Świat finansjery - ebook

Długość spódnic jest miarą kryzysu państwa (patrz) – autor zawsze będzie wdzięczny znanemu strategowi i historykowi wojskowości, sir Basilowi Liddelowi Hartowi, który w 1968 r. go poinformował o tej ciekawej korelacji. To może tłumaczyć, dlaczego od lat sześćdziesiątych minispódniczki nigdy nie wyszły z mody.

Studenci historii metod obliczeniowych rozpoznają w Chluperze dalekie echo Ekonomicznego Komputera Phillipsa, zbudowanego w 1949 r. przez Billa Phillipsa, ekonomistę z wykształceniem inżynierskim, który stworzył imponujący hydrauliczny model ekonomii państwa. O ile nam wiadomo, żadne Igory nie były w to zaangażowane. Jedną z wczesnych maszyn można oglądać w londyńskim Muzeum Nauki, a kilkanaście innych stoi na wystawach na całym świecie, gdzie może na nie trafić ktoś zainteresowany.

I w końcu, jak zawsze, autor wdzięczny jest Fundacji Brytyjskiego Dziedzictwa Dowcipów – za ich wysiłki i troskę o to, by stare dobre dowcipy nigdy nie umierały…Obietnica złota – Ludzie z Szop – Cena pensa oraz użyteczność wdów – Wszystko kosztuje – Ochrona i jej znaczenie – Fascynacja transakcjami – Syn wielu ojców – Zarzut niegodności w sytuacji płonącej bielizny – Panoptikum świata i ślepota pana Benta

– Komentarz na temat sklepienia

– Chyba spodziewałem się czegoś… większego – wyznał Moist, zaglądając przez stalowe pręty do niedużego pokoiku, gdzie spoczywało złoto. Metal w otwartych workach i skrzyniach lśnił słabo w blasku pochodni.

– To prawie dziesięć ton złota – odparł z wyrzutem Bent. – Nie musi być wielkie.

– Przecież wszystkie te sztabki i worki razem nie są wiele większe od tych biurek!

– Złoto jest bardzo ciężkie, panie Lipwig. To szlachetny metal, czysty i bez domieszek. – Lewa powieka Benta zadrgała. – To metal, który nigdy nie wypadł z łask.

– Naprawdę? – zapytał Moist i sprawdził, czy drzwi nadal są otwarte.

– Jest również podstawą bardzo solidnego systemu finansowego – ciągnął Bent, a światło odbijało się od sztabek i rozjaśniało jego twarz. – To jest Wartość! To Cena! Bez zakotwiczenia w złocie nastąpiłby chaos!

– Dlaczego?

– Kto by ustalał wartość dolara?

– Ale przecież nasze dolary nie są z czystego złota, prawda?

– Ach, no tak. Są złotego koloru, panie Lipwig. Mają mniej złota niż morska woda; są złotawe. Osłabiliśmy własną walutę, panie Lipwig. To nikczemność! Nie istnieje gorsza zbrodnia!

Oko zadrgało mu znowu.

– Eee… morderstwo? – podpowiedział Moist. Tak, drzwi wciąż były otwarte.

Pan Bent machnął ręką.

– Morderstwo zdarza się tylko raz, a kiedy podważy się zaufanie do złota, zapanuje chaos. Ale to była konieczność. Te potworne monety są rzeczywiście tylko złocone, lecz stanowią materialny symbol prawdziwego złota w skarbcu. W swej nędzy uznają jednak prymat kruszcu i naszą niezależność od manipulacji rządu! My sami mamy tu więcej złota niż jakikolwiek inny bank w mieście, a tylko ja posiadam klucz do tych drzwi! No, prezes też go ma, oczywiście – dodał, całkiem jakby przypomniał sobie coś irytującego i nieprzyjemnego.

– Gdzieś czytałem, że moneta reprezentuje zobowiązanie wydania złota o wartości dolara – podpowiedział Moist.

Pan Bent złożył dłonie w piramidkę i skierował wzrok ku górze, jakby się modlił.

– W teorii tak – przyznał po chwili. – Ale wolałbym powiedzieć, że to niepisane porozumienie, iż wykonamy zobowiązanie wymiany monety na złoto wartości dolara, pod warunkiem jednak, że nikt nas o to nie poprosi.

– Czyli… tak naprawdę to żadna obietnica?

– Ależ jest nią, drogi panie. W kręgach finansowych. Chodzi w niej, rozumie pan, o zaufanie.

– To znaczy: ufajcie nam, mamy wielką i drogą siedzibę?

– Żartuje pan, panie Lipwig, ale może jest w tym ziarno prawdy. – Bent westchnął. – Widzę, że musi się pan jeszcze wiele nauczyć. Przynajmniej ma pan mnie i mogę wszystko panu pokazać. A teraz, jak przypuszczam, chciałby pan zobaczyć mennicę. Jest w tej chwili dwadzieścia siedem minut i trzydzieści sześć sekund po pierwszej, więc pewnie skończyli już przerwę śniadaniową.

* * *

Ciąg dalszy w wersji pełnej