Spomnienia Gustawa Olizara. Z. 1-2 - ebook

ŻY­CIE.

Tra­fem do ło­dzi ży­cia wtrą­co­ny,

Pły­ną­łem ra­zem z in­ne­mi ;

Nic wie­dząc, w ja­kie zo­sta­nę stro­ny

Unie­sion wia­try sprzecz­ne­mi!

Zra­na, pa­mię­tam, po­god­ne zo­rze

Ró­ża­ną sza­tę roz­wi­ły;

Błysz­cza­ło zda­la spo­koj­ne mo­rze,

Chmu­ry się wszyst­kie ukry­ły.

Jed­ni w po­go­dę wie­rząc nie­zmien­ną,

Szczę­ścia się nur­tom od­da­li;

Wi­dzia­łem, jako prze­strzeń bez­den­ną,

Z na­dę­tym ża­glem mi­ja­li….

Dru­dzy – i ta­kich li­czy­łem wie­lu!…

Bez ste­ru, byli i wio­sła;

Nic mie­li ży­czeń, tro­ski, ni celu,

Jed­na­kie woda ich nio­sła!….

Nie wiem , czy tam­ci za­chwy­ca­ją­ce

W że­glu­dze mie­li wi­do­ki

Jam tyl­ko wi­dział wierz­by pła­czą­ce

I mchem po­ro­słe opo­ki!

A je­śli cza­sem, spra­gnio­ne oko,

Po­wab­ny uj­rza­ło kwia­tek;

Choć rosł na brze­gu – to za wy­so­ko….

Mi­jać go mu­siał mój sta­tek!…..NA­DZIE­JA.

Kie­dy bo­le­ści do­cho­dzi kres,

Wal­czą­cej du­szy siły już mdle­ją,

Kie­dy już… oczom nie­sta­je tez,

Jesz­cze jest ży­cie – zwie się Na­dzie­ją.

Wiel­kie to ży­cie…. z wy­so­kich stref

Bło­gie to czu­cie na nas się zle­waj

Przez nie, i star­ca nie sty­gnie krew,

Przez nic, i w mło­dym ser­ce doj­rze­wa.

Cząst­kę wiecz­no­ści czło­wiek ten ma,

Któ­ry się jesz­cze spo­dzie­wać umie….

Próż­no, zwod­ni­cza złych lo­sów gra,

Chce go po­mie­szać w swych ofiar tłu­mie;

Ni on ro­spa­czy zwal­czyć się da,

Ni ra­nić Wzgar­dzie, spo­ko­rzyć Du­mie:

Bo w nim wiecz­no­ści ta cząst­ka trwa,

Co się tu jesz­cze spo­dzie­wać umie!

Ach cza­sem mi­łość ku lu­bej stro­nie,

Lub nie­prze­stęp­ny ko­chan­ki próg;

Albo sie­roc­two po świe­żym zgo­nie,

Albo od śmier­ci za­wzięt­szy wróg,

Każą po­grze­bać samą na­dzie­ję!….

Wte­dy, jak lam­pa w gro­bie za­tle­je,

Wte­dy, jak lam­pa świad­czy ta­jem­ni­cę,

Któ­rej, choć ludz­kie nie­przej­rzą, źre­ni­ce,