Rozmowy z drzewami - ebook

Otwórz serce

Otwórz odczuwanie

Otwórz zrozumienie

Odłóż na bok powody

I niech świeci Słońce

ukryte wewnątrz Ciebie.

Odkryj Starą Pamięć

ukrytą w głębi Ziemi,

w roślinach,

w głębi wody,

w głębi ognia

Wewnętrzny

Ogień Serca.

To jest ten Czas

To jest Ta pora

Otwórz Serce i Pamięć

na duchowe uzdrowienie

na gojącą wszystko miłość

na kwitnące drzewo

Życie trwa

By odkryć Boga

mamy nauczyć się być ludźmi,

o bijących mocno sercach

tłumaczenie pieśni ceremonialnej

z Amazonii – Weronika DąbrowskaWstęp

Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miło­wał swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych”.

Przykazanie miłości, które przekazał nam Jezus

Gdy rozumiemy, że Twórca jest bezmierną inteligencją Kosmosu, istniejącą poza naszą świadomością to sza­cunek dla istnienia Stwórcy we wszystkich jego prze­jawach pozwala nam szanować siebie i każdą komórkę w sobie.

Miłość według drzew to siła Wszechświata, która uzdrawia wszystko poprzez przepływ informacji mię­dzy istotami. Pozwalanie, by ta siła przepływała przez nas, przez wszystko wokół nas, przez każdą komórkę i przez każdą gwiazdę, przez każde drzewo i przez każdy kamień, pozwala i nam rozwijać się twórczo ku spokojnej radości istnienia.

Nasi przodkowe to wiedzieli. My o tym też wiemy, gdy przychodzimy na świat.

We wszystkich istotach Ziemi są cząstki boskiej świadomości i myśli twórczej. Są one w ludziach, rośli­nach, zwierzętach, wietrze, ogniu, wodzie i kamieniach, w gwiazdach i planetach, w każdym robaczku i w każ­dej bakterii.

Można podzielić świat na dzieła boskie i ludzkie. Boskie są genialne i zachwycające. Ludzkie dzieła są różne, czasem zachwycają geniuszem, a czasem za­dziwiają ignorancją. Ludzie popełniają błędy, cierpią, chorują. Przyroda zmienia się cały czas, lecz ponad przepływem czasu jest jednak idealnym, genialnie za­projektowanym systemem samoodnawiającym siebie.

Puszcze i oceany na Ziemi istniały, zanim zaistnieli ludzie. Drzewa istniały zanim zaistnieli ludzie. Są czę­ścią boskiej kreacji, pełne mocy i zachwycające. Nie ma w nich ludzkiej arogancji. Są bezmiernie pokorne i trwające w ciągłym zachwycie.

Widzę bezmierną miłości Stwórcy przepływającą przez istoty wszechświata, które zostały przezeń stwo­rzone. Widzę, jak przemawia przez każdą połączoną z nim istotę geniusz.

Byłam bezmiernie szczęśliwym człowiekiem ile­kroć mogłam dotykać drzew, przytulać się do ziemi, wąchać kwiaty, spacerować po lasach i górach, ilekroć czułam wiatr, widziałam nad głową niebo, a pod sto­pami czułam ciepło leśnych łąk, ilekroć miałam okazję wsłuchać się w szum rzeki i oglądać wschód słońca.

Chciałam, by stan taki trwał bez granic, dlatego wybrałam sobie wolny zawód – zostałam architektem. Myślałam, że będę mogła pracować dla dobra ludzi i przyrody. Marzyłam, by łączyć ludzi z naturą, budo­wać szczęśliwe miejsca, „Miasta-Ogrody”, harmonię natury, która łączy ludzi, zwierzęta i rośliny. Marzyły mi się Ogrody Edenu zamiast betonowych miast.

Idea „Miasta-Ogrodu”, która była bardzo żywa na mojej uczelni, Wydziale Architektury Politech­niki Warszawskiej. Udział w zajęciach z urbanistyki utwierdzał mnie w przekonaniu, że to dobra droga. Zrobiłam zatem dodatkową specjalizację z projekto­wania ogrodów, by moja wiedza była zgodna z odczu­ciami serca. Połączenie idei z materią było wyzwaniem i ekscytacją. Zaraz po studiach zaczęłam projektować ogrody…

Przyszedł jednak czas, gdy wszystkie moje marze­nia legły w gruzach. Z każdym rokiem coraz większą władzę nad rzeczywistością zaczynali mieć ludzie, którzy nie widzieli połączenia materii z energią, idei z jej realizacją. Działali przede wszystkim dla osobi­stego zysku, a nie wspólnego dobra wszystkich istot.

Spotkałam ludzi, którym chęć zysku odebrała serca i rozum.

Spotkałam ludzi, którzy nie widzieli konsekwencji swojego działania.

Spotkałam ludzi, którzy nie widzieli ludzi w innych ludziach.

Spotkałam ludzi, którzy nie widzieli boskiej har­monii w naturze.

Spotkałam ludzi, którzy dla pieniędzy, władzy i wy­gody stali się robotami, zapominając o byciu ludźmi.

Spotkałam ludzi, którzy zapomnieli o tym, o czym mówił Jezus, o pierwszym przykazaniu miłości. Za­pomnieli o tym kim są, po co są. Zapomnieli o tym, że jest Źródło istnienia.

Zobaczyłam ich dzieła: martwe betonowe miasta i wycięte drzewa, zapracowanych smutnych ludzi, wy­lęknione zabijane zwierzęta.

Spotkałam też ludzi aniołów, ludzi o czułych ser­cach, ludzi widzących piękno natury, ludzi słyszących muzykę strumieni i słowa miłości w szumie liści, lu­dzi rozumiejących ptaki i drzewa, ludzi słuchających mowy kamieni i rzek.

Spotkałam artystów życia.

Spotkałam ludzi, którzy opatrywali rany duszy tym, którzy zapomnieli…

Spotkałam ludzi, którzy z miłości do drzew – bliź­nich istot, przywiązywali się do nich, gdy ci pierwsi przygotowywali wielkie maszyny, by odebrać im ży­cie.

Spotkałam ludzi, którzy byli gotowi oddać swoje młode życie, by uratować stare drzewa przed wycinką.

Spotkałam też takich myśliwych i leśników, urzęd­ników i projektantów, którzy zaczęli sobie przypomi­nać, kim są i po co są… Otwierali oczy i… przykro im było, gdy zobaczyli, co wcześniej robili, odbierając piękno istnienia boskim dziełom.

Anioły drzemią w nas, w ludziach. Nadszedł już czas je obudzić.

Przypomnijmy sobie, kim jesteśmy, skąd przycho­dzimy i dokąd zmierzamy. Przypomnijmy sobie dla nas i dla dobra wszystkich istot.

Dostaliśmy jako Ziemianie, przedziwny dar od Boga, Braci Ziemian – drzewa. Tych naszych braci, którzy nie oderwali się nigdy od kontaktu ze Źródłem istnienia i Matki Ziemi.

Sami są tym kontaktem jako duchowa cywilizacja, której celem istnienia jest bycie połączonymi. Przez dojrzałe drzewa, jak przez światłowody, przepływa boska świadomość i cała wiedza.

Możemy z niej korzystać ilekroć otworzymy na nią serca.

I tak to jest zaprojektowane przez boskie Źródło, że nie da się inaczej z tymi braćmi rozmawiać niż otworzywszy w sobie nasz podstawowy organ ener­getyczny – serce, a z nim wszelkie umiejętności wła­ściwe ludzkim ciałom.

Bracia drzewa pomagają nam wrócić do początku, byśmy uzyskali wiedzę o tym, skąd pochodzimy, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy.

Powrót do natury i jej naturalnych praw jest ko­niecznością, jeśli ludzie chcą przetrwać jako żywe istoty. O tym mówią drzewa, wiatr, woda, ogień, o tym mówi Ziemia.

We współczesnym świecie naturalne prawa rzą­dzące rozwojem istoty ludzkiej i ludzkich społeczności zostały zapomniane. Wiele pokoleń ludzi wychowy­wało się przez stulecia w zmienionym przez ludzi śro­dowisku, dopasowując się do niego. Utraciły jednak pamięć tego, jak wyglądało ono pierwotnie. W każdym pokoleniu pamięć o związku ze Źródłem istnienia za­nikała coraz bardziej. Ale stare drzewa pamiętają.

W tej książce prawa podstawowe, przypominane nam przez różne drzewa, zostały zebrane i spisane. Najistotniejszym przesłaniem książki jest jednak wiedza o tym, że z drzewami można się porozumieć. Z wiedzy, która przez nie płynie, spisany został jej niewielki fragment, ale dzięki samej świadomości, że można z nimi rozmawiać, każdy może mieć dostęp do całego spektrum informacji, które przez nie prze­pływają.

Dar uświadomiony staje się darem uruchomio­nym.

Rozpakowując ten dar od Źródła istnienia, mamy wybór: zachwycić się nim lub go porzucić.

Gdy zapytałam swojej duszy, co jest dla niej naj­większą przyjemnością istnienia, odpowiedziała mi, że jest to zanurzenie się w rytmie przyrody, kontakt z drzewami, kwiatami, wiatrem i wodą, poczucie jed­ności ze wszystkim, odczuwanie połączenia. Istnieje pojęcie „growingu”, które dla mnie znaczy tyle, co zmiennokształtność, zanurzanie się w wielu wersjach siebie. Siebie jako wiatru, wody, jeziora, drzewa, stru­mienia, zwierzęcia, człowieka. Świadome istnienie poza ograniczeniami materii ziemskiej oraz świadomy powrót do siebie w ludzkiej wersji.

Ta książka miała zostać napisana prosto z serca, bez wzorowania się na żadnych znanych mi książkach. Pisząc, czuję jak przepływa przeze mnie wiedza pra­dawna, którą powoli uruchamiam w sobie, by się nią dzielić. Przepływa ona przez wszystkich uczestników warsztatów, które prowadzę. Wystarczy ją uruchomić, czyli tak jakby nacisnąć przycisk w sobie z napisem

– START.

Strumień wiedzy i świadomości płynie przez wszyst­kie dojrzałe drzewa. Zobaczyłam je jako strumienie światła połączone z sercem Ziemi i Centralnym Punk-tem Kosmosu-Źródłem z którego wszystko pochodzi.

Zasiane ziarno drzewa jest iskierką, która rozwija­jąc się, na pewnym etapie dojrzałości łączy świado­mość Ziemi i Nieba nicią światła mknącą w kosmos.

Ludzie są połączeni z drzewami oddechem. Gdy człowiek wydycha, drzewo wdycha. W kontakcie czło­wieka z drzewem energia życia krąży w obu istotach. I tak samo jest ze świadomością. W bliskości z drzewem świadomość człowieka płynie jak oddech. Wraca pra­widłowy przepływ wiedzy. Drzewa tworzą stan eduka­cji, a nie nauki. Edukacji, czyli uruchomienia w istocie ludzkiej naturalnych zdolności, naturalnego geniuszu. Nauka koncentruje się na przyswajaniu cudzej wiedzy.

Kontakt z istotami o innym niż ludzki systemie zmysłów daje duży dystans do własnego istnienia. Zmienia i poszerza percepcję zmysłów. Pozwala na zadawanie właściwych pytań.

Z drzewami można rozmawiać o wszystkim. Na każdy ludzki problem mogą one spojrzeć ze swojej strony. Są to takie same istoty jak ludzie, tylko ist­niejące w innych ciałach fizycznych, podejmujące na Ziemi inne zadania.

Drzewa mówią, że ludzie to drzewa, które ode­rwały się od Ziemi i podjęły się zaznawania przygód. Istoty w ciałach ludzkich miały się przemieszczać i opowiadać drzewom o swoich doświadczeniach.

Drzewa miały zbierać ich wiedzę oraz oczyszczać ludzi z ich doświadczeń, które poprzez ich rdzeń były przesyłane do środka Ziemi. Według słowiańskiej tra­dycji, korzenie wielkich starych drzew sięgają piekła, a czubki sięgają nieba.

Wszystkie istoty Ziemi mają dostęp do wielkiej biblioteki wszechświata, gdyż wiedza płynie przez Słońce, poprzez serce istoty aż do środka Ziemi. Taka symbioza istot została zaprojektowana przez Źródło istnienia – połączenie oddechem tych, które zaznają odłączenia, czyli ludzi i tych, które trwają w połącze­niu, czyli drzew.

Celem tej książki nie jest spisanie wszystkich prze­kazów od drzew, bo może być ich bezmierna liczba, ale pokazanie ludziom, że komunikacja z przyrodą jest nie tylko łatwa, ale i bardzo ciekawa. Otwiera się przez nie nowa wersja precyzyjnego Internetu, gdzie można podłączyć się do każdego filmu świata, każdej historii, która się wydarzyła. Można też czerpać przez drzewa wiedzę o przyszłości, przeszłości i wszelkich możli­wościach uruchamiania osobistej mocy.

W językach słowiańskich słowo drzewo i zdro­wie ma ten sam źródłosłów. Znaczy on – to, co jest pradawne, prawidłowe, takie jak było na początku. Drzewa zatem to pradawni przodkowie, uzdrowiciele, ci, którzy są tacy, jak byli kiedyś.Jak to się zaczęło?

Był rok 2011. Prowadziłam własną małą firmę archi­tektoniczną. Byłam ufną kobietą. Tak ufną, że gdy ktoś się do mnie uśmiechał to odpowiadałam uśmiechem. Nie umiałam dbać o swoje interesy. Gdy ktoś potrze­bował pomocy – pomagałam. Praca dla zysku nie była moją mocną stroną.

Deweloper nie zapłacił mi za projekt osiedla. Rok pracy dla niego stworzył długi zamiast dochodu. Za­dbał o swoją niewypłacalność, bym nie mogła od niego odzyskać pieniędzy.

Robiłam projekt oddziałów szpitalnych. Tym razem zamawiający nie chcieli zapłacić i by to uzyskać oskar­żyli moją firmę o nieoddanie projektu. Mimo proto­kołu odbioru, projektu leżącego na stole dyrektora i świadków – ku mojemu zdziwieniu proces przegra­łam. Powodem był kruczek prawny – protokół odbioru podpisał zastępca dyrektora, a nie osobiście dyrektor. Zasądzono mi 100 tysięcy złotych polskich odszkodo­wania dla tego, kto mi nie zapłacił.

Byłam w szoku. Wszystkie komórki w moim ciele były w szoku. Nie rozumiałam, że to możliwe. Do tej chwili wierzyłam w prawo, sprawiedliwość ludzką i opiekę Boską. Zanim proces wygrałam minęły dwa lata. Nie czułam wtedy siebie. To były lata ciągłej pracy ponad siły, spłacania kredytów, niewoli wobec banków.

Teraz już wiem, że to wszystko było dla mnie ważne, bym się nie zagubiła na własnej drodze ży­cia. Poszłam wtedy po poradę do kobiety wiedzącej, uzdrowicielki – Olgi Milajewej.

Powiedziała mi, że to wszystko minie, że po pro­stu zboczyłam ze swojej drogi życia. Powiedziała też, że służba dla ludzi, którym zależy tylko na pie­niądzach, na czerpaniu energii bez przetwarzania jej w dobro i piękno, jest drogą donikąd, nie moją.

Dostałam wtedy pod opiekę dom. Duży dom z wiel­kimi drzewami, poza miastem, wśród lasów, blisko dzi­kiej Wisły. Świat duchowy mówił mi, że tam odnajdę siebie. Poczułam się bezpieczna pod zielonym dachem, który tworzyły korony wielkich jodeł. Położyłam się na łące, pod drzewami i poczułam jak po raz pierwszy od lat jest mi dobrze. Czułam, jak ból wszystkich moich komórek ciała spływa ze mnie do Ziemi, a na to miej­sce wpływa nowa, lekka energia życia. Poczułam bicie serca i fakt, że żyję. Zaczęłam znowu malować, organi­zować warsztaty malarskie dla przyjaciół.

Latem 2014 roku przyszedł tam do mnie Duch DRZEW – ZIELONY CZŁOWIEK.

Postać znana z celtyckich i słowiańskich legend. Ten sam duch drzew był wielokrotnie przedstawiany w ikonografii, na portykach średniowiecznych katedr i innych świątyń z tej epoki. Wizerunek Zielonego Człowieka umieścił Michał Anioł Buonarotti na grobie papieża Juliusza II w Rzymie. W Polsce takie wize­runki znajdują się np. w katedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu.

Pokazał się jako mężczyzna w zielonym stroju, po­dobnym do stroju mnichów buddyjskich.

Powiedział, że odchodzi, a opiekę nad drzewami zostawia mnie. Miałam zadbać, by wszystkie drzewa były przytulane. Obiecałam mu to. Duch opiekun drzew rozpłynął się w świetle.

Od tej chwili przytulane drzewa zaczęły z nami roz­mawiać…

Doceniłam wtedy fakt, że często ze mną rozmawiały wcześniej. Było to tak naturalne dla mnie, tak oczywiste jak oddychanie. Teraz jednak pokazały mi, jak to się robi, bym przekazała to innym. Uruchamiały we mnie przepływ poezji i genialnych myśli, opowieści.

Pokazały, że każde czułe przytulenie drzewa może skutkować rozmową, opowieścią.

Najbardziej ekscytujące były rozmowy wspólne – z drzewami i z osobami, które przychodziły do mnie na spotkania malarskie. Sprawdziliśmy z całą grupą świadków, że jest to doświadczenie dostępne każdemu.

Zobaczyłam wyraźnie, że duchowi drzew nie cho­dziło o wszystkie drzewa tylko z mojego ogrodu. On mówił o przytulaniu wszystkich drzew świata.

W książce cytuję to, co drzewa mówią przez uczest­ników warsztatów, bliskich ludzi i przeze mnie.

Dziś, wysyłając książkę do druku, zobaczyłam, czym jest portal świadomości, który zaprosił mnie do zamiesz­kania w domu, w którym jestem. To portal stworzony tu przez bardzo stare drzewo, którego ciała fizycznego już nie ma. Jego dusza czekała przez wieki na mnie, bym spisała wszystko, co ma mi do powiedzenia, dla swoich braci i sióstr – ludzi. Gdy odejdę z tego miejsca, portal się zamknie i otworzy tam, gdzie dalej pójdę.

Zapraszam zatem na ekscytującą podróż do świata mówiących drzew, który istnieje obok nas.

Z mojego punku widzenia, inwestowanie w Naturę to inwestowanie też w mądre, zdrowe, kreatywne spo­łeczności ludzkie. Człowiek jako istota zbudowana w formie fraktalnej wraca do naturalnej wersji, gdy przemieszcza się z przestrzeni sztucznie przystosowa­nej do ograniczeń życia w mentalnych kubikach do wielowymiarowej fraktalnej przestrzeni Natury.Część I

WIEDZA DRZEW

Relacja z drzewami rozwija w człowieku zapomniane zmysły.

Ludzie przestali rozwijać w sobie całe spektrum „zmysłów udziału”, zmysłów pozwalających na bli­skie relacje z przyrodą. Ludzie przestali widzieć ko­lory w nadfiolecie i podczerwieni, przestali odczuwać całe spektrum zapachów natury, przestali słyszeć sub­telności odcieni brzmień wiatru, przestali uruchamiać wyobraźnię w zakresach subtelnych, przestali mieć możliwość akomodacji wzroku, by widzieć z daleka.

Komunikacja z drzewami pozwala na uruchomienie większego spektrum palety barw, smaków, dźwięków i odczuć, uruchamia pojęcia abstrakcyjne, z których na co dzień prawie nikt nie korzysta. Rozwija się także zasób słów, zmuszając czasem do tworzenia nowych słów i pojęć. Ludzi przez bramę samoświadomości przeprowadzają drzewa. Za tą bramą każdy staje się poetą, słysząc muzykę ciszy, własny rytm serca, poetą, który umie tworzyć rzeczywistość, słuchając boskiego dźwięku natury.