Pani de la Carliere - ebook

PANI DE LA CAR­LIE­RE CZY­LI O NIE­KON­SE­KWEN­CJI SĄ­DÓW PU­BLICZ­NYCH O NA­SZYCH PRY­WAT­NYCH UCZYN­KACH

– Wra­ca­my?

– Wcze­śnie jesz­cze.

– Wi­dzisz te chmu­ry?

– Nie oba­wiaj się; roz­pierzch­ną się same, na­wet bez śla­du wia­tru.

– Tak są­dzisz?

– Czę­sto ob­ser­wo­wa­łem to zja­wi­sko w le­cie, w upal. Niż­sza część at­mos­fe­ry, po­zba­wio­na, wsku­tek opa­dów wod­nych, wil­go­ci, wchło­nie część gę­stej pary two­rzą­cej ciem­ną opo­nę, któ­ra za­sła­nia ci nie­bo. Masa tej pary roz­ło­ży się mniej wię­cej rów­no­mier­nie w ca­łej ma­sie po­wie­trza; dzię­ki temu do­kład­ne­mu roz­miesz­cze­niu lub kom­bi­na­cji – jak ci się po­do­ba na­zwać – at­mos­fe­ra sta­nie się ja­sna i prze­zro­czy­sta. Jest to niby la­bo­ra­to­ryj­ne do­świad­cze­nie, od­by­wa­ją­ce się nad na­szy­mi gło­wa­mi. Za kil­ka go­dzin la­zur za­cznie prze­bi­jać przez roz­rze­dzo­ne chmu­ry; chmu­ry sta­ną się co­raz rzad­sze; la­zu­ro­we okna co­raz licz­niej­sze i ob­szer­niej­sze; nie­ba­wem ani bę­dziesz wie­dział, co się sta­ło z czar­nym we­lo­nem, któ­ry cię prze­ra­żał, oraz zdu­mie­jesz się i ura­du­jesz przej­rzy­sto­ścią po­wie­trza, czy­sto­ścią nie­ba i uro­dą dnia.

– Ależ praw­da! Gdy ty mó­wi­łeś, pa­trza­łem na nie­bo i zja­wi­sko to zda­wa­ło się speł­niać two­je roz­ka­zy.

– Jest po pro­stu zwią­za­ne z ilo­ścią wody roz­pusz­czo­nej w po­wie­trzu.

– Tak jak para, któ­ra ćmi po­wierzch­nię szklan­ki, sko­ro na­peł­ni­my ją mro­żo­ną wodą, jest je­dy­nie ro­dza­jem strą­tu.

– A te ol­brzy­mie ba­lo­ny, pły­ną­ce lub wi­szą­ce w at­mos­fe­rze, są je­dy­nie nad­mia­rem wody, któ­rej na­sy­co­ne po­wie­trze nie może roz­pu­ścić.

– Tkwią w niej jak ka­wał­ki cu­kru na dnie fi­li­żan­ki kawy, któ­ra nie może ich już wię­cej wchło­nąć.

– Bar­dzo słusz­nie.

– I przy­rze­kasz mi za po­wro­tem…

– Skle­pie­nie usia­ne gwiaz­da­mi, naj­pięk­niej­sze, ja­kie być może.