Ortografija polska - ebook

Jan Ko­cha­now­ski

OR­TO­GRA­FI­JA POL­SKA

A

A tro­ja­kie Po­la­cy mają: pierw­sze zową ła­ciń­skie, któ­re ma swój znak nad sobą, kre­skę z góry na dół wie­dzio­ną od pra­wej ręki ku le­wej, jako "żád­ny", to jest nie­cud­ny. Dru­gie zową swo­im, to jest pol­skim, któ­re­go znak jest kre­ska tak­że nad nim, ale od le­wej ku pra­wej ręce, jako "żad­ny", to jest nikt. Trze­cie zo­wie­my cięż­kim, któ­re ma kre­skę przez się jako "po­żąd­ny". To ostat­nie za­wż­dy swym zna­kiem zna­czyć trze­ba; dwo­je pierw­sze jeno wten­czas, kie­dy sło­wo jed­na­ko się pi­sze, a za róż­nym tej istej li­te­ry wy­ma­wia­nim róż­ny ma i wy­kład, jako się tam wy­sszej uka­za­ło w tym sło­wie "żád­ny" a "żad­ny". Cza­sem też dla do­brych ry­mów te zna­ki są do­bre.

B

B dwo­je: pierw­sze nie jest nic ró­zne od ła­ciń­skie­go, jako "ślub", to jest przy­rze­cze­nie. Dru­gie – na­sze wła­sne, a to kre­skę ma nad sobą, jako "ślub'", to jest przy­rzecz, a iż się rzad­ko tra­fia, nie wa­dzi nic, że za­wż­dy zna­czo­ne bę­dzie, cho­cia­by też sło­wo żad­nej róż­ni­ce oko­ło wy­kła­du nie mia­ło.

C