Typologiczne ujęcie zjawiska samotności - ebook

Należy zachować dystans w stosunku do typologii samotności, których w literaturze naukowej nie brakuje i ciągle kształtują się nowe, mniej lub bardziej rozbudowane, jednakże innymi słowami powtarzają niejednokrotnie skrajnie zbliżone założenia.

Istnieją w zjawisku samotności poszczególne jego obszary, ale posiada ono w sobie właściwości uniwersalne, które integrują cechy wciąż z niego wyodrębniane i nie na skutek samego różnicowania problemu, lecz podejmowania w jego obrębie badań. W Polsce rozpoczęły się one właściwie dopiero w latach 90-tych minionego stulecia i na początku XXI były i są aktualnie kontynuowane. Co prawda Marzena Bukowska uznaje ten stan rzeczy za „szczególny rozwój badań” nad samotnością w naszym kraju, a ujmuje w zaledwie paru punktach ich istotę, która sprowadza się do pytań elementarnych: jak określać dane zjawisko, jaka jest jego skala, przyczyny, możliwe konsekwencje, sposoby zapobiegania i radzenia sobie z nim. Uważać można to za dokonania i niewątpliwie pewnymi są, gdyż stawiają sobie za cel określenie fundamentów samotności.

Pedagogika zastanawia się szczególnie nad problemem samotności dzieci i młodzieży, co jest zagadnieniem innowacyjnym, że dzieli w ten sposób dane zjawisko, co niewątpliwie jest istotne, gdyż to rzadka klasyfikacja, która dokonuje rzeczywistej systematyzacji. Pedagogika bada także samotność człowieka starszego. Pyta więc jak w poszczególnych etapach życia dany problem jest przeżywany, wskazując na różnice wynikające z właściwości wieku i jego specyficznych potrzeb rozwojowych.

Darmowy fragment