Rycerze Pożyczonego Mroku tom 1 - ebook

PROLOG TIK

Z perspektywy czasu wypełnienie sierocińca książkami było błędem.

Dyrektor Ackerby postukał opuszką palca w krawędź filiżanki. Ten brak schludności, pomyślał.

Poniżej, na dziedzińcu, dzieci zanurzały się i wyskakiwały z cienia rzucanego przez wieżę, w której znajdowało się jego biuro – plotkowały w rozproszonych grupkach podniesionymi, podekscytowanymi głosami. Oczywiście rozmawiały na temat gości. Tak to właśnie się kończy – zamknięcie razem dwustu pięćdziesięciu chłopców i dziewczynek. W zeszłym tygodniu drozd uderzył w okno sali lekcyjnej i sieroty nie przestawały gadać na ten temat całymi dniami. Czy przypadkiem nie nadały ptakowi imienia? Ackerby nie byłby zdziwiony.

Omiótł spojrzeniem budynki poniżej. Sierociniec Crosscaper wznoszący się na zboczu góry wyglądał, jakby ktoś go tam upuścił. Stanowił szarzejącą się kolekcję wież i płaskich dormitoriów, która dygotała, gdy wiatr przybierał na sile, i pociła się w promieniach letniego słońca.

Trzeba było nieustannie się starać, by sierociniec nie wyglądał ponuro. Ackerby zawsze uważał, że Crosscaper jest ponury z wyboru i ze szczególnym upodobaniem, zupełnie jakby wiedział, że klekotanie ram okiennych i jęki osiadających ścian przyprawiały dormitoria pełne dzieciaków o koszmary.

– Sir?

Z interkomu popłynął głos sekretarza i Ackerby dźgnął przycisk, by odpowiedzieć.

– Tak?

– Przyszli goście umówieni na drugą. Wpuścić ich?

Dyrektor ledwie go słyszał. Wpatrywał się w najnowszy dodatek do kompleksu sierocińca, wyróżniający się z komfortowej szarości budynków niczym zdrowy człowiek na oddziale szpitalnym. Jasne białe ściany. Lśniące nowe okna. Drzwi, które nie skrzypiały przy otwieraniu, ale szeptały, jakby chciały podzielić się jakimś sekretem. Na zewnątrz czekały dzieci, jak co dzień od chwili otwarcia.

Biblioteka. Jakby kapelan nie kładł dzieciakom dość głupot do głowy.

– Sir? – burknął ponownie interkom.

Ackerby westchnął. Przejrzał w bibliotece kilka książek z pozaginanymi rogami i zrozumiał, że jego obawy jednak się urzeczywistniły. U niego w biurze na półkach stały książki oprawione w piękną skórę (słowo „książki” wydawało się zresztą boleśnie niewystarczające, to były kompendia, opracowania, woluminy), z rodzaju tych, które brało się w rękawiczkach, o ile w ogóle się ich dotykało.

Niektóre z nich nigdy nie zostały nawet otwarte, co Ackerby stwierdzał z dumą.

Tymczasem książki z biblioteki zaczytane były niemal na śmierć. A ich zawartość? Niezliczone opowieści o szlachetnych sierotach wyratowanych od pracy ponad siły. Teraz przy każdych odwiedzinach pełne nadziei dzieci zaczynały pakować swoje rzeczy, gotowe rozpocząć nowe życie jako czarodzieje, wojownicy czy królowie z przepowiedni.

Ackerby pogardliwie pociągnął nosem. Wybrańcy. Gdyby ktoś ich chciał, toby tutaj nie mieszkali.

– Tak, wpuść. I przynieś herbaty! – Zastanowił się przez chwilę. – Bez herbaty!

Dyrektor Ackerby nie wierzył w kordialne traktowanie gości. W ogóle samo przyjmowanie uważał za swego rodzaju sztukę. Inspektorzy musieli czekać dziesięć minut. Tyle, by się nie zirytowali, ale też by nie poczuli się zbyt ważni. Adwokatów przyjmował natychmiast (nigdy nie wiadomo, kto w ostateczności będzie musiał uiścić rachunek), a potencjalnych rodziców przetrzymywał pół godziny, w ramach testu ich zaangażowania.

W opinii Ackerby’ego, jeśli ktoś nie był gotów, by wypić wstrętną kawę i przejrzeć ostatni rocznik „Domu i ogrodu”, to z pewnością nie zasługiwał na dziecko.

– Panie Ackerby?

W progu zgromadziły się cienie.

Ackerby lubił, gdy światła pozostawały przyciemnione. To pozwalało zmniejszyć rachunki, poza tym miał mgliste wrażenie, że przynosi to korzyść dzieciom, poprawia ich wzrok czy coś w tym rodzaju. Goście zatrzymali się w miejscu, gdzie nie sięgało ani światło lampy stojącej na biurku dyrektora, ani blask płynący z korytarza. Ich twarze właściwie ginęły w cieniu.

Przez chwilę Ackerby nie był pewien, czy aby na pewno ma do czynienia z ludźmi.

– Dziękujemy, że zgodził się pan spotkać z nami tak szybko – powiedział mniejszy z nich. – Nie znoszę zabierać czasu tym, którzy ciężko pracują.

Para jednocześnie postąpiła do przodu. Kobieta była wysoka i chuda, kręgosłup miała wygięty niczym stary wieszak na płaszcze, skórę i ubranie białe jak szron, a przycięte na wysokości uszu włosy przywodziły na myśl postrzępionego mopa o barwie kredy. Mężczyzna obok niej kształtem i kolorem przypominał gęsie jajo ozdobione na czubku szopą bezbarwnych loków, które podskakiwały nieustannie, jakby próbowały odlecieć z jego głowy. Gdy wyciągnął do Ackerby’ego rękę, kamizelka mu zatrzeszczała.

Zazwyczaj Ackerby uśmiechał się pewnie (nawet jeśli nieco zimno), łapał gościa za rękę, ździebełko zbyt mocno, i pytał o nazwisko. Był dumny ze swojego uścisku dłoni. Czytał na ten temat opracowania. Mocny i bolesny uścisk stanowił klucz do zaznaczenia swojej wyższości w trakcie spotkania.

Mężczyzna w kamizelce ujął go za rękę.

– Oczywiście okradanie z czasu tych, którzy nic nie robią, nie jest zbrodnią w żadnym wypadku.

Ból.

Ackerby mgliście uświadomił sobie chrapliwe trzaśnięcie kości w swojej dłoni – gdy palce przybysza zamknęły się wokół niej – zabrzmiało to, jakby zgnieciona plastikowa butelka odzyskiwała swój kształt. Opracowania, które przeczytał na temat mocy dobrego uścisku dłoni, zastąpione zostały niewyraźnymi diagramami anatomicznymi i, niemal natychmiast, pustką.

Z trudem powstrzymał westchnienie ulgi, gdy przybysz w kamizelce puścił jego dłoń. Mężczyzna uśmiechnął się radośnie, usiadł, wzdychając z zadowoleniem, i gestem wskazał Ackerby’emu fotel.

Z kącika ust kobiety zwisał niezapalony papieros. Nie poruszyła się, tylko wpatrywała się w dyrektora. Ból w zgniecionej dłoni osłabł trochę i Ackerby odzyskał panowanie nad sobą. Polecono mi usiąść? W moim własnym biurze?

Przeszedł za biurko, obrócił się na pięcie i spojrzał zimno na gości. Stojąc za biurkiem, czuł się lepiej. W duchu powiedział sobie, że to duma z wystroju wnętrza, w żaden sposób niezwiązana z faktem, że solidny kawał dębowej deski znalazł się między nim a mężczyzną w kamizelce.

– Dzień dobry – powiedział dyrektor, choć tak wcale nie myślał. – Witam w Sierocińcu Crosscaper. A państwo to?

Poczuł narastający niepokój, gdyż przybysze tylko wpatrywali się w niego bez słowa. Nie potrafił dokładnie określić, co tu było nie w porządku, ale dostrzegał w ich zachowaniu coś… wykalkulowanego. Jakby opracowywali coś związanego z Ackerbym, jakieś równanie, które z pewnością by mu się nie spodobało.

– Państwa nazwiska? – poprosił ponownie i, aczkolwiek nie było najmniejszej potrzeby, by tłumaczyć tak proste pytanie, mimowolnie zaczął się jąkać: – Do… do naszej księgi gości. Naszych dokumentów. Znaczy.

– Nazwiska? – powtórzył mężczyzna w kamizelce całą wieczność później. – Ach. Tak. Nazwiska. Przepraszam. Jesteśmy nowi. – Jego czarne oczy obiegły całe biuro, zanim zatrzymały się na Ackerbym. – Podoba mi się imię Ellicot. Miło mi.

Jak na razie owa przyjemność była tylko po stronie gościa, ale dyrektor nie mógł zignorować tego stwierdzenia. Zmusił się do uśmiechu.

– Mnie również oczywiście miło państwa poz… – Zmarszczył brwi. – Co chciał pan powiedzieć przez „jesteśmy nowi”?

Mężczyzna uśmiechnął się szerzej.

– Rozumiem, że jest pan bardzo zajęty, postaramy się więc zająć jak najmniej czasu. Szukamy chłopca. Denizen Hardwick.

Ackerby’emu zajęło chwilę, by przywołać obraz z pamięci. Nic w tym złego – od tego miał przecież pliki i dokumenty, nikt nie przyznawał mu dodatkowych punktów za żonglowanie faktami. Hardwick był… mały. Niewyróżniający się. Miał…włosy. Brązowe? Rude?

Ściągnął brwi w namyśle. Jedyne, co pamiętał na temat tego chłopca, to to, że nie powodował nadmiaru papierkowej pracy i tak naprawdę była to jedyna cecha, którą Ackerby lubił w dzieciach.

Ale tu było coś jeszcze… Coś, czego nie mógł sobie przypomnieć…

– Co z nim? – spytał.

Papieros powoli przewędrował do drugiego kącika ust kobiety.

– Jest tu rezydentem? – Mężczyzna przycisnął kłykcie do szczęki, dźwięk był tak głośny, że dyrektor aż się wzdrygnął. – Wspaniale. Szukaliśmy go już od jakiegoś czasu. Jesteśmy krewnymi… Kuzynami.

Dyrektor poczuł chłód w żołądku. Ten cały Ellicot go okłamywał. Ackerby miał co do tego pewność. Nie wiedział dlaczego, ale nie miał żadnych wątpliwości. Po samym uśmiechu można było stwierdzić, że ten mężczyzna nie jest niczyim kuzynem, no może pająka.

– Musiałbym sprawdzić w dokumentacji – oznajmił sztywno. Zawsze to mówił, gdy znał odpowiedź na pytanie, ale nie miał ochoty jej udzielać. – Nazwisko brzmi znajomo, ale…

– Nie zajmiemy panu dużo czasu, dyrektorze Ackerby – zapewnił po raz kolejny przybysz w kamizelce. – Po prostu chcemy dowiedzieć się kilku rzeczy. Na początek, czy skończył już trzynaście lat?

A, to dlatego Denizen tkwił Ackerby’emu w głowie.

– Tak, w istocie – przyznał dyrektor. – Kilka tygodni temu. – Rozejrzał się po blacie biurka. – Była taka kartka z życzeniami, którą miałem podpisać… Jestem pewien, że gdzieś ją widziałem…

– Kartka jest nieistotna – wymruczał Ellicot. – Szukaliśmy Denizena już od jakiegoś czasu. Szkoda, że przegapiliśmy uroczystości. – Słowo to wybiegło mu z ust niczym karaluch. – Nieważne. Gdzie jest teraz?

– Teraz?

Mężczyzna zaczął kręcić guzik u kamizelki.

– Ktoś powinien się tu zjawić w jego trzynaste urodziny. Inny… krewny. Zjawić się i zabrać go do nowego życia. – Mięsiste wargi ułożyły się w uśmiech całkowicie pozbawiony wesołości. – Ekscytującego. Chcielibyśmy się dowiedzieć, dokąd się udali. Gdzie Denizen Hardwick jest teraz.

– Och. Na dole.

Oczy dziwnego gościa nagle błysnęły twardo.

– Przepraszam?

– Jest na dole. W klasie, jak mniemam. – Dyrektor Crosscaper wyprostował się wyniośle. – Nie wiem, skąd pan ma swoje informacje, proszę pana, ale nikt nie zabrał Denizena Hardwicka do nowego życia. Nadal przebywa tutaj, bez względu na to, czy skończył trzynaście lat, czy nie.

Para wymieniła spojrzenia.

– Czy to jakiś… problem? – spytał Ackerby; jego nagły przypływ pewności siebie minął tak samo szybko, jak się pojawił.

Nie miał pojęcia, kim są ci ludzie, a ich pytania wytrącały go z równowagi.

– Nie – zapewnił go mężczyzna powoli. – To żaden problem. Czy miał gości?

– Na urodziny? – Ackerby był wyraźnie zmieszany.

Rozmowa dawno wymknęła mu się spod kontroli i czuł, że gdzieś za oczami rodzi się ból głowy, a w uszach zaczyna mu pulsować.

– W ogóle – uściślił Ellicot. – A tego dnia w szczególności. Czy w ogóle ktoś go odwiedzał?

Ackerby potrząsnął głową. Oczy tego człowieka były… dziwne. Połyskiwały jakoś chłodno, metalicznie. Dyrektor nie umiał powiedzieć, co było trudniejsze: spoglądanie w te oczy czy oderwanie od nich wzroku.

– Dobrze. A teraz, czy coś dziwnego miało miejsce w jego urodziny? Od północy do północy? Coś dziwnego, zwracającego uwagę?

Ból głowy Ackerby’ego zaczął się nasilać.

– Szanowny panie, proszę, by pan…

– To proste pytanie, dyrektorze. Jakieś ognie, zniknięcia, zranienia, zakrzywienia przestrzeni bądź światła, dziwnie poruszające się cienie…

Czoło Ackerby’ego zrosił pot. Cierpliwość dyrektora, nieszczególnie mocna w normalnych okolicznościach, poddała się raptownie.

– Szanowny panie, nie wiem, z jakiego domu wariatów pan wyszedł, ale te indagacje nie mają sensu! Nie może pan tu przyjść, bez żadnych dokumentów, bez uwierzytelnień i pytać mnie o dziwnie poruszające się cienie! Za kogo pan się ma?!

Mężczyzna westchnął i podniósł jedną pulchną dłoń do skroni. Zmrużył oczy niczym rozczarowany wujek i nagle Ackerby uświadomił sobie, że coś słyszy. Było to cichsze, niemal niesłyszalne echo jego własnych słów.

Tykanie.

Rozbrzmiewało w tle ich głosów, szybkie i ciche jak bicie ptasiego serca. Ackerby spojrzał na cyfrowy zegarek stojący na biurku, na chwilę odrywając wzrok od dziwacznej pary.

Kobieta zawarczała głucho na niego.

Dźwięk wypłynął z jej ust niczym fala brudu, jak drgająca manifestacja głodu. Coś zalśniło między jej zębami, gdy podchodziła do Ackerby’ego. Mężczyzna w kamizelce podniósł się, by stanąć obok niej.

Jego głowa drgnęła jak u węża szykującego się do ataku.

Jej głowa drgnęła dokładnie w ten sam sposób.

Dyrektor mrugnął, a gdy jego powieki zamknęły się na ułamek sekundy, kobieta w bieli zniknęła w ciemności. Nagle poczuł ręce zaciśnięte wokół swojej szyi, zmuszające go, by ukląkł. Na karku poczuł oddech, zimny i szybki…

…Ellicot mruczał.

Szkoda. Wielka szkoda.

Słowa wbijały się w mózg Ackerby’ego niczym igły lodu, gdy mężczyzna w kamizelce przykląkł, by spojrzeć dyrektorowi w oczy. Kobieta w bieli trzymała Ackerby’ego sztywno, jej palce zdawały się stalową pułapką, i choć Ackerby nie był ułomkiem, to miał równe szanse wyrwać się z tego uścisku co mucha.

Myślałem, że nie trzeba będzie się uciekać do takich środków. Mając do dyspozycji więcej czasu, moglibyśmy być… przekonujący. Kreatywnie i boleśnie. Niestety w tym przypadku nie możemy marnować czasu.

Tykanie zagrzmiało jak ryk. Nagle dyrektorowi ciężko było oddychać. Jakimś skrawkiem świadomości zarejestrował, że gdy grubas mówił, usta kobiety poruszały się synchronicznie.

Poinformuje nas pan o każdym jego gościu. Każdym, kto wykaże zainteresowanie. O wszelkich listach. Wszelkich kontaktach. O wszystkim.

Jego oczy zamigotały.

Rodzina jest nam bardzo droga.

Skinął głową do swojej towarzyszki jak zawodowiec do zawodowca i kobieta złamała Ackerby’emu obojczyk jednym, płynnym ruchem palców.

Dyrektor zawył. Nie wiedział, jak długo go trzymali. Może godzinę, może mniej. Wystarczająco długo, by wywlec wszelkie fakty na temat Denizena Hardwicka, jakie znał. Nie było tego wiele, ale kazali mu to powtarzać raz za razem.

Denizen Hardwick trafił do Sierocińca Crosscaper w wieku dwóch lat. Nie miewał żadnych gości, nie dostawał żadnych listów, jego trzynaste urodziny minęły bez żadnych incydentów. Dopiero gdy Ackerby zaczął szlochać, powtarzając informacje po raz czwarty, żelazny uścisk na jego obojczyku ustąpił.

Chwiejąc się delirycznie na kolanach, Ackerby zobaczył parę swoich gości wyraźniej niż kogokolwiek dotąd.

Nagły symultaniczny ruch ich głów.

Ta szczególna twardość skóry, która bardziej pasowała do paznokci i zębów.

Ich jasne, ale puste uśmiechy.

To dziwne, rzekł do siebie mężczyzna w kamizelce, gdy już skończyli przesłuchanie. Skoro ona nie przyszła po niego w urodziny… w takim razie może on jej nie interesuje, zatem nie ma dla nas żadnej wartości. Nieważne. Zamieszanie służy nam lepiej niż symetria.

Poklepał Ackerby’ego po policzku mokrym od łez.

Dziękuję – powiedział, a kobieta w bieli skłoniła się szyderczo. Ruszyli do drzwi, ale mężczyzna jeszcze raz obrócił się w stronę dyrektora z zamyślonym wyrazem twarzy. Zadowolił nas pan, dyrektorze Ackerby. I podoba mi się to miejsce. Pociągnął nosem z upodobaniem. Cierpi pan dotkliwie i pewnie zechce pan to cierpienie przelać na młodego Denizena. Rozumiemy. Aprobujemy.

Tykanie było teraz mniej słyszalne.

Trochę więcej nieszczęścia na świecie.

Gdzieś daleko zamknęły się drzwi.

To wszystko, o co prosimy.1 NIEOBECNE CIOTKI

Cztery miesiące później. 2 października

– Nie mam ciotki.

Denizen Hardwick ze sceptycyzmem oglądał trzymaną kartkę. Większości rzeczy przyglądał się właśnie z takim wyrazem twarzy, wydawała się wręcz stworzona do sceptycznych grymasów: chude policzki, długi nos, oczy, które miały barwę gwoździa i podobną ostrość spojrzenia.

Notatka, pozostawiona rankiem na łóżku Denizena w dormitorium 4E, stała się obiektem wyjątkowej dozy sceptycyzmu. Chłopak właściwie dziwił się, że nie zaczęła od tego dymić na brzegach.

Skontaktowała się z nami Twoja ciotka.

Spędzisz z nią kilka dni.

Przyjedzie po Ciebie o 18:00. Spakuj torbę.

Dyrektor Ackerby.

– Nie mam ciotki – powtórzył Denizen.

Za drugim razem zabrzmiało to równie głupio.

– No nie jest to tak do końca prawda – stwierdził jego najlepszy przyjaciel Simon Hayes, podobnie jak Denizen wpatrzony w kartkę. – Po prostu nic nie wiesz na ten temat.

Dormitorium 4E było długim pomieszczeniem o wysokim suficie zbudowanym jakby specjalnie dla pajęczyn. Masywne okna zapraszały październikowe słońce, żeby je natychmiast zdusić, a ramy dygotały w podmuchach wiatru.

W sali znajdowało się dwanaście łóżek, a tego dnia, w porze lunchu dziesięć było pustych. Większość sierot z Crosscaper wyszła na zewnątrz, ponieważ słońce w październiku jest rzadkim darem, no i żadne z nich nie dostało tajemniczej notatki, żeby się w nią wpatrywać.

Denizen przegarnął dłonią potargane rude kosmyki. Jak na swój wiek był raczej mały i jeśli nie czekał go późny, gwałtowny wzrost to wszystko wskazywało na to, że będzie raczej mały w każdym wieku. Piegi, które latem roiły się na policzkach i na nosie chłopca, teraz już zbladły, zostawiając jednego tylko piega na wardze.

Denizen nie wiedział dotąd, że można mieć piega na wardze. Może tak naprawdę tylko jemu jednemu coś takiego się przytrafiło. Może był to znak przeznaczenia wyróżniający Denizena jako tego, który dokona wielkich czynów… Ale raczej niekoniecznie. Denizen Hardwick nie był kimś, kto wierzy w szczególne okoliczności, wyróżniające piegi czy pełne znaczenia znamiona albo szczęśliwie pojawiające się ciotki. Denizen Hardwick był sceptykiem.

– Nie mam… Słuchaj, gdybym miał ciotkę, to gdzie by się podziewała przez jedenaście lat?

– A możesz wydedukować coś z tej kartki? – spytał Simon.

W nowej bibliotece znajdowała się cała kolekcja kryminałów i Simon był teraz niezwykle zainteresowany tym, czego można się dowiedzieć, studiując najdrobniejsze szczegóły.

Denizen ochoczo zbadał notatkę. Niestety, widział jedynie arkusik żółtego papieru, co oznaczało, że kartka pochodziła prosto z biurka dyrektora, co z kolei oznaczało, że nie należało dyskutować z jej treścią, podobnie jak nie dyskutowało się z grawitacją. Poza tym była nieprzyjemnie pozbawiona wszelkich wskazówek.

– Nie – oświadczył. – Nic z tego.

Łóżka Simona i Denizena znajdowały się obok siebie i to od czasu, gdy mając po trzy lata, obaj sypiali jeszcze w dormitorium 1A. Tak zaczęła się ta przyjaźń. Potajemne wymiany książek nocami, dociekliwa natura obu chłopców i wspólna niechęć do sportów umocniły ich więź.

Denizen lubił w Simonie niejedno, ale najbardziej to, że przyjaciel promieniował spokojem, zupełnie tak, jak słońce promieniowało ciepłem. Na Simona nie można się było złościć. Nie można się było złościć w towarzystwie Simona. Rozmowa z Simonem miała ten kojący efekt, co chłodna strona poduszki.

Wskutek kaprysu losu, a może osmozy, jaka zachodzi pomiędzy najlepszymi przyjaciółmi, Simon miał cały ten wzrost, którego brakowało Denizenowi. Wielgachny zimowy płaszcz nie dodawał zbyt wiele masywności szczupłej sylwetce, a gdy Simon tak leżał rozłożony na swoim łóżku, przypominał kruka w szaliku.

– Ale dlaczego teraz? – zastanawiał się Denizen. – Dlaczego teraz postanowiła się ze mną skontaktować?

– Może tyle czasu zajęło jej znalezienie ciebie? – podsunął Simon. – Albo czekała, aż będziesz starszy. – Zamyślił się na chwilę. – Może dużo podróżuje i musiała odczekać, aż urośniesz na tyle, żeby podróżować razem z nią? Albo zostać sam w jej gigantycznym domu.

– Gigantycznym domu?

– Nigdy nie wiadomo.

– No wątpię, żeby miała gigantyczny dom.

– To nie jest niemożliwe. Może być superbogatym szpiegiem. To by tłumaczyło, gdzie się podziewała przez te wszystkie lata. Albo jest producentem czekolady.

Denizen wywrócił oczami.

– Szpiegiem i wytwórcą czekolady – obstawał przy swoim Simon, uśmiechając się szeroko. – Rozwiązuje międzynarodowe kryzysy, subtelnie serwując nugat.

Denizen w głębi duszy wiedział, że powinien być bardziej podekscytowany. Pojawienie się nieznanej krewnej, która zamierzała go ze sobą zabrać? Większość dzieci i nastolatków w Crosscaper całe swoje życie śniła o czymś takim.

I to właśnie niepokoiło Denizena. Sny bywały przewrotne. Denizen miewał tylko jeden, przynajmniej od kilku ostatnich miesięcy.

Od lata jego sny nawiedzały ciemne korytarze Crosscaper i postać w bieli, płynąca przez nie niczym szklana ćma. W snach postać zatrzymywała się pod drzwiami każdego z dormitoriów po kolei, dopóki nie znalazła tych, za którymi spał Denizen. Wtedy wślizgiwała się do środka…

Potrząsnął głową. Nie miał najmniejszej ochoty przeżywać tego na jawie.

Może Simon miał rację. Może ciotka Denizena była czekoladowym szpiegiem. Może jego życie miało się zmienić. Mniej sceptycyzmu. Więcej kremu orzechowego używanego jako broni.

Usiadł ciężko, a jego łóżko zatrzeszczało protestująco. Jak wszystko w sierocińcu, ono także się rozpadało. Sieroty musiały zadowalać się tym, co inni wyrzucali albo przekazywali w darze. A ponieważ ani Denizen, ani Simon nie kwalifikowali się do kategorii dzieci średniego wzrostu, przypadały im egzemplarze, które trzymały się jedynie dzięki błogosławieństwu licznych agrafek, przez co każdemu ruchowi chłopców towarzyszyło cichutkie klikanie.

Trzeszczenie łóżka nawet odrobinę nie zaniepokoiło Denizena. Wiedział, że ma pod nim zbyt wiele książek, by spaść.

W jednym z kryminałów Simon wyczytał, że o człowieku można powiedzieć niejedno na podstawie zawartości jego biblioteczki, jednakże po kolekcji Denizena można było wnioskować jedynie, że kochał książki. Miłość na pełnym morzu stała obok Polityki Włoch epoki renesansu. Księgozbiór w Crosscaper składał się z darowizn i Denizenowi przez lata nie dawało spokoju pytanie, kto przekazał sierocińcowi książki o polityce sprzed wieków. I choć niektóre egzemplarze w zbiorze Denizena miały więcej pozaginanych rogów od pozostałych, to i tak wszystkie były zaczytane do tego stopnia, że postrzępiły się im okładki.

Moja ciotka może mieć książki, pomyślał Denizen i zaraz zdusił tę myśl, zanim zdążyła zapuścić w nim korzenie.

Nie będzie mieszkał z nową rodziną. Nie czekało na niego nowe życie. Zabierano go stąd na chwilę, żeby obca osoba mogła go zobaczyć. Jeśli potem ta tajemnicza ciotka zdecyduje, że chce się spotkać z nim ponownie, super, ale on nie zamierzał teraz robić sobie nadziei tylko po to, żeby potem się rozczarować.

I zaczną od tego, że to ona odpowie na jego pytania.

Simon nawet o tym nie wspomniał. Nie musiał. Znał przyjaciela aż za dobrze. Denizen był jednym z niewielu dzieci w Crosscaper, które nie wiedziało niczego na temat swoich rodziców. Znał ich nazwisko. Wiedział, że byli… No cóż, wiedział, że znalazł się w sierocińcu z jakiegoś powodu, ale nie miał pojęcia z jakiego. Simon wiedział. Jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Pan Colford, nauczyciel angielskiego, zawoził Simona na grób rodziców w każdą rocznicę ich śmierci. Michael Flanningan, śpiący dwa łóżka dalej od Simona, stracił rodziców w pożarze, mama Samanthy Hastings zmarła w wyniku… No, Samanta o tym nie mówiła, a niepisana zasada Crosscaper mówiła, że jeśli nie masz ochoty mówić, to nikt nie ma prawa cię zmuszać.

Denizen jednak nie wiedział.

To był ten drugi sen, który mu się śnił. Kobieta. Niewielkiego wzrostu, jak on, choć trudno to było stwierdzić, ponieważ Denizen patrzył na nią z dołu. Obejmowała go. Pachniała truskawkami. Śpiewała… coś o ciemności.

Ojca nie pamiętał wcale.

Simon posłał mu blady, ale pełen zrozumienia uśmiech. Dokładnie wiedział, o czym przyjaciel myśli w tej chwili.

– Słuchaj – powiedział, gdy dzwonek oznajmił koniec lunchu. – Muszę wracać do klasy. Powiem pani Haynes, że nie możesz przyjść na lekcje, bo musisz się pakować.

– To akurat zajmie mi dziesięć minut. Nie muszę…

– Racja – zgodził się Simon. – Powiem jej, że zaraz przyjdziesz. Może poprosisz ją o jakieś dodatkowe zadanie domowe, które ze sobą zabierzesz.

– A. – Denizen uśmiechnął się szeroko. – Jasne.

Popatrzyli na siebie jakoś tak niezręcznie.

– To tylko dzień albo dwa – powiedział Denizen. – Pewnie wrócę do domu już jutro.

– Pewnie – przytaknął Simon. – Ta. Słuchaj, baw się dobrze, dobra? Pogadaj sobie z nią. Nie myśl za dużo. Niech cię porozpieszcza, jak będzie czuła się winna, że tak długo się nie zjawiała. Sprawdź, czego się możesz dowiedzieć, tak? No i powodzenia.

Denizen kochał słowa, ale to nie znaczyło, że potrafił zawsze znaleźć te właściwe. Zamiast słów zamknął Simona w krótkim mocnym uścisku.

A potem stał sam, gniotąc w ręku kartkę od dyrektora.

Na dziedzińcu zaległa cisza. Denizen westchnął. Chociaż miło było wyrwać się z klasy na kilka godzin – biorąc pod uwagę, że i tak nie zdołałby się skupić, bo fraza „nieznana ciotka” tłukła mu się po głowie niczym pszczoła uwięziona w słoiku – ale tak naprawdę Denizen nie miałby nic przeciwko towarzystwu. Teraz, kiedy został sam na sam ze swoimi myślami, nie mógł przestać obracać ich nieustannie.

Denizen Hardwick miał ciotkę. Gdzie zatem była przez cały ten czas?

Może nie wiedziała o jego istnieniu? Krewni tracili się z oczu nieustannie, to był motyw przewodni zarówno w Miłości na otwartym morzu jak i Polityce Włoch w epoce renesansu – więc może dopiero teraz udało jej się go odnaleźć. Była siostrą matki? Czy może ojca? Dlaczego stracili kontakt?

Żołądek zwinął mu się w supeł. Tak wiele pytań chciał jej zadać. Będzie płakała? On na pewno nie, to by było straszne. Ale ona może płakać. Będą uściski? Niezręczność?

Próbował sobie wyobrazić, jak będzie przebiegało spotkanie. Ciotka będzie… niewysoka, tak przypuszczał, o oczach i włosach jak jego. Może. Nie miał zbyt wiele pożywki dla swojej wyobraźni. Niewyraźne wyobrażenie, jakie uformowało się w jego umyśle, przedstawiało pulchną kobietę o czerwonych włosach, której rysy stanowiły dziwaczną mieszaninę Denizena i kucharki z Crosscaper, pani Mollins, najbardziej ciotkowatej kobiety, jaką znał.

W myślach widział, jak ta hybrydowa ciotka na jego widok pada na kolana i zaczyna szlochać. Aż się wzdrygnął, tak skrępowany poczuł się na samą myśl. Ale skoro te niezręczne i niezbyt przyjemne uściski ciotki mogły dać mu odpowiedzi dotyczące jego przeszłości…

W opinii Denizena godzina osiemnasta nadchodziła stanowczo zbyt wolno.2 LITERATURA FAKTU

Słońce zanurkowało za horyzont, zabierając ze sobą dzień.

O 17:45 Denizen stał na wielkim dziedzińcu Crosscaper z torbą u stóp. Pakowanie zajęło mu więcej czasu, niż przypuszczał. Co zabiera się na spotkanie z niespodziankową ciotką?

W końcu zdecydował się zabrać kilka zmian ubrań i płaszcz zimowy. Nie mógł niczego zaplanować, skoro nie miał bladego pojęcia, dokąd się udaje. A jeśli jego ciotce to nie odpowiadało, no cóż, takie były konsekwencje, gdy ktoś pozostawał nieustająco tajemniczy.

Raz na jakiś czas Denizen zerkał na główne wejście Crosscaper, jakby chciał się upewnić, że sierociniec tam wciąż jest, co było niemądre. Wyjeżdżał na dzień, może dwa. Będzie musiał tu wrócić, jego książki przecież tu są. Ciotka chciała go jedynie zabrać na obiad i uciszyć wyrzuty sumienia, że była nieobecna przez całe jego życie.

To mu w sumie odpowiadało, przez lata był sam. Nie potrzebował, żeby ktoś się tu pojawiał i próbował mu pomóc.

Zamierzał jednak z nią współpracować, tak długo, aż odpowie mu na wszelkie pytania na temat jego rodziców, jakie tylko Denizen zdołał wykoncypować. Kolor oczu, kolor włosów, ulubione jedzenie – kusiło go, żeby przygotować sobie listę, ale uznał, że to może zakrawać na wariactwo. A może nie. Prawdopodobnie nie istniały żadne standardy na temat tego, co kwalifikowało się jako wariactwo, a co nie. No bo niby ile razy miała miejsce taka sytuacja?

Znów spojrzał na Crosscaper. To miejsce nie zawsze było sierocińcem. Sale lekcyjne miały ściany z nowego, jasnego kamienia, podczas gdy dormitoria ze swoimi wieżyczkami, daszkami i ponurymi podporami wyglądały na wiele starsze. No i po co te wysokie kamienne mury? Denizenowi zawsze wydawały się przesadą. Sierocińce powinno się otaczać murami, żeby dzieciaki nie uciekały, tak przynajmniej przypuszczał, ale te mury z pewnością wzniesione zostały w innym celu, no chyba że kiedyś sieroty były większe i ziały ogniem.

Bramy też miały ten rys charakterystyczny dla zamków, stanowiły koszmar z czarnego dębu i żelaza, o powierzchni pobliźnionej od stawiania czoła deszczom i wiatrom przez kolejne stulecia. Kiedy Denizen był młodszy, zwykł wodzić palcami po wszystkich zagłębieniach i rysach, wyobrażając sobie starożytne bitwy i pełne furii uderzenia mieczy nieprzyjaciela.

Te bramy stanowiły granice jego dzieciństwa. Tu zaczynało się i kończyło wszystko, co znał.

Dyrektor Ackerby bez słowa minął Denizena i wyciągnął rękę z pilotem w kierunku czarnej bramy. Wielkie skrzydła ze zgrzytem poruszyły się na elektronicznych zawiasach, lśniących jasno na tle pociemniałego drewna, odsłaniając widok na zatokę i morze.

Sierociniec Crosscaper był najbardziej wysuniętym na zachód budynkiem w Irlandii. Pan Flynn, nauczyciel geografii, nierozsądnie chlubił się tym faktem, zupełnie jakby Ziemia nie była kulą i „najbardziej na zachód” nie oznaczało po prostu: dopóki nie dojdziesz do następnego czegoś.

Wyżej znajdowały się klify Benmore i zagięty palec Przylądka Moyteoge (przeklinanego przez kolejne pokolenia zmagających się z prawidłową pisownią), a na zachód rozciągał się ocean, na wpół szary wodny świat, aż po wybrzeża Ameryki. Ich klasa wspięła się kiedyś na szczyt klifu, żeby spojrzeć na przestwór o barwie żelaza, gdzie wiatr smakował solą i pustką.

Większość uczniów wolała spoglądać w stronę Zatoki Keem, wiosek i mostu prowadzącego na ląd – Irlandię w blednących odcieniach zieleni – Denizen jednak był całkowicie zafascynowany morzem. Wręcz zahipnotyzowany. Cała ta przestrzeń, ta pustka. Miejsce, gdzie rodziły się burze.

Ukradkiem zerknął na Ackerby’ego. Tak właśnie wszyscy patrzyli na dyrektora. Jakby mieli do czynienia z gorgoną. Spoglądanie mu w oczy oznaczało, że on też będzie patrzył na spoglądającego.

Teraz dyrektor wpatrywał się w wieczór, krzywiąc pociągłą twarz. Denizen ostrożnie pozwolił sobie na jedno spojrzenie wprost. Dziwnie patrzyło się na kogoś, kogo dotychczas widziało się jedynie kątem oka. Ackerby wydał się w ten sposób… jakby mniejszy.

Pozbawiony tajemnicy, jaką zapewniały mu ukradkowe spojrzenia, dyrektor wyglądał jak czapla uratowana z zalanej ropą plaży: przygarbiona, powolna i nieszczęśliwa. Jeszcze miesiąc temu jedno z jego ramion złożone było niczym skrzydło i umieszczone na temblaku. Każdego innego członka personelu Denizen bez wahania spytałby, co się stało, ale nie Ackerby’ego. Ackerby nie rozmawiał z dziećmi. Jeśli nie liczyć rzadkich okazji, kiedy to zwracał się do nich per „chłopcze”, „dziewczynko”, jakby borykał się z łacińską nazwą jakiegoś insekta. Ostatnio prawie nie wychodził z biura, co było źródłem najróżniejszych plotek.

Teraz zarówno Ackerby, jak i Denizen wpatrywali się w ciemność bez słowa, dlatego też obaj usłyszeli samochód, zanim go zobaczyli.

Tak daleko od cywilizacji okolica pozostawała śmiertelnie cicha. Jedynie latem można było usłyszeć odległe głosy urlopowiczów z Zatoki Keem, zjeżdżających ospałymi, kołyszącymi się autami, które brzęczały niczym trzmiele.

Ten samochód brzmiał zupełnie inaczej. Dźwięk silnika narastał w ciemności, przypominając oddech wielkiego kota, nie lwa czy tygrysa, tylko jakiegoś starszego, prehistorycznego nawet. Denizen czuł, jak pomruk rezonuje mu w piersi.

Auto lśniło nawet w mroku, przepłynęło przez bramę – okręt ze szkła i z czarnego metalu, wielki, stary, roztaczający woń benzyny. Przyciemniane szyby strząsały blask padający z okien Crosscaper. Pomruk zamilkł, gdy samochód się zatrzymał, a reflektory zapaliły się z takim odgłosem, jakby błyskawica trafiła w poduszkę. Były tak jasne, że właściwie zlikwidowały wszystko inne. Zarówno Denizen i Ackerby cofnęli się o krok, gdy roje pyłków zostały uwięzione w bliźniaczych snopach blasku.

Denizen zmrużył oczy, próbując dojrzeć coś w intensywnym świetle.

Dojechał tu ze zgaszonymi światłami?

Słyszał, że otwierają się drzwi auta.

Jego wzrok wciąż jeszcze się dostosowywał, więc pierwsze wrażenie Denizena dotyczące gościa składało się głównie z dźwięków: syk zwijającego się pasa, charakterystyczne skrzypienie skórzanych butów na żwirze, długie, pełne zadowolenia westchnienie, gdy twarz przybysza owiał chłodny wiatr.

– Dobry wieczór – powiedział gość z uśmiechem.

Denizen zmarszczył brwi. Miał sporo takich grymasów. Ten był Zmarszczeniem Numer 13 – Pytającym. Chłopiec nigdy dotąd nie miał ciotki, ale spodziewał się, że będzie ona kobietą.

A może to szofer? Szofer pasowałby do samochodu, ale czy nie powinien mieć uniformu? Czapki z daszkiem i dwurzędowego płaszcza i pleców prostych jak u żołnierza?

Tego mężczyzny nikt by nie dopuścił w pobliże jakiejkolwiek jednostki wojskowej, obojętnie, formalnej czy nie. Denizen nie umiałby powiedzieć, co konkretnie przywiodło go do tej konkluzji – grzywa długich, ciemnych włosów opadających na ramiona przybysza czy kosztowny garnitur w kolorze węgla. Jednak gdy mężczyzna zbliżył się, Denizen doszedł do wniosku, że to uśmiech nieznajomego.

Człowiek, który tak się uśmiechał, nie mógłby być w żadnej armii. To był uśmiech kota włamywacza.

– Jensen Interceptor – powiedział przybysz i gdy zobaczył wyraz twarzy Denizena, uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Znaczy, samochód, ja bym nie mógł tak się nazywać. Zamknął palce Denizena w uścisku dłoni obleczonej w rękawiczkę i potrząsnął żywiołowo. – Jestem Graham McCarron.

– Eee – powiedział Ackerby.

Denizen nigdy dotąd nie widział, żeby dyrektorowi zabrakło słów. Być może chodziło o to, że McCarron najpierw ucisnął dłoń Denizena. Dorośli zwykle funkcjonowali w ramach tajnego stowarzyszenia i nie należało wyłamywać się z jego szeregów i najpierw witać się z dziećmi. Ale to wrażenie na dyrektorze mogła zrobić też osoba McCarrona. Przybysz wydawał się kimś miłym, komu nierzadko zdarzało się przyprawić rozmówców o brak słów. Może ten uśmiech je kradł.

Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie.

– Dyrektor Ackerby. Miło mi.

– Czyżby? – spytał McCarron i odwrócił się do Denizena, jakby Ackerby nie miał w tej kwestii nic do powiedzenia.

Denizen poczuł, że jego wargi mimowolnie drgają w nieznacznym uśmiechu. To dało mu odwagę, by się odezwać.

– Czy pan… Czy to samochód mojej ciotki?

Denizen wiedział z filmów, że kiedy człowiek stawał się wystarczająco ważny, nie musiał wysiadać z samochodu, żeby witać się z innymi ludźmi. To inni ludzie wsiadali do samochodu, żeby porozmawiać.

– Jest w pracy – odpowiedział McCarron – więc wysłała mnie, żebym cię zabrał. Jestem jej kolegą.

Podniósł wzrok na mało sympatyczną budowlę, która była domem Denizena przez jedenaście lat.

– No cóż, miejsce ma swój urok – oświadczył radośnie. – Taki… – wydawał się szukać odpowiednich słów – ponurej beznadziei. Dobre miejsce, żeby się smucić, jak mniemam.

Denizen uniósł brwi. Dzieci w Crosscaper nie były traktowane ze szczególną ostrożnością. Wszyscy wiedzieli, że złe rzeczy się przytrafiały, z powodu złych rzeczy dzieciaki nie były w domu z rodziną, ale ponieważ złe rzeczy przytrafiły się każdemu dziecku w sierocińcu, to w pewien sposób czyniło je znośnymi. Denizen mógłby policzyć na palcach obu rąk wszystkich ludzi mających rodziców, których spotkał w życiu. Człowiek uczył się z tym żyć.

A jednak nigdy dotąd nie słyszał, by ktoś tak otwarcie oświadczył, że Crosscaper nie jest szczęśliwym miejscem. Kątem oka spojrzał na Ackerby’ego tylko po to, by zobaczyć, czy ten stanie w obronie sierocińca, ale dyrektor nie sprawiał wrażenia kogoś, kto chciałby się kłócić.

Prawdę powiedziawszy, wyglądał na zdenerwowanego. Tak zdenerwowanego Denizen go jeszcze nie widział. Dyrektor miał zawsze kwaśną minę i spojrzenie spod opuszczonych brwi człowieka, który nie lubi całego świata. Ale teraz na jego twarzy malował się zupełnie nowy wyraz. Ackerby wyglądał na przerażonego.

– Proszę pana? Czy wszystko…

– Z pewnością wy dwaj potrzebujecie chwili – zauważył McCarron, wyciągając z kieszeni chusteczkę, żeby wytrzeć niewidzialną plamę na burcie Interceptora. – Na rzewne pożegnanie i w ogóle.

Ackerby nie patrzył na Denizena. Zamiast tego odezwał się cicho, bardzo cicho kątem ust.

– Przykro mi, chłopcze, Ja nie… nie… może nie będzie tak źle. Tak. Tak. Rodzina.

Dyrektor ani na chwilę nie spuścił spojrzenia z McCarrona.

– Rodzina jest nam bardzo…

Skrzywił się.

– Panowie? – McCarron gapił się na nich, chusteczka powiewała mu w dłoni.

Ackerby zamrugał i przetarł twarz. Wyglądał na ciężko chorego.

Zmarszczenie Brwi Numer 13 zostało zastąpione przez Numer 8: Czegoś Tu Nie Rozumiem i To Nie W Porządku, Bo Chodzi O Mnie.

Niestety, jedyne, co Denizen mógł zrobić, to właściwie dać się ponieść wydarzeniom. Zatem, gdy McCarron otworzył przednie drzwi po stronie pasażera, Denizen wsiadł i oparł swoją torbę na kolanach. Wnętrze Interceptora wyłożone było drewnem i białą skórą. W porównaniu do zimnego wieczora zdawało się przyjemnie ciepłe. Gdyby drzwi były zamknięte, Denizen bez trudu uwierzyłby, że siedzi w szpiegowskim okręcie podwodnym albo odrzutowcu bojowym.

Ackerby i McCarron rozmawiali przy samochodzie.

– Muszę podpisać jakieś dokumenty…?

– Nie, nie… jedźcie… po prostu jedźcie.

Nieoczekiwanie Denizen poczuł się odrobinę zirytowany tym, jak szybko i łatwo Ackerby przekazał go przybyszowi. Można by pomyśleć, że ktoś mu przystawił pistolet do głowy. I już w następnej chwili McCarron wślizgnął się za kierownicę. Przeciągnął dłońmi po kierownicy takim gestem, jakim mierzwi się sierść na łbie ulubionego psa, i westchnął zadowolony.

– Gotowy? – zwrócił się do Denizena.

Było w tym pytaniu coś strasznie ostatecznego i chłopiec zawahał się z odpowiedzią.

Dom może oznaczać niejedno.

Może to być miejsce, w którym czujesz się najbezpieczniej. Miejsce, gdzie zawsze, bez względu na okoliczności będzie ktoś, kto się tobą zaopiekuje. Miejsce, które znasz tak dobrze, że możesz poruszać się w nim z zamkniętymi oczami, bo nie ma przed tobą tajemnic, jak własna twarz. To może być torba pełna własnych rzeczy. To może być miasto.

Dla Denizena słowo „dom” oznaczało miejsce, gdzie nie było niespodzianek. Gdzie wiedział, na jakich zasadach wszystko działa. Owszem, „znajomy” niekoniecznie oznaczało „przyjemny”, ale przewidywalność też niesie ze sobą pewne poczucie komfortu.

Denizen znał Crosscaper. Wiedział, na jakich zasadach wszystko tam działa. Za bramami sierocińca rozciągała się niepewność. Przewidywalność mogła nieść ze sobą poczucie komfortu, ale nieznane było nieznanym: tajemnicą pełną potencjalnych odpowiedzi na pytania, które dręczyły Denizena przez całe życie. Kim był. Kim byli jego rodzice.

Nie miał szans odnaleźć ich w murach Crosscaper.

– Jedźmy – odpowiedział cicho.