwaniu wsparcia.

Prawnik potaknął.

‒ Powinniśmy się do tego zdystansować. Tu, w Rzymie, jest kilka firm specjalizujących się w tego rodzaju negocjacjach. Możemy też znaleźć kogoś w Londynie…

‒ To nie będzie potrzebne – odparł Massimo miękko. – Mamy kogoś odpowiedniego w naszej firmie.

‒ Tak? Kogo?

‒ Mnie.

Obecni zamilkli zaszokowani. I znów odezwał się Giorgio.

‒ Jako twój prawnik odradzam ci takie rozwiązanie. Lepiej byłoby, jak radzi Silvana, znaleźć mediatora. To nie potrwa długo, zresztą lepiej poczekać… ‒ Zamilkł, bo jego szef powoli kręcił głową.

‒ Czekałem już dość długo. I dobrze wiesz, jak tego nie znoszę.

‒ Ale… ‒ Prawnik wciąż nie mógł się otrząsnąć z zaskoczenia. – Naprawdę nie powinieneś występować osobiście. To jest biznes…

‒ Tak. Mój własny. I wymaga ode mnie osobistego zaangażowania.

‒ Rozumiem, ale naprawdę nie sądzę, by spotkanie z panną Golding było rozsądne. Kto wie, co może się zdarzyć.

Rzeczywiście, to wielka niewiadoma. Spojrzał raz jeszcze na zdjęcia Flory, przyciągany zarówno jej niezwykłą urodą, jak i wyzwaniem w spojrzeniu.

Przez chwilę zmagał się z wyobrażeniem jej nagiej i roznamiętnionej w swoich ramionach, zaraz jednak wrócił do rzeczywistości, uśmiechnął się i napięcie przy stole rozwiało się jak poranna mgła.

‒ Nie martw się, Giorgio – powiedział. – Obiecuję, że będę pamiętał o kamizelce kuloodpornej.

Prawnik skrzywił się nieznacznie i usiadł, zrezygnowany.

‒ Dobrze, spotkaj się z nią, ale w mojej obecności. Chcę być pewny, że nie powiesz ani nie zrobisz czegoś, czego mielibyśmy potem żałować. – Sfrustrowany, pokręcił głową. – Naprawdę myślałem, że masz na głowie ważniejsze sprawy.

Massimo wstał.

‒ Istotnie, mam. W Pergoli czeka na mnie uroczyste urodzinowe przyjęcie niespodzianka. – Popatrzył na współpracowników. – Załatwimy to dziś wieczorem. Panna Golding miała już dość czasu do namysłu. A teraz, w drogę.

Dwie godziny później Massimo zdecydowanym ruchem zamknął pokrywę laptopa. Odchylił się na oparcie fotela i popatrzył na lśniące w dole Morze Tyrreńskie. W miarę oddalania się od wybrzeża woda wydawała się bardziej gładka i niemal granatowa, w oddali widać było białe grzywy fal uderzających o klify wyspy.

‒ Pięknie, prawda? – Pilot pochylił się w jego stronę.

Massimo wzruszył ramionami.

‒ Owszem. – Zerknął na zegarek i odwrócił się do prawnika, który zacisnął mocno powieki, a czoło miał mokre od potu. – Obudź się, Giorgio. Przegapiasz piękne widoki – dodał kpiąco. – Naprawdę nie wiem, po co uparłeś się lecieć, skoro tak się boisz. Oddychaj głęboko, a zanim się obejrzysz, będziemy na ziemi. Kiedy lądujemy? – zwrócił się do pilota.

‒ Za dziesięć minut, sir.

‒ Szybki jest.

‒ Najlepszy na rynku – wyjaśnił pilot z uśmiechem.

Dla Massimo helikopter był tylko środkiem transportu. Nie interesowała go marka ani model. Ani nawet przesadnie wysoka cena. Do swoich licznych „zabawek”, czyli samochodów, samolotów i jachtów, miał stosunek chłodny. Tak naprawdę ekscytowały go tylko trudne umowy i bezpośrednie starcia z oponentem. A im bardziej on lub ona próbowali go wykiwać, tym bardziej on sam stawał się błyskotliwy i bezwzględny.

Panna Flora wkrótce się o tym przekona.

Pilot wskazał za okno, na duży, zupełnie płaski plac na końcu podjazdu.

‒ To Palazzo della Fazia. Jeżeli się pan zgadza, wyląduję tutaj.

Massimo kiwnął głową, nie odrywając wzroku od miodowozłocistego budynku. Helikopter wylądował, łopaty przestały się obracać, a on nadal się w niego wpatrywał.

Był posiadaczem wielu okazałych rezydencji, ale widok tej dosłownie zapierał dech w piersi i urzekał nie tylko wspaniałym wyglądem i położeniem – palazzo sprawiał wrażenie, jakby był tu od zawsze, jakby nie tyle został wzniesiony, co po prostu tutaj wyrósł.

Giorgio zwlókł się z fotela i stanął u boku szefa, ocierając pobladłą, spoconą twarz chusteczką.

‒ Jak się czujesz?

‒ Może być – odparł z bladym uśmiechem.

‒ Serio? Wyglądasz okropnie. Lepiej zaczekaj na mnie tutaj. To, że zwymiotujesz w kwiatki, raczej nie pomoże naszej sprawie.

Giorgio chciał zaprotestować, ale szybko zrezygnował.

‒ Nie martw się. To nie potrwa długo.

Podjazd potrzebował naprawy, palazzo raczej też miał już za sobą czasy świetności. Miejscami tynk zaczynał odpadać, a na murze wyrastały małe roślinki. Pomimo to wciąż miał w sobie magię. Ta dziwna fala sentymentalizmu zupełnie zaskoczyła Massima, bo przecież w tynkach i cegłach nie było nic magicznego.

Po szerokich schodach doszedł do frontowych drzwi i zadzwonił. Czekał przez chwilę, bębniąc niecierpliwie palcami o ceglany mur, zanim zadzwonił ponownie. Nie było odpowiedzi, więc załomotał w drzwi pięściami.

Jak śmiała kazać mu czekać? Wyciągnął szyję i zajrzał w jedno z okien parteru, niemal spodziewając się zobaczyć złośliwie uśmiechniętą twarz wiedźmy.

Nie było tam jednak nikogo i dopiero teraz zauważył, że wszystkie okna są zamknięte. Przesłanie nie mogło być wyraźniejsze. Najwidoczniej panna Golding nie życzyła sobie odwiedzin.

Wściekły, odwrócił się na pięcie, zbiegł po schodach i zarośniętą ścieżką zaczął okrążać palazzo. Każde zamknięte okno wydawało się z niego naigrawać, co tylko zwiększało jego rozdrażnienie. Na końcu ścieżki znalazł furtkę z zepsutą zasuwką, zastąpioną czymś, co podejrzanie przypominało damską pończochę. Z najwyższą irytacją szarpnął to palcami.

Minął kupę kamieni i pordzewiałego żelastwa i pod kamiennym łukiem wszedł do ogrodzonego ogrodu. Inaczej niż od frontu, tutaj wszystkie okna były otwarte, a na stoliku z marmurowym blatem stała szklanka z wodą i leżał ogryzek jabłka. A więc Flora Golding była tutaj. Tylko gdzie?

Odpowiedź pojawiła się niemal od razu. Z ogrodu dobiegł kobiecy śpiew. Na nasłonecznionym tarasie wylegiwało się kilka salamander. Massimo rozejrzał się dookoła, ale śpiew już ustał.

Po chwili znów go usłyszał. Ruszył w tamtą stronę, ale powitał go tylko kolejny pusty taras, zapadnięty staw i kolekcja marmurowych nimf.

Krążył po tajemniczym ogrodzie niczym zagubiony żeglarz, zauroczony przez syrenę…

A potem zobaczył, jak jedna z nimf wyciąga rękę i dotyka kwiatów bladoróżowego oleandra. Krople wody na jej ciele lśniące w słońcu nadawały jej wygląd bogini wynurzającej się z porannej kąpieli. Jej uroda była świetlista, a marmurowe nimfy wyglądały przy niej blado i nijako.

Głodnym wzrokiem obserwował smukłą talię, drobne jędrne piersi, miękko zarysowane krzywizny kręgosłupa i zaokrąglone pośladki. Patrzył zafascynowany, jak unosi ramiona i przeciąga się leniwie.

Dopiero teraz dostrzegł, że nie jest zupełnie naga, ale ma na sobie cieliste figi.

Wsunęła stopę do wody i znów zaczęła nucić tę samą tęskną melodię.

Massimo rozpoznał piosenkę i zagwizdał do taktu.

Dziewczyna zamarła i rozejrzała się szybko.

‒ Kto tu jest?

Wysunął się spod łuku.

‒ Przepraszam, nie mogłem się oprzeć. Mam nadzieję, że pani nie przestraszyłem.

Spojrzała na niego ostro. Wcale nie wyglądała na przestraszoną i nawet nie próbowała okryć swojej nagości. Rzeczywiście, ciało miała wyjątkowo piękne.

‒ Gdyby tak było, nie zakradłby się pan tu jak złodziej. To teren prywatny i radzę go opuścić, zanim wezwę policję.

Mówiła po włosku płynnie i bez śladu angielskiego akcentu. W odpowiedzi uśmiechnął się chłodno.

‒ Policję? To chyba przedwczesne.

Jego angielski był doskonały i na widok jej zaskoczenia uśmiechnął się kpiąco.

‒ Nie chciałaby się pani przedtem dowiedzieć, kim jestem?

‒ Wiem, kim pan jest, panie Sforza. – Jej głos był czysty i spokojny. – I wiem, czego pan chce, ale pan tego nie dostanie. To mój dom i nie pozwolę go zmienić w jakiś koszmarny, plastikowy hotel dla głośnych, spoconych turystów, więc równie dobrze może pan odejść.

‒ Cóż… ‒ Leniwie błądził wzrokiem po jej nagim ciele. – To moja ziemia i moja posiadłość, a pani jest tylko najemcą. Mam prawo tu wejść i obejrzeć całość.

Patrzyła na niego gniewnie. A więc to był ten sławny albo może niesławny Massimo Sforza? Myśl o nim prześladowała ją od tygodni, a teraz był tu, dokładnie taki, jak go sobie wyobrażała: arogancki, bezczelny, czarujący i bezwzględny. Najwyraźniej uważał, że sama jego olśniewająca obecność wystarczy, by przezwyciężyć jej obiekcje. W takim razie bardzo się mylił. Miała już szczerze dość takich typów, a jego w szczególności.

Choć musiała przyznać, że był najbardziej atrakcyjnym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkała. I bardzo niebezpiecznym.

Widziała mnóstwo jego zdjęć w najróżniejszych czasopismach, ale nic jej nie mogło przygotować na jego obezwładniający urok. Lśniące czarne włosy, zgrabna sylwetka, cień zarostu i władcze spojrzenie, do tego świetne ubranie i buty, wszystko szyte ręcznie.

‒ Proszę wybaczyć, ale nie mam zwyczaju rozmawiać o interesach z nagimi kobietami.

‒ My nie rozmawiamy o interesach – odparła z lodowatym błyskiem w oku. – To mój dom i mogę się po nim poruszać w dowolnie wybranym stroju. Poza tym, w przeciwieństwie do większości ludzi, nie mam nic do ukrycia.

‒ Nagość miałaby być tożsama z uczciwością? Bardzo ciekawie. W takim razie, ja też nie mam nic do ukrycia.

Z błyskiem w oku zdjął marynarkę i rzucił ją niedbale na najbliższy krzew róży, osypując płatki.

‒ Halo! – Flora postąpiła krok w jego stronę. – Co to ma znaczyć?

Spojrzał na nią wrogo.

‒ Tylko tyle, że też nie mam nic do ukrycia. – Nie odrywając od niej wzroku, zaczął powoli rozpinać guziki koszuli.

Patrzyła na niego bezradnie. Chyba nie zamierzał rozebrać się do naga? A jednak właśnie zdjął koszulę i rzucił ją na marynarkę. Rozpiął pasek i górny guzik spodni.

Odwróciła się gwałtownie, chwyciła sukienkę leżącą na kamieniach i wciągnęła ją przez głowę.

‒ To podobno ja miałem być pruderyjny…

Usłyszała w jego głosie nutkę tryumfu.

‒ To, że nie chcę pana oglądać nago, jeszcze nie świadczy o pruderii. To kwestia smaku. Nie jest pan w moim typie.

‒ Ależ wierzę. Zdecydowanie za młody. Spróbuję raz jeszcze za jakieś trzydzieści lat.

‒ Trzydzieści lat? A co to za pomysł?

‒ Proszę nie udawać niewiniątka. Oboje wiemy, że jestem dość bogaty, ale pani woli mężczyzn starych i bogatych, nieprawdaż?

‒ Jak pan śmie? Nie ma pan pojęcia o mojej relacji z Umbertem.

To zabolało. Obrzydliwiec. Ordynarny, zimny i zepsuty, a w dodatku hipokryta. Wtargnął do jej życia i jej domu i tak podle ją osądził, brukając coś dobrego i czystego, kalając niewinne wspomnienie swoimi podłymi insynuacjami.

Zresztą, niech myśli, co chce. Ona znała prawdę. Z Umbertem nie byli kochankami, tylko przyjaciółmi. A wzajemne zrozumienie i bliskość wynikały tylko z faktu, że oboje potrzebowali schronienia, ona przed klaustrofobicznym przywiązaniem rodziny, on przed świadomością osłabienia sił twórczych.

‒ Gwoli wyjaśnienia, nie przeszkadza mi pana wiek, tylko charakter. Umberto był wspaniałym człowiekiem, a ktoś taki jak pan nie jest w stanie pojąć, co nas łączyło.

Massimo uśmiechnął się chłodno. Wybuch był zawsze oznaką słabości przeciwnika i zbliżającego się zwycięstwa.

Podniósł marynarkę i podał jej wyciągniętą z wewnętrznej kieszeni kopertę.

‒ Proszę zostawić te wyjaśnienia dla kogoś, kto jest ich ciekaw. To bez różnicy, z kim pani sypia, chcę tylko, żeby pani stąd znikła. Zawartość koperty to dowód, że mówię poważnie.

Zimny, wyniosły uśmiech przeszył ją dreszczem.

‒ Proszę się zastanowić – powiedział. – Umberto był bogaty, ale moja propozycja uczyni panią dużo bogatszą.

Flora milczała. Była niemal pewna, że w kopercie jest czek na okrągłą sumę.

Ku satysfakcji Massima wyciągnęła po nią rękę.

‒ Proszę otworzyć. – Nuta tryumfu w głosie była odrażająca.

Nie odrywając od niego wzroku zdecydowanym ruchem rozdarła kopertę i rzuciła mu w twarz.

‒ Nie potrzebuję. Nie ma pan nic, co by mnie mogło zainteresować. Żegnam.

Zanim zdążył odpowiedzieć, odwróciła się i znikła pod łukiem, a lekka bryza poniosła kawałki koperty na kamienne płyty.