Panny młode. Zima - ebook

1

W kuchni pizzerii u Cappy’ego, w której panował ogromny ruch, Layla O’Reilly wcisnęła się do kąta i nachyliła do słuchawki.

– Nie, nie, nie. Nie możesz się teraz wycofać. Wesele jest za pięć godzin. Pięć godzin, Cooper! – Owinęła kabel wokół pięści, a na jej czoło wystąpiły krople potu.

– Laylo, ja...

– Nawet mi nie mów, że musisz być w pracy. Zaprosiłam cię ponad miesiąc temu. Powiedziałeś, że załatwiłeś sobie wolny wieczór i noc.

– Pozwól mi coś powiedzieć. Mam anginę, Laylo. Zarażam. Muszę być na antybiotykach przynajmniej dwadzieścia cztery godziny, zanim...

– Zaryzykuję. – Nie przejmowałaby się, nawet gdyby miał malarię. Zamierzała pójść dzisiaj na to wesele i to właśnie z osobą towarzyszącą. Nic tak dosadnie nie mówiłoby: „Widzisz? Moje życie toczy się dalej” niż atrakcyjny mężczyzna u boku.

– Czuję się koszmarnie. Mam trzydzieści dziewięć stopni gorączki i drut kolczasty w gardle.

Layla wzięła głęboki oddech, a jej nozdrza wypełnił znajomy zapach czosnku i oregano. Nie mogła uwierzyć, że to się działo naprawdę.

– No, faktycznie, nie brzmisz zbyt dobrze.

– Przepraszam – powiedział. – Wiem, że dzisiejszy wieczór jest dla ciebie bardzo ważny.

– To nie twoja wina. – Zamknęła oczy. – Ani angina, ani to wesele. – Stuknęła się słuchawką w skroń. Raz, drugi, trzeci. – Przyniosę ci jutro rosół.

– Moja siostra już się tym zajęła, nie przejmuj się mną. Co teraz zrobisz?

– Nie wiem.

– Po prostu nie idź. Nie potrzebujesz ich.

– Cała moja rodzina tam będzie.

– Tutaj nie chodzi o twoją rodzinę, dobrze o tym wiesz – przypomniał jej. – Chodzi o to, że chcesz coś udowodnić.

– Zamknij się, Cooper. – Zacisnęła pięść na kablu. Nic nie bolało tak mocno i tak długo, jak zdrada.

– Wiesz, że mam rację.

Olivia minęła ją, niosąc tacę, i ruchem głowy wskazała jej, by popatrzyła do tyłu. Layla podążyła wzrokiem w tamtym kierunku. Łysa głowa Cappy’ego błyszczała w świetle lamp kuchennych. Spojrzał na nią wymownie.

– Muszę kończyć. Mamy tu godziny szczytu.

Przyjęła dwa zamówienia, pracując na autopilocie, a jej myśli kręciły się wokół dostępnych możliwości. Musi szybko kogoś znaleźć. Podczas przerwy zadzwoniła do kilku znajomych. Bezowocnie.

Myśl, Laylo.

Poprawiła kucyk, w który upięła długie, brązowe włosy i wyszła z pomieszczenia dla personelu. Zostały jej jeszcze dwie godziny pracy, godzina, żeby się przyszykować, i pół, aby dotrzeć do Louisville.

Rozejrzała się po pizzerii, czując narastającą desperację. Nowy pomocnik kelnera, David, był całkiem przystojny i zawsze się do niej uśmiechał. Nie zachęcała go, bo był od niej o cztery lata młodszy, ale nikt tego nie zauważy. Poza tym desperacja, i tak dalej.

Kilka minut później odeszła od Davida jeszcze bardziej zdesperowana. Musiał pracować aż do zamknięcia. A co gorsza, jej zaproszenie potraktował jako zachętę.

– Wszystko okej? – spytała Olivia, przechodząc obok.

– Taaak. Spoko.

– Dobra. Jest już zamówienie dla czwartego stolika, a przy piątce usiadła właśnie rodzina.

– Dzięki. – Layla chwyciła zamówienie z podgrzewacza: pizzę personalizowaną, z wybranymi dodatkami, po czym, z mętlikiem w głowie, ruszyła do czwórki.

Dopiero tuż przy stoliku zauważyła, kto przy nim siedział. Seth Murphy rozpoznał ją w tym samym momencie. Schował iPhone’a do kieszeni, nie spuszczając z niej spojrzenia swoich niebieskich oczu.

– Layla – powiedział tym swoim głębokim głosem.

Uniosła podbródek, położyła pizzę na stole, nie kłopocząc się, by nałożyć mu pierwszy kawałek na talerz.

– Murphy. – Co on tu robił? Na jej zmianie? Choć wcale nie musiał wiedzieć, że to jej zmiana. – Nie powinieneś szykować się do wesela? – Zacisnęła usta, żeby nie wymsknęło jej się nic więcej.

Spojrzał na zegarek, zwyczajny, z wielką tarczą i mnóstwem cyfr.

– Zostało jeszcze kilka godzin. – Otworzył znowu usta, ale zaraz je zamknął. Mądrze.

Odwróciła się do stolika numer pięć, by nie zdążył zadać jej tego samego pytania. Czuła na swoich plecach spojrzenie Murphy’ego, gdy przyjmowała zamówienie, i jej kark zalała fala żaru. Nieczęsto na siebie wpadali – nie obracali się w tych samych kręgach. Kiedy już się to zdarzało, było dla niej niezręczne. Nikt nie wiedział tak dobrze, jak Murphy, jak bardzo Jack ją skrzywdził. I nikt oprócz Jacka i Jessiki nie był za to bardziej odpowiedzialny.

Przyniosła napoje dla gości przy piątce i podała rachunek parze ściśniętej po jednej stronie dwuosobowej loży. Przez chwilę wahała się, czy nie zignorować pustej szklanki Murphy’ego, ale odezwało się jej sumienie.

Chwilę później postawiła przed nim nowy mountain dew i oderwała paragon z terminalu. Zazwyczaj nie zostawiała rachunków tak wcześnie, ale Murphy nie był jej zwyczajnym klientem. Trudno było znowu być z nim blisko. I wciąż się na niego gniewać.

– Czy podać coś jeszcze?

Rozsiadł się wygodnie w pokrytej winylową tkaniną loży. Światło padające z lampy nad jego głową korzystnie omywało mu twarz. Zawsze przypominał jej Ryana Goslinga, zwłaszcza kiedy nie miał na głowie tej okropnej firmowej czapki ze sklepu Materiały Murphy’ego.

Otworzył usta i bez słowa je zamknął. Layla miała już serdecznie dosyć tego, że wszyscy chodzili dookoła niej na palcach. On też.

Wyprostowała się do całego swojego metra sześćdziesiąt siedem i pół i przerzuciła koński ogon przez ramię.

– No, dawaj.

– Co? – Zamrugał.

– No, dalej, spytaj mnie.

Spuścił wzrok na napoczęty kawałek pizzy na talerzu. Nie ogolił się. Kilkudniowy zarost sprawiał tylko, że był jeszcze bardziej przystojny.

– Laylo...

– Tak, idę na wesele. Tak, już mi przeszło. I tak, cieszę się szczęściem mojej kuzynki. Czy to wyczerpująca odpowiedź?

Znowu zawiesił na niej wzrok. Ledwo wytrzymała jego spojrzenie. Potrafił patrzeć na nią tak, jakby umiał przejrzeć ją na wylot. Nie spoglądał tak na nią od czasu, kiedy latem malowali razem scenografię w lokalnym teatrze. Wtedy jej się to podobało. Teraz – nie za bardzo.

– Cieszę się – odparł. – Zasługujesz na... – Ze wszystkich sił usiłował dokończyć zdanie.

Ale jego wysiłek nie był Layli potrzebny. Gwałtownym ruchem położyła na blacie rachunek.

– Udanego popołudnia, Murphy.

Jej serce biło zbyt szybko, kiedy odwróciła się na pięcie i odeszła. Nogi jej drżały, gdy zmierzała do kuchni. Jeśli na sam widok Murphy’ego działy się z nią takie rzeczy, to co będzie na weselu? Kiedy zobaczy Jacka i Jessicę razem, składających sobie przysięgę, całujących się, tańczących ze sobą?

Nie miała czasu martwić się o swoje uczucia. Wciąż potrzebowała osoby towarzyszącej, a zegar tykał. Wyczerpała już listę kontaktów. Rozejrzała się ponownie po restauracji, przyjmując kolejne zamówienie. Grupka chłopaków, których nie znała, zebrała się wokół stołu bilardowego w drugiej sali. Knajpę wypełniały rodziny i małżeńskie pary. Znowu rozglądnęła się po kuchni. Trzech mężczyzn. David, Cappy i facet tak stary, że mógłby być jej dziadkiem.

No, proszę, Boże, przydałaby mi się pomoc.

Jej wzrok znów spoczął na Murphym. Zaniosła do stolika średnią pepperoni i zaczęła nakładać kawałki na talerze.

Nie. Absolutnie nie. Z powodów tak licznych, że szkoda wymieniać.

Uśmiechnęła się mechanicznie do obsługiwanej pary, po czym poszła po dolewki. Może był singlem. I to atrakcyjnym – nie można było zaprzeczyć. Ale był też przyjacielem Jacka. Była zdziwiona, że nie został poproszony na świadka, ale najwyraźniej Jessica nalegała, żeby Jack wybrał jej braci.

Spojrzała przez przyciemniane okno na pokryty śniegiem krajobraz. Musiała przyznać, że było pięknie. Idealnie na zimowe wesele. Gdyby wszystko potoczyło się inaczej, to mogło być jej wesele.

Głośne siorbnięcie przyciągnęło jej uwagę z powrotem do stolika Murphy’ego. Odstawił pustą szklankę i ugryzł pizzę. Dobra. Kolejna dolewka.

Chwilę później postawiła napój na jego stoliku i odwróciła się, żeby odejść.

– Laylo... – Dotknął jej ręki. – Zaczekaj.

Ten dotyk sprawił, że coś jakby przez nią przepłynęło. Jego palce wciąż spoczywały delikatnie w tym samym miejscu. Zwróciła się ku niemu, unosząc brwi.

– Może... Podwiozę cię? Na wesele? Na drogach robi się nieciekawie.

Patrzyła mu prosto w oczy. Na swój sposób zawsze ją zaskakiwał. W przeszłości też. Nawet wtedy, kiedy byli jeszcze przyjaciółmi, zanim zaczęła spotykać się z Jackiem.

– To znaczy... Wiem, że na pewno masz z kim iść...

– Miałam. Dwie godziny temu. Cooper się rozchorował. Ma anginę.

– Ja idę sam, więc... – Podrapał się po szyi.

– Ach.

Czy to była odpowiedź? Czy Bóg zsyłał jej najbardziej nieprawdopodobny scenariusz?

I jeszcze jedno pytanie – najważniejsze: czy rzeczywiście była aż tak zdesperowana? Niestety, na to znała odpowiedź.

– Czyli... – kontynuował.

– Tak, dzięki. – Przeniosła ciężar ciała na drugą nogę. – Przyda mi się transport.

W jego oczach coś błysnęło, ale znikło, zanim udało jej się zgadnąć, co to było.

– Podjadę po ciebie o piątej trzydzieści. Dobra?

– Jasne. – Layla odwróciła się szybko, żeby nie zdążyć zmienić zdania. I nie zacząć się zastanawiać, dlaczego kolana nie potrafiły utrzymać jej w pozycji pionowej.

Pojawienie się na weselu byłego narzeczonego w towarzystwie Murphy’ego było nieskończenie lepsze niż pojawienie się na nim bez towarzystwa. Prawda?2

Seth przesunął się nieco do przodu w kolejce gości witających się z młodą parą. Zerknął kątem oka na Laylę. Jej wydatne wargi ułożyły się w sztywny uśmiech, a zielone niczym mech oczy błyszczały od jakiejś emocji.

Podczas ceremonii ledwie drgnęła. Może rzeczywiście już jej przeszło z Jackiem.

Kiedy ponownie posunęli się naprzód, stanęła bliżej niego i ukryła swoją dłoń w zagłębieniu jego zgiętego łokcia. Przyciągnął ją do siebie, choć jego serce wysyłało sygnały ostrzegawcze do mózgu. To nie ma nic wspólnego z tobą.

Layla prawie w ogóle na niego nie patrzyła, odkąd wyjechali z Chapel Springs, jeśli nie liczyć pogardliwych spojrzeń, które mu posyłała. Najwyraźniej nie umiał powiedzieć nic odpowiedniego. Kiedy rzucił jej komplement na temat wyglądu – na dodatek szczery – przekręciła jego słowa.

Znowu podeszli do przodu. Jack był już tylko kilka centymetrów dalej. Jack, który kiedyś był jego najlepszym przyjacielem. Wciąż się kumplowali, ale to już nie było to samo. Zmienił się, po tym jak zaczął się wspinać po drabinie tego świata. Stary Jack nigdy w życiu nie potraktowałby kobiety tak bezdusznie.

– Murphy. – Jack wyciągnął dłoń do męskiego uścisku. – Dzięki, że przyszedłeś, stary.

– Gratulacje dla was obojga.

Wzrok pana młodego spoczął na Layli, a jego oczy nieco się rozszerzyły, gdy zauważył, że trzyma się ręki Murphy’ego. Szybko się otrząsnął i nachylił, żeby ją też uściskać.

– Layla. Jak miło, że przyszłaś.

Kiedy dziewczyna odsunęła się od Jacka, jej dłoń zacisnęła się na ręce Setha w morderczym uścisku.

– Layla! – Jessica powitała kuzynkę sztucznym uśmiechem i nachyliła się do pocałunku, który nawet nie dotknął jej policzka.

– Jess. Gratulacje. – W jej wyważonym tonie nie dało się wyczuć ani nutki niepokoju. – Ślicznie wyglądasz.

– Dziękuję ci! Wybierałam tę suknię całą wieczność. – Zmierzyła wzrokiem Laylę od stóp do głów i z powrotem. – O rety. Miałam kiedyś identyczną sukienkę. Mama chyba oddała ją ubogim, ale bardzo ją lubiłam.

– Pójdziemy dalej. – Seth ruszył w bok i pociągnął Laylę za sobą. – Złapiemy was na przyjęciu.

Kiedy weszli za róg, Layla odsunęła się od niego. Miała napięte ramiona i szła sztywnym krokiem, stukając obcasami o kafelki w holu. Na jej twarzy nie było oznak udręki, nie licząc zaciśniętych zębów.

– Świetnie ci idzie – powiedział.

Posłała mu wymowne spojrzenie, gdy wychodzili z kościoła, a w drodze na przyjęcie nie odezwała się ani słowem. Wesele miało się odbyć w eleganckiej sali, kilka kilometrów dalej.

Po tym jak znaleźli swój stolik, Layla podchodziła do różnych członków swojej rodziny. Seth zaproponował, że pójdzie z nią, ale w odpowiedzi dostał tylko piorunujące spojrzenie. Bez dwóch zdań obwiniała go o to wszystko. Ale on nigdy nie chciał, żeby to się wydarzyło. Nigdy w życiu nie skrzywdziłby Layli celowo.

Zaczęło się od tego, że odebrał telefon od Jessiki, której samochód zepsuł się na autostradzie. Skąd miał wiedzieć, do czego doprowadzi to, że wysłał do niej Jacka? A w następnych tygodniach, kiedy Jack wspominał przelotnie o Jessice, Seth myślał, że to nic takiego. Teraz, patrząc wstecz, dostrzegał, jakim był tępakiem. A Layla obwiniała go o to, że jej nie ostrzegł. A może o to, że to on spowodował tę lawinę. Chyba o jedno i o drugie.

Patrzył na nią teraz, jak odsuwa się od swoich ciotek. Nawet z wymuszonym uśmiechem na ustach była najpiękniejszą kobietą na sali, ze swoimi długimi, ciemnymi włosami, nieskazitelną cerą i dużymi, zielonymi oczami. Miała długie nogi i krągłości dokładnie tam, gdzie powinna. Ale to nie dlatego tak bardzo mu się spodobała.

Nie. To z powodu swojego zadziornego usposobienia, które tak mocno go przyciągało. Tego, jak jej oczy błyszczały od emocji. Tego, jak walczyła o swoje i o swoich bliskich. Layla była po prostu niezwykła.

A Jessica dobrze o tym wiedziała. I dlatego wbijała kuzynce szpile, kiedy tylko mogła. Po tamtym komentarzu w kolejce z gratulacjami miał ochotę potrząsnąć tą rozpieszczoną babą. A teraz patrzył na Laylę i miał wrażenie, że z ciotkami wcale nie szło jej lepiej.

Kończyła właśnie przyjemną rozmowę – przynajmniej tak mu się wydawało – ze swoim tatą, bratem – Beckettem i jego narzeczoną – Madison. Chwilę później Layla przeszła obok niego i zatrzymała się przy otwartym barze kilka metrów dalej.

– Pan Malcolm – przywitała się. – Miło pana widzieć.

– Panią też, eee... – Stanley Malcolm wyciągnął dłoń.

– Layla O’Reilly. Spotkaliśmy się u pana w biurze jakiś czas temu.

– Ach, tak, tak. Miło znowu panią widzieć.

Layla otworzyła ostatnio własną firmę z branży home staging i przygotowywała domy na sprzedaż. Seth słyszał wiele dobrego o jej umiejętnościach dekoratorskich, ale wciąż pracowała na pół etatu u Cappy’ego, więc zastanawiał się, czy właśnie nie próbuje rozruszać interesu.

Język ciała Layli wskazywał na jej pewność siebie, kiedy rozmawiała ze Stanleyem. Dobrze. Firma pośrednictwa sprzedaży nieruchomości Malcolm Realty specjalizowała się w zabytkowych domach z najwyższej półki w całym regionie. Stanley mógł sprawić, że jej firma zaistniałaby w branży. Layla wręczyła mu wizytówkę, a on schował ją do kieszeni marynarki.

Daniel Dawson, młodziutki burmistrz Chapel Springs, podszedł do nich i wyciągnął dłoń do Stanleya. Broker odwrócił się od Layli i poświęcił Danielowi całą uwagę.

Uśmiech zniknął z twarzy dziewczyny. Najwyraźniej nie wiedziała, co zrobić z dłońmi.

– Witaj, Seth. – Marsha Marquart pojawiła się przed nim i zasłoniła mu widok.

Wstał i uścisnął jej dłoń.

– Pani Marquart, miło panią widzieć.

– Nie zapomniałeś o Cichej Nocy, co?

– Oczywiście, że nie. – W chwili słabości ubiegłego lata dał się przekonać do wzięcia udziału w dorocznym lokalnym zwyczaju polegającym na dekorowaniu i zwiedzaniu domów w weekend przed świętami Bożego Narodzenia.

– Nie mogę się doczekać, co wymyślisz. – Pogładziła go po ramieniu. – Udanego wieczoru.

Kiedy odeszła, po raz nie wiadomo który pożałował, że jej nie odmówił. Udekorowanie jego starego domu będzie mordęgą. Miał dokładnie jedno pudło świątecznych dekoracji i zerowe umiejętności w tym zakresie.

Z przodu sali powstało niewielkie zamieszanie spowodowane wejściem państwa młodych. Layla wróciła do stolika, gdy para zaczęła swój pierwszy taniec. Prawie nie odzywała się do Setha podczas toastów i kolacji, gawędząc głównie z innymi osobami siedzącymi przy stole. Brat z narzeczoną siedzieli obok niej i zajmowali ją rozmową.

Kiedy tylko orkiestra weselna zaczęła grać, Madison zaciągnęła Becketta na parkiet. Layla skubała jedzenie. Z jej koka wyśliznął się zabłąkany kosmyk, muskając twarz. Seth zapragnął schować go za jej ucho, poczuć jedwab jej skóry pod opuszkiem kciuka. Zacisnął pięść, żeby przypadkiem tego nie zrobić i nie oberwać.

Mógł sobie tylko wyobrażać, co ona teraz czuła. To musiała być najdłuższa noc w jej życiu.

– Możemy wyjść, kiedy tylko będziesz chciała.

– Musimy zostać, aż pokroją tort. – Odłożyła widelec.

To chyba taka zasada. Zespół zagrał kolejną melodię. Starą piosenkę Franka Sinatry. Na parkiet weszło więcej par.

– Zatańczysz?

– Z tobą? – Uniosła jedną brew.

– Potraktuję to jako odmowę. – Sięgnął po szklankę.

– Możesz poprosić kogoś innego, Murphy, naprawdę.

Nie zamierzał jej teraz zostawić, nawet gdyby chciał zatańczyć z kimś innym – a nie chciał. Jack i Jessica podchodzili do gości, byli już przy sąsiednim stoliku. Layla też musiała ich zauważyć, sądząc po tym, jak potraktowała leżącą na kolanach serwetkę.

– Możesz do mnie mówić po imieniu, wiesz?

Wzruszyła ramionami.

– Tak jak kiedyś.

Kiedyś robiła z nim też inne rzeczy. Na przykład śmiała się, gadała o byle czym, dotykała go.

– Jack zawsze mówił do ciebie Murphy. Przyzwyczaiłam się.

Pozostałe dwie pary siedzące z nimi odeszły od stolika, żeby zasilić tłum na parkiecie.

– To twój dom znajdzie się na trasie świątecznego zwiedzania?

– Skąd ty to...

– Podsłuchałam twoją rozmowę z Marshą.

– Aha. Tak, niestety poddałem się presji.

– Czemu niestety?

– Kompletnie nie znam się na dekorowaniu. – Posłał jej cierpki uśmiech. – Nie mam nawet... – W jego głowie zaświtała pewna myśl. Genialna. – Nie chciałabyś mi pomóc...?

Kąciki jej ust opadły. Przymknęła oczy i odwróciła się od niego.

– Zapłaciłbym ci...

– Hejka, kuzynko! – Jessica przysunęła się do nich niepostrzeżenie.

Cała czwórka znalazła się ponownie razem, a ich powitanie było tak sztucznie słodkie, jak puszka dietetycznej coli.

– Czy wy jesteście... eee... parą? – spytał Jack.

– Och, kochanie... – Jessica pacnęła go otwartą dłonią w ramię. – Na pewno nie są prawdziwą parą. Layla nie jest w jego typie.

Podtekst był jasny: Seth w życiu nie umówiłby się z takim marginesem jak Layla. To nic, że jej mąż się z nią umawiał.

Seth ujął dłoń Layli i zacisnął w swojej pięści.

– Tak właściwie, to tak.

– Że niby chodzicie ze sobą...? – Niedowierzanie na twarzy Jessiki sprawiało, że Seth znowu miał ochotę nią potrząsnąć.

– Tak. Chodzimy ze sobą. – Przysunął się do Layli.

Jessica parsknęła, zupełnie nie w stylu damy, po czym spojrzała na niego tak, jakby brakowało mu piątej klepki.

– Serio?

– Jessico... – Jack w żałosny sposób usiłował przywołać żonę do porządku.

Płatki nosa Layli rozchyliły się, a jej oczy błyszczały. Lekko otworzyła usta. Seth znał to spojrzenie.

– Właściwie to jesteśmy zaręczeni.

Layla odwróciła gwałtownie głowę w jego stronę.

– Od niedawna – dodał i pochylił się przebiegle w jej kierunku. – Jeszcze nikomu nie mówiliśmy.

Chwilę ciszy zakłócał ból spowodowany przez paznokcie Layli wpijające się w jego dłoń.

Jessica ze zmarszczonymi brwiami powiodła wzrokiem po ich twarzach, po czym zawiesiła go na Secie.

– Nie jesteście zaręczeni.

– Wow. – Twarz Jacka rozciągnęła się w szczerym uśmiechu. – Po prostu... Wow! Gratulacje. Co za... Wow!

– Jack, przestań – powiedziała Jessica. – Nie ma mowy, żeby on ożenił się z Laylą.

To, jak wymówiła jej imię, sprawiło, że Seth ledwo usiedział na krześle.

– Kiedy? – Jessica zmrużyła oczy. Jej ton był wyzywający.

– W Wigilię. – Ból zaczynał promieniować z dłoni.

– To naprawdę super – odparł Jack. – Wow.

Podeszła druhna Jessiki i szepnęła jej coś do ucha, po czym odeszła.

– Obowiązki wzywają – oznajmiła panna młoda, spoglądając na nich ze zmarszczoną miną na idealnie umalowanej twarzy. A potem tak jakby się otrząsnęła. – Pora pokroić tort, kochanie. – Złożyła pocałunek na wargach Jacka i posłała Layli słodziutki uśmiech. – Pogadamy później, kuzynko.

– Coś. Ty. Narobił. – Layla ze złością wyrwała dłoń z uścisku Murphy’ego.

Mężczyzna upił łyk napoju. Jego twarz nic nie zdradzała. Może oczy coś by jej powiedziały, ale nie patrzył na nią. Nic dziwnego. Właśnie ogłosił ich zaręczyny jej byłemu narzeczonemu i kuzynce, z którą ten ją zdradził.

– Murphy.

Odłożył szklankę. Po jego ogolonej twarzy przebiegł cień. Potarł dłonią policzek. A potem wreszcie na nią spojrzał.

– Nie mogłem się powstrzymać.

– Nie mogłeś się powstrzymać!?

– Była okropna. A ty zaraz miałaś wybuchnąć. Tylko mi nie mów, że nie.

– A więc powiedziałeś im, że jesteśmy zaręczeni!?

– Nie chciałem, żeby to zaszło tak daleko. – Skrzywił się.

– Ale zaszło!

– Nie uwierzyła.

– Ale on uwierzył! – Czy Murphy nie dostrzegł na twarzy Jacka tego wielkiego uśmiechu? Czy nie słyszał szczerych gratulacji? Layla nigdy nie widziała, żeby tak mu ulżyło.

– Rozejdzie się. Zapomną.

Gapiła się na niego w milczeniu. Ludzie nie zapominają o czymś takim.

– Przestań tak na mnie patrzeć.

– Jak? Jakbyś oszalał? – Layla wzięła głęboki wdech, a potem wypuściła powietrze.

Miała nikłą świadomość tego, co działo się teraz przy stole z tortem. Ktoś coś mówił do mikrofonu. Śmiech.

– Słuchaj – powiedział Murphy. – To był impuls. Przepraszam.

– Podałeś im datę ślubu. Za cztery tygodnie.

– Przepraszam. Naprawię to.

– Jak?

– Pogadam z nim. Odciągnę go na bok, gdy skończy z tortem. Wyjaśnię mu wszystko.

– Czyli to, że było ci mnie żal i próbowałeś sprawić, żebym wyglądała na mniej żałosną?

– Nikt tak o tobie nie myśli. – Jego spojrzenie zmiękło. – Powiem mu prawdę. Że Jessica wytrąciła mnie z równowagi swoim... zadartym jak zwykle, poprawionym plastycznie nosem.

– Nie sądzę, żeby to w czymś pomogło. – Layla upiła łyk drinka. – Chociaż chciałabym zobaczyć twarz Jacka, gdy mu to powiesz.

– Naprawię to. Masz moje słowo. – Wwiercał się w nią przeszywającym spojrzeniem swoich niebieskich oczu.

– ...i chcielibyśmy dzisiejszego wieczoru wznieść jeszcze jeden toast – powiedział Jack do mikrofonu.

Layla niechętnie zwróciła uwagę na przód sali i olbrzymi tort, którym nowożeńcy przed chwilą karmili siebie nawzajem.

Pan młody uniósł kieliszek, patrząc na Laylę i Setha. Kobieta przestała oddychać. Po jej kręgosłupie przebiegł dreszcz trwogi i osiadł z całym swym ciężarem w gardle.

– Za moich przyjaciół, Murphy’ego i Laylę. Gratulacje z okazji zaręczyn! Cieszymy się razem z wami.