Twoja krew nie kłamie. Czego możesz się dowiedzieć o swoim zdrowiu z badania żywej kropli krwi - ebook

Urodzona, by pomagać

O Sabine Linek można już sporo się dowiedzieć. Jest specjalistką medycyny naturalnej i odniosła w tej dziedzinie pewne sukcesy. Wydobyła też na światło dzienne zupełnie niedocenione odkrycie dokonane przez znakomitego w swoim fachu prof. dr. Enderleina, a mianowicie diagnostykę mikroskopową techniką ciemnego pola. Sama również pracowała nad metodą wpływania na krew, ten szczególny płyn ustrojowy, i pomogła nieskończenie wielu pacjentom, często przewlekle cierpiącym i zrezygnowanym, a nierzadko również całkowicie ich wyleczyła.

Wszystko to zostało udokumentowane. Brakuje tylko wieku autorki, informacji o rodzinie, dzieciach i osiągniętym już międzynarodowym uznaniu. Lecz to wszystko i tak nie wyjaśniłoby niezwykłego sukcesu, jaki odniosła.

Aby go zrozumieć, trzeba się zastanowić, czy to przypadkiem nie wykorzystywanie naszego ukrytego powołania stanowi o sukcesie i sensie naszego życia? Sabine jest tego najlepszym przykładem. Ma powołanie! Urodziła się, by pomagać!

Widać to wyraźnie, kiedy opowiada o sobie w długie wieczory, przy kieliszku wina. Jak to się stało, że zajęła się medycyną naturalną? Jak to robi, że nie cofa się przed trudnościami? Czy to jakaś niewidzialna ręka przenosi ją ponad nimi? Opowiada, jak w odpowiednim czasie dociera do właściwych ludzi i poświęca się każdemu pacjentowi szukającemu pocieszenia i pomocy. Jak gdyby każdy, komu właśnie pobrała kroplę krwi z palca, sam miał powołanie, które doprowadziło go do niej!

Kiedy przed wieloma laty spotkałem Sabine Linek po raz pierwszy podczas swojego wieczoru autorskiego, była jedną spośród wielu lekarzy, specjalistów medycyny naturalnej i przedstawicieli zawodów medycznych, którzy na swój sposób okazywali wdzięczność za to, że przez wiele lat użyczałem im miejsca w telewizji, z którego mogli opowiedzieć o swojej pracy.

Potem jednak przyszło mi do głowy, że chciała żyć tą wdzięcznością. Dopiero wówczas dokładniej się jej przyjrzałem. Teraz znamy się już od wielu lat. Odwiedzałem ją w jej gabinetach i rozmawiałem z setkami jej pacjentów. Niejednego z nich musiałem też pocieszać, jeśli nie wszystko od razu układało się pomyślnie. I kiedy w mojej pracy duszpasterskiej spotykam przewlekle chorego człowieka, który chce koniecznie wiedzieć, dlaczego dobry Bóg tak go karze i doświadcza, wtedy mówię: Proszę nie przesadzać! Był pan już u Sabine Linek, specjalistki medycyny naturalnej praktykującej między Bałtykiem a Pustacią Lüneburską? Tam się pan dowie, że dobry Bóg być może rzadziej doświadcza, a częściej jednak ulecza!

Wasz

Jürgen Fliege

Opisana tu metoda terapii jest stosowana w medycynie tradycyjnej, lecz nie należy do metod powszechnie uznanych przez medycynę akademicką. Wszystkie zamieszczone tu wypowiedzi dotyczące właściwości i działania oraz wskazań przedstawionej metody terapeutycznej opierają się na przeświadczeniach i wartościach doświadczalnych w samej (mojej) instytucji terapeutycznej, których panująca medycyna konwencjonalna nie podziela i dla których nie istnieją związki przyczynowo-skutkowe dające się zdefiniować naukowo.Przedmowa

O dziewiątej wyły syreny. W pobliżu naszego domu, przy ulicy Auf dem Busch 1 w Bielefeld, mieściła się fabryka papieru firmy Feldmühle. To właśnie tam punktualnie o dziewiątej rano wycie syren oznajmiało przerwę śniadaniową. I dokładnie o dziewiątej urodziłam się ja – 12 listopada 1959 roku. Jestem zatem prawdziwym Skorpionem z ascendentem w Strzelcu. Każdy, kto chociaż trochę zna się na astrologii i astronomii, zdaje sobie sprawę z niezwykłości konstelacji Strzelca. Urodził się w niej aktor Curd Jürgens, malarze Paul Klee i Wassily Kandinsky, Mark Twain i Frank Zappa.

Skorpiony z ascendentem w Strzelcu wyróżniają się niezwykle pilną pracą na rzecz swojego dalszego rozwoju. Ponieważ mają wysokie wymagania, od czasu do czasu popadają w konflikt z ludźmi mniejszego formatu. Na ich partnera nadaje się człowiek ruchliwy, zarówno namiętny, jak i mający duchowe zainteresowania.

Na Wyspach Kanaryjskich, na Fuerteventurze, patrzyłam w gwiazdy: Kasjopeja, Andromeda, Orion, Ryby i Baran. Astronomię uważam za dziedzinę jeszcze bardziej fascynującą niż astrologia, chociaż obie można z powodzeniem łączyć. Zawsze będę mieszkać w takim miejscu na świecie, gdzie nocą będę mogła obserwować gwiazdy. Wiedząc, że nade mną rozpięty jest gwiaździsty namiot, po prostu lepiej zasypiam. Czuję się dobrze strzeżona, ukryta, chociaż urodziłam się wraz z wyciem syren…

Moje dzieciństwo i młodość upłynęły pod znakiem przeprowadzek: Peine, Salzgitter, Schöningen. Moja miłość do medycyny naturalnej objawiła się już bardzo wcześnie. Kiedy miałam 15 lat, moja matka powiedziała: „Powinnaś zostać uzdrowicielką”. „Nie”, odrzekłam, „chcę zdać maturę i studiować!”. „W takim zawodzie jak uzdrowiciel to przecież nie jest potrzebne” – dodała matka.

Medycyną naturalną interesowałam się od zawsze. Inni czytali powieści, ja – wszystko o przyrodzie i leczeniu. Na moich regałach stały tysiące książek. Inni chodzili na tańce, ja czytałam o arnice i naparstnicy.

Kiedy skończyłam 28 lat, przeznaczenie zapukało do moich drzwi. Byliśmy na urlopie w Alpach, we wsi Tyrol. Miałam świadectwo maturalne w kieszeni, studiowałam ekonomię w Brunszwiku i właściwie byłam zadowolona ze swojego życia. Mimo to czułam, że liczby, zyski i straty, marki i fenigi to nie moje powołanie. Pragnęłam więcej: więcej wiedzieć, więcej pomagać, więcej leczyć – to typowe połączenie Skorpiona i Strzelca. Byłam też tłumaczką symultaniczną angielskiego i hiszpańskiego. To był symbol dalekiego świata, to mi się podobało.

I wtedy pojawił się Karl, 63-letni specjalista medycyny naturalnej z Bad Pyrmont, który wcześniej pracował w radiu RIAS w Berlinie. Siedział przy sąsiednim stoliku i ciągle mi się przyglądał. To da się wyczuć, kiedy ktoś cię obserwuje. Ale on się nie gapił – cechował go pewien rodzaj spojrzenia. Nazywam je spojrzeniem mistycznym, świadczącym o tym, że ten człowiek coś w sobie ma, jest kimś ciekawym. Nawiązaliśmy rozmowę i poczuliśmy do siebie sympatię. Następnego wieczoru podczas Törggelen, czyli degustacji młodego wina, Karl zaczął wyrażać się jasno i przeszedł z zażyłością na „ty”. „Weź parę tych kuleczek”, powiedział, kiedy wypiłam chyba kieliszek lub dwa za dużo. Karl to zauważył. „Jak weźmiesz te kuleczki, od razu wytrzeźwiejesz”. Ten cudowny środek nosił nazwę kulczyba wronie oko (Strychnos nux-vomica). I naprawdę działał. Od razu poczułam się lepiej. Kim był ten człowiek?

Następnego dnia, podczas wycieczki po tyrolskich górach, miałam się tego dokładnie dowiedzieć. „Zatrzymaj się”, zawołał, „idziemy na łąkę”. Usiedliśmy wśród niezliczonych kwiatów, roślin i ziół. A Karl opowiadał o wszystkim: ten kwiatek nazywa się tak, ten działa tak, trzeba go utrzeć, ugotować, rozgnieść. To była prawdziwa wycieczka w świat medycyny naturalnej, tak blisko nieba, tak wysoko w górach. Lecz Karl potrafił jeszcze więcej: umiał czytać w moich myślach. Wyróżniał go rodzaj telepatii – i to po tak krótkim czasie znajomości. Robiliśmy doświadczenia. Wypowiadałam parę zdań, a on je uzupełniał. Między nami istniała bardzo silna duchowa więź, która później przerodziła się w przyjaźń. Dzięki niemu mogłam ugasić swoje pragnienie wiedzy. Był moim starszym partnerem, ojcem, mistrzem. Tak było przez lata, dopóki Karl nie umarł na serce.

To był ogromny ból. Zawsze mówił do mnie: „Moja droga Sabinko: obejmuję cię, całuję cię i otulam cię płaszczem swojej miłości”. To zdanie Karl wypowiadał po każdym telefonie, a dla mnie było to piękne. Chciałam go obdarować na Boże Narodzenie, więc kupiłam mu jego ulubioną whiskey, irish malt whiskey, którą przechowywano w beczkach po czerwonym winie Châteauneuf-du-Pape.

Karl chyba przeczuwał swoją śmierć, powiedział bowiem: „Ach, Sabinko, nawet gdy umrę… to nic nie szkodzi, myślami i tak będziemy ze sobą związani nawet po śmierci”.

Było to 18 lat temu. Nie zdążył być świadkiem mojego największego sukcesu, pod który położył kamień węgielny: uzyskania prawa do wykonywania zawodu, zdania egzaminu na specjalistę medycyny naturalnej. Przeklinanego, znienawidzonego, którego wszyscy się boją i który jest tak trudny, że czasem nawet 99% osób go nie zdaje. Uważam, że to dobrze, że od zdających dużo się wymaga – przecież zajmujemy się ludźmi i ich dolegliwościami. Czasami jednak pytania są tak osobliwe, a zachowanie egzaminatorów tak aroganckie, że człowiek ma duszę na ramieniu, jąka się i drży.

Egzamin: zadzwonił do mnie aptekarz z Gifhorn. „Pani Linek, chciałbym zaproponować pani prywatną praktykę. Słyszałem o pani tyle dobrego”. „Świetnie, ale przecież nie zdałam jeszcze egzaminu…” „No to najwyższy czas…”

Wykorzystałam ten czas i zgłosiłam się na egzamin w Husum nad Morzem Północnym. Stawiło się 13 zdających, a egzaminatorami byli lekarz publiczny oraz specjalista medycyny naturalnej. Chcieli po prostu, żeby wszyscy nie zdali. Ze względów finansowych. I tak też się stało: nikt nie zdał. Byłam bardzo rozczarowana i ubiegałam się o otrzymanie nowej szansy na zdawanie egzaminu po raz kolejny. Ale teraz w Stralsundzie nad Bałtykiem.

Tym razem wybrałam inną strategię. Zajmowałam się przecież również ezoteryką, czyli tym, co ponadzmysłowe, i aniołami. A one czasami dają wskazówki, jak sobie dawać radę w życiu, również na egzaminach…

I teraz była to piosenka: „Dasz radę” Juliane Werding. „Zamknij oczy i idź do przodu – dasz radę”. Z ostatnim jej dźwiękiem stanęłam przed budynkiem egzaminacyjnym w Stralsundzie. Sekretarka przywitała mnie słowami: „Pani musi być panią Linek, widzę, że pani się uda!”.

Jeszcze jeden anioł stojący za mną. Egzamin pisemny był raczej łatwy, do tego stopnia, że pomogłam jednemu ze współzdających odpowiedzieć na pytania – na przykład te dotyczące miejsc osłuchiwania serca, migreny i krwi. Byłam najlepiej przygotowana, inni egzaminu pisemnego nie zdali. Zdających było 12, niektórzy płakali, nie potrafili odpowiedzieć na pytanie o bóle głowy. O nerwie trójdzielnym niektórzy wiedzieli, ale łatwe pytania dodatkowe kwitowali wzruszeniem ramion. Efekt: w południe, punktualnie o dwunastej została już tylko jedna kandydatka, której udało się dotrzeć do egzaminu ustnego. To byłam ja. Od razu zaczęto mnie maglować: z lewej lekarka publiczna, z prawej specjalista medycyny naturalnej. Ona – bardzo miła, on… tak sobie: „Jak dotąd słyszałem same bzdury. I ci wszyscy chcą zostać naturoterapeutami!”.

Ja z kolei byłam przygotowana bardzo dobrze. Gładko odpowiadałam na wszystkie pytania; to denerwowało egzaminatora i chciał wiedzieć wszystko na temat anemii, czyli niedokrwistości. „Proszę więc powiedzieć coś o niedokrwistości megaloblastycznej…” „Tak”, odparłam, „pacjenci mają skórę w żółtawym kolorze, niedobór witaminy B12…”. „Nie, nie mają żółtawej skóry”. „Ależ tak, o ile wiem, mają żółtawą skórę… ponieważ wątroba i pęcherzyk żółciowy… nie pracują wtedy prawidłowo”. „Nie”. W tym momencie wtrąciła się lekarka: „Pani Linek ma rację”. Egzaminator się wściekł. „No dobrze, pani Linek, nie chcę już słuchać wywodów, chciałabym natychmiast uzyskać odpowiedź, natychmiast, bez zastanowienia”. Chciał mnie pogrążyć. Przywołałam anioły: „Bądźcie przy mnie!”. On: „Pacjent przychodzi do pani gabinetu, mówi, że ma niesmak w ustach i odczuwa mrowienie kończyn. Co mu dolega?”. Anioły swoimi fanfarami wręcz wtrąbiły mi do ucha: „Tężyczka, atak tężyczki”. Wystrzeliłam bez zastanowienia: „TĘŻYCZKA!”. Dokładnie tego chciał się dowiedzieć: że przy hiperwentylacji pojawia się właśnie uczucie mrowienia.

I zorientował się, że tej kobiety – mnie – nie pokona. Na wszystkie pozostałe pytania odpowiedziałam brawurowo. Mimo to byłam przekonana, że oblałam, ponieważ egzaminator był po prostu zrzędliwy. A przecież wszystko wiedziałam.

Było jednak inaczej. Poproszono mnie do środka i lekarka oznajmiła: „Pani Linek, wykazała się pani dogłębną wiedzą medyczną, sprawiła nam pani przyjemność, zdała pani… Mam nadzieję, że otworzy pani gabinet tu, u nas, w Stralsundzie. Potrzebujemy dobrych specjalistów medycyny naturalnej, a pani ma wiedzę”. Kiedy wsiadałam do samochodu, podbiegł do mnie naturoterapeuta: „Pani Linek, wspaniale! Była pani dzisiaj promykiem słońca”.

W samochodzie włączyłam radio. Usłyszałam: „Dasz radę”. Juliane Werding, a anioły unosiły się wokoło. Zdałam egzamin z wyróżnieniem. Zaczęłam karierę. Jednak droga była wyboista; przez następne dwa i pół roku płaciłam za nią każdego dnia. Wszystko spoczywało na moich barkach: sama robiłam zastrzyki, wykonywałam badania mikroskopowe techniką ciemnego pola, prowadziłam biuro…

Musiałam walczyć przez wiele lat. Potem nadszedł przełom, a nazywał się: SanaZon®! To specjalna łączona metoda terapii, którą opracowałam razem ze swoim mężem Rudim. „Sana” oznacza zdrowie, a „Zon” – ozon.

W terapii SanaZon® współdziałają ozon, izopatia oraz leki spagiryczne i homeopatyczne. Tu muszę zaznaczyć, że opisana metoda terapii jest stosowana w medycynie tradycyjnej, lecz nie należy do metod powszechnie uznanych przez medycynę akademicką. Wszystkie zamieszczone tu wypowiedzi dotyczące właściwości i działania oraz wskazań przedstawionej metody terapeutycznej opierają się na przeświadczeniach i wartościach doświadczalnych w samej (mojej) instytucji terapeutycznej, których panująca medycyna konwencjonalna nie podziela i dla których nie istnieją związki przyczynowo-skutkowe dające się zdefiniować naukowo.

Mimo to terapia ta odnosi zdumiewające efekty w leczeniu najróżniejszych chorób organicznych.

Terapia SanaZon® stała się już tak znana i sprawdzona, że pacjenci przyjeżdżają do mnie nie tylko z Niemiec, ale z całej Europy, a niekiedy nawet z innych kontynentów. Pochodzą z Irlandii, Nigerii, Kanady, Austrii czy Włoch.

Podstawę terapii SanaZon® stanowi krew krążąca w naszym organizmie. Terapia przywraca ogólną harmonię wszystkim narządom.

Wasza

Sabine Linek

Opisana tu metoda terapii jest stosowana w medycynie tradycyjnej, lecz nie należy do metod powszechnie uznanych przez medycynę akademicką. Wszystkie zamieszczone tu wypowiedzi dotyczące właściwości i działania oraz wskazań przedstawionej metody terapeutycznej opierają się na przeświadczeniach i wartościach doświadczalnych w samej (mojej) instytucji terapeutycznej, których panująca medycyna konwencjonalna nie podziela i dla których nie istnieją związki przyczynowo-skutkowe dające się zdefiniować naukowo.Gospodarka kwasowo-zasadowa organizmu

W terapii SanaZon® uzdrowienie gospodarki kwasowo-zasadowej organizmu jest z jednej strony warunkiem, a z drugiej – jednym z celów. Nie ma przy tym znaczenia fakt, z jakimi objawami, czyli z jakim obrazem choroby, pacjent zgłasza się do gabinetu: jeśli jego gospodarka kwasowo-zasadowa jest zaburzona, pierwszym krokiem terapii jest zawsze odkwaszenie. Krótkotrwałe odkwaszenie uzyskuje się na samym początku terapii, podając proszek zasadowy. Strategie odkwaszania, mające na celu trwałe przywrócenie równowagi między kwasami i zasadami w organizmie, wiążą się z odpowiedzialnością samego pacjenta, który powinien odtąd tak układać swoją dietę i organizować życie, aby nigdy więcej nie doprowadzić do nadmiaru kwasów w organizmie.

Zasady zapewniają zdrowie i dobre samopoczucie – nadmiar kwasów powoduje choroby

Gospodarka kwasowo-zasadowa jest jednym z najważniejszych systemów regulacyjnych organizmu. To, czy na przykład krew zaopatruje komórki organizmu w dostateczną ilość tlenu i składników odżywczych lub czy enzymy zawarte w sokach trawiennych optymalnie wykonują swoje zadanie polegające na „przerobieniu” przyswojonych składników pokarmu, zależy w decydującym stopniu od równowagi między substancjami kwasowymi i zasadowymi. Inaczej mówiąc, nawet najmniejsze odstępstwa od idealnego odczynu środowiska w kierunku zbyt kwaśnym mogą mieć poważne skutki dla całego organizmu. Oczywiście nierównowaga ta może się przesunąć również w kierunku zasadowym. Na to niebezpieczeństwo jednak nasz organizm w obecnych czasach nie jest narażony praktycznie nigdy. Nasze odżywianie bowiem – podobnie jak nasz tryb życia – są przeważnie „kwaśne”: spożywamy znacznie więcej produktów spożywczych, które mają działanie nie zasado-, lecz kwasotwórcze. O tym jednak później.

Skala wartości pH służąca do oceny kwasowości

Stosunek kwasów i zasad w roztworach wodnych można wyrazić wartością pH. Nie w całym organizmie jest ona taka sama, gdyż różne układy organizmu do optymalnego wykonywania swoich zadań potrzebują specyficznego pH. Skala wartości pH sięga od 0 do 14. Wartości od 0 do 7 znajdują się w obszarze kwaśnym: im mniejsza liczba, tym więcej kwasu zawiera płyn. Skala jest przy tym tak zdefiniowana, że zmiana o całą liczbę (lub o jeden wskaźnik barwny) oznacza kwasowość dziesięciokrotnie mniejszą lub większą. Typowym kwaśnym płynem produkowanym w organizmie jest sok żołądkowy, którego wartość pH na czczo wynosi od 1 do 1,5. Przykład ten pokazuje, że kwaśne substancje nie tylko mogą być tolerowane w organizmie, lecz w odpowiedniej ilości są po prostu niezbędne do życia. Zakres pH od 7 do 14 oznacza, że płyn jest zasadowy, czyli alkaliczny. Na przykład wydzielina jelita cienkiego ma przeważnie wartość pH około 7,8. Lekko zasadowego środowiska o wartości pH między 7,37 i 7,45 potrzebuje też nasza krew, aby móc spełniać swoje istotne dla życia funkcje. Również ślina o wartości pH 7,1 jest substancją lekko zasadową. Wartość 7, znajdującą się dokładnie pośrodku skali, świadczy o całkowicie obojętnym odczynie danego płynu.

Kwasy i zasady

Zasady są związkami chemicznymi, które w roztworze wodnym rozpadają się, uwalniając jony wodorotlenowe o ładunku ujemnym (OH-) i zwiększając w ten sposób wartość pH roztworu. Roztwór wodny, który zawiera zasady, nosi nazwę ługu. Zasady tworzą się przede wszystkim z udziałem składników mineralnych, na przykład potasu, wapnia, sodu, magnezu i żelaza. Do najważniejszych roztworów zasadowych należą ługi potasowy i sodowy.

Obecność zasad można poznać na przykład po niebieskim zabarwieniu papierka lakmusowego.

Kwasy są związkami chemicznymi, które w roztworze wodnym rozpadają się, uwalniając jony wodorowe o ładunku dodatnim (H+). Nadają one płynom kwaśny smak i barwią papierek lakmusowy na czerwono. Siła kwasu zależy od liczby atomów wodoru; do najsilniejszych kwasów należą kwasy mineralne: solny, azotowy, siarkowy i fosforowy. Kiedy kwasy wchodzą w reakcję z zasadami, powstają sole.

Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej