Węzeł prawdy - ebook

WSTĘP

GRUDZIEŃ 1991

Mieszcząca się w piwnicy sala konferencyjna pogrążona była w mroku. Tylko świeczki w świecznikach umocowanych do ścian oraz rząd większych, ustawionych na podłodze w dalekim końcu sali, rozpraszały ciemność. W pomieszczeniu nie było zbyt wielu mebli. Pod ścianami znajdowało się kilka krzeseł, ustawionych w chaotyczny sposób. Tuż przy wejściu, po lewej stronie, ustawiono stół, na którym leżały torebki i kartki przypominające gazetkę szkolną. Grupa około trzydziestu osób tworzyła trójkąt o rozpiętości ramion równej wielkości sali. W samym środku stał mężczyzna ubrany w habit ze spiczastym kapturem w kolorze czarnym. Przed kilkoma osobami stały dzieci, jednak ich liczba nie odpowiadała liczbie osób dorosłych. Wszystkie postaci ubrane były w ciemnogranatowe, sięgające kostek szaty narzucone na ramiona, pod którymi można było dostrzec codzienne ubrania. Mężczyzna stojący w środku szeptał coś pod nosem, pogrążony w transie. Pozostałe osoby tworzące trójkąt mamrotały: „mmmmmm”. W oczach dzieci można było dostrzec przerażenie, a ich malutkie rączki rozpaczliwie szukały dłoni swoich opiekunów. Tylko po jednym dziecku nie widać było przerażenia, a jego postawa i wyraz twarzy wskazywały raczej na fascynację połączoną z ciekawością i dumą niż strach. Ów chłopczyk stał dumnie wyprostowany, a jego usta naśladowały mamrotanie dorosłych. Po niespełna piętnastu minutach mężczyzna w kapturze podniósł głowę, a swe spojrzenie skierował w stronę prężącego się malca. Chłopiec za wszelką cenę próbował ukryć dziecięcą radość i pewność, że oto właśnie ON zostanie wybrany. Euforia nie trwała jednak długo, bo mężczyzna w kapturze podał rękę dziecku stojącemu tuż obok niego. W oczach malca zaszkliły się łzy. Mężczyzna stojący tuż za nim położył mu rękę na ramieniu i delikatnie zacisnął dłoń. Chłopiec zrozumiał przesłanie, jakby było to wyćwiczone. Zagryzł wargi, wyprostował się, a jego twarz w jednej sekundzie zmieniła wyraz na ten sprzed kilku minut. Nadal stał wyprostowany i dumny, tym razem z faktu bycia TAM i rozumienia więcej niż reszta obecnych w tym miejscu dzieci w jego wieku. Ów osobnik ze środka sali, wziąwszy wybrane dziecko za rękę, postawił je koło siebie w środku trójkąta. Człowiek, który przed chwilą stał tuż za wybranym chłopcem, stał teraz niezmiernie dumny, ale też i zaskoczony faktem, iż to właśnie jego syn został wybrany. Mężczyzna stojący wraz z chłopcem na środku sali uniósł lewą rękę do góry, po czym mamrotanie zamilkło, a on sam przemówił:

– Oto przyszły przywódca naszego zgromadzenia! Jako Wybraniec będzie służył naszemu Panu, Szatanowi. Dołóżmy wszelkich starań, aby został wychowany na godnego następcę mistrza!

Po tych słowach każdy z trójkąta, począwszy od ojca dziecka, podchodził do wybranego chłopca, kładąc mu rękę na ramieniu i oddając nieznaczny pokłon. Na sam koniec mężczyzna prowadzący całe spotkanie podszedł do malca, nakładając mu na głowę diadem w kształcie rogów Bafometa. Chłopiec, który przez cały czas trzymał jedną rączkę w kieszeni, zaciskając w malutkiej dłoni jakiś przedmiot, nagle wyciągnął ją, zrzucając założone mu przed chwilą rogi i zaczął głośno krzyczeć:

– Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje…

Nagle mężczyzna stojący tuż przed nim zatkał mu usta. W pomieszczeniu powstał harmider. Chłopiec położył się na podłodze w pozycji embrionalnej i kontynuował głośne recytowanie jedynej modlitwy, jaką znał. Ojciec chłopca próbował go uciszyć, jednak ten nie reagował, powtarzając w kółko słowa pacierza. Mężczyzna, który przewodniczył całemu zgromadzeniu, wykrzyczał do ojca chłopca:

– Zabierz go stąd natychmiast! Okryłeś się hańbą! Zabieraj go stąd i nie chcę go więcej widzieć!

– Przepraszam, mistrzu. Wyznacz mi karę! Błagam! Uczynię wszystko! – Mężczyzna wypowiadał te słowa, ciągnąc syna za nogę, aby zabrać go ze zgromadzenia.

– Ucisz tego bachora! Na litość Szatana! Karę wyznaczymy wspólnie, prawda, bracia i siostry?

Tłum zaczął skandować:

– Tak! Tak!

Ich krzyki przerwał mistrz, mówiąc:

– Wróć bez tego czegoś jutro. – Wskazał na chłopca leżącego na podłodze. – Wtedy porozmawiamy. A teraz opuść pomieszczenie wraz z tym czymś, gdyż zhańbiłeś to miejsce i nasze zgromadzenie.

Mężczyznę opanowała ogromna nienawiść i złość na chłopca, który wciąż leżał na podłodze. Nie podniósł go ani nie pomógł mu wstać, lecz ciągnął go przez całą salę do wyjścia za nogę. Obolały chłopiec, ściskając w dłoni malutki przedmiot, którym był różaniec, cichutko powtarzał słowa modlitwy. Tej modlitwy, której nauczyła go matka. Nie słyszał już tego, co działo się wokół niego. Słyszał tylko słowa matki wypowiedziane dzień wcześniej: „Jak będziesz się bał lub będzie ci coś grozić, Pan Jezus ci pomoże. Tylko powtarzaj w kółko te słowa: Ojcze nasz…”.