Przebłysk światła - ebook

Bezradny Chrystus

Wszechmogący Chrystus uwięziony w drewnianej ramie. Zapisany na płótnie, celnie spryskany farbą. Omodlony, odymiony kadzidłem. Wyklęczane minuty, godziny, dni…
przed Wszechmogącym Chrystusem nieporęcznie wmalowanym w drewno. Nieporuszony, milczący. Wmalowany w wystrój kościoła. Tak bezradny w skrzypiącej ramie, na ścianie…
Któż uwierzy w Chrystusa uwięzionego w bezruchu, w bezczynnym trwaniu, w cichym płótnie, w skrzypiącej ramie?
Prawdziwy Chrystus umiera i zwycięża w małym, białym opłatku, na białym obrusie, na ołtarzu, przy blasku świec, umiera i zwycięża Chrystus — dla ciebie, który klęczysz tam przed Nim tak bezradnym w skrzypiącej ramie, na ścianie…Tylko zaufać

Co robić…
Jak oddychać…
Jak czuć…
Jak być?
Zaufać do końca. Pozwolić sobie na oddanie steru. Dać się ponieść przez idealną Miłość. Budzić się i zasypiać ze świadomością, że… Nie wiadomo co robić… Nie wiadomo jak oddychać… Nie wiadomo jak czuć… Nie wiadomo jak być…
A jednak wciąż wiedzieć, że On wie to wszystko, że pomoże nam działać, nauczy oddychać. Będzie czuł razem z nami. Będzie razem z nami. Przestajemy wtedy być sami. On jest w nas. Wtedy świat się zmienia. Nabiera ostrych barw. Obnaża drugiego człowieka i staje się on nam bliższy nawet jeśli go nie znamy. Rozumiemy go. Świat się zmienia. Przestajemy istnieć dla tego świata. To krótkie momenty gdy Bóg łapie nas za rękę i na chwilę przestajemy istnieć. Na moment… i świat zmienia się na zawsze. Cierpisz i chce ci się wyć, krzyczeć, odejść…
Ale nie robisz tego, bo świat zmienił się dla ciebie. I zaczynasz cierpieć razem z Nim
Tylko zaufać…Po prostu Kochaj bardziej

Uśmiechaj się częściej
zwłaszcza wtedy gdy znika słońce.

Kochaj bardziej też wtedy gdy znów padasz na kolana. Uwierz mocniej, nawet jeśli zdaje ci się, że Bóg o tobie zapomniał.

Śmiej się szczerze, też wtedy gdy nie kwitną już kwiaty. Codziennie czuwaj, by Pan zastał cię na modlitwie. Mów „kocham cię” codziennie, tak jakby jutro był koniec świata.

Pamiętaj o ludziach, dla których jesteś ważny.

Żyj tak, aby z nadzieją oczekiwać

kolejnego wschodu słońca.Dom

Tęsknimy za Domem, za Tatą, który w progu czeka z otwartymi ramionami. Tęsknimy za anielskim śpiewem
za spojrzeniem Bogu w oczy. Słyszymy głos przyzywający nas do Domu. A droga jest tak długa. Za wiele na niej zakrętów
i przeszkód trudnych do przejścia. Tak bardzo tęsknimy za Domem
i czasem tylko o nim potrafimy myśleć. Za dużo w nas codzienności, szarej rutyny bez granic. I często stoimy za szybą, skąpani
w szarości wieczora. W szamotaninie i gniewie, bo za dużo w nas codzienności…
Trzeba wyjść poza nią, stłuc szybę, odetchnąć głębiej niż zwykle. Inaczej spojrzeć na drogę, głębiej poczuć bliskość Domu. Tak bardzo pochłania nas tęsknota, a boimy się zrywać z codziennością. Pożyć bardziej dla Boga, niż dla siebie. Odetchnąć głębiej niż zwykle. Jesteśmy w drodze do Domu
i wciąż tak często idziemy za szybą. Jak w duchowej śpiączce, bo
wtedy serce mniej boli
Słyszymy głos przyzywający nas do Domu…Zdrowaś Maryjo

Zbyt dużo w nas rozsypanych koralików
drobno pociętych sznurków.

Chcielibyśmy poskładać różaniec, lecz za mocno trzęsą się nam ręce.

Boimy się wiązania węzłów, odpowiadania na zaproszenie.

Z tak wielkim trudem mówimy „ufam Ci Panie”.

Przestaliśmy patrzeć na krzyż. Wzrok ucieka nam w przestrzeń. Słuchamy wciąż tych samych słów krytyki, obelg i dyskusji o niczym.

Zapomnieliśmy o krzyżu, to tam dla ciebie umiera Chrystus. Zapomnieliśmy o pustym grobie.

O słowach „Pokój Wam”. Zbyt dużo w nas rozsypanych koralików i zagubionych krzyży.

Mów „ufam Ci Panie” pozwól sobie spojrzeć na krzyż. Zacznij zaciskać węzły i łatać serce.

Pozbieraj w końcu rozsypane koraliki
Zdrowaś Maryjo…Bałwanek

Wysłałeś już kartkę na święta
Z bałwankiem w czarnym cylindrze. Uśmiechał się spod marchewkowego nosa
Wysłałeś już kartkę na święta.

Z najlepszymi życzeniami. Pokoju i szczęścia. Wysłałeś już kartkę na święta.

I wciąż czekasz na Boga.

Pośród czekoladowych Mikołajów,

pośród świątecznego zgiełku w wielkiej galerii handlowej.

Przechadzasz się wśród lampek
rozwieszonych na miejskich ulicach.

I wciąż czekasz na Boga.

Wymiotłeś już swoją świątynię, wyrzuciłeś połamane stoły, nie ma tam już wystraszonych zwierząt.

Stoisz w swej czystej, przyozdobionej świątyni. Stoisz sam. I wciąż czekasz na Boga.

Wysłałeś już kartkę na święta. Ulepiłaś pierogi, umyłeś okna. Ubrałaś choinkę…
Zapomniałaś tylko o jednym. Bóg nie dostał zaproszenia. Nie zawołałeś: przyjdź Panie!
Czekasz na Boga
w wymiecionej świątyni…
Ale czy pragniesz by przyszedł?

Tak na zawsze. Tak naprawdę. Do końca.

Aby przyszedł do ciebie.Mój Jezu

Mój Jezu czy narodzisz się w te święta

w sercach znękanych, w tych samotnych w swoich za ciasnych mieszkaniach, w tych chorych i nieszczęśliwych, w tych które straciły nadzieję.

Czy przyjdziesz dla ludzi zgubionych wśród burzy, zajętych wyjmowaniem piasku z oczu.

Czy pojawisz się dla tych niegotowych na Twe przyjście, tych smutnych, bez nadziei.

Dla pasterzy, którzy przysnęli w górach i nie spotkali aniołów, dla mędrców którzy zostali przy swych lunetach,

Darmowy fragment