Urodzony uwodziciel - ebook

Rozdział 1

Nawet w barwnym życiu Deana Robillarda nie co dzień zdarzało mu się zobaczyć bobra bez głowy wędrującego skrajem szosy.

– A niech mnie… – Dean nacisnął pedał hamulca nowiutkiego astona martina vanquisha i zatrzymał się przy zwierzątku.

Bobrzyca minęła go energicznie. Kiedy szła, jej ogon podskakiwał zamaszyście. Dumnie zadzierała mały smukły nosek. Bardzo dumnie. Chyba była nieźle wkurzona.

Samiczka, co do tego nie miał wątpliwości, bo zamiast głowy bobra widział ciemne, spocone włosy zebrane byle jak w kucyk. Prosił opatrzność o jakąkolwiek formę rozrywki, która pozwoliłaby mu się zająć czymś innym niż własne żałosne towarzystwo, więc otworzył drzwiczki i postawił stopę na zakurzonej drodze gdzieś w Kolorado. Najpierw wynurzyły się jego nowiutkie buty Dolce & Gabbana, a potem cała reszta: dwa metry mięśni ze stali, niezwykła sprężystość i wygląd młodego boga… Tak przynajmniej określał go jego agent. Co prawda, niewiele w tym kłamstwa, choć Dean był skromniejszy, niż sądziła większość ludzi. Jednak skupienie uwagi na aspekcie zewnętrznym to świetny sposób, by powstrzymać ciekawskich, którzy chcieliby zajrzeć głębiej.

– Przepraszam bardzo… może pani pomóc?

Nie zwolniła nawet na chwilę.

– A ma pan broń?

– Nie przy sobie.

– To na nic mi się pan nie przyda.

I maszerowała dalej.

Uśmiechnął się i ruszył za nią. Miał długie, silne nogi, a ona krótkie, kudłate łapki, więc bez trudu dotrzymał jej kroku.

– Ładny mamy dziś dzień – zauważył. – Nietypowo ciepło jak na maj, ale nie narzekam.

Spojrzała na niego wielkimi szarymi oczami, okrągłymi jak lizaki – była to jedna z nielicznych niekanciastych części jej ciała. Cała reszta składała się z delikatnych linii i płaszczyzn, poczynając od lekko zarysowanych kości policzkowych, po malutki spiczasty nosek i podbródek tak ostry, że można by się o niego skaleczyć. Jednak później sprawy się komplikowały, bo wyraźnie zarysowany łuk wieńczył szeroką i zadziwiająco pełną górną wargę. A dolna była jeszcze pełniejsza, przez co Dean miał wrażenie, że jej właścicielka jakimś cudem uciekła z bajki dla dorosłych.

– Aktor – stwierdziła pogardliwie. – Takie moje szczęście.

– Po czym pani poznała, że jestem aktorem?

– Jest pan ładniejszy niż moje przyjaciółki.

– To moje przekleństwo.

– Nawet się pan nie speszył.

– Są rzeczy, które po prostu trzeba zaakceptować.

– O rany! – sapnęła oburzona.

– Nazywam się Heath – oznajmił, gdy przyspieszyła kroku. – Heath Champion.

– Brzmi sztucznie.

I tak było, ale tego jej nie powiedział.

– Po co pani broń? – zainteresował się.

– Muszę zamordować byłego kochanka.

– Tego od ciuchów?

Odwróciła się zamaszyście i walnęła go w nogi wielkim płaskim ogonem.

– Daruj sobie, dobrze?

– I stracę świetną zabawę?

Wróciła wzrokiem do jego samochodu, zabójczego, czarnego jak smoła astona martina vanquisha, z silnikiem S 12. Kosztował kilkaset tysięcy dolarów, ale ta suma nawet o centa nie uszczupliła jego majątku. Pozycja rozgrywającego Chicago Stars to prawie to samo, co mieć bank na własność.

Mało brakowało, a wykłułaby mu łapą oko, gdy odgarniała spocony kosmyk, który nie bardzo chciał się odkleić od wilgotnego policzka.

– Mógłbyś mnie podrzucić.

– A nie pogryziesz mi tapicerki?

– Nie kpij sobie ze mnie.

– Przepraszam. – Po raz pierwszy od rana ucieszył się, że zjechał z autostrady. Wskazał głową samochód. – Wskakuj.

Wyraźnie się zawahała, choć wcześniej sama to proponowała. W końcu wsiadła. Powinien był jej pomóc, ale tylko otworzył drzwiczki i z daleka patrzył na nią, dobrze się bawiąc.

Najgorszy był ogon. Umocowano go na sprężynie i ilekroć dziewczyna usiłowała wsiąść, uderzał ją w głowę. Tak się zdenerwowała, że chciała go urwać, a gdy to się nie udało, zaczęła go deptać.

Dean podrapał się w podbródek.

– Nie jesteś za surowa dla biednego bobra?

– Dość tego! – Ruszyła przed siebie.

Uśmiechnął się.

– Przepraszam! – zawołał za nią. – Przez takie bezmyślne odzywki kobiety straciły cały szacunek do mężczyzn. Wstyd mi za siebie. Chodź, pomogę ci.

Obserwował, jak praktyczność walczy w niej z dumą, i nie zdziwił się, gdy zdrowy rozsądek zwyciężył. Wróciła i pozwoliła, by pomógł jej zwinąć ogon. Siedziała na skraju fotela, ogon zasłaniał jej widok. Dean usiadł za kierownicą. Strój bobra pachniał stęchlizną, przywodził na myśl zapach szkolnej szatni. Uchylił okno i wrócił na szosę.

– Daleko jedziemy?

– Mniej więcej kilometr stąd. Przy kościele Biblii Wiecznego Życia skręcisz w prawo.

W cuchnącym futrze pociła się jak w saunie. Włączył klimatyzację na pełny regulator.

– Jak wygląda ścieżka kariery w zawodzie bobra?

Jej pogardliwe spojrzenie zdradzało, że doskonale wie, iż stała się obiektem żartów.

– To reklama tartaku Bena, jasne?

– Przez reklamę rozumiesz…

– Benowi ostatnio kiepsko idzie… Tak mi przynajmniej mówiono. Przyjechałam tu dziewięć dni temu. – Wskazała szosę. – Ta droga prowadzi do Rawlins Creek, tartaku Bena. Autostrada za nami: prosto do sklepu Home Depot.

– Zaczynam rozumieć.

– No właśnie. W każdy weekend Ben ustawia kogoś w przebraniu niedaleko zjazdu z autostrady, żeby zwabić do siebie klientów. Jestem jego ostatnią ofiarą.

– Jako nowa mieszkanka miasteczka.

– Niełatwo znaleźć kogoś w tak rozpaczliwej sytuacji, by przyjął tę robotę dwa weekendy z rzędu.

– A gdzie plakat? A, już wiem, zgubiłaś go z głową.

– Nie mogłam przecież wejść do miasteczka z łbem bobra!

Powiedziała to tak, jakby uważała go za tępaka. Domyślał się też, że nie wracałaby w stroju bobra, gdyby miała coś pod spodem.

– Nigdzie nie widziałem samochodu – zauważył. – Właściwie jakim cudem się tu dostałaś?

– Żona właściciela mnie podrzuciła, bo mój camaro akurat dzisiaj rano postanowił wydać ostatnie tchnienie. Miała przyjechać po mnie godzinę temu, ale do tej pory się nie zjawiła. Zastanawiałam się właśnie, co robić, gdy minął mnie pewien dupek w fordzie fokusie, za który częściowo zapłaciłam.

– Twój chłopak?

– Były.

– Ten, którego chcesz zamordować.

– Jasne, możesz sobie myśleć, że żartuję. – Wychyliła się zza ogona. – O, jest kościół. Trzymaj się prawej strony.

– Czy jeśli odwożę cię na miejsce zbrodni, to znaczy, że jestem wspólnikiem?

– A chcesz nim być?

– Jasne, czemu nie? – Skręcił w wyboistą, skromnie zabudowaną uliczkę. Po bokach wyrastały zaniedbane wiejskie domy, otoczone zarośniętymi ogrodami. Choć miasteczko Rawlins Creek dzieliło od Denver zaledwie trzydzieści kilometrów, nie groziło mu, że stanie się sypialnią metropolii.

– To ten zielony dom z szyldem na podwórku – powiedziała.

Zatrzymał się przed budynkiem ozdobionym stiukami. Żelazny jeleń pilnował rabaty słoneczników i szyldu z napisem „Pokoje do wynajęcia”. Na podjeździe mruczał przybrudzony srebrzysty ford fokus z zapalonym silnikiem. Długonoga brunetka opierała się o drzwiczki od strony pasażera i zaciągała papierosem. Wyprostowała się na widok samochodu Deana.

– To pewnie Sally – syknęła dziewczyna. – Najnowsza ofiara Monty’ego. Moja następczyni.

Sally była młodziutka, szczupła, miała duży biust i tonę makijażu, więc bobrzyca ze spoconym łebkiem traciła na starcie; choć fakt, że zjawiła się w sportowym astonie martinie, chyba wyrównywał szanse. Dean patrzył, jak z domu wychodzi długowłosy mężczyzna w malutkich okularkach w metalowej oprawce. Pewnie Monty. Miał na sobie bojówki i koszulę, która wyglądała, jakby południowoamerykańscy rewolucjoniści utkali ją własnoręcznie. Trzydziestoparoletni, był starszy od bobrzycy i oczywiście od Sally, która nie mogła mieć więcej niż dziewiętnaście lat.

Monty zatrzymał się w pół kroku na widok astona martina. Sally zdusiła niedopałek jasnoróżowym sandałem i czekała. Dean nie spieszył się, powoli obszedł wóz, otworzył drzwiczki i pomógł wysiąść bobrzycy, która już się szykowała do zbrodniczego czynu. Niestety, ogon pokrzyżował jej szyki. Chciała go przesunąć, ale zdradziecka sprężyna strzeliła ją w podbródek. Tak się tym wkurzyła, że zamachnęła się tak energicznie, że w rezultacie wylądowała plackiem na ziemi, a nieszczęsny ogon kołysał się na wietrze.

Monty przyglądał się jej z góry.

– Blue?

– To Blue? – zainteresowała się Sally. – Jest klaunem czy co?

– Nie, o ile mi wiadomo. – Monty przeniósł wzrok z bobrzycy, która gramoliła się na czterech łapach, na Deana. – A ty?

Koleś mówił ze sztucznym, niby-arystokratycznym akcentem, który sprawiał, że Dean miał ochotę splunąć mu pod nogi i odezwać się jak najbardziej prymitywny burak z Południa.

– Tajemniczy nieznajomy – odparł przeciągle. – Obiekt miłości niektórych i strachu niezliczonych.

Monty okazał cień zainteresowania, ale bobrzyca w końcu stanęła na nogi i zaraz spochmurniała.

– Co jest, Blue? Co się dzieje?

– Ty kłamliwy hipokryto! Wierszokleto! – Ruszyła żwirowanym podjazdem z kroplami potu na twarzy i żądzą mordu w oczach.

– Nie kłamałem – oświadczył z taką wyższością, że nawet Dean tracił panowanie nad sobą; wolał sobie nie wyobrażać, co czuje dziewczyna. – Nigdy cię nie okłamałem – ciągnął. – Wszystko wyjaśniłem ci w liście.

– Który dostałam dopiero, gdy spławiłam trzech klientów i przejechałam dwa tysiące kilometrów przez cały kraj. I co tu zastałam? Faceta, który od dwóch miesięcy błagał mnie, żebym zostawiła Seattle i przyjechała? Faceta, który jak dziecko szlochał w słuchawkę i mówił, że się zabije, że jestem jego jedyną miłością, jedyną kobietą, której kiedykolwiek zaufał? O nie. Zastałam list od faceta, który wcześniej się zaklinał, że tylko ja trzymam go przy życiu, a teraz informował, że już mnie nie potrzebuje, bo się zakochał w dziewiętnastolatce. I żebym nie traktowała tego jako pretekstu do analizy kompleksu porzucenia. I nie miał nawet dość ikry, by powiedzieć mi to prosto w twarz!

Sally z poważną miną podeszła bliżej.

– To dlatego, że ty wszystko psujesz, Blue.

– Przecież nawet mnie nie znasz!

– Monty wszystko mi opowiedział. Nie obraź się, ale moim zdaniem przydałaby ci się terapia. Nie czułabyś się wtedy zagrożona sukcesem innych. Zwłaszcza Monty’ego.

Bobrzyca poczerwieniała niebezpiecznie.

– Monty zarabia na życie, włócząc się od konkursu do konkursu i pisząc prace semestralne za studentów zbyt leniwych, by to zrobić.

Wyraz speszenia na twarzy Sally zdradził Deanowi, że właśnie tak się poznali, ale dziewczyna nie straciła rezonu.

– Miałeś rację. Ona jest toksyczna.

Bobrzyca zacisnęła zęby i podeszła do Monty’ego.

– Powiedziałeś jej, że jestem toksyczna?

– Nie toksyczna ogólnie – wyjaśnił Monty wyniośle. – Tylko przeszkadzasz mi w procesie twórczym. – Wsunął okulary głębiej na nos. – A teraz mów, gdzie płyta Dylana. Wiem, że ją znalazłaś.

– Skoro jestem taka toksyczna, czemu od wyjazdu z Seattle nie napisałeś nawet pół wiersza? Niby dlaczego twierdziłeś, że jestem twoją cholerną muzą?

– Tak było, zanim poznał mnie – wtrąciła Sally. – Teraz ja jestem jego natchnieniem.

– Znacie się od dwóch tygodni!

Sally poprawiła ramiączko stanika.

– Serce zawsze wie, gdy odnajduje drugą połówkę.

– Raczej figę z makiem – prychnęła bobrzyca.

– Blue, to, co mówisz, jest okrutne i raniące – stwierdziła Sally. – Przecież wiesz, że dzięki swojej wrażliwości Monty jest takim dobrym poetą. I właśnie dlatego go atakujesz. Bo zazdrościsz mu kreatywności.

Sally zaczynała działać na nerwy nawet Deanowi, więc nie zdziwił się, gdy Blue poniosło.

– Jeszcze słowo, a oberwiesz. To sprawa między mną a Montym.

Sally już otwierała usta, żeby zaprotestować, ale coś w wyrazie twarzy Blue kazało jej ugryźć się w język i zaraz zamknęła buzię. Co za szkoda, Dean nie zobaczy, jak bobrzyca kładzie ją na łopatki. Chociaż sądząc po wyglądzie, Sally nie stroni od siłowni.

– Zdaję sobie sprawę, że jesteś zdenerwowana – oznajmił Monty. – Ale pewnego dnia ucieszysz się moim szczęściem.

Koleś był mistrzem świata w głupocie. Dean obserwował, jak Blue wspina się na pazurki.

– Ucieszę się?

– Nie będę się z tobą kłócił – rzucił Monty pospiesznie. – Zawsze robisz o wszystko awantury.

Sally skinęła głową.

– To prawda, Blue.

– Macie rację oboje! – To było jedyne ostrzeżenie. Bobrzyca skoczyła na Monty’ego, który z hukiem runął na ziemię.

– Co ty wyprawiasz! Przestań! Puszczaj!

Piszczał jak dziewczyna. Sally pospieszyła mu z pomocą.

– Puszczaj go!

Dean oparł się o astona martina i rozkoszował się przedstawieniem.

– Moje okulary! – jęczał Monty. – Uważaj na moje okulary!

Skulił się, gdy Blue wymierzyła mu cios w głowę.

– Zapłaciłem za nie!

– Przestań! Zostaw go! – Sally złapała bobrzycę za ogon i szarpała z całej siły.

Monty był rozdarty – nie wiedział, co chronić, klejnoty czy okulary.

– Oszalałaś!

– Przez ciebie! – Dziewczyna usiłowała wymierzyć mu policzek, ale się nie udało. Za wielka łapa.

Sally miała niezłe bicepsy i jej wysiłki w odciąganiu ogona zaczynały skutkować, ale bobrzycę opętała furia i nie zamierzała się poddać, póki nie zobaczy pierwszej krwi. Dean nie przypominał sobie równie fascynującej rozgrywki od końcówki ostatniego meczu Giantsów w zeszłym sezonie.

– Zbiłaś mi okulary! – zawodził Monty z twarzą ukrytą w dłoniach.

– Najpierw okulary, teraz głowa! – Blue znowu się zamachnęła.

Dean się skrzywił, a Monty przypomniał sobie, że jednak jest posiadaczem chromosomu Y, i z pomocą Sally zepchnął z siebie dziewczynę, i wstał.

– Każę cię aresztować! – wrzasnął jak mięczak. – Złożę doniesienie!

Dean nie mógł tego dłużej słuchać. Zaczął się zbliżać. W ciągu minionych lat wystarczająco często patrzył na siebie, by wiedzieć, jakie sprawia wrażenie, gdy idzie powoli, a jego długie ciało prezentuje się w całej okazałości. Podejrzewał także, że popołudniowe słońce zapaliło w jego jasnych włosach iście pirotechniczne iskry. Do dwudziestych ósmych urodzin nosił w uszach diamentowe kolczyki, ale uznał, że to młodzieńcza przesada, i teraz ograniczał się jedynie do zegarka.

Monty dostrzegł go mimo stłuczonych okularów i pobladł.

– Byłeś świadkiem – wystękał. – Widziałeś, co mi zrobiła.

– Widziałem jedynie – zaczął Dean przeciągle – że rzeczywiście nie warto zapraszać cię na nasz ślub. – Podszedł do Blue, objął ją ramieniem i zajrzał w zdumione, okrągłe oczy. – Wybacz mi, kochanie. Powinienem był ci od razu uwierzyć, gdy mówiłaś, że ten tu William Szekspir nie zasługuje na naszą uwagę. Ale nie, namawiałem cię, żebyś tu przyjechała i porozmawiała z draniem. Następnym razem będę cię słuchał. Ale widzisz, trzeba było, jak mówiłem, najpierw się przebrać. Nasze pożycie to wyłącznie nasza sprawa.

Choć bobrzyca nie wyglądała na kobietę, którą łatwo zaskoczyć, chyba mu się udało, a Monty, jak na kogoś, kto zarabia na życie słowami, był zadziwiająco małomówny. Tylko Sally wychrypiała z trudem:

– Żenisz się z Blue?

– Sam się temu dziwię. – Dean skromnie wzruszył ramionami. – Kto by pomyślał, że mnie zechce?

I co mogli na to powiedzieć?

Gdy Monty w końcu doszedł do siebie, zaczął wyrzucać Blue, że coś zrobiła, jak Dean wywnioskował, z bezcenną piracką płytą Blood on the Tracks Boba Dylana, którą Monty zostawił w pensjonacie.

– Na całym świecie jest tylko tysiąc egzemplarzy! – szlochał.

– Teraz już tylko dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć – poprawiła Blue. – Twoja trafiła do śmietnika zaraz po tym, jak przeczytałam liścik od ciebie.

To był gwóźdź do trumny Monty’ego, ale Dean nie oparł się pokusie i dołożył leżącemu. Gdy wierszokleta i Sally wracali do samochodu, spojrzał na bobrzycę i powiedział na tyle głośno, żeby go usłyszeli:

– Chodź, kruszynko. Wracamy do miasta i na początek nowego życia kupię ci ten pierścionek z dwukaratowym brylantem, który tak ci się podobał.

Dałby sobie rękę uciąć, że Monty zajęczał.

Triumf Blue nie trwał długo. Zaledwie fokus zniknął za zakrętem, a drzwi budynku otworzyły się gwałtownie i na werandę wytoczyła się kobieta z włosami ufarbowanymi na czarno, namalowanymi brwiami i nalaną twarzą.

– Co tu się dzieje?

Bobrzyca, wpatrzona w tuman kurzu na zakręcie, prawie niezauważalnie opuściła ramiona.

– Sprawy rodzinne.

Kobieta splotła ręce na obfitym biuście.

– Gdy tylko cię zobaczyłam, wiedziałam, że wpakujesz się w kłopoty. Niepotrzebnie cię przyjęłam.

Wdała się w długą tyradę, z której Dean sporo się dowiedział. Wynikało z niej, że jeszcze dziesięć dni temu Monty mieszkał w tym pensjonacie, a potem ulotnił się razem z Sally. Blue zjawiła się dzień później, przeczytała jego list pożegnalny i postanowiła zostać, by zastanowić się, co dalej.

Na czole gospodyni perliły się krople potu.

– Nie chcę cię tu widzieć.

Dziewczyna nie potrafiła już wykrzesać z siebie sił do dalszej walki.

– Wyprowadzę się jutro z samego rana.

– Ale najpierw zapłacisz mi zaległe osiemdziesiąt dwa dolary.

– Oczywiście, że… – Blue energicznie uniosła głowę. Zmełła przekleństwo w ustach, minęła gospodynię i wbiegła do środka.

Kobieta skupiła się na Deanie i jego samochodzie. Niemal cała populacja Stanów Zjednoczonych ustawiała się w kolejce, by paść mu do nóg, ona jednak chyba nie znała się na futbolu amerykańskim.

– Handlarz narkotyków, co? Jeśli masz towar w samochodzie, dzwonię po szeryfa.

– Owszem, supersilny ibuprom. – I inne środki przeciwbólowe, takie na receptę, ale o nich wolał nie wspominać.

– Cwaniak. – Gospodyni łypnęła na niego groźnie i weszła do domu.

Dean odprowadzał ją tęsknym spojrzeniem. Najwyraźniej zabawa się skończyła.

Nie uśmiechała mu się dalsza podróż, choć wyruszył w drogę, bo chciał przemyśleć wiele spraw. Przede wszystkim dobrą passę. Na boisku zaliczył sporo siniaków i guzów, ale żadnych poważnych obrażeń. Osiem lat w lidze NFL, a nawet nie złamał kostki, nie naderwał ścięgna, ba, nie wybił sobie palca.

Trzy miesiące temu wszystko się zmieniło podczas meczu ze Steelersami. Miał wybity bark i krwiaka. Operacja się udała, bark posłuży mu jeszcze długo, ale już nigdy nie będzie taki jak dawniej, i w tym problem. Przywykł uważać się za niezwyciężonego. Kontuzje zdarzały się innym, ale nie jemu, przynajmniej do tej pory.

Także pod innymi względami jego beztroskie życie najwyraźniej się kończyło. Zbyt dużo czasu spędzał w klubach. Ani się obejrzał, a obcy faceci wprowadzali się do jego pokoi gościnnych, a nieznajome dziewczyny zasypiały w wannie. W końcu postanowił ułożyć sobie wszystko w samotnej podróży, ale osiemdziesiąt kilometrów przed Las Vegas doszedł do wniosku, że Miasto Grzechu nie jest najlepszym miejscem na dojście do siebie, i tym sposobem znalazł się w Kolorado.

Niestety, samotność mu nie służyła. Zamiast spojrzeć na wszystko z dystansu, obiektywnie, popadał w coraz większą depresję. Przygoda z bobrzycą była wspaniałą rozrywką, szkoda tylko, że dobiegła końca.

Wsiadał już do samochodu, gdy dotarły do niego piskliwe odgłosy kobiecej kłótni, a chwilę później drzwi się otworzyły i na ganek wyleciała walizka. Upadła na ziemię. Ze środka wysypała się cała zawartość: dżinsy, koszulki, fioletowy stanik i pomarańczowe majteczki. Następnie poszybowała granatowa torba. A potem bobrzyca.

– Oszustka! – wrzasnęła gospodyni i zatrzasnęła drzwi.

Blue złapała się poręczy, żeby nie spaść z ganku. Po chwili odzyskała równowagę, ale nadal nie wiedziała, co robić, więc usiadła na najniższym stopniu i ukryła twarz w łapach.

Mówiła wcześniej, że jej samochód się zepsuł, więc Dean miał dobry pretekst, by zostać tu jeszcze i nie skazywać się jedynie na własne kiepskie towarzystwo.

– Podwieźć cię? – zawołał.

Podniosła głowę i zobaczył na jej twarzy zdziwienie, że jeszcze tu jest. Fakt, że dziewczyna zapomniała o istnieniu Deana, potęgował jego zainteresowanie. Zawahała się i wstała niezdarnie.

– Dobra.

Pomógł jej pozbierać ciuchy, przy czym skupiał się na drobniejszych sztukach, co wymagało sprawności manualnej. Na przykład majteczki. Okiem znawcy ocenił, że pochodzą z taniego domu towarowego, a nie ekskluzywnego butiku, jednak podobała mu się kolekcja kolorowej, wzorzystej bielizny. Ale nie dostrzegł stringów. Ani, zadziwiające, niczego z koronkami. Wszystko w bobrzycy – poza potem i futrem – wyglądało jak ze staroświeckiej ilustracji, więc koronki wydawały się nieodzowne.

– Sądząc po zachowaniu twojej gospodyni, nie zwróciłaś jej osiemdziesięciu dwóch dolarów zaległego czynszu – stwierdził, wrzucając walizkę i kurtkę do bagażnika.

– Gorzej. Ukryłam w pokoju dwieście dolarów.

– No to masz pecha.

– Przywykłam. Zresztą to nie tylko pech. Czasami to najzwyklejsza głupota. – Obejrzała się na dom. – Wiedziałam, że Monty tu wróci, gdy znalazłam CD Dylana pod łóżkiem. Schowałam pieniądze w najnowszym numerze „People”. Monty nienawidzi tego pisma. Twierdzi, że tylko idioci je czytają, więc sądziłam, że tam będą bezpieczne.

Dean co prawda nie zaliczał się do wiernych czytelników „People”, ale czuł do pisma pewien sentyment. Zespół był dla niego bardzo miły podczas sesji zdjęciowej.

– Zakładam, że chcesz pojechać do tartaku Bena – mruknął, gdy pomógł jej wgramolić się do samochodu. – Chyba że lansujesz nową modę?

– Daj już spokój, dobrze? – Bobrzyca najwyraźniej czuła do niego niechęć, co bardzo go dziwiło, bo przecież ona jest kobietą, a on… no cóż, on to Dean Robillard. Zerknęła na jego mapę. – Tennessee?

– Mam domek weekendowy niedaleko Nashville. – Jeszcze w zeszłym tygodniu podobał mu się wydźwięk tych słów, ale teraz nie brzmiały tak dobrze. Mieszka w Chicago, ale jest rodowitym Kalifornijczykiem; po co mu farma w Tennessee?

– Jesteś piosenkarzem country?

Zadumał się.

– Nie. Za pierwszym razem prawie zgadłaś. Jestem gwiazdorem filmowym.

– Nigdy o tobie nie słyszałam.

– Widziałaś najnowszy film Reese Witherspoon?

– Owszem.

– Grałem z nią w poprzednim.

– Jasne. – Westchnęła przeciągle i odchyliła głowę do tyłu. – Masz fantastyczny samochód. Drogie ciuchy. Upadam coraz niżej. Zadałam się z dilerem.

– Nie jestem dilerem – zaperzył się.

– Ani gwiazdorem.

– Nie denerwuj mnie. Szczerze? Jestem modelem u progu kariery filmowej.

– Jesteś gejem. – Zabrzmiało to jak stwierdzenie, nie jak pytanie. Wielu sportowców oburzyłoby się, słysząc te słowa, on jednak miał wielu fanów wśród gejów i nigdy nie obrażał swoich zwolenników.

– Tak, ale to ukrywam.

Bycie gejem ma pewne zalety, uznał. W rzeczywistości to nawet mu przez myśl nie przeszło, ale gej może na przykład swobodnie przebywać w towarzystwie pięknych kobiet i wiadomo, że ich nie uwodzi. W ciągu minionych piętnastu lat poświęcił mnóstwo energii na tłumaczenie wielu pięknym kobietom, że nie będą matkami jego dzieci. Gej nie ma takiego problemu, może się z pięknymi kobietami po prostu przyjaźnić. Zerknął na Blue.

– Jeśli ktoś się o tym dowie, moja kariera legnie w gruzach, więc bardzo proszę, trzymaj język za zębami.

Uniosła spoconą brew.

– Akurat, jakby to nie było oczywiste. Wiedziałam, że jesteś gejem pięć sekund po tym, jak cię zobaczyłam.

Wrabia go, to pewne.

Przygryzła dolną wargę.

– Miałbyś coś przeciwko temu, żebym kawałek z tobą podjechała?

– Zostawiasz samochód, ot tak?

– Nie warto go naprawiać. Ben go odholuje. Zgubiłam głowę bobra i w ogóle, na pewno mi nie zapłaci ani grosza, więc jest moim dłużnikiem.

Dean się zamyślił. Sally miała rację. Bobrzyca to bluszcz, a takich kobiet nie lubi najbardziej. Z drugiej strony, jest zabawna.

– Zobaczymy – mruknął. – Kilka godzin, więcej nie mogę ci obiecać.

Zatrzymali się przed zdewastowanym budynkiem, pomalowanym na niefortunny odcień niebieskiego. Było niedzielne popołudnie i na żwirowanym parkingu przed tartakiem Bena stały tylko dwa samochody – zardzewiałe niebieskie camaro i nowa półciężarówka. Nad wejściem smętnie kołysał się szyld z napisem „Zamknięte”, ale drzwi były uchylone, zapewne żeby umożliwić przepływ powietrza. Dean, jak zawsze szarmancki, wysiadł pierwszy i pomógł jej wydostać się z samochodu.

– Uwaga na ogon.

Blue łypnęła groźnie, wysiadła zgrabniej niż poprzednio i poczłapała do drzwi. Gdy je uchyliła, Dean dostrzegł potężnego mężczyznę za ladą. Weszła do środka.

Skończył już podziwiać posępny krajobraz: linie wysokiego napięcia i kilka kontenerów na śmieci – gdy wróciła ze stosem ubrań na ręku.

– Żona Bena przecięła sobie dłoń, musieli pojechać do szpitala, dlatego po mnie nie przyjechała. Niestety, sama tego nie zdejmę. – Łypnęła groźnie na faceta w sklepie. – A nie chcę, żeby rozbierał mnie ten zbok.

Dean uśmiechnął się pod nosem. Kto by przypuszczał, że udawanie mniejszości seksualnej niesie takie korzyści?

– Chętnie pomogę.

Poszedł za nią na tył budynku, gdzie na metalowych drzwiczkach z obłażącą farbą widniał bóbr z kokardką na głowie. Łazienka, choć ciasna i niezbyt czysta, nadawała się do użytku. Ściany były białe, upstrzone przez muchy lustro wisiało nad umywalką. Blue wzrokiem szukała miejsca na ubrania. Dean opuścił przykrywę toalety i ze względu na braci gejów wyłożył ją papierem toaletowym.

Położyła ubrania na klapie i odwróciła się do niego plecami.

– Rozepnij mi suwak.

W ciasnym pomieszczeniu futro bobra cuchnęło gorzej niż szkolna szatnia po wuefie, ale jako weteran wielogodzinnych treningów wąchał gorsze rzeczy, o wiele gorsze. Delikatny, ciemny kosmyk wysunął się z żałosnego kucyka. Ostrożnie odgarnął go z karku, białego jak mleko, jeśli nie liczyć cienkiej błękitnej żyłki. Szukał po omacku suwaka. Był ekspertem w rozbieraniu kobiet, ale ledwie go dotknął, zamek się zaciął na futrze. Usunął przyczynę, ale po chwili sytuacja się powtórzyła.

I tak cały czas, ciągle musiał przerywać, stopniowo odsłaniał coraz szerszy pas białej skóry, a im dłużej się bawił, tym mniej czuł się gejem. Musiał się skupić na czymś innym, na przykład na rozmowie.

– Co mnie zdradziło? Skąd wiedziałaś, że jestem gejem?

– A nie obrazisz się? – zapytała z fałszywą troskliwością.

– Prawda mnie wyzwoli.

– Cały jesteś napompowany, ale to sztuczne mięśnie. Nie tak wyglądają mięśnie robotnika.

– Wielu mężczyzn chodzi na siłownię. – Powstrzymał się i nie dmuchnął na jej spocony kark.

– Owszem, ale pokaż mi zwykłego faceta, który nie ma blizny na brodzie, złamanego nosa… A ty masz profil jak grecki posąg.

To prawda. Dziwne, ale na jego twarzy nie było śladu zaciekłych potyczek na boisku. Bark to inna historia.

– Dalej, twoje włosy. Gęste, lśniące, jasne. Iloma specyfikami je dzisiaj potraktowałeś? Nie, lepiej nie odpowiadaj, poczuję się jeszcze gorzej.

Użył jedynie szamponu, owszem, dobrego, ale tylko szamponu.

– Wszystko zależy od strzyżenia – stwierdził. Pewnie. Jego strzygł fryzjer Oprah Winfrey.

– Dalej, to nie są dżinsy Gapa.

Fakt.

– No i masz bardzo gejowskie buty.

– Nieprawda! Zapłaciłem za nie tysiąc dwieście dolarów!

– Właśnie! – zawołała triumfalnie. – Jaki normalny facet zapłaciłby tysiąc dwieście dolarów za buty?

Nawet krytyczne uwagi na temat obuwia nie zdołały go teraz ostudzić, bo doszedł do talii i jak się spodziewał, bobrzyca nie miała na sobie stanika. Delikatny zarys kręgosłupa nikł we włochatym kostiumie jak sznur pereł w łapie yeti. Musiał zebrać całą siłę woli, by nie wsunąć dłoni głębiej i nie przekonać się namacalnie, jak też natura wyposażyła dziewczynę.

– Co się tak guzdrzesz? – mruknęła.

– Zamek w kółko się zacina – wyjaśnił burkliwie. Projektanci jego dżinsów nie przewidzieli, że będą musiały wytrzymać to, na co im teraz przyszło. – Jeśli sądzisz, że sama zrobisz to szybciej, proszę bardzo.

– Strasznie mi gorąco.

– I kto to mówi. – Jednym ruchem rozsunął zamek do końca, sporo poniżej talii. Dostrzegł zarys biodra i skrawek czerwonych majteczek.

Odsunęła się i odwróciła twarzą do niego, osłaniając łapami na wysokości piersi.

– Dalej sama sobie poradzę.

– Daj spokój, myślisz, że masz coś, co chciałbym zobaczyć?

Kąciki jej ust zadrżały, nie wiedział, ze złości czy z rozbawienia.

– Wynocha.

No trudno. Próbował.

Zanim wyszedł, wręczyła mu swoje kluczyki i poprosiła, niezbyt grzecznie, żeby zabrał rzeczy z jej samochodu. W poobijanym bagażniku znalazł plastikowe skrzynki pełne akcesoriów malarskich, skrzynki na narzędzia pochlapane farbami i dużą płócienną torbę. Skończył to wszystko ładować do swego samochodu, gdy sprzedawca wyszedł ze sklepu, by rzucić okiem na jego wóz. Miał przetłuszczone włosy i wielki brzuch piwosza. Dean się domyślał, że był to wspomniany zbok, który wzbudził gniew bobrzycy.

– Rany, ale cacko. Widziałem taki w filmie z Bondem. – Przyjrzał się uważniej Deanowi. – O kurczę! Dean Robillard. Co pan tu robi?

– Przejeżdżałem.

Facet zaczął się jąkać z przejęcia.

– O rany. Ben powinien był wysłać Sheryl samą do szpitala. Rany, ale będzie, jak mu powiem, że Boo tu był.

Koledzy Deana ze studiów nazywali go Boo, bo tak ochrzczono plażę Malibu Beach, gdzie spędził mnóstwo czasu.

– Widziałem, jak oberwałeś podczas meczu ze Steelersami. Jak bark?

– Znośnie – mruknął Dean. Byłoby lepiej, gdyby poszedł na fizjoterapię, zamiast włóczyć się po całym kraju.

Facet przedstawił się jako Glenn, a następnie wdał się w szczegółową analizę występów Stars w minionym sezonie. Dean automatycznie kiwał głową i marzył, żeby Blue się pospieszyła, ale pojawiła się dopiero po dziesięciu minutach. Przyjrzał się jej ciuchom.

Wszystko było nie tak. Sierotkę Marysię porwały Anioły Piekieł.

Zamiast w koronkową sukieneczkę i różowy czepek, wystroiła się w spraną czarną koszulkę bez rękawów, luźne dżinsy i wielkie martensy, które widział w łazience, ale o których na szczęście zapomniał. Pozbawiona futra, była delikatna, drobna i szczuplutka, jak się tego spodziewał, choć klatka piersiowa zdradzała, że jest kobietą, jednak nie był to imponujący rozmiar. Zapewne sporą część czasu w łazience poświęciła na mycie, bo gdy podeszła, poczuł zapach mydła, a nie starego futra. Mokre, ciemne włosy spływały na kark jak atrament. Nie malowała się i choć jej jasna cera nie wymagała makijażu, to odrobina tuszu i szminki by nie zaszkodziła.

Niemal rzuciła w Glenna kostiumem bobra.

– Głowa i szyld są przy skrzyżowaniu, za generatorem.

– A co mi do tego? – zdziwił się Glenn.

– Sam się domyśl.

Dean otworzył jej drzwiczki, zanim wdała się w kolejną bójkę. Kiedy wsiadała, Glenn wyciągnął rękę do Deana.

– To wspaniałe, że udało mi się z tobą porozmawiać. Nie mogę się doczekać, jak powiem Benowi, że był tu Dean Robillard.

– Pozdrów go ode mnie.

– Mówiłeś, że nazywasz się Heath – zauważyła bobrzyca, gdy odjeżdżali.

– Heath Champion to mój pseudonim artystyczny. Naprawdę nazywam się Dean.

– Skąd Glenn to wiedział?

– W zeszłym roku poznaliśmy się w gejowskim barze w Reno. – Założył okulary przeciwsłoneczne od Prady, z zielonymi szkłami, w metalowych oprawkach.

– Glenn jest gejem?

– Nie udawaj, że nie wiedziałaś.

W ochrypłym śmiechu Blue była niepokojąca kpiąca nuta, jakby śmiała się z własnego żartu. Po chwili jednak, gdy spojrzała w okno, śmiech ucichł, a okrągłe oczy zasnuł cień. Zaczynał podejrzewać, że pod wojowniczym charakterem dziewczyna skrywa sporo tajemnic.Rozdział 2

Blue liczyła oddechy w nadziei, że to pomoże jej się uspokoić, ale panika wracała. Ukradkiem zerknęła na pięknisia. Naprawdę spodziewał się, że uwierzyła, iż jest gejem? Jasne, buty miał gejowskie, do tego ta olśniewająca uroda… Ale i tak emanował męskim urokiem, który zapewne zwalał z nóg wszystkie kobiety w okolicy. I to pewnie od chwili, gdy opuścił łono matki, zobaczył swoje odbicie w okularach położnej i przybił piątkę z całym światem.

Dopiero myślała, że zdrada Monty’ego to ostateczny krok do katastrofy, którą w zastraszającym tempie stawało się jej życie, a teraz jest zdana na łaskę Deana Robillarda. Nie wsiadłaby z nieznajomym do samochodu, gdyby w nim nie rozpoznała słynnego futbolisty. Jego niemal nagie, fantastycznie umięśnione ciało kusiło z niezliczonych billboardów reklamujących bieliznę EndZone. Nie tak dawno widziała jego zdjęcie na liście pięćdziesięciu najpiękniejszych ludzi świata czasopisma „People”. Szedł boso, po plaży, w smokingu, z zakasanymi rękawami. Nie pamiętała, co prawda, w której gra drużynie, wiedziała jednak, że takich mężczyzn należy unikać jak ognia, choć nie mogła powiedzieć, by jakoś nadzwyczajnie często jemu podobni wkraczali w jej życie. Ale teraz tylko on dzielił ją od przytułku dla bezdomnych i tabliczki z napisem: „Portrety za jedzenie”.

Trzy dni temu okazało się, że wyczyszczono co do grosza jej konto oszczędnościowe, gdzie miała osiem tysięcy dolarów na czarną godzinę, i rachunek bieżący. A teraz Monty zabrał ostatnie dwieście dolarów. Miała tylko tyle, ile w portfelu – osiemnaście dolarów. Nawet nie mogła się pochwalić kartą kredytową – poważny błąd. Przez całe dorosłe życie robiła wszystko, by uniknąć bezradności, a teraz proszę.

– Co cię sprowadza do Rawlins Creek? – zapytała od niechcenia, jakby wcale jej nie zależało na zdobyciu informacji.

– Szyld Taco Bell – mruknął. – Ale spotkanie z twoim byłym odebrało mi apetyt.

– Zdecydowanie byłym.

– Czegoś tu nie rozumiem. Ledwie go zobaczyłem, wiedziałem, że to fajtłapa. Nieudacznik. Nikt ze znajomych w Seattle tego ci nie powiedział?

– Często się przeprowadzam.

– Powiedziałby ci to każdy frajer na stacji benzynowej.

– Miłość zaślepia.

Zerknął na nią.

– Chyba się nie rozpłaczesz, co?

Chwilę trwało, zanim zrozumiała, o co mu chodzi.

– Jestem twarda – odparła z nutą sarkazmu.

– Przy mnie nie musisz udawać. Szlochaj, ile chcesz. Szybciej o nim zapomnisz.

Monty nie złamał jej serca. Zdenerwował ją, tak. Ale to nie on opróżnił jej konta. Zdawała sobie sprawę, że trochę z nim przegięła. Byli kochankami zaledwie dwa tygodnie, gdy zrozumiała, że woli się z nim przyjaźnić, i wykopała go z łóżka. Mieli wspólne zainteresowania i lubiła go mimo jego egoizmu. Trzymali się razem, chodzili do kina i na wystawy, chwalili swoje prace. Wiedziała, że posunęła się za daleko, ale jego dramatyczny telefon z Denver ją zdenerwował.

– Nie kochałam go – wyjaśniła. – Ja się nie zakochuję. Ale przyjaźniliśmy się i dbaliśmy o siebie wzajemnie. Z każdą rozmową telefoniczną wydawał się bardziej załamany. Bałam się, że sobie coś zrobi. Przyjaciele są dla mnie ważni. Nie mogłam odwrócić się do niego plecami.

– Dla mnie też są ważni, ale gdyby mój przyjaciel potrzebował wsparcia, wskoczyłbym w samolot, a nie przeprowadzał się na drugi koniec kraju.

Wyjęła gumkę z kieszeni i związała włosy w niestaranny kucyk.

– I tak chciałam wyjechać z Seattle, tylko niekoniecznie do Rawlins Creek.

Przejechali obok szyldu reklamującego owce na sprzedaż. Przebiegła w myślach po liście znajomych, do których mogłaby się zwrócić o pożyczkę, ale wszyscy mieli dwie cechy wspólne: wielkie serca i pustki w kieszeni. Maluszek Brinii ma poważne problemy zdrowotne, pan Grey ledwie wiąże koniec z końcem na zapomodze z opieki społecznej, Mai jeszcze nie stanęła na nogi po pożarze w atelier, a Tonya wędruje po Nepalu. A zatem jest zdana na nieznajomego. Jak w dzieciństwie. Poczuła, że budzi się w niej zbyt dobrze znany strach.

– Boberku, opowiedz coś o sobie.

– Nazywam się Blue. Blue Bailey.

– Brzmi sztucznie.

– Moja matka była bardzo smutna w dniu, kiedy mnie rodziła. Miałam się nazywać Harmony, ale akurat wybuchły zamieszki w Afryce Południowej, a w Angoli trwała wojna… – Wzruszyła ramionami. – Kiepski dzień na Harmony.

– Wygląda na to, że twoja matka przejmowała się losem świata.

Blue roześmiała się smutno.

– Można tak powiedzieć. – Właśnie przez to zaangażowanie w losy świata jej konta teraz świeciły pustkami.

Skinął głową w stronę bagażnika. Dostrzegła, że ma przekłute ucho.

– Hobby czy zawód?

– Zawód. Maluję portrety dzieci i zwierzaków. Czasami też freski.

– Chyba trudno jest znaleźć klientów, skoro ciągle jesteś w drodze?

– Właściwie nie. Znajduję bogatą dzielnicę i wrzucam moje ulotki do skrzynek na listy. Zazwyczaj to wystarczy, tylko że w miasteczku takim jak Rawlins Creek nie ma bogatej dzielnicy.

Co tłumaczy strój bobra.

– Właściwie ile masz lat?

– Trzydzieści i żeby uprzedzić twoje kolejne pytanie, nic nie poradzę na to, jak wyglądam.

– Safe Net.

Blue podskoczyła, gdy w samochodzie rozległ się kobiecy głos.

– Chciałam zapytać, czy możemy jakoś pomóc – zamruczał głos.

Dean wyprzedził wlokący się traktor.

– Elaine?

– Nie, Claire. Elaine ma dzisiaj wolne.

Głos wydobywał się z głośników.

– Cześć, Claire. Dawno cię nie słyszałem.

– Byłam u mamy. Jak podróż?

– W porządku.

– Po drodze do Chicago zatrzymaj się w St. Louis. Mam w lodówce pyszne steki, które czekają tylko na ciebie.

Dean poprawił okulary na nosie.

– Rozpieszczasz mnie.

– Jesteś moim ulubionym klientem.

Rozłączyła się, a Blue przewróciła oczami.

– Ustawiają się w kolejce i zapisują na listę społeczną? Co za pech.

Nie dał się podpuścić.

– Nigdy nie chciałaś osiąść w jednym miejscu? Zapuścić korzeni? A może to program ochrony świadków każe ci ciągle zmieniać miejsce zamieszkania?

– Świat jest za wielki, bym miała wybrać jeden zakątek. Może pomyślę o tym po czterdziestce. Twoja znajoma wspominała coś o Chicago. Zdawało mi się, że jedziesz do Tennessee.

– Jadę. Ale mieszkam w Chicago.

Teraz sobie przypomniała. Gra dla Chicago Stars. Tęsknie spojrzała na imponującą tablicę rozdzielczą samochodu.

– Chętnie poprowadzę.

– Wątpię, czy sobie poradzisz z wozem, który nie wypuszcza co chwila kłębów dymu. – Podkręcił głośniej radio nastawione na stację satelitarną nadającą mieszankę starych kawałków i nowych piosenek.

Przez kolejne trzydzieści kilometrów słuchała muzyki i starała się podziwiać krajobraz, ale za bardzo się denerwowała. Musiała się jakoś rozerwać, skupić na czymś innym, i rozważała, czy nie podrażnić się z nim, pytając, co mu się najbardziej podoba w mężczyznach, ale uznała, że w jej interesie jest podtrzymywanie wersji, iż Dean jest gejem, zresztą nie chciała go nadmiernie zirytować. Nie oparła się jednak pokusie i zapytała, czy nie wolałby poszukać stacji, która puszczałaby piosenki Barbry Streisand.

– Nie chciałbym być niegrzeczny – odparł oschle. – Ale niektórzy z nas, gejów, mają dosyć stereotypów.

– Przepraszam – mruknęła z całą pokorą, na jaką mogła się zdobyć.

– Przeprosiny przyjęte.

W radiu śpiewało U2, potem Nirvana. Blue zmuszała się, by do taktu kiwać głową, nie chciała, by się zorientował, jak bardzo jest zdesperowana. Dean nucił pod nosem, wtórował wokalistom przyjemnym barytonem, ale gdy Jack Patriot zaczął śpiewać Why Not Smile?, zgasił radio.

– Włącz – poprosiła. – Dzięki Why Not Smile? przetrwałam klasę maturalną. Uwielbiam Jacka Patriota.

– Ja nie.

– To tak, jakbyś nie lubił… Boga.

– Gusta się różnią. – Zniknął beztroski urok. Dean stał się chłodny i imponujący, lekkomyślny futbolista udający homoseksualnego modela u progu kariery filmowej zniknął bez śladu. Chyba po raz pierwszy miała okazję dostrzec próbkę tego, jaki jest za lśniącą fasadą, i wcale jej się to nie spodobało. Wolałaby myśleć o nim, że jest głupi i próżny, ale o jego głupocie mogła zapomnieć.

– Jestem głodny. – Przestawił w głowie niewidzialną dźwignię i znów stał się człowiekiem, jakim chciał się jej jawić. – Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci, że podjedziemy do restauracji dla zmotoryzowanych? W przeciwnym wypadku będę musiał znaleźć kogoś do pilnowania samochodu.

– Szukasz ludzi do pilnowania auta?

– W stacyjce jest blokada komputerowa, więc nikt mi go nie ukradnie, ale zwraca uwagę, a to może sprowokować atak wandalizmu.

– Nie sądzisz, że życie i tak jest wystarczająco skomplikowane? Nawet kiedy nie trzeba szukać niańki dla samochodu?

– Elegancki styl życia to ciężki kawałek chleba. – Wcisnął guzik na tablicy rozdzielczej i głos, który przedstawił się jako Missy, podał mu, jak dojechać do restauracji.

– Jak ona cię nazwała? – zdziwiła się Blue po skończonej rozmowie.

– Boo. Skrót od Malibu. Dorastałem w południowej Kalifornii i spędzałem na tej plaży mnóstwo czasu. Przyjaciele to zapamiętali.

Boo to taka piłkarska ksywka. Więc dlatego „People” fotografowało go na plaży. Wskazała kciukiem głośniki.

– Te wszystkie zakochane kobiety… nie wstyd ci, że tak je zwodzisz?

– Staram się im to wynagrodzić. Jestem dobrym przyjacielem.

Nie zdradzał niczego. Odwróciła się i udawała, że podziwia widoki. Nie powiedział jeszcze, że ją wyrzuci z samochodu, ale wkrótce to zrobi. Chyba że coś go powstrzyma.

Zapłacił za jedzenie kilkoma banknotami dwudziestodolarowymi i nie chciał reszty od dzieciaka w okienku. Mało brakowało, a Blue rzuciłaby się do okienka i zgarnęła tak suty napiwek. Sama kilka razy pracowała w fast foodach i wyznawała zasadę, że napiwki trzeba dawać, i to hojne, ale bez przesady.

Znaleźli stoły piknikowe kilka kilometrów dalej, w cieniu drzew. Ochłodziło się. Blue sięgnęła do torby po bluzę, a Dean zajął się posiłkiem. Nie jadła od wczoraj. Od zapachu frytek ślina ciekła jej do ust.

– Podano do stołu – powiedział, gdy podeszła bliżej.

Zamówiła najtańsze dania i teraz położyła na stole dwa dolary i trzydzieści pięć centów.

– To za moją część.

Z wyraźnym obrzydzeniem spojrzał na drobne monety.

– Ja stawiam.

– Zawsze płacę za siebie – uparła się.

– Nie tym razem. – Przesunął pieniądze w jej stronę. – Możesz mnie naszkicować.

– Moje rysunki są warte o wiele więcej niż dwa trzydzieści pięć.

– Nie zapominaj o benzynie.

Może jednak się uda. Patrząc na samochody mknące szosą, rozkoszowała się tłustym hamburgerem. Dean odłożył niedojedzoną kanapkę i wyjął BlackBerry. Zmarszczył brwi, wpatrzony w mały monitor.

– Dawny narzeczony nie daje ci spokoju? – zapytała.

Przez chwilę wyglądał, jakby nie wiedział, o czym mówi, ale zaraz przecząco pokręcił głową.

– Moja nowa gospodyni z Tennessee. Regularnie przesyła mi w e-mailach opisy postępów prac, ale ilekroć dzwonię, zgłasza się poczta głosowa. Pracuje u mnie od dwóch miesięcy, a jeszcze ani razu nie rozmawiałem z nią osobiście. Coś tu nie gra.

Blue nie wyobrażała sobie nawet, jak to jest mieć dom, a co dopiero gospodynię.

– Moja agentka nieruchomości zaklina się, że pani O’Hara jest wspaniała, ale męczy mnie kontaktowanie się we wszystkim przez komputer. Chciałbym, żeby choć raz odebrała ten cholerny telefon. – Przeglądał inne wiadomości.

Blue chciała dowiedzieć się o nim czegoś więcej.

– Skoro pochodzisz z Chicago, jakim cudem masz dom w Tennessee?

– W zeszłym roku przyjechałem tu z przyjaciółmi. Szukałem domu na Zachodnim Wybrzeżu, ale zobaczyłem farmę w Tennessee i kupiłem ją. – Odłożył Blackberry na stół. – Leży w najpiękniejszej dolinie na świecie, jest tam staw i spokój, i miejsce dla koni, a zawsze o tym marzyłem. W domu trzeba wiele zmienić i naprawić, dlatego agent znalazł panią O’Harę, żeby nadzorowała remont.

– Gdybym miała dom, chciałabym sama go urządzić.

– Wysyłam jej zdjęcia i próbki farb. Sama ma świetny gust i dobre pomysły. Jakoś to idzie.

– Ale mimo wszystko… To nie to samo, co być na miejscu.

– I właśnie dlatego postanowiłem złożyć jej niezapowiedzianą wizytę. – Otworzył kolejną wiadomość, zmarszczył brwi i wyjął komórkę. Już po chwili dopadł ofiarę przez telefon. – Heathcliff, dostałem twój e-mail i szczerze mówiąc, nie jestem zachwycony reklamowaniem perfum. Po EndZone chciałem się uwolnić od takiej pracy. – Wstał z ławki i trochę się oddalił. – Wolałbym napój energetyczny albo… – Urwał. Po chwili uśmiechnął się leniwie. – Aż tyle? O cholera. Moja śliczna buźka to prawdziwy skarb.

Odpowiedź rozmówcy wywołała jego śmiech, niski, bardzo męski. Oparł stopę o pień drzewa.

– Muszę kończyć. Fryzjer nie znosi, kiedy się spóźniam, a dzisiaj robimy pasemka. Pozdrów wszystkich ode mnie. A swojej żonie powiedz, że zapraszam ją do siebie na noc, kiedy tylko wrócę. Tylko my dwoje. – Roześmiał się gardłowo, zamknął telefon i schował do kieszeni. – Mój agent – powiedział do Blue.

– Też chciałabym mieć agenta – przyznała dziewczyna tęsknie. – Choćby po to, żeby od niechcenia wspomnieć o tym w rozmowie. Ale chyba nie jestem typem, który ma agenta.

– Zapewne masz inne zalety.

– Całe mnóstwo – mruknęła ponuro.

Dean skręcił w stronę autostrady, gdy tylko wrócili do auta. Blue zdała sobie sprawę, że obgryza paznokcie, i natychmiast opuściła rękę. Jechał szybko, ale pewnie, dokładnie tak, jak lubiła.

– Gdzie mam cię wysadzić? – zapytał.

Pytanie, którego się obawiała. Udawała, że się zastanawia.

– Niestety, między Denver a Kansas City nie ma żadnych dużych miast. Więc niech będzie Kansas City.

Spojrzał na nią z niedowierzaniem.

– Miałem na myśli najbliższą restaurację dla szoferów.

Z trudem przełknęła ślinę.

– Słuchaj, jesteś towarzyski, beze mnie zanudzisz się na śmierć. Jestem ci potrzebna, żeby cię zabawiać.

Przesunął wzrok na jej piersi.

– A jak konkretnie?

– Zagramy w zgadywanki – zaproponowała. Prychnął pogardliwie, więc dodała pospiesznie: – Jestem też świetną rozmówczynią. I nie dopuszczę do ciebie fanów. Nie pozwolę, by te wszystkie obrzydliwie kobiety rzucały się na ciebie.

W jego niebieskoszarych oczach coś rozbłysło, nie wiedziała, irytacja czy rozbawienie.

– Zastanowię się – powiedział.

Koniec wersji demonstracyjnej.