Tylko jedno kłamstwo - ebook

Prolog

Otwieram oczy i natychmiast wiem, że coś jest nie tak. Nic nie wygląda znajomo. Ciemne żaluzje, wpuszczające zaledwie cieniutki promień światła, nie należą do mnie. Czarna jedwabna pościel okrywająca moje ciało i zbyt miękka poduszka pod głową też są zupełnie obce.

To nie moja sypialnia.

Oczy wciąż mam sklejone snem, więc próbuję zgadnąć, gdzie jestem, za pomocą pozostałych zmysłów. Nic z tego. Nie mam pojęcia.

Jeszcze coś jest nie tak.

Powinno być mi cieplej – wczoraj wieczorem było ponad dwadzieścia sześć stopni, ale zdążyłam zmarznąć. Coraz bardziej się rozbudzam, więc już po kilku sekundach wiem, dlaczego czuję chłód.

Jestem naga.

Zmuszam oczy do koncentracji, mrużę powieki w ciemnościach i rozglądam się po sypialni. Wszystko jest białe i schludne, celowo minimalistyczne. Meble, jakich sama bym nie wybrała. Jednocześnie obce i znajome.

Ktoś leży obok mnie.

– Noah? – szepczę.

Ale już wiem, że to nie on. Kształt ciała pod pościelą nie pasuje do sylwetki mojego męża.

Zaczynam panikować, bo nic tu nie ma sensu. Powoli unoszę kołdrę i przyglądam się znajomym ciemnym włosom i opalonym plecom.

Znam tego mężczyznę.

Trącam go ostrożnie i czekam na niezręczną reakcję. Powoli wracają do mnie urywki wspomnień, obrazy jego twarzy z poprzedniego wieczoru. Uśmiech, kiedy zaprosił mnie do środka.

– Lee? – Znów go trącam, tym razem trochę mocniej.

Nic.

Raz czy dwa zdarzyło mi się zobaczyć Noah w takim stanie. Zbyt pijany po oblewaniu jakiegoś radosnego wydarzenia, żeby się obudzić, chyba że wrzasnęłabym mu prosto do ucha.

Przerzucam nogi przez krawędź łóżka i szukam swoich ubrań. Czarna spódnica wisi na kaloryferze, bielizna leży rozrzucona na podłodze. Nie pamiętam, co jeszcze miałam na sobie. Nie pamiętam z wczorajszego wieczoru nic poza chwilą, kiedy weszłam do tego domu.

Zgarniam znalezione ubrania i pospiesznie wkładam je na siebie. Nie chcę, żeby zobaczył mnie nagą. Ale przecież już widział. Musiał widzieć. Kiedy obchodzę łóżko i staję obok Lee, natychmiast wiem, że coś jest nie tak. Coś innego. Coś dużo gorszego niż nagie przebudzenie w łóżku sąsiada.

On nie żyje. Teraz mam już pewność. Żaden żywy człowiek nie zdołałby leżeć w takim bezruchu.

Ciężkim, mechanicznym ruchem odgarniam kołdrę, gotowa dzwonić po karetkę. Jest młody, jednak mógł mieć atak serca czy coś w tym rodzaju. Słyszałam, że to może się zdarzyć podczas zbyt dużego wysiłku. Ale nie, nie mogę uwierzyć, że się z nim przespałam. Nie zrobiłabym tego Noah. Nie zrobiłabym tego Rosie i Spencerowi.

Na to, co widzę po chwili, zupełnie nie jestem gotowa. Wielka kałuża krwi. Rana ziejąca z jego piersi. Usta złożone w kształt litery „O”. Oskarżycielski wyraz szeroko otwartych oczu.

Mój wrzask rozdziera ciszę.1

24 godziny wcześniej

Leżę na łóżku i przyglądam się, jak Noah pakuje swoje rzeczy. Jest metodyczny i precyzyjny. Po kolei odhacza pozycje z listy „Spakować”, którą już kilka dni temu spisał w telefonie. Wszystko leży na swoim miejscu w jego nieskazitelnie czystej walizce, każdy centymetr wolnego miejsca zagospodarowany w najbardziej praktyczny sposób. Uśmiecham się do siebie. To cały Noah. Moje absolutne przeciwieństwo.

– Cieszysz się, że będziesz miała cały dom tylko dla siebie? – pyta. – Odrobinę spokoju, dla odmiany.

Tak, cieszę się. Kocham dzieciaki, kocham Noah, ale muszę zająć się sobą, choćby tylko przez jeden weekend. To rzadka okazja, więc zamierzam wykorzystać ją co do minuty.

– Martwię się trochę o Rosie – wyznaję. – Rosie… cóż…

– Coś jeszcze się wydarzyło? – Noah przerywa składanie koszulki i patrzy mi w twarz.

Zawsze myśli, że nie mówię mu wszystkiego, co dotyczy naszej siedemnastoletniej córki. Ale jeśli coś przed nim kiedykolwiek ukryłam, to tylko po to, żeby nie stracić jej zaufania. Nie żeby Rosie to robiło jakąkolwiek różnicę. W końcu w jej mniemaniu oboje jesteśmy przeciwko niej.

Podnoszę się do pozycji siedzącej i podciągam kolana pod brodę.

– Nic nowego. Ale dalej mówi o Anthonym – wyjaśniam.

Czekam na wybuch.

– Na litość boską! Czy ona znów chce nam ściągnąć do domu policję? Nie może zostawić tego biednego chłopaka w spokoju? Nie jest zainteresowany. Koniec tematu.

Ale nie w świecie Rosie. Anthony tygodniami się za nią uganiał, wychwalał jej urodę, którą przecież każdy doskonale widzi, ale zaledwie po jednym pocałunku stracił zainteresowanie. Zdarza się. Większość z nas potrafi podnieść się po czymś takim, ale nie Rosie. To nie była jej pierwsza zapaść i pewnie nie ostatnia. Po prostu teraz musimy sobie radzić akurat z tą.

– Wszystko będzie dobrze – zapewniam. – Po prostu o nim napomknęła, to wszystko. Chyba zobaczyła go w szkole i to… no, to musiało coś w niej obudzić.

Z Rosie jest tak, że zawsze pojawia się jakiś punkt zapalny. Nie musi nawet mieć związku z jej aktualną traumą.

Noah wzdycha ciężko i wraca do składania ubrań.

– Trzeba będzie umówić ją znowu z doktorem Marshallem. Ostatnim razem jej pomógł, prawda?

Niespecjalnie. Ale ponieważ nie wiedziałam już, co jeszcze mogłabym zrobić, spróbowałam ponownie ją do niego zabrać. To poskutkowało gigantycznym oporem. Były wrzaski. Krzyki. Tłuczenie różnych przedmiotów. A potem cisza, ten czas, kiedy Rosie zamyka się w sobie i z nikim nie rozmawia. Aż w końcu, wreszcie, ta druga Rosie. Rosie, która zapewnia, że nic jej nie jest. Przekonuje, aż jej uwierzymy i odwołamy wizytę w obawie, że będziemy tylko marnować czas lekarza.

On też nie potrafił dać nam odpowiedzi. Na głos mówił o depresji, ale w jego oczach widziałam inną diagnozę. Wyrośnie z tego. Po prostu chce ściągnąć na siebie uwagę. A my, zamiast panikować, powinniśmy zwyczajnie to przeczekać.

– Mam wszystko pod kontrolą – zapewniam. – Teraz myśl o Nowym Jorku. Zdobądź tego klienta.

Ale w myślach dodaję: „Kiedy wrócisz, nie mów mi, że to znowu się wydarzyło, że po tym wszystkim znów jesteś nie tam, gdzie trzeba”.

Noah zapina walizkę i ściąga ją z łóżka, po czym odstawia do kąta, żeby nikt się o nią nie potknął. Podchodzi bliżej i całuje mnie łagodnie w czoło.

– Postaraj się skończyć obraz. Wiem, że artystyczne dusze potrzebują złapać odpowiednie wibracje, czy jak wy to nazywacie, ale pamiętaj, że już w niedzielę wieczorem będziemy tu z powrotem.

Policzyłam już, ile będę miała godzin dla siebie: pięćdziesiąt sześć. Pięćdziesiąt sześć godzin na skończenie obrazu, który chcę zgłosić na konkurs w London Art Gallery. Moje szanse na wygraną są niewielkie, ale nagrodą jest reprezentacja artysty w galerii, więc zamierzam dać z siebie wszystko. A pusty dom ogromnie mi w tym pomoże. Będę mogła skupić się na pracy. A dzięki temu oderwę się też od myślenia o szkole, o trzymaniu w ryzach moich uczniów i – przede wszystkim – o zakusach mojego kolegi z pracy, Mikeya.

Noah wyrywa mnie z zamyślenia.

– Więc Spencer zostanie z twoimi rodzicami, a Rosie będzie u Libby? Czułbym się lepiej, gdyby oboje poszli do dziadków.

Od wczoraj rozmawialiśmy o tym już trzykrotnie. Za każdym razem cierpliwie odpowiadałam, że tak, dwa razy kontaktowałam się z mamą Libby i upewniałam się, że Rosie będzie u nich przez cały weekend. Wszystko ustalone. A Bernadette zdaje sobie sprawę z problemów naszej córki. Będzie miała na nią oko.

– Już zapomniałeś, co się działo ostatnim razem? Nie chcę jeszcze bardziej stresować moich rodziców – mówię.

Noah wykrzywia wargi i wiem, że przypomina sobie wydarzenia sprzed dwóch miesięcy. Traumę dziadków, którzy musieli zgłosić na policji zaginięcie wnuczki.

– Hmmm. Racja – przytakuje.

Wzdycha głęboko – tylko Rosie może być przyczyną takiego westchnienia.

Dochodzą do mnie dźwięk otwieranych drzwi i skrzypienie podłogi w korytarzu. Jest dopiero za dziesięć siódma, więc to musi być Spencer, skradający się na palcach, żeby nie obudzić siostry. Nieraz mu mówiłam, że Rosie przespałaby nawet huragan, ale on twierdzi, że najlepiej zachować ostrożność. Spencer wcześnie się budzi i dzięki temu ma trochę czasu, żeby nacieszyć się chwilą ciszy przed burzą. Zapomniałam mu wczoraj powiedzieć, że Rosie nie idzie dziś do szkoły, więc nie ma szans, żeby wynurzyła się z pokoju przed trzynastą.

– O, świetnie, Spencer wstał – mówi Noah. – Będę mógł się z nim zobaczyć przed wyjazdem. Taksówka przyjeżdża za pół godziny, więc muszę lecieć pod prysznic.

Zastanawiam się, czy Noah pożegnał się wczoraj z Rosie, ale nie pytam. To sprowokowałoby kolejną dyskusję, a mnie zależy, żeby poświęcił ten czas Spencerowi.

Schodzę na dół i przyglądam się, jak nasz syn wsypuje płatki do miski. Nie mogę się nadziwić, jak bardzo Spencer różni się od Rosie. Nie faworyzuję żadnego z dzieci i nawet w najgłębszych zakamarkach serca i umysłu wiem, że mam dla nich tyle samo miłości. Ale kochać Spencera jest o wiele łatwiej.

– Mamo, czy babcia i dziadek pozwolą mi obejrzeć wieczorem film na DVD?

Na jego twarzy maluje się ekscytacja. Spencer bardzo rzadko okazuje inne uczucia niż radość i nawet kiedy Rosie robi o coś awanturę, stara się być dzielny i dostrzegać najlepsze strony w sytuacji i w swojej siostrze.

– To zależy od filmu – odpowiadam i biorę łyk kawy, żeby trochę się rozbudzić.

– Eee, no, niby jest od piętnastu lat, ale wszyscy w szkole go już widzieli.

– Spencer, masz jedenaście lat. Wybierz coś innego.

Nie protestuje, natychmiast poddaje się mojej decyzji. Chwilę później znów jest zadowolony i opowiada o nowej nauczycielce angielskiego, która właśnie zaczęła pracę w jego szkole. Nie mogę powstrzymać uśmiechu, gdy słyszę, że nikt nie chce dać jej szansy, ale on był dla niej miły, bo przecież nie zrobiła nic złego.

To dla mnie potwierdzenie, że chyba nie jestem najgorszą matką.

– Tata! – woła Spencer, kiedy Noah wchodzi do kuchni.

Mój mąż wciąż ma wilgotne włosy po niedawnym prysznicu.

Pędzi do Spencera, mocno go obejmuje i mierzwi mu czuprynę. Parzę na tę scenę i uśmiecham się znad kubka z kawą. Ale do pełni szczęścia brakuje tu Rosie. Wiem, że ta Rosie, którą znam, wciąż gdzieś się chowa.

***

Później, już umyta i ubrana, przygotowuję się do malowania w ogrodzie zimowym. Mam przed sobą cały dzień i już się cieszę na myśl o tym, co mogę dzisiaj stworzyć. Postanowiłam namalować jezioro, istniejące jedynie w mojej wyobraźni: gałęzie wielkiego drzewa opadające ku wodzie, jakby próbowały dotknąć liści unoszących się na powierzchni.

Nie słyszę zbliżającej się Rosie – zauważam ją dopiero, kiedy stoi tuż za mną. Jest dopiero dziesiąta, ale ona zdążyła już się ubrać. Ma na sobie obcisłe dżinsy i luźną koszulkę z dekoltem w serek. Jej buty są tej samej koralowej barwy co bluzka, a lśniące czarne włosy opadają na ramiona. Ona zawsze tak ślicznie wygląda.

– Hej, mamo – mówi, zerkając na sztalugi. – Co będziesz malować?

Opowiadam jej, na co się zdecydowałam, a ona kiwa głową i rozciąga wargi w wąskim uśmiechu.

– Pejzaż. Dobry pomysł.

– Jesteś gotowa jechać do Libby? Może cię podwieźć?

– Nie musisz, spotykamy się w Putney. Pojadę autobusem.

Wprawdzie Putney jest niedaleko Richmond, ale i tak nie mogę powstrzymać niepokoju. Wygląda jednak na to, że Rosie jest dziś spokojna, w dobrym humorze i wiem, że od dawna cieszy się na ten weekend.

– Okej, na pewno?

– Mamo, przestań się o mnie martwić. Wszystko w porządku.

Trochę się rozluźniam, bo to jest Rosie, która wzbudza zaufanie. Chciałabym, żeby zawsze była tą dziewczyną. Ściskam jej dłoń i ośmielam się uwierzyć, że najgorsze już za nią. Że zapomniała o Anthonym.

– To pa – rzuca przez ramię i wyfruwa przez drzwi lekko jak motyl.

Dziś wszystko z nią będzie dobrze. Wiem o tym.

***

Tak pochłonęło mnie malowanie, że dopiero po czternastej przypominam sobie o jedzeniu. Robię postępy, więc krótka przerwa nie zaszkodzi.

Kiedy jem kanapkę, dzwoni telefon. Cieszę się, gdy widzę na ekranie numer Lisy. Moja siostra bez przerwy podróżuje albo robi jakieś szalone rzeczy, o których ja mogę tylko pomarzyć, więc rzadko mamy okazję porozmawiać.

– Wszystko okej? – pyta, kiedy już skończy opowiadać o ostatnim wyjeździe do Tajlandii.

Streszczam jej ostatnie wyskoki Rosie. Lisa pogwizduje do telefonu.

– Ta dziewczyna musi gdzieś ze mną pojechać – stwierdza. – To przywróci ją na właściwe tory. Ale przynajmniej ma przed sobą fajny weekend z koleżanką.

Wspólna podróż Rosie z Lisą to ciekawy pomysł – zastanowię się nad tym po jej maturze. Może moja córka musi sobie uświadomić, że świat jest wielki i skomplikowany: to nie mała bańka, w której wszystko kręci się wokół niej.

– Co u Harveya? – pytam.

Lisa chwilę się waha.

– Świetnie. Właśnie planuje nasz kolejny wyjazd. Myśli o Australii. – Jej głos zmienia się w ledwie słyszalny szept. – Wiesz co, Taro, jeśli mam być z tobą szczera, już mnie to trochę męczy. Miło byłoby tu zostać na dłużej niż kilka tygodni.

Często się zastanawiam, skąd Lisa bierze energię na te wszystkie wyprawy. Ale z drugiej strony skończyła dopiero trzydzieści sześć lat – trzy lata mniej ode mnie. No i nie ma jeszcze dzieci, co pewnie też pomaga. Czy to wystarczy, byśmy się tak różniły? Ja jestem wykończona na samą myśl o wycieczce na West End. Ale uwielbiam w Lisie to, że żyje pełnią życia. Zawsze tak było.

– Wszystko między wami w porządku? – Wyczuwam, że coś idzie nie tak, ale Lisa nie lubi dzielić się szczegółami ze swoich związków. A ten jest dość świeży, są ze sobą dopiero od pół roku.

– Tak, dobrze się nam układa. Mamy ze sobą wiele wspólnego.

„Ale czy on cię zachwyca? – mam ochotę spytać. – Czy dzięki niemu czujesz, że możesz zrobić cokolwiek, być kimkolwiek zechcesz?” Bo właśnie tak powinno to funkcjonować. Myślę o Noah. Ja wciąż tak się przy nim czuję, choć wątpię, że też tak na niego działam.

– Tęsknię za tobą – mówi Lisa, czym zmusza mnie do koncentracji. – Ej, jeśli masz siedzieć sama w domu, to może wpadnę do ciebie wieczorem? Przyniosę wino, opowiesz mi o wszystkim, co się u ciebie działo.

Jej propozycja jest kusząca – miło byłoby spędzić z nią trochę czasu – ale wisi nade mną termin nadsyłania prac na konkurs i muszę wykorzystać każdą chwilę.

Nacieszyć się ciszą przed burzą.

Kiedy jej to wyjaśniam, w słuchawce zapada cisza. Po chwili jednak siostra zapewnia, że rozumie.

– Ale tak długo się nie widziałyśmy – wzdycha. – Kiedy był ostatni raz? Dobre kilka miesięcy temu, kiedy wyskoczyłyśmy na drinka.

Owszem, Lisa ma rację. Nie przypominam jej jednak, jak bardzo się wtedy spiła i że Noah musiał ją wcześnie odwieźć do domu. Żegnamy się tak jak zwykle: pełnymi nadziei obietnicami spotkania wkrótce.

***

Mimo szczerych intencji całodziennego malowania jakimś cudem zasypiam na kanapie podczas przerwy. Budzi mnie piknięcie telefonu: SMS od Noah. Zszokowana zauważam, że już prawie dziewiętnasta. Mąż pisze, że właśnie wylądował na JFK i że jedzie do hotelu na spotkanie z klientem.

Po niemal dwudziestu latach z nim wiem trochę o branży reklamowej, a przede wszystkim zdążyłam się nauczyć, że to bezlitosny świat, w którym Noah musi toczyć bezkompromisową walkę o każdego klienta.

Odpisuję na wiadomość, życząc mu powodzenia. Do tego dwa buziaki, które chciałabym dać mu na żywo. Nigdy nie będę zaborcza ani nie powstrzymam go przed robieniem tego, co chce robić. Muszę tylko wiedzieć, że chce wrócić do domu.

Odpowiedź przychodzi natychmiast.

Kocham cię.

Gdy zamykam okienko, dostrzegam, że mam jeszcze jedną nieprzeczytaną wiadomość, tym razem od naszej sąsiadki, Sereny. Na zmianę szufladkuję ją i jej męża jako przyjaciół i sąsiadów, bo tak naprawdę są i tym, i tym. Ale w różnych sytuacjach wchodzą w jedną albo drugą rolę, więc może w ogóle nie wpisują się w żadną z nich. Bez względu na to, kim są dla nas – i kim my jesteśmy dla nich – to porządni ludzie i mamy szczęście, że mieszkają tuż koło nas.

Możesz wpaść ASAP? – pisze Serena. Muszę się komuś wypłakać w rękaw!

Wykrzyknik sugeruje, że nie mówi poważnie, choć z nią nigdy nic nie wiadomo. To silna kobieta, ale ma teraz sporo zmartwień.

Już mam odpisać, że idę, ale rozprasza mnie wiadomość od Rosie – pyta, czy mama Libby może je zabrać na kolację na West End. Zgadzam się, pod warunkiem że będą pod opieką kogoś dorosłego, a kiedy już mam wszystko potwierdzone z Bernadette, nie zawracam sobie głowy odpisywaniem Serenie. Po prostu się do niej przejdę, ale najpierw muszę się przebrać. Wprawdzie idę tylko na drugą stronę ulicy, ale nie mogę wyjść z domu w dresach upaćkanych farbą.

***

Drzwi otwiera Lee. Ma na sobie tylko szorty, ale ponieważ jest projektantem ogrodów, często widuję go w takim stroju.

– O, hej, Taro, co słychać? Wchodź, wchodź. – Odsuwa się na bok, żeby mnie wpuścić. – Wybacz mój strój, zaraz włożę jakąś koszulkę. Wściekle gorąco, nie?

– Nie przejmuj się, ja, eee, przepraszam. Właśnie dostałam SMS od Sereny. Wszystko u niej w porządku? I u ciebie?

Lee marszczy czoło.

– Wszystko okej. Ale Sereny nie ma w domu. Dopiero co wyszła. Jej przyjaciółka organizuje weekend panieński.

Jestem zaskoczona.

– Przecież dopiero co napisała, żebym do niej przyszła. – Przynajmniej jeszcze przed chwilą byłam tego pewna. Nigdy nie zdarzyło mi się źle przeczytać wiadomości, ale teraz zaczynam mieć wątpliwości.

Aby udowodnić Lee, że nie zwariowałam, wyciągam telefon i przewijam do wiadomości od Sereny. Naprawdę tu jest, dokładnie w takich słowach, jak zapamiętałam.

– Och – mówi Lee, kiedy pokazuję mu telefon. Znowu marszczy brwi. – A nie, czekaj chwilę. – Przesuwa palcem po ekranie i się uśmiecha. – Już widzę, co się stało. Napisała do ciebie rano.

Pokazuje mi szczegóły wiadomości: dziesiąta piętnaście. Wiele godzin temu.

Robi mi się głupio. Wylewnie przepraszam za pomyłkę i ruszam z powrotem do drzwi.

– Nie wygłupiaj się – mówi Lee. – Przecież już tu jesteś. Może zostaniesz na jednego? Mam czerwone wino, dosłownie przed chwilą otworzyłem.

Chwilę się waham, rozdarta między jedną decyzją a drugą. Po drugiej stronie ulicy czeka niedokończony obraz, ale przydałoby mi się towarzystwo. A z Lee dobrze się rozmawia.

***

Kiedy siadam na ich kremowej skórzanej kanapie, od razu mam wrażenie, że popełniam błąd. Czuję się jakoś niewłaściwie, gdy przebywam tu bez Sereny. Owszem, lubię Lee, ale to z nią jestem bliżej zaprzyjaźniona. Chociaż skoro już usiadłam…

Lee naciąga koszulkę i podaje mi kieliszek wina. Popijam powoli, myśląc, że to chyba niezbyt mądre, skoro prawie nic dziś nie jadłam.

– No, Taro, to co u was słychać? Dawno się nie widzieliśmy.

Szukam w pamięci jakiegoś wspomnienia, ale nic nie przychodzi mi do głowy. Zabawne, że można mieszkać tak blisko, a mimo to nie wpadać na siebie regularnie. Na naszej uliczce jest tylko dziesięć domów, a wokół mnóstwo zieleni, więc to jeszcze dziwniejsze.

Opowiadam mu o obrazie i z przyjemnością dostrzegam, że słucha z uwagą.

– Więc zrezygnowałaś z nauczania? – docieka. – Nie dziwię się. To chyba najcięższa robota na świecie.

Nie próbuję go poprawiać. Już od ponad roku nie uczę plastyki.

– Nadal jestem pedagogiem w mojej szkole, ale mam nadzieję, że za jakiś czas będę mogła żyć już tylko z malowania. – Zwykle w tym momencie ludzie patrzą szklistym wzrokiem i wrzeszczą na mnie w myślach. Większość artystów nie ma grosza przy duszy. Za duża konkurencja. „Może lepiej by było, gdybyś trzymała się prawdziwej pracy”. Ale ich zwątpienie tylko napędza moją motywację.

Jednak Lee reaguje inaczej. Pyta, w jakim stylu maluję, i mówi, że zachwyca go każdy rodzaj kreatywności.

– To wspaniałe, że masz w sobie tyle pasji. – Uśmiecha się, a ja aż się rumienię na ten komplement.

– A co z tobą i Sereną? – zmieniam temat.

Mam nadzieję, że nie pozwalam sobie na zbyt wiele. Tylko z Sereną rozmawiałam o ich problemach i nie jestem pewna, czy Lee wie, jak dużo mi powiedziała.

Przez chwilę wygląda na zaskoczonego, a może próbuje ocenić, jak bardzo powinien się przede mną otworzyć, ale już po chwili mówi swobodnie.

– Od lat się staramy i muszę być szczery… to wykańczające. Czasami chciałbym po prostu…

– Zrobić sobie przerwę?

– Tak, właśnie tak. Przerwę. Chciałbym zapomnieć, że mamy problemy, i po prostu skupić się na życiu. – Uśmiecha się i bierze spory łyk wina. – Żebyśmy… Serena i ja… Żebyśmy znów byli sobą.

Tak jak zawsze podczas rozmów z Sereną, teraz też ogarnia mnie poczucie winy. Nawet nie staraliśmy się o Rosie, a spłodzenie Spencera zajęło nam zaledwie kilka miesięcy. Ale wszystko ma swoją cenę.

Nie mam dla Lee żadnej dobrej rady, więc mówię tylko to, w co sama mocno wierzę:

– Wszystko będzie dobrze, zobaczycie.

Bo nie ma innego wyjścia. Jakiekolwiek nieszczęścia nas spotkają, o ile to nie śmiertelna choroba, zawsze znajdziemy sposób na przetrwanie.

– Wiesz co, Taro, jeśli mam być szczery, to nawet nie wiem, czy ja w ogóle jeszcze chcę mieć dziecko. Albo przynajmniej nie teraz. Jesteśmy jeszcze całkiem młodzi. Nie wydaje mi się, że życie powinno być takie… ciężkie.

Wiem, że Serena ma trzydzieści trzy lata, więc Lee musi być w podobnym wieku. Ma rację: czas jest po ich stronie. Ale oczywiście jej się tak nie wydaje.

– Jeszcze jeden? – Lee wskazuje mój opróżniony kieliszek.

– Nie… dzięki. Powinnam już wracać.

Do obrazu, do pustego domu, na który czekałam od tygodni.

Mimo odmowy dolewa mi wina.

– Jest wcześnie. Możesz wypić jeszcze jeden i opowiedzieć mi więcej o konkursie.

Na jednym się nie kończy. Po kolejnych dwóch kieliszkach zbyt dobrze się bawię, żeby wracać do domu. Już za późno, żeby malować – słońce zaszło, więc nic się nie stanie, jeśli zostanę i pogadam z Lee.

I to jest właśnie ostatnia chwila, którą pamiętam.2

Teraz

Nie wiem, jak dotarłam do domu, ale jakimś cudem już tu jestem i opadam na podłogę sekundę po zamknięciu za sobą drzwi. Mój ciężki oddech odbija się echem i jestem pewna, że każdy następny wdech będzie moim ostatnim.

Zostawiłam go tam. Martwego. Teraz już nie ma odwrotu, nie mogę zadzwonić na policję, bo opuściłam miejsce zbrodni. Ogarniają mnie mdłości i pędzę na górę do łazienki. Dobiegam w ostatniej chwili. Ale panika nie słabnie.

Instynktownie ściągam z siebie ubranie i przyglądam się uważnie każdemu skrawkowi materiału, ale nie widzę śladów krwi ani niczego innego. Nawet moje ciało – teraz kilka odcieni bledsze – jest nienaruszone. Przynajmniej nie w widoczny sposób.

Wchodzę pod prysznic i odkręcam wodę: jest tak gorąca, że prawie nie do wytrzymania, ale szoruję bezlitośnie całe ciało, aż skóra robi się wściekle czerwona. Łzy mieszają się z wodą, a dźwięk, jaki z siebie wydaję, w ogóle nie przypomina ludzkiego głosu.

Nie mam pojęcia, ile czasu upływa, zanim jestem gotowa wynurzyć się spod strumieni wody, zrobić pierwszy krok w stronę tego koszmaru, w którym właśnie się znalazłam, ale wciąż jest dopiero szósta rano. Czas stanął w miejscu. Owijam się ręcznikiem – tym należącym do Noah, bo jako pierwszy wpada mi w ręce – i siadam na krawędzi łóżka, próbując kontrolować oddech.

Panika w niczym mi nie pomoże. Jeśli chcę cokolwiek zrozumieć, muszę się uspokoić. Ale wciąż mam przed oczami pustą twarz Lee, jego sztywne ciało. Wiem, że za pięćdziesiąt lat ten obraz wciąż będzie mnie prześladował, tak żywy i wyrazisty, jakbym nadal stała tuż przed nim.

Wdech, wydech. Skoncentruj się na faktach. Po pierwsze: nie zabiłam Lee. Nie było na mnie śladów krwi, ani jego, ani mojej, więc nie mogłam tego zrobić. Po drugie: kimkolwiek jest zabójca, widział mnie w łóżku z Lee. Wie, jak wyglądam. A jeśli po mnie wróci?

Zrywam się z miejsca i obiegam cały dom, sprawdzam wszystkie drzwi i okna, a potem dla pewności jeszcze raz, napędzana paranoją, nad którą nie mam żadnej kontroli. A potem zwijam się w kłębek na kanapie i próbuję ocenić sytuację.

Jeszcze nie jest za późno; pójdę na policję. W końcu prawda jest po mojej stronie. A kiedy przeprowadzą śledztwo, sami zobaczą, że jestem niewinna.

Dzwoni komórka, a ja aż podskakuję na ten dźwięk. To na pewno policja. Ktoś widział, jak wychodzę z domu Lee i Sereny, i teraz nigdy mi nie uwierzą, że właśnie zamierzałam im wszystko powiedzieć.

Ale to tylko Spencer. Na widok jego imienia chwilowo odzyskuję poczucie kontroli. Znów jest normalnie. Biorę głęboki oddech i odbieram.

– Hej, kochanie, wszystko w porządku? Wcześnie się obudziłeś. – Ze wszystkich sił staram się brzmieć pogodnie.

– Tak, wstałem wcześnie z dziadkiem, żeby wyprowadzić Jacksona na spacer. Ale mamo? Babcia i dziadek nie pozwolili mi obejrzeć filmu. Nawet takiego od dwunastu lat. A przecież ja mam już prawie dwanaście lat, za kilka tygodni, więc dlaczego się nie zgodzili?

Czuję pulsowanie pod czaszką. Jak mogę rozmawiać o czymś tak trywialnym, kiedy Lee nie żyje?

– Spencer, oni po prostu starają się robić to, co dla ciebie najlepsze. Ale nie martw się, jutro będziesz w domu. Sprawdzę, co to za film, i zobaczę, czy mógłbyś go obejrzeć w przyszły weekend.

Jednak mój syn jest pełen cichej determinacji – to cecha, którą zazwyczaj w nim podziwiam.

– Gdybyś porozmawiała z nimi dziś rano, to mógłbym go jeszcze obejrzeć wieczorem.

– Zobaczymy – odpowiadam, zbyt wyczerpana na taką rozmowę.

W jego głosie rozbrzmiewa taki zachwyt, że aż boli mnie serce.

– Super! Dam ci babcię, jest…

– Nie teraz! – Moja prośba brzmi bardziej jak rozkaz, powiedziałam to zbyt ostro.

Spencer milknie. Mijają sekundy.

– Okej – mówi w końcu.

– Zadzwonię do ciebie później, Spencer. Po prostu mam teraz coś do zrobienia.

– Na razie, mamo – odpowiada.

Zauważył, że coś jest nie tak.

Spencer wykazuje się ogromną intuicją jak na jedenastolatka.

Pół godziny po tym, jak się rozłączyłam, nadal siedzę na kanapie z dłonią zaciśniętą na telefonie. Chcę zrobić to, co słuszne, i zadzwonić na policję, ale nie jestem w stanie się poruszyć. Gdybym tylko mogła jakkolwiek im pomóc w znalezieniu mordercy Lee, nie wahałabym się ani przez chwilę. Ale nie pamiętam z poprzedniego wieczoru nic poza przyjściem do jego domu, więc co miałabym im powiedzieć? Nie mogę ryzykować, że niepotrzebnie skrzywdzę swoją rodzinę.

Podchodzę do okna w salonie. Słońce świeci już jasno na bezchmurnym niebie, w zupełnym kontraście do czerni spowijającej dom, na który padają jego promienie. Nie widać oznak życia, więc mogę się tylko domyślać, że Serena jeszcze nie wróciła.

Może właśnie budzi się w hotelu i próbuje złagodzić kaca filiżanką czarnej kawy – wprawdzie stara się o dziecko, ale nadal zdarza jej się pić alkohol – nieświadoma, że jej mąż leży martwy w ich wspólnym łóżku. Że jego życie zostało gwałtownie przerwane przez… kogo?

To nie byłam ja. Wiem, że to nie byłam ja. Ale gdy wychodziłam, drzwi wejściowe były zamknięte i nigdzie nie widziałam śladów włamania. „Nie zastanawiaj się nad tym za bardzo, bo cię to zniszczy”.

Już jestem zniszczona, bo tam byłam. Jakimś cudem zostałam w to wszystko wplątana.

Zasłony wciąż są zaciągnięte, ale nie przypominam sobie, żeby Lee to zrobił. Nie pamiętam nic poza tym, że siedziałam na jego kanapie i piłam wino.

Myślę, czy napisać do Sereny i wyjaśnić, że dopiero teraz przeczytałam jej wczorajszą wiadomość, bo będzie się zastanawiała, dlaczego nie odpowiedziałam. Znów wzbiera we mnie panika: uświadamiam sobie, jakie miałam szczęście, że byłam zbyt zajęta, aby jej od razu odpisać. Dałabym jej znać, że już idę. A wtedy ona i wszyscy inni wiedzieliby, że poszłam do ich domu. Że byłam ostatnią osobą, która widziała Lee, więc to na pewno ja go zamordowałam.

Ale wszystko w porządku. Na razie jestem bezpieczna.

Kiedy tak wpatruję się w dom po drugiej stronie ulicy, znów się waham, czy zgłosić tę sprawę na policję. Decyzja jest trudna, ale już wiem, że muszę wybrać rodzinę. Rosie i Spencer mnie potrzebują, więc nie mogę stać się kobietą, która obudziła się obok martwego sąsiada. Robię to też dla Noah, choć jemu nie jestem aż tak potrzebna. Tu nie chodzi o mnie ani o strach przed konsekwencjami, bo wiem, że nie zrobiłam Lee nic złego.

Jestem pewna, że to prawda.

Przestaję się zastanawiać, podnoszę komórkę i zaczynam pisać wiadomość do Sereny. Kłamstwo. Zdrada.

A kiedy dostaję od niej odpowiedź – przyjazne: Żaden problem, pogadamy, jak wrócę do domu w niedzielę. Buziaki – tłumię łzy, przełykam gulę, która pojawiła się w gardle, i mówię sobie, że muszę się do tego szybko przyzwyczaić. Dla mojej rodziny.

***

Reszta poranka upływa w koszmarnie powolnym tempie. Wszystko rozmywa się w godzinach gapienia się przez okno i oparach mocnej kawy. Nie zdołałam wziąć do ust nic innego.

Listonosz wrzuca pocztę przez klapkę w ich drzwiach. Nie ma pojęcia, że znalazł się na miejscu zbrodni. Dla wszystkich życie płynie w zwykłym rytmie, z wyjątkiem mnie i Sereny. Dla nas się zatrzymało.

Chcę znów mieć tu swoich bliskich. Potrzebuję hałasu i znaków życia, nawet awantur Rosie. Czegokolwiek, żeby tylko rozbić tę potworną ciszę.

Kiedy nad tym rozmyślam, przychodzi SMS od Noah. Pisze, że spotkanie z klientem poszło dobrze, a ja liczę, którą tam ma godzinę – Nowy Jork jest pięć godzin za nami – i zastanawiam się, dlaczego już wstał. Nie myśl o tym. Po prostu ma rozstrojony zegar biologiczny. Nie ma innego powodu, dla którego nie spałby o tej porze.

Nie jestem w stanie malować; mogę tylko siedzieć i gapić się na to, co zaczęłam – zielonkawoniebieską powierzchnię jeziora. Nie zdołam podnieść pędzla, żeby choć musnąć płótno. Wczoraj miałam w głowie gotowy obraz; dzisiaj ta wizja jest martwa.

A kiedy nie mogę już dłużej przebywać sam na sam ze swoimi myślami, dzwonię do Lisy. Muszę to komuś powiedzieć. Jeśli ktoś mnie zrozumie, to tylko siostra. Ma na tyle liberalne poglądy, że nie będzie mnie osądzać, nawet jeśli nabierze podejrzeń, że przespałam się z Lee.

– Hej, Taro. – Jej głos wciąż jeszcze jest ochrypły od snu. Pewnie miała intensywną noc. – Mam lekkiego kaca – potwierdza moje domysły. – Zaliczyłam wczoraj rundkę po barach. Świetna zabawa, ale teraz za nią płacę.

– Chciałam zapytać, czy miałabyś ochotę dziś do mnie wpaść – zagaduję z nadzieją, że mój dobór słów ukryje desperację. – Ale jeśli nie możesz, to zrozumiem.

– Wszystko w porządku?

Oczywiście, że zauważyła dziwną nutę w moim głosie. Przecież zna mnie lepiej niż ktokolwiek na świecie.

Teraz powinnam jej wszystko wyznać. Wtedy ona natychmiast do mnie przyjedzie, bo przecież zawsze i bez względu na wszystko się wspieramy. Otwieram usta, ale słowa więzną mi w gardle.

– Po prostu… Strasznie się męczę z tym obrazem. Tyle zależy od tego konkursu.

– Wiem, że to dla ciebie trudne. Ale dasz radę. Przecież na tym polega cały proces twórczy, nie? Wiesz co, chętnie bym cię odwiedziła, ale Harvey coś dla nas zaplanował. Nie jestem pewna, co to takiego, ale nie jest zbyt szczęśliwy, że jeszcze leżę w łóżku.

Odpowiadam, że to żaden problem, że spróbuję zająć się malowaniem, i życzę jej przyjemnego dnia.

– Poradzisz sobie, Taro. Po prostu słabo ci idzie, bo tęsknisz za Noah i dzieciakami – przekonuje mnie Lisa. – Samotność nie jest taka super, jak się wszystkim wydaje, prawda?

***

Wieczorem siedzę w kuchni, żeby na chwilę odetchnąć od gapienia się przez okno w salonie, kiedy nagle słyszę jakiś dźwięk. Zamieram, a w moim umyśle rozgrywa się tylko jeden scenariusz: ktokolwiek zabił Lee, teraz przyszedł po mnie.

Ale kiedy się odwracam, widzę Rosie w drzwiach. Przechyla głowę na bok i mi się przygląda.

– Rosie, wszystko dobrze? Wcześnie wróciłaś.

Błagam, niech się nie okaże, że wróciła, bo znów coś się wydarzyło. Na chwilę odsuwam od siebie myśli o Lee.

Rosie wchodzi do kuchni ostrożnym krokiem, jakby to było cudze mieszkanie, a nie dom, w którym spędziła większość życia.

– Dlaczego zawsze zakładasz, że wpakowałam się w kłopoty?

Bo zazwyczaj tak właśnie jest, ale oczywiście nie mówię tego na głos. To nie czas na kłótnie.

– Po prostu jestem zaskoczona, że już wróciłaś od Libby.

Podchodzi bliżej i zagląda mi w twarz.

– Mamo, nie wyglądasz dobrze. Jesteś chora?

Takie słowa wydawałyby się naturalne w ustach zatroskanej córki, ale wygłasza je tonem, w którym nie ma ani śladu ciepła. Próbuję się domyślić, o co mogłaby się na mnie gniewać. Pokłóciłyśmy się ostatnio? A może ją za coś ukarałam, jej zdaniem niesprawiedliwie? Wszystkie wydarzenia sprzed śmierci Lee spowija jednak cień, jakby zostały chwilowo wymazane z mojej pamięci.

Tak jak wczorajsza noc.

Co się stało, Lee? Co zrobiliśmy?

Mówię Rosie, że nic mi nie jest, ale ona unosi wysoko brwi. Jeśli nie zdołałam nabrać nawet nastolatki, która zwykle nie zauważa nikogo poza sobą, jakie mam szanse ukryć to przed resztą świata?

Córka odsuwa krzesło i siada koło mnie.

– Wiesz co, muszę z tobą pogadać. To ważne.

Cokolwiek zamierza mi wyznać, cieszę się, że zmusza mnie do odwrócenia uwagi od wydarzeń ostatniej nocy.

– Słucham, przecież wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć. – Próbuję ją o tym przekonać, odkąd nauczyła się chodzić i mówić. Nie ma takiego tematu, którym nie mogłaby się ze mną podzielić.

Jej twarz się rozpromienia, a usta rozciągają w uśmiechu.

– Mamo, zaczęłam się z kimś spotykać.

Serce podchodzi mi do gardła.

– Och, Rosie, chodzi o Anthony’ego? Bo…

– Nie, nie chodzi o Anthony’ego! – Jej słowa przechodzą w krzyk.

– Rosie, uspokój się. W takim razie po prostu mi o nim opowiedz.

Zazwyczaj prośba, żeby moja córka się uspokoiła, skutkuje odwrotną reakcją, ale tym razem nie protestuje.

– Ma na imię Damien. Ale obiecaj, że nie będziesz zła.

Jestem przyzwyczajona do tego, że Rosie specjalnie rozciąga każdy komunikat w nieskończoność – po prostu taka jest – ale dziś nie mam siły na te gierki.

– Nie będę zła, bo o cokolwiek by chodziło, przynajmniej mi o tym mówisz. – Ale ze mnie hipokrytka.

Rosie wciąga głęboko powietrze.

– No… Jest trochę starszy.

Znów to uczucie, jakby wszystko w środku ściskało się i podchodziło mi do gardła.

– Co to znaczy „trochę”?

Ona tylko wzrusza ramionami i mruży oczy.

– Nie wiem! Może po dwudziestce. Kogo to obchodzi?

– To znaczy, że spotykasz się z tym mężczyzną i nawet nie wiesz, ile ma lat? – Zbyt późno uświadamiam sobie swój błąd. Mogłabym służyć za podręcznikowy egzemplarz tego, jak nie wchodzić w interakcję z nastoletnią córką.

Rosie gwałtownie wstaje i odrzuca krzesło na bok.

– Dlaczego ty i tata nie możecie po prostu się czymś cieszyć razem ze mną? Anthony się wam nie podobał, a teraz nie jesteś zadowolona z… Nigdy z wami nie wygram, co?

A potem znika. Wściekle wbiega po schodach i trzaska drzwiami od swojego pokoju. A ja nie mam pojęcia, dlaczego wcześniej wróciła do domu ani z kim się spotyka.

Ale przynajmniej nie jestem już sama. Teraz muszę się skupić na córce. Wróci na dół, kiedy się trochę uspokoi, i wtedy dostanie moją stuprocentową uwagę, bo jej potrzebuje. I kimkolwiek ten facet jest, okażę zrozumienie.

Kiedy jednak tak na nią czekam, nie mogę się wydostać z więzienia własnego umysłu. Wracam do salonu, żeby znów zająć stanowisko obserwacyjne przy oknie. W ciągu ostatniej godziny nic się nie zmieniło, na zewnątrz wszystko nadal kryje się za fasadą normalności. Nasz spokojny zaułek. Jutro zaś Serena wróci do domu, będzie czekać na powitanie męża, a zamiast tego… Jak mogę na to pozwolić?

Mogłabym pojechać gdzieś daleko stąd i zadzwonić anonimowo na policję z budki telefonicznej. Ale w dzisiejszych czasach anonimowość już nie istnieje. Prześledziliby połączenie i w końcu by mnie znaleźli.

Dzwoni moja komórka, a ja aż podskakuję, bo nerwy mam napięte jak postronki.

– Taro, jak tam w domu? – Głos Noah mnie uspokaja.

Opowiadam mu o Rosie, a on wzdycha ciężko do słuchawki.

– Znowu czeka nas ta sama rozmowa, co? – Dobrze mi robi ta wymiana zdań, kotwiczy mnie w normalności. – Nie wiem, co mnie bardziej martwi – dodaje po chwili Noah. – To, czy rzeczywiście spotyka się ze starszym facetem, czy że może znowu kogoś prześladuje.

– Porozmawiam z nią. Ale powinniśmy już kończyć, ten telefon będzie cię kosztował majątek.

– Masz rację – zgadza się Noah. – Od teraz do powrotu będę pisał SMS-y.

Żegnamy się, a ja dzwonię na chwilę do rodziców, żeby sprawdzić, co u Spencera. Cieszy się z mojego telefonu i znów błaga o pozwolenie na obejrzenie tego filmu, na którym tak strasznie mu zależy, a ja się zgadzam. Mam teraz na głowie większe zmartwienia.

Zaraz po zakończeniu rozmowy znów zapadam się w moją nową rzeczywistość. Ale jedyne, co mogę zrobić, to żyć dalej i skupić się na rodzinie.

Pukam do pokoju Rosie i czekam, aż wpuści mnie do środka. Kolejne sekundy mijają jednak bez odpowiedzi, a zza drzwi słychać wyłącznie ciszę.

Uznaję, że pewnie śpi. Skradam się przez korytarz do naszej sypialni – choć wiem, że dziś nie uda mi się zasnąć.

Już mam otworzyć drzwi, gdy dobiega mnie głos Rosie:

– Mamo, porozmawiajmy jutro. Chyba żadna z nas nie nadaje się dziś do normalnej dyskusji.

Ponieważ przepełnia mnie poczucie winy, łatwo mi przeinaczyć jej słowa. Rosie nie może wiedzieć o wczorajszej nocy; to tylko mój umysł pogrywa ze mną w okrutne gierki.

Kładę się do łóżka, gaszę lampkę nocną i owijam się ciaśniej kołdrą, nie zważając na gorąco, po czym zamykam oczy. Ale pod powiekami wciąż widzę Lee. Ten obraz sporadycznie przerywają migawki dawnych rozmów, które z nim przeprowadziłam. Łzy spływają mi po skroniach. Przypominam sobie, jak pomagał nam z ogrodem, kiedy byłam zbyt zajęta pracą, i nie chciał za to żadnych pieniędzy. Nie zasłużył na coś takiego; zawsze okazywał nam wyłącznie przyjaźń. Nawet Serena, która znała Lee lepiej niż ktokolwiek inny, nigdy na niego nie narzekała. Ani razu. Więc dlaczego ktokolwiek mógłby życzyć mu śmierci?

Teraz mogę już tylko czekać. Ktoś wie, że tam byłam, i prędzej czy później wszystko wokół mnie zacznie się walić w gruzy.