Przyszłość zatrzymana. Ciągle jeszcze masz wybór! - ebook

Nie możemy rozwiązać naszych problemów

tym samym sposobem myślenia,

którego użyliśmy, aby je stworzyć.

Albert Einstein

KILKA SŁÓW O KSIĄŻCE

Omal cztery lata temu wydałam książkę p.t. Wellness. Zdrowie od-Nowa. W jej treści pokazałam jak ważne jest nie tyle zdrowie fizyczne, co całościowy dobrostan, obejmujący wszystkie przestrzenie i poziomy funkcjonowania człowieka. Wszelkie jego zaburzenia powinny być rozpatrywane z wielu punktów widzenia, a więc integralnie. Bez świadomości, że jesteśmy czymś więcej niż ciałem, nie jesteśmy w stanie ani wyzdrowieć, ani tym bardziej żyć w dobrostanie (wellness, well-being). Naszym zadaniem więc jest wprowadzanie do edukacji na wszystkich jej szczeblach zintegrowanej edukacji do zdrowia. To pozwoli nam także na wytworzenie zdrowych nawyków i przekonań (zamiast tych powielanych pokoleniowo) oraz na realizację siebie, swoich pasji w zgodzie ze sobą, w harmonii ze swoimi talentami i wewnętrznym dobrostanem. A to pozwoli zachować zdrowie na długie lata.

W międzyczasie, jako odzew na pytania i reakcje czytelników powróciłam do tematyki chorób, aby pokazać przyczyny ich powstawania i odnieść się do negatywnych pokoleniowych przekazów, które jesteśmy w stanie zarówno „odwołać”, ale niestety także „umocować” w pamięci komórkowej ciała. Ta pamięć ciała, przekazywana jako jego energetyka czy informacja pokoleniowa, nie pozwoli nam, bowiem żyć w harmonii ze sobą, ze swoim własnym programem, z którym przyszliśmy na świat, aby go zrealizować. Temu zagadnieniu były poświęcone dwie z ostatnio wydanych książek p.t. Lustra na pokolenia oraz Choroby z autoimmunoagresji – a umysł-ciało-dusza. Co mają wspólnego?

Tuż po tej ostatniej książce, będącej już w trakcie łamania do druku, zaczęły napływać do mnie informacje w postaci zarówno artykułów pojawiających się na łamach obecnej prasy, jak i książek innych autorów, dotyczących oddziaływania środowiska na zdrowie, podobnie jak i następnego pokolenia. Od kilku już lat sama borykałam się z tym problemem, a szczególnie z różnego rodzaju wrażliwością na substancje zawarte w pożywieniu. Zauważyłam, że nie tylko zaczyna mi szkodzić mięso, wędliny, ale także zwykłe pieczywo. Odwiedziłam wiele piekarni i z każdej kupowałam różne gatunki chleba, aby przekonać się, który z nich nie uczula. Okazało się, że uczulała większość z nich, podobnie jak i zakwas, a także drożdże. Zaczęłam sama piec chleb, aby rozwiązać ten problemem. Dzięki temu dowiedziałam się, że nie uczula mnie jedynie orkisz i stare odmiany mąki.

Zauważyłam także, że podobnie jest z serami i to zarówno białymi, jak i żółtymi. Wszystkie te produkty wywołały różnego rodzaju drobne, swędzące lub zmieniające się w rumień krostki na ciele. Dotyczyło to także składu bielizny i tego wszystkiego, co nosiłam blisko ciała, np. skarpetek czy rajstop. Okazało się, że jestem wrażliwa nie tylko na sztuczne tkaniny typu poliester, ale także na zwykłą bawełnę, gdyż, jak się okazało, zawiera domieszki, a także jest zszywana syntetycznymi nićmi. Wszystko to zaczęło wywoływać wyraźne, uporczywe swędzenie, niepozwalające trzymać tego długo na ciele. Były to zarówno szwy, jak i całe przestrzenie tkanin. Zmieniałam, więc proszki do prania na delikatne (dziecięce), aż wreszcie na zwykłe płyny typu Jeleń. A do tego odkryłam uczulenie na piankę poliuretanową, którą wypełniony był materac, na którym spałam. Wymieniłam go na nowy, który okazał się jeszcze bardziej uczulającym, powodującym omalże pieczenie skóry ciała na całej jego powierzchni.

Jakby tego było mało, dostrzegłam już lata wcześniej, że nie mogę, pracując przy komputerze, używać routerów, i to różnych ich rodzajów. W poprzednim mieszkaniu oddaliłam się od routera, co najmniej o 10 m, ale i to nie pomagało, mimo że miałam kabel Ethernet, który podobno „nie sieje”. Ale w moim przypadku to nie skutkowało. W nowym mieszkaniu miałam zwykły modem, który przy okazji zmiany sprzedawcy uległ także wymianie na jakiś nowy model routera. Ten „siał” nawet do sypialni, co nie pozwalało spać, stwarzając wrażenie, jakbym była w polu „rażenia” prądem. Udało mi się omal cudem zmienić umowę i rodzaj połączenia z Internetem na starszy typ modemu, który mniej uczulał. Ale i to nie uwolniło mnie od odczuwania promieniowania na ramionach, przedramionach, a nawet bokach tułowia, a często także pojawiania się wyjątkowo swędzącej wysypki, którą udawało mi się łagodzić pudrami dla dzieci czy olejami roślinnymi na skórę. Zwykle uspakaja się to przez noc do następnego dnia, aby potem ruszyć z nową siłą.

Od pewnego czasu zauważyłam także, że to dokuczliwe oddziaływanie przenosi się na gardło i układ oddechowy, nasilając drażnienie śluzówki, a przy długim siedzeniu przy laptopie – także problemy z oddychaniem – typu braku powietrza – jakby zmniejszała się przestrzeń na oddech. To zaczęło mobilizować mnie do ograniczenia długości pracy przy komputerze, a przede wszystkim ilości odwiedzanych stron internetowych, bo wtedy głównie, gdy laptop jest podłączony do Internetu, wzrasta intensywność jego szkodliwego dla mnie oddziaływania. Niemniej samo pisanie, (które jest przecież rodzajem mojej stałej pracy) wywołuje skutki w postaci intensywnego swędzenia oczu i wysychania oczu („zespół suchego oka”), a to jest sygnałem, że działa niekorzystnie na organizm i należy je ograniczyć do minimum.

W taki oto sposób to życie i warunki uczyły mnie, jak reagować na tego rodzaju oddziaływania i szukać sposobów, aby im zapobiegać, lub przynajmniej zmniejszać ich skutki.

Tematyka, którą poruszę w tej książce zawsze więc mnie „dotykała”. Dotyczyła, bowiem niezmiennie przyczyn chorób cywilizacyjnych, rozumianych coraz szerzej z poziomu fizycznego wymiaru człowieka, choć odnoszących się do głębi jego istnienia, sensu życia, realizacji siebie, jak i etycznego wymiaru aktywności dla innych.

Mimo poświęcenia uwagi w ostatnich kilku moich książkach sferom emocjonalnym i duchowym człowieka i ich wpływowi na jakość pokoleniowego przekazu, tematyka, która pojawiła się w zakresie mojego obecnego zainteresowania dotyczyła tym razem powrotu do sfery horyzontalnej – a więc fizycznego zdrowia człowieka. Była ona związana z tym, co odnosiło się do mnie w tym momencie życia, a mianowicie wyjątkowego nasilenia wrażliwości na różnego rodzaju substancje znajdujące się w najbliższym otoczeniu. To zmusiło mnie wręcz do zajęcia się tym tematem głębiej, gdyż sama zaczęłam czuć się źle we własnej skórze, tym bardziej przez towarzyszące mi objawy jej drażnienia, podobnie jak oddziaływania na śluzówkę gardła i nosa. Choć mówi się powszechnie, że np. dzieci wyrastają z uczuleń, w praktyce życia okazało się, że my, dorośli właśnie w nie wrastamy, i mimo upływu lat i w miarę sprawnego układu odpornościowego, akurat on zaczyna odmawiać posłuszeństwa.

Akurat w tym samym czasie administracja wystosowała zapytanie do właścicieli mieszkań o zgodę na postawienie masztu telefonii komórkowej akurat na moim budynku – dwa piętra nade mną. Ponieważ zwykle ludzie nie mają czasu, więc sprawa sama by się „sprawiła”, a ja miałabym wkrótce kolejne wyzwanie zdrowotne. W ciągu zaledwie kilku dni całą swoją uwagę zmobilizowałam do udostępnienia materiałów, którymi dysponowałam na 6 klatkach schodowych i omalże 300 mieszkańcom (licząc 3 okoliczne budynki).

Reakcja nie dała na siebie długo czekać, a decyzja została podjęta przez aklamację. Był to dla mnie kolejny sygnał, że „coś jest na czasie”, a ludzie potrzebują wiedzieć więcej i mieć informację w jednym miejscu.

Jak więc widać, sprawa dotyczy wielu składowych otoczenia, w którym żyjemy, ale także innych substancji, w tym leków. Co kilka omal dni mam okazję czytać w wiadomościach Onetu, że kolejna seria lub wszystkie serie danego leku właśnie zostały wycofane z aptek, bo coś zadziało się w ich produkcji lub jakiś ich składnik ma działanie, którego nie przewidziano. Znam to sama z autopsji, gdy wiele z preparatów, zapisywanych zresztą na receptę, wywołało we mnie reakcje alergiczne na przestrzeni wielu lat życia, a więc od dawna „dmucham na zimne”.

Co chwila także środki masowego przekazu informują opinię publiczną zarówno o mechanicznym smogu, unoszącym się w powietrzu wielkich miast, ale także o smogu elektromagnetycznym. Ten ostatni zaczęto intensywnie badać np. w Krakowie, przy okazji stałego zagrożenia smogiem obecnym w powietrzu tego miasta. I tu otworzyła się Puszka Pandory, z której wypłynęły bardzo zróżnicowane tematy, dotyczące tego, w jakim środowisku żyjemy naprawdę, czym nie tylko oddychamy, ale co jemy, czego używamy w codziennym życiu i to zarówno odżywiając się, jak i stosując, jako codzienne środki higieny.

Dotyczy to także mebli, farb, którymi pomalowano mieszkanie, wreszcie urządzeń w nim obecnych, w tym różnego rodzaju nowinek technologicznych. Wiele domów ma na swoich dachach lub w niedalekiej odległości maszty telefonii komórkowej. Niestety nie znamy ich długofalowego oddziaływania na nasze samopoczucie, a szczególnie powstawania chorób, z którymi coraz częściej się borykamy. Tymczasem ilość tych problemów systematycznie narasta przez lata.

Tak, więc zgodnie z przysłowiem „uderz w stół, nożyce się odezwą”, dotknięcie zaledwie jednego tematu oddziaływania smogu na organizm otworzyło lawinę problemów, które wymagają poruszenia, a więc uświadamiania opinii publicznej, w jakim środowisku żyjemy i jak możemy zabezpieczać zarówno siebie, jak i przyszłe pokolenia przed konsekwencjami tych oddziaływań.

Każdy z tematów jest wyjątkowo ważny, a wiele z nich, opisywanych już wielokrotnie na przestrzeni ostatnich omalże 50 lat, wraca do nas ponownie. Jest to o tyle istotne, że statystyki pokazują, że mimo olbrzymiego postępu w medycynie, dotyczącego zarówno aparatury do diagnostyki, jak i nowych leków, liczba chorych na różne choroby cywilizacyjne rośnie w zatrważającym tempie, a o niektórych dolegliwościach mówi się, że są one epidemiczne. Warto, więc poświęcić temu baczną uwagę, a szczególnie obecności środków chemicznych w naszym życiu – zarówno w produktach, których używamy na co dzień w domu, którymi się otaczamy, jak też odżywiamy, czy wreszcie leczymy przy ich użyciu. Podobnie dotyczy to jakości powietrza, którym oddychamy, oraz wody, którą pijemy.

Informacje, które do mnie dotarły tuż przed podjęciem tego tematu omalże powaliły mnie na przysłowiowe „łopatki”. Mimo znajomości tych zagadnień od wielu lat w sferze żywienia, leków, kosmetyków, ekologii i zrównoważonego rozwoju, nie uświadamiałam sobie ogromu problemów zdrowia, których one dotyczą. Doświadczając przez lata konsekwencji używania czy spożywania wyżej wspomnianych produktów w jakości mojego zdrowia (alergie), zrozumiałam, że nie brałam pod uwagę jeszcze poważniejszych konsekwencji dla życia i przeżycia człowieka na planecie. Wszystkie te następstwa dotyczą także tego, co opisywałam w ostatniej mojej książce – wymiaru duchowego i etycznej odpowiedzialności każdego człowieka za swoje życie.

Zagadnienia przywołane w tej książce mają szerszą i głębszą perspektywę – ponieważ dotyczą odpowiedzialności za stan świata, jak i zaniechanie i ignorancję społeczną, która może doprowadzić do dramatycznych skutków – zagłady człowieka i planety.

Postanowiłam odpowiedzieć na to „wołanie duszy” po raz kolejny, tym razem w szerszej skali, przypominając powoli zapominane już książki sprzed lat, ale i obecnie publikowane artykuły, traktujące o zagrożeniach zdrowia i życia w skali zarówno mikro, jak i makro. Te książki wywarły kiedyś, w czasach, w których się pojawiły, ogromny wpływ społeczny, niemniej nie porwały ludzi do indywidualnych zrywów dla „dobra” swojego i świata. Niektóre środowiska rozpoczęły nagonkę na autorów, którzy podważali osiągnięcia nauki czy przemysłu lub stosowane technologie, opisujących dramatyczne ich skutki; inne – dostrzegły w zawartych w książkach opisach ignorancję twórców technologii czy badań, którzy nie mieli świadomości katastrofalnych skutków działania różnych produktów czy substancji nie tylko na wiele pokoleń ludzkich, ale i istnienie całej flory i fauny. Kilka lat później tego rodzaju tematyka zeszła na dalszy plan, ponieważ wielość technologii i chemizacja środowiska „rozmieniła je na drobne”.

A tymczasem każda ze stosowanych substancji wymaga indywidualnego podejścia do jej oddziaływania na jakość życia na planecie, podobnie jak funkcjonowania mózgu i inteligencji, która ma służyć dobru świata, a nie jego zagładzie. Każda bowiem z nich stanowi broń obosieczną i o każdej powinna być informowana opinia społeczna, gdyż stosowanie jej dotyczy życia ludzi jako jednostek oraz przeżycia całej populacji.

Tymi zagadnieniami powinny być zainteresowane przede wszystkim rządy, które decydują o tym, co dostaje się do atmosfery, wody, gleby, co konsumuje człowiek i jaka jest jakość zdrowia kolejnego pokolenia, które się rodzi. Nie wystarczy stwarzać programy finansowania reprodukcji społeczeństwa. Trzeba przede wszystkim mieć świadomość środowiska, w którym wzrasta każdy obywatel, a przede wszystkim, z którego się rodzi. Wchodzimy wiec w zakres zdrowia reprodukcyjnego, chorób genetycznie uwarunkowanych, jakości żywności, wody, gleby oraz psychologicznych oddziaływań, na które ma wpływ także, jakość tegoż środowiska. Tutaj docieramy do zasięgu świadomości społecznej rządzących, którzy będąc reprezentantami społeczeństwa są zobligowani do tego, aby mieć wiedzę, ale i wizję, do czego prowadzi rozwój, a szczególnie niekontrolowany rozwój technologiczny.

Obecnie mamy do czynienia z przygotowywaniem ustawy o GMO i wchodzeniem na rynek kolejnych firm, zainteresowanych chemizacją otoczenia. Jaka jest społeczna świadomość? Czy presja lobby interesów stoi nad etyczną odpowiedzialnością za dramatyczne skutki dla obecnego i kolejnych pokoleń? Co na to rząd, społeczeństwo? Czy widzi problem, czy odkłada go na inne czasy, dla kolejnych pokoleń do rozwiązania? A czy one przeżyją? A może nie będą zdawać sobie sprawy, że niosą genetyczne uwarunkowania już z poprzednich pokoleń, myśląc, że tak musi być i nic nie da się zmienić?

Musimy mieć świadomość, że może już nie być kolejnych pokoleń, albo przez ignorancję ludzie sami sobie zaplanują zagładę, po czym będą ją stopniowo „nieświadomie” realizować. Jest ona obecnie zapoczątkowana i trwa już kilka pokoleń. Można ją „odczytywać” w zarówno z coraz liczniejszych danych na temat obecności skażenia w otoczeniu, jak i w chorobach cywilizacyjnych już ujawniających się u płodów, noworodków, niemowląt i nastolatków, ale szczególnie u dorosłych. Ci ostatni mają już często „odczytane” diagnozy, ale i zastosowano wobec nich próby leczenia, bywa, że dodatkową chemią. Czy znamy skutki wielorakich oddziaływań? Czy wyrażamy zgodę – jako społeczeństwo - na import nasion genetycznie modyfikowanych oraz pasz dla zwierząt o tych właściwościach?

Żywność roślinna i zwierzęca już obecnie zagraża zdrowiu społeczeństwa. Powinniśmy być świadomi, że zdrowie i życie jest największym bogactwem każdego z nas i musimy wziąć za nie indywidualną i zbiorową odpowiedzialność.

Właśnie o tym jest ta książka - o społecznej świadomości, ale i o wyzwaniach dla medycyny „jutra”, która będzie konfrontowana z coraz to nowymi chorobami cywilizacyjnymi „o nieznanej etiologii”, niemniej już opisanymi chociażby w przywoływanych przeze mnie książkach czy artykułach.

Książka jest także o refleksji i etycznej odpowiedzialności wszystkich, w tym również rolników, ale i producentów żywności, kosmetyków, mebli, środków czystości i wielu innych osób. Warto, aby każdy z nich zadał sobie ważne pytanie: Czy są oni gotowi za cenę pieniądza narazić życie swoje, kolejnych pokoleń, społeczeństwa, ale i przeżycia całej planety, wpuszczając do środowiska substancje, które zaburzają równowagę hormonalną ludzi, ale i równowagę biologiczną flory i fauny? Warto także, aby stawiać sobie kolejne pytania dotyczące przyszłości swojej, swoich następców, np.: Czy może zaistnieć jakaś perspektywa na przyszłość w totalnym zagrożeniu siebie i świata? A może warto zacząć drogę odwrotu już teraz, dla szukania rozwiązań na przeżycie w kolejnych pokoleniach?PRZEDMOWA

Czy jest możliwy świat, w którym człowiek żyłby w symbiozie z otaczającym go środowiskiem, zamiast je niszczyć? Czy jest możliwym czyste powietrze, które pozwalałoby oddychać pełną piersią, a rośliny nieskażone chemią przetwarzałyby dwutlenek węgla na tlen niezbędny człowiekowi do istnienia? Czy jest nadal realne, aby ptaki w swojej różnorodności gatunków budziły ludzi swoim śpiewem i poranną aktywnością, motywując człowieka do tego samego?

Czy są jeszcze możliwe czyste oceany i morza oraz rzeki, gdzie człowiek mógłby skorzystać z kąpieli bez narażenia zdrowia i życia na chemiczne zanieczyszczenia i związane z nimi zatrucie organizmu i alergie? Czy mogą jeszcze zaistnieć czyste wody powierzchniowe dla zasiedlających je ryb i innych organizmów żywych; szumiące potoki krystalicznie przejrzystej wody, której człowiek spragniony mógłby zaczerpnąć, aby orzeźwić ciało?

Czy są możliwe czyste lasy porastające ziemię, pola obsiane zbożami, przeznaczonymi na zdrową mąkę i chleb, który by nie uczulał? Czy mogą jeszcze istnieć łąki porośnięte bujnym kwieciem, gdzie dorośli i dzieci mogliby bawić się i odpoczywać w niedzielne popołudnia? Czy wszystko to może powrócić, bo przecież istniało jeszcze 60 – 70 lat temu?

Co człowiek zrobił światu, naturze i sobie? Jaką przyszłość zgotował sobie i kolejnym pokoleniom, które spłodził? Czy przewidział konsekwencje swojego postępowania, wynalazków, które stworzył, technologicznych udogodnień, które ułatwić mu miały życie? Czy wreszcie ziemia, powietrze i wody świata należą do człowieka – są jego osobistą własnością i on może z nimi robić co zechce, nie licząc się z konsekwencjami swoich poczynań?

Czy człowiek nie przewidział rezultatów, które zgotuje sobie i swoim potomnym, ale także „wrogom” – tym, których nie lubi, nie rozumie, pragnie zniszczyć? Czy nie pojmuje, że to, co robi innym, nawet z ukrycia, na przykład wylewając gnojówkę i ścieki do rzeki – zatruje jego ziemię i wodę – obracając się przeciwko niemu samemu i jego następcom?

Po co to robisz człowieku? Dlaczego niszczysz spuściznę po swoich przodkach? Czy czynisz to dla ulotnego złudzenia bogactwa, zysku, zaspokojenia żądzy swojej chęci panowania nad innymi ludźmi i światem? Czy w swojej pysze wszechwiedzy i władzy masz prawo niszczyć innych ludzi, florę i faunę?

Czy nie rozumiesz, że sam szykujesz sobie zagładę – jeśli nie dziś to jutro? Czy kolejne pokolenia przeżyją, a może już ich nie będzie, bo - podobnie jak u ryb i ssaków – poprzez bezmyślne rozsiewanie chemii niszczysz systematycznie zdolności reprodukcyjne własne i swoich dzieci? Do czego chcesz doprowadzić? Po co to robisz?

A wreszcie – czy jest jeszcze droga odwrotu? Na ile znamy własne organizmy i ich zdolności detoksykacyjne i regenerujące? Czy w ogóle znamy siebie i to, co dzieje się zarówno w naszych głowach, jak i całym ciele? Czy nie igramy z ogniem, bawiąc się niczym dzieci wynalazkami drugiego człowieka, który powiedział nam, że to, co zrobił przyniesie nam radość i szczęście? Czy wiemy, co to tak naprawdę jest szczęście? Czy rozumiemy siebie, wiemy, kim jesteśmy i po co jesteśmy tu na ziemi? Czy dla przyjemności, kosztem innych i eksploatowania świata? Co zrobiliśmy z Ziemią – czy naprawdę właściwie odczytaliśmy religijne przesłanie i uczyniliśmy sobie ziemię „poddaną” – zamiast „oddaną” w opiekę, troskę, rewerencję, stając się jej kustoszem dla kolejnych pokoleń?

Co zostawisz człowieku po sobie – czy „tylko potop”? Czy ciebie nie interesują twoje wnuki, prawnuki – jaka będzie ich jakość życia, gdy już teraz zbierasz na sobie „żniwa”, które zasiałeś? Nie możesz przecież zignorować „jakości” genów, które przekazałeś! Jakiej one są jakości? Czy nie jest to może „toksom” – konglomerat toksyn, które na niewidzialnych poziomach przekazały informację kolejnemu twojemu pokoleniu, a ono – bez świadomości – przekaże następnemu?

Czy jest jeszcze przyszłość dla następnych pokoleń? Co im zostawisz w „spadku” – czy tylko zniszczone lasy, zatrute powietrze i wody, w których dogorywają żyjące tam jeszcze organizmy – a może już tylko mutanty? Czy rozumiesz, co to wróży dla ciebie, drugiego człowieka – jeśli ty i on jesteście częścią tej samej przyrody?

Filozof Hans Jonas napisał w jednej ze swoich książek, że jeśli mamy przetrwać, musimy sobie zdać sprawę z ogromu swojej odpowiedzialności za planetę, za inne gatunki, wreszcie za nas samych i los przyszłych pokoleń. Musimy wziąć odpowiedzialność za zło, które uczyniliśmy i uświadomić sobie, co jeszcze możemy uczynić złego lub dobrego. A wódz Indian Seattle już w 1885 roku przekazał takie przesłanie:

„Ziemia nie należy do człowieka, to człowiek należy do Ziemi. Cokolwiek przydarzy się Ziemi, przydarzy się człowiekowi. Człowiek nie utkał pajęczyny życia; jest nitką w tej pajęczynie; niszcząc pajęczynę życia, niszczy samego siebie”.

Każdy jest przecież odpowiedzialny – swoim postępowaniem – za przyszłość swoją, innych i świata, aby samemu móc przetrwać.