Sekrety zmarłych - ebook

1

Wiatr dręczył drzewa, giął gałęzie, ogołacał je z liści. Zapowiadano nawałnice i tym razem meteorolodzy się nie pomylili. Jadąc aleją, którą pokonywał codziennie o czwartej rano, Jakub Woźniak przylgnął do kierownicy roweru. Gwałtowny podmuch wiatru omal nie zepchnął go na żywopłot. Utrzymał się jednak na siodełku i nie dając się pokonać pogodzie, pedałował dalej, pochylony nad rowerem jak sęp, który spada na martwe zwierzę.

Zaprzątały go posępne myśli. Jego żona, Emily, dowiedziała się właśnie, że straci pracę recepcjonistki. Dopóki nie znajdzie innej, będą żyli z jednej pensji. Tak ciężko było znaleźć pracę. W starym kraju był urzędnikiem w komisariacie w Wyszkowie, jakieś pięćdziesiąt pięć kilometrów na północny wschód od Warszawy, przy drodze na Białystok. Nie była to najbardziej ekscytująca robota; uaktualniał rozmaite bazy danych: wpisywał i modyfikował informacje o wypadkach drogowych, rejestrował kolizje, prowadził korespondencję z firmami ubezpieczeniowymi. Miał jednak przyzwoitą pensję, która w Polsce starczała na to, by wyżywić rodzinę, utrzymać dom i co roku pojechać na wakacje.

Miłość sprawiła, że opuścił ojczyznę i pojechał za ukochaną w wiejskie rejony Staffordshire, gdzie przez wiele miesięcy, co tydzień, stawał wraz z innymi umęczonymi i pełnymi oczekiwania ludźmi w kolejce przed biurem pomocy socjalnej, z nadzieją na znalezienie pracy, po czym odchodził z kwitkiem. Całymi tygodniami przeglądał strony internetowe i wysyłał podania o pracę, ale nigdy nie dotarł nawet do rozmowy kwalifikacyjnej. Jego entuzjazm stopniowo zgasł. Sprawy nie ułatwiał fakt, że angielski okazał się dla niego praktycznie nie do opanowania. Po osiemnastu miesiącach w Anglii był w stanie przyswoić sobie tylko kilka podstawowych zwrotów. Na szczęście Emily załatwiła mu tę posadę, inaczej chybaby się poddał i wrócił do Polski.

Dotarł do końca alei i unikając targanych wiatrem gałęzi przy ceglanej, łukowej bramie Bromley Hall, wjechał w obręb posiadłości. Przypomniał sobie, co czuł, gdy po raz pierwszy znalazł się na jej terenie. Był zachwycony typowym krajobrazem angielskiej wsi stanowiącym otoczenie Hallu. Bromley Hall reprezentował wszystko, co kochał w Wielkiej Brytanii – zapach świeżo skoszonej trawy i ciche brzęczenie pszczół w wielokolorowych kwiatach. Do końca dziewiętnastego wieku Hall był domem rodzinnym, zbudowanym w stylu elżbietańskim, z łukowatymi szczytami, kominami przypominającymi kolumny, wielkimi, wielodzielnymi oknami charakterystycznymi dla epoki. Szczycił się ostentacyjnym holem wejściowym i wspaniałą Długą Galerią, wyłożoną dębową boazerią i długą na trzydzieści metrów. Teraz Bromley Hall był hotelem i spa o światowej sławie, odwiedzanym przez znakomitości i ludzi zarabiających o wiele więcej niż on kiedykolwiek zdoła.

Jakub nie skorzystałby z głównego wejścia, ani tego ranka, ani żadnego innego, nie zostałby również zaproszony na żaden z balów, jakie odbywały się w każde Boże Narodzenie we wspaniałej sali balowej. Przebył na rowerze szeroką aleję przecinającą pięćdziesięcioakrową posiadłość. Wiatr zrywał z drzew ostatnie liście i ciskał nimi o ziemię, gdzie lgnęły do siebie, w małych, szelestliwych wirach przebiegając parking. Jakub wtulił twarz głębiej w szalik, klnąc pogodę. Że też akurat teraz samochód musiał się zepsuć i trzeba było wymieniać uszczelkę głowicy. Nadchodziły najciemniejsze miesiące, zima była tuż, cofnięto zegarki o godzinę, ranki i popołudnia były ciemne, i wszystko było posępne.

Zaskoczył go widok jaskrawożółtego citroena należącego do kucharza Brunona Miguela. Bruno, w odczuciu Jakuba jeden z sympatyczniejszych młodszych kucharzy, kupił we wrześniu samochód na raty i bał się, że nowy wóz dozna uszczerbku na parkingu dla personelu, więc stawiał go tak daleko od innych samochodów, jak to możliwe. Normalnie Bruno nie zjawiał się aż do szóstej, pozostawiając większość przygotowań swoim pomocnikom. Jakub zsiadł z roweru, odpiął klamerki rowerowe, które chroniły dół jego dżinsów przed zabrudzonymi pedałami i oleistym łańcuchem. Zaprowadził rower na tyły Bromley Hall, w alejkę prowadzącą do kuchni. Wiatr tu nie docierał, zdjął więc rękawiczki i wełnianą czapkę, dotąd naciągniętą porządnie na uszy. Nienawidził jesieni w tym kraju, była okrutna, zwłaszcza jeśli za jedyny środek transportu miało się używany rower.

Nad jego głową, w Bromley Hall, wypieszczeni goście spali głęboko w pościeli z egipskiej bawełny, na poduszkach z gęsiego puchu. Nie przejmowali się tym, że musiał wstać o trzeciej trzydzieści każdego ranka i jechać do pracy w zawierusze, uprzątać bałagan po gościach, zbierać mokre ręczniki porzucone przy basenie, myć kabiny prysznicowe wysmarowane mydłem i drogimi balsamami do ciała, albo czyścić toalety do połysku – a wszystko to za nędzne grosze. Potem z ciałem obolałym od szorowania podłóg, kafelków przy basenie i szklanych drzwi kabin pedałować pięć kilometrów z powrotem do domu w nieludzkich warunkach pogodowych. Nie. Oni nie musieli robić nic z tych rzeczy. Wstaną, kiedy im się spodoba, wezmą prysznic albo kąpiel w wannie, przywdzieją luksusowe, białe bawełniane szlafroki i puchate kapcie, a potem zejdą na śniadanie. Przez resztę dnia będą wylegiwać się na basenie, czytając książki, drzemać albo wygrzewać się w słynnym spa, dopieszczani przez cały zespół terapeutów i guru fitnessu.

Otwierając drzwi kuchni i wchodząc do ciemnego korytarza, poczuł gniew, który czasem niemal go zżerał. Zrzucił wierzchnią odzież i odwiesił ją przy drzwiach na jednym z wieszaków przeznaczonych na ubrania pracowników. Minął kuchnię, gdzie dwóch kucharzy przygotowywało śniadanie. Napłynął stamtąd zapach bekonu i Jakub przełknął ślinę, która zebrała mu się w ustach. Wychodząc z domu, zdążył tylko chwycić kubek z kawą. Przy odrobinie szczęścia wysępi od Brunona toast albo nawet plasterek bekonu, choć ostatnimi czasy było trudno o darmowy posiłek czy jakiś smakołyk. Kierownictwo naprawdę ukróciło takie rzeczy, teraz całe jedzenie musiało być rozliczone – koniec z darmowymi posiłkami dla personelu. I nie była to jedyna drastyczna zmiana wprowadzona w imię oszczędności. Ostatnim posunięciem były cięcia pracownicze. Wydał cichy, gniewny pomruk. Kierownictwo, w swojej mądrości, zwolniło jego żonę, która pracowała w recepcji na pełny etat, za godziwą pensję, witając i obsługując gości, a jego, który pracował za minimalne wynagrodzenie, zatrzymano. Gdyby znalazł inną robotę, rzuciłby z miejsca tę zgraję. Bruno był jednym z bardziej przyjaznych kucharzy. Reszta to banda zgorzkniałych, kiepskich naśladowców, którzy myśleli tylko o tym, jak przenieść się do lepszych i większych firm. Jakub nie znosił ich wszystkich. Robił, co do niego należało, i tyle. Przychodził do pracy, pracował cały dzień i wracał do domu, do nieszczęśliwej żony, która nie miała pracy i która zaledwie dzień wcześniej odkryła, że spodziewa się ich drugiego dziecka.

Wyjął ze schowka ekwipunek do sprzątania. Zacznie od męskiej szatni, potem zabierze się do spa. Jest tylko sprzątaczem, ale przynajmniej skrupulatnym. Będzie wykonywał tę pracę, najlepiej jak potrafi, nawet jeżeli robota była poniżej jego możliwości. Pozwalała opłacić część rachunków, a Bóg mu świadkiem, że była im potrzebna bardziej niż kiedykolwiek.

Wyciągnął wózek sprzątacza i dołączone do niego parafernalia. Maszyna do czyszczenia podłóg była ogromnym, przemysłowym urządzeniem, które pamiętało lepsze czasy, ale nadal działało. Robiła potworny hałas, więc należało jej używać pod nieobecność gości. Nic tak nie psuje relaksu w luksusowym spa jak maszyna sprzątająca, która brzmieniem przypomina orkiestrę złożoną z kilku kotłów i całej armii kobziarzy.

Samo spa mieściło się w specjalnie w tym celu zbudowanym pawilonie i było wyposażone w dwudziestosześciometrowy basen z morską wodą i dwa potężne wiry wodne. Szczyciło się kilkoma salami termalnymi mającymi na celu energetyzować i relaksować arktycznie zimnym pokojem z lodową fontanną, kapsułami parowymi i sauną. Każda strefa miała pobudzać inne zmysły. No i była tam sauna z drzewa osikowego, ukryta subtelnie w suicie. Jakub nigdy nie skorzystał z żadnego z tych urządzeń, mimo że często był sam w pracy. Kamery bezpieczeństwa, które obracały się bezszmerowo, obserwowały każdy jego ruch i z całą pewnością zostałby zauważony, gdyby nagle zdecydował się wskoczyć do basenu i popływać albo zrobił sobie krótką sesję w jednym z solariów.

Całe to bogactwo nie robiło na nim wrażenia. W Polsce było wiele równie imponujących resortów i spa, którymi Europejczycy cieszyli się od wieków. Na myśl o ojczyźnie poczuł ciepło w sercu.

Męskie przebieralnie pachniały stęchłym potem i testosteronem. Cuchnęły tak zawsze, niezależnie od tego, jak często się je sprzątało. Klimatyzacja nie działała od jakiegoś czasu, choć Jakub zgłosił awarię, i smród wisiał w powietrzu mimo odświeżaczy powietrza rozstawionych we wszystkich kątach. Opróżnił kosze na śmieci i sprzątnął brudne ręczniki rzucone na ławkę, zanim zabrał się do toalet i pryszniców. Codzienna rutyna.

Powinien przekonać Emily do powrotu do Polski, choć wątpił, czy zechce opuścić rodzinę mieszkającą w Stafford, zaledwie trzydzieści kilometrów od nich, zwłaszcza teraz, kiedy spodziewała się dziecka. Zdarzały się dni, gdy boleśnie tęsknił za domem, tłumaczył sobie jednak, że tak szybki powrót oznaczałby przyznanie się do porażki. Jego rodzina nie chciała, by opuszczał Polskę. Był jeszcze młody, miał dopiero trzydzieści lat i mnóstwo czasu przed sobą. Wróci kiedy będzie na to gotowy, choć nie był pewny, jak długo zdoła wytrzymać w Bromley Hall. Może się zdarzyć, że nerwy wezmą nad nim górę, jeżeli nie będzie się pilnował.

Pozamykał drzwi do kabin prysznicowych i założywszy obligatoryjne obuwie ochronne, przeszedł do strefy spa. Dźwięk pompowanej wody odbijał się upiornym echem od ścian. Mijał powoli basen, pchając ciężką maszynerię w stronę saun i kapsuł parowych. Włożył słuchawki, co było niezbędne, żeby stłumić nieustanny hałas wywoływany przez maszynę sprzątającą, i myślał o synku, który w ten weekend, w swoje drugie urodziny, chciał przejechać się kolejką parową, jak Tomek Parowóz. Jakub nie był pewien, czy uda im się zrobić taki wypad i dotrzeć do Severn Valley bez samochodu. Wymiana uszczelki głowicy była bardzo kosztowna.

Prowadził maszynę kolistym ruchem, kiedy jego wzrok padł na stos złożonych ubrań, które ktoś pozostawił na jednym z „relaksacyjnych” łóżek przed osikową sauną. Skrzywił się. Ktoś z gości najwyraźniej nie zapoznał się z zasadami korzystania z sauny. Nie wolno było wchodzić do strefy spa przed ósmą rano. Miał ochotę zabrać ubranie i schować je w szatni, żeby ten nieprzepisowy użytkownik pobiegał trochę na golasa w poszukiwaniu odzienia. Przysunął się nieznacznie do stosu ubrań. Był tam garnitur i koszula, i drogi zegarek pozostawiony na wierzchu.

Jakub uśmiechnął się drwiąco. Taki zegarek kosztował mnóstwo pieniędzy, a jednak jego właściciel nie przejmował się możliwością kradzieży. Ci ludzie byli albo naiwnie ufni, albo pieniądze nie miały dla nich żadnego znaczenia. Zmagał się przez chwilę z własnym sumieniem, zanim uznał, że właściciel nie przejmie się stratą zegarka. Zgłosi stratę w firmie ubezpieczeniowej i kupi sobie nowy. Zerknął na kamerę nad swoją głową. Patrzyła w przeciwną stronę, w tym momencie nakierowana na pokój arktyczny. Będzie się obracała, stopniowo obejmując cały teren. Gość hotelowy mógł sobie pozwolić na taką stratę, a Jakub potrzebował pieniędzy. Sprawdził, czy nikt go nie widzi, i miał już wsunąć zegarek do kieszeni, kiedy coś go powstrzymało. Nigdy jeszcze nic nie ukradł. Nie upadnie tak nisko, żeby okradać ludzi, nawet w tak trudnych dla siebie czasach.

Odsunął się od ławki i pchając maszynę, mijał powolutku saunę. Bez wątpienia gość, który z niej korzystał, zgłosi zażalenie na hałas. Była piąta trzydzieści. Postanowił, że postawi się kierownikowi, jeżeli udzielą mu nagany. Mijał już oszklone drzwi, kiedy nagle stanął jak wryty, a wszystkie myśli o kierowniku wyleciały mu z głowy. Na podłodze, w pozycji embrionalnej, leżał ciemnoskóry mężczyzna. Jakub ostrożnie otworzył drzwi i aż się cofnął, uderzony potężną falą gorąca. Z początku nie był w stanie przyjąć do wiadomości tego, co widzi. Ciało nie należało, jak sądził z początku, do ciemnoskórego mężczyzny. Było spalone. Ogromne płaty skóry leżały na podłodze. Jakub gapił się na ciało, które przypominało wielki kawał przysmaku piwnego – suszonej wołowiny. Nagle przypomniał sobie zegarek na stosie ubrań. Niedawno widział go na przegubie mężczyzny, który zwolnił jego ciężarną żonę tylko dlatego, że musiał ograniczyć koszty. Jakub zaczął z nim dyskutować, domagał się, by przywrócić Emily do pracy. Mężczyzna zbył go i popatrzył ostentacyjnie na zegarek, jakby chciał pokazać, że ma coś ważniejszego do roboty. Jakub grzmotnął pięścią w biurko i zupełnie stracił panowanie nad sobą, a wtedy kazano mu wyjść, grożąc, że jeżeli się nie uspokoi, dołączy wraz z Emily do kolejki po zasiłek. To nie był gość hotelowy. To był kierownik hotelu. Upieczone ciało na podłodze należało do Milesa Ashbrooka.2

Komisarz Robyn Carter żuła końcówkę ołówka i ze zmarszczoną brwią spoglądała w ekran komputera.

– Szefowo, informator twierdzi, że widział naszego człowieka! – krzyknął sierżant Mitz Patel od swojego biurka. Odłożył słuchawkę telefonu, uśmiechając się szeroko. – Przesyła mailem jego zdjęcie. Zobaczył apel i natychmiast rozpoznał sprawcę. Znany pod nazwiskiem Nick Jackson.

Robyn jeszcze przez chwilę żuła ołówek.

– Okej, zobaczmy, co ten rozmówca dla nas ma.

Już drugi dzień sprawdzali telefony od ludzi twierdzących, że widzieli mężczyznę, którego szukała. Większość zgłoszeń była od dowcipnisiów, inne telefony prowadziły donikąd. Przez ostatnią dobę mało spali i Robyn była poirytowana brakiem informacji. Powoli zaczynała wątpić, czy telewizyjny apel naprowadzi ich na jakikolwiek ślad.

– Jest zdjęcie! – zawołał Mitz.

Robyn w paru krokach znalazła się przy jego biurku, pochyliła się nad komputerem i wpatrzyła w niewyraźną fotografię zrobioną telefonem komórkowym. Widać było na niej mężczyznę w baseballowej czapce Nike’a nasuniętej nisko na twarz, ubranego w dżinsy i ciemnogranatową bluzę z kapturem. Taszczył szarozielony plecak, ten sam, który miał ze sobą, kiedy okradał wiejski sklep w Doveridge i w Newcastle-under-Lyme, zanim zniknął im z mapy. Na zdjęciu wsiadał do czerwonej vauxhalla sierry. Widać było numery rejestracyjne. Po frustrującej nocy nareszcie poczuła, jak przez jej ciało przetacza się adrenalina. Mężczyzna wyglądał dokładnie jak gość, którego ścigali. Wszystko wskazywało na to, że zlokalizowali podejrzanego.

Puknęła ołówkiem w ekran.

– Chyba wyciągnęliśmy asa. To zdecydowanie ten plecak – Karrimor Urban 30 ze Sports Direct.

– Cholernie głupio rabować z odblaskowym zielonym plecakiem.

Posterunkowa Anna Shamash, ekspert technologiczny w zespole, uniosła głowę.

– Mam numer komórki anonimowego informatora. Dzwonił z Elm Street, Newcastle-under-Lyme. – Anna pozwoliła, by uśmieszek satysfakcji rozjaśnił jej zwykle poważną twarz.

Robyn stała oparta o ścianę, ze skrzyżowanymi ramionami, patrząc, jak rozwija się dochodzenie. Mitz tropił właściciela samochodu ze zwykłym spokojem. Palce Anny fruwały nad klawiaturą. Zdradzała talent do wszystkiego, co miało związek z komputerami. Na jej ekranie już ukazało się obrazowe przedstawienie samochodu podejrzanego. Śledziła wzrokiem pojazd posuwający się w stronę Stafford.

– Samochód na M6.

– Mam nazwisko, na które zarejestrowano pojazd. – Mitz uniósł głowę jak surykatka. – Należy do Seana Hollanda, zamieszkałego na Albion Street 32, Newcastle-under-Lyme.

Poczuła ukłucie niepokoju. Coś się nie zgadzało.

– Jakim cudem ten Sean Holland jest w to zamieszany? Dlaczego to jego samochód, a nie Nicka Jacksona?

– Może są spokrewnieni, może się przyjaźnią? Zdarza się, że pojazd jest zarejestrowany na kogoś, kto nie jest jego faktycznym właścicielem.

Pokręciła głową.

– Nie. To mi się nie podoba. Seana Hollanda też sprawdź.

– Dobra. W bazie danych jest kilkunastu Nicków Jacksonów. Sprawdzam ich.

Robyn sięgnęła po radiotelefon i połączyła się z posterunkowym Davidem Markerem na ulicach Stafford.

– Do jednostki numer jeden. Podejrzany w samochodzie jedzie M6 w stronę Stafford. Czerwony vauxhall sierra. – Podała mu numery rejestracyjne.

Nadeszła odpowiedź przez radio.

– Przyjąłem. Przejmiemy podejrzanego na skrzyżowaniu czternastym przy zjeździe A34.

– Anno, miej pojazd na oku. Jaki jest przewidywany czas do skrzyżowania numer czternaście?

– Dwadzieścia minut, szefowo.

– Do jednostki numer jeden, przewidywany czas przybycia – dwadzieścia minut.

– Przyjąłem. W drodze.

– Jednostka druga, Matt, gdzie jesteś?

– Na obrzeżach Sainsbury, szefowo – odparł sierżant Matt Higham. Był nowy w zespole Robyn. Przeniósł się z Oksfordu, żeby jego żona była bliżej rodziny. Oczekiwali pierwszego dziecka i właśnie wzięli kredyt na wielki dom. W wieku trzydziestu jeden lat – z łysą głową i okrągłą, gładką jak u niemowlaka twarzą – Matt był żartownisiem.

– Jadę w stronę skrzyżowania numer czternaście na randkę z jednostką numer jeden.

– Sean Holland nie jest notowany – odezwała się Anna. – Sześćdziesiąt sześć lat, wdowiec, bezdzietny. Kiedyś prowadził małą firmę zajmującą się myciem okien.

Robyn pokręciła głową. Sean Holland nie pasował do tego obrazka.

– Jakim cudem sześćdziesięcioparoletni emeryt przyjaźni się z trzydziestoletnim kryminalistą? – Przekrzywiła głowę, stukając ołówkiem o zęby, w rytmie staccato. – Za bardzo się pospieszyliśmy z tym Nickiem. Na zdjęciu możemy jedynie zidentyfikować odblaskowy plecak. Nie podoba mi się to – powtórzyła, kręcąc głową. – Mitz, masz już coś o Nicku Jacksonie?

– Nadal sprawdzam bazę. Chwila, zdaje się, że coś mam.

Radio buchnęło serią trzasków.

– Na pozycji – powiedział David Marker. Mitz wpatrywał się w ekran, z wyrazem zmartwienia wyrytym na przystojnej twarzy.

– Szefowo, musisz to zobaczyć. Zaraz.

Podeszła szybko, przeczytała tekst, który jej wskazał, wyprostowała się, a jej wargi utworzyły cienką, napiętą linię.

– Cholera! – wyszeptała. Odwróciła się, żeby odzyskać panowanie nad sobą.

– David, Matt, wycofać się. Wycofać się natychmiast.

– Przyjąłem – powiedział sierżant Matt Higham, nieporuszony zmianą planów.

W głosie Davida Markera brzmiało niedowierzanie.

– Co się dzieje? Skąd wiecie, że ten Jackson to nie nasz sprawca?

Miarowym ruchem obracała ołówek w palcach.

– To nie nasz człowiek. Nick Jackson nie mógł obrabować sklepów. Nie prowadzi samochodu. Nie może. Nick Jackson jest niewidomy.

Rozległ się trzask, potem jeszcze jeden.

– Wracam do bazy.

Z trudem opanowała chęć, żeby walnąć pięścią w ścianę. Wszystko przez plecak. Mitz miał rację. Plecak był w głupio jaskrawym kolorze. Zwracał uwagę na właściciela. Jaki złodziej, atakujący ludzi nożem, wybrałby odblaskowy plecak, a jednocześnie zadał sobie tyle trudu, by ukryć twarz przed kamerami? Złodziej, który wiedział, że odblaskowy plecak zapadnie ludziom w pamięć. Podeszła do automatu z kawą w kącie pokoju. Adrenalina, która krążyła w jej żyłach, opadła i Robyn potrzebowała kofeiny. Wsunęła papierowy kubek na miejsce i dziabnęła przycisk z napisem „Espresso”. Maszyna ożyła, bulgocząc i plując, potem czarny płyn wypełnił kubek.

Drzwi się otworzyły i do pokoju wparował bez ceremonii komisarz Tom Shearer.

– Znowu skończył mi się cukier. Pomyślałem, że zajdę i spytam, czy któryś z sąsiadów pożyczy mi łyżeczkę.

Robyn popatrzyła na niego niechętnie. Nie przepadała za komisarzem Tomem Shearerem. Został przeniesiony z Derbyshire po tym, jak jeden z jej współpracowników odszedł z zespołu. Kilkakrotnie ścięła się z facetem, który traktował wszystko i wszystkich z nonszalancją. Próbowała nie zwracać uwagi na wyraz jego twarzy, pełen zadowolenia z siebie, i dominujący zapach płynu do golenia, który go otaczał.

– Czego naprawdę chcesz, Shearer?

– Przyzwoitej kawy. Macie automat. Nie przekonałem jeszcze Mulholland, że jestem godzien takiego dopieszczenia. Poza tym automat na dole znów padł, a ja muszę się napić. Głowa mi pęka z bólu.

– Częstuj się.

– Dzięki. Miałem gówniany ranek.

– Witaj w klubie. – Wyjęła z automatu papierowy kubek ze swoją kawą i wręczyła Shearerowi pusty.

– Idę o zakład, że na skali gównianych poranków mój stoi wyżej. – Wytrzymał jej spojrzenie i uśmiechnął się kącikiem ust. Oczy miał przekrwione z niewyspania.

– Proszę bardzo. Ja zacznę.

– Tak sądziłem. Lubisz grać pierwsze skrzypce, prawda?

Zignorowała komentarz.

– Przez ostatnią noc sprawdzałam doniesienia ludzi, którzy twierdzili, że widzieli mężczyznę podejrzanego o dokonanie napadów na wiejskie sklepy i spowodowanie ciężkiego uszkodzenia ciała kilku niewinnych ofiar, w tym młodej kobiety i starszego mężczyzny. Oboje ciężko ranni w szpitalu. Sprawdziliśmy wszystkie tropy i zaliczyliśmy same pudła. Zespół wrócił o szóstej rano i w końcu dokonaliśmy przełomu. Telefon od anonimowego informatora, który przysłał nam zdjęcie podejrzanego wsiadającego do samochodu. Wyśledziliśmy samochód, rozlokowaliśmy jednostki, by go zatrzymać, po czym okazało się, że polujemy na niewidomego – niewidomego, którego wozi przyjaciel. – Wypiła kawę duszkiem, zgniotła kubek i wrzuciła do kosza na śmieci.

Wargi Shearera zadrżały lekko.

– Faktycznie skucha – odparł. – Choć dostrzegam elementy humorystyczne.

– Zakładam, że potrafisz to przebić.

Shearer wyjął z automatu kubek i podmuchał w gorącą pianę.

– To jest cappuccino czy mydło z gorącą wodą? – zapytał. Musiała się uśmiechnąć.

– Powinnam cię uprzedzić. Robi paskudne cappuccino.

– Serdeczne dzięki. No cóż, to tylko przysłowiowa wisienka na torcie potwornego poranka.

– Mów dalej.

– Obudziłem się z naprawdę bolącym gardłem. – Zakaszlał. – Jestem pewien, że coś mnie bierze. – Upił kolejny łyk i skrzywił się z niesmakiem. – Pomijając to, zostałem wezwany do Bromley Hall o szóstej rano, kiedy wy wszyscy siedzieliście tu sobie wygodnie. Zdrowo wiało, prawdziwa wichura, a do Hall prowadzi kręta droga. Jakiś umęczony konar oderwał się od drzewa, uderzył w porsche i wgniótł maskę, co było tylko wstępem do tego, co miało nastąpić. Dotarłem do Hall, zaprowadzono mnie na teren spa, które mieści się trochę z boku. Bardzo tam ładnie, wszystkie ściany na biało albo niebiesko – człowiekowi przychodzi na myśl Norwegia i fiordy. I jest tam sauna, sprzęt z najwyższej półki. Nazywają to mokrą sauną i ogrzewają ją piecem elektrycznym. Zmarły, Miles Ashbrook, kierownik hotelu, najwyraźniej lubił ciepło. Można spokojnie powiedzieć, że kiedy do niego dotarłem, był już zrobiony na chrupko. A nawet, że się przegotował. Przez cały ranek pociłem się w saunie, babrałem się w kawałkach ugotowanej skóry, próbując ustalić czas i przyczynę zgonu. Wygląda na to, że miał atak serca i się przewrócił, co nie dziwi, bo nalał tyle wody na kamienie na piecu, że w pomieszczeniu było sto dziesięć stopni Celsjusza, o wiele więcej, niż zaleca instrukcja. Miles Ashbrook gotował się tam przez pięć godzin. Słowo „makabra” dość dobrze oddaje sytuację. Obrzydziło mi bekon na całe życie – dodał, popijając kawę. Zmarszczył nos. – Naprawdę smakuje mydłem.

Robyn wzruszyła ramionami.

– Wygrałeś. Uważam, że upokorzenie przed całym zespołem i brak jakiegokolwiek pojęcia o miejscu pobytu podejrzanego nie umywa się nawet do przesiewania kawałków upieczonej ludzkiej skóry. Coś podejrzanego w okolicznościach śmierci?

– Nie sądzę. Z początku nie miałem pewności, ale wygląda na to, że nikt inny nie jest w to zamieszany. Drzwi sauny nie były zamknięte ani zablokowane, więc Miles nie był uwięziony w saunie, a ponieważ strefa spa jest zamykana po siódmej wieczorem i nikogo nie wpuszcza się na jej teren, nie było powodów do podejrzeń. Karty magnetyczne gości nie działają w tym czasie i tylko karty personelu działają przez całą dobę. Jest również obrotowa kamera, która pokrywa cały teren. Przejrzałem nagrania i widziałem, jak Miles się rozbiera do bokserek, bierze prysznic w pokoju lodowym i wchodzi do sauny o jedenastej. Był zupełnie sam, nikt inny nie pojawia się na taśmie przez całą noc. Kamera przechodzi od jednego obszaru do drugiego. Przejrzeliśmy nagrania na szybkich i nikt się nie pojawił aż do przyjścia sprzątacza, który znalazł zwłoki. Wygląda na to, że będąc w saunie, w pewnym momencie Miles Ashbrook doznał rozległego ataku serca. Czekam na wyniki autopsji, żeby sprawdzić, czy miał alkohol we krwi, na wypadek gdyby trafił tam napruty. Przesłuchałem obsługę baru szampańskiego i okazuje się, że w barze nie pił, więc jeśli żłopał alkohol, musiał to robić w swoim biurze. Podsumowując, o ile nie był pod wpływem i nie postanowił skończyć z sobą, piekąc się na śmierć, był to nieszczęśliwy wypadek.

– Ile miał lat?

– Czterdzieści jeden. Dwa lata młodszy ode mnie. Pewnie spędzał za dużo czasu za biurkiem i nie wątpię, że zarządzanie tym obiektem jest stresujące. Według mnie sekcja wykaże, że Miles Ashbrook miał atak serca. Wątpię, czy jego odejście wywoła ogólną żałobę wśród pracowników. Ci, z którymi rozmawiałem, nie wydawali się szczególnie poruszeni. Kucharza bardziej interesowało przygotowanie śniadania dla gości, którzy zaczynali się schodzić, a facet, który go znalazł – Jakub – nie krył, że nie był wielkim sympatykiem pana Ashbrooka. Powiedział mi: „Jak Kuba Bogu…” , z czego wnoszę, że Miles nie był Misterem Popularności. Z drugiej strony, który szef cieszy się popularnością? Z wyjątkiem ciebie, oczywiście. – Dopił kawę, krzywiąc się. – To najbardziej obrzydliwa kawa, jaką kiedykolwiek piłem. Przynajmniej zmyła zapach spalonego ciała. – Zgniótł kubek w kulkę i wrzucił do kosza. – Lepiej zadzwonię do mechanika. Jestem wściekły z powodu porsche. To był zakup z okazji kryzysu wieku średniego. A tak przy okazji… Zastanawiam się, czy znasz nowiny…

– Mianowicie?

– Plotka głosi, że Mulholland jest przewidziana do awansu. Jeżeli się sprawdzi, zwolni się posada nadkomisarza. Lubię grać czysto, więc pomyślałem, że ci powiem, żebyś miała okazję poćwiczyć wazeliniarstwo. No i oczywiście, przygotować nowe CV. Musi być od dawna nieaktualne.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu i wyszedł, pozostawiając Robyn z otwartymi ustami. Mulholland nie wspomniała o awansie, o tym, że myśli o przeniesieniu też nie. Robyn zamierzała zapytać ją o to wprost przy najbliższej okazji. Plotki to w końcu jedynie plotki. Odsunęła od siebie myśli o Tomie Shearerze i jego kpiących bladoniebieskich oczach, i skupiła się na sprawie. Niech Bóg ma ich w swojej opiece, jeśli Shearer zostanie nadkomisarzem. Będzie musiała wtedy poważnie pomyśleć o przeniesieniu.3

Nadkomisarz Louisa Mulholland zamrugała w zaskoczeniu oczami w kolorze miodu.

– Nie rozumiem, jak te rzeczy wydostają się na zewnątrz. Faktycznie poproszono mnie, żebym rozważyła ubieganie się o posadę nadinspektora, ale to tylko między nami. Awans oznaczałby przeprowadzę do Yorkshire. Byłabym daleko od przyjaciół i rodziny.

– Yorkshire ma ładne tereny spacerowe. Doliny piękne.

– Tu też mamy ładne tereny spacerowe, pani komisarz Carter.

– Prawda. Więc, nie zamierzasz się wyrwać na północ?

– Nie jestem jeszcze pewna. Jak tylko się zdecyduję, powiadomię wszystkich. Nie pozwolę, żeby plotki zdecydowały o tym, kiedy informacja dotrze do wiadomości publicznej. A teraz powiedz, co się stało?

Robyn wyjaśniła niefortunny incydent z pościgiem za niewłaściwym człowiekiem.

– I jak zamierzasz rozwiązać ten problem? Nie możemy wystosować dzisiaj drugiego apelu.

– Mamy kolejny przełom. Telefon od kobiety, która uważa, że sprawcą jest jej chłopak, Wayne Robson. Mieszkają razem. Przekopywała się przez szafę, szukając ubrań na zbiórkę charytatywną, i natknęła się na plecak wypchany forsą. Dopóki nie zgarniemy Robsona, ukrywa się u siostry. Boi się, co będzie, kiedy facet odkryje, że do nas dzwoniła. Podobno ma gwałtowny charakter. – Umilkła, czekając na komentarz Louisy, ale nadkomisarz nie zrobiła żadnej uwagi.

– Mów dalej.

– Wysłałam posterunkowego Davida Markera i sierżanta Patela, żeby doprowadzili go celem przesłuchania.

Louisa Mulholland skinęła głową z aprobatą.

– Daj znać, kiedy Wayne Robson tu dotrze. Chciałabym być przy przesłuchaniu i usłyszeć, co ma do powiedzenia.

– Czy to znaczy, że mam go traktować wyjątkowo uprzejmie, madame?

– W rzeczy samej, nie, pani komisarz Carter.

Było dobrze po dwudziestej pierwszej, kiedy Robyn opuściła komendę i ruszyła na siłownię. Nie czuła już ani zmęczenia, ani zniechęcenia. Wayne Robson został oficjalnie oskarżony i siedział za kratkami, czekając na rozprawę sądową. Robyn miała wrażenie, że zdjęto jej z ramion wielki ciężar. Równie dobrze sprawa mogła potoczyć się inaczej i szukałaby teraz gorączkowo nowego tropu, polując na człowieka, który kradł dla czystej przyjemności i miał za nic ofiary, które okaleczył.

Otrząsnęła się i próbowała oczyścić umysł. Przebrała się w strój do ćwiczeń, odnotowując mimochodem, że Tricia znowu jest na siłowni. Jej torba z napisem „Adidas” leżała na zwykłym miejscu przed szafką numer piętnaście. Ta kobieta praktycznie nie wychodziła z siłowni. Uzależniła się od ćwiczeń po rozwodzie. Robyn niewiele miała z nią do czynienia. Prawdę mówiąc, nie miała wiele do czynienia z nikim. Na siłowni bez reszty skupiała się na treningu i dzisiejszy dzień nie miał być wyjątkiem. Zapisała się na Triatlon Ironmana, który miał się odbyć w Staffordshire siedemnastego czerwca i była zdecydowana go wygrać.

Naciągając szorty z lycry, zastanowiła się, dlaczego czuje tę nieustanną potrzebę mierzenia się z sobą. Zerknęła na smukłą sylwetkę w lustrze i ujrzała to, co każdego dnia musiał widzieć jej zespół – kobietę z wielkimi, ciemnymi kręgami po oczami, które miały zgłodniały wyraz polującego ptaka. Niewiele się postarzała i choć przekroczyła czterdziestkę, miała posturę o wiele młodszej kobiety. Nie była przeczulona na punkcie wyglądu czy starzenia się. Wszystko było w należytym porządku i nadal będzie, dopóki może pracować i ćwiczyć tak ciężko, jak dotychczas. Popatrzyła na ręce i zdjęła pierścionek, który zawsze nosiła. Ulokowała go bezpiecznie w torebce, a potem zamknęła w szafce. Pierścionek dał jej Davies, nie była w stanie przestać go nosić. Minęły prawie dwa lata, odkąd zginął w zasadzce w Maroku. Davies, oficer wywiadu wojskowego, był jej opoką, jej mężczyzną, jej drugą połową. Umarł nieświadom tego, że zostanie ojcem. Żałowała, że nie wiedział o dziecku, nawet jeżeli się nie urodziło. Poronienie było dla niej kolejnym miażdżącym ciosem i omal nie przypłaciła go utratą zdrowych zmysłów. Odpędziła smutne wspomnienia. Dzisiaj nie dopuści do siebie żadnych myśli o przeszłości, o pracy. Skoncentruje się na poprawie kondycji fizycznej.

Na sali nie było nikogo. Tricia musiała skończyć swój program ćwiczeń i pójść na basen. Robyn była zadowolona z samotności.

Umieściła sztangetki w klatce do przysiadów i postękując, wykonała sześć serii, zmieniając tempo i wagę ciężarków. Zaczęła tylko z jedną sztangetką, na rozgrzewkę, i zwiększała ciężar systematycznie, aż do finałowej serii przy osiemdziesięciokilogramowym obciążeniu. Po zakończeniu wyciskania czuła w ramionach kwas mlekowy, pot zaczął łaskotać ją w plecy. Wytarła dłonie w ręcznik, który zawsze miała przy sobie, i żeby usunąć z mięśni kwas pochodziła chwilę energicznym krokiem po sali, unikając swojego odbicia w lustrach.

Następny w programie był rumuński martwy ciąg. Wykonała trzy serie po osiem, dziesięć powtórzeń, używając pięćdziesięciokilogramowych ciężarków, a potem taką samą liczbę wznosów barków ze sztangą.

I natychmiast trzy serie martwego ciągu. Przystępowała właśnie do odwodzenia nogi w tył, kiedy stwierdziła, że Tricia ją obserwuje. Kobieta uniosła rękę, widząc, że Robyn ją zauważyła, i podeszła szybko.

– Słuchaj, wiem, że nie powinno się przerywać, kiedy ktoś trenuje, ale muszę z tobą porozmawiać.

Robyn otarła pot z twarzy. Dostało się trochę do oczu i piekły jak diabli.

– Zostało mi jeszcze pół godziny ćwiczeń.

Tricia przygryzła wargę.

– Jeżeli nie masz nic przeciwko, poczekam.

Robyn spojrzała na nią ze zdziwieniem. To było niepodobne do Tricii. Zwykle witały się skinięciem głowy, mówiły „cześć”, w wyjątkowych przypadkach wymieniały jakieś uprzejmości. W ciągu ostatniego roku rozmawiały wszystkiego parę razy, w tym raz o pracy Robyn po tym, jak Tricia zobaczyła ją w telewizji. Robyn uznała, że musi to być coś ważnego, skoro Tricia była gotowa na nią czekać.

– Okej, złapiemy się w szatni. Coś ważnego?

– Powiem ci, jak skończysz. Tam na ciebie poczekam. Chcę porozmawiać na osobności – dodała, kiedy jeden ze stałych bywalców wszedł na salę.4

W szatni Tricia rozmawiała przez komórkę, jej twarz była wyjątkowo pozbawiona makijażu. Zakończyła rozmowę w chwili, gdy Robyn się pojawiła dwadzieścia minut później. Opadła na jedną z ławek i ocierając ręcznikiem resztki potu z twarzy i szyi, zapytała:

– To o co chodzi?

Tricia usiadła obok i wzięła głęboki oddech.

– To zabrzmi głupio, ale proszę, wysłuchaj mnie. Mój znajomy, Miles Ashbrook, umarł dziś rano.

Robyn skojarzyła nazwisko. Należało do mężczyzny, o którym mówił komisarz Shearer.

– Przykro mi. Słyszałam o tym. Atak serca.

Tricia skinęła głową.

– Tak nam powiedziano. Byłam z mamą Milesa, gdy przyjechał ten policjant. Wysoki, trochę groźny. Ale miał ładne niebieskie oczy.

– Komisarz Shearer.

– Powiedział nam, że Miles był w saunie, kiedy to się stało.

Robyn zaczęła się zastanawiać, dokąd prowadzi ta rozmowa. Miała nadzieję, że Shearer nie wdał się w szczegóły i nie opisał zbyt dokładnie stanu, w jakim znajdowało się ciało. Bywał czasem przesadnie szczery.

– Zgadza się.

– Rzecz w tym, że to się nie mogło zdarzyć.

– Że dostał ataku serca? Jestem pewna, że komisarz Shearer się nie mylił i raport koronera potwierdzi przyczynę śmierci.

Tricia potrząsnęła włosami zrobionymi na platynowy blond.

– Nie to. Nie twierdzę, że to nie był atak serca, ale nigdy nie uwierzę, że wszedł do sauny. I dlatego mam wątpliwości, czy jego śmierć była naturalna.

– Nie omówiłaś tego z komisarzem Shearerem?

– Byłam w szoku. A potem było mi głupio o tym wspomnieć. Wydaje się taki gwałtowny. Bałam się, że powie, żebym się uspokoiła i przestała histeryzować. Miałam nadzieję, że go znasz i powiesz mu to za mnie. – Tricia zaczerwieniła się, zażenowana.

Nie istniał powód, by podejrzewać, że było coś niepokojącego w okolicznościach śmierci Milesa Ashbrooka. Shearer być zrzędliwy, a jego szczerość graniczyła z bezceremonialnością, jednak był jednym z najlepszych specjalistów w dziedzinie badania miejsca zbrodni, jakich Robyn znała. Wziął po uwagę każdy możliwy scenariusz – o tym Robyn była przekonana i powiedziała to Tricii.

Kobieta znów pokręciła głową.

– Nie. Miles nigdy nie wszedłby do sauny. Wiem, że by tego nie zrobił. To, co mówię nie ma sensu, prawda? Przepraszam… Daj mi chwilę, a wyjaśnię ci, dlaczego uważam, że to morderstwo.

– Słuchaj, wezmę prysznic i pójdziemy gdzieś, gdzie będziemy mogły spokojnie porozmawiać. W tym czasie pozbierasz myśli.

– Mieszkam niedaleko.

– Okej. Daj mi adres i spotkamy się u ciebie. Dzięki temu nie będziesz musiała tu tkwić. Uwinę się raz-dwa.

Robyn weszła pod gorący prysznic, nadstawiając kark pod mocny strumień wody. Musiała się pospieszyć. Tricia była taka pewna, że Miles Ashbrook nie skorzystałby dobrowolnie z sauny, że Robyn jej uwierzyła. Ogarnęła ją znajoma fala ekscytacji, jak zwykle, gdy wyczuła nową sprawę, a przynajmniej jej zapowiedź. A poza tym, jeżeli Tricia miała rację i Miles Ashbrook nie z własnej woli wszedł do sauny, czyli zmarł w podejrzanych okolicznościach, Robyn z rozkoszą udowodni Shearerowi pomyłkę.5

Cassidy Place dzielił od siłowni dziesięciominutowy spacer, więc Robyn zostawiła samochód na parkingu i pomaszerowała w stronę domu Tricii. Kobieta mieszkała w modnej dzielnicy szeregowych wiktoriańskich domów, odrestaurowanych w ostatnich latach. Przed każdym domem był ogródek na tyle duży, by zmieściło się w nim kilka dużych skrzynek z kwiatami. Tricia zdecydowała się na dwa wawrzyny w donicach po obu stronach drzwi, pomalowanych na pogodny, czerwony kolor. Robyn wcisnęła dzwonek i otuliła szyję kołnierzem płaszcza. Po burzliwym dniu nastał lodowaty, gwieździsty wieczór. Pożałowała, że nie przyjechała samochodem. Ręce zaczynały jej martwieć z zimna. Zadzwoniła jeszcze raz. Nie było odpowiedzi.

Zamierzała sobie pójść, wściekła, że kobieta zawraca jej głowę, ale pomyślała, że najpierw naciśnie klamkę; może Tricia jest w łazience i nie słyszy dzwonka.

Drzwi otworzyły się, ukazując schody i hol z wykładziną. Robyn zawołała Tricię po imieniu. Znów żadnej odpowiedzi. Odgłos włączonego telewizora, z którego dobiegały strzały i zawodzenie syren, dowodził, że ktoś był w domu i coś jest zdecydowanie nie tak. Tricia do niej nie wyszła, a przedtem chciała z nią porozmawiać. Z pewnością nie zostawiłaby domu stojącego otworem, z włączonym telewizorem. Robyn posuwała się wolniutko w stronę dźwięku, z wyostrzonymi zmysłami, coraz bliżej zawodzących syren. Powolutku uchyliła nogą drzwi i zajrzała do pokoju.

Na kanapie siedzieli dwaj nastoletni chłopcy z padami w dłoniach, bez reszty pochłonięci zabijaniem złoczyńców w podrasowanych samochodach. Żaden nie zauważył jej obecności. Chciała się już odezwać, kiedy za plecami usłyszała Tricię.

– Nie wpuścili cię? Hej, wy tam! Wyłączcie to cholerstwo. Prosiłam, żebyście nasłuchiwali dzwonka. Nie usłyszelibyście nawet Big Bena.

Jeden z chłopców okręcił się na kanapie i uśmiechnął z zakłopotaniem.

– Sorry, mama. – Odziedziczył jasne włosy i pociągłą twarz Tricii. Jego brat miał okrągłą piegowatą twarz i zawadiacki uśmiech, co wzbudziło natychmiastową sympatię Robyn.

– Sorki, mama. Chciałem złapać Josha. Cześć! – Skinął Robyn głową.

– To Joshua i Ryan, okropne bliźniaki. Powinni odrabiać teraz lekcje – oznajmiła rzeczowym tonem. – Prawda, chłopcy?

Ryan trącił brata, który niechętnie zatrzymał grę i odłożył pada na kanapę.

– Nie mamy dużo zadane. Możemy potem dokończyć grę?

– Nie. Powinniście odrobić lekcje wieki temu, kiedy mnie nie było. Znacie zasady – najpierw praca domowa. Będziecie grać jutro. Jest późno, a rano wstajecie do szkoły. No, jazda. – Chłopcy wymknęli się z pokoju i kobiety zostały same.

– Bardzo cię przepraszam. W sumie to dobre dzieciaki. Trochę ich ponosi, kiedy grają w Xboksa. Uzależnia. Byłam na strychu i nie słyszałam dzwonka. Poszłam po ten album, żeby mi było łatwiej wszystko objaśnić.

Robyn nie sądziła, że Tricia może być matką dwóch chłopców. Nigdy nie przyszło jej na myśl, że ma rodzinę; wyglądało na to, że spędza życie na siłowni.

Salonik był przytulny. Dwie duże, miękkie kanapy z paroma wysłużonymi poduszkami stały przed dużym telewizorem. Na jednej z nich leżał rozciągnięty na całą długość czarny kot, na którym przybycie Robyn nie wywarło żadnego wrażenia. Był tam również oszklony regał z rozmaitymi medalami i trofeami, zdobytymi prawdopodobnie przez dzieci Tricii, a na ścianie wisiały trzy czarno-białe fotografie, na których ona i chłopcy śmiali się do kamery, upozowani przez fotografa. Wszystko to było bardzo odległe od wyobrażeń Robyn. W myślach widziała Tricię w sterylnym, minimalistycznym mieszkaniu, przypominającym jej lokum.

– Usiądź i wszystko ci wyjaśnię. – Tricia opadła na kanapę obok kota. – Wiem, że to się może wydać naciągane, ale naprawdę wierzę, że Miles Ashbrook nie zginął przypadkiem. – Zaczerpnęła powietrza i zaczęła swoją opowieść. – Poznałam Milesa, kiedy byłam na uniwersytecie, jeszcze na początku lat dziewięćdziesiątych. Mieliśmy razem zajęcia z biznesu i pewnego dnia usiedliśmy obok siebie na wykładzie. Wykład był śmiertelnie nudny i w połowie zaczęliśmy grać w kółko i krzyżyk, i graliśmy w tę głupią grę do końca zajęć. Wtedy okazało się, że następnego dnia będzie z tego test. Ponieważ żadne z nas nie miało pojęcia, o czym był wykład, musieliśmy poprosić o pomoc kolegów. Udało nam się wysępić notatki od pewnego naprawdę mądrego gościa, skopiowaliśmy je i umówiliśmy się, że będziemy wkuwać u mnie w mieszkaniu. Tak to się zaczęło. Tej nocy Miles się zakochał.

Robyn patrzyła, jak na twarzy Tricii pojawia się nieobecny wyraz. Kobieta otworzyła album i podsunęła jej zdjęcie.

– To jest Mark.

Fotografia przedstawiała przystojnego młodego mężczyznę o wyrazistej linii szczęki i ciemnoniebieskich, niemal granatowych oczach. Z jasnej, zaczesanej do tyłu czupryny opadało na czoło kilka kosmyków. Robyn uderzyło podobieństwo między nim a Tricią.

Tricia wpatrywała się w zdjęcie.

– To mój brat, bliźniak. Bliźniaki trafiają się często w naszej rodzinie. Widziałaś moją parkę. Byłam blisko z Markiem, co jest dziwne, zważywszy, że byliśmy różnej płci. Lubiliśmy te same dziedziny sportu, muzyki i mnóstwo innych rzeczy. Poszliśmy nawet na ten sam uniwersytet, z tą różnicą, że Mark studiował elektronikę. Pasjonowały go maszyny i gadżety. Podczas studiów wynajmowaliśmy razem mieszkanie. Pasowało nam, bo byliśmy goli jak święci tureccy, a nasi rodzice cieszyli się, że jesteśmy razem przez ten pierwszy rok i mamy na siebie oko. Miles przyszedł do nas wkuwać do tego testu i bum! Mark czuł podobnie i wkrótce Miles się do nas wprowadził. Fajnie się z nim mieszkało. Był bardzo rozrywkowy.

Wstała, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć dalej.

– Masz ochotę na herbatę albo coś innego? To niegrzecznie z mojej strony, że nic ci nie zaproponowałam.

– Nie, podziękuję.

Tricia na powrót usiadła.

– Byli parą przez dziesięć lat. Po studiach kupili wspólnie dom w Stafford. Mark zatrudnił się w fabryce JCB, Miles pracował w Stafford na stażu menedżerskim w ośrodku wypoczynkowym. Byli naprawdę szczęśliwi. Rodzice zaakceptowali ich związek i Miles wpadał często z Markiem na niedzielny lunch. Byłam zaskoczona, że rodzice tak dobrze dogadują się z Milesem i traktują ten związek w naturalny sposób. Musieli już wcześniej podejrzewać, że Mark jest gejem. W każdym razie Mark dostał awans i w nagrodę kupił sobie motor. Zawsze chciał mieć bmw, więc sprawił je sobie na dwudzieste ósme urodziny. Twierdził, że to a konto przyszłego kryzysu wieku średniego. Pamiętam, że śmiałam się, gdzie jest mój prezent. Kiedy byliśmy młodsi, zawsze dostawaliśmy podobne prezenty na urodziny – wyjaśniła z wyraźnym smutkiem w głosie. – Następnego dnia pojechał nim do pracy. Musiał być ostry przymrozek w nocy… Trafił na połać lodu… stracił kontrolę nad motorem na A50. Wpadł w poślizg i wjechał pod ciężarówkę… – dokończyła.

– Tak mi przykro. To musiało zniszczyć twój świat – powiedziała cicho Robyn.

– Tak było. I świat Milesa. Sprzedał dom i gdzieś się zaszył na pewien czas. Sądzę, że wycofał się z życia, albo coś w tym rodzaju, żeby wszystko poukładać sobie w głowie na nowo. Wrócił po paru miesiącach, podjął dawną pracę, wynajął mieszkanie. Stał się samotnikiem, przestał spotykać się z ludźmi. Nie spotykaliśmy się już tak jak dawniej, ale często wpadałam do jego mamy. Mieszka w Uttoxeter, więc nie tak daleko. Powiedziała mi, że Miles mocno to przeżył i od tamtego czasu nie ma żadnego przyjaciela. Czasem wpadałam na Milesa u niej w domu. Trochę gawędziliśmy, ale nie chciał długo ze mną rozmawiać, sądzę, że za bardzo przypominałam mu Marka, a to z kolei przypominało mu, co stracił. Śmierć Marka wpłynęła na życie nas wszystkich. Mark był przebojowy, chciał brać życie za rogi. Ja byłam spokojniejsza, Miles też. Z Markiem wszystko wydawało się zabawniejsze, nawet zwyczajny piknik. Sprawiał, że wszystko stawało się wyjątkowe i trochę szalone. Tak bardzo kochał życie.

Przewracała kartki albumu w poszukiwaniu twarzy zmarłego brata.

– To oni. Pojechali razem do Ascot. Mark uwielbiał stroić się na takie okazje.

Wskazała Marka, w cylindrze, fraku i muszce, obejmującego niespełna trzydziestoletniego mężczyznę, Milesa Ashbrooka. Był odrobinę mocniejszej budowy niż Mark, z ciemnobrązowymi włosami i radosnym uśmiechem na twarzy.

Tricia pokazywała kolejne zdjęcia, z rodzinnych uroczystości, fotografie brata i Milesa Ashbrooka.

– Cieszę się, że mam te zdjęcia. Teraz wszystko trzyma się w telefonie albo w chmurze. To nie to samo, co przewracać kartki i widzieć twarze kochanych ludzi. Dlatego w zeszłym roku zabrałam bliźniaków do studia fotograficznego. Chciałam mieć coś namacalnego.

Robyn skinęła głową. Niektóre zdjęcia jej i Daviesa nie oglądały światła dziennego od czasu, gdy został zamordowany. Nie mogła zmusić się, by spojrzeć w twarze ludzi tak zakochanych, z tamtych szczęśliwszych czasów.

– Śmierć Marka wytworzyła wyrwę w naszym życiu. Pewnie dlatego wyszłam za mąż. Spotykałam się z Travisem przez kilka miesięcy przed wypadkiem. Oświadczył mi się wkrótce po tym, jak pochowaliśmy Marka, i zgodziłam się za niego wyjść. Dawaliśmy radę przez te wszystkie lata, kiedy chłopcy byli mali, ale w zeszłym roku skończyłam czterdzieści lat i zrozumiałam, że chcę żyć po swojemu, a to oznaczało pożegnanie z Travisem. Bez złości. Oboje wiedzieliśmy, że to nas czeka. Bliźniaki widują go regularnie.

Robyn czekała cierpliwie, aż Tricia przejdzie do sedna.

– Przez długi czas czułam, że Miles jest moim drugim bratem. Dużo przebywaliśmy razem. I tu dochodzimy do tego, skąd wiem, że śmierć Milesa nie była wypadkiem. Miles chorował na serce – miał chorobę wieńcową. Wiedział o tym i zawsze unikał wszelkich intensywnych ćwiczeń. Mark był bardziej aktywny, więc te bardziej ekstremalne rzeczy robił sam. Miles zgadzał się na wszystko i go wspierał, ale nigdy nie wziąłby udziału w czymś, co nadwyrężyłoby jego serce. Z całą pewnością nie wszedłby do sauny. Wiedział, że upał źle na niego działa, w najlepszym razie mógł wywołać problemy, w najgorszym śmierć. Dowiedzieliśmy się o tym na samym początku ich znajomości. Mark chciał podróżować, po studiach bardzo chciał pojechać do Azji – do czasu, gdy Miles odmówił swojego udziału. Wtedy wyjawił swój problem. Nie znosił upału i wilgotności powietrza. Skoro Miles nie chciał pojechać z ukochanym człowiekiem w podróż do dalekich krajów z powodu stanu zdrowia, z pewnością nie wszedł do sauny. Rozumiesz, dlaczego uważam, że to było morderstwo?

Robyn energicznie kiwnęła głową.

– Tak. I sądzę, że warto przedstawić sprawę komisarzowi Shearerowi. Poproszę, żeby jeszcze raz się temu przyjrzał.

– Zrobisz to?

– Niczego nie obiecuję, ale faktycznie wygląda to podejrzanie.

Jej słowa sprawiły Tricii wyraźną ulgę, choć Robyn wcale nie była pewna, czy uda się jej przekonać Shearera do wznowienia śledztwa. Wstała, zbierając się do wyjścia.

– Dam ci znać, jeśli znajdziemy coś niezwykłego.

Tricia westchnęła głośno, ze smutkiem i żalem.

– Dziękuję. Chcę to zrobić przez wzgląd na Milesa. Mark by sobie tego życzył.

Robyn poczuła nagłą sympatię do kobiety. Wyszła przed dom, jej oddech tworzył obłoczki w powietrzu, kiedy zapewniała Tricię, że zrobi, co będzie mogła.

Wróciła do samochodu biegiem. Mimo obietnicy, którą dopiero co złożyła, wiedziała, jak trudno będzie przekonać Shearera, a także Mulholland, że warto pójść za jej instynktem. W przeszłości jej przeczucia kilka razy okazały się błędne. I jeśli Mulholland awansuje, stworzy się wakat i Robyn powinna wykazać, że jest odpowiedzialnym funkcjonariuszem, który się nie wychyla. Pokręciła głową. Prawda była taka, że nie miała szans na stanowisko nadkomisarza, więc jeśli nadepnie komuś na odcisk, niewiele straci. Nie miała jednak wielkiej ochoty narażać się Shearerowi. Zwykle brał odwet, jeśli ktoś podważył jego autorytet. Tym razem będzie musiała być trochę bardziej subtelna.