Opactwo - ebook

1

Kie­dy pił­ka bejs­bo­lo­wa wpa­dła do po­ko­ju przez okno, tłukąc szybę, myślał wła­śnie o Te­dzie Wil­liam­sie.

Mark prze­czytał gdzieś jego wy­po­wiedź; gwiaz­dor drużyny Red Sox twier­dził, że kie­dy stoi w ba­zie, a pił­ka zbli­ża się w jego kie­run­ku, jest w sta­nie do­strzec jej szwy. Mark nie za­uwa­żył szwów, zda­wał so­bie jed­nak spra­wę, że pił­ka le­cia­ła wprost na nie­go. „Pła­skie, szyb­kie ude­rze­nie”, po­wie­dział­by spi­ker, a Mark nie­mal słyszał w gło­wie ra­dio­wych ko­men­ta­to­rów spor­to­wych, któ­rych oj­ciec słuchał przez całe lato. W tam­tym okre­sie czer­wiec, li­piec i sier­pień wy­da­wa­ły się nie­skoń­czo­nym me­czem bejs­bo­lu.

Przez krót­ką chwi­lę wy­da­wa­ło mu się, że pił­ka po­zo­sta­je w bez­ruchu, po czym sta­wa­ła się co­raz więk­sza, ni­czym gwał­tow­nie roz­sze­rza­ją­ce się cia­ło nie­bie­skie.

Zdą­żył usko­czyć, za­nim pił­ka te­atral­nie zbi­ła szybę, zrzuci­ła z re­ga­łu kil­ka ksią­żek w po­żół­kłych okład­kach i wy­lą­do­wa­ła spo­koj­nie na dy­wa­nie.

– Cho­le­ra! – krzyk­nął, nie ma­jąc na myśli kon­kret­ne­go ad­re­sa­ta. Wyj­rzał przez stłuczo­ne okno na są­sied­nie po­dwór­ko. Do­kład­nie wie­dział, gdzie pa­trzeć. Za­wsze gra­li tam w pił­kę i zde­cydo­wa­nie za dużo ha­ła­so­wa­li. Trzej na­sto­lat­ko­wie, któ­rzy miesz­ka­li po są­siedz­ku, mie­li przy­ja­zne uspo­so­bie­nie, ale cza­sa­mi spra­wia­li kło­pot.

Za­uwa­żył ich.

– Co wy, u dia­bła, wy­pra­wia­cie?! – za­wo­łał z góry.

– Prze­pra­sza­my! – do­biegł go chór mło­dzień­czych gło­sów. Ogród są­sied­nie­go domu był po­ło­żo­ny nie­co ni­żej niż jego. Mark nig­dy nie zro­zu­miał, skąd bra­ły się te dziw­ne nie­rów­no­ści te­re­nu, ale jed­ne traw­ni­ki znaj­do­wa­ły się wy­żej, inne ni­żej. Cza­sa­mi bał się, że jego dom osunie się w mon­strual­ne za­pa­dli­sko, ja­kie wi­dywał w wia­do­mo­ściach; ale pew­nie był to po pro­stu na­tural­ny uskok te­re­nu, nic wiel­kie­go. Dzię­ki temu Mark znaj­do­wał się na uprzywi­le­jo­wa­nej po­zycji; z prze­szklo­ne­go ga­bi­ne­tu na pierw­szym pię­trze spo­glą­dał na chłop­ców jak­by z du­żej wy­so­ko­ści.

– Jest pra­wie śro­dek nocy! – krzyczał. Oczywi­ście prze­sa­dził, była do­pie­ro dzie­wią­ta, ale wście­kłość nie po­zwa­la­ła mu się nad tym za­sta­na­wiać. Po­wtó­rzył gło­śniej:

– Co wy, u dia­bła, ro­bi­cie? Gra­cie so­bie w pił­kę w środ­ku nocy?

„A poza tym kto dzi­siaj wy­bi­ja szyby pił­ką bejs­bo­lo­wą”, za­sta­na­wiał się. Czuł się jak w sit­co­mie z lat sześć­dzie­sią­tych.

Chłop­cy wspię­li się z ocią­ga­niem na wznie­sie­nie i we­szli na po­dwór­ko Mar­ka. Sta­nąw­szy kil­ka me­trów od okna, bez­skutecz­nie sta­ra­li się ukryć za­cie­ka­wie­nie znisz­cze­nia­mi, ja­kie spo­wo­do­wa­li. Przy­pa­trywa­li się ka­wał­kom szkła lśnią­cym na ciem­nym traw­ni­ku.

Dziw­nie było pa­trzeć, jak ta trój­ka stoi w miej­scu. Zwykle ga­nia­li po oko­li­cy na ro­we­rach albo, czę­ściej, w sa­mo­cho­dzie ro­dzi­ców. Parę dni temu o mało nie po­trą­cił­by jed­ne­go z nich, ja­dą­ce­go na ro­we­rze bez trzyman­ki. Ale te­raz sta­li jak wryci, naj­wyraź­niej przy­tło­cze­ni po­czuciem winy. Kie­dy po­de­szli do zbi­te­go okna, Mark po­czuł przy­pływ em­pa­tii.

– Yyy… Prze­pra­sza­my, Mark – po­wie­dział je­den, pod­no­sząc wzrok. – To zna­czy, pa­nie Mat­thews – po­pra­wił się. Twa­rze zwró­co­ne ku gó­rze wy­glą­da­ły te­raz mło­dziej.

„Co za dur­ne imię przy ta­kim na­zwi­sku”, po­myślał, nie po raz pierw­szy zresz­tą. Więk­szość lu­dzi nie za­uwa­ża­ła w tym ze­sta­wie­niu nic cie­ka­we­go, ale wie­rzą­cy czę­sto pyta­li: Masz może bra­ci Luke’a i Joh­na? Daw­no temu obie­cał so­bie, że je­śli bę­dzie miał dzie­ci, nie nada im imion po ewan­ge­li­stach.

Miał w zwycza­ju pytać ko­bie­ty, z któ­rymi się uma­wiał, ja­kie imio­na wy­bra­łyby dla ich dzie­ci; ale w ten spo­sób albo je od­stra­szał, albo wzbu­dzał ich na­dzie­je na rychłe za­rę­czyny. Prze­stał więc pytać. Cza­sa­mi jed­nak, przed za­śnię­ciem, za­sta­na­wiał się nad imio­na­mi dla swo­ich ewen­tual­nych po­ciech. Miał trzydzie­ści lat i za­czął się oba­wiać, że już nig­dy nie spo­tka wła­ści­wej ko­bie­ty…

Trzej chłop­cy ga­pi­li się na nie­go. Mark zro­bił krok na­przód i po­czuł pod sto­pa­mi szkło. Jutro bę­dzie mu­siał po­wie­dzieć o tym Anne, wła­ści­ciel­ce domu. Do­sta­nie sza­łu. Na samą myśl o tym po­now­nie się roz­zło­ścił.

– Kto za­pła­ci za ten baj­zel? – spytał to­nem swo­je­go ojca. Czy ist­niał ja­kiś we­wnętrz­ny skrypt tego typu wy­da­rzeń, któ­ry au­to­ma­tycz­nie otwie­rał do­stęp do jego twar­de­go dys­ku?

– Yyy… my – po­wie­dział Brad, któ­re­go Mark uwa­żał za przy­wód­cę ca­łej trój­ki. – Może być?

– W po­rząd­ku – od­parł. – Hej, wiem, że to był wy­pa­dek. Też zda­rza­ło mi się ro­bić głupo­ty. Wiem, że do­bre z was dzie­cia­ki. – Roz­pro­mie­ni­li się na te sło­wa. Je­den z chło­pa­ków aż się uśmiech­nął, czując ulgę, ale za­raz jak­by się opa­mię­tał i na po­wrót zmarsz­czył czo­ło.

– A więc – za­czął Mark – przyjdź­cie jutro i usta­li­my, ile to bę­dzie kosz­to­wać.

– Okej. – Ro­ze­szli się w trzech róż­nych kie­run­kach, je­den nio­sąc kij, każ­dy z wła­sną rę­ka­wi­cą. Ten drob­ny in­cydent wy­star­czył, by po­czuli się nie­pew­nie, at­mos­fe­ra wie­czor­ne­go spo­tka­nia le­gła w gru­zach, więc po­sta­no­wi­li pójść do do­mów.

Mark przy­po­mniał so­bie, co oj­ciec Bra­da po­wie­dział, kie­dy jego syn zdał eg­za­min na pra­wo jaz­dy. Mark wła­śnie mył swój sa­mo­chód, kie­dy Brad wje­chał na są­sied­ni pod­jazd po dłu­go ocze­ki­wa­nej wi­zycie w Ośrod­ku Ruchu Dro­go­we­go. Dzie­ciak był tak pod­eks­cyto­wa­ny, że za­po­mniał o swo­jej zwykłej re­zer­wie.

– Mark, zda­łem! – krzyczał przez otwar­te okno i na­ci­skał klak­son. – Zda­łem, zda­łem, zda­łem!

Wy­siadł z auta, trza­snął drzwia­mi, ruszył scho­da­mi w górę, prze­ska­kując po dwa stop­nie na raz i otwo­rzył drzwi na oścież. – Mamo! Zda­łem!

Jego oj­ciec, po­waż­ny czło­wiek, uśmiech­nął się ukrad­kiem, wy­siadł­szy z sa­mo­cho­du.

– Gra­tula­cje – po­wie­dział Mark. – Ma już szes­na­ście lat, co? Dzie­cia­ki szyb­ko ro­sną.

– Chyba żar­tujesz – od­parł oj­ciec. – To było naj­dłuż­sze szes­na­ście lat mo­je­go życia!

Mark wyj­rzał na po­grą­ża­ją­ce się w mro­ku po­dwór­ko i usłyszał cyka­nie świersz­czy. „Pew­nie po­wi­nie­nem za­sło­nić okno fo­lią, kie­dy już uprząt­nę to po­bo­jo­wi­sko”.

An­giel­skie wer­sje imion ewan­ge­li­stów: Mat­thew (Ma­te­usz), Mark (Ma­rek), Luke (Łukasz) i John (Jan) .2

Pierw­szą myślą Mar­ka po prze­bu­dze­niu, kie­dy prze­cią­gał się w łóż­ku, wca­le nie było to, że jest so­bo­ta i że może wresz­cie wy­po­cząć po ty­god­niu spę­dzo­nym głów­nie na szli­fo­wa­niu i od­ma­lo­wywa­niu przy­klasz­tor­ne­go pło­tu – ale że musi po­wie­dzieć wła­ści­ciel­ce o zbi­tej szybie i po­pro­sić ją o na­zwi­sko szkla­rza. Anne mia­ła na tym punk­cie bzi­ka.

– Je­śli bę­dziesz mu­siał coś na­pra­wić, chcę o tym wie­dzieć. To ja zde­cydu­ję, kogo we­zwać. Nie życzę so­bie żad­nych szem­ra­nych fa­chow­ców – oznaj­mi­ła mu, kie­dy pod­pi­sy­wał umo­wę wy­naj­mu.

Po­pa­trzył na nią bez emo­cji, po­wstrzymu­jąc się z trudem, by nie po­wie­dzieć, że sam jest do­świad­czo­nym sto­la­rzem, mało tego, ar­chi­tek­tem. Naj­wyraź­niej czyta­ła mu w myślach, co było nie­po­ko­ją­ce i po­cią­ga­ją­ce za­ra­zem.

– Wiem, że je­steś sto­la­rzem – po­wie­dzia­ła. – To nic oso­bi­ste­go. Po pro­stu wolę znać lu­dzi, któ­rzy ro­bią coś w moim domu. Na pew­no mnie ro­zu­miesz.

Po­ki­wał uprzej­mie gło­wą.

Kil­ka go­dzin póź­niej, kie­dy słoń­ce za­świe­ci­ło, a cyka­dy za­czę­ły mel­do­wać wy­so­ką wil­got­ność po­wie­trza, udał się do Anne, parę do­mów da­lej.

Mark czuł się tu jak u sie­bie, choć spro­wa­dził się do Fi­la­del­fii za­le­d­wie rok temu. „Moje osie­dle”, mó­wił, kie­dy opo­wia­dał o oko­li­cy zna­jo­mym; a nie używał ta­kie­go sfor­mu­ło­wa­nia od cza­sów dzie­ciń­stwa w Bo­sto­nie. Kil­ku­kon­dygna­cyj­ne ce­gla­ne domy zo­sta­ły wznie­sio­ne w póź­nych la­tach pięć­dzie­sią­tych. Wła­ści­cie­le – głów­nie mał­żeń­stwa z dzieć­mi lub ta­kie, któ­rych po­cie­chy wy­frunę­ły już z gniaz­da, a tak­że wdo­wy – utrzymywa­li swo­je obej­ścia w czysto­ści. Mark był na­jem­cą, co po­cząt­ko­wo bu­dzi­ło nie tyl­ko cie­ka­wość są­sia­dów, ale i po­dejrz­li­wość. Za­czął jed­nak wy­ko­nywać dla nich róż­ne drob­ne pra­ce – a to po­mógł ko­muś po­sta­wić mu­rek w ogro­dzie, a to po­pra­wić sztuka­te­rię; od­śnie­żał na proś­bę star­szych pań, któ­re cho­wa­ły się w swo­ich do­mach, chyba że była ja­kaś ro­bo­ta do wy­ko­na­nia; za­przyjaź­nił się też z na­sto­lat­ka­mi, któ­rym im­po­no­wa­ły jego czę­ste rand­ki z atrak­cyj­nymi ko­bie­ta­mi. Dzię­ki temu po kil­ku mie­sią­cach Mark za­pu­ścił tu ko­rze­nie.

„Uli­ca naj­pięk­niej wy­glą­da wio­sną”, po­myślał. Wy­so­kie klo­ny roz­po­ście­ra­ły wła­śnie bla­do­zie­lo­ne li­ście, de­reń na krót­ko ob­sy­pał się bia­łymi kwia­ta­mi, a wi­śnie ozdob­ne wy­pu­ści­ły pę­ka­te ró­żo­we pąki. W tym ty­god­niu krze­wy bzu oka­la­ją­ce bu­dynek z jed­nej stro­ny za­kwi­tły na ja­sno­fio­le­to­wo. Wczo­raj, nim po­je­chał do pra­cy, Mark za­trzymał się na chwi­lę, by na­cie­szyć się po­wie­trzem o za­pa­chu bzu. Ca­łość psuło je­dynie wy­cie dmu­chaw do li­ści, pod­ka­sza­rek i ko­sia­rek, któ­re roz­dzie­ra­ło ci­szę w we­eken­dy wio­sną, la­tem i je­sie­nią.

Dom zaj­mo­wa­ny przez Anne wy­glą­dał po­dob­nie do tego, w któ­rym miesz­kał Mark; za­dba­ła o to. Ta­kie same schlud­nie przy­strzyżo­ne cisy, ta­kie same oko­lo­ne ka­mie­nia­mi kwiet­ni­ki i wy­so­kie czar­ne la­ta­ren­ki na traw­ni­ku od fron­tu oznaj­mia­ły są­sia­dom, że za­rów­no numer 105, jak i 111 na­le­ża­ły do niej. Mark słyszał, że jej były mąż na­le­gał, by przy­najm­niej po­ma­lo­wać każ­dy dom na inny ko­lor. To naj­wyraź­niej jed­na z nie­wie­lu rze­czy, któ­rą uda­ło mu się wy­wal­czyć. Dom Anne zo­stał więc wy­koń­czo­ny na czer­wo­no, a Mar­ka – a ra­czej drugi dom Anne – na bia­ło.

W drzwiach wej­ścio­wych znaj­do­wa­ła się spo­ra owal­na szyb­ka, przez któ­rą mógł zo­ba­czyć sa­lon. De­li­kat­nie za­stukał.

– Czy jest ktoś w domu?

Wkurza­ją­cy mały szcze­kacz, jak na­zywał go Mark, na­tych­miast ruszył scho­da­mi z pierw­sze­go pię­tra, usa­do­wił się przy oknie i za­czął sza­leń­czo uja­dać. Mark nie za­mie­rzał od­cho­dzić, więc pies prze­szedł do war­cze­nia i ob­na­ża­nia zę­bów. Wpa­trując się w zwie­rzę, Mark do­strzegł w szybie od­bi­cie swo­ich dłu­gich, ja­snych wło­sów. Po­wi­nien się dzi­siaj ostrzyc. „Po co lu­dzie kupują ta­kie psia­ki?”.

Anne sta­nę­ła w drzwiach.

– Za­mknij się! – Wi­dząc za­sko­cze­nie na twa­rzy Mar­ka, do­da­ła: – Prze­pra­szam. Ten pies jest nie­nor­mal­ny.

Zręcz­nie ode­pchnę­ła zwie­rza­ka lewą nogą, otwo­rzyła ze­wnętrz­ne drzwi z siat­ki i wy­śli­zgnę­ła się na ze­wnątrz, omal nie strą­ca­jąc Mar­ka z be­to­no­wych scho­dów. Uprzej­mie wy­co­fał się i zszedł sto­pień ni­żej. Te­raz byli pra­wie rów­ne­go wzro­stu.

– No, nie­źle! – skwi­to­wa­ła pa­nują­cy na ze­wnątrz skwar, choć mo­gła­by rów­nie do­brze mó­wić o so­bie. Jak na czter­dzie­sto­lat­kę, Anne była atrak­cyj­na. Ja­sno­brą­zo­we wło­sy upię­ła „niby nie­dba­le” z tyłu, kil­ka ko­smyków opa­da­ło jej na czo­ło, a nie­bie­skie oczy oka­la­ło tyl­ko kil­ka drob­nych zmarsz­czek. Dziś mia­ła na so­bie sza­re spodnie od dre­su, ró­żo­we klap­ki i zie­lo­no-bia­łą ko­szul­kę drużyny fut­bo­lo­wej Eagles.

– Taa – od­parł. – Pew­nie póź­niej upał bę­dzie nie do znie­sie­nia.

– Okrop­nie! – stwier­dzi­ła, spo­glą­da­jąc w nie­bo. – Nie cier­pię, kie­dy jest tak par­no. Moja mama ma­wia­ła „du­cho­ta”. Co u cie­bie, Mark? Nadal pra­cu­jesz u tych fa­ce­tów i wy­rę­czasz ich w ro­bo­cie?

Kie­dy Mark po­znał Anne i opo­wie­dział jej o swo­jej pra­cy w klasz­to­rze, ta za­re­ago­wa­ła ostro.

– Ma­lo­wa­nie, gra­bie­nie li­ści, na­pra­wia­nie rur, hydrau­li­ka… Sami po­win­ni to ro­bić. Ja się ni­kim nie wy­rę­czam! – stwier­dzi­ła.

– Nie cho­dzi o to, że uni­ka­ją pra­cy – od­parł, nie chcąc wda­wać się w dys­kusję. – Rzecz w tym, że nie mogą ro­bić wszyst­kiego, bo nie­któ­rzy są dość wie­ko­wi. Poza tym nie wie­dzą jak. Ci fa­ce­ci są świet­ni, na­praw­dę, a przy­najm­niej więk­szość z nich. Ale daj jed­ne­mu czy drugie­mu mło­tek, a nie bę­dzie wie­dział, za któ­ry ko­niec chwycić. Nie­któ­rzy za to mają do tego dryg. Wiesz, na przy­kład brat Mi­cha­el zbu­do­wał spo­rą część klasz­to­ru. Za­pro­jek­to­wał dom go­ścin­ny i…

– Do­bra, do­bra – ucię­ła, po­iryto­wa­na.

Mark chciał sta­nąć w obro­nie za­kon­ni­ków, ale wte­dy przy­po­mniał so­bie, po co tutaj przy­szedł. Anne pew­nie jesz­cze bar­dziej się zde­ner­wuje, słysząc o zbi­tej szybie.

– Tak czy siak, po­do­ba mi się w FDiJ – oznaj­mił po pro­stu.

Spoj­rza­ła na nie­go ze zdzi­wie­niem.

– Tak ich na­zywam – wy­ja­śnił. Wiesz, że pro­du­kują tam dżem?

– Owszem.

– Ro­bią dżem… a ich klasz­tor jest pod we­zwa­niem Fi­li­pa i Ja­kuba. Tam mówi się w skró­cie FiJ, ale ja mó­wię FDiJ. Fa­bryka Dże­mu i Ja­go­dzia­nek. Opat uwa­ża, że to cał­kiem za­baw­ne.

– Yhm. – Pa­trzyła na nie­go, jak­by za­sta­na­wia­ła się, jak się go po­zbyć. – Więc co cię spro­wa­dza?

– Nie spodo­ba ci się to.

– Co zno­wu?

– Wczo­raj wie­czo­rem chło­pa­ki z są­siedz­twa gra­li w bejs­bol. Ktoś od­bił pił­kę tak, że tra­fi­ła pro­sto w okno od po­dwó­rza.

– Jezu Chryste.

W jej gło­sie po­brzmie­wa­ło bar­dziej zmę­cze­nie niż złość.

– Nie martw się – po­wie­dział. – Za­dzwo­nię do szkla­rza. Wiesz, do ko­goś, kto na­pra­wia okna.

– Tak, wiem, kto to szklarz.

– Nie chcia­łem, żeby to tak za­brzmia­ło – od­parł spe­szo­ny. – To pro­sta spra­wa. Rama nie jest uszko­dzo­na. Chłop­cy po­wie­dzie­li, że za­pła­cą.

– Czyli ich ro­dzi­ce – stwier­dzi­ła. – Po­dam ci na­zwi­sko ko­goś spraw­dzo­ne­go.

Kie­dy otwo­rzyła drzwi, po­czuł, jak schło­dzo­ne kli­ma­tyza­cją po­wie­trze owie­wa mu nogi. Szcze­kacz rzucił się w jego kie­run­ku, ale Anne po­wstrzyma­ła go nogą. Pies uja­dał za drzwia­mi, pod­czas gdy Mark ob­ser­wo­wał, jak Anne prze­trzą­sa szufla­dy szaf­ki w sa­lo­nie. Na ścia­nach wi­sia­ły opra­wio­ne fo­to­gra­fie ko­bie­ty i jej zna­jo­mych, a tak­że wie­le zdjęć syna. Jed­no szkol­ne: uśmiech­nię­ty chło­pak, za nim pro­spekt imi­tują­cy po­god­ne nie­bo, po któ­rym płyną puszyste bia­łe chmur­ki. Chło­pak ma na so­bie bia­łą ko­szulę. Ja­sno­brą­zo­we wło­sy i bla­da cera – po­dob­ny do Anne.

– O, tutaj – po­wie­dzia­ła, po­da­jąc mu wi­zytów­kę przez otwar­te drzwi. – Mo­żesz do nie­go za­dzwo­nić. Zna się na rze­czy. Prze­pra­szam, że tak w po­śpie­chu, ale mam dziś jogę i mi­lion spraw do za­ła­twie­nia. A poza tym w domu wszyst­ko w po­rząd­ku? – Pies uja­dał nie­ustę­pli­wie.

– Ja­sne. I bar­dzo do­brze mi się tam miesz­ka.

– Miło to słyszeć. – Uśmiech­nę­ła się wresz­cie. – Mi­łe­go dnia. Trzymaj się.

Za­mknę­ła drzwi. Słyszał jej stłumio­ny głos: „Za­mknij się, ty psy­chicz­ny stwo­rze!”.

Kie­dy mi­nął pod­jazd, trzej chłop­cy od zbi­te­go okna prze­je­cha­li na pod­nisz­czo­nych de­sko­rol­kach, po­krzykując coś do sie­bie. Za­uwa­żyw­szy Mar­ka, uci­chli, jak­by na wspo­mnie­nie tam­te­go fe­ral­ne­go zda­rze­nia. Ale kie­dy im po­ma­chał, za­trzyma­li się, sta­wia­jąc de­ski do pio­nu.

– Hej, Mark – po­wi­tał go Brad, wy­cią­ga­jąc do nie­go rękę. – Nie­długo przy­nie­sie­my pie­nią­dze.

Mark uści­snął wy­cią­gnię­tą doń dłoń.

Dwóch po­zo­sta­łych, John i Gary, uczyni­li po­dob­nie, ge­stem tym skła­da­jąc mil­czą­ce prze­pro­si­ny. Po czym jak zwykle za­czę­li się z nim dro­czyć, wy­ra­ża­jąc zdu­mie­nie, że pił­ka po­le­cia­ła tak da­le­ko, szyb­ko i tra­fi­ła pro­sto w okno. Ożywi­li się nie­co.

– Czło­wie­ku! – wy­krzyk­nął John. – Nie mo­głem w to uwie­rzyć! Wpa­dli­śmy w pa­ni­kę, kie­dy zo­ba­czyli­śmy, jak zbli­ża się do szyby! Su­per, że nas za to nie zje­cha­łeś, ziom.

– Nie ma pro­ble­mu, chło­pa­ki – od­po­wie­dział. – Po pro­stu uwa­żaj­cie.

John uniósł brwi i spoj­rzał zna­czą­co na dom Anne.

– Ty też, ziom!

Mark prze­wró­cił ocza­mi, kie­dy Gary ryk­nął śmie­chem. Brad na­chmu­rzył się i wbił wzrok w zie­mię.

Na­stęp­nie po­gna­li da­lej na de­sko­rol­kach.