Tajemnica piaszczystego kanionu - ebook

ROZ­DZIAŁ 2

Kom­pa­nia strzel­ców z mu­zy­ką na cze­le prze­cią­gnę­ła przez mia­sto i uda­ła się na plac, na któ­rym się mia­ły od­być po­pi­sy stu­denc­kie. Uda­łem się tam rów­nież. Pa­no­wie strzel­cy strze­la­li nie naj­go­rzej, ale nie było wśród nich żad­ne­go strzel­ca a la west­man. Spo­tka­łem tu pray­er­ma­na; uwi­jał się po pla­cu jak szczur w ukro­pie. Mia­łem wra­że­nie, że robi nie­złe in­te­re­sy. Gdy się ściem­ni­ło, wró­ci­łem do ho­te­lu, w któ­rym wrza­ła go­rącz­ko­wa pra­ca nad przy­go­to­wa­nia­mi do wie­cze­rzy. Go­spo­darz za­an­ga­żo­wał do­dat­ko­wo kil­ku kel­ne­rów spo­za mia­sta, gdyż spo­śród lud­no­ści We­ston, skła­da­ją­cej się z lu­dzi za­moż­nych, nikt nie chciał się pod­jąć peł­nie­nia tych funk­cji.

Chcia­ło mi się spać. Usia­dłem więc przy jed­nym z bocz­nych sto­łów i ka­za­łem so­bie po­dać piwo. Na­prze­ciw, w ką­cie, sie­dział ja­kiś czło­wiek rów­nież nad szkla­ni­cą piwa, By­li­śmy je­dy­ny­mi go­ść­mi. Czu­łem, że nie­zna­jo­my ma ocho­tę wdać się w roz­mo­wę; po­zna­łem to po ba­daw­czym wzro­ku, któ­rym mnie ob­rzu­cił, jak gdy­by chcąc się prze­ko­nać, czy je­stem oso­bą od­po­wied­nią do kon­wer­sa­cji… Po ja­kimś cza­sie wstał, prze­szedł się kil­ka razy po po­ko­ju, wresz­cie zbli­żył się do mnie i rzekł:

– Good eve­ning sir! Ład­na dziś po­go­da, co?

– Yes – po­twier­dzi­łem.

Po­nie­waż roz­po­czął roz­mo­wę po an­giel­sku, od­po­wie­dzia­łem w tym sa­mym ję­zy­ku.

– Dziś świę­to strze­lec­kie, nie­praw­daż?