U stóp bogini - ebook

Lampa pomyślności: 1995

dzieś w mroku wyją szakale. Lubią, gdy burze niszczą linie elektryczne we wsi, pozostawiając tylko przerywany blask księżyca. Być może instynktownie pamiętają czasy sprzed pojawienia się ludzi, zanim same zostały zepchnięte na obrzeża.

O tej porze Sabitri zazwyczaj już śpi. Ma słabe serce i problemy z ciśnieniem. Lekarz zalecił jej prowadzić regularny tryb życia. Czy chciała być przykuta do łóżka? Czy chciała być karmiona na siłę wodą jęczmienną? Czy chciała, by o wszystkim dowiedziała się jej córka w Houston? I Bipin Bihari Ghatak, jej doradca biznesowy z Kalkuty?

Nie. Nie chciała nic z tego. Bela trajkotałaby jak katarynka, jak to miała w zwyczaju, ilekroć nachodziły ją wyrzuty sumienia, a Bipin Bihari zamilkłby ze zmartwienia, ponieważ nigdy nie chciał, aby Sabitri na emeryturze wróciła do swej rodzinnej wsi z dala od Kalkuty. Mówił coś wręcz o dziczy.

Sabitri kładzie pióro i papier na rozchwierutanym stoliczku, obok lampy naftowej. Stara się nie obudzić Rekhy, która chrapie w alkowie na swojej macie z włókna kokosowego, gdyż ta, obudzona, zaczęłaby ją napominać zwyczajem długoletnich służących, którym się wydaje, że mają do wszystkiego prawo.

Wieczór zaczął się miło. Sabitri przycupnęła na parapecie i przyglądała się ścianie deszczu, która przesłaniała świat. Niebo raniły błyskawice. Za jej plecami Rekha załamywała ręce. „Pozwól, że zamknę okno. Woda zamoczy całą pościel, narzuta zapleśnieje, a ty znowu nabawisz się zapalenia płuc, i co wtedy zrobimy?”. Jednakże Sabitri nie zgodziła się. Uwielbia zapach deszczu nocą: woń ziemi, ciemności, ale też czegoś innego, nienazwanego i lekko przerażającego. Gdy była młodsza, nie dało się jej zatrzymać pod dachem w czasie ulewy. Ba, nawet teraz, gdy stała się słaba i krucha, burza wciąż przemawiała do jej duszy. Wielka szkoda, że Bipin Bihari nie mógł jej dzisiaj zobaczyć!

Zadzwonił telefon. Sabitri nie zamierzała go odebrać. Po to kupiła sobie tę drogą, wymyślną automatyczną sekretarkę. Ale wtem rozległ się chrapliwy głos Beli. Jej córka płakała. Czyżby chodziło o dzieci? Sabitri poczuła w piersi odwieczną potrzebę. Chronić, chronić. Rzuciła się nieroztropnie po ciemku i stłukła sobie kolano; ból przeniknął ją całą niczym ogień.

– Co się stało? – krzyknęła w słuchawkę. Jej głos zabrzmiał szorstko, gniewnie, chociaż nie miała takiego zamiaru. Nawet po tylu latach Bela działała na nią w ten sposób.

Jednakże Bela, zaabsorbowana własną tragedią, jak zwykle nawet nie zwróciła na to uwagi. Zaczęła pośpiesznie opowiadać. Tara chciała rzucić studia, trzeba jej to było wybić z głowy, ukończyła zaledwie jeden semestr, to będzie najgorszy błąd jej życia, ta dziewczyna nie słucha matki, odmawia przyjęcia do wiadomości czegokolwiek, co matka ma do powiedzenia.

Sabitri nie okazała niepokoju. Współczucie tylko by spotęgowało płacz Beli.

– Przykro mi to słyszeć. – Jakże chłodno i nieczule to zabrzmiało.

– Musisz do niej napisać, mamo! Jesteś jej babką. Jeśli zagrasz na właściwej nucie, jeśli podkreślisz zagrożenia wynikające z tej niemądrej decyzji, Tara nie zrujnuje sobie życia!

Sabitri zapragnęła przypomnieć Beli, że próbowała tego samego z nią. I co dobrego z tego przyszło? Poza tym Tara w życiu nawet nie widziała babki. Ilekroć Sabitri prosiła Belę, aby ta przywiozła córkę do Indii, Bela znajdowała jakąś wymówkę. Zupełnie jakby czuła – ona sama albo razem z tym swoim mężem, Sandżajem – że Sabitri będzie miała na Tarę zły wpływ.

Lata nauczyły Sabitri zachowywać takie myśli dla siebie. Powiedziała więc:

– Dlaczego Tara chce rzucić studia? Przecież dobrze się uczy.

Gdy nie otrzymała żadnej odpowiedzi, podjęła:

– Czy jej ojciec z nią o tym rozmawiał? Prędzej posłucha jego niż mnie. Zdaje się, że są ze sobą blisko…

Po drugiej stronie panowało milczenie – bardziej niepokojące niż najgorszy płacz. W końcu Bela się odezwała:

– Tara i Sandżaj obecnie nie rozmawiają ze sobą.

Coś innego było nie tak, coś gorszego niż chęć rzucenia przez Tarę studiów, które – z tego, co słyszała Sabitri – w Ameryce łatwo podjąć od nowa. Sabitri nagle poczuła, że ma znacznie więcej niż sześćdziesiąt siedem lat. Nie miała siły przesłuchiwać Beli. Zresztą jaki jest sens w zadawaniu pytań? Sabitri wiedziała to, co najważniejsze: gdyby jej córka, dumna i uparta jak ona, miała się do kogo zwrócić, nigdy by do niej nie zatelefonowała.

Starannie zapisała adres akademika, który podyktowała jej Bela. Obiecała pojechać rikszą na pocztę nazajutrz z samego rana i nadać list priorytetowy.

A teraz siedzi przy stole, który ma od dziesiątków lat, i gładzi palcami wyżłobienie zrobione przez Belę pewnego razu, gdy się pokłóciły. Co powinna napisać swym zaśniedziałym angielskim do Tary, aby nakłonić ją do zmiany zdania? Nawet nie potrafi sobie wyobrazić życia wnuczki ani jej obcego świata. Jedyne, co ma, to kilka fotografii. Malutka Tara przebrana w kostium wymachuje miotłą, celebrując jakieś dziwaczne amerykańskie święto, którego znaczenia Sabitri nawet się nie domyśla. Nastoletnia Tara na balu zwanym komersem, cudzoziemska i wytworna w sukience bez ramiączek. Sabitri poczuła się onieśmielona tymi brokatowymi policzkami i wyskubanymi wymyślnie brwiami. Jakże Tara z tego zdjęcia różni się od wizerunku ukrytego w szufladzie pod stertą sari: Bela trzyma na ręku maleńką Tarę, która wyziera spod wełnianej niebieskiej czapeczki, podczas gdy w oddali majaczy pomarańczowy most.

To było pierwsze zdjęcie. Sabitri nadal pamięta ukłucie zawodu na jego widok, gdyż bardzo chciała być obecna przy narodzinach wnuczki. Nikt jej jednak nie zaprosił.

Zapomnij o przeszłości, tym naczyniu, w którym wszystkie emocje warzą się w żal. Zacznij pisać.

Najukochańsza Wnuczko!

Z pewnością dziwisz się temu listowi, skoro normalnie wymieniamy korespondencję wyłącznie przy okazji święta Dasara. Od Twojej matki wiem, że nie zamierzasz kontynuować nauki. Niezmiernie przykro mi to słyszeć. Mam nadzieję, że jeszcze zmienisz zdanie. Bez wykształcenia kobieta nie ma wielkich szans stanąć na własnych nogach. Może co najwyżej obserwować z boku, jak inni wiodą życie, o jakim marzyła…

Źle, źle, wszystko źle. Zmarnowana cała godzina. Sabitri mnie kartkę i rzuca ją na podłogę.

Najukochańsza Wnuczko!

Nie masz pojęcia, jaką szczęściarą jesteś, że możesz studiować. Wielu rodzin nie stać na to, aby posłać dziecko na studia. Zbrodnią byłoby zmarnować taką okazję, podsuwaną Ci przez życie.

Sabitri brzydzi się tym, co napisała. Jej słowa są takie nadęte, sztuczne, belferskie. Drze kartkę. Myślami błądzi znów wśród fotografii. Jej ulubione zdjęcie, które trzyma na komodzie, ukazuje dziewięcioletnią Tarę na basenie. Dziewczynka, ubrana w różowy dwuczęściowy kostium kąpielowy, balansuje na krawędzi trampoliny gotowa w każdej chwili wskoczyć do wody. Na twarzy ma wyraz przerażenia i uniesienia.

Jak dobrze Sabitri zna tę mieszaninę uczuć.

Sabitri skoczyła na głęboką wodę, jak to często bywa w Bengalu, z paterą smakołyków. Od tamtej pory zdążyła zapomnieć wiele rzeczy – było to tuż po odzyskaniu niepodległości, miała wtedy zaledwie siedemnaście lat – jednakże tę paterę pamięta wyraźnie: była ciężka, zrobiona z litego srebra, i miała uniesioną ostrą krawędź, która wrzynała jej się w palce, gdy Sabitri szła polną ścieżką za swoją matką, Durgą, niosącą identyczną paterę. Durga się garbiła. Przy każdym jej ruchu kręgi kręgosłupa przesuwały się w górę i w dół pod przetartym sari. Sabitri nie znała ciężej pracującej kobiety. Gdyby nie Durga, dawno nie mieliby co do garnka włożyć, gdyż mąż i ojciec należał do ludzi, których wszyscy wykorzystywali na każdym kroku. Patrząc na plecy matki, Sabitri czuła mieszaninę smutku, gniewu i miłości.

Obie patery były własnością Mittirów, najbogatszej rodziny we wsi. Ich nazwisko zostało wygrawerowane na krawędzi, aby zapobiec kradzieżom, a może w charakterze jakiegoś obwieszczenia. Żona Mittira, Lilamoji, zamówiła u Durgi smakołyki na obiad. Mittirowie mieli własnego kucharza, bramina z Kalkuty, jednakże to smakołyki Durgi słynęły na całą wieś i znacznie przewyższały wszystko, co on mógłby upichcić. A Lilamoji uważała, że zasługuje wyłącznie na to, co najlepsze.

Sabitri nie chciała iść z matką. Lilamoji, która na co dzień mieszkała w Kalkucie i przyjeżdżała na wieś z konieczności w czasie świąt, znana była z ciętego języka, wahań nastroju i zawyżonego mniemania o sobie. Sabitri obawiała się, iż usłyszy od niej, jak to wyrosła i że jeszcze trochę, a rodzice nie zdołają wydać jej za mąż. Wszakże ktoś musiał pomóc Durdze. Siostra Sabitri była na to za mała. Jej ojciec przebywał akurat w świątyni, gdzie w wolnym czasie pełnił funkcję kapłana. A zresztą nawet gdyby akurat był w domu, przypomniałby im w charakterystyczny dla siebie łagodny, zdziwiony sposób, że coś takiego to nie zajęcie dla mężczyzny. Stąd na polnej ścieżce znalazła się Sabitri, spocona i poirytowana. Musiała się pilnować, aby przypadkiem nie wdepnąć w krowie łajno.

Wewnątrz domu Mittirów było chłodno, ale parno, ponieważ okna przesłaniało wilgotne sitowie. Dwie służące dzierżyły wielkie wachlarze z liści palmowych. Otyła Lilamoji, w otoczce plotek, spoczywała na sofie wyściełanej kwiecistym jedwabiem. Musiała być w dobrym humorze, gdyż skosztowawszy smakołyków, oświadczyła, że są wyborne, i bez przeliczania wręczyła Durdze garść rupii. Następnie zlustrowała wzrokiem Sabitri.

– Przypomnij mi, jak ma na imię twoja córka? – zapytała.

– Sabitri, rani ma.

– Ha! Zarozumiała jesteś, skoroś nazwała ją po legendarnej bohaterce, która wyrwała męża ze szponów śmierci. Cóż, lepiej prędko znajdź kogoś córce, bo w przeciwnym razie w ogóle jej nie wydasz.

Sabitri ukryła gniew i pociągnęła matkę za sari, starając się ją skłonić do odejścia, jednakże Durga powiedziała:

– Sabitri nie chce wychodzić za mąż, rani ma. Chce iść na studia. Chce zostać nauczycielką. Jest bystra. W szkole dla dziewcząt zdała maturę z pierwszą lokatą. Nas jednak nie stać na opłacenie jej dalszej nauki.

Sabitri poczuła, że twarz jej płonie. „Idź przez życie z podniesioną głową”, powtarzała jej Durga. Czemu w takim razie upokorzyła ją – i samą siebie – wyjawiając tej bogatej, zepsutej kobiecie najskrytsze marzenia córki? Bo były to marzenia równie nieziszczalne jak te o lataniu. Sabitri postanowiła, że nigdy więcej nie zwierzy się matce!

Teraz Sabitri myśli: gdybyż tylko dało się wymazać lata, aby zdążyć powiedzieć „Rozumiem”. Jednakże zanim pojęła, ile kosztowało jej matkę wypowiedzenie tych słów, sama była matką i sierotą – Durga nie żyła i nie interesowały jej żadne przeprosiny.

– Naprawdę? – Lilamoji uniosła brwi z niedowierzaniem. Jej ręce uginały się od złota. Same bransolety wystarczyłyby, aby dwakroć opłacić studia Sabitri.

Czasem Sabitri wydawało się, że pęknie przez niesprawiedliwość tego świata. Zaczęła się przepychać przez liczną świtę w stronę drzwi.

Za jej plecami Lilamoji odezwała się ostro:

– Dziewczyno, czy pozwoliłam ci odejść?

Sabitri rozważała, czyby nie okazać jej lekceważenia, jednakże niezadowolona Lilamoji mogła uczynić ich życie jeszcze trudniejszym. Sabitri nie chciała zrobić czegoś takiego własnej rodzinie. Zatrzymała się, aczkolwiek nie obróciła.

– Coś ci powiem, Durgo… – Lilamoji odezwała się głosem znów leniwym. – Jeśli twoja niecierpliwa córka jest tak bystra, jak mówisz, jeśli zdoła dostać się na uniwersytet w Kalkucie, opłacę jej czesne i pozwolę zamieszkać w naszym domu w trakcie nauki.

Tłoczący się wokół niej pochlebcy zacmokali zazdrośnie na ten przejaw iście boskiej wspaniałomyślności, która przekraczała wszystko, na co zasłużyła sobie Sabitri. Sabitri zamarła w niedowierzaniu i ruszyła się dopiero wtedy, gdy matka ją szarpnęła i kazała jej dotknąć stóp gospodyni w podzięce.

Poczuła chłód marmuru na czole. Jej myśli rozpierzchły się niczym stado przestraszonych ptaków. Ślepy zaułek przyszłości nagle zamienił się w złotą bramę. „Dziękuję”, powtarzała gorączkowo w duchu, wstydząc się, że tak nie doceniła Lilamoji. Głos gospodyni, dudniący jej nad głową, istotnie przypominał głos bogini. Sabitri nie była w stanie odszyfrować słów, chociaż słyszała, że kobiety w odpowiedzi wybuchają śmiechem.

Wieczność oczekiwania, dni powolne niczym krowy pasące się na spalonej słońcem łące. W końcu jednak Sabitri stanęła przed kalkuckim domem Mittirów. Trzymając w spoconej dłoni blaszaną walizkę, zajrzała za kutą żeliwną bramę. Spodziewała się zobaczyć cuda. Tak czy owak, była zszokowana ogromem posiadłości; rezydencja miała trzy kondygnacje i okna przesłonięte żaluzjami, które przypominały opadające ciężko powieki. Pod obszernym portykiem stał lśniący samochód. Ceglany mur otaczający posiadłość zwieńczony był tłuczonym szkłem, aby zniechęcić intruzów. Odźwierny, wąsaty niczym bandyta, uderzył pałką – lathi – w bruk i groźnym głosem kazał Sabitri się wynosić. Gdy odparła, że Lilamoji ją zaprosiła, prychnął z niedowierzaniem i spróbował wyrwać jej z dłoni list, który przysłał do niej Sarkar Moszaji, zarządca Mittirów.

Sabitri nie wiedziała, jak to się skończy, ale na szczęście z domu wyszedł młody mężczyzna.

– O co tyle zamieszania? – zapytał.

Jego koszula tak błyszczała w słońcu, że aż ją oślepiła. Sabitri w życiu nie widziała czegoś równie białego. Później miała go zapytać, jakiego mydła używają Mittirowie. Ponieważ jednak młody mężczyzna nigdy nawet nie przechodził koło pralni, nie mógł tego wiedzieć.

Sabitri zebrała się na odwagę, przepchnęła się obok odźwiernego i wyciągnęła przed siebie drżącą rękę, w której trzymała list. Młody mężczyzna obrzucił papier krótkim spojrzeniem, po czym nakazał odźwiernemu zaprowadzić dziewczynę do zarządcy.

– Upewnij się, że ktoś ją nakarmi i napoi – dodał. – Z daleka widać, że jest wycieńczona.

Zanim Sabitri zdążyła mu podziękować, wsiadł do czekającego samochodu.

Później miała powiedzieć:

– Nawet nie przeczytałeś tego listu, prawda?

– Nie – potwierdził. – Czytałem za to w twoich oczach.

– Oczy mogą kłamać.

– Twoje nie – rzekł.

Bezużyteczne są te oderwane od siebie wspomnienia. Lepiej skup się na liście, który jako jedyny może mieć wpływ na przyszłość.

Wnuczko, ludzie gardzą kobietami bez wykształcenia. Taka osoba nie ma wielu możliwości. Aby przetrwać, jest zmuszona znosić złe traktowanie. Musi polegać na dobroci obcych, która na pstrym koniu jeździ. Nie życzę Ci podobnego losu…

Nawet najbardziej zdumiewająca przygoda prędzej czy później zamienia się w rutynę. Tak też było w wypadku Sabitri. Co rano jechała tramwajem do żeńskiego koledżu, gdzie odbywała się większość zajęć. Na wykłady z matematyki i fizyki wybierała się razem z niewielką grupą dziewcząt do pobliskiego męskiego koledżu. Zdenerwowane, zajmowały tam miejsca na tylnej ławie, ponieważ nigdy przedtem nie miały kolegów w klasie. Wykładowcy zwracali się wyłącznie do mężczyzn. Sabitri cieszyła się, że jest ignorowana. Wiejska szkoła nie przygotowała jej należycie; Sabitri z największym trudem dotrzymywała kroku innym.

Po zajęciach przesiadywała w bibliotece z dwiema dziewczynami, które także pochodziły z odległych wiosek. Dzieliły się podręcznikami, gdyż żadnej nie było stać na zakup wszystkich wymaganych książek. Sabitri otrzymywała miesięczne stypendium od zarządcy, ale to ledwie wystarczało na czesne i bilety tramwajowe, ona zaś nie miała śmiałości poprosić o więcej. Odrabiając pracę domową, rozmawiały o rodzinie i tęsknocie za krewnymi. Sabitri dowiedziała się, że jej koleżanki mieszkają w zapuszczonym hoteliku dla kobiet, po sześć w jednym pokoju. Pewnego razu poszły zobaczyć, gdzie ona mieszka, i stały z otwartymi ustami, gapiąc się na rezydencję. Zdumiona ich reakcją, nie miała sumienia powiedzieć, jak bardzo jest tam nieszczęśliwa.

Obecnie ma tyle myśli w głowie. To jednak pamięta doskonale. W dzień jej przyjazdu Paro, ulubiona służąca Lilamoji, zabrała ją na piętro. Lilamoji siedziała na wielkim łożu z baldachimem, którego słupki były rzeźbione w lwie łapy, i grała z trzema przyjaciółkami w karty. Słońce odbijało się w owalnym lustrze, które stało przechylone w mahoniowej oprawie. Na ścianie wisiał zegar, jakiego Sabitri w życiu nie widziała. Kiedy na niego patrzyła, wybił pełną godzinę i ze środka wyskoczył ptaszek, który wydał z siebie serię piśnięć. Sabitri tak się przestraszyła, że aż drgnęła. A okna – z szeroko otwartymi okiennicami – wydawały się wielkie jak drzwi. Przez ich szprosy widziała kołyszące się czubki drzew. Miała wrażenie, że patrzy na liściasty ocean. Gdyby ona tu mieszkała, całe dnie spędzałaby na parapecie, wpatrując się w niebo. Tymczasem te kobiety nawet nie podniosły wzroku.

Paro chrząknęła cicho, przepraszająco i Lilamoji poderwała głowę, marszcząc brwi.

– Kto to? – zapytała.

Sabitri przygotowała staranną przemowę, aby wyrazić swoją wdzięczność, jednakże gdy zdała sobie sprawę, że gospodyni ją zapomniała, uległa zdenerwowaniu. Słowa zlewały się ze sobą, kiedy próbowała wyjaśnić powody swojej obecności.

W końcu Lilamoji przerwała jej gestem.

– A, tak, córka tamtej kucharki. Ucz się pilnie i nie sprawiaj kłopotów.

Po czym wróciła do gry w karty, a Paro uszczypnęła Sabitri w ramię, aby dać jej znać, że zostały odprawione.

Następnie pokazała Sabitri jej pokój: zatęchłe pomieszczenie na parterze, z małym zakratowanym okienkiem, które znajdowało się zbyt wysoko, aby można przez nie wyjrzeć. Sabitri poczuła ciężar na piersi – i nie zapomniała tego uczucia aż do dzisiaj. Ich chata na wsi była prymitywna, ale przynajmniej skąpana w świetle i porośnięta szmaragdowym bluszczem lau. Teraz Sabitri już wie, że Paro mogła jej przydzielić lepszy pokój, tych bowiem nie brakowało w rezydencji. Jednakże z miejsca zapałała do niej niechęcią. Być może dlatego, że Sabitri – choć nie wykonywała w domu żadnych prac – miała zapewniony wikt i opierunek. Tamtej pierwszej nocy Sabitri płakała z tęsknoty za matką i za utraconym księżycem. Miała żal do siebie, że potraktowała wspaniałomyślność Lilamoji jako coś więcej niż zwykły chwilowy kaprys.

Trochę trwało, zanim zrozumiała, jaką pozycję zajmuje pod dachem Mittirów – nie była ani służącą, ani panią. Chociaż zaliczała się do wyższej kasty niż służący, to oni podejmowali decyzje: co będzie jeść, gdzie będzie się kąpać i rozwieszać pranie. Nie odnosili się do niej źle, ponieważ była córką kapłana, ale że chodziło o małą świątynię w odległej wiosce, nie czuli się w obowiązku traktować jej szczególnie dobrze. Rankami ktoś umieszczał jej śniadanie – talerz ryżu z kapką dhalu i ewentualnie niechętnie dołożoną z boku rybą – w sieni przed kuchnią. Sabitri siadała w samotności na podłodze i posilała się przed wyjściem na uczelnię. Zewsząd atakowały ją aromaty dań przygotowywanych dla członków rodziny: curry z owoców chlebowca, korma z baraniny, birjani… Czuła także głód rozmów, których strzępki dolatywały ją z kuchni, wśród nich śmiechy i wrzaskliwe sprzeczki między kucharzem i tragarzem. Sabitri aż bolał brzuch od pragnienia przynależności. Wieczorami bała się pojawić za wcześnie, żeby w oczach służących nie wyjść na łapczywą. Zanim więc zasiadła do posiłku, roti były suche, a warzywa zimne. Właśnie przy posiłkach najbardziej brakowało jej matki. W domu wszyscy jadali razem, a Durga z fascynacją i podziwem wysłuchiwała relacji z minionego dnia córki.

Pewnego wieczoru, zdejmując sari ze sznura rozpiętego na tyłach ogrodu, Sabitri zauważyła wąską i krętą klatkę schodową, miejscami zardzewiałą. Wspięła się na nią – zapewne z pragnienia ucieczki. Stopnie prowadziły na taras, który okazał się pusty, jeśli nie liczyć zbiorników na wodę poznaczonych odchodami ptaków. Najwyraźniej nikt tu nigdy nie przychodził. Sabitri zawłaszczyła sobie to miejsce. Zjawiała się tam co wieczór, uważając, aby nikt jej nie przyłapał. Spoglądała na gwiazdy i wyobrażała sobie, że przyświecają jej krewnym. Kreśliła na roziskrzonym niebie słowa, które by napisała matce, gdyby Durga potrafiła czytać. Czasami pisała to, w co bardzo chciała uwierzyć. „Szczęściara ze mnie, że mieszkam w Kalkucie i chodzę na uczelnię. Ile dziewcząt dostaje taką szansę od życia? Niebawem znajdę świetną pracę. Zarobię dość pieniędzy, aby moja rodzina nigdy więcej nie głodowała”. Czasami szeptała w ciemnościach sentencję, którą na do widzenia zacytowała jej Durga: „Dobra córka to lampa pomyślności, rozświetlająca nazwisko rodziny”. Powiedzenie to miało drugą część, którą jednak jej matka pominęła milczeniem. Gdy żegnała się z Sabitri, oczy jej błyszczały niczym tłuczone szkło. Aby wysłać córkę do Kalkuty, musiała przekonać całą dalszą rodzinę, pewną, że wyjazd dziewczyny równa się jej rujnacji. Mając to w pamięci, Sabitri znajdowała w sobie siłę, aby spędzić kolejną długą noc na nauce w ponurym pokoju.

Wnuczko, posłuchaj słów prawdy. Ludzie gardzą niewykształconymi. Aby przeżyć, będziesz musiała żywić się okruchami ze stołu bogacza. Jak taka kobieta może rozświetlić nazwisko rodziny?

Pewnego ranka, gdy Sabitri przyszła do sieni, nie zastała tam śniadania. Zajrzała za drzwi, aby sprawdzić dlaczego. W kuchni panowało zamieszanie. Lilamoji kazała kucharzowi przyrządzić rasgulle na obiad, co też uczynił. Tylko że coś poszło nie tak. Miękkie kulki, które powinny pływać w syropie, rozpadły się na setki fragmentów. A nie było czasu na zrobienie nowej porcji. Ależ Lilamoji naje się wstydu przed gośćmi, gdy przyjdzie jej poczęstować ich kupnymi smakołykami! Kucharze tracili posady za mniejsze przewinienia.

– Nie odejdę sam! – darł się kucharz. – Przypilnuję, abyście wszyscy odeszli ze mną! – Przyszpilił Sabitri wzrokiem z przerażającym marsem na czole. – A ty tu czego?

Nie wtrącaj się, poradził jej roztropny głosik w głowie. Jednakże usłyszała, jak sama mówi, że być może jest w stanie zaradzić problemowi. Kucharz zjeżył się na jej tupet, ale po chwili przywołał ją do siebie gestem. Ręce Sabitri się trzęsły, gdy gotowała mleko i słodziła je cukrem palmowym. Następnie rozdrobniła fragmenty kulek, mając w pamięci technikę matki. Dodała je do mleka razem ze zmielonym kardamonem i posiekanymi pistacjami. Już była spóźniona na uczelnię. Ale miksturę trzeba było mieszać, delikatnie, nieprzerwanie, żeby nie przywarła do dna garnka. Sabitri nie mogła ot tak sobie odejść.

Zanim znalazła się na uczelni, minęły trzy pierwsze wykłady. Wszelako nawet później Sabitri była rozkojarzona. Jej przyjaciółki żartowały, że to z powodu nowego wykładowcy matematyki. Ich profesor trafił do szpitala z zapaleniem płuc i uczelnia przysłała na zastępstwo świeżo upieczonego magistra, tyczkowatego młodzieńca, którego grdyka podskakiwała w górę i w dół, ilekroć podniecił się wykładanym tematem. Jednakże Sabitri nie poświęcała jemu – ani koleżankom – wiele uwagi. Zastanawiała się, czy Lilamoji się złości, że menu uległo zmianie. A może nowy deser jej posmakował? Jeśli nawet, pochwały i tak zbierze kucharz.

Najważniejsze, że Sabitri podobało się gotowanie! W domu zazwyczaj marudziła, gdy musiała pomagać Durdze. Tego ranka jednak, gdy mleko zgęstniało idealnie, nie tworząc brzydkiego kożucha na wierzchu, uśmiechnęła się nieoczekiwanie – po raz pierwszy od przybycia do Kalkuty.

– Patrz, jak się szczerzy – szeptały jej przyjaciółki. – Cóż to, Sabitri, zakochałaś się czy co?

Po powrocie do domu została wezwana przez Lilamoji. Wspinała się po schodach z ciężkim sercem. Z bogatymi nigdy nic nie wiadomo; trudno było przewidzieć, co ich ucieszy, a co obrazi. Tymczasem Lilamoji spoczywała wyciągnięta na łóżku, z którego jak się zdawało, w ogóle nie schodziła, i żując betel, rozdawała uśmiechy na prawo i lewo. Deser przypadł gościom do gustu. Nawet jej mąż i syn poprosili o dokładkę.

– Od tej pory – powiedziała takim tonem, jakby robiła wielką łaskę – chcę, abyś to ty przyrządzała deser, ilekroć będę przyjmować gości.

Sabitri wbrew sobie poczuła, jak serce jej pęcznieje na ten zaszczyt. Co jednak ze studiami? Wprawdzie przepisała sobie notatki koleżanek z dzisiejszych wykładów, ale nie wszystko z nich zrozumiała. Jeśli to się będzie powtarzać, jak ma zdać egzaminy?

Lilamoji skinęła na Paro, która podeszła do mahoniowej komody z miną taką, jakby ugryzła gorzki melon. Z dolnej szuflady wyjęła dwa sari i wręczyła je Sabitri. Dziewczyna wstrzymała oddech, zachwycając się śliskością lśniącego materiału; nie chciała dać po sobie poznać ekscytacji. W życiu nie miała jedwabnego sari. A te, choć nie pierwszej nowości, były znacznie droższe od wszystkiego, na co mogłaby sobie pozwolić.

– Rani ma pragnie, abyś je zatrzymała – rzekła Paro, nie przestając się krzywić.

W swoim pokoju Sabitri przymierzyła stroje, żałując, że nie ma lustra. Pierwsze sari było czerwone jak owoc granatu i miało jaskrawozieloną lamówkę. Mimo że było zbyt odświętne, postanowiła, że włoży je nazajutrz, idąc na uczelnię. Drugie wyglądało na jeszcze bardziej kosztowne, było granatowe, ozdobione cienką złotą lamówką. Gdzie będzie je nosić? Z pewnością nie w kuchni – tam Paro bez wątpienia roztaczała aurę rozgoryczenia, opowiadając wszystkim o tych niezasłużonych darach. Sabitri nie potrafiła się z nim rozstać. Materiał opływał jej ciało niczym woda, lżejszy, niż kiedykolwiek sobie wyobrażała. Zdecydowała, że wybierze się na taras.

Na miejscu zaczęła się przechadzać tam i z powrotem na podobieństwo wielkiej damy, drobiąc eleganckie kroczki i pozwalając, aby wieczorny wiatr marszczył jedwab. Zamieniła się w bogatą dziedziczkę, która miała dwie komody takich sari. Diamentowy kolczyk w jej nosie rzucał błyski przy każdym ruchu.

Tylko że nie była sama! W rogu, za zbiornikiem na wodę, stał młodzieniec, który wybawił ją z kłopotu w pierwszy dzień pobytu u Mittirów. Przyglądał się jej, paląc. Syn Lilamoji. Znała jego imię dzięki podsłuchanym w kuchni plotkom: Radżiw. Studiował medycynę, aby móc przejąć prowadzenie rodzinnego szpitala. Teraz się uśmiechał – niewątpliwie z kpiną. Sabitri pobiegła w stronę schodów.

– Nie uciekaj! – zawołał za nią. Kiedy nie posłuchała, dodał: – Stój, proszę!

Wnuczko, na te słowa zatrzymałam się potulnie. Być może jakąś częścią siebie uważałam, że ktoś taki jak on może rozkazywać komuś takiemu jak ja, nieszczęsna. Ale też po części chciałam zostać, ponieważ był młody, przystojny i rycerski. Kiedy się do niego odwracałam, serce biło mi nierówno, i to nie tylko ze strachu.

Spogląda w dół na kartkę. Co kazało jej wypisywać takie bzdury? Mnie papier w dłoni, jakby chciała pozbyć się wspomnień. Po chwili jednak wygładza kartkę. Nie czuje się na siłach doradzać Tarze. Przypuszcza, że jeśli opowie jej o swoim życiu, dziewczyna może coś zrozumie. Po raz pierwszy przepełnia ją nadzieja.

Jak długo ze sobą rozmawiali przy tamtej okazji i następnej, i jeszcze kolejnej? I o czym? Później będzie pamiętać tylko oderwane fragmenty, poszarpane chmury przepływające na tle tarczy księżyca. Gdy mu nieśmiało wyjawiła powód swej obecności w Kalkucie, zaczął słuchać uważniej. Potem opowiedział jej o sobie, rozbrajając ją swą skromnością i uczciwością. Nie cierpiał studiów medycznych: odoru choroby, ropy i wymiocin, ciemnej, zażółconej uryny pacjentów. Nie mógł tego jednak powiedzieć rodzicom, którzy wiązali z nim wielkie nadzieje. Ten taras był także miejscem jego ucieczki. Uwielbiał grać na flecie. Może mógłby zagrać dla niej któregoś wieczoru? Sabitri wiedziała jednak, że nigdy do tego nie dojdzie. Nie mogli dać się przyłapać.

Mijały dni. Ile ich było? Trudno zwracać uwagę na tak prozaiczne rzeczy, gdy człowiek trwa zawieszony w bajce. Po jakimś czasie Radżiw przyniósł starą czerwoną narzutę, aby mieli na czym usiąść wygodnie podczas rozmowy. Którejś bezksiężycowej nocy odchylił się do tyłu, aby wskazać jej gwiazdozbiory. Tu jest jasno świecący Kalpurusz, a tam Saptariszi. Sabitri była pod wrażeniem. Nie sądziła, że miastowy chłopak będzie znał się na niebie. Może dlatego sama odchyliła się do tyłu na narzucie z malmalu, mimo że w uszach dźwięczały jej przestrogi matki. Wyznała Radżiwowi swoje marzenia: ubrana w wykrochmalone sari będzie uczyć w szkole historii, opowiadać o zdobywcach i despotach. Jej uczniowie będą grzeczni, nigdy nie będzie musiała użyć rózgi. Z czasem zostanie dyrektorką szkoły, będzie nosić okulary w rogowej oprawie i budzić ogólny postrach.

Radżiw skinął głową. Zgodził się, że będzie z niej dobra nauczycielka. Okręcił sobie palec kosmykiem jej włosów, do których rozpuszczenia wcześniej ją namówił. Właśnie to sprawiło, że koniec końców się w nim zakochała: jego wiara w nią i jego delikatność.

Jednakże jej marzenia zmieniały się w trakcie mówienia o nich.

Tamtego pierwszego wieczoru ich rozmowa, która ciągnęła się w nieskończoność, urwała się niebezpiecznie późno. Sabitri pobiegła do pokoju, aby zdjąć magiczne sari, dzięki któremu przywołała swego księcia, i włożyć zwykłe, bawełniane. Choć bardzo się spóźniła na kolację, nikt tego nie zauważył. Wszyscy mówili o tym, że panicz pojawił się późno w jadalni. Gdy w końcu przyszedł, Lilamoji go zbeształa i zażądała wyjaśnień, gdzie się podziewał. Radżiw jednak odmówił odpowiedzi. Służący zgadywali, że zasiedział się w jakimś klubie ze swymi przyjaciółmi nicponiami. Bo czy nie wyglądał, jakby wypił o jednego za dużo? Starsi służący wyrzekali na dzisiejszą młodzież, krytykowali brak szacunku dla rodziców. Młodsi marudzili, ponieważ teraz wszyscy będą musieli pracować do późna. Sabitri ledwie była w stanie coś przełknąć, tak sucho miała w gardle z podniecenia pełnego poczucia winy. Na sercu zrobiło jej się ciepło od tajemnej mocy.

Wnuczko, uboga i niewykształcona nie będziesz mieć narzędzi do poznania świata. Będziesz znać tylko swoje w nim miejsce: blisko dołu. Możesz sobie wierzyć, że jesteś stworzona do lepszych rzeczy, ale jak Ci się uda po nie sięgnąć? Złapiesz się pierwszej okazji, jaką zobaczysz, nie przejmując się, czy zdoła udźwignąć twój ciężar.

Nazajutrz, idąc na uczelnię, włożyła czerwone sari. Przyjaciółki prawiły jej docinki, zwłaszcza gdy na zajęciach z matematyki młody wykładowca upuścił książki, które chciał położyć na biurku. „Rozpraszasz jego uwagę!”, mówiły. Zbyła je śmiechem, ale gdy wykładowca wychodził, w przypływie figlarności spojrzała mu prosto w oczy ze zmysłowym, jak myślała, uśmiechem. Młodzieniec upuścił książki ponownie. Później przyjaciółki powiedziały jej, że omal nie pękły ze śmiechu.

Miała wrażenie, że wkroczyła w złoty okres. Budziła się wcześnie i wciąż rozespana biegła do kuchni, gdzie przyrządzała desery: mihidanę, malpuę, pithayę ze słodkich ziemniaków, smażonych i zatopionych w gęstym syropie. Goście Lilamoji za nimi przepadali. Nawet panicz – który nigdy nie przepadał za słodkościami, jak gospodyni powiedziała Sabitri – poprosił o dwie dokładki puddingu ryżowego. Powiedział też matce, że ten, kto go przyrządzał, to prawdziwy skarb. I przestrzegł ją, aby przypadkiem nie pozbyła się takiego kucharza.

Sabitri opisała to wszystko w liście do Durgi, dodając obszerne informacje na temat deserów, które przystosowała do miejskiego gustu Lilamoji. Nie wspomniała o opuszczonych zajęciach ani o zaległościach w nauce. Na kopercie nakreśliła prośbę do ojca, aby przeczytał wszystko Durdze. Ale list chyba się zagubił po drodze, ponieważ nie otrzymała nigdy odpowiedzi.

Nocą, po wizycie na tarasie (ustalili, iż będą się spotykać po kolacji, gdy wszyscy zakładają, że poszli już spać), rzucała się na swoim posłaniu, marząc o tym, by móc opowiedzieć matce o Radżiwie. Sekret ciążył jej na żołądku niczym niestrawność. Gdyby mogła zobaczyć się z Durgą twarzą w twarz, opowiedziałaby jej o wszystkim. Durga byłaby wstrząśnięta. Być może nawet by ją uderzyła. Ale że kochała swoją córkę, ostatecznie pogodziłaby się z tym.

Na tarasie Radżiw powiedział jej, że na sali operacyjnej odniósł wrażenie, że tonie w przerażająco jasnej krwi, która chwilami tryskała mu na dłonie. Sabitri wzdrygnęła się i objęła go mocniej, wtulając twarz w jego włosy.

– Całe szczęście, że mam ciebie – powiedział w zagłębienie jej obojczyka. – Inaczej chybabym się zabił.

A zatem to dlatego ją kochał. Była jego spowiedniczką, jego absolucją.

Tak, pomyślała. Nigdy przedtem nie czuła się tak potrzebna.

Ujął jej twarz w dłonie i wpatrzył się w nią niczym w księżyc. Gdy zatopił własną twarz w jej piersiach, pożądanie – groźne jak drut pod napięciem – raziło ją do głębi, tak że myślała, iż się rozpada.

– Chciałbym, aby ta chwila nigdy się nie skończyła, Tri. Aby była całym moim życiem.

Tak, tak…

Podobało jej się zdrobnienie, którego używał. Dzięki temu imię było wyjątkowe. Jednakże chwila nie może być całym życiem. Sabitri to wiedziała. I pragnęła więcej.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej