Sanktuarium - ebook

PROLOG

Gdyby ktoś mi powiedział, że pierwszego dnia w ogólniaku w Warwick z własnej nieprzymuszonej woli nadstawię karku za jakiegoś ucznia i że będzie nim sama królowa popularności, roześmiałabym mu się w twarz. A może nawet dźgnęłabym piórem kulkowym (to był raczej ciężki dzień).

Podczas przerwy na lunch stałam za szkołą i zapalałam właśnie upragnionego papierosa, gdy nagle ją zobaczyłam. Ładna blondynka ubrana w ciuchy, na które nie starczyłoby rocznej zapomogi przyznawanej na dziecko przebywające w rodzinie zastępczej. Spojrzeniem błękitnych oczu obrzuciła grupkę stojącą przy murku i zatrzymała wzrok na stojącym obok mnie wysokim chudzielcu w brudnych dżinsach. Powoli podeszła do niego.

– Angela mówiła, że masz oxy – zagaiła niepewnie.

Brudne Dżinsy odkleił się od ogrodzenia.

– Może i mam, zależy, co ty masz dla mnie.

Dziewczyna bez słowa sięgnęła do torebki i wyjęła kilka banknotów. Miałam ochotę trzepnąć ją w ten głupi łeb. Nikt jej nie powiedział, że nie wolno tak ludziom wymachiwać kasą przed nosem?

Brudne Dżinsy przyparł ją do ogrodzenia.

– Oj, chyba masz dla mnie coś więcej – stwierdził z uśmieszkiem. – To twój pierwszy raz?

Zaraz, jak to się nazywa? Jakoś z francuska. Aluzja, cholera. Już wtedy powinnam mu zgasić peta w oku. I z pewnością nie byłam jedyną dziewczyną, która miewa takie fantazje.

Twarz blondynki skurczyła się z lęku.

– Pierwszy raz..? Ach, tu? Tak?

Nie widziała, że ten śmieć chce się do niej dobrać? Oczywiście zamierzał też zabrać jej kasę, ale o to sama się już prosiła. Sądząc jednak po tym, jak na nią patrzył, dałabym głowę, że podwyższy stawkę za działkę. A o to już się nie prosiła. Powinnam mieć to gdzieś. Już dość się nasłuchałam zjadliwych komentarzy od takich jak ona na temat moich włosów i ciuchów z hipermarketowej wyprzedaży. Czepiały się mnie od samego rana, gdy tylko weszłam do sekretariatu eskortowana przez nową matkę zastępczą i kuratora. Widziałam, jak te wymuskane dziewczątka cofają się, kiedy przechodziłam obok nich korytarzem. Słyszałam, jak cichcem gadają, że kogoś zabiłam. Bzdura. Prawie zabiłam. A prawie robi wielką różnicę. Jasne, spodziewałam się takiego gadania i tych zmarszczonych z dezaprobatą brwi, dlatego też od razu powiedziałam sobie, że mam gdzieś, co o mnie myślą, i w ogóle mam gdzieś takie jak ona. Dlatego powinno po mnie spłynąć, że jakaś pensjonarka lada moment zawrze bliższą, niż by chciała, znajomość z pseudodilerem prochów.

A jednak… Kiedy zobaczyłam, jak z jej i tak bladej twarzy odpływa cała krew, wiedziałam, że nie potrafię na to spokojnie patrzeć.

Zdusiłam niedopałek i podeszłam do nich. Nie jestem duża, ale też nie należę do tych anorektycznych fanek selerów naciowych. Umiem robić prawdziwe pompki. W końcu miałam sporo wolnego czasu w ZPRI, poprawczaku na Rhode Island. I dobrze wiedziałam, jak ważne jest, żeby umieć się obronić. Tę wiedzę zdobyłam, przebywając w rodzinie zastępczej Ricka Jensona. Po kilku miesiącach spędzonych pod jego „opieką” próbowałam się zabić, a kiedy ten rodzaj ucieczki okazał się nieskuteczny, spróbowałam innego. Spuściłam mu łomot i w efekcie wylądowałam w poprawczaku. A tam nauczyłam się nie bać takich cieniasów jak Brudne Dżinsy.

– Daj spokój – warknęłam, podchodząc. – Sprzedaj jej te tabsy i niech śmiga do swoich psiapsiółek.

– Zamknij się – odszczeknął Brudne Dżinsy i zbliżył się do dziewczyny. Nawet na mnie nie spojrzał. Uważał, że nie stanowię dla niego zagrożenia. Cudnie.

Dźwięk dzwonka obwieścił koniec przerwy na lunch. Byłam o krok od ponownej wizyty w poprawczaku, powinnam więc grzecznie wrócić do klasy, ale nie potrafiłam tak po prostu zostawić tej blondynki. Wiedziałam, jakie to uczucie być tak przygwożdżonym, bezradnym, nie potrafiłam tego zapomnieć, bez względu na to, jak bardzo się starałam.

– Weź kasę – pisnęła – i daj mi iść na lekcje.

– No co ty, w takiej chwili? Musimy jeszcze obgadać cenę – zagruchał Brudne Dżinsy, łypiąc na mnie z ukosa. Niemal widziałam kółka zębate obracające się w jego maleńkim móżdżku. Normalnie myślał, że dostanie dwa w cenie jednego, normalnie myślał, że ja na to pójdę. I proszę. Zarzucił mi ramię na kark.

– Mam ochotę poczuć te śliczne usteczka na moim… – powiedział do blondynki.

Grzmotnęłam go w żołądek, aż zgiął się wpół. Odwróciłam się do dziewczyny. Wyglądała, jakby zaraz miała się porzygać.

– No, na co czekasz? Zbieraj du…

Brudne Dżinsy chwycił mnie za włosy i szarpnął w tył. Z całej siły nadepnęłam mu obcasem na stopę i uderzyłam łokciem w brzuch. Jęknął i puścił mnie. Błyskawicznie znalazłam się za jego plecami i wyciągnęłam jedyną broń, jaką miałam w kieszeni – pióro kulkowe. Celny kopniak pod kolano i po chwili to ja trzymałam go za włosy. Nie puściłam nawet wtedy, kiedy opadł na klęczki. Szarpnięciem odchyliłam mu głowę, przykładając czubek pióra do gardła.

– To jak, wracamy do klas? – Postanowiłam sprawić sobie przyjemność i przycisnęłam pióro, ale tylko trochę. Na skórze pojawiło się wgłębienie z niebieską kropką pośrodku.

Zaczął podnosić ręce, ale natychmiast je opuścił, gdy tylko kulkowy czubek wbił się głębiej.

– Jak chcesz, ale dorwę cię po lekcjach… – wycharczał, krzywiąc się.

Poruszyłam jego głową w przód i w tył.

– Możesz sobie udawać wielkiego gangstera przed bogatymi kolegami, ale na mnie nie robi to wrażenia. Mrugnij tylko w moją stronę, a wpierdolę ci tak, że długo nie wstaniesz. Może nawet zaproszę do zabawy kumpli z Providence, uwielbiają takie imprezy. Masz ochotę ich poznać?

Tak naprawdę nie znałam stamtąd nikogo, ale kiedy ktoś z moją reputacją wspominał o „kumplach z Providence”, takim dzieciakom jak on wyświetlało się jedno – Królowie Latino. A skoro i tak zostałam zaszufladkowana, to niech czasem coś z tego mam.

Brudne Dżinsy pokręcił głową. Nie patrzył mi w oczy, czyli nie odpuścił i przy pierwszej okazji będzie szukał zemsty. Nagle poczułam znużenie. Puściłam go.

– Słyszałem o tobie. Ty jesteś tą laską, co dopiero wyszła z poprawczaka – mówił, tryskając śliną. – A to znaczy, że jesteś na warunkowym. – Zaczął się podnosić. – I wiesz, co jeszcze? Że zaraz tam wrócisz…

– Na pewno nie – warknęła blondynka, o której prawie zapomniałam. – Piśnij o tym, co się tu stało, a pójdę prosto do dyra i tymi ślicznymi usteczkami opowiem z płaczem, jak na mnie napadłeś i próbowałeś zgwałcić. Zobaczymy, kto wtedy wyląduje w poprawczaku.

Zaczynałam lubić tę dziewczynę.

Brudne Dżinsy zaniemówił. Owszem, wszyscy by uwierzyli w historyjkę, że to ja go zaatakowałam, ale już nikt by jej nie kupił, gdyby ona mnie nie poparła.

– Lepiej się pilnuj, suko – rzucił na odchodnym i pobiegł do szkoły.

Dziewczyna odwróciła się do mnie. Od razu było widać, że ulżyło jej tak bardzo, aż nogi się pod nią ugięły.

– Dzięki ci wielkie – wyciągnęła ku mnie drżącą rękę. – Jestem Nadia Vetter.

Gest wydał mi się tak oficjalny, że o mało co nie wybuchnęłam śmiechem, psując wszystko. Powstrzymałam się jednak i uścisnęłam jej dłoń.

– Lela Santos – przedstawiłam się. – I nie ma sprawy. Tobie też dzięki.

Jęknęłam, kiedy znów zadzwonił dzwonek. Nadia przekrzywiła głowę.

– Co masz teraz?

– Angielski. Z… – Wyjęłam z kieszeni pognieciony plan lekcji. – Z jakąś Hoffstedler.

Zerknęła na kartkę, sprawdzając numer sali.

– Mam historię korytarz dalej. Odprowadzę cię. – Ruszyła w stronę budynku, potem jednak zatrzymała się i spojrzała przez ramię. – Idziesz? Lepiej będzie, jak cię zaprowadzę, wtedy będziesz mogła zwalić na mnie, upiecze ci się spóźnienie. – Uśmiechnęła się promiennie. – Mnie zawsze wybaczają.

Otworzyłam i zamknęłam usta. Mój mózg usiłował przetrawić to nowe zjawisko. Spodziewałam się, że dziewczyna wybąka podziękowania, a potem będzie udawała, że nie istnieję, a tu proszę, zachowywała się całkiem przyjaźnie. W końcu zrezygnowałam z poszukiwania właściwych słów i zwyczajnie poszłam za nią.

Gdyby ktoś mi powiedział, że drugiego dnia w liceum Warwick nadstawię karku za szkolną królową popularności, może nawet bym mu uwierzyła.PIERWSZY Rok później

Silne, wyćwiczone mięśnie napinały się, unosząc mnie i opuszczając. I jeszcze raz, i jeszcze, aż do czasu, kiedy ramiona zaczęły drżeć z wysiłku, a oddech stał się chrapliwy i urywany. I jeszcze kilka dodatkowych pompek, żeby udowodnić sobie, że dam radę. Podniosłam się i od razu przeszłam do brzuszków.

Kolejną serię przerwało pukanie.

– Słonko? Co u ciebie tak cicho?

Odgarnęłam mokre od potu loki i spojrzałam na drzwi. Uchyliły się, a w szparze pojawiła się głowa mojej matki zastępczej, Diany.

Usiadłam i otarłam twarz rękawem.

– Już kończę. Możesz wejść.

Otworzyła drzwi szerzej i stanęła w progu.

– Ciężko nad sobą pracujesz.

Wzięłam ze stolika szklankę z wodą.

– To chyba dobrze?

Wskazała brodą zarzucone książkami i papierami biurko.

– Skąd ty masz tyle energii? Siedzisz przecież do późna w nocy. – Jej ciemna skóra na czole zmarszczyła się głęboko. – Na pewno za mało sypiasz.

Przez kilka ostatnich lat spanie nie kojarzyło mi się z wypoczynkiem, ale nie rozmawiałam z nią o tym.

– Miałam sporo do nadrobienia. – W przeciągu tego roku, od kiedy zamieszkałam z Dianą, udało mi się podciągnąć średnią powyżej cztery-zero, ale ledwo ledwo.

– Zrobiłaś znacznie więcej. Sprawdzałaś pocztę?

– Uhm. Nic.

Wzruszyła ramionami.

– Przyjdzie. Mam dobre przeczucia.

Czasami miałam wrażenie, że to podanie, które wysłałam do college’u, było ważniejsze dla Diany niż dla mnie. Jednak, choć ciężko było mi się do tego przyznać, zaczynałam mieć nadzieję na przyszłość, która jeszcze niedawno wydawała mi się nieosiągalna.

– Macie na dzisiaj jakieś plany z Nadią?

– Idę do niej na noc. Jej mama pojechała na Seszele z nowym facetem.

– Tylko nie narób żadnych głupot.

Nigdy nie robiłyśmy żadnych głupot, dlatego właśnie Diana tak lubiła Nadię. Poza obsesją na punkcie perfekcji, Nadia była perfekcyjna. Zmarszczyłam lekko brwi. A może jednak nie. Ostatnio wydawała się jakaś spięta.

Po szybkim prysznicu wrzuciłam rzeczy do plecaka i wyszłam. Nadia mieszkała niedaleko, ale skręcając w jej ulicę, przekraczało się granicę innego świata. Zawsze zastanawiałam się, czy na mój widok jej sąsiedzi zamykają drzwi i opuszczają żaluzje. Albo raczej, czy robi to ich płatna siła robocza.

Stara, zdezelowana corolla, którą pożyczył mi wuj Diany, wydawała się jeszcze bardziej sfatygowana, kiedy zatrzymałam się na podjeździe do domu Nadii tuż przed rzędem drzwi garażowych. Zaparkowałam przy bmw należącym do Tegan. Przyjaciele Nadii zwykle ulatniali się, kiedy miałam do niej wpaść. Mimo że przyjaźniłyśmy się już od roku, nie mogli – szczególnie Tegan – przeboleć, że trzyma z kimś mojego pokroju. Ale jakiś tydzień temu Nadia straciła cierpliwość i oświadczyła przyjaciółce, że nie zamierza zakończyć znajomości ze mną, więc Tegan także musi ze mną rozmawiać. Szkoda tylko, że wcześniej tego ze mną nie ustaliła.

Nadia otworzyła drzwi, jeszcze nim do nich dotarłam.

– Planowałam rozwijać waszą znajomość metodą małych kroczków, ale terapeuta Tegan uważa, że powinna „nawiązać z tobą relację”.

– Brzmi… strasznie.

Zagryzła wargi, na wpół śmiejąc się, na wpół krzywiąc.

– Nie wściekaj się.

Zarzuciłam plecak na ramię i ostrożnie weszłam. Jakiś czas temu udało mi się przezwyciężyć pokusę natychmiastowego uduszenia Tegan.

– Nie ma sprawy. Dopóki nie zacznie paplać o totalnej zmianie wizerunku. Wtedy nie ręczę za siebie.

Ponad ramieniem Nadii pojawiła się twarz Tegan, okolona stylowo postrzępionymi brązowymi kosmykami.

– Cześć, Lela. Fajnie, że kurator pozwolił ci przyjść. – Podała Nadii butelkę napoju.

Tegan była beznadziejna w nawiązywaniu relacji.

Nadia wzięła butelkę i lekko stuknęła nią Tegan po głowie.

– Przestań. Chcę się dzisiaj wyluzować.

Tegan pokazała jej język, a potem znów zwróciła się do mnie.

– Hej, czytałam, że w weekend jest festiwal kultury dominikańskiej. Może wyskoczymy? Pokażesz nam swój rodzinny folklor…

Zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową. Naprawdę stanowczo wolałam tę dawną Tegan, która się do mnie nie odzywała.

– Lela nie pochodzi z Dominikany – odpowiedziała za mnie Nadia.

– Ale jakoś z tamtej okolicy, nie? – Tegan wyglądała na szczerze stropioną. Pewnie dlatego, że byłam jedyną kolorową, z jaką kiedykolwiek rozmawiała. – To skąd jesteś?

– Hm, stąd.

Przewróciła oczami .

– No, ale tak naprawdę.

Zacisnęłam dłoń na pasku plecaka, aż pobielały mi knykcie.

– Stąd.

– Ej, wrzuć na luz, Lela. Powiedz, może twoi ziomkowie też urządzają festiwal swojej kultury.

– Chyba z Puerto Rico – westchnęłam.

– Chyba? Takie rzeczy chyba się wie na pewno?

Nadia podała mi butelkę z napojem.

– Masz, pod warunkiem, że jej nie zabijesz.

– Cóż, Tegan – wycedziłam tonem informującym, że dla niektórych śmierć to zdecydowanie za mało. – Ostatni raz widziałam matkę, kiedy miałam cztery lata, i jakoś nie przyszło mi wtedy do głowy, żeby wypytać ją o drzewo genealogiczne.

Tegan skinęła głową z taką miną, jakbym właśnie oznajmiła jej, że lubię oglądać „Kawalera do wzięcia” albo coś w tym stylu.

– Szkoda. Myślałam, że może jesteś Kubanką. Uwielbiam ichnie kanapki.

Nadia przymknęła oczy, z rezygnacją potrząsając głową.

– Wiesz co, może lepiej zamów pizzę – westchnęła, wręczając przyjaciółce ulotkę.

Tegan machnęła na nas dłonią z wypielęgnowanymi paznokciami i zniknęła w kuchni.

Odkładając w salonie plecak, dostrzegłam leżącą na stole grubą kopertę z logo uniwersytetu z Rhode Island.

– O rany! Czy to jest to, o czym myślę?

– Przyszło dzisiaj – przytaknęła Nadia. – A ty dostałaś?

– Nie. Znaczy, jeszcze nie. – Wzięłam do ręki kopertę i zapatrzyłam się na nią. – Gratuluję. – Uśmiechnęłam się szeroko. – No to mamy co dzisiaj świętować.

Uśmiechnęła się samymi ustami.

– Dzięki. – Odwróciła się i ruszyła do kuchni. Najwyraźniej oczekiwała, że pójdę za nią. Ja jednak stałam z kopertą w ręku, zastanawiając się, co się zmieniło. Pół roku temu niemal siłą zmusiła mnie do złożenia papierów na uczelnię. Wcześniej nawet nie myślałam o przyszłości, zbyt zajęta byłam przetrwaniem kolejnego dnia. Poznanie Nadii wszystko zmieniło. Wypełniłam dokumenty i wysłałam podanie. Początkowo Nadia miała bzika na temat uczelni. Zabrała mnie na wycieczkę do kampusu i cały czas mówiła, jakby to było wspaniale, gdybyśmy obie dostały się na uniwersytet. Ostatnio jednak przestała o tym mówić. Odłożyłam kopertę i poszłam do kuchni.

Kilka godzin później siedziałyśmy w pokoju telewizyjnym, gapiąc się w wielki ekran. Tegan odpadła po trzecim kieliszku wina.

Nadia tuliła do siebie kieliszek, jakby się bała, że go upuści.

– Ty pierwsza pogratulowałaś mi dostania się do URI. Na Tegan nie zrobiło to wrażenia, bo ona idzie na prywatną uczelnię, Wellesley, a mama…

Odstawiłam szklankę i ściszyłam telewizor.

– Rozumiem, że nie jest zachwycona?

Pani Vetter często była niezadowolona, zwłaszcza jeśli w grę wchodziła moja przyjaźń z Nadią. Ale ponieważ nie znałam jej przed śmiercią męża, ojca Nadii, starałam się jej nie osądzać. Nadia przytaknęła i wzięła łyk wina.

– Chce, żebym poszła razem z Teg, na Wellesley. – Uśmiechnęła się smutno. – A ja wolałabym zostać tutaj. Dla taty URI był wystarczająco dobrą uczelnią…

Podeszłam do okna, rozsunęłam ciężkie story i zapatrzyłam się na zatokę Narragansett. To Nadia namówiła mnie na uczelnię i cały czas wyobrażałam sobie, że będziemy studiować razem.

Kiedy się odwróciłam, patrzyła na mnie, jakby odgadywała moje myśli.

– Ja też bym za tobą tęskniła, Lela. Ale nie martw się. Będziemy studiowały razem. Musisz przy mnie być, żebym pozostała przy zdrowych zmysłach.

Nie pierwszy raz mi to mówiła. Że tylko dzięki mnie jeszcze nie oszalała.

– Przeceniasz mnie – wymamrotałam.

– Nie, to ty siebie nie doceniasz. Wiesz, że cię potrzebuję. Przydadzą się te twoje super umiejętności, żeby codziennie rano wykopać mnie z łóżka na zajęcia. – Splotła ręce pod brodą i zatrzepotała rzęsami. – Będę mogła z tobą mieszkać?

– Chcesz ze mną mieszkać? Widziałaś, jak wygląda mój pokój? – Zaśmiałam się, starając się nie rozbudzać w sobie nadziei. Nie miałam jeszcze nawet potwierdzenia, że się dostałam.

Wzruszyła ramionami.

– Trochę zagracony. No i widać, że masz tę dziwaczną obsesję na punkcie fotografii. Ale jakoś to przeżyję.

– Ej! Przecież to ty mi dałaś aparat.

Roześmiała się.

– I ciągle jeszcze pluję sobie w brodę. Stworzyłam potwora.

Przez większość dotychczasowego życia usiłowałam zapomnieć o tym, co mi się przytrafiało, od kiedy jednak poznałam Nadię, coraz częściej zdarzały się chwile, które chciałam zachować we wspomnieniach. A gdy na siedemnaste urodziny podarowała mi aparat fotograficzny, miałam wrażenie, że wraz z nim dała mi zezwolenie na uwiecznianie tych chwil. Jakby potwierdzała, że nasza przyjaźń jest rzeczywista.

– W swoje urodziny nie narzekałaś.

– Fakt. To zdjęcie, które mi podarowałaś, jest piękne.

Włożyłam wiele wysiłku w sfotografowanie jej ulubionego miejsca na wybrzeżu Newport. Godzinami siedziałam na skałach, czekając, aż słońce oświetli je właściwie.

Nadia uśmiechnęła się, jakby wiedziała, o czym myślę.

– Kupiłam do niego nową ramkę. Możemy powiesić je w naszym pokoju w akademiku! – Objęła mnie ramieniem. Drgnęłam gwałtownie – reakcja, nad którą zupełnie nie panowałam. Rok przyjaźni, a ja nadal obawiałam się kontaktu fizycznego. Zbyt wiele razy byłam dotykana wbrew sobie i mimo najszczerszych chęci nie zdołałam wyzbyć się odruchu ucieczki przed dotknięciem. Odsunęła się z przepraszającym uśmiechem, przez który poczułam się jeszcze gorzej. Nie zrobiła przecież nic złego. To nie jej wina, to ja miałam problem.

Ze snu wyrwał mnie cichy grzechot. I dobrze, bo miałam kolejny koszmar. Można by pomyśleć, że po tym wszystkim, co zrobił mi Rick, były już ojciec zastępczy, to właśnie on powinien nawiedzać mnie w koszmarach. Owszem, miał z nimi coś wspólnego – w noc, kiedy próbowałam popełnić samobójstwo, przywrócił mnie do życia. Tuż przed tym stałam u bram piekieł, które lada moment miały mnie wessać. Niestety, kiedy Rick mnie odratował, zabrałam ze sobą do świata żywych okruch piekła. I To właśnie prześladowało mnie nocami. Każdej nocy. Ciemne, otoczone murami miasto. I ja, błąkająca się, zagubiona, uwięziona. I ten szept: „Jesteś idealna. Wróć. Zostań.”…

Przeszył mnie dreszcz. Usiadłam i otrząsając się z resztek snu, zaczęłam nasłuchiwać. Z kanapy na drugim końcu pokoju dobiegało ciche chrapanie Tegan. Ale Nadii nie było. Wstałam i ze ściśniętym żołądkiem podeszłam do drzwi łazienki, spod których sączyła się smuga żółtawego światła. Usłyszałam cichy jęk. Zacisnęłam zęby i zapukałam.

– Nadia?

– Zaraz wychodzę.

Złapałam za klamkę.

– Wchodzę.

Siedziała na posadzce, pospiesznie ocierając łzy wierzchem dłoni, w której zaciskała fiolkę z pigułkami. Zamknęłam za sobą drzwi i usiadłam naprzeciw niej.

– Co jest?

Zamknęła oczy.

– Nie mogłam zasnąć.

Wyjęłam z jej osłabłych palców brązową buteleczkę ze zdartą częściowo naklejką. Odkręciłam nakrętkę i zajrzałam. Małe zielone pigułki z wyciśniętymi literami „o c”. Niech to szlag.

– Mówiłaś, że z tym skończyłaś.

I to nie raz. A ja za każdym razem chciałam wierzyć, że to prawda.

Uśmiechnęła się upiornie.

– Skończyłam. I skończę. Tylko że ostatnio miałam dużo stresów.

– Rozumiem. Ale to cię tylko ogłupia i usypia.

Kiedy brała te piguły, nie była sobą, co mnie doprowadzało do szału. Bez nich była moją przyjaciółką, dziewczyną, która przebiła się przez otaczający mnie mur, która zdobyła moje zaufanie, dzięki której uwierzyłam, że wszystko będzie dobrze. Tymczasem zielone pigułki sprawiały, że ta dziewczyna… znikała.

Pociągnęła nosem.

– To rodzaj ucieczki, Lela. A ty nigdy nie chciałaś uciec?

Parsknęłam z goryczą.

– I owszem. Raz nawet próbowałam. Przereklamowana sprawa.

– Czasem jestem tak zmęczona, że tylko marzę, żeby zapaść w sen. – Przyciągnęła kolana pod brodę i zerknęła na mnie niepewnie. – A czasem chciałabym się już nigdy nie obudzić.

Poczułam na karku i dłoniach zimny pot. Gwałtownie nabrałam powietrza, starając się zapanować nad głosem.

– Nie wiesz, o czym mówisz. Uwierz.

Zmarszczyła czoło.

– Kilka lat temu próbowałam ze sobą skończyć. – Zacisnęłam powieki, z trudem wypychając słowa z gardła.

– Co?!

– Tak. Było… Bardzo ciężko. Chciałam uciec. Zarzuciłam sobie pasek na szyję i zacisnęłam.

Usłyszałam, jak się porusza, a potem poczułam jej palce zamykające się na moim przegubie.

– Boże, Lela. Co się stało?

Otworzyłam oczy i wbiłam wzrok w jej jasne palce kontrastujące z moją skórą. Były ciepłe i wilgotne. Cofnęła rękę.

– W pierwszej chwili myślałam, że mi się udało. Czułam się wspaniale. Jakbym frunęła. – Popatrzyłam na nią. – To przez brak tlenu w mózgu.

Wzdrygnęła się.

– Ale potem zaczęłam spadać. Uderzyłam o ziemię. Mocno. – Zacisnęłam usta, wrażenia ponownie wezbrały w mojej głowie i ponownie wróciłam do chwili, kiedy umarłam.

Moje palce zaciskające się kurczowo znalazły kamień brukowy, czułam, jak ziemia włazi mi pod paznokcie. Podniosłam głowę i ujrzałam Bramę. Jej skrzydła rozwarły się szeroko niczym szczypce ogromnego owada, kolczaste zwieńczenia wyciągały się ku fioletowoczarnemu niebu, a zawiasy zgrzytały bez końca.

Wstałam.

Za Bramą leżało miasto skąpane w ciemności.

Mój nowy dom.

Wczepiło się we mnie niczym harpun i zaczęło ciągnąć. Moje bose stopy poruszyły się bez udziału woli, podeszwy plaskały na nierównym bruku. Trącały mnie czyjeś barki.

Ktoś na mnie wpadł, chwycił za koszulę nocną. Wyrwałam się. Znajdowałam się pośród nieskończonego tłumu ludzi bez twarzy, sunącego niczym fala zombie ku Bramie.

Zamrugałam. Nadia wpatrywała się we mnie szeroko otwartymi oczami.

– Uderzyłaś… Jak to? – szepnęła.

– Nie wiem. Może tak wygląda śmierć. Jak uderzenie o dno. – Mówiłam powoli, starannie dobierając słowa. Tak bardzo pragnęłam jej powiedzieć: „Jeśli się zabijesz, trafisz do miejsca, gdzie są potwory.” Jednak z doświadczenia wiedziałam, że ludzie, którzy opowiadają takie rzeczy, kończą w psychiatryku. Czasami zastanawiałam się, czy nie tam właśnie jest moje miejsce. Zadrżałam.

Przed Bramą stały zwaliste istoty podobne do ludzi, ale nie byli to ludzie. Miały na sobie zbroje niczym jak średniowieczni rycerze, a do pasów przytroczone zakrzywione miecze. Popychali ludzi przez Bramę. Wyśmiewali się i szydzili, a ich oczy jarzyły się jak latarnie. Jeden z nich krzyczał: „Witamy przy Bramie Samobójców!”. I tak w kółko, raz po raz, aż jego wrzaski zaczęły pulsować w mojej głowie rytmicznym echem.

Zerwałam się na równe nogi. Nadal uwięziona we wspomnieniach, złapałam stojący na umywalce kubek i trzęsącymi się rękoma odkręciłam kran.

W którą stronę się nie odwróciłam, Brama zawsze znajdowała się przede mną, nieustępliwie mnie wsysając. Potem usłyszałam głos Ricka, który pochwycił mnie jak sieć. „Ocknij się, ty mała dziwko!”. Siarczysty policzek i głowa odskoczyła mi na bok. Pod policzkiem poczułam gruzły ohydnego żółtego dywanika łazienkowego. Pas zniknął z szyi, zwisał teraz z wielkiego łapska mojego zastępczego ojca, który kucał i wymachiwał mi nim przed twarzą. „Co ty, kurwa, wyprawiasz? Próbujesz zwrócić na siebie uwagę? Mało ci jeszcze?”. Uszczypnął mnie w biodro, a potem opadł na czworaka, przygniatając mnie swym cielskiem i chuchając w nos piwnym smrodem. Tym razem byłam zbyt oszołomiona i zdezorientowana, by walczyć.

Pomacałam szyję. Skrzywiłam się, gdy palcami natrafiłam na opuchniętą, poobcieraną pręgę. Spojrzałam w twarz Ricka, wykrzywioną z wściekłości i strachu. Ale dojrzałam w niej jeszcze coś, przebłysk podniecenia, na widok którego żołądek podszedł mi do gardła. Dobrze wiedziałam, co zaraz nastąpi.

Kiedy rzucił mnie na łóżko, ponad szum w uszach nadal wybijało się echo głosów strażników-potworów. Tłuste paluchy Ricka złapały mnie za kark, ciągnąc boleśnie za przepocone, splątane włosy. Leżałam z twarzą wciśniętą w pościel, a jego łagodne słowa przerażały mnie bardziej niż wcześniejszy gniew. „Nie bój się, maleńka, nie pozwolę, żeby coś ci się stało”.

Potem jak przez mgłę słyszałam chrapliwe zapewnienia, że mam szczęście, bo znalazł mnie na czas, że nie da mi zgnić w psychiatryku ani na ulicy, że nic nie powie, jeśli i ja będę milczała, że i tak nikt mi nie uwierzy, i że nigdy nie będzie mi tak dobrze… Gapiłam się w ścianę, ale widziałam tylko wzywającą mnie do powrotu rozwartą Bramę Samobójców. I ten widok przejmował mnie bólem o wiele większym niż to, co robił Rick. Bo teraz wiedziałam już, że śmierć nie jest ucieczką.

Zamrugałam, wracając do rzeczywistości. Woda z kranu płynęła szerokim strumieniem.

– Wierz mi – powiedziałam, zakręcając wodę. – Nie ma żadnego lepszego, szczęśliwszego miejsca. Ucieczka niczego nie załatwi. Nie będzie też lepiej, jak zamienisz się w zombiaka. Musisz zakasać rękawy i zabrać się za to gówno tu. I to na trzeźwo.

– Łatwo ci mówić. Nie pijesz, nie bierzesz. Jesteś silna. A ja nie umiem nawet postawić się matce. – Głos miała ochrypły, jakby bardzo starała się nie płakać.

Spojrzałam na nią. Wcale nie byłam silna. Nie brałam prochów tylko dlatego, że bałam się utraty kontroli i przerażała mnie myśl, że w razie czego nie będę w stanie się obronić. A to, co działo się w mojej głowie na trzeźwo, było wystarczająco straszne. Gdybym była silna, poradziłabym sobie z tym, zapomniałabym. Minęły dwa lata, odkąd próbowałam się zabić. Moje życie zmieniło się na lepsze. Ale każdej nocy mroczne miasto znów próbowało mnie wessać, jakby nie wypuściło mnie całkiem ze swych szponów, mimo iż wróciłam do świata żywych. Czasami to okropne miejsce pojawiało się też na jawie, jakby ciągle czekało na mój powrót. I ten mroczny, niski szept nalegający, bym tam została. Idealna, powtarzał niewidzialny potwór, a ja czułam na karku jego gorące tchnienie. Jesteś idealna. Za każdym razem wyrywałam się z tego koszmaru albo tarłam oczy, dopóki wokół nie pojawił się znów prawdziwy świat. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego nie zostawi mnie w spokoju. Miałam teraz dla czego żyć. Nie zamierzałam tam wracać.

Odstawiłam kubek i oparłam się o umywalkę.

– Jesteś silniejsza, niż ci się wydaje. Inaczej nie dałabyś rady się ze mną przyjaźnić. – Uciekałam się do humoru, chwytałam się wszystkiego, co pomogłoby mi rozpędzić kłębiące się pod czaszką wspomnienia.

Uśmiechnęła się, przewracając oczami.

– Nie ułatwiasz mi tego.

Uspokoiłam się, słysząc w jej głosie nutę rozbawienia. Brzmiała już prawie jak prawdziwa ona.

Dodało mi to odwagi. Podniosłam z podłogi fiolkę i podałam jej.

– I nie zamierzam. A teraz wrzuć to do kibla.

Wzięła buteleczkę i przez chwilę bacznie się jej przyglądała. Trudno powiedzieć, czy zamierzała się sprzeczać, czy nie, ale wreszcie popatrzyła na mnie i kiwnęła głową. Miała spowolnione ruchy, czyli wzięła już tyle tabletek, że była teraz oszołomiona. Mimo to posłusznie wsypała pigułki do muszli i spuściła wodę.

– Jeśli znów cię najdzie, pogadaj ze mną. Tylko nim pójdziesz do dilera, dobrze?

Zaczerwieniła się.

– Jasne. Ale już wszystko gra. Naprawdę. – Popatrzyła mi w oczy. – Nie mów nikomu, dobrze? To przez nerwy. – Podchwyciła moje spojrzenie pełne wątpliwości i roześmiała się. – Daj spokój, Lela. Wystarczy, że ucieknę w świat jakiegoś starego, szmirowatego filmidła. Chodź, wzywa nas Van Wilder. I to po imieniu.

Zachichotałam. Poczułam się tak, jakby mi z serca spadł jakiś wielki ciężar. Bez niego szybko wrócił mi humor.

– Ech, czego się nie robi dla przyjaciół.DRUGI

Przez kolejne tygodnie po tej naszej babskiej nocy Nadia była wyjątkowo zajęta. Miałam wrażenie jednak, że czuje się lepiej, że znów jest sobą. A mimo to zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie unika mnie celowo. W końcu udało mi się złapać ją po lekcjach. Zaproponowałam, byśmy coś razem porobiły, ale wykręciła się czymś ważnym do zrobienia w domu. Znowu.

Kiedy wróciłam do domu, Diana czekała na mnie na ganku, niemal podskakując z podniecenia.

– Przyszło! – zawołała, gdy tylko otworzyłam drzwiczki, i zbiegła po betonowych schodach, wymachując grubą kopertą. – Umieram z niecierpliwości. Nie każ mi dłużej czekać. – Wetknęła mi kopertę do ręki i aż podrygiwała, kiedy drżącymi palcami rozdzierałam papier. Pomyślałam, że pewnie komisja od razu wyśmiała i wyrzuciła moje podanie do śmieci.

Przebiegając wzrokiem tekst, czułam, jak moje wargi rozciągają się w szerokim uśmiechu. Młodociana przestępczyni wykonała obrót o sto osiemdziesiąt stopni i zmieniła się w studentkę. Przeczytałam kartkę od deski do deski i przewróciłam na drugą stronę, spodziewając się formularza rekrutacyjnego czy czegoś w tym rodzaju.

– O Boże – wykrztusiłam, czytając drugie pismo. – Przyznali mi stypendium…

Nim zdążyłam się uchylić, Diana już zmiażdżyła mnie w uścisku. Moja głowa wciśnięta w jej biust podskakiwała w rytmie jej podrygów, którym towarzyszyły okrzyki i szlochy. Nie mogłam złapać oddechu, chciałam się wyrwać, ale to było również jej pięć minut. Przyjęła mnie, kiedy żaden inny rodzic zastępczy nie chciał ryzykować. I wygrała.

Pozwoliłam ściskać się jeszcze przez kilka sekund, a potem pomachałam listem, żeby odwrócić od siebie jej uwagę. Złapała przynętę i znów byłam wolna. Odsunęłam się, wyjęłam z kieszeni komórkę i zadzwoniłam do Nadii. Nie odebrała.

– Słonko! Dzisiaj na obiad zrobię ci to, na co będziesz miała ochotę – ogłosiła Diana, wycierając oczy. – Co tylko zechcesz.

– A możemy to przełożyć na kiedy indziej? Chcę się pochwalić Nadii. – Bez względu na to, czym była zaabsorbowana, ta wiadomość z pewnością ją ucieszy.

Diana kiwnęła głową i oddała mi list.

– Oczywiście, jedź. I podziękuj jej ode mnie. – Pogroziła mi palcem. – I bądź grzeczna, jak powie „A nie mówiłam?”.

Położyłam list na fotelu pasażera i czytałam go na każdych światłach, aż do nabrzeża, gdzie stał dom Nadii. Zapukałam do drzwi, ale nikt nie odpowiadał. Z listem w dłoni pobiegłam na tyły. Chłodna wilgotna bryza od zatoki mierzwiła mi włosy, spychając loczki na czoło. Odgarnęłam je niecierpliwie.

– Nadia? Jesteś tu?

Była w swoim ulubionym miejscu, na tarasie. Siedziała z podkurczonymi nogami na szezlongu, wpatrując się w wodę. Spodziewałam się, że słysząc moje kroki, odwróci głowę. Nic z tego. Delikatnie dotknęłam jej ramienia.

– Hej, nie odbierasz.

Popatrzyła na mnie. Na tle jasnych tęczówek czerniły się maleńkie źrenice. Stłumiłam ukłucie niepokoju i wytężyłam wzrok, mając nadzieję, że to wina wieczornego światła. Ale nie.

– Nie mogłam go… znaleźć – wydukała.

No tak, była oszołomiona, na haju.

Wciągnęłam powietrze nosem. Nie chciałam się z nią kłócić. Dzisiaj miałyśmy się cieszyć.

– Dostałam list. To już pewne. I wiesz co?

Pomachałam listem z nadzieją, że się ożywi i sięgnie po niego. Ponieważ nie ruszyła się, położyłam pisma na szezlongu, tuż przy jej wypielęgnowanej stopie. Nadal wpatrywała się we mnie z nieobecnym uśmiechem.

– Cieszysz się. To dobrze.

– Udało się nam! – Roześmiałam się. – Idziemy razem na studia. Wreszcie możemy wypełnić te papiery do akademika.

Jej uśmiech zbladł, potem zniknął.

– Tobie się udało – wyszeptała. Wzięła głęboki oddech i usiadła prosto. – Jestem z ciebie dumna. Tyle wspaniałych chwil przed tobą.

– Słucham? – zapytałam i w tej chwili szklane drzwi do jadalni rozsunęły się.

– Nadio – westchnęła pani Vetter, stając w nich z kieliszkiem wina w dłoni. Jak zwykle mnie zignorowała. – John będzie po mnie za kilka minut.

Nagle uderzyło mnie, jak bardzo ostatnio się do siebie upodobniły. Obie bardzo szczupłe, świetnie ubrane, blade, piękne… i obie miały zwężone źrenice.

Nadia machnęła z roztargnieniem ręką.

– Więc zobaczymy się rano – dodała pani Vetter i zamknęła drzwi, znikając jak kropla wody w oceanie.

– No – zachęciłam Nadię, podsuwając jej list. – Przeczytaj wreszcie! Zobacz, co osiągnęłaś ciężką pracą i tym nieustannym upierdzaniem.

Nadia przeniosła wzrok na szare wody zatoki Narragansett. Poczułam wzbierający gniew. To był ten najważniejszy moment, ten, w którym dowiodłam, że jestem warta czasu, jaki mi poświęciła. Pragnęłam, żeby to dostrzegła. Żeby powiedziała to głośno.

Żeby wszystko było z nią dobrze.

Wstałam i pomachałam jej ręką przed twarzą.

– Ile wzięłaś tym razem?

Odchyliła się z uśmiechem i rozłożyła ręce w geście bezradności.

– Nie mam pojęcia.

– Wiesz, jakie to kurewsko żałosne?! – wrzasnęłam. Nie miałam siły dłużej nad sobą panować. Chwyciłam list i zmięłam go w dłoni.

Przymknęła powieki.

– Ale za to ja się czuję kurewsko zajebiście – odpowiedziała.

Musiałam się odsunąć, bo najchętniej kopniakiem przewróciłabym szezlong, żeby tylko wyrwać ją z tego transu, żeby odzyskać Nadię, która nie miała wszystkiego gdzieś.

– Wiesz, chyba jednak nie chcę z tobą mieszkać. Idę na uniwerek, żeby coś osiągnąć, a nie bujać się w przerwach pomiędzy działkami.

Chciałam, żeby się skrzywiła, żeby nazwała mnie suką, żeby pokazała, że jestem dla niej kimś na tyle ważnym, by ją moje słowa dotknęły.

Ale uśmiechnęła się tylko tym swoim wyjątkowym uśmieszkiem. Druzgocącym. Doskonale obelżywym. Od kiedy zaprzyjaźniłyśmy się, widywałam czasami, jak uśmiechała się tak do innych, tym leniwym, pozornie pobłażliwym drgnieniem ust, który ucinał wszelkie rozmowy i mroził tak dziewczęta, jak i chłopców. Ten uśmieszek mówił: „Mów sobie, co chcesz, a ja i tak mam to gdzieś”. Setki razy widziałam, jak obdarza nim tego swojego beznadziejnego eks-chłopaka, Grega. Matkę też. A raz nawet zaserwowała go Tegan. A teraz po raz pierwszy wycelowała go we mnie.

– Wracaj do domu, Lela. Psujesz mi zabawę.

– Dobrze. – Głos mi drżał. – Stałaś się prawdziwą suką, wiesz?

Powoli podniosła rękę, drążącą nieco, i pokazała mi środkowy palec.

Mój świat się zawalił. Tego właśnie bałam się najbardziej od chwili, kiedy zrezygnowałam z dystansu i zbliżyłam się do niej. Tego, że tak jak wszyscy inni odwróci się kiedyś ode mnie. Przypomniałam sobie, jak wielokrotnie fantazjowałam, że jadę na uniwersytet z najlepszą przyjaciółką, i nagle poczułam się jak idiotka. A już zaczynałam wierzyć, że fantazje się ziszczą. Mogłam się tego spodziewać. Kto chciałby przyjaźnić się z kimś takim jak ja?

Na twarzy Nadii nadal widniał ten zimny uśmieszek, a ja miałam ochotę ją uderzyć. Potrząsnąć nią. Zrobić cokolwiek, co wywołałoby reakcję oznaczającą, że zależy jej na mnie, że boi się mnie utracić tak samo, jak ja bałam się stracić ją. Stałam tak, czekając na najmniejszą zmianę na jej twarzy, na najlżejsze poruszenie palcami.

Nic z tego.

Zapiekły mnie oczy, ale żar gniewu wysuszył łzy.

– Będziesz taka jak twoja matka, Nadia. Gratuluję. I dzięki, że oszczędziłaś mi patrzenia, jak się nią stajesz.

Wcisnęłam list do kieszeni i odeszłam po wypielęgnowanym trawniku, żałując, że nie mam pod ręką czegoś, czym mogłabym rzucić w te krystalicznie czyste okna wykuszowe. Ogarnęła mnie panika. Oto jedyna rzecz, której mogłam się w życiu uczepić, właśnie się rozpadała. Idąc do samochodu, starałam się oddychać głęboko, chciałam się uspokoić, by móc prowadzić. Pomyślałam, że nazajutrz będzie z nią lepiej i wtedy pokażę jej list.

Niestety, nie miałam już okazji tego zrobić. Rankiem zadzwoniła roztrzęsiona Tegan. Ledwie zrozumiałam jej histeryczne szlochy, ale po kilku próbach wreszcie dotarło do mnie, co mówiła.

Rankiem pani Vetter znalazła w łazience ciało córki. Obok niej na podłodze leżała pusta fiolka po proszkach.

Nadia nie żyła.TRZECI

Wodziłam wzrokiem po gnijących rysach zombiaka. W uszach wibrowało mi bzyczenie maszynki do tatuażu. Nieumarły sprawiał wrażenie silnego, groźnego, wprost buzował kolorami i gniewem. Obserwując Dunna, zastanawiałam się, co mówi o nim jego tatuaż, co skłania go do noszenia wizerunku potwora na swoim ciele. Przyjrzawszy się uważniej żylastej, drobnej postaci, doszłam do wniosku, że musiał być gnębiony w dzieciństwie. Wyraźnie w ten sposób sobie coś kompensował. Próbowałam odgadnąć, co takiego, zadowolona, że mogę choć na chwilę oderwać myśli od pulsujących bólem ukłuć na skórze.

Twarz Dunna wykrzywiona była skupieniem, a jego dłoń sprawnie manewrowała igłami. Zagryzłam zęby, żeby nawet nie drgnąć, w obawie, że najlżejszy ruch popsuje portret powstający na moim przedramieniu.

– Połowa za nami – oznajmił Dunn. – Potrzebujesz przerwy?

Pokręciłam głową.

– Nie, rób dalej.

– Blada jesteś.

– Nic mi nie jest – wycedziłam.

Dunn mruknął i wrócił do pracy. Miał nieprawdopodobny talent. Nawet mimo krwi i opuchlizny bez trudu dało się rozpoznać subtelną twarz Nadii. Potrzebował zaledwie kilku dni, żeby naszkicować portret ze zdjęcia i przenieść go na moje przedramię.

Zabawne. Chociaż cieszyłam się nie najlepszą reputacją, po raz pierwszy posłużyłam się fałszywym dowodem osobistym. Właśnie po to, by zrobić sobie ten tatuaż. Dunn dał mi nawet zniżkę. I tak wydałam na to większą część oszczędności przeznaczonych na studia, ale teraz nie miało to znaczenia. Przecież dostałam stypendium.

Odwróciłam się do okna i zaczęłam obserwować sznur samochodów sunących wąskimi jezdniami Wickenden Street. Miałam nadzieję, że tatuaż załatwi sprawę. Bo zupełnie nie pomógł wieczór pamięci zorganizowany w szkole. Z ostatniego rzędu ławek patrzyłam na wielkie, lśniące zdjęcie Nadii, obserwowałam, jak jej przyjaciele płaczą i obejmują się, ale jej duch nadal tkwił w mojej głowie. Czuwanie też nic nie dało – choć widziałam ją w trumnie, taką bladą i doskonałą, sny nadal mnie nawiedzały. Pogrzeb także zawiódł – mimo że przetrwałam litanię zapewnień duchownego, że Nadia znajduje się teraz w lepszym miejscu, wciąż śniłam o tym, że jest uwięziona w mrocznym mieście. Tym samym, którego obraz nosiłam w głowie od dwóch lat. A teraz ona tam trafiła. Przeze mnie.

Diana powiedziała, że sama muszę znaleźć sposób na pożegnanie się z Nadią. Mówiła, że potem poczuję się lepiej. Tak więc znalazłam mój własny sposób upamiętnienia Nadii. Obraz jej twarzy, poważnej, udręczonej, już na zawsze na mojej skórze, wspomnienie tego, co miałam, za czym tęskniłam, co straciłam.

Ktoś wyszedł z zaplecza i zawiasy zgrzytnęły protestująco. Gwałtownie wciągnęłam powietrze, kiedy przede mną pojawiła się Brama Samobójców, sięgając po mnie, chcąc mnie połknąć. Tydzień wcześniej przekroczyłam bramę wraz z Nadią. Idąc drogą aż nadto znajomą, wołałam przyjaciółkę, błagałam, by wracała, by się odwróciła. By nie przekraczała Bramy. Ale Nadia zapłakana, przerażona, wpatrywała się w miasto widoczne za Bramą. Była sama, mimo że otaczały ją setki ludzi mamroczących w różnych językach. Ci sami ogromni Strażnicy z zakrzywionymi szablami w dłoniach zaganiali tłum do przepastnego, mrocznego miasta. Jeden zaśmiał się z Nadii, która błagała go o pomoc. „Witajcie w Bramie Samobójców”, zawołał.

Przebudziłam się wtedy gwałtownie, czując ulgę, że to tylko sen. Nie wiedziałam jeszcze, że Nadia nie żyje.

– W porządku? – Dunn przerwał raptownie, a sądząc po jego minie, musiałam chyba zrobić coś dziwnego.

Odchrząknęłam.