Pożądanie i śmierć - ebook

POLECAMY W SERII

Dotyk śmierci

Sława i śmierć

Skarby przeszłości

Kwiat Nieśmiertelności

Śmiertelna ekstaza

Czarna ceremonia

Anioł śmierci

Święta ze śmiercią

Rozłączy ich śmierć

Wizje śmierci

O włos od śmierci

Naznaczone śmiercią

Śmierć o tobie pamięta

Zrodzone ze śmierci

Słodka śmierć

Pieśń śmierci

Śmierć o północy

Śmierć z obcej ręki

Śmierć w mroku

Śmierć cię zbawi

Obietnica śmierci

Śmierć cię pokocha

Śmiertelna fantazja

Fałszywa śmierć

Pociąg do śmierci

Zdrada i śmierć

Śmierć w Dallas

Celebryci i śmierć

Psychoza i śmierć

Wyrachowanie i śmierć

Ukryta śmierć

Niewdzięczność i śmierć

Święta i śmierć

Obsesja i śmierćRozdział 1

Właściwie to za pierwszym razem wcale nie chcieli nikogo zabić.

Zależało im na przyzwoitym samochodzie – to nawet nie musiała być jakaś wypasiona bryka – bo ich gruchot krztusił się i rzęził, a potem rozkraczył się na środku drogi akurat, gdy przejechali granicę między Oklahomą i Arkansas.

To Ella-Loo wymyśliła, jak zdobyć nowy środek lokomocji. Zawsze miała mnóstwo pomysłów i marzeń, a odkąd poznała Darryla, uwierzyła, że jej marzenia mogą się spełnić.

Pracowała w barze dla kowbojów w Dry Creek, w tej części stanu, gdzie wąski pas Oklahomy wrzyna się w Teksas. Wcześniej żadne z jej marzeń się nie spełniło; prawdę mówiąc, facet, z którym była – ten łobuz Cody Bates – podbił jej oko i rozciął wargę, a potem tak mocno ją pchnął, że upadła na podłogę przed barem, w którym teraz pracowała.

Wiedziała, że jest stworzona do większych rzeczy niż nalewanie piwa i kiepskiej whisky kowbojom i chodzącym za nimi krok w krok apatycznym kobietom. Była stworzona do czegoś więcej niż obciąganie fiutów albo szybkie numerki w kiblu lub kabinie pikapa z facetami, od których zionęło piwem i których jedyną ambicją był udział w rodeo.

Dostrzegła swoją szansę, kiedy pewnego wieczoru w barze „Rope ‘N Ride” pojawił się Darryl Roy James. Wiedziała o tym w chwili, kiedy na niego spojrzała.

On był kimś, kogo jej brakowało. Tym, który był jej nieodzowny, by została kobietą, jaką mogła i powinna się stać.

Później mu powiedziała, że kiedy wszedł przez wahadłowe drzwi, światło – czerwono-złote jak o zachodzie słońca – spowijało go niczym aureola. Połyskiwały w nim jego jasne włosy i oczy niebieskie i tak przejrzyste, jak woda w jeziorze na widokówce.

I wtedy wiedziała już wszystko, co musiała wiedzieć.

Nie był taki, jak zajeżdżający oborą, obłapiający dziewczyny bywalcy „Rope ‘N Ride”.

Miał w sobie coś.

Po krótkim, ale intensywnym tańcu godowym, po tym, jak niemal ją przygwoździł do drzwi kabiny w toalecie, a potem jeszcze raz do ściany zaraz obok wejścia, powiedział jej to samo.

Jedno spojrzenie, powiedział. Ledwie się przyjrzał, już ją pokochał. To z książki. Z Szekspira. Darryl czytał Szekspira – nazywał go Wygadany Wiluś – kiedy robił maturę w schronisku dla nieletnich w hrabstwie Denton w Teksasie, po tym, gdy jako szesnastolatek uciekł z domu, żeby szukać szczęścia.

Opuścił schronisko, mając osiemnaście lat i podjął pracę w warsztacie samochodowym przyjaciela swojej matki. Znał się na silnikach tak, jak niektórzy znają się na koniach. Barlow, który przez cały czas tak zrzędził, że Darryl nie mógł się skupić, powiedział mu raz, że gdyby wkładał tyle samo wysiłku w pracę, ile w marzenia o tym, żeby być gdzieś daleko stąd, dorobiłby się fortuny.

Ale Darryl nie widział sensu w zaharowywaniu się na śmierć, kiedy jest tyle innych sposobów zdobycia wszystkiego, na czym mu zależało. A najlepszą metodą, jaką znał, było odbieranie tego komuś innemu.

Ponieważ nie chciał znów trafić do więzienia, wytrwał w warsztacie prawie trzy lata, które wydawały się wiecznością.

Potem zdobył to, co chciał, kradnąc sześć tysięcy osiemset dolarów, które Barlow zarobił na lewo i trzymał w szufladzie z podwójnym dnem w swojej kanciapie.

Już to samo świadczyło, jakim kretynem jest Barlow.

Darryl zabrał jeszcze trochę sprzętu oraz części samochodowych i włamał się do gablotki, w której Barlow trzymał cenny nóż myśliwski Bowie, uznawszy, że uda mu się to cacko spieniężyć gdzieś po drodze.

Spakował manatki, kiedy jego matka w pracy obsługiwała gości baru za nędzną pensję i jeszcze nędzniejsze napiwki. Wziął trzy tysiące dwieście dolarów z woreczka, który trzymała w puszce z mąką, i w ten sposób miał okrągłe dziesięć tysięcy.

Ponieważ uważał się za dobrego syna, zostawił jej sześćset czterdzieści sześć dolarów razem z liścikiem następującej treści:

„Wielkie dzięki, Mamo. Całuję, Darryl”.

Załadował wszystko do pikapa, który zabrał z warsztatu, i powiedział adios przeklętej dziurze, za jaką uważał Lonesome w Oklahomie.

Pojawił się w „Rope ‘N Ride” i w życiu Elli-Loo w dniu swoich dwudziestych pierwszych urodzin.

Uznali to za zrządzenie losu, bo potrzebowali siebie nawzajem.

Przed upływem dwudziestu czterech godzin Ella-Loo z workiem marynarskim, zawierającym cały jej życiowy dobytek, znalazła się w pikapie razem z Darrylem.

Jechali szybko, nie liczyli się z groszem, kradli, kiedy naszła ich ochota, i przy każdej nadarzającej się okazji pieprzyli się jak wściekłe norki.

Nim Darryla aresztowano w Tulsie za próbę przywłaszczenia sobie pierścionka zaręczynowego dla ukochanej, przepuścili prawie całą kasę.

Dostał cztery lata – bo miał przy sobie nóż myśliwski – i tym razem trafił do stanowego zakładu karnego w Oklahomie.

Ella-Loo czekała na niego. Zatrudniła się w jakimś barze, dorabiała, obciągając fiuty – ale nie pozwalała na żadne numerki, nawet kiedy faceci proponowali jej niezłą kasę.

Była wierna swojemu mężczyźnie.

Tak sumiennie, jak ksiądz odprawiający niedzielną mszę, odwiedzała Darryla co tydzień i podczas jednej wizyty w „mokrej celi” zaszła w ciążę.

A on czytał Szekspira i pogłębiał swoją wiedzę techniczną. Nauczył się więcej o budowie silników, o tym, jak skonstruować bombę, poznał bardziej złożone tajniki obsługi komputerów, liznął nieco informatyki.

Zdobywał wiedzę, którą zamierzał wykorzystać, kiedy wyjdzie na wolność.

Ella-Loo nazwała córeczkę Darra na cześć Darryla i zawiozła ją do Elk City, gdzie zostawiła małą babci.

Chociaż było jej bardzo ciężko wytrzymać tak długo bez ukochanego, została tam całe dziesięć dni. Wystarczająco długo, żeby jej matka zakochała się we wnuczce, a ojczym przestał tak się mieć na baczności.

Wiedząc, że matka nigdy nie pozwoli, żeby ojczym napuścił na nią policję, zabrała srebra po prababce – i tak kiedyś byłyby jej – zostawiła córeczkę i pojechała do McAlester na kolejne widzenie.

Może kiedyś, jak już postanowią osiąść gdzieś na stałe, razem z Darrylem wrócą po córkę. Ale, jak powiedział jej kochanek, byli sobie przeznaczeni i musieli w pełni przeżyć każdą chwilę życia.

W tym scenariuszu nie było miejsca na dziecko.

Darryl wyszedł po trzech i pół roku, wypuścili go w nagrodę za dobre sprawowanie. Czekała na niego w białej, obcisłej sukience i czerwonych szpilkach.

Ledwo dotarli do pokoju, wynajmowanego na miesiąc, sukienka wylądowała na podłodze, a buty śmignęły w powietrzu.

Obydwoje chcieli jak najszybciej ujrzeć McAlester w tylnym lusterku wozu, więc spędzili tam tylko tę jedną noc, jedząc, pijąc wino musujące, które Ella-Loo zwinęła z baru, w którym już nie zamierzała pracować ani obciągać fiutów, i uprawiając seks.

Chcieli jechać na wschód, aż do Atlantyku. Ella-Loo była spragniona świateł wielkiego miasta, gwaru i tego wszystkiego, czego nie ma w Oklahomie.

Nowy Jork, powiedziała Darrylowi, to ich przeznaczenie, bo to jedyne wystarczająco duże i ruchliwe miasto, które zatrzyma ich na dłużej.

Kiedy pikap zaczął się krztusić i rzęzić, Darryl wykorzystał swoje umiejętności oraz części, które wyciągnął z innego wozu, znalezionego na parkingu, i sprawił, że mogli pojechać dalej. Kierowali się na wschód, słuchając radia na cały regulator, a Ella-Loo przytuliła się do Darryla, jakby stanowili całość.

Lecz mimo wszystkich jego umiejętności stary rzęch nie nadawał się na tak długie trasy i jazdę z taką prędkością, więc w końcu rozkraczył się na dobre.

Wtedy Ella-Loo wpadła na genialny pomysł.

Darrylowi udało się prowizorycznie naprawić wóz w takim stopniu, by mogli zjechać z głównej drogi, a Ella--Loo w tym czasie sprawdzała coś w samochodowym komputerze. Doszła do wniosku, że może im się poszczęści na krótkim odcinku szosy numer dwanaście, trochę na południe od Bentonville.

Wyciągnęła tamtą białą sukienkę i czerwone szpilki, pomalowała usta na czerwono i pochyliła się do przodu, by przeczesać palcami swoje długie blond włosy.

Miała nadzieję, że trafi się jakiś samotny facet – bo nie miała wątpliwości, że na jej widok każdy facet się zatrzyma. Sukienka opinała jej krągłości, a kiedy Ella-Loo odgarnęła włosy do tyłu, opadły jej na ramiona niczym u syreny.

Roześmiała się i odsunęła Darryla, kiedy próbował się do niej dobierać.

– Poczekaj, mój drogi, poczekaj. I na razie się nie pokazuj. Jak będzie przejeżdżał jakiś facet, z całą pewnością się zatrzyma, żeby mi pomóc.

– Nie zechce na tym poprzestać. Jezu, Ella-Loo, jesteś taka seksowna jak czarne, koronkowe majtki. Od samego patrzenia na ciebie zrobił mi się taki twardy, że aż mnie boli.

– I właśnie o to mi chodzi. Kiedy będzie przejeżdżała kobieta, może się zatrzymać albo nie. Dwóch facetów się zatrzyma, dwie kobiety – być może. Czyli nic pewnego. Ale wcześniej czy później…

Przesunęła palcem po jego ustach i na moment przywarła do niego całym ciałem, aż jęknął, a potem go odpędziła.

– Później dostaniesz więcej, misiaczku. Jeszcze nie zapadł zmrok. Ludzie są bardziej skłonni, by się zatrzymać i pomóc, kiedy jest jeszcze w miarę widno. Idź i schowaj się za tamtym krzakiem. Muszę wyglądać na bezradną, a to niemożliwe, kiedy będę miała u boku takiego silnego przystojniaka jak ty.

Dobrze wybrała miejsce – może aż za dobrze, bo słońce coraz bardziej zniżało się na niebie, a drogą nie przejechał żaden samochód.

– Może uda mi się go jakoś uruchomić – zawołał Darryl. – Byleby dotrzeć do jakiegoś motelu albo miasteczka, a tam coś skombinujemy.

– Uda się nam, Darrylu – przekonywała go. – Musimy tylko… Jedzie jakiś samochód. Kiedy się zatrzyma, daj mi trochę czasu. A potem wyjdź i zajmij się resztą. Zajmiesz się resztą, prawda, Darrylu?

– Wiesz, że tak.

Stanęła obok auta, z rękami złożonymi jak do modlitwy, mając nadzieję, że w jej dużych, niebieskich oczach maluje się nadzieja i obawa.

Ubóstwiała grać.

Ogarnęło ją podniecenie, kiedy samochód – do tego całkiem niczego sobie – zwolnił. Mężczyzna opuścił szybę w oknie, wychylił głowę.

– Jakieś kłopoty?

– Och tak, proszę pana, niestety. – Zorientowała się, że jest starszy, ma koło pięćdziesiątki, więc Darrylowi łatwo będzie go obezwładnić, związać i zaciągnąć w krzaki. – Silnik zgasł i nie chce zapalić. Próbowałam się skontaktować ze swoim bratem – to jego wóz – ale chyba rozładował mi się telefon, a może zapomniałam zapłacić rachunek. Zawsze o czymś zapominam.

– Ale nie zapomniała pani zatankować, prawda? – spytał.

– Och nie, proszę pana. To znaczy, mój brat, Henry, zatankował do pełna. Henry Beam (tak nazywał się jej nauczyciel historii w szkole średniej) z Fayetville. Może go pan zna… Mam wrażenie, że wszyscy znają Henry’ego.

– Obawiam się, że nie. Nie jestem stąd. Zatrzymam się przed pani wozem i rzucę okiem.

– Bardzo panu dziękuję. Zupełnie nie wiedziałam, co robić. Na dodatek robi się ciemno.

Zjechał na pobocze. Jego wóz był srebrny i chociaż wolałaby czerwony jak jej buty, uznała, że nie będzie wybrzydzać. Zmieszała się, kiedy ją poprosił, by podniosła maskę, więc sam sięgnął do kabiny auta i zwolnił dźwignię.

Zauważyła, że mężczyzna ma na ręku ładny zegarek – srebrny i błyszczący jak samochód. Zapragnęła, żeby Darryl go wziął.

– Niezbyt się znam na pikapach – zaczął nieznajomy – więc jeśli to coś bardziej skomplikowanego, mogę panią podrzucić do Bentonville. Może pani skorzystać z mojego telefonu, żeby skontaktować się ze swoim bratem.

– Jak ładnie z pana strony. Bałam się, że zatrzyma się ktoś, kto nie będzie tak miły, i nie wiedziałam, co robić. – Spojrzała w stronę zarośli. Nie przestała trajkotać, żeby zagłuszyć szelest, jaki powstał, kiedy Darryl wysunął się zza krzaka. – Moja mama zacznie się martwić, jeśli nie wrócę do domu, więc jeśli jedzie pan do Bentonville, to świetnie. Osobiście panu podziękuje za odwiezienie mnie do domu.

– Zdawało mi się, że powiedziała pani „Fayetville”.

– Co? Och, Henry… – zaczęła.

Widocznie jej wzrok coś zdradził albo może mężczyzna usłyszał ciche kroki Darryla, bo cofnął się i odwrócił, akurat, kiedy Darryl zamachnął się łyżką do opon. Trafił tamtego w ramię.

Mężczyzna skoczył na Darryla jak diabeł, który wyrwał się z piekła.

Wszystko działo się tak szybko – słychać było tylko głuche odgłosy ciosów pięścią, zwierzęce pochrząkiwania i warknięcia. Myśląc wyłącznie o Darrylu, Ella-Loo złapała łyżkę do opon, która mu wypadła z ręki, i mocno zacisnęła na niej palce.

Zamachnęła się i z całej siły uderzyła w plecy rozjuszo­nego dobrego samarytanina. Zrozumiała swój błąd, kiedy to go nie powstrzymało. Za drugim razem wycelowała w nogi.

Jedna się pod nim ugięła – Ella-Loo wyraźnie usłyszała trzask. Ale zdołał się odwrócić i uderzyć na odlew, aż się zachwiała. Nim odzyskała równowagę i zamachnęła się, żeby zdzielić go w drugą nogę, Darryla ogarnęła furia.

– Ręce precz od mojej dziewczyny, bo cię zabiję!

Zaczął okładać swego przeciwnika pięściami, wzrok miał dziki, wyszczerzył zęby. Ledwo udało jej się uskoczyć, kiedy mężczyzna, z zakrwawioną twarzą, nie mogąc ustać na złamanej nodze, upadł na wznak.

Uderzył głową w przedni zderzak pikapa i osunął się na ziemię. Nie zastanawiając się, co robi, Ella-Loo doskoczyła do niego i walnęła go łyżką do opon w twarz. Dwa razy, z całych sił.

Leżał nieruchomo, oczy miał szeroko otwarte w zmasakrowanej twarzy. Ściekająca krew utworzyła kałużę wokół jego głowy.

Ella-Loo sapała jak parowóz i cała się trzęsła.

– Czy… Nie żyje?

– Kurde, Ella-Loo, kurde. – Patrząc na leżącego mężczyznę, Darryl wyciągnął z tylnej kieszeni chustkę, żeby otrzeć z twarzy pot i krew. – Wygląda mi na trupa.

– Zabiliśmy go.

– Nie zrobiliśmy tego celowo. Kurde, Ella-Loo, uderzył cię prosto w twarz. Nie mogłem mu tego puścić płazem. Nikomu nie pozwolę skrzywdzić mojej dziewczyny.

– Ja też nie chciałam, żeby znów wstał i cię uderzył. Więc… Musisz go stąd zabrać. Zaciągnij go za te krzaki, Darrylu. Pospiesz się, zanim ktoś nadjedzie. Weź jego portfel, zegarek na rękę. Zabierz wszystko, co ma przy sobie. Tylko się pospiesz.

Znalazła w pikapie jakąś szmatę, wytarła nią łyżkę do opon i wrzuciła na tylne siedzenie ich nowego wozu.

– Zabierz też jego ubranie, misiaczku.

– Co?

– Weź wszystko. Nigdy nic nie wiadomo. Tylko pospiesz się!

Zaczęła przenosić ich rzeczy ze skrzyni pikapa do drugiego samochodu.

– Wrzuć wszystko na tył, potem obejrzymy.

Serce jej waliło, dłonie jej drżały. Ale ruchy miała szybkie i pewne.

– Musimy zabrać wszystkie nasze rzeczy, misiaczku, i chyba powinniśmy wytrzeć kierownicę i całą resztę. Wszystko, czego dotykaliśmy. Ja to zrobię.

Postarała się najlepiej, jak umiała, a potem dokończyła z pomocą Darryla, bo nie mieli zbyt wiele rzeczy do zabrania z zepsutego auta. Nim minęło dziesięć minut, Darryl siedział za kierownicą, a Ella-Loo obok niego.

– Nie przekraczaj teraz dozwolonej prędkości. Musimy znaleźć się jak najdalej od tego faceta i naszego wozu.

Wytrzymała kilometr, pięć, dziesięć. Na dwudziestym piątym się załamała.

– Zjedź na bok, zjedź na bok! Widzisz tamtą drogę? Wielki Boże, zjedź, Darrylu, tam, gdzie te drzewa.

– Zemdliło cię, kotku?

– Wciąż czuję jego krew. Masz ją na sobie. Ja też.

– Już dobrze. Wszystko będzie dobrze. – Zjechał z drogi, dotoczył się do drzew, zatrzymał wóz. – Kotku.

– Widziałeś jego twarz? Jak wpatrywał się w nas, ale nic nie widział? I krew leciała mu z ust i z uszu.

Odwróciła się do niego, twarz jej świeciła jak słońce, oczy miała wielkie, pełne niedowierzania i pożądania.

– Zabiliśmy człowieka. Razem.

Rzucili się na siebie. Zawsze kochali się jak szaleni, ale teraz, gdy czuli świeży zapach krwi i mieli świadomość tego, co zrobili, zawładnęła nimi jakaś dzika żądza. Ich krzyki rozbrzmiewały echem w samochodzie.

Kiedy skończyli, gdy pot zlepił ich ciała niczym klej, a biała sukienka cała była w strzępach i plamach krwi czerwonej jak jej szpilki, Ella-Loo uśmiechnęła się do kochanka.

– Następnym razem nie chcę, żeby trwało to tak krótko. Następnym razem nie będziemy się tak spieszyć.

– Kocham cię, Ella-Loo.

– Ja ciebie też kocham, Darrylu. Nikt nigdy tak się nie kochał, jak my. Będziemy mieli wszystko, czego tylko zapragniemy, będziemy robili wszystko, czego tylko zechcemy, stąd do samego Nowego Jorku.

Pierwsze zabójstwo, a właściwie nieszczęśliwy wypadek, wydarzyło się w gorący, sierpniowy wieczór. Nim w połowie stycznia dotarli do Nowego Jorku, mieli na swoim koncie dwadzieścia dziewięć ofiar.

Zobaczywszy Nowy Jork, Ella-Loo poczuła to samo, co wtedy, gdy pierwszy raz ujrzała Darryla.

Wiedziała, że to miasto jest stworzone dla niej.

*

Lodowaty wiatr hulał w pełnym śmieci zaułku, niczym igły kłując nieosłoniętą skórę, wył i dmuchał od Madison Street przez wąwóz, który utworzyły pokryte graffiti domy. Mury z czerwonej cegły kruszyły się, beton był wyszczerbiony.

Nieliczne latarnie, które jeszcze się paliły, rzucały fioletowe cienie i upiorne żółte kręgi światła, więc wszystko przybrało siną barwę.

Najgorsze z ulicznych prostytutek – licencjonowanych i nie – mogły zaprowadzić frajera do jednej z wąskich nisz, w nadziei, że osłoni je to przed zimnem i wiatrem, kiedy będą uprawiały najstarszy zawód świata. Zdesperowany ćpun, spragniony działki, mógł podążyć za dilerem do tego mrocznego zaułka.

Wszyscy pozostali, rozważający przejście tędy na skróty, równie dobrze mogli umieścić na ubraniu pulsujące światło, wystawiając się na cel dla ulicznych bandytów, gwałcicieli i jeszcze groźniejszych przestępców.

Nie dotyczyło to Doriana Kupera, bo ten skończył marnie gdzie indziej, nim jego zwłoki zawinięto w plastikową płachtę i porzucono obok kontenerów na śmieci. Zawinięta płachta wyglądała zupełnie jak wór z odpadkami, szarpany przez wiatr i gryzonie.

Dorianowi było już to obojętne, ale zimny wiatr okazał się na tyle przenikliwy, że porucznik Eve Dallas poddała się i naciągnęła na głowę czapkę narciarską, ozdobioną płatkiem śniegu, chociaż głupio się w niej czuła. Nie włożyła jednak puszystych rękawiczek – czapkę i rękawiczki dał jej w prezencie w pewien zimny, grudniowy dzień Dennis Mira o rozmarzonych oczach.

Pomyślała przelotnie, że dwadzieścia cztery godziny temu wygrzewała się prawie naga na skąpanej w słońcu piaszczystej plaży na prywatnej wyspie, należącej do jej męża, a Roarke, też prawie nagi, leżał obok niej.

Bez względu na to, jak rozpoczęła dwa tysiące sześćdziesiąty pierwszy rok, już wróciła do Nowego Jorku. I śmierć też.

Zajmowała się zabójstwami, więc kiedy inni spali, ona, nie zważając na wstrętną pogodę na godzinę przed świtem, przykucnęła obok zwłok. Dłonie miała obnażone, jeśli nie uwzględnić substancji zabezpieczającej, brązowe oczy zmrużyła i spoglądała nimi obojętnie.

– Zabił cię na śmierć, co, Dorianie?

– Mieszkał w Upper West Side, Dallas. – Detektyw Peabody, w różowym płaszczu i różowych kozakach, ozdobionych futerkiem, z twarzą niemal niewidoczną zza kolorowego szalika, którym kilkakrotnie owinęła szyję, przekazywała partnerce dane ze swojego palmtopa.

– Wiek trzydzieści osiem lat, kawaler. Pierwszy wiolonczelista zespołu Metropolitan Opera.

– Co robi trup wiolonczelisty z Upper West Side w Mechanics Alley? Nie zabito go tutaj. Dużo krwi na plastikowej płachcie, a także na jego ciele. Ślady sznura na przegubach rąk i kostkach u nóg, niektóre stłuczenia i rany szarpane wyglądają, jakby powstały przynajmniej poprzedniego dnia. Może wcześniej. Morris to potwierdzi.

– Dużo ran ciętych i kłutych, śladów oparzeń, siniaków. – Peabody przyjrzała się zwłokom. Miała oczy brązowe jak Eve, ale ciemniejsze. – Wiele powierzchownych. Ale również sporo…

– Tak, sporo poważnych. Związano go, zakneblowano – kąciki ust ma rozcięte i otarte – i godzinami torturowano. Może dzień albo dłużej, aż przestało to być zabawne. A potem… Rozpruto mu brzuch. Upłynęło sporo czasu, nim się wykrwawił na śmierć. Dużo wycierpiał.

Wyjęła mierniki i ustaliła godzinę zgonu.

– Kres nastąpił wczoraj o dwudziestej drugiej dwadzieścia.

– Dallas, dziś rano zgłoszono jego zaginięcie, zrobiła to matka. No więc… Przedwczoraj nie stawił się w pracy, nie odbierał telefonów, wczoraj po południu nie pojawił się w szkole Juilliarda, gdzie uczy, a wieczorem nie przyszedł na spektakl.

– Czyli minęły dwa dni. Skontaktuj się z tym, kto przyjął zgłoszenie o zaginięciu, zdobądź pełen raport. Poinformujemy najbliższego krewnego.

Przysiadłszy na piętach, Eve przyjrzała się uważnie twarzy denata. Na zdjęciu widać było atrakcyjnego mężczyznę o ciemnozielonych, zalotnych oczach, z długimi ciemnoblond włosami, o wąskiej twarzy i pełnych ustach.

Zabójca obciął mu włosy, zostawiając tu i ówdzie małe kępki i drobne, brzydkie skaleczenia na skórze głowy. Na policzkach wypalił małe kółka, przypominające czarne pryszcze. Białka oczu pokrywała siateczka popękanych żyłek. Ale sprawca skupił się przede wszystkim na torsie, objawiając znaczną pomysłowość. Eve przypuszczała, że Morris, szef lekarzy sądowych, stwierdzi liczne złamania kości i uszkodzenia narządów wewnętrznych.

– Niektóre z tych oparzeń są małe i precyzyjnie wykonane – zauważyła. – Prawdopodobnie posłużono się jakimś narzędziem. Ale widzisz te na wewnętrznej części dłoni? Są większe i nie tak starannie zrobione. Ktoś gasił papierosy, jointy czy co tam, na dłoniach ofiary. Wiolonczelista. Wiolonczela to rodzaj skrzypiec, prawda?

– To… – Peabody zakreśliła rękami w powietrzu kształt sporego instrumentu, a potem udała, że przesuwa po nim smyczkiem.

– Tak, duże, pękate skrzypce. Do gry na niej potrzebne są dłonie. Poparzone dłonie, złamane cztery palce u prawej dłoni, lewa dłoń zmiażdżona jakimś ciężkim przedmiotem. Może to rozgrywki personalne. Świadczą o tym te ucięte włosy. Pozostawienie nagich zwłok być może również.

Eve uniosła jedną dłoń ofiary i przyjrzała się pobieżnie paznokciom, świecąc sobie latarką.

– Nie widzę skóry za paznokciami ani niczego, co przypominałoby rany kogoś, kto się obroni. – Skupiła uwagę na głowie, uniosła ją ostrożnie i pomacała czaszkę. – Duży guz na potylicy.

– Może z kimś się pokłócił… – zaczęła Peabody. – Z kimś, kogo znał. Odwrócił się i z całej siły został uderzony w tył głowy. Na tyle się wkurzyli, by go związać, zakneblowali mu usta i go torturowali.

– Tego nie zrobił ktoś, kto się wkurzył. – Eve pokręciła głową i się wyprostowała. Wiatr szarpnął jej długim, skórzanym płaszczem, aż jego poły wydęły się wokół jej nóg. – Ani ktoś cierpliwy i działający misternie jak… Pamiętasz Pana Młodego?

– Chyba nigdy go nie zapomnę.

– Uczynił sztukę z torturowania. Traktował to jak pracę zawodową. To bardziej przypomina zabawę.

– Zabawę?

– Człowiek wkurzony zwykle daje komuś łupnia. Człowiek wkurzony zwykle bije po twarzy, szczególnie jeśli to jakieś osobiste porachunki.

Natomiast tutaj, pomyślała, twarz pozostała niemal nietknięta, jakby zabójca chciał ją oszczędzić.

Żeby było wiadomo, kim jest ofiara? Żeby dało się ją łatwo rozpoznać?

– Człowiek wkurzony nie torturuje ofiary przez dwa dni – dodała. – Chyba że jest wkurzony i szalony. Ale wtedy spodziewałabym się więcej obrażeń w wyniku użycia pięści albo kija. Widać uszkodzenia genitaliów, lecz nie tak liczne, jak można by się spodziewać, gdyby zabójcą była wkurzona przyjaciółka czy kochanka.

– Ale sprawdzimy to.

Eve popatrzyła w kierunku Madison, a potem odwróciła się, spojrzała na północ, w stronę Henry.

– Zabójca musiał mieć jakiś środek transportu i najprawdopodobniej zaparkował na Madison. Porzucił zwłoki bliżej Madison. Ofiara ma metr siedemdziesiąt osiem wzrostu, waży siedemdziesiąt kilogramów. Technicy kryminalistyki ustalą, czy zwłoki ciągnięto w plastikowej płachcie, nie wydaje mi się jednak. Trudno o pewność w tych ciemnościach, ale czy zaciągnął tu zwłoki, czy je zatargał, musi być silny. Albo ktoś mu pomógł. Zobaczymy, czy znajdziemy jakieś ślady.

Uniosła wzrok i spojrzała na ciemne okna.

– Środek nocy, środek zimy. Zimno jak wszyscy szatani.

– Diabli.

– Dlaczego? Nieważne – powiedziała szybko Eve. – Tak czy owak to pozbawione sensu. Co ma diabeł wspólnego z zimnem? A pomyśleć, że dwadzieścia cztery godziny temu grzałam się na słońcu.

– Udał ci się urlop?

– Nie było najgorzej.

Błękitne niebo, błękitna woda, biały piasek i Roarke. O tak, nie było najgorzej.

Ale urlop się skończył.

– Wezwijmy techników i ekipę z kostnicy. Niech dwóch mundurowych popilnuje zwłok. – Spojrzała na zegarek. – Najpierw wstąpimy do mieszkania ofiary. Nie ma sensu budzić jego matki o takiej porze, żeby ją poinformować o śmierci syna.

Mocniej nacisnęła głupią czapkę na zmarznięte uszy, a wtedy wypadła jej latarka. Kiedy Eve się pochyliła, żeby ją podnieść, spojrzała na zwłoki w miejscu, gdzie padał snop światła.

– Chwileczkę. Czy to… Peabody, mikrogogle.

– Zauważyłaś coś?

– Lepiej zobaczę, czy coś zauważyłam, w mikrogoglach.

Uklękła obok zwłok i odsunęła lewą rękę denata.

– Kurde, prawie byłabym to przeoczyła.

– Co? – Peabody wyjęła mikrogogle z zestawu podręcznego Eve, wcisnęła je partnerce do ręki i starała się przechylić głowę tak, by zobaczyć miejsce oświetlone przez latarkę.

– To serce. Tyle krwi i obrażeń, że przeoczyłabym. Morris od razu by to zobaczył, gdy tylko ofiara znalazłaby się na stole, ale w tym świetle nie dostrzegłam tego.

– Ja wciąż nic nie widzę.

– Tuż pod pachą. – Pochylając się niżej, w goglach na nosie, Eve przyłożyła dwa palce, by zmierzyć długość i szerokość. – Dwa i pół centymetra na dwa i pół centymetra. Precyzyjny jak tatuaż. W środku inicjały. E nad D.

– D jak Dorian.

– Być może. – Z całą pewnością rzucało to nowe światło na zabójstwo. – Może to jednak sprawka wkurzonej kochanki, eks-przyjaciółki albo kobiety, która chciała zostać jego kochanką. Zrobione za życia czy po śmierci? – ciekawa była. – Podpis czy oświadczenie? Jest precyzyjnie wykonane. Zabójca nie szczędził czasu i przyłożył się do tego.

– McQueen tatuował swoim ofiarom numery – przypomniała sobie Peabody – żeby policja wiedziała, ile ich miał na koncie. Może to podpis E, który obrał sobie naszą ofiarę na cel i w swojej chorej wyobraźni uznał, że coś go z nią łączy. A ponieważ takie związki nigdy się nie kończą dobrze, zabójca rąbnął ofiarę, skrępował ją i zakneblował, a potem torturował, by ostatecznie zabić i wytatuować serce, a w nim swój inicjał nad inicjałem ofiary.

Eve skinęła głową. Niezła teoria. Solidna i logiczna.

– Całkiem możliwe.

– Może to nie pierwszy chory, wyimaginowany związek E.

– Również całkiem możliwe. – Dallas wyprostowała się i zdjęła gogle. – Wprowadzimy dane do IRCCA, poszukamy podobnych zabójstw. Ale na razie jedźmy do mieszkania ofiary. Może uda nam się ustalić, imię którego z jego znajomych zaczyna się na „E”.

– Jego matka mieszka w tym samym budynku – powiedziała Peabody, kiedy Eve dała znak jednemu z mundurowych, stojących u wylotu zaułka.

– Cóż, zaoszczędzi nam to trochę czasu. Obejrzymy jego mieszkanie, a potem powiadomimy matkę o śmierci syna.

– Też gra w orkiestrze. Na małej wiolonczeli.

– Są takie?

– Żartowałam. Jest pierwszą skrzypaczką.

– Uznaj, że się roześmiałam z twojego żartu. Mieszka w tym samym budynku, wykonuje właściwie ten sam zawód. Prawdopodobnie zna wszystkich znajomych syna, których imię zaczyna się na „E”. I wie, jak sobie radził w pracy, w życiu osobistym.

Eve się odwróciła, by przeprowadzić krótką rozmowę z mundurowym.

Zabezpieczywszy miejsce zbrodni, z braku świadków, których mogłaby przesłuchać, bo zwłoki znalazły androidy, wsiadła do swojego wozu. I z niewypowiedzianą ulgą poleciła włączyć ogrzewanie na full.

Z jeszcze większą ulgą zdjęła czapkę, ozdobioną płatkiem śniegu.

– Och. Bardzo ci w niej ładnie.

– Gdybym chciała ładnie wyglądać, nie zostałabym policjantką. – Eve przeczesała palcami krótkie, brązowe włosy. – Adres, Peabody.

– Zachodnia Siedemdziesiąta Pierwsza między Amsterdam a Columbus.

– Daleko od miejsca, gdzie skończył. – W przemarzniętych palcach czuła ukłucia miliona igiełek.

Jednym z urządzeń, które nauczyła się obsługiwać w wypasionym, celowo niepozornym samochodzie, zaprojektowanym przez jej męża specjalnie dla niej, był autokucharz.

I właśnie w tej chwili pomyślała, że mogłaby zabić dla filiżanki prawdziwej kawy.

– Komputer, włączyć autokucharza… – poleciła Eve.

– Hurra!

– Zamknij się, Peabody, bo nie dostaniesz kawy.

Autokucharz uruchomiony. Czego sobie pani życzy, porucznik Eve Dallas?

– Jedna czarna kawa, jedna z mlekiem i cukrem, obie w kubkach podróżnych.

Jedną chwileczkę. Czy życzy sobie pani, żeby podać z przodu?

– Tak, tak, życzę sobie.

– Nie wiedziałam, że to możliwe – wtrąciła Peabody. – Myślałam, że obsługiwani są tylko pasażerowie, siedzący z tyłu… Ojej!

Polecenie wykonane – poinformował komputer, kiedy dwa kubki podróżne wysunęły się spod deski rozdzielczej.

– Ale super.

Eve wzięła kubek z czarną pokrywką, zostawiając ten z kremową pokrywką dla Peabody.

Kawa była wyśmienita, mocna i gorąca.

– Podoba mi się to – oświadczyła Peabody, trzymając w obu dłoniach kubek.

– Lepiej się nie przyzwyczajaj do kawy. Może następnym razem przed piątą rano, kiedy zrobi się minus dwadzieścia stopni i będziesz wolała nie wiedzieć, jaka jest temperatura odczuwalna, znów się napijemy kawy. Ale tylko wtedy.

Peabody jedynie się uśmiechnęła i pociągnęła pierwszy łyk.

– Bardzo mi się to podoba – powtórzyła.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI