Uciekająca narzeczona - ebook

Rozdział 1

Lucy Lovett otworzyła oczy i natychmiast poczuła ból z tyłu głowy. Jęknęła, natrafiwszy dłonią na wrażliwe miejsce. Mimo gęstych włosów nabiła sobie guza, który zdążył już nabrzmieć.

Zamknęła oczy, pragnąc odciąć się od tego, co właśnie dotarło do jej umysłu. Policzek dotykający zimnej, twardej powierzchni. Skrępowanie w pasie, jak od gorsetu. Ściśnięte palce u stóp.

Skądś dobiegło skrzypienie butów, a potem coś głucho uderzyło. Poczuła zimny powiew. Ktoś zachłysnął się i zawołał:

– Nie! Proszę pani, nic pani nie jest? O rety!

Lucy otworzyła oczy, przekręciła się na plecy i uderzyła guzem w twardą powierzchnię.

– Aua!

Najpierw natrafiła wzrokiem na kasetony sufitowe z zaciekami, a potem dopiero na pulchną brunetkę w średnim wieku z anielską twarzą.

– Ile widzi pani palców? – zapytała nieznajoma.

Przed oczami Lucy wyrosły trzy grube paluchy.

– A co się stało? – spytała.

– O rety, nie pamięta pani?

Lucy rozejrzała się wkoło. Szare kabiny, nakrapiane kafle na podłodze, dwie umywalki z porcelany, których zardzewiałe trzewia były dobrze widoczne z jej pozycji obserwacyjnej. I żółty składany znak ostrzegawczy na podłodze, z napisem: „Uwaga. Ślisko po myciu” oraz schematycznym ludzikiem, który wywija orła.

– Upadłam.

No, bo co innego? Musiała upaść. Z jakiego innego powodu leżałaby na plecach na posadzce – mokrej, jak to sobie teraz uświadomiła – z guzem na głowie? Znowu dotknęła ręką guza i się skrzywiła.

– Może pani wstać? Och, uderzyła się pani w głowę? Może powinnyśmy zadzwonić na dziewięćset jedenaście?

– Nie! – Wystarczyła sama myśl o szpitalu, żeby poderwać ją do pozycji siedzącej. – Ja tylko... – Opuściła wzrok i w oczy wpadła jej zwiewna biała spódnica przechodząca w stan z delikatnym wzorem z naszywanych perełek sięgającym aż do nagich ramion. Lucy zaczęło się kręcić w głowie od pytań, lecz zamiast odpowiedzi znajdowała tylko dalsze kawałki łamigłówki.

– Z kim pani tu przyszła? Dam znać, co się stało.

– Jestem... sama. – Hm, a było inaczej? Dlaczego tego nie pamięta?

– Trzeba kogoś zawiadomić. Może narzeczonego? Przyniosę trochę lodu, żeby przyłożyć na ten guz, a potem zadzwonimy. Pani narzeczony musi się ogromnie niepokoić.

Kobieta wyszła, a Lucy starała się jakoś zrozumieć fakty. To nie może być dzień jej ślubu, to nie miałoby sensu. Ślub ma być za miesiąc. Może po prostu przyszła do przymiarki sukni? Ale dlaczego jej pamięć jest jak czysta karta? Dlaczego nie pamięta wkładania sukni, wejścia do tego pomieszczenia ani nawet upadku?

„Lucy, do roboty, przypomnij sobie!”

Ostatnia rzecz, jaką pamiętała, to sprzątanie restauracji wczoraj wieczorem razem z Zakiem, który potem odprowadził ją do mieszkania. Chłodny jesienny wiatr rozwiewał jego dość długie czarne włosy. Zac zarzucił jej swój płaszcz na ramiona i szli razem, rozmawiając całą drogę. Kiedy stanęli w plamie światła pod drzwiami, podniosła wzrok i spojrzała na jego przystojną twarz, w jego chmurne szare oczy, i poczuła ukłucie strachu. Nagle przyszło jej na myśl, że na pewno coś się stanie i straci tę jedyną osobę, której potrzebuje bardziej niż powietrza.

Odgłos kroków za drzwiami przywołał ją do teraźniejszości. Nic jej nie jest. Po prostu musi podnieść się z podłogi i znaleźć Zaca. On pomoże jej poukładać tę łamigłówkę.

Lucy podciągnęła nogi i oparła się o ścianę wykafelkowaną jak w metrze. I odruchowo spojrzała na palce ściśnięte w niewygodnych butach – białych, satynowych, na wysokim obcasie. Kilka tygodni temu podziwiała je na stronie Nordstrom.com. Sandałki z paskiem z tyłu, odkrytymi palcami i malutkimi, skromnymi kokardami. Buty, na które absolutnie nie było jej stać. Na pewno ich nie kupiła. Zdecydowała się na urocze (choć nie przemawiające tak do serca) czółenka z butiku w Summer Harbor.

Jeszcze raz spojrzała na buty – nie, to nie był omam. Nie zniknęły.

Raptem drzwi się otworzyły i pojawił się anioł z torebką lodu. Kobieta pomogła Lucy wstać i przyłożyć lód do guza na głowie. Lucy zamrugała z bólu, gdy w głowie odezwał się młot pneumatyczny.

– Niech pani usiądzie na krześle. Powinna pani zrobić prześwietlenie albo coś. Wydaje mi się, że jest pani trochę oszołomiona.

– Nie, nic mi nie jest. Ale powinnam zadzwonić do narzeczonego.

– Oczywiście. Moja komórka wysiadła, ale kierowniczka pozwoli pani zadzwonić ze swojego telefonu. Chyba obawia się, że pozwie ją pani do sądu.

Za drzwiami znajdowała się tętniąca życiem knajpka wyglądająca na przeniesioną żywcem z lat 50., z czerwonymi stołkami i czarno-białymi kaflami na podłodze. Lucy nie poznawała tego miejsca. W powietrzu unosiły się smakowite zapachy i zaczęło jej burczeć w brzuchu.

Lucy wyjrzała za duże okno wychodzące na ulicę. W oddali błyszczał oświetlony słońcem ocean, lecz sklepy naprzeciw były dla niej nowe. Jakiś zakątek Summer Harbor, do którego wcześniej nie trafiła? Dziwne. Ile zakątków może się znajdować w takim małym miasteczku? Myślała, że zna je wszystkie na wylot.

Anioł w postaci uczynnej pani pożyczył telefon od niezadowolonej kobiety za ladą i wręczył Lucy.

– Niech pani zadzwoni do tego swojego narzeczonego. Zaraz wracam – rzekł i zniknął w damskiej toalecie.

– Był znak! – odezwała się kobieta za ladą, obrzucając Lucy niechętnym wzrokiem. – Jak tylko pani weszła w drzwi. Wyraźny znak.

Lucy kiwnęła głową, od czego tylko bardziej ją rozbolała. Oddychała szybko, płytko. Siedziała w sali pełnej ludzi, ale nigdy nie czuła się tak samotna. No, może tylko raz. Ale to było bardzo dawno. Na dłuuugo przed Zakiem.

„On jest niedaleko, na odległość jednego telefonu”.

Wystukała jego numer na klawiaturze, usiłując nie zwracać uwagi na niezadowoloną kierowniczkę i zaciekawione spojrzenia. No cóż, kobiety w sukni ślubnej to w barze raczej niecodzienny widok.

Zac na pewno bardzo się martwi, pomyślała, słuchając dzwonienia. Miała nadzieję, że nie czeka na nią w kościele. Rzuciła okiem na zegar na ścianie. Nie, za wcześnie na ślub. Nie zacznie się przed wpół do szóstej.

„Dziś wychodzę za mąż. Gdzie się podział cały miesiąc?”

Odepchnęła od siebie to pytanie. Potrzebowała Zaca natychmiast, pospiesznie więc wybrała numer „Przydrożnego Zajazdu”.

Zac Callahan ustawił się do uderzenia, cofnął kij i wcelował w bilę. Kula poturlała się po zielonym filcu i potrąciła niebieską bilę, która potoczyła się pod kątem i wpadła do łuzy w rogu.

Kibice zaczęli wiwatować. Zakłady zawsze podnosiły zaangażowanie.

– Niektórzy mają szczęście – skomentował Beau.

Zac wyprostował się na całą swoją wysokość metra dziewięćdziesięciu.

– Szczęście nie ma z tym nic wspólnego, braciszku.

– Nie ma, nie ma – mruknął Beau, mierząc stół wzrokiem spod zmrużonych powiek.

Zac nie zostawił mu szansy. Wolał nie ryzykować, wiedząc, że cały wieczór może nie mieć okazji na następną partię. Marci, jedna z kelnerek, zachorowała, a w restauracji zaczynało robić się gęsto. Będzie potrzebował dodatkowych rąk do pracy.

– Nie mogę się doczekać, kiedy włożysz fartuch – powiedział Zac.

– Nie licz na to. – Beau pochylił się, ciemne włosy opadły mu na oczy, złożył się do strzału... i chybił.

Jego nowa narzeczona, Eden, pocieszająco poklepała go po ramieniu i powiedziała bezgłośnie do Zaca:

– Na mnie możesz liczyć.

– Szefie, telefon do ciebie – zawołała kelnerka, mijając salę bilardową.

Zac odłożył kij, wcelował palec w brata i powiedział:

– Tylko bez oszustw!

Beau zrobił niewinną minę. W restauracji połowa miejsc była już zajęta, ponieważ w telewizji leciał mecz bejsbolowy drużyny Red Sox. Zgromadzeni kibice gorąco dopingowali, bo pierwszy pałkarz już na samym początku zdobył trzy bazy i teraz dobiegał do bazy domowej.

Zac zatrzymał się na chwilę, żeby popatrzeć na akcję, po czym ruszył dalej. Po drodze poklepał po ramieniu szeryfa Coltona i ominął stolik, przy którym siedziała Morgan LeBlanc z przyjaciółką. Parę razy był z nią na randce i teraz znowu byli umówieni za kilka dni. Bardzo starał się wykrzesać z siebie entuzjazm na myśl o następnym spotkaniu, ale bez skutku.

Stanął za ladą w recepcji i podniósł słuchawkę.

– Słucham, tu Zac.

– Och, Zac! Dzięki Bogu!

Poczuł przypływ adrenaliny i mrowienie na całym ciele. Od siedmiu miesięcy nie słyszał jej głosu. Tego słodkiego akcentu Południa, który za każdym razem przyprawiał go o drżenie serca.

– Stało się coś strasznego. Upadłam i... i nie wiem, gdzie jestem. Możesz po mnie przyjechać?

Potarł dłonią czoło, starając się opanować zamęt w głowie.

– Co takiego? – wykrztusił.

– Nie chcę się spóźnić, a jestem cała mokra, włosy...

– Spóźnić na co?

– To wcale nie jest śmieszne, Zac – poskarżyła się takim tonem, jakby zaraz miała się rozpłakać. – Głowa mi pęka i... no, po prostu musisz po mnie przyjechać.

– Lucy, nic z tego nie rozumiem. Dlaczego dzwonisz akurat do mnie?

Nastąpiła długa przerwa.

– Żartujesz?

Przypomniał sobie ten dzień, siedem miesięcy temu, kiedy wrócił do domu po weekendowym wyjeździe. Nie odbierała telefonów, nie otwierała drzwi. Zmartwiony, zadzwonił do właściciela mieszkania i okazało się, że mieszkanie stoi puste. Lucy zniknęła.

Zacisnął palce na słuchawce.

– Zadzwoń do kogoś innego. Ja już nie zamierzam przejmować się twoimi problemami.

Lucy aż się zachłysnęła.

– Dlaczego jesteś taki odpychający? – spytała na granicy łez.

Dlaczego jest taki...? Odsunął słuchawkę na odległość ręki i spojrzał na nią z oburzeniem, po czym znowu przyłożył do ucha.

– To ty mnie zostawiłaś, Lucy. Jeśli chcesz gdzieś podjechać, to zawołaj taksówkę.

– Czekaj, Zac! – zawołała Lucy, gdy już miał się rozłączyć. – Błagam. O rety, nie możesz mi tego zrobić. Uderzyłam się i nabiłam sobie guza, głowa mi pęka i potrzebuję pomocy. Potrzebuję ciebie!

Zac poczuł, że wnętrzności ściskają mu się w twardy węzeł. Ile razy w ostatnich miesiącach pragnął usłyszeć te słowa? Lucy sprawiała wrażenie... kompletnie zdezorientowanej. Zagubionej. I nie miała żadnej rodziny.

„Jesteś osłem, Callahan”.

– Błagam cię. Nie wiem, gdzie jestem ani co się dzieje. Musisz mi pomóc.

Oparł się o kontuar.

– Lucy, powinnaś pojechać do szpitala. Zapewne masz wstrząs...

– Tylko nie do szpitala!

Zac przypomniał sobie fobię Lucy i w rozterce przeciągnął dłonią po zarośniętej szczęce. Przez telefon nigdy nie uda mu się namówić jej, żeby pojechała na pogotowie. Nie zgodziła się na wezwanie karetki, nawet wówczas gdy zerwała ścięgno w kostce. Przyjaciel Zaca, ratownik medyczny, leczył ją prywatnie w jego własnym mieszkaniu nad restauracją.

Jeśli naprawdę doznała urazu głowy, to może być bardzo niebezpieczne. Może mieć krwotok do mózgu!

Westchnął przeciągle, wiedząc, że sprawia wrażenie rozdrażnionego i obojętnego. Ależ z niego frajer.

– Gdzie jesteś? – spytał.

– Nie wiem. Poczekaj, nie rozłączaj się.

Rozległo się jakieś szuranie. Zac wytężył słuch, starając się usłyszeć coś mimo gwaru rozmów i szczęku sztućców.

Jakaś kobieta koło Lucy podała adres.

– Moment. – Dobiegł go stłumiony głos Lucy. – Summer Harbor?

– Nie, kotku. Portland.

– Portland...? Portland w Oregonie?

– W Oregonie? Nie, w Maine.

„Wielkie nieba!” Zac przykrył oczy dłońmi.

– Lucy! – zawołał. W odpowiedzi usłyszał coś jakby szuranie. – Lucy!

– Już jestem, Zac. Jestem w...

– Wiem! – Jęknął w duchu. Nawet nie powinien brać tego pod uwagę. Odeszła z jego życia. Nareszcie udało mu się o niej zapomnieć.

„Jasne. Właśnie dlatego pędzisz jej na ratunek”.

Lucy zawsze była jego słabym punktem. Ledwie pojawiła się w „Przydrożnym Zajeździe”, a już owinęła go sobie dookoła palca. I nie zmieniło się to, póki nie podeptała jego serca swoimi modnymi szpilkami.

– Lepiej, Lucy, żeby to nie był jakiś numer z twojej strony.

– Dlaczego miałabym wykręcić ci numer? – spytała ze złością i urazą.

Prychnął. Skąd miał wiedzieć? Nigdy jej nie rozumiał.

– Błagam, Zac. Nie widzę innego wyjścia.

Była na krawędzi łez – i to podkopało jego zdecydowanie. „A niech to!” Nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby coś jej się stało. Przejechał dłońmi po twarzy, podejmując postanowienie.

– Siedź na miejscu i czekaj na mnie. Będę za kilka godzin.Rozdział 2

Lucy przyglądała się ruchliwej przystani. Plecy zdrętwiały jej od drewnianego oparcia ławki, na której siedziała od czasu telefonu do Zaca. Kiedy skończyła rozmowę, czym prędzej umknęła sprzed oczu rozzłoszczonej kierowniczki, zaintrygowanych klientów i mdłych zapachów z kuchni. Uniosła spódnicę, przeszła na drugą stronę ulicy i ku swojej uldze znalazła położoną na uboczu ławkę, gdzie mogła w spokoju oddać się rozmyślaniom.

Robiła to przez kilka godzin, a przynajmniej tak jej się wydawało, i doszła do wniosku, który ją mocno zaniepokoił. Straciła miesiąc życia. Nie da się temu zaprzeczyć. Nie miała pojęcia, dlaczego ona była w Portland, a Zac w Summer Harbor, i musiała spojrzeć prawdzie w oczy: jej mózg nie funkcjonował z najwyższą sprawnością.

Trochę kręciło jej się w głowie i mimo że mrugała zapamiętale – wszystko widziała jakby za lekką mgiełką. Światło wściekle odbijające się od wody raziło ją z ostrością noża. Zamknęła oczy, żeby przestało boleć, i skupiła się na oddychaniu.

Ból i zawroty głowy były męczące, ale znacznie gorszy był strach, który ściskał jej serce. Co się z nią stało? Czy na zawsze straciła wspomnienia z ostatniego miesiąca? Czy doznała poważnego urazu? Ile czasu będzie trwać ten stan oszołomienia? A jeśli nigdy nie minie?

Przez chwilę przyglądała się powracającej łodzi poławiaczy homarów. Mężczyźni skończyli pracę na dziś. Która godzina? Dlaczego Zaca jeszcze nie ma?

A jeżeli w ogóle nie przyjedzie?

Bzdura. Oczywiście, że przyjedzie. Przecież ją kocha.

Wróciła myślami do ich rozmowy telefonicznej. Brzmienie jego głosu podnosiło na duchu. Zmarszczyła brwi, bo mimo zamroczenia dotarło do niej, że rozmowa była jakaś dziwna. Wydawał się zły, ale nie mogła sobie dokładnie przypomnieć, co mówił.

O rety, a może doznała urazu mózgu? Będzie musiała iść do szpitala, przeczuwała to z całą pewnością. Poczuła, że niepokój rośnie, ogarnia ją całą. Nagle miała osiem lat i siedziała sama przy łóżku mamy w szpitalu. Obok cicho popiskiwało urządzenie rejestrujące bicie jej serca.

Popiskiwało, aż w końcu umilkło.

Na to wspomnienie serce zaczęło mocno bić, nasilając ból głowy. Szpital to pewna śmierć. Cuchnie jak śmierć. A ona będzie musiała tam iść.

„Lucy, nie umrzesz. Co się z tobą dzieje?”

Nie miała czasu, żeby odpowiedzieć sobie na to pytanie, ani jej umysł nie był dość sprawny, żeby sobie z nim poradzić. Dziwne. Dlaczego pamięta coś, co zdarzyło się szesnaście lat temu, a nie jest w stanie przypomnieć sobie wkładania sukni ślubnej zaledwie przed kilkoma godzinami?

– Lucy!

Obróciła się, słysząc za sobą głos Zaca. Na widok jego twarzy serce o mało nie wyskoczyło jej z piersi. Silne, męskie rysy, ostro zarysowana broda. Na pamięć znała każdy szczegół. Zdziwiła się, widząc krótką brodę i włosy dłuższe, niż pamiętała. Kręciły się, jeden czarny lok spadał mu na czoło.

Odsuwając od siebie niepokojące myśli, zerwała się z ławki, pragnąc jak najszybciej znaleźć bezpieczeństwo w jego ramionach. Zrobiła dwa kroki, gdy nagle świat się zakołysał i się zachwiała.

Zac podbiegł i schwycił ją za łokcie.

– Co ty wyprawiasz?

Uraziły ją te szorstkie słowa. Mocniej ścisnęła go za przedramiona. Zamrugała kilka razy, żeby pozbyć się zawrotów głowy i spojrzała w jego szare oczy, żałując, że nie widzi wyraźniej. Sprawiał wrażenie obcego, zimnego. Zupełnie nie jak jej Zac.

– Och, Zac... Jak się cieszę, że jesteś. Proszę cię, zabierz mnie do domu.

– Usiądź na moment. – Usadził ją, podtrzymując, lecz jak tylko plecami dotknęła ławki, wycofał się.

Lucy spojrzała na suknię i ścisnęła w dłoniach zwiewny materiał. Mają zepsuty dzień ślubu. Kompletnie zepsuty. Wszystkie przygotowania poszły na marne.

Poczuła ucisk w gardle i w oczach pojawiły się łzy.

– Miałeś mnie zobaczyć dopiero w kościele.

Dopiero kiedy będzie szła do ołtarza. Wyobrażała sobie olśnienie w jego oczach. Panna młoda ma do tego prawo. Lucy postanowiła, że w kościele będą paliły się wszystkie światła, żeby przypadkiem nie przeoczyła jego miny, gdy ją zobaczy w pełnej krasie.

Przypomniało jej się to i zmarszczyła czoło. Kościół mieścił się w Summer Harbor, a ona była w Portland. Bardzo dziwne. Pomasowała skronie.

– Och, chyba jestem jeszcze otumaniona.

– Gdzie się uderzyłaś?

– W łazience. – Pokazała za siebie. – Tam, w tamtym barze. Podłoga była mokra i chyba musiałam się... poślizgnąć.

– Pytałem o to, gdzie na głowie.

– Aha. O, tutaj. – Wzięła jego dłoń i delikatnie dotknęła nią stłuczonego miejsca.

Zac zacisnął usta.

– Robi ci się porządny guz. Straciłaś przytomność?

– Nie... nie wiem. Chyba tak. Możliwe. – Nawet tego nie pamiętała!

Cofnął rękę, a ona od razu zatęskniła za osłodą, jaką dawały jego palce. Dlaczego Zac unika kontaktu fizycznego? Dlaczego jej nie przytula? Ona tego potrzebuje!

– Lucy... straciłaś przytomność, jesteś oszołomiona i masz luki w pamięci. Ktoś musi cię zbadać.

Spojrzała na niego błagalnie, ze łzami w oczach:

– Nie...

– Pojadę z tobą. W ogóle nie ma o czym dyskutować. Musimy sprawdzić, czy nic ci nie jest.

Gdzie się podział jego ciepły głos? Delikatny dotyk?

– A co ze ślubem? Musimy zawiadomić ludzi. Nie wierzę, że coś takiego mogło się stać. – Jej oddech zrobił się płytki, wysilony, jakby płuca nie mogły sobie poradzić.

– Spokojnie, spokojnie, jesteś na najlepszej drodze do hiperwentylacji. Dojdziesz jakoś do furgonetki?

Wcale nie chciała jechać do szpitala! „Boże, proszę, nie rób mi tego!” Pragnęła tylko wrócić do domu i zwinąć się w kłębek na łóżku. Poczuła się kompletnie wykończona.

– Lucy, pytam, czy dojdziesz. – Niecierpliwość w głosie Zaca cięła ją jak nożem.

– Nie chcę iść do szpitala – odparła roztrzęsionym głosem.

– No cóż, tam właśnie mam zamiar cię zabrać.

Szukając pociechy, Lucy zaczęła się kiwać w tył i przód. Tylko że to nic nie dawało. Wiedziała, że Zac ma rację. Na pewno stało się coś strasznego. Ale jeśli Zac z nią będzie, jakoś to przeżyje, prawda?

– A potem weźmiesz mnie do domu?

– Tak.

Usiłowała zablokować wspomnienia, lecz one i tak wypływały na powierzchnię myśli. Antyseptyczny zapach, popiskiwanie urządzeń, zimna, sterylna podłoga. A na łóżku mamusia, a właściwie to, co z niej zostało, nieruchoma i blada.

– Może mógłbyś załatwić, żeby ktoś przyszedł obejrzeć mnie w domu? – zaproponowała z nadzieją w głosie. – Może ten sam sympatyczny ratownik co poprzednio?

– Lucy, jesteśmy w Portland. Nikogo tutaj nie znam.

– Nooo... tak.

– No i właśnie dlatego musisz zostać przebadana. Rany Julek, nawet nie wiesz, gdzie się znajdujesz!

Wzdrygnęła się, słysząc ten kategoryczny ton, ten twardy wzrok. Wyglądało, że Zac się złości. Jakby nie obchodziło go, co się z nią dzieje. Przecież może mieć krwotok w mózgu albo za dwie minuty może paść martwa!

– No, Lucy – powiedział, wstając. – Nie masz wyboru. Idziemy.

Wziął ją na ręce i trzymał w objęciach delikatnie, ale jakby bezosobowo, jak automat. Dziewczyna położyła mu głowę na ramieniu i zamknęła oczy. Może kiedy się obudzi, koszmar zniknie.Rozdział 3

Zac oparł łokcie na kolanach i przyglądał się, jak pielęgniarka podłącza kroplówkę. Lucy dostała lek przeciwko bólowi głowy oraz na uspokojenie żołądka i nerwów. Teraz leżała z zamkniętymi oczami, a w miarę jak zaczynały działać podane środki, z jej rysów znikało napięcie.

Pielęgniarka wyszła i Zac oddał się kontemplowaniu twarzy Lucy. Brwiom układającym się w delikatny łuk, jasnej cerze, różowym ustom, które aż prosiły się o całowanie. W ogóle się nie zmieniła. Nadal miała te bezbronne błękitne oczy, które patrzyły mu prosto w serce. Wyjęła spinki z włosów, które spadały jej falami na ramiona, przykrywając kawałek brzydkiej szpitalnej koszuli. Ulżyło mu, gdy zdjęła ślubną suknię.

Suknia ślubna. Kiedy zobaczył dziewczynę na przystani, mało brakowało, a odwróciłby się na pięcie i odszedł. Minęło zaledwie siedem miesięcy, odkąd go zostawiła. Jak udało jej się tak szybko zakochać i zaręczyć? A może zakochana była już wcześniej? Może właśnie dlatego go porzuciła? Ta myśl uderzyła go jak obuchem.

Ze sztywno założonymi rękoma odchylił się na oparcie krzesła i zmarszczył brwi. Co on tu, do cholery, robi? Dziewczyna miała przecież narzeczonego, którego kochała, i który czekał na nią w kościele pełnym ludzi, martwiąc się, co się z nią dzieje.

Nie, to wszystko nie miało sensu. Bo co ona porabiała, sama jedna, w taniej knajpie tuż przed ślubem?

Nie tylko Lucy gnębiły pytania bez odpowiedzi.

No, ale na razie należy je odłożyć na bok. Zaraz pojawi się lekarz – z następnym zestawem pytań. Kiedy Lucy wypełniała w poczekalni jakieś formularze, nawet przez moment nie zawahała się nad rubryką z adresem. Wpisała adres swojego mieszkania w Summer Harbor i zatrzymała się dopiero, kiedy musiała wypełnić numer ubezpieczenia społecznego.

Lucy nie miała pojęcia, w jak dużym stopniu straciła pamięć. Musi jej to uświadomić, lecz w sposób delikatny – bo mimo że tak niemiło się z nim rozstała, u niego instynkt opiekuńczy nadal działał.

Lucy zatrzepotała rzęsami i otworzyła powieki. Czuła się o wiele lepiej. Dzięki Bogu za te leki. Zawroty głowy niezupełnie ustąpiły, ale to drobiazg w porównaniu z paraliżującym strachem.

Jej wzrok spoczął na Zacu skulonym na krześle koło łóżka. Dzięki Bogu nadal tu jest. Mimo że wszystko widziała lekko rozmazane, dostrzegała jego wyraźnie niezadowoloną minę. To bolało. Przecież zawsze był taki czuły. Taki opiekuńczy i słodki.

– Dlaczego się na mnie złościsz? – szepnęła.

Natychmiast przeniósł na nią wzrok i spytał łagodniej:

– Lepiej się czujesz?

– O wiele lepiej.

– To dobrze. – Wstał i zaczął krążyć po sali.

Był taki wysoki i barczysty. Górował nad Lucy, wzrostu zaledwie metr sześćdziesiąt, a kiedy brał ją w ramiona, czuła się bezpieczna i kochana tak, jak nigdy od czasu dzieciństwa. Emanował spokojną pewnością siebie. Teraz chodził tam i z powrotem po sali szpitalnej.

W końcu zatrzymał się, spojrzał jej w twarz i rzekł:

– Lucy, jest kilka rzeczy, o których musisz wiedzieć.

– Co takiego? – spytała, podciągając prześcieradło pod samą brodę.

– Ten... ślub. – Machnął ręką w kierunku białej sukni wystającej przez niedomknięte drzwi szafy. – To nie był nasz ślub.

Lucy zamrugała, żeby lepiej widzieć Zaca. Żeby zrozumieć, o czym mówi.

– Jak to nie nasz?

Zac odetchnął głęboko i prychnął, lekko zirytowany.

– Nie jesteśmy już parą, Lucy.

Dlaczego on mówi takie rzeczy? Lucy poczuła, że z tyłu, za oczami, zaczyna ją piec. Potrząsnęła głową, żeby uwolnić się od rosnącej guli w gardle.

– Skończyło się to wiele miesięcy temu. Przepraszam, że mówię o tym bez ogródek, ale doktor będzie miał do ciebie jeszcze jakieś pytania, więc musisz wiedzieć, że... że z pamięci wyleciał ci bardzo duży kawał czasu.

Zamiast serca miała bolącą przepaść. To nie może być prawda. Nie mogli się rozstać. Zac ją kochał, a ona jego. I to jak!

– Nie wierzę – odparła, kręcąc głową.

Wsunął ręce do kieszeni i podszedł do łóżka, niemal do samej barierki.

– To prawda. Nie pamiętasz wypadków z co najmniej siedmiu miesięcy. – Cały czas mówił bardzo rzeczowym tonem, którego zaczynała nienawidzić.

– Dlaczego mi to robisz? – spytała łamiącym się głosem.

– Mówię ci prawdę. Musisz to wiedzieć i lekarz też, żeby mógł postawić... – urwał, bo nagle w oczy wpadła mu gazeta, którą kupił w holu. Sięgnął po nią i zapytał: – Lucy, jaki dziś jest dzień?

– Jest... jest... Nie pamiętam. Dzień naszego ślubu. Siedemnasty listopada. – Spojrzała mu badawczo w oczy. Zac nic nie odpowiedział, a im dłużej milczał, tym bardziej rosły jej obawy.

W końcu Zac odezwał się:

– Siedzieliśmy na ławce na przystani. Czy pogoda była listopadowa?

Skupiła się, ale nie mogła sobie przypomnieć. Czy było jej zimno?

– Lucy, to nie listopad, tylko czerwiec.

Pokręciła głową niedowierzająco. Niemożliwe, żeby było lato. Przecież dopiero co skończyła dekorować mieszkanie na Święto Dziękczynienia. Wyjęła świąteczny obrus, brązowe wysokie świece i wielkiego pluszowego indyka, który gulgotał, gdy nacisnęło się mu na brzuch. Dwa dni temu zaśmiewała się, słuchając tego śmiesznego dźwięku.

Zac podetknął jej gazetę przed nos. Przymrużyła oczy, żeby widzieć ostro w miejscu, które wskazywał palcem. Dzisiejsza data. 15 czerwca. I rok, którego nadejścia w ogóle nie pamiętała.

Zakręciło jej się w głowie, skóra zaczęła ją palić i poczuła, że spociła się na karku. Nagle zapragnęła, żeby wróciła pielęgniarka i dała jej podwójną dawkę leków przeciwlękowych, bo dotychczasowa przestała działać.

– Nie martw się...

– Straciłam siedem miesięcy z mojego życia? Siedem miesięcy??? – Świat wirował jej przed oczyma. Co mogło wydarzyć się w tym czasie?

– Zerwaliśmy ze sobą? – spytała, przyciskając dłonie do klatki piersiowej.

– Owszem.

Zac był jedynym, co jej się w życiu udało. Jedynym, bez którego nie mogła żyć. Jej spojrzenie powędrowało w kierunku szafy i spoczęło na białej sukni.

– Jeśli już nie jesteśmy razem, to dlaczego miałam suknię ślubną, co? Odpowiedz mi na to pytanie.

– Nie mam pojęcia – odparł i zacisnął usta.

– To nieprawda, co mówisz. Wszystko wymyśliłeś.

– Dlaczego miałbym wymyślać coś takiego?

– Jesteśmy zaręczeni.

– Naprawdę? To gdzie jest pierścionek, który ci dałem?

– Tutaj! – Wyciągnęła rękę i po raz pierwszy wpadł jej w oko pierścionek. Bardzo duży diament.

Nie taki, jaki dostała od Zaca.

Wydała stłumiony okrzyk.

– Co się dzieje? – spytała, czując przypływ paniki.

Do sali wszedł sanitariusz.

– Okej, czas na zdjęcia.

Szybko sprawdził tożsamość Lucy, odłączył kroplówkę i zaczął wytaczać łóżko na korytarz.

Lucy odwróciła się i spojrzała Zacowi prosto w oczy. Stał bez ruchu, z rękami w kieszeniach i ustami zaciśniętymi w wąską linię, i patrzył na nią bez emocji. Straciła go z oczu tak szybko, jak straciła pamięć.Rozdział 4

– Proszę mi powiedzieć, jakie jest pani ostatnie wspomnienie, pani Lovett?

Była północ i lekarz od dziesięciu minut nękał Lucy pytaniami. A ona miała mętlik w głowie. Tomografia nie wykazała żadnych zmian. Doktor powiedział, że wszystko w normie. Jak może być w normie, skoro, jak widać, nie jest w normie?

Lekarz, po trzydziestce, z rozwichrzoną czupryną i błękitnymi oczami spoglądającymi zza okrągłych okularów, wyglądał jak John Lennon. Dlaczego pamięta Lennona, skoro nie pamięta rozstania z jedynym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek kochała? Jak to możliwe, że siedem miesięcy życia po prostu wyciekło jej z pamięci? Miała jakiegoś mężczyznę – narzeczonego! – którego nawet nie kojarzyła. Co robiła przez te siedem miesięcy? Gdzie mieszkała?

– Lucy – przywołał ją do rzeczywistości Zac – ostatnia rzecz, którą pamiętasz.

Odchrząknęła i skupiła się.

– Hm, wracaliśmy z „Przydrożnego Zajazdu”, to restauracja Zaca, do domu. Pożegnaliśmy się przed drzwiami.

Nagle przed oczami mignął jej nowy obraz i spojrzała na Zaca.

– Wziąłeś do ręki dynię leżącą na ganku i udawałeś, że mówi!

Śmiała się z jego wygłupów i cieszyła, że zaczyna zachowywać się jak dawniej. Po śmierci ojca długo nie mógł wyjść z przygnębienia. Odłożywszy dynię, przytulił Lucy i powiedział, że nie może doczekać się tego, żeby spędzić z nią resztę życia.

Teraz, zanim odwrócił wzrok, w jego oczach ujrzała błysk wspomnienia.

– Kiedy to było? – spytał Zaca lekarz niewyczuwający napięcia między nimi.

– Pod koniec października.

Lekarz złożył kartę pacjenta i rzekł:

– No cóż, najwyraźniej ma pani wstrząs mózgu i amnezję wsteczną. To znaczy, że ten uraz spowodował utratę pamięci.

– A odzyska ją?

Lekarz wzruszył ramionami.

– Może tak, może nie. Różnie to wygląda. Czasami, choć nie zawsze, pomocne bywa umieszczenie pacjenta w znajomym otoczeniu i wśród znajomych osób. Najchętniej zatrzymałbym panią w szpitalu na noc, żeby poobserwować...

– Nie, proszę pana – sprzeciwiła się stanowczo Lucy. Nie mogła się doczekać, żeby stąd wyjść. – Nie chcę zostać. Muszę wrócić do domu. Mówił pan, że wynik tomografii jest w normie.

– Jak najbardziej. I nie jestem przeciwny puszczeniu pani do domu, pod warunkiem, że ktoś będzie z panią przez co najmniej dwadzieścia cztery godziny.

Lucy posłała Zacowi błagalne spojrzenie. Żadna ilość środków uspokajających jej tu nie zatrzyma.

Zac przymrużył oczy i zacisnął szczęki.

– Dobrze – powiedział w końcu.

– Będzie musiał pan budzić ją co kilka godzin. Póki symptomy nie ustąpią, pacjentka potrzebuje spokoju. Przepisałem środki przeciwko bólowi głowy i nudnościom. Pielęgniarka powie panu, jakie są zasady opieki nad osobą ze wstrząsem mózgu. I należałoby panią umówić na wizytę u lekarza, u którego zazwyczaj się leczy.

– A co z moją pamięcią? – spytała Lucy. – Wróci?

Doktor spojrzał na Zaca, a potem na Lucy.

– No cóż, poczekamy, zobaczymy. Proszę się tym nie zamartwiać, wypoczynek i spokój najważniejszy – powiedział i wyszedł.

Kiedy zniknął za drzwiami, Lucy przycisnęła palce do czoła i wyrzuciła z siebie:

– Mam się nie martwić tym, że nie pamiętam siedmiu miesięcy życia?

– Dręczenie się niczego nie zmieni.

– Łatwo mówić! To nie ty masz wyrwę w życiorysie. – I w dodatku nieodwzajemnione uczucie do kogoś, kto nie może na ciebie patrzeć.

Zac usiadł na krześle.

– No, ale przynajmniej możesz wyjść. Zrealizujemy receptę i poszukamy hotelu gdzieś w pobliżu. Rano zajmę się szukaniem miejsca, gdzie mieszkasz, i docieraniem do twoich... znajomych.

Lucy podniosła się z poduszek do pionu.

– Powiedziałeś, że zabierzesz mnie do domu. Obiecałeś.

Zac spojrzał na nią cierpliwie.

– Do twojego obecnego domu.

– Nawet go nie pamiętam! Ani domu, ani tych ludzi. Chcę wrócić z tobą do Summer Harbor.

– Lucy, to nie...

– Tutaj to nie jest mój dom. W ogóle go nie pamiętam.

– To może się zmienić. Obudzisz się rano i wszystko będzie inaczej wyglądać.

– Albo nie będzie.

W oczach Zaca mignęło coś, co niosło pocieszenie. W głębi serca chyba jednak nie jest mu obojętna. Nie może być obojętna po tym wszystkim, co razem przeżyli.

– Błagam cię, weź mnie do domu. Tam, gdzie jest moje miejsce. – Oczy zaczęły ją piec. Tak usilnie walczyła o to, żeby powstrzymać łzy, że nie potrafiła powstrzymać słów, które cisnęły się jej na język: – Musisz zabrać mnie do domu. Kocham cię.

Zac spojrzał na nią chłodno i rzekł:

– Nie mów tak.

– Ale to prawda.

– Tak ci się wydaje. Twoje życie jest tu, Lucy. Tu masz pracę, dom i tego pieprzonego narzeczonego.

– Niczego takiego nie pamiętam. Pamiętam tylko Summer Harbor, moje mieszkanko i ciebie... – Głos jej się załamał.

Zac zerwał się na nogi i zaczął nerwowo krążyć po sali z rękoma zaplecionymi za głową. Nie może jej zawieść. Zac, ten którego zna, na pewno tego nie zrobi. A może? Obrócił się twarzą do ściany – po sposobie w jaki stał, po linii ramion można było poznać wewnętrzne napięcie. Wydawało się, że tkwił tak, tyłem do niej, w nieskończoność. W końcu odwrócił się do Lucy i powiedział:

– Okej.

Dobrze, pomyślała, że z tej odległości nie widzi jego oczu. Wyobraźnia aż za wyraźnie podpowiadała jej, co mogłaby w nich wyczytać.

– Zabiorę cię do Summer Harbor. Ale i tak musimy znaleźć twoje mieszkanie i przyjaciół, niezależnie od tego, czy pamięć ci wróci, czy nie. Twoje życie jest związane z Portland, nie z Summer Harbor.

„I nie ze mną”.

Niewypowiedziane słowa wisiały w powietrzu, przytłaczając Lucy. Nie wyobrażała sobie, że kiedykolwiek mogła mieć ochotę się tu sprowadzić albo rzucić Zaca.

Nie chciała przeciągać struny, więc szybko zaakceptowała to, co możliwe.

– W porządku. Niech tak będzie.

Wróci do Summer Harbor i postara się rozgryźć to, co się wydarzyło. A potem stanie na głowie, żeby wszystko naprawić. Ponieważ dobrze wiedziała, że nigdy nie będzie kochała nikogo tak, jak kochała Zaca Callahana.