Pozorność - ebook

CZĘŚĆ I

Anna spojrzała w lustro. Jeszcze jeden szybki ruch szczotką po włosach i już była gotowa. Założyła krótką, jeansową spódniczkę podkreślającą jej szczupłe, bardzo zgrabne nogi, bluzkę z szerokimi rękawami w pięknym czerwonym odcieniu, a całości dopełniały buty na niebotycznie wysokich obcasach. Podeszła do Piotra, chcąc się pożegnać. W tym momencie spojrzał na nią, wstał, oblizał palce i szybkim ruchem przejechał po jej powiekach.

– Zmyj to. – Usiadł ponownie w fotelu.

Stała zszokowana. Po chwili wyprostowała się i sztywnym krokiem wróciła do łazienki. Spojrzała w lustro. Jeszcze przed chwilą w miejscu karykaturalnego wyglądu był starannie wykonany makijaż. Powoli sięgnęła po płyn do demakijażu i dokładnie umyła twarz. Ponownie spojrzała na swoje odbicie. Nie płakała, jedynie milczała, starając się ogarnąć umysłem to, co przed chwilą się zdarzyło. Gonitwa myśli i jedno dręczące pytanie: co to właściwie było?

Zaczerpnęła powietrza i wyszła z łazienki. Skierowała kroki do wspólnego pokoju.

– Wytłumaczysz mi swoje zachowanie? – spytała pozornie spokojnym głosem, choć wewnątrz niej emocje kotłowały się wraz z narastającym wzburzeniem.

– Tak wymalowana nie wyjdziesz – odparł Piotr i dalej rozwiązywał krzyżówkę.

Anka sięgnęła po papierosa, tłumiąc narastający gniew i sprzeciw.

– Tak… to znaczy jak?

– Jak dziwka. Moja żona nie będzie wyglądać jak dziwka – odrzekł.

Przeszedł ją dreszcz. Czy przesłyszała się? Nie, to niemożliwe. Powiedział „dziwka”. Powoli odwróciła się i poszła ponownie do łazienki. Zamknęła się od środka, usiadła na zamkniętym sedesie i mocno, aż do pieczenia w przełyku, zaciągnęła się dymem papierosa. A potem jeszcze raz i kolejny… Myśli krążyły jej w głowie, choć nie miały żadnych konkretnych kształtów. Próbowała złapać którąś z nich, zatrzymać choć na chwilę, żeby nadać jej wygląd, jakieś znaczenie, ale nie potrafiła. Zaciągnęła się ponownie. Może miał gorszy dzień w pracy? Tak, na pewno coś się stało! Pewnie znowu kierownik się go uczepił, a przecież był dobrym pracownikiem. No, w końcu każdy ma jakieś granice, pewnie jest zdenerwowany, stąd takie dziwne zachowanie, sądziła. Z każdą upływającą minutą Anka upewniała się w tym przekonaniu.

Cicho otworzyła zasuwkę w drzwiach. Stąpała delikatnie, jakby po żarzących się węglach. Oddychała miarowo, starając się stłumić emocje. Awantury nie były jej teraz potrzebne. Wdech, wydech. Krok, potem kolejny. Pod stopami zatrzeszczała podłoga. Zatrzymała się. Słyszał, z pewnością usłyszał, że się zbliża. Wyprostowała się. Wdech, wydech.

Weszła do pokoju i spojrzała na niego. Piotr siedział w tej samej pozycji, niespiesznie paląc kolejnego papierosa. Zapełniał krzyżówkę odpowiedziami. Z pewnością wszystkie są poprawne – pomyślała Anna z niezmąconą wiarą w jego wiedzę.

Usiadła na wprost niego.

– Czy coś się stało? Coś złego w pracy? – zapytała z troską w głosie.

– Nie, czemu miałoby się stać coś złego? – Piotr był szczerze zdziwiony, spoglądając na nią z uśmiechem.

Zamarła. Misterny plan, który ułożyła w drodze z łazienki do pokoju, rozsypał się niczym potłuczone szkło. Czuła całą sobą pęknięte krawędzie. Widocznie musiała wyglądać zabawnie, bo zaczął się głośno śmiać.

– Kochanie! Masz minę, jakbyś zobaczyła zjawę, a to tylko ja, twój ukochany mąż! – rzekł radośnie, odkładając papierosa do popielniczki i podchodząc do niej.

Nachylił się nad nią i zaczął całować jej rozchylone usta. Będąc niezmiennie w szoku, automatycznie oddała pocałunek, jednak powoli zaczął docierać do niej paradoks sytuacji. Wyswobodziła się z jego objęć. I znów ten nieznośny mętlik. Wdech, wydech.

– Tak bardzo cię kocham – szepnął Piotr.

Konsternacja stawała się nie do zniesienia.

– Zrobię herbatę – rzekła.

Nogi same prowadziły ją do kuchni, ale umysł jakby nie poznawał tak dobrze znanego przecież otoczenia. Automatycznie nalała wodę do czajnika. Odszukała zapałki i podpaliła gaz. Jedna z nich, niezgaszona, zaczęła spalać się w jej palcach. Kiedy płomień dotknął skóry, syknęła z bólu.

Herbata, gdzie jest herbata, gdzie te cholerne kubki! Wdech, wydech. Co się dzieje? Nic nie rozumiem! Obróciła się wokół własnej osi. Czy to mój dom, mój mąż? Co się dzieje, do jasnej cholery! Czuła panujący wokół chaos.

Wróciła do pokoju z parującymi napojami. Stawiając je na stole, zerknęła na niego. Jakby nic się nie stało, nadal siedział tam, gdzie poprzednio. Kolejny papieros i ta sama krzyżówka.

Wieczór minął im w absolutnej ciszy. Usnęła nad ranem, zmęczona próbami znalezienia sensownego wytłumaczenia.

Kolejne dni upływały w dawno ustalonym i sprawdzającym się rytmie. Najpierw wstawała Anka, robiła kawę i śniadanie dla nich, wychodzili i razem jechali do pracy. Wspólnej pracy. Potem powrót, obiad, kolacja, sen. Monotonnie, ale spokojnie, do niedawna jeszcze bezpiecznie. W weekendy spotykali się ze znajomymi. Był śmiech, tańce i rozmowy do rana. Czas płynął, lecz Anna nie zapomniała tego dnia, kiedy zachowanie Piotra spowodowało zachwianie jej wiary w niego.

Kiedy okazało się, że jest w ciąży, przeszłość przestała mieć znaczenie. Oboje byli szczęśliwi, pełni nadziei. W trzecim miesiącu nagle zaczęła krwawić. Nie zdążyła pojechać do szpitala. Usiadła na zimnej podłodze łazienki i tępym wzrokiem wpatrywała się przed siebie. Cisza. Wokół panowała niczym niezmącona cisza. Zachowała spokój. Posprzątała, choć zdradliwe ręce trzęsły się nieustannie. Jak mam mu to powiedzieć? Jak wytłumaczyć, że dziecka już nie ma? Co zrobiłam źle? Czy on mi to kiedyś wybaczy? Czy ja to sobie kiedykolwiek wybaczę? Jak najszybciej muszę zajść w ciążę, bo oszaleję! Muszę! Co zrobić? Co mam teraz zrobić?

Zapaliła papierosa. Wdech, wydech. Gryzący dym wypalał jej gardło.

– Tak bardzo mi przykro – powiedziała. – Tak bardzo jest mi przykro – powtarzała i wierzyła, że Piotr zrozumie. Nie potrafiła wypowiedzieć tych słów na głos.

Nie zrozumiał. Spojrzał na nią i nadal nic nie rozumiał.

– Poroniłam – powiedziała ledwie słyszalnym głosem.

Przez chwilę jego twarz wykrzywił grymas wściekłości, który w ułamku sekundy zmienił się w troskę. A może jej się znowu wydawało? Jest w szoku tak samo jak ja, pomyślała.

– Muszę się położyć – powiedziała na głos Anna.

– Oczywiście, kochanie. – Piotr podprowadził ją do wersalki i czule okrył kocem. Wyszedł do kuchni i zapalił papierosa. Słyszała jego powolne stukanie palców o blat stołu. Miarowe uderzenia wbijały się głęboko pod czaszkę, powodując nieznośny ból głowy. Zasnąć, chcę zasnąć. Niech on przestanie stukać w ten cholerny blat. Chcę zasnąć. Wdech, wydech.

– Wszystko dobrze? – zapytał, wchodząc do pokoju – Wyjdę na chwilę, za piętnaście minut jestem.

W odpowiedzi uśmiechnęła się, udając senną. W ciszy, która zapanowała w mieszkaniu, odnalazła tak potrzebny jej w tej chwili spokój. Zasnęła. Kiedy się obudziła, na dworze było ciemno. Próbowała odnaleźć się w otaczającej ją rzeczywistości, a świadomość powoli zastępowała senne otępienie. Zerknęła na zegar – już po dwudziestej. Podniosła się. Zrobiła to zdecydowanie zbyt szybko. Po chwili zwalczyła napływające mdłości i poszła do kuchni. Klepki podłogowe skrzypiały pod jej bosymi stopami. Bardzo cieszyła się, że rodzice wyjechali do rodziny i wrócą dopiero za tydzień. W obecnej sytuacji było to jak zrządzenie losu.

– Hej! Jesteś? – zapytała. Odpowiedziała jej cisza. Do jej nozdrzy dochodził smród potu i strawionego alkoholu.

Włączyła światło w korytarzu. Piotr leżał na podłodze w swoich wymiocinach. Zachwiała się. Fala mdłości podeszła jej pod gardło. Odwróciła się, wbiegła do łazienki i zwymiotowała do muszli klozetowej. Torsje co rusz wstrząsały jej pustym żołądkiem, powodując bolesne skurcze. Zawisła bezwładnie nad sedesem, nie mając już czym wymiotować. Obraz rozmywał się jej przed oczami, a w głowie słyszała ptasi skrzek. Wdech, wydech.

Kiedy udało jej się ochłonąć, wstała i, trzymając się ścian, podeszła do niego. Znów te potworne zawroty głowy. Uklękła przed nim, starając się nie dotknąć wymiocin.

– Obudź się, słyszysz?! Wstań i umyj się. – Szarpała go za ramię. – Cholera jasna! Piotr, słyszysz?! Wstawaj! Gdzie byłeś?! – krzyczała i płakała jednocześnie.

– Zrobiłaś to specjalnie – wybełkotał. – Zabiłaś nasze dziecko.

Odrzuciło ją od niego. Oparła się o ścianę i zaczęła ciężko dyszeć. Mdłości powróciły i nie zdołała ich znowu powstrzymać.

Kiedy oprzytomniała, z trudem podniosła się i poszła do łazienki. Muszę to posprzątać, nie mogę tego tak zostawić, muszę to natychmiast zetrzeć – myślała gorączkowo. Przy pomocy druciaka tarła parkiet, na którym powstawały rysy i zadrapania. Nieme świadectwo tych kilku słów, które zagnieździły się głęboko w niej. Tarła dalej, jakby w ten sposób chciała usunąć to, co już nigdy nie będzie możliwe do wymazania.

•

Pozorna cisza i spokój trwały dalej. Oboje nie wracali do wydarzeń sprzed kilku miesięcy. Ona nie pytała, on nie tłumaczył się. Ale w Annie zadra tkwiła bardzo głęboko i chociaż starała się zapomnieć lub chociaż nie myśleć o tamtym wieczorze, to jednak nie potrafiła.

Kiedy okazało się, że ponownie zaszła w ciążę, postanowiła, że na jakiś czas zatrzyma tę wiadomość tylko dla siebie. Żyła spokojniej i dobrze się odżywiała, dbała o dziecko. Pewnego ranka ścieliła łóżko. Unosząc do góry część wersalki, poczuła przeszywający ból w dole brzucha. Kropelki potu zalśniły na jej czole. Bardzo powoli wyprostowała się. Wdech, wydech. Muszę do szpitala, pomyślała, natychmiast! Proszę, wytrzymaj jeszcze chwilę! – zaklinała w duszy swoje dziecko.

Izba przyjęć, zimny hol i te nieme twarze, które patrzyły na nią jak na wariatkę. A ona tylko krzyczała, że jest w ciąży, że krwawi i żeby pomogli jej dziecku, bo tym razem nie może go stracić. Położyli ją na leżance. Lekarz ze stoickim spokojem obejrzał Annę. Dla niego była jedną w wielu pacjentek, które dzisiaj musiał zbadać, on zaś dla niej tym, który musiał jej pomóc.

– No, tu już nic się nie da zrobić, ale będziesz mieć następne, więc uspokój się. – Poklepał Ankę po nodze i wyszedł. Kawałki utraconej nadziei rozbiły się z głuchym dźwiękiem o szpitalną posadzkę.

Jak to możliwe? – pytała samą siebie, próbując ogarnąć umysłem to, co przed chwilą się wydarzyło. Przecież tak bardzo się starałam. Łzy płynęły jakby niezależnie od niej, ale już nie krzyczała. Jarzeniówki nad jej głową migotały nerwowo, a ona czuła między nogami stale wypływające z niej dziecko. Salowa, ze zniesmaczonym wyrazem twarzy, kazała się jej podnieść, bo musi przecież po niej posprzątać. Anna zsunęła się z leżanki, zachwiała. Lekarz z obojętnym spokojem kazał jej przejść do sali zabiegowej. Zebrawszy w sobie resztki sił, zrobiła to, czego od niej oczekiwano. Gdy znalazła się w sali zabiegowej, czekało tam na nią kilkoro studentów, którzy mieli przyglądać się, jak wygląda zabieg łyżeczkowania. Rozpacz zmieszała się z upokorzeniem, kiedy lekarz opisywał krok po kroku swoje działania. Oczy studentów wpatrujących się w jej krocze, traktujących ją jak królika doświadczalnego, spowodowały, że wpadła w stan odrętwienia. Dla nich była kolejnym przypadkiem, a to przecież było jej dziecko. JEJ!

Łzy płynęły po twarzy Anki i czuła, jak rozpada się gdzieś w środku na kawałki, jak wpada w przepaść, która wydaje się nie mieć końca. A ona tak bardzo chciałaby poczuć, jak jej ciało z mocnym uderzeniem sięga dna i już nigdy nie musieć stawiać czoła światu. Nie umiała spojrzeć Piotrowi w oczy, bała się, bo przecież wiedziała, że to znowu jej wina. I co z tego, że starała się ze wszystkich sił, aby tym razem skończyło się inaczej. Na pewno było coś, co przyczyniło się do poronienia i z pewnością to ona popełniła błąd.

Zamknęła oczy. Wdech, wydech. Nie pomogło. Czuła, jak znika, jak zapada się w bezkresną otchłań. Straciła przytomność. Kiedy ją odzyskała, lekarz przeprowadzający zabieg patrzył na nią zniesmaczony.

– No i po co histeryzujesz? – zapytał zirytowany. – Przecież mówiłem, że urodzisz sobie następne. Umyć się, przebrać i na salę. – Wyszedł, a za nim jeden po drugim wychodzili studenci.

Pielęgniarka pomogła jej wstać i w za krótkiej koszuli przejechała na wózku korytarzem do łazienki. Kiedy znalazła się w sali z innymi kobietami, miała wrażenie, że ten koszmar nigdy się nie skończy. Obok niej leżały matki z noworodkami, wpatrzone w pociechy z miłością. Spojrzała na pielęgniarkę.

– Czy na pewno mam leżeć w tej sali? – spytała z niedowierzaniem. – Przecież dopiero co poroniłam. – Anka miała panikę i nieme błaganie w oczach.

– Proszę nie marudzić, położyć się i dochodzić do siebie – odparła kobieta. – Niedługo wyjdzie pani do domu, to nie było nic poważnego.

Kobiety spojrzały na nią ze współczuciem.

Podeszła do łóżka, powoli położyła się i odwróciła tyłem do pozostałych pacjentek. Nie była w stanie na nie patrzeć. Czy to się dzieje naprawdę? Przecież to jakiś koszmar… Absurd.

•

Po kilku dniach rekonwalescencji wyszła do domu. Piotr przyjechał po nią. W milczeniu pojechali do mieszkania. Położyła się do łóżka, w którym przeleżała kolejne trzy dni, nie odzywając się do nikogo. Mężczyzna początkowo wspierał ją, ale z każdą kolejną godziną czuł się coraz bardziej zniecierpliwiony i przytłoczony jej zachowaniem.

– Wychodzę, niedługo wrócę – powiedział i nachylił się, żeby ją pocałować. Nie poruszyła się.

Wrócił w nocy, ledwo trzymając się na nogach.

– Przesuń się – wybełkotał i całym ciężarem ciała przygniótł ją. Anka, przestraszona, krzyknęła. Przepchnęła go i odsunęła się na sam skraj wersalki. Jej oddech przyspieszał, a panika narastała, znów pojawiły się mdłości. Zerwała się z łóżka, pobiegła do łazienki i zwymiotowała. Wdech, wydech. Znowu się upił – pomyślała. Czy teraz tak właśnie będzie? Może gdybym potrafiła donosić ciążę, nie miałby powodów do takich zachowań? To moja wina, jestem beznadziejna, nie potrafię zrobić tak podstawowej rzeczy jak donoszenie ciąży, a przecież to odwieczna rola każdej kobiety – rodzić dzieci.

Zakręciło się jej w głowie. Resztkami sił, starając się nie obudzić pozostałych domowników, poszła do kuchni napić się wody. Z pokoju dochodziło chrapanie Piotra. Nie wiedziała, co w tej chwili czuje do niego, wiedziała tylko, że zaczynała czuć wstręt do siebie. Jaką jest kobietą, skoro nie potrafi zrobić tak zwyczajnej, tak prozaicznej rzeczy, jaką jest urodzenie dziecka własnemu mężowi? Przecież do tego stworzyła ją natura.

Wróciła do łóżka i spojrzała na mężczyznę. Pomyślała, że może to picie jest jego sposobem na poradzenie sobie z emocjami i ze stratą, która z pewnością bardzo go dotknęła. Zrobiło się jej go żal, bo zdała sobie sprawę, jak bardzo jej mąż nie potrafi okazać swojego cierpienia, jak głęboko ukrywa emocje, które z pewnością rozrywają go od środka. Ale, jak każdy mężczyzna, jest zbyt dumny, żeby się do tego przyznać.

•

– Hej, kochanie, na sobotę mamy zaproszenie do Wierzbickich! – Piotr krzyknął od progu, całując Ankę i jednocześnie kładąc na stół reklamówki z zakupami.

– Buty! Dopiero skończyłam czyścić podłogi! – wrzasnęła.

– Dobrze, już dobrze, zdejmuję. – Piotrek wrócił do przedpokoju. – To co? Idziemy? – dalej wydzierał się z korytarza.

Wcale nie miała ochoty, bo czuła, że to za wcześnie, że nie będzie potrafiła śmiać się beztrosko razem z innymi. Ale nie chciała robić mu przykrości, może właśnie było to jemu, im potrzebne? Może dzięki spotkaniu ze znajomymi choć na chwilę zajmie umysł czymś innym niż wieczne obarczanie się winą i rozpamiętywanie tragedii? Piotr też potrzebuje zmiany otoczenia, z pewnością życie z nią nie jest teraz dla niego łatwe. Przez całe dnie była jakby nieobecna, zamknięta ze swoim żalem i bólem w swoim świecie, do którego nie dopuszczała nikogo z zewnątrz.

– Oczywiście, że pójdziemy – odpowiedziała Anka pozornie radosnym głosem. Tak, przekonywała się w myślach: pójdziemy i będziemy się świetnie bawić z naszymi przyjaciółmi. I może nikt nie będzie miał odwagi zadawać im niewygodnych pytań…

•

Fioletowa dzianinowa sukienka przed kolano, która świetnie podkreślała jej doskonałą figurę i prezentowała w całej okazałości wspaniałe nogi, kozaki i płaszcz, ot cały strój na imprezę domową w gronie przyjaciół. Makijaż zrobiła stonowany, przezornie unikając ewentualnych konsekwencji swojej przesady, i była już gotowa. Tradycyjnie przygotowała sałatkę, Piotr miał butelkę czerwonego wina.

Szli powoli, śnieg sypał coraz mocniej. I choć było kilka minut po siedemnastej, na dworze zapadł już zmrok. Kiedy poczuła podmuch lodowatego wiatru, mocniej otuliła się szalem.

– Zimno, zmarzłem jak cholera – powiedział Piotr, jakby czytając w jej myślach. – Jak dobrze, że Wierzbiccy mieszkają tak blisko.

– Tak, zdecydowanie – odpowiedziała mechanicznie i wyłączyła się na otaczającą ją rzeczywistość. Muszę zajść w ciążę, myślała, muszę mu udowodnić, że jestem go warta, że potrafię dać mu dziecko. To dla mnie rozstał się ze swoją długoletnią miłością. A teściowie? Tak, im też muszę udowodnić, że wybór Piotra był słuszny. Jak teściowa na nią ostatnio patrzyła, ile pogardy było w jej wzroku! Nie wiedziała zupełnie, co zrobić z rękoma, gdzie patrzeć przez całą wizytę, żeby go nie napotkać. Miała wrażenie, że wszystko w tamtym mieszkaniu krzyczało: winna, winna! Jesteś nikim! Jesteś bezwartościowa! Otrząsnęła się z mrocznych myśli, przecież obiecała sobie, że będzie się dzisiaj dobrze bawić. Zupełnie nie przeczuwała, jak skończy się dla niej ten wieczór.

Drzwi otworzył im Wojtek Wierzbicki.

– Nareszcie! – krzyknął. – Wchodźcie, wchodźcie, wszyscy już są. Karniaka dla spóźnialskich! – powiedział gospodarz w głąb mieszkania.

Oboje zaśmiali się i jeszcze w korytarzu wypili po kieliszku wódki. Anka skrzywiła się i gwałtownie zaczerpnęła powietrza, za to Piotr przełknął alkohol, jakby w kieliszku znajdowała się czysta woda.

Pokój jarzył się od światła, a na stole piętrzyło się jedzenie. Gwar rozmów i śmiech oszołomiły Ankę na chwilę. Rozejrzała się po zebranych i w tym momencie dostrzegła Janka. Zupełnie nie spodziewała się, że jej były narzeczony również został zaproszony. Ich spojrzenia na chwilę spotkały się, powodując u Anki przyspieszony oddech. Chwila konsternacji nie trwała zbyt długo i kobieta podeszła do niego, przywitała się i zawołała Piotra. Przedstawiła ich sobie i panowie uścisnęli sobie dłonie, mierząc się uważnymi i zaciekawionymi spojrzeniami. Usiadła na wersalce i starała się wtopić w towarzystwo.

W tym momencie Janek podszedł do Kasi Wierzbickiej i coś jej powiedział na ucho z przepraszającym uśmiechem. Ona spojrzała na niego z nieukrywanym zdziwieniem, zerknęła na Annę, następnie na Piotra, i kiwnęła głową do Janka. Zaklaskała w dłonie, uciszając towarzystwo.

– Kochani, uwaga! Janek nas musi opuścić, ale obiecał, że na następnej imprezie zjawi się obowiązkowo i wynagrodzi nam swoją dzisiejszą zbyt krótką obecność.

Odezwały się głosy sprzeciwu, ale Jan pożegnał się pospiesznie i opuścił mieszkanie Wierzbickich.

Piotr z Anną wymienili spojrzenia − z jego nie można było nic wyczytać, a Anka starała się być jak najbardziej naturalna. Alkohol, który powoli sączyła, lekko szumiał jej w głowie. Rozmowy toczyły się dalej, a Anna myślała, jak łatwo przychodzi jej siedzenie tu z przyklejonym do twarzy uśmiechem. Przecież jestem szczęśliwa, czyż nie? – pytała samą siebie, zaśmiewając się z goryczą. Przyglądała się przyjaciołom, których tak dobrze znała, od lat lubiła. Doskonale wiedzieli, że poroniła kolejną ciążę, ale przezornie milczeli. Bo i co mogli powiedzieć? Że współczują? A co by to zmieniło? Czy Ance byłoby od tego lżej? Bardzo wątpliwe. Woleli udawać, że jest w porządku, tak było łatwiej dla wszystkich. Potrząsnęła głową, jakby w ten sposób mogła wyrzucić myśli, które nie pozwalały jej się zrelaksować i dobrze bawić.

– Zdrowie gości! – zarządził Wojtek Wierzbicki.

– Zdrowie! – krzyknęli zebrani i opróżnili kieliszki.

Piotr obserwował żonę przez dłuższą chwilę. Przyjrzała mu się czujnie. Czy tym spojrzeniem chciał jej coś przekazać? Poczuła się nieswojo. A może stała się zwyczajnie zbyt wyczulona? Przewrażliwiona? Uśmiechnęła się do męża ostrożnie.

– Tań-ce! Tań-ce! – Towarzystwo było już rozochocone, kiedy z głośników popłynęła piosenka Sonique It feels so good. Wszyscy rytmicznie zaczęli tańczyć w niemiłosiernym ścisku.

Zamknęła oczy i dała się porwać muzyce oraz ludziom obok niej. W głowie słyszała tylko rytm, unosiła się i opadała. Kiedy piosenka dobiegła końca, usiadła przy stole. Patrzyła na Piotra. Był wytrawnym tancerzem, świetnie prowadził, doskonale wyczuwał rytm i oddawał się cały muzyce. Byli dobranym małżeństwem, rozumieli się bez słów. Nadal zakochani, pomimo chwil, które przecież wstrząsnęłyby nawet najbardziej doskonałym związkiem. Miała nadzieję, że Piotr kocha ją tak samo, jak ona jego.

Patrzyła na niego z przyjemnością, bo, choć niewysoki, był wyjątkowo przystojny. Ciemne oczy z czarną oprawą zawsze miał tajemniczo zmrużone. Kiedy na nią patrzył, przeszywał ją dreszcz podniecenia. Pięknie wykrojone usta, kształtny nos. I ten niski, zapadający głęboko w ciało głos. Wzdrygnęła się na myśl o chwilach, kiedy zbliżał się do niej i szeptał jej namiętnie do ucha. Stwierdziła z zaskoczeniem, że te chwile już tak często się nie zdarzały. Szybko wyparła tę myśl ze świadomości. Przecież przeżywał stratę równie silnie jak ona, jeśli nie bardziej! Nie mogła oczekiwać od niego, że będzie radosny, uśmiechnięty, taki jak przed tymi wydarzeniami. Uświadomienie sobie tego faktu spowodowało, że spojrzała na siebie inaczej. Poczuła się jeszcze bardziej winna, jeszcze bardziej beznadziejna, bo zachowywała się tak, jakby nic nie rozumiała.

Kiedy zmęczone towarzystwo opadło na kanapę oraz okoliczne fotele, żartom i śmiechom nie było końca. Rozpoczęło się utyskiwanie na wydarzenia polityczne, niskie pensje, czyli wieczór, jakich wiele w tym towarzystwie i w obecnych czasach. Kiedy rozmowa zeszła na bardziej prywatne tematy, Anna ucichła. Wolała przysłuchiwać się, żeby nie wzbudzić niepotrzebnego zainteresowania swoją osobą. Nie była gotowa na pytania, a już tym bardziej na jawne okazywanie przez bliskich współczucia czy litości, na nadmierne wścibstwo też nie była przygotowana. Trwając w swoim świecie, nie zwróciła uwagi na nagłą ciszę, która zapadła przy stole. Wzrok zebranych skupił się na niej, wyrywając ją z zamyślenia. Rozkojarzonym wzrokiem rozejrzała się po znajomych twarzach. Chyba mówili coś do mnie, pomyślała.

– Przepraszam, możecie powtórzyć? – zapytała, uśmiechając się delikatnie.

Cisza trwała, nikt nie kwapił się do wyjaśnień.

– Hej, co z wami? – zapytała, czując narastającą panikę. Zdecydowanie było coś nie tak. Spojrzała na Piotrka. Zmrużył oczy i z niezmąconym spokojem powiedział:

– Właśnie mówiłem, że jesteś przykładem kobiety, która robi wszystko, żeby nie zostać matką, a co za tym idzie, żebym ja nie został ojcem. Mylę się? – zapytał ze spokojem.

Cisza stawała się coraz bardziej ciężka, coraz bardziej upiorna. Nic nie widziała, jakby ktoś przypadkowo wyłączył światło. Chciała wstać, ale nie potrafiła. Powróciło to znajome uczucie zapadania się gdzieś bardzo głęboko, powróciły mdłości, które stały się swoistym sygnałem ciała, że dusza nie jest w stanie przyjąć kolejnego ciosu od najbliższej osoby.

Konsternacja zebranych nie pomagała. Żeby choć jedna osoba zaczęła mówić o czymkolwiek, ale oni trwali w stuporze, potęgując jej odczucia. Wdech, wydech.

– Przepraszam was na chwilę – powiedziała, zmuszając ciało do ruchu. – Muszę wyjść do łazienki.

Sztywne nogi prowadziły ją zupełnie niezależnie od niej samej, jakby połączenia nerwowe skupiły się na odczuwaniu bólu duszy, a nie na zwykłym funkcjonowaniu organizmu.

Weszła do łazienki. Drzwi cicho skrzypnęły, zamykając się za nią samoczynnie. Stanęła, zwieszając ręce i płacząc gdzieś wewnątrz siebie. Nawet w tej kwestii organizm ją zawodził. Nie umiała się rozpłakać, nie potrafiła zmusić oczu do wytworzenia łez, chociaż tak bardzo chciała, tak bardzo teraz było jej to potrzebne. Zaczęło jej się kręcić w głowie, ściany niebezpiecznie zaczęły na nią napierać. Potrząsnęła głową, przecież to nie jest możliwe, pomyślała w panice, to nie dzieje się naprawdę. Zaczęła napierać rękoma na ścianę, próbując uniknąć zmiażdżenia. Czuła, że ręce słabną, a napór ścian przybiera na sile. Była w potrzasku. Zawroty głowy, brak tlenu i drżenie całego ciała. Szarpała się, drapała ścianę i uderzała w nią.

Chyba zaczęła krzyczeć, bo po chwili drzwi do łazienki otworzyły się i czyjeś ręce wyciągnęły ją z pomieszczenia. Do jej świadomości wdarło się światło, które uderzyło w nią z całą jaskrawością, więc osłoniła twarz rękami. Poczuła ciepłą ciecz płynącą po nich. Walcząc z niewidocznym przeciwnikiem, skaleczyła ręce. Dyszała. Krople potu spływały jej po plecach i czole. Krzyk przeszedł w skowyt, zupełnie jakby była zranionym zwierzęciem. Ktoś ją podtrzymywał, ktoś uciszał, ale ona nie potrafiła zareagować prawidłowo na polecenia. Straciła poczucie czasu. Kiedy świadomość próbowała brutalnie wedrzeć się do jej wnętrza, napotykała na opór. Nie mogła zrozumieć, czego ci ludzie od niej oczekują. Co się dzieje? – pytała samą siebie. Czemu mi się przyglądają? W oczach znajomych można było dostrzec mieszankę przerażenia i ciekawości połączoną ze zniesmaczeniem. Ktoś wziął ją na ręce i zaniósł do pokoju, ułożył na kanapie, ktoś inny podał szklankę z wodą. Z wyraźnym wysiłkiem starała się zapanować nad wirującymi obrazami, a kiedy w końcu udało jej się dojść do siebie, zupełnie nie wiedziała, w jaki sposób wytłumaczyć się ze swojego zachowania.

– Przepraszam was – powiedziała cicho drżącym głosem. – Zbyt wiele złych rzeczy ostatnio się wydarzyło.

– Zostań! – Docierały do niej pojedyncze, niepewne głosy. – Odpocznij chociaż chwilę, jest tak zimno na dworze, a ty chyba nie najlepiej się czujesz. Zrobię ci może herbaty? – Kasia wyglądała na przerażoną.

Nadal czuła na sobie ręce Piotra, podtrzymujące ją jakby w obawie przed upadkiem. I po raz pierwszy doznała wrażenia, że te ręce są obce, że ich w ogóle nie zna. A przynajmniej nie tak, jak jej się wydawało. I choć zawsze czuła bijące od nich ciepło, tym razem chłód palców niebezpiecznie ją przeszywał.

– Napij się, ochłoniesz trochę i wrócimy do domu – powiedział Piotr. Pokiwała tylko głową.

Goście zajmowali swoje miejsca przy stole, starając się wrócić do swobodnych rozmów. Wojtek zarządził kolejny toast, próbując tym samym odciągnąć uwagę zebranych od Anki. Pozornie wszystko wróciło do normy, tylko zaniepokojone spojrzenia, kierowane na młodą kobietę skuloną na kanapie, świadczyły o tym, że przed chwilą ci ludzie byli świadkami niezwykłego wydarzenia.

Płytki oddech wyrównywał się, a pustka w głowie powoli zapełniała się myślami, które powodowały coraz większy chaos. Żadnej z nich nie potrafiła zatrzymać na dłużej. Bo o ile obarczanie siebie winą i tłumaczenie postępowania męża stawało się dla niej czymś naturalnym, o tyle starcie z bolesną rzeczywistością już nie. Czym innym jest obarczanie siebie winą, a czym innym utwierdzenie w tym przekonaniu przez najbliższą osobę. Czy liczyła na to, że on będzie myślał inaczej? Chyba w głębi duszy tak, właśnie tego oczekiwała. Spojrzała na niego. Rozmawiał swobodnie, uśmiechając się uroczo i spoglądając na nią dokładnie w ten sam sposób jak wtedy, kiedy się poznali. To nieprawdopodobne, myślała, zaczynam popadać w paranoję. Czy to ten sam człowiek, który parę minut wcześniej publicznie oskarżył mnie o celowe narażanie życia dzieci? Naszych, jakby nie było, wspólnych dzieci? Czy on oszalał, czy ze mną zaczyna dziać się coś złego? Spojrzała na niego ponownie. Bezbrzeżny spokój nadal spowijał jego przystojną twarz… Wariuję, przekonywała samą siebie, ja z pewnością wariuję! To nieprawdopodobne...

Kiedy ochłonęła na tyle, żeby uznać, że własny głos jej nie zdradzi, poprosiła Piotrka, żeby wrócili do domu.

– Oczywiście, już idziemy – odpowiedział, jednocześnie całując ją w dłoń.

To powoli przypominało teatr, a ona była widzem, który nie rozumie sensu spektaklu.

Pożegnanie jak zwykle było wylewne, połączone z podziękowaniami i obietnicami rewizyty. Kiedy drzwi za nimi zamknęły się z głośnym stuknięciem, wziął ją za rękę i pociągnął w dół po schodach. Nie wyrwała dłoni tylko dlatego, że nadal pozostawała w zdumieniu. Pozwoliła poprowadzić się do domu w ten sposób, ale gdyby miała opowiedzieć, jak minęła jej droga, nie potrafiłaby.

Przekraczając próg mieszkania, obiecała sobie, że dzisiaj nie będzie zadawać żadnych pytań, nie będzie drążyć tematu. Jednak rozmowę zaczął Piotr:

– Czy nie masz mi nic do powiedzenia? – zapytał, a w jego głosie pobrzmiewała złość.

– To znaczy? – odpowiedziała, szczerze zaskoczona pytaniem.

– Masz jakieś problemy? Co ci odbiło? Zrobiłaś z siebie i ze mnie pośmiewisko. – Ton jego głosu był coraz bardziej napastliwy.

– Ja mam problemy? Ja?! – Anka podniosła głos.

– Musiałem się tłumaczyć z twojego zachowania. Oczywiście powiedziałem, że przechodzisz załamanie nerwowe po kolejnym poronieniu. Że czujesz się winna, bo nie zrobiłaś wszystkiego, żeby donosić ciąże – powiedział, wyraźnie siląc się na spokój.

– Oszalałeś – wyszeptała. – Ty zupełnie oszalałeś…

Spojrzała na niego przerażona tym, co usłyszała. Kiedy zbliżył się do niej, nie była przygotowana na to, co wydarzy się za chwilę. Jedną ręką złapał ją za sukienkę i przyciągnął do siebie.

– Nigdy więcej tak do mnie nie mów – wysyczał przez zęby, jednocześnie opluwając ją z wściekłością. Zimne spojrzenie przeszyło ją, zadrżała.

Zwolnił uścisk i ponownie się odezwał:

– Na drugi raz opanuj się, szczególnie w towarzystwie. Nie będę się wiecznie tłumaczył z twoich rozkołatanych nerwów. Zachowuj się, jak na moją żonę przystało. Nie masz szacunku do siebie, to nie miej, ale masz szanować mnie! – Piotr podniósł głos – A teraz idę do łazienki. Pościel z łaski swojej. – Odwrócił się i wyszedł.

Stała osłupiała i przetwarzała na nowo scenę, która przed chwilą rozegrała się w tym pokoju. Co to w ogóle było? Ja mam go nie ośmieszać przed znajomymi, za to on ma prawo rzucać tak haniebne oskarżenia? No przecież to jakiś absurd. Wściekłym wzrokiem rozejrzała się wokół, próbując przyswoić obraz, tak bardzo przecież znajomy: komplet wypoczynkowy, niewielki stół z krzesłami, szafa. Niby wszystko bliskie, a jednak tak bardzo teraz odległe, obce. Tak obce jak człowiek, który przed chwilą wyszedł z tego pokoju. Każda próba zrozumienia otaczającej ją rzeczywistości powodowała powiększanie się paniki. Coraz mniej rozumiała zachowanie Piotra, już nie chciała go w żaden sposób tłumaczyć. Wszelkie próby bardzo skutecznie wypierała ze świadomości. System obronny organizmu działał bez zarzutu, bo zaczęła wykonywać wszystkie czynności niczym dobrze naoliwiony robot. Sprzątnęła poduszki z wersalki, wyciągnęła pościel z pojemnika i zaścieliła łóżko. Rozebrała się, jednocześnie rzucając zwiniętą sukienkę na fotel. Taka mała manifestacja w jej umiłowaniu do porządku, zaśmiała się histerycznie w duchu.

Kiedy wyszedł z łazienki, jeszcze wilgotny po kąpieli, w milczeniu wyminęła go i zamknęła za sobą drzwi na zamek. Odwróciła się i oparła o nie, zamykając oczy, i w końcu uwolniła potok łez. Z jej głębi wyrwał się szloch, który zaraz, przerażona, stłumiła. Nie była histeryczką, ale też nie na tyle silną psychicznie osobą, żeby zawsze stawiać czoło przeciwnościom. A negatywnych emocji w ostatnich miesiącach nagromadziło się zbyt wiele. Było do przewidzenia, że kiedyś znajdą one ujście, choć oczywiście wydarzyło się to w najmniej odpowiednim momencie. I nie chodziło jej o wstyd przed znajomymi, o co największe pretensje miał mąż. Owszem, nie było to potrzebne, ale stało się, trudno. Najgorsze było to, że jej własny organizm ją zawiódł, uświadamiając Ance jednocześnie, że wszystko to, co wydarzyło się do tej pory, otwierało coraz większą ranę, która będzie potrzebowała czasu, żeby się zabliźnić.

Z drugiej jednak strony nie wiedziała, że Piotr tak bardzo martwi się o pozory. Nie sądziła, że dla niego ma jakiekolwiek znaczenie, co sądzą o nim znajomi, nawet ci najbliżsi. Coraz mniej go znam, myślała, łykając łzy, kim jest ten człowiek? Kto przy zdrowych zmysłach może obwiniać ukochaną osobę o celowy brak dbałości o nienarodzone, jakże przecież wyczekiwane dziecko? Ale czy faktycznie dbałam o nie należycie? Czy zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, żeby nie pozwolić na ponowną stratę? A może on ma rację, może ja nie chcę dziecka, organizm reaguje na skrywaną niechęć? Wyrzuty sumienia stawały się nie do zniesienia. Natłok myśli oraz silne wieczorne emocje sprawiły, że nagle poczuła się pozbawiona jakiejkolwiek siły, jakby ktoś wypompował z niej powietrze.

Zniechęcona, dowlokła się do wanny, odkręciła kurek i patrzyła bezmyślnie, jak woda wpada do niej z dużym natężeniem. Wdech, wydech. Jej szum zawsze wpływał na nią kojąco. Rozebrała się, rozrzucając bieliznę po podłodze łazienki, i weszła do środka. Gorąca woda okryła jej ciało. Żeby można było w ten sam sposób obmyć umysł, zmyć przeszłość, która zbyt mocno się w nią wtapiała…

Poczekała, aż wanna się cała napełni i zakręciła kurek. Weszła do niej, oparła się o brzegi i zamknęła oczy, chcąc wyłączyć natarczywe myśli, które zaczęły krążyć wokół niej niczym stado rozwrzeszczanych wron. Jedna po drugiej co chwilę obniżały lot i dziobały ją, nie pozwalając o sobie zapomnieć. Wrzask wydobywający się z wronich gardeł świdrował jej w uszach i rozrywał mózg na kawałki. Wygłodniałe ptaki siadały na porozrzucanej wkoło szarej mazi i zjadały ją. I choć przecież nie mogła tego już odczuwać, to miała wrażenie, że każde dziobnięcie pozbawia życia inny obszar jej ciała. Ręce i nogi przestały już do niej należeć. Widziała, jak wrony obsiadły je i z wrzaskiem rozrywały skórę i mięśnie na kawałki. Wyrwane skrawki ginęły w przełykach ptaków, a one metodycznie kontynuowały swoje dzieło. Woda wokół niej zrobiła się brunatna i gęsta, resztki ciała pływały obok…

Otworzyła oczy. Poruszyła ręką. Była lekko zdrętwiała, ale nadal należała do niej i była cała. Gwałtownie podniosła się, uświadamiając sobie, jakie obrazy przed chwilą miała przed oczami. Przerażona wyskoczyła z wanny i nerwowo zaczęła trzeć całe ciało ostrym ręcznikiem, aby usunąć z niego krople krwi, które, miała wrażenie, błyszczały na jej nagiej skórze. Oddech przyspieszał wraz z naciskiem ręcznika. Zamrugała. Spojrzała na materiał trzymany w ręku. Na ręczniku nie było śladów krwi. Złapała rękoma głowę i kołysała się na nogach. Gdzieś w oddali usłyszała pojedynczy wroni skrzek.

Wybiegła z łazienki, pozostawiając za sobą porozrzucane rzeczy i znacząc drogę do łóżka mokrymi stopami. Ciepłe ciało męża dało jej ukojenie.

•